คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ≠ clearly
12
ผมแม่บ้าไปแล้ว
และผม็ยอมรับในวามบ้านี้ ลอสอวันผมสามารถยิ้มไ้โยไม่รู้ัเหน็ัเหนื่อย ผมเ็บห้อที่มันรนัหนา ัารระบบระเบียบีวินเอ ถ้าไม่ใ่เพราะเป็สมบูร์ ผมไม่มีแรับเลื่อนไ้มานานี้แน่นอน
ผมเ็บเสื้อผ้าที่สวมแล้วโยนละร้าไปรวมันเอาไว้ พอีับที่เสียเาะประูัึ้น
ผมเินไปเปิให้เร็วเท่าที่าี้โรสอ้าะทำไหว หัวใเ้นแรัุบับแทบระเบิออมานออ
เพราะผมิว่าเป็นปาร์ินยอ—แ่ไม่ใ่
“แบอม” เธอ เอ่ยื่อผมเสียหวาน ้มหน้าหลุบ่ำพลา้อนสายามออย่าที่อบทำ ราวับเวลาและโลไ้หยุเลื่อนไหวที่หน้าประู ไม่สิ ลมหายใผม้วย่าหา หลายอาทิย์่อนที่เธอบอลาผม้วยน้ำา แ่อนนี้เธอยืนอยู่รหน้าผมแล้ว
เธอยิ้ม—ราวับไม่มีเรื่ออะไรเิึ้นมา่อน
“ะไม่ให้ันเ้าไป้าในหน่อยเหรอ” เธอถามแมล้อและหัวเราะออมาทันทีที่เห็นว่าผมหลบทาให้โยอัโนมัิ าเรียวเล็อเธอ้าวไปทานู้นทีทานี้ที วาู่สวยพราวระยับ “สะอาึ้นเยอะเลยนะ ูสิ ผมเผ้า็ัะน่ารัเียว” เธอเลื่อนใบหน้าเ้ามาใล้ะสัมผัสปลายผมสั้นเ่อ ผมไม่ล้าแม้แ่หายใพลัน็ถอยหลัหนีามือนั้นอย่าโ่แ้
“นายยัโรธันอยู่ใ่ไหม”
ผมส่ายหน้า
“ันรู้ว่าันเป็นฝ่ายบเรื่ออเราเอ…แ่ันรู้แล้ว ันไ้เรียนรู้ว่าไม่มีใรเลยที่ันะอยู่้วยแล้วสบายใเท่านาย”
ผมเอ็ไ้เรียนรู้แล้วเหมือนัน
“ส-สบายีไหม” เป็นำถามโ่มและเป็นประโยแรที่เพิ่หลุออมาาปานี้แพ้อย่าผม เธอเอียอและบอว่าผมไม่ไ้เปลี่ยนไปเลย ไม่ที่รั ผมเปลี่ยน ผมเปลี่ยนไปแล้ว… มืออุ่นอเธอไล้ึ้นมาบนแ้ม เป็นสัมผัสที่ทำให้หัวใที่หยุเ้นไปนานลับมาทำานอมันอีรั้
“เี๋ยวันโนหนวให้นะ”
ใบหน้าเลี้ยเลาอผมสะท้อนอยู่ในระ เธอยืนออภูมิใอยู่้าๆ
“โนหนวไม่เห็นยาเลย ทำไมไม่ยอมโนนะแบอม” เธอหัวเราะ ูมีวามสุมาว่าลอหนึ่ปีที่บันมาเสียอี เพราะอะไรันนะ…่วเวลาที่เหมาะสมและมีแ่เรา เธอึไม่มีวามสุ เธอึไม่หัวเราะออมาแบบนี้ เธอมาทำอะไรเอาอนนี้—นั่นือสิ่ที่ผมอยาถาม
