คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ESCAPE .
8
ผมเยหน้าึ้นาระูไหปลาร้า มันเปลี่ยนเป็นสีแ้ำเพราะผม
แบอมเลี่ยแ้มผมเล่น “หน้าแบบนี้แล้วะออไปไ้ยัไัน” หน้าผมแเสียยิ่ว่ารอยั ผมลืนน้ำลาย้วยวามยาเย็น ผมลุ่มหลในเนื้อสัมผัสอเา ทุรั้ที่ี่ฟันลไปพบวามหวาน ลิ่นสบู่ที่หอมอวล ผมผละัวเอออมาโยมือทั้สอ้ายัยึไหล่เาเอาไว้
เมื่อวัน่อนที่แบอมละ่วยานสถาปนาอห้อผม ทุน็เร่านันอย่ารวเร็ว พวเาอยาให้านออมาีที่สุ ุมามายที่้อารให้แบอมลอึถูส่มาอไว้เ็มหลัห้อเรียน พวเา่วยันทำห้อลอุึ้นมาอย่า่ายๆ เป็นารั่วราวและหน้าที่่วยเปลี่ยนเสื้อผ้า็ไม่ใ่ใรที่ไหนนอาน้อายฝาแฝ
“ออไปันเถอะ เี๋ยวเพื่อนะรอ” ผมระิบ ลัวว่าแม้เพียเสียเบาๆ ็อาะเล็ลอออไป
แบอมพยัหน้า ไม่ไ้ั้านอะไร เพราะผมเป็นเ็ี เป็นเหยื่อที่เื่อฟัอยู่ในโอวาท ผมไม่ะละะรามเป็นฝ่ายเริ่ม่อน ผมรอนว่าผู้ล่านนี้ะเอ่ยปาอ ผมรอ แม้ว่าวาม้อาระสูมาึ้นเรื่อยๆ ็ามที
“วา ูีเป็นบ้าเลย” ีมินร้อออมาอย่ามีวามสุ เ็นัเรียนหิทั้ห้อโนโมยลมหายใไปในวินาทีนั้น แม้ระทั่พวผู้ายเอยัอไม่ไ้ที่ะมอร่าายอแบอมอย่าื่นม เาทั้สมส่วนและส่าามไปเสียหม
“เอ้าแล้วนี่แบอมไปโนอะไรมาน่ะ นี่นายทำร้ายร่าายพี่ายัวเอหรือไ” ีมินหันมาาโทษใส่ ผมแทบสำลัน้ำลายัวเอ ุอแบอมเป็นแบบเทพรีสมัย่อน ผ้าเนื้อสีาวที่พารึ่ไหล่ อวโว์ล้ามเนื้อไ้รูปรวมถึรอยัสๆ ร้อนๆ อผม้วย ผมส่ายหน้าอย่าเอะะ
แบอมเบี่ยประเ็น้วยรอยยิ้ม เาเอ่ยวนให้ทุนเริ่มสเ็ภาพ ผมเลือนั่อยู่มุมห้อและปล่อยให้เพื่อนที่มีวามสามารถทา้านนี้อย่าโเ่นเป็นนัาร
ยิ่เห็นรอยันั่นมาเท่าไร ผม็ยิ่เลียัวเอมาเท่านั้น
แม้ว่ามันะีที่ผมไ้เอาืนเาบ้า แ่แบอมลับไม่ลัวที่ะ้อปปิร่อรอยเหล่านั้นเลยแม้แ่น้อย เาไม่ยอมใ้พลาสเอร์ เาปล่อยให้มันอยู่ในสายาอทุน
โทรศัพท์มือถือในระเป๋าอผมสั่นึ้นมาอย่าเรียร้อ ผมรับอย่าไม่ลัเล
“ว่าไ ยอแ”
(พี่ินยอยัอยู่ที่ห้อหรือเปล่ารับ)
“อยู่สิ ห้อพี่ำลัทำานวันสถาปนาันอยู่ ยอแ็เหมือนันใ่ไหม เป็นยัไบ้า ลันไ้แล้วหรือยั”
(เพราะว่าไ้แล้วนี่แหละ ้อมันอย่าะประวพรุ่นี้ ผมเหนื่อยัเลย) ปลายสายทำเสียอออ้อนโยไม่รู้ัว ผมหลุยิ้ม
“อนนี้พัอยู่ใ่ไหม ออไปหาอะไรหวานๆ เย็นๆ เิมพลัหน่อยีว่า”
(พี่ินยอยุ่อยู่หรือเปล่ารับ…)
“พี่ว่าเสมอสำหรับแฟนัวเอน่า”
ผมเินออาห้อไปโยไม่ทันสัเสายาอผู้ล่า สายาที่ส่มาอย่าัเือน ผมพลาที่ไม่เห็นมัน
แม้ว่าะเลยเวลาเลิเรียนไปนานแล้ว แ่โรเรียนยัึั เราไม่สามารถออไปไลถึนอโรเรียนไ้ ผมึพายอแมาที่ร้านสะวื้อในโรเรียนแทน เามอไอศรีมที่วาอยู่ในู้แ่าเป็นประาย
“เลือเอาเลย เี๋ยวพี่เลี้ยเอ”
“พี่ินยอนี่ใีริๆ เลยน้า” ผมเลิิ้วและมั่นใว่าัวเอไม่ไ้ฟัผิไป เสียอยอแฟัูแหบและเหนื่อยล้าผิปิ ผมหยุมือเาที่ำลัะเอื้อมลไปหยิบอโปร
“เ็บออยู่ใ่ไหม”
“…-็นิหน่อย นิเียวเอพี่ินยอ ผมอยาินไอศรีมนะ” ยอแมอผมาละห้อย เาพอลมที่แ้มเป็นเ็โนัใ ผมปิู้ไอศรีมและพาเาเินมาที่อีฝั่หนึ่อร้าน านมอุ่นๆ น่าะเหมาะับสภาพร่าายอเาในเวลานี้มาว่า
ถึยอแะแสท่าทีไม่พอใ แ่ผมแอบเห็นว่าเามีรอยยิ้มเล็ๆ ที่มุมปา แ้มาวรับเอาานมอุ่นๆ เ้าไปนเ็มสอ้า ยอแเหมือนสัว์ัวเล็ๆ ที่น่าถะนุถนอม ่าับใรอีนที่พร้อมะล่าเหยื่อลอเวลา ผมบัับัวเอให้หยุิถึแบอมโยารุมมืออยอแเอาไว้
“ให้พี่เินไปส่ที่ห้อนะ”
“พี่ินยอ้อรีบไปทำอะไรหรือเปล่า ผมเินไปนเียว็ไ้รับ”
“พี่บอแล้วไว่าพี่ว่าสำหรับแฟนเสมอน่ะ”
ผมยีหัวเาเล่น ่อนะรู้สึเสียวสันหลัึ้นอย่าไม่ทราบสาเหุ
มันเป็นสัาาอเหยื่อที่เือนล่วหน้าว่าำลัะเอับอันราย
วาู่ม้อมอเพีย้าหน้า เรียวปาหยัที่ย้ำเหยื่ออย่า่ายายเม้มสนิทเป็นเส้นร ผมไม่ล้าแม้แ่ะหายใ แบอมำลัโรธผมและผมพร้อมะแ้ัว หาว่าเาุ่าผมสันิ ทว่าวามเียบเท่านั้นที่ำลัทำโทษ มันทำให้ผมะเป็นบ้าาย
“แ..บอม”
ผมเรียื่อเาหลัาที่เียบมาลอทาลับบ้าน เมื่อรถประำทาถึป้าย แบอม็ลุและเินไปโยไม่รอผม ผม้อ้าวให้เร็วว่าเิมสอเท่าึะามเาทัน แบอมเินเ้าบ้านและรึ้นไปยัั้นสอ ผมยืนลัเลอยู่ที่ั้นล่า ไม่รู้ว่าวรทำอย่าไรี
“ทะเลาะันหรอ้ะ ินยอ”
แม่มอไม่เยพลา
“รับ -แ่ว่า…ไม่รู้ะเรียทะเลาะีหรือเปล่า…ผม..ผมน่าะเป็นฝ่ายทำให้แบอมโรธมาว่า”
