คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ≠ toothache
7
ผมัะปวฟันรามที่้าวานิๆ แล้ว
้อยอมรับเลยว่าลอวันสอวันที่ผ่านมา ผมะินลูอมรสมะนาวหนึ่เม็เพื่อลบภาพเป็สมบูร์ออไปาหัว เพื่อะไ้มีสมาธิทำาน แ่ลับลายเป็นว่ายิ่ในโพรปารับรู้รสาิอลูอมแ่สีลิ่นสัเราะห์นี่มาเท่าไร ภาพอเป็สมบูร์็ยิ่ัเนมาึ้นเท่านั้น
ส่วนโนรา็ยัร้อราห่าวๆ น่ารำา แ่พันี้มันอบระโึ้นมานอนบนัเวลาผมทำานอยู่บ่อยๆ
ผมหน้าเบ้เมื่อฟันี่ในสุเสียวแปลบึ้นมาะที่ำลัหยิบผ้าเน่าละร้า
ินยอไม่พลาสอนาทีอเาอี่อไปแล้ว ผมมอเาเินไปัารเรื่อัผ้าเบอร์สามสิบสี่่อนะหมุนัวระโหย็อแหย็เหมือนระ่ายมานั่ลบนเ้าอี้ ยรอยยิ้มอวโว์ฟันรบทุี่นทำให้าอินยอหยีนลายเป็นเส้นีเียว
“ทำไมวันนีุ้แบอมฮยอหน้าบึ้ั” ินยอว่าพลาะโหน้าเ้ามาใล้และผมถอยหนีโยอัโนมัิ แ่ไม่ไ้ห่าออมาเหมือนั่วโมแรๆ แล้ว
ผมยัไหล่ผอมแห้ ไม่รู้ะอบว่าอะไรี
เมื่อไม่ไ้ำอบาผม เป็สมบูร์็้มลไปเล่นับโนราที่มาลอเลียอย่าเรียร้อวามสนใ “โนราอา โนรารู้หรือเปล่าว่าุแบอมฮยอเป็นอะไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ โนราอยู่ับุแบอมฮยอลอนะ ทำไมถึไม่รู้ล่ะ!” ินยอแลุ้เสียแ็
โนราวัาสีเหลือน่าเลียใส่ผมอย่าโรธเือ
“แล้ววันนี้ไม่มีารบ้านหรอ” ผมถามเสียเบาหวิว แ่ินยอ็ไ้ยิน
“ผมทำนเสร็หมแล้วน่ะ—ไม่ไ้มาัแ่วันเียว เสื้อเน่าเหม็นไปทั่วห้อเลย” เายแนวาึ้นไปบนอาาศราวับว่าลิ่นเหม็นนั่นเป็นสายรุ้อันสใสวนลื่นไส้ “ุแบอมฮยอเยทำให้เสื้อเหม็นไหม” ำถามนั้นประหลานผมไม่รู้ว่าวระอบอะไรออไป
ระแอมไอหนึ่ที “เยแ่ถุเท้าน่ะ โนราเป็นนหามันเอาหลัู้”
“โนราเ่ที่สุเลย!” ินยอเล่นับโนราอยู่พัให่่อนะยืัวนั่ร “แุ่แบอมฮยอ็ยัหน้าบึ้อยู่เลย ไม่ใ่เพราะมีถุเท้าเน่าใ่ไหมรับ”
“เปล่า”
“แล้วอะไรันล่ะรับ”
“ไม่เี่ยวับนายน่า”
“ผมน่ะมีเรื่อที่ทำให้ยิ้มไม่อออยู่ไม่ี่เรื่อหรอ ิน้าวไม่อิ่ม ไม่มีนมหวานหลัอาหาร อาาศมุมัวแล้ว็ปวฟัน”
“……”
“หรือว่าุแบอมฮยอปวฟัน” ินยอหรี่ามอผม ทำเหมือนเาเป็นทันแพทย์ผู้เี่ยวา “ใ่ริๆ ใ่ไหมรับุแบอมฮยอ”
มันไม่มีเหุผลอะไรที่ะ้อมานั่โหเป็สมบูร์ ถึมันะน่าอาย็าม “ใ่”
“ุแบอมฮยอปวมาไหมรับ ผมเยฟันผุอยู่รั้หนึ่ ปวน้อร้อไห้เลยล่ะ แุ่หมอน่ะ—ุหมอเ่มาเลย ุหมอทำให้ผมหายปวฟันเป็นปลิทิ้” วาู่สวยนั่นเปลี่ยนไปเล็น้อยเมื่อพูถึหมอฟันนิรนาม “ุแบอมฮยอไปหาหมอฟันสิรับ”
“ไม่ล่ะ” ผมอบเสียห้วน หุหิ—เาไม่รู้ัวเลยว่าเป็นสาเหุที่ทำให้ผมปวฟันแบบนี้
“ถ้าไม่อย่านั้นุแบอมฮยอ็้อปวฟันไปเรื่อยๆ นะรับ แล้วุแบอมฮยอ็ะินลูอมไม่ไ้ ไม่ีเลย ผมไม่อยาใหุ้แบอมฮยอปลิวไปับพายุ”
ฮื่อ
ผมไม่ไ้หุหิเพราะเาทำให้ผมฟันผุหรอรับ ผมหุหิเพราะเาพูถึหมอฟันนิรนามนนั้น้วยสีหน้าแบบที่ไม่เยเห็นมา่อน เรื่อนี้มันรบวนิใผมมานแทบไม่ไ้ฟัเลยว่าินยอพูพล่ามอะไรบ้า เป็สมบูร์เอ่ยวนให้ผมไปลินิที่อยู่ห่าาที่นี่ไปไม่เท่าไร เป็นร้านประำอเาเลย ินยอบอว่าุหมอใีแล้ว็มือเบาว่าทุนที่เาเยเอ ุหมอเป็นนล้วย! เาย้ำเสียใส