“นี่แบอม…หลัานี้มีธุระที่ไหนหรือเปล่า”
ผมเยหน้าึ้นมอนาฬิา ผมสายไปหนึ่ั่วโมแล้ว เป็สมบูร์ะยัรอผมอยู่ที่ร้านัรีหรือเปล่านะ ะโรธผมไหมถ้ารู้ว่าสาเหุที่ผมไป้าเพราะอะไร ผมลืนน้ำลายผ่านลำอแห้ผา
“อโทษทีนะ แ่ผม้อไปแล้ว”
“-ั้นหรอ ถ้าอย่านั้นันะรอ—”
“ุเอ็้อไปเหมือนัน”
“……”
“ุไม่วรมาอยู่ที่นี่เลย…ที่รั ถ้าุเลือที่ะไปแล้ว็อย่าหันหลัลับมา” ผมเอ่ยเสียยานาราวับเป็นหุ่นยน์ ผมำลัทำัวเป็นหุ่นยน์ที่ไร้หัวใ
“ทำไมล่ะ…นายไม่ไ้ยัรัันอยู่หรอ มัน—มันไม่ีหรอที่ันลับมา” หน้าอเธอถอสี เธอไม่ไ้เรียมัวมาเพื่อะเอำปิเสธ ไม่เห็นแปลอะไรเลย อนนั้นผมเอ็ไม่ไ้เรียมัว ไม่แม้แ่เรียมใว่าะมีวันที่เธอทิ้ผมไป้วย้ำ
“ผมเปลี่ยนไปแล้วที่รั”
“นายยัเหมือนเิม” วาู่สวยอเธอสั่นไหว อบารื้นื้นไป้วยอเหลวสีใส “นายยัเป็นแบอมอัน”
“รับ ผมเยเป็นและผมยัเป็นมาลอนระทัุ่มายืนอยู่รนี้” ลำอผมแห้เป็นผุยผราวับอยู่ลาทะเลทราย “มันัเนมาว่า—เราไป้วยันไม่ไ้หรอรับ ุมีเส้นทาอุ ผม็มีเส้นทาอผม”
“โห…นายมีนอื่นแล้วใ่ไหม”
ผมส่ายหน้า เาไม่ใ่นอื่น เป็สมบูร์ไม่ใ่นแปลหน้าสำหรับผม
“ไม่มีใรทนนายไ้เท่าันหรอแบอม เื่อสิว่าอีไม่ี่เือนเา็ะทิ้นาย!”
ผมเลิิ้วมอหิสาวรหน้า เธอไม่เยปล่อยให้โอาสในารแสัวนที่แท้ริ้อหลุลอยไปเลย ผมไม่รู้หรอว่านะว่าปาร์ินยอำลัทนผมหรือเปล่า เอาไว้ผมะถามเอาำอบาปาเา้วยัวผมเอ
“เหมือนทีุ่ทิ้ผมน่ะหรือ”
เรียวปาสีสวยนั้นเม้มแน่น “แ่—แ่ันรันายนะแบอม ันิอยู่หลายวันว่าะลับมาที่นี่ ไ้โปร…อย่าปิเสธันแบบนี้เลย” เธอเ้ามาใล้ผม น้ำาไหลรินอาบแ้ม ไหล่เล็ๆ ทั้สอ้าสั่นเทานูน่าสสาร เธออผม ุหน้าลับแผอผอมแห้ “เราลับมาเป็นเหมือนเิมันเถอะนะ”
“ไม่ไ้หรอที่รั ผมไม่ไ้—”
“ถ้าอย่านั้นแล้วผู้หินนั้นเป็นใร เามีอะไรีว่าันมานานั้นเลยหรอ!!!” เธอร้อโวยวายทั้ที่ยัอผมเอาไว้แน่น ผมถอนหายใ้วยวามลำบา “เาูแลแบอมไ้ีเท่าันหรอ! นัผู้หินนั้นมันเป็นใร!”
“เาไม่ใ่ผู้หิ” ผมอบเสียนิ่ นิ่นเธอยอมถอยออมา วาู่สวยที่เอ่อล้นไป้วยน้ำาไล่มอผมั้แ่หัวรเท้า เธอรัเียและยะแย—มันแสออัเนในาสอ้านั่น
“……”
“……”
“นี่นายเป็น…เย์อย่านั้นหรอ!?” เธอหวีร้อเสียแหลมะถอยหลัออไปที่ประู มือาวพยายามเปิประูออไปอย่าลนลาน “ที่นายรัันไม่ไ้แล้ว ็เพราะไปรัเพศเียวันอย่านั้นหรอ นายมันวิปริ!!!” เธอผลัประูออไปเ็มแรและมันระแทเ้าับอะไรบาอย่า อะไรบาอย่าที่ร้อลั่นและล้มลิ้ลไปนั่ับพื้นทาเิน หิสาวมอผมสลับับเป็สมบูร์ “น่าทุเรศ น่าทุเรศริๆ ที่ันิลับมาหานาย อิมแบอม”
“ย-อย่ามาว่าุแบอมฮยอนะ!!!” ินยอลุึ้นยืนเ็มวามสูและะโนใส่หน้าเธอ
“อ้อ นายเอน่ะเหรอ…นที่ทำให้แบอมเปลี่ยนไป”
“……”
“เป็นพววิถาร!” สิ้นสุเสียแผลั่นนั่นพวเราทัู้่่าอยู่ในวามเียบ ผมไม่ล้าแม้แ่ะมอหน้าินยอ ไม่ล้าแม้แ่ะพูอะไรออไปสัอย่าเพื่อปป้อเา เธอบอลาผมและหวัว่านี่ะเป็นรั้สุท้ายริๆ หิสาวเินระแทระทั้นหายไปทาลบันไ
เหลือเพียผมและเป็สมบูร์
มืออผมื้นเหื่อไปหมและินยอ็เอาแ่้มหน้ามอพื้น “เอ่อ—เฮ้ ทำไมนายถึมาที่นี่ล่ะ” ผมฝืนทัทายออไปเสียแหบพร่า
“…ผมอโทษนะรับุแบอมฮยอ”
“อโทษ? อโทษเรื่ออะไร”
“ที่ผมทำใหุ้แบอมฮยอลายเป็นนวิถาร ฮึ-ผมไม่ไ้ั้ในะรับ ผมอโทษ” เป็สมบูร์เริ่มร้อไห้พลาส่ายหน้าไปมาในวามผิอัวเอ
“นายไม่ไ้ทำสัหน่อยินยอ นายไม่ไ้ทำ” ผมเน้นหนัแน่น แู่เหมือนเสียเาสะอื้นะัว่านไม่ไ้ยินอะไร ปาร์ินยอ่อยๆ เินถอยห่าออมาาผม เา้มลเ็บะร้าผ้า
“ผมอโทษนะรับ”
เป็สมบูร์โ้ลเ้าสิบอศา
และวินาทีที่ผมไ้เปลี่ยนแปลไปแล้วอย่าสมบูร์แบบ็ืออนที่มืออผมรั้แนเาเอาไว้ ะร้าผ้าอินยอลระแทพื้น เป็นเสียที่ัที่สุแล้วในบริเวนั้น ถ้าไม่นับเสียหัวใอัวผมเอ
“ะไปไหน”
“ผมะลับบ้าน” ินยอเบะปาั้ท่าะร้อไห้อีรอบ
“ไปัผ้ามาแล้วหรอ”
เาพยัหน้า
“-อโทษทีนะที่ันไม่ไ้ไป…พอีว่าเธอมาเยี่ยมน่ะ”
“ผมอโทษนะรับที่มารบวน”
“เลิอโทษไ้แล้วน่า” ผมเผลอเสียัใส่เา่อนะเอยอโทษเสียเบาหวิวามไป แ่ผมยัไม่ยอมปล่อยมือาแนเาหรอนะ ถ้าผมปล่อย เา้อวิ่หนีไปโยพเอาวามเ้าใผิไปเ็มอแน่
“ผมไม่อยาุแบอมฮยอเป็นพววิถาร” เป็สมบูร์้อนสายาึ้นมามอ “แ่ผมไม่ใ่ผู้หิ ผมไม่น่ารั ไม่มีผมยาวๆ ไม่ไ้ทาลิปสีสวยๆ แบบนั้น ฮึ—ผมไม่มีอะไรีเลยนอาสร้าเรื่อใหุ้แบอมฮยอ”
“นายฟัันนะินยอ” ผมยึไหล่และึเาให้หันมาเผิหน้าันอย่ารไปรมา แ่แล้วเา็้มหน้าหนี ผมึประอใบหน้าอวบลมนั่น ยินีที่เมื่อมอผ่านม่านน้ำาเ้าไปมีเาอผมสะท้อนอยู่ในนั้น
“……”
“นายิว่าันเป็นพววิถารหรือเปล่า”
“……”
“ิหรือเปล่า”
“…ไม่รับ…”
“และัน็ไม่ไ้ิว่าัวเอเป็น้วย ทำไมเรา้อไปสนใำพูอผู้หินนั้น้วยล่ะ”
“แ่เาเป็นนรัอุแบอมฮยอไม่ใ่หรอรับ”
“เยน่ะ แ่ใ่ แล้วยัไล่ะ เธอ็เป็นแ่อีเท่านั้น”
“ถ้าอย่านั้น…ผมไม่ไ้เป็นนทำใหุ้แบอมฮยอลายเป็นพววิถารใ่ไหมรับ”
“นายรู้อะไรไหม มันไม่สำัเลยสันิเียวว่านายเป็นเพศอะไรหรือเป็นใร มันเป็นสิ่ที่อยู่ภายนอเท่านั้น ฟัแล้ว็ทำวามเ้าใับมัน้วยล่ะ” ผมแสร้ทำเสียุ
ินยอยิ้มเผล่ออมา เป็สมบูร์เหมาะับรอยยิ้มแบบนี้มาว่าร้อไห้เป็นไหนๆ “ุแบอมฮยอยัไม่ไ้เอาผ้าไปัเลยนี่นา” เป็สมบูร์ว่า่อนะเอนัวหนีมือผมมอผ่านเ้าไปในห้อ “มัวแ่โนหนวอยู่หรอรับ” เายิ้มล้อ
“อ-อือ…อันที่ริเธอโนให้น่ะ…”
ปาร์ินยอเียบไปพัหนึ่่อนะียิ้มว้าออมาอีรั้ “ถ้าเาโนหนวใหุ้แบอมฮยอไปแล้ว ผม็ะเอาเสื้อผ้าไปัใหุ้แบอมฮยอเอ!” ินยอหนีามือผมไ้สำเร็็รีบวิ่เ้าไปเอาะร้าผ้าึ้นมาอุ้ม ผมหัวเราะพลาส่ายหน้าไปมา
“ไม่้อหรอ”
“ท-ทำไม—”
“ไป้วยันนี่แหละ”
สวัสีบัวลอย : )
เราไม่ไ้เอันนานเลยนะ ิถึั
วันนี้มีใรไปที่ร้านัรีบ้า ไ้ไปอยู่เป็นเพื่อนเป็สมบูร์หรือเปล่า
เา้ออยู่นเียวถึหนึ่ั่วโมโยไม่มีาลุเลยนะ แอบร้อไห้หรือเปล่า็ไม่รู้
แ่ว่า วันนี้าลุแทำีนะ ให้ราวัลแหน่อยล่ะ !
ถ้าบัวลอยิถึเรา
็แวะเวียนไปหน้าทวิไ้ ิ ั ทว เราไ้เลย
อย่าปล่อยให้เรามัวแ่วารูปเลยนะ เอ้อ..
เผื่อบัวลอยนไหนว่า เรามีิรรมสำหรับโปรเเล็ๆ เนื่อในวันรบสามปีอเเโปรเ
ไปส่อูไ้ที่แท็นี้เลยนะ #jjblooming
ไม่แน่นะ เรื่ออบัวลอยอาะไ้ทำเป็นอมมิ็ไ้ ! ฮี่ฮี่ !
แล้วเอันใหม่นะบัวลอยอเรา
#ฟิบ้าริ
ความคิดเห็น