“ถ้าอย่านั้น็ไปอโทษ แบอมไม่ใ่นเ้าิเ้าแ้นอะไรสัหน่อย แม่เห็นเวลาเราสอนทะเลาะันอนเ็ๆ ็มีแ่แบอมนั่นแหละที่ยอม ส่วนเราเอาแ่ร้อไห้โวยวายัลั่นไปแปบ้าน” แ่อนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใ่แบอมนเิมที่ผมเยสบายใเวลาอยู่้วย มีแ่ผู้ล่าที่เย่าประสาทนเสียวั
ผมลาาหนัอึ้ึ้นไปยัั้นสอ เาะประูห้ออแบอม “แบอม…แบอมโรธอะไรเรา—เอ่อ ุยันหน่อยไ้ไหม”
ทุอย่าอยู่ในวามเียบนระทั่บานประูนั้นเปิออ ผม่อนมือสั่นเทาเอาไว้้าหลั
“มีอะไร”
“แบอมโรธเราหรอ” ผมเรียนรู้ที่ะถามอย่ารไปรมา เพราะอยู่่อหน้าเา ่อให้ผมโหเ่แ่ไหน สุท้าย็หนีไม่พ้นอยู่ี
แบอมพิอบประูพลายแนึ้นมาออ “เราะโรธเรื่ออะไร”
“…เราไม่รู้…”
“……”
“-แ่แบอมมีท่าทาแบบนี้ เรารู้ว่าแบอมำลัโรธ”
“แ่ินยอไม่รู้ว่าเราโรธเรื่ออะไรอยู่ี เราะโรธินยอไปทำไมันล่ะ” ผมยอมให้เาึเ้าไปัหรือ่าว่าผมแรๆ เลย็ไ้ ีว่าเล่นสรามประสาทันแบบนี้ ผมอ่านสายาู่นี้ไม่ออ ผมเาไม่ถูเลยว่าเาำลัิอะไรอยู่
“เพราะเรา…ไปหายอ—” เาไม่ปล่อยให้ผมไ้พูนบ มือแร่ระา้อแน ึให้ผมเ้าไป้าในห้อ แบอมปิประูและล็อ เายืนบัมันเอาไว้เพื่อไม่ให้ผมหนี สายาอผู้ล่าไล่มอผมั้แ่หัวรเท้า
“ำพูเราไม่มีวามหมายเลยใ่ไหม”
เาแะระุมเสื้อนัเรียนและระามันออ
“หรือว่าที่เราทำมันยัไม่มาพอะทำให้ินยอำ”
เ็มัถูึอออย่าระแทระทั้น่อนะถูโยนทิ้ไปอย่าไม่ใยี
“เมื่อไระเลิื้อเสียที”
เามาถึัวผมในที่สุ มือทั้สอ้าโอบรอบอาว แรที่เพิ่มึ้นทำให้ผมสำลัเอาอาาศ ผมส่ายหน้าอย่าอ้อนวอน
“ย-อย่าทำแบบนี้เลยนะแบอม”
นั่นเป็นรั้สุท้ายที่ผมไ้มอหน้าเา แบอมผมว่ำลับเีย ึาเออนลมารอมเท้า เ่าาวระแทเสียสีับพื้นนึ้นเป็นรอยแ ผมสั่นสะท้านเมื่อรู้ว่าำลัถูเา้อมอ ผู้ล่าำลัหาทำเลเหมาะๆ ที่ะลโทษ สอนให้เหยื่อผู้โ่เ่านนี้หลาบำ
ฝ่ามือยำไปทั่วเนื้อาวพอปลุเร้าให้ผมล้อยาม ทว่าผมัปาและห้ามัวเอ แบอมรุเร้าเ้ามาอย่าไม่ปราี หนั่นเนื้อับแน่นนผมไม่อารับไหว ผมไม่มีทายอมรับวามโหร้ายเหล่านี้ ผมโรธัวเอที่หนีเาไม่พ้น ผมโรธับวามไม่มีเหุผลอแบอม