ิ้วอผมมวเ้าหาันนผูปม
“ันว่าันไม่ไ้ฟันผุหรอ” ผมยืนราน
“ถ้าไม่ฟันผุแล้วะเป็นอะไรล่ะรับ ุแบอมฮยออย่าื้อสิ”
“ันเปล่าื้อนะ!!!” ผมเถียลับอย่ารวเร็ว นี่ผมำลัปล่อยให้เ็ที่อายุห่าันถึสิบปีมาห้ามผมไม่ให้ื้ออย่านั้นหรือ ถึผมะเป็นไอ้ี้แพ้ที่ไม่เยเถียใรเลย็าม แ่ับินยอ ผมไม่ยอม “ถ้านายอยาไปหาไอ้หมอฟันนั่นมา็ไปสิ” ผมว่าผมัะพูไม่รู้เรื่อแล้ว
“แ่ผมไม่อยาเห็นุแบอมฮยอหน้าบึ้นี่รับ” ร่าบา้มหน้านาิอ “ผมิว่า—ผมิว่าุหมอน่าะ่วยุแบอมฮยอไ้…แล้วุแบอมฮยอ็ะลับมายิ้มเหมือนเิม”
เาทำให้ผมรู้สึผิเ็มอเลยรับ
แ่ปัหาือเาไปเห็นผมยิ้มเอาอนไหน ผมอสาบานเลยว่าไม่เยยิ้ม่อหน้าเาแน่ๆ เอ—หรือว่าเยันนะ
“นะรับุแบอมฮยอ ไปหาหมอฟันเถอะนะรับ” เาเป็นนแปลหน้าหั่วโมที่มีแ่เรื่อวุ่นวายแปลๆ มาอร้อผมไ้อยู่เรื่อยๆ เลย
นอายุสามสิบถอนหายในหมปอ่อนะยอมลทำามำพูอเ็หนุ่ม
“ร้านนี้แหละรับุแบอมฮยอ” ้าหน้าเราสอนที่หอบะร้าผ้านละใบเป็นร้านสีาวสะอา ไฟสีเหลือนวลส่อสว่านผม้อยมือึ้นมาป้อ ่วเวลานี้ยัไม่มีใรมาึทำให้ร้านูสบเียบ แ่็ยัไม่น่าเ้าไปอยู่ีนั่นแหละ ผมส่ายหน้า
“เี๋ยวผมะรอุแบอมฮยออยู่้านอนะรับ”
“ท-ทำไมล่ะ”
“ผมไม่อยาเอหน้าุหมอนี่นา” แล้วทำไมถึไ้แสออว่าปลาบปลื้มุหมอนัเล่า ผมสูหายใลึ ฝาะร้าผ้าไว้ับเา่อนะรวบรวมำลัใเินเ้าไป ไม่ว่าะร้านแบบไหน็ามที่เี่ยว้อับารแพทย์ มัะมีลิ่นที่ไม่เิวนให้หย่อน้นลนั่เสมอ หิสาวรเาน์เอร์เอียอยิ้มละไม เธอให้ผมรอประวัินไ้โยไม่ถามอะไรสัำ ระหว่าที่ผมเียนเธอ็หายเ้าไป้าหลั่อนะลับออมา
“รอเสร็แล้ว เิที่ห้อหนึ่ไ้เลยนะะ เินรเ้าไป ประูวา่ะ” เธอล่าวอธิบายเสียเรียบ ผมพยัหน้าหึหั่อนะเินไปามที่เธอบอ ระยะทานั้นูไลเป็นิโลเลยในหัวผม นี่ผมมาทำบ้าอะไรที่นี่วะ
ประูห้อหนึ่ถูแ้มเอาไว้เล็น้อย ผมลัเลที่ะผลัมันเ้าไป แ่รู้ัวอีทีผม็เ้ามายืนอยู่ในห้อเือนี่รึ่ัวแล้ว เสียแอร์ัหึ่ๆ ่อนะามมา้วยเสียเ้าอี้หมุน ุหมอนั่นเอเป็น้นำเนิเสียนั้น
“เินอนบนเียไ้เลยรับ” เาผายมืออย่าสุภาพ ผมลอบมอเา้วยวามหวาหวั่น ผิวสีน้ำผึ้อเาูสะอาสะอ้าน วาเรียวเล็ราวับมีวามสุลอเวลา และทรผมอเา็ไม่เป็นทรประหลาๆ อย่าผม
ผมนอนหลับา หนีาแสไฟที่ส่ออยู่รหน้า ุหมอผู้มีทุอย่าบอให้ผมอ้าปา เาเอาเรื่อมือหน้าาน่าลัวเ้ามาสำรวไปทั่วโพรปา เอีย้ายที เอียวาที ่อนะหัวเราะหึๆ ผ่านแมสปิปาสีเียวอื๋อนั่น
“ฟันราม้าวาี่ในสุอุเริ่มผุแล้วนะรับ ถ้าหาไม่รีบรัษามัน็ะยิ่ลายเป็นโพรให่และ้อถึั้นถอนทิ้เลยนะรับ” ผมอยาะอบเาไปเหลือเินว่าเรื่อแบบนี้ในโรเรียน็สอน ถ้าะบอันแ่นี้ล่ะ็ ผมเอาไฟส่อปาแล้วเปิำราอ่านู็ไ้ “้อารแบบไหนีรับุแบอม”
ผมินานมา ุหมอที่รอำอบอยู่ถึหัวเราะออมา ผมลืมาโพล้อเาