คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 0 บทนำ
1
บทนำ
ท่ามกลางเหล่านักเรียนมากมายกำลังเดินกันชุลมุนในคาบพักกลางวัน ร่างสูงของหัวหน้าชมรมเทนนิสสุดฮอตอย่าง ‘เลียม เวเฟอตัน’ ที่เพิ่งจะกลับมาจากการแข่งขันระดับชาติ ร่างสูงที่มีผมสีน้ำตาลอ่อนซอยยาวระหดต้นคออยู่ในใบหน้าที่กำลังเคร่งเครียด ร่างสูงเดินดุ่มๆ ตรงไปยังห้องของประธานนักเรียนท่ามกลางสีหน้าแปลกใจของนักเรียนคนอื่นๆ
“พระเจ้า...อย่าบอกนะว่าเอาอีกแล้ว” เสียงของนักเรียนหลายคนคุยกันด้วยน้ำเสียงราวกับไม่อยากจะเชื่อกับภาพตรงหน้า หลายคนพยายามอยากจะรู้เห็นกับเรื่องที่กำลังจะเกิด แต่หลายคนที่รู้ว่าเลียมกำลังจะมา ‘คุย’ กับประธานนักเรียนแล้วก็วิ่งหนีกรู่กันออกมาราวกับรู้หน้าที่ทันที
เอี๊ยด
เสียงประตูไม้เบียดกันจนทำให้เกิดเสียง ร่างสูงที่หล่อเหลาของเลียมย่างกรายเข้าไปในห้องประธานนักเรียนที่มืดมิด มีเพียงแสงสลัวๆ ที่ลอดออกมาจากผ้าม่านด้านหลังของ ‘เขา’ เท่านั้น โต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งอยู่ติดกับขอบหน้าต่าง กองเอกสารสีขาววางกันเป็นระเบียบอยู่บนโต๊ะ ข้างๆ มีหญิงสาวร่างบอบบางยืนอยู่พร้อมกับแก้วไวน์ทรงสูงในมือสีแดง...หากแต่ใบหน้าของหล่อนก็ตกใจออกมาเมื่อเห็นร่างของผู้มาเยือนนั้นเป็นใคร
“...เลียม” ร่างบางเรียกชื่อเขาออกมาราวกับเสียงกระซิบ เลียมที่ได้ยินเสียงของเธอทำให้หัวใจของเขาแทบจะหยุดเต้น ก่อนที่ดวงตาสีน้ำเงินเข้มของเขาจะตวัดไปมองชายหนุ่มที่นั่งบนเก้าอี้ตัวใหญ่ด้วยใบหน้าที่อาฆาตแค้นราวกับอยากจะฆ่าคน
“แก...”
“เลียม...นายเข้ามาในนี้ไม่ได้นะ” ร่างบางของ ‘เธอ’ วางแก้วลงบนโต๊ะก่อนที่จะเดินไปหาชายหนุ่มอย่างเร่งรีบ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาบนใบหน้าสวยทั้งๆ ที่ในห้องนี้ไม่ได้ร้อนอะไรเลย หากแต่เมื่อถูกจับร่างสูงก็สะบัดแขนออกอย่างไม่ไยดี ก่อนที่จะออกแรงดันร่างบางตรงหน้าออกไป ทำให้ร่างของเธอโซเซไปมาเพราะถูกผลักอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ออกมาจากเงามืดได้แล้ว...ไอ้หมาขี้แพ้!”
“...”
“เป็นถึงประธานนักเรียนซะเปล่า แต่มีปัญญาหาแฟนได้จากการ ‘แย่งแฟน’ คนอื่นอย่างนั้นหรอ!!”
“หึ”
ร่างสูงที่นั่งอยู่บนโต๊ะยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างด้วยมาดสุดเท่ ผมสีเหลืองทองที่แสนจะโดดเด่นของเขาถูกจับซอยสั้นและมีปอยผมไล้ลงมา ขับให้ใบหน้านั่นยิ่งหล่อเหลาเข้าไปอีก ริมฝีปากแดงสดและผิวสีขาวที่ขาวเกินมนุษมนาทั่วไป แต่ที่ทำให้คนที่มองนั้นรู้สึกได้ว่าตัวเองนั้นต่ำต้อยกว่าเขา ก็คงจะเป็นดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่กระมัง ที่มันฉายแววประหลาดๆ ในดวงตาทำให้ใครที่ได้สบตากับเขาแล้ว ล้วนอยากจะอยู่ใต้คำสั่งของเขาทั้งนั้น
“หมาขี้แพ้? เหมือนแกกำลังว่าตัวเองอยู่เลยนะ เลียม เวเฟอตัน” คำพูดของเขาทำให้เลียมรู้สึกสะอิดสะเอียดขึ้นมาทันที เขาแทบอยากจะปรี่ตรงเข้าไปชกหน้าประธานนักเรียนคนนี้เสียเต็มประดา หากไม่มีแขนเล็กๆ ของใครบางคนมาขวางกั้นภาพตรงหน้าของเขาเสียก่อน
“ถอยออกไป...อลิซ!” เสียงของเขาราวกับคำราม หญิงสาวได้แต่หวั่นอยู่ในใจหากแต่ยังคงใจแข็งที่จะยังยืนขวางเขาต่อไป เลียมที่เริ่มจะหมดความอดทนตรงเข้าไปผลักร่างบางลงกองกับพื้น พร้อมกับเดินดุ่มๆ เข้าไปหมายที่จะซัดลงบนใบหน้าหล่อๆ ของประธานนักเรียนสารเลวนั่น!
ควับ!
ผัวะ!!
ไวกว่าความคิด ร่างของประธานนักเรียนที่ควรจะนั่งอยู่ที่เดิมกลับปรากฏกายอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมกับหมัดหนักๆ ที่ซัดเข้ามากระแทกกับใบหน้าของเลียมไม่ยั้ง จนร่างของเขาปลิวไปกระแทกกับผนังห้อง พร้อมๆ กับที่เดินไปพยุงร่างของหญิงสาวขึ้นมาไว้ในอ้อมกอดอย่างถะนุดถนอม ดวงตาสีฟ้าใสฉายแว่วโอนโยนอยู่แวบหนึ่ง ก่อนที่จะปรายตามองร่างของเลียมด้วยดวงตาที่แสนจะเย็นชา
“หึ ถ้าคิดจะมาเอาเรื่องฉันแล้วทำร้าย ‘แฟนเก่า’ ของแกเอง กลับไปซะดีกว่านะ” น้ำเสียงเย้ยหยันของประธานนักเรียนทำให้เลียมลืมตาเบิกโพลง ร่างของเขาสั่นสะท้านพร้อมกับหันไปมองร่างของหญิงสาวที่เขารักอยู่ในอ้อมแขนของชายตรงหน้า พร้อมกบน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาจากดวงตาสีฟ้าอมเขียวของเธอ ดวงตาที่ทั้งเศร้าหมองและผิดหวัง
“อลิซ...ฉัน”
“ออกไปซะ แล้วไม่ต้องเสนอหน้ามาที่นี่อีก เพราะว่า...คนที่จะเข้าห้องนี้มาได้มีแค่ ‘อลิซ เวียร์เฟมาลูซ’ คู่หมั้นของฉันเท่านั้น!!!”
ความคิดเห็น