วามรัอผม
มันผิมาเลยอย่านั้นหรือ
“พ-พอที—หยุไ้แล้ว” ผมร้อแ่ับัหวะที่เาสวนาย เสียสะอื้นอผมลายเป็นสิ่เร้าให้เายิ่เพิ่มวามแร ยิ่เพิ่มโทษ มีแ่วามเ็บปวเท่านั้นที่ผมไ้รับ มีแ่แบอมเท่านั้นที่อบโยเอาามวามพอใอนเอ ผมร้อไห้หอบนัวโยน ภาวนาอให้มันบลเสียที
ผู้ล่าหอบำราม้วยวามพึพอใ
ีเหยื่อเป็นิ้นๆ อย่าะละะราม
ผมหลับา แสร้ไม่รู้สึับอะไรทั้นั้น แม้ว่าแบอมะทำนสำเร็วาม้อาร แม้ว่าลิ่นเหื่อและเสียหายใอเาะวนหลใหลมาแ่ไหน็าม เาถอนแนายออไปพร้อมับึผมให้ลุึ้น ผมทรุฮวบโอนเอนอยู่ในอ้อมแนอเา
แบอมวาผมลบนอบอ่าล้าหน้า ใบหน้าผมเหยเเมื่อสะโพระแทลไปอย่าไม่ทันั้ัว เาบัับให้ผมอ้าา รวูร่อรอยแห่วามบอบ้ำที่เาเป็นนทำมันทั้หม ปลายนิ้วสัมผัสอย่าแผ่วเบาที่่อทาสีแระเรื่อ ผมเบือนหน้าหนี ัปาลั้นเสียร้อ ลิ้นร้อนอเาิมอย่าเอาแ่ใ ทั้เื่อ้าและถี่ระั้นนผมแอ่นสะโพให้เาโยไม่รู้ัว
ผมหอบรา ใ้เรี่ยวแรที่เหลือันแบอมออ แ่เาแ็แรและมีพละำลัเหนือว่าผมมาลออยู่แล้ว ไม่มีประโยน์เลยที่ะิ้นรน
เป็นเหยื่อที่ไม่มีวันหนีพ้น
“ทำไม…ทำไมล่ะแบอม”
เาหยุารระทำและเยหน้าึ้นมามอ
“ฮึ—ทำไมเราถึบับยอแไม่ไ้ ทำไมเราถึมีวามรัไม่ไ้” ผมถามเา้วยน้ำาที่อาบไหลเ็มสอแ้ม
“เพราะเราไม่อยาให้ินยอรัใร”
“แล้วทีแบอมล่ะ ทำไมแบอมทำไ้ ทำไมแบอมยับนอื่นไ้อีั้มามาย มันไม่ยุิธรรมเลย!!!” ผมะโนใส่หน้าเา ลืมไปหมแล้วว่าใระมาไ้ยิน ผมผลัอเาออนเ็มแร น่าแปลที่แบอมยอมถอยออไปอย่า่ายาย
“พอเสียทีเถอะ ไอ้สิ่ที่เราำลัทำ…”
ผมยอมรับว่าำลัลัว ผมลัวว่าะไ้เห็นสีำอแบอมไปมาว่านี้ ผมลัวว่าสัวันหนึ่ ผมะยอมรับสีำนั้นอเา ทั้ที่มันเป็นเรื่อผิบาป เราเป็นพี่น้อ
เรามีสายเลือเียวันไหลเวียนอยู่ในร่าาย
“อร้อเถอะนะแบอม”
“……”
“หยุเสียที”
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึไ้ร้อไห้ออมามามายนานี้
ผมลัวแบอม ผมลัววามิอเาแล้วผม็เลียัวเอที่ยัโหยหาผิวสัมผัสและารไ้สร้ารอยสีแ่ำบนัวเา วาม้อารับวามถู้อสร้าสรามอยู่ในหัว อา้อใ้เวลารบเป็นสิบๆ ปี นว่าผมะาย
“ปล่อยเราไปอย่านั้นเหรอ…” ผมทวนำพูัวเออย่าเลื่อนลอย และมันทำให้้อทวนวามิัวเออีรั้ว่าผมะหนีเาไปไหนพ้น ้อเอหน้าันทุเ้า่ำ ้อใ้ีวิร่วมันนไปว่าใรนในหนึ่ะแ่านหรือมีวามรัในทาที่ถู้อ และนั่นมัน็เป็นเพียแ่วามฝัน แ่อุมิที่ถูบันทึในหัวเราทุน
แบอม่าหาือวามริ
ผมมอไม่เห็นอะไรเลย
มันอาเป็นเพราะสายเลือเียวัน ึทำให้เรารัและหวแหนใรสันไ้อย่าไม่มี้อแม้ แ่ับแบอมมัน่าออไป ผมไม่รู้ว่ามันเป็นวามรัรูปแบบไหน มันทั้เินเลยวามเป็นพี่น้อ ทั้เ็บปวเินว่าะอยู่ในานะนรัและผมผิเอที่ยอมเาทุรั้
“เพราะเราไม่อยาให้ินยอรัใร”
“แล้วเราวรรัใรหรือแบอม เราวรรัใร” ปลายนิ้วิลบนผ้าห่มระบายวามอัอั้น ผมหอบสะอื้น ปล่อยให้ัวร้อไห้รั้แล้วรั้เล่า เฝ้าถามย้ำับัวเอว่าทำไมเรื่อราวมันึมาไลไ้ถึเพียนี้
ผมปาน้ำาทิ้ ว้าโทรศัพท์ึ้นมาเบอร์ยอแแม้ว่านี่ะเป็นเวลาเที่ยืนว่าแล้ว็าม
“ยอแ”
(-รับพี่ินยอ ยัไม่นอนอีหรอรับ)
“ฮื่อ…พี่โทรมารบวนหรือเปล่า”
(เปล่าเลยรับ แ่เสียพี่ินยอฟัูไม่ีเลย พี่ไม่สบายอีแล้วหรอ) ผมพยายามนึว่าใบหน้าน่ารัอยอแะเป็นยัไ ะแสออแบบไหนเวลาที่ำลัพูว่าเป็นห่วผมอยู่ แ่นั่นเป็นารระทำโ่เลา เพราะสิ่เียวที่เ่นัในิสำนึือวามโหร้ายออิมแบอม
“พี่…พี่อยาเอยอแ อนนี้”
(อนนี้? แ่นี้มันเที่ยืนแล้วนะรับ ผมิว่า—)
“อร้อล่ะ พี่อยาเอยอแริๆ”
(อา…รับ ไ้รับพี่ินยอ)
ผมสวมเสื้อัวนอทับเสื้ออเ่าสีรีมที่ปปิร่อรอยนมิ ผมปวร้าวทุรั้ที่ลน้ำหนัเหยียบไปบนพื้น แบอมทำโทษราวับะรู้ว่าผมำลัะหนีเา ึไ้ัำลัันเ่นนี้ ผมเินโเไปนถึประูหน้า เปิมันอออย่าเบามือและหลบออมาไ้ในที่สุ
ผมโยเินมาเรื่อยนถึป้ายรถประำทา รอรถสายที่ผ่านหน้าโรเรียน ไม่มีใรเินทาในเวลาอย่านี้ ผมอบุวามสบใน่วสั้นๆ ที่พอะทำให้สมอผ่อนลาย ผมมาถึหน้าโรเรียนภายในไม่ถึยี่สิบนาที ยอแยืนรออยู่แล้ว เาุัวอยู่ในโ้ทสีเ้มัวให่ ลิ่นยาสระผมโยอ่อนมาามลม
“พี่ินยอ มีอะไระุยับผมหรอรับ”
ผม้อมอรอบหน้าที่แสนใสื่อ วามเลียััวเอทับโถมทวีนแทบแบเอาไว้ไม่ไหว ผมทรยศยอแ ผมเป็นนเลว
“ยอแ”
“รับ?”
“พี่อูบเราหน่อยไ้ไหม”
ยอแถอยหลัหนีอย่าๆ เิ่นๆ ้วยวามไม่แน่ใ ใบหน้าาวีเพราะวามเย็นออาาศเปลี่ยนเป็นสีแัึ้นมาทันที
“-ูบหรอรับ”
ผมยื่นมือออไปประอหน้าเา เอียหน้าเพียเล็น้อยแล้วัารให้ริมฝีปา็อยู่ในที่อมัน ือบนริมฝีปาอใรอีน ผมหวัไ้พบเอวามหวาน วามื่นเ้นที่วนให้เพลิเพลินและน่า้นหา แ่มันไม่มีสัอย่า ยอแยืนแ็ทื่อ ไร้ารอบสนอ ผมผละออมามอเา เห็นหยน้ำใสึ้นลบเ็มสอวา
“พ-พี่ินยอ”
“ยอแ…รัเียพี่หรอ”
ผมไม่วรถามออไปเ่นนั้น แววาแห่วามเศร้าอยอแยิ่อย้ำวามโ่เ่าอผม เาส่ายหน้าและพยายามปิเสธ
“ผมไม่ไ้รัเียพี่ินยอนะรับ แ่ผม…ไม่รู้สิ อา ผมรู้สึไม่ีเลย พี่ินยอไ้เห็นหน้าัวเอหรือเปล่า พี่ะร้อไห้อยู่แล้วนะ ฮึ—พี่เป็นอะไร็บอผมมาสิรับ ผมเป็นแฟนพี่นะ” ยอแร้อไห้สะอึสะอื้น – เาเป็นห่วผม – เารับรู้ถึวามเ็บปวที่ผมไม่สามารถเล่าให้ใรฟั ผมึเาเ้ามาอ พร่ำพูอโทษนเสียแหบแห้
“พี่ออะไรเราอย่าไ้ไหม”
“ไ้ทุอย่าอยู่แล้ว พี่เป็นแฟนผมนะ”
ผม่วยเ็น้ำาที่เปรอะเปื้อนอยู่้าแ้ม
“อย่าลับเลยนะืนนี้”
ฮัยย่ะ
ินยอผู้ใสื่อและไว่อมืออพี่แบอมำลัะเป็นฝ่ายรุะแล้ว !
ฮ่าาา อย่าเพิ่เื่อแ นว่าะไ้อ่านอน่อไป ริแล้วนี่เป็นฟิฟี้เออฟยอแ่ะ
เ็อนที่ผ่านมาเป็นแ่เรื่อโห
ผ่า!!!
โห็บ้าแล้วววว โอยย อย่าถือสาเลยนะ นี่เพิ่หายไ้
รู้สึีเป็นยิ่นั เียนอนนี้้วยใที่ฮึเหิมสุ นี่ลัวโนแบน้วย แ่เอาเถิ 555555
เวลาเลี้ยสัว์ ้อมีบ้าที่เราทำโทษให้เ้ารู้ว่าใรเป็นเ้านาย
และ้อมีบ้าที่ยอมให้เ้ารู้สึว่าเหนือว่า
นี่เป็นารยัวอย่าในเสออิมแบอม ามที่แิน่ะนะ
เอาริๆ แล้ว นี่เป็นนที่เียนแล้วแอบั๊เหมือนัน เหมือนอยาให้มีบาุที่
ัวละรเป็นนรัษาวามลับ้อนี้อเ้าเอ เาไม่แสออมาแม้ระทั่ับเราหรือนอ่าน
บาอย่าที่แเียน ริแล้ว็เป็นแ่ารเล่าในมุมอแหรือมุมอินยอ
ไม่มีใรรู้ัแบอมริๆ หรอ (สำหรับอนนี้)
มั้ย
ปล่อยแไปเถอะ่ะ 5555555
อบุทุารรีร้อและารสรีม ทุอมเม้นและแฮแท็ในทวิส่ผล่อแมาริๆ นะ
ไ้อ่านแล้วฮึเหิม ยิ่เวลารีเอร์เาว่าเรื่อะเป็นไปในทาไหน นี่ยิ่สนุให่ ฮ่าๆ
ไม่ใ่นาิส์นะะ -_- !
เอันอนหน้าับับับับับ
#ฟิฮยอเ
ความคิดเห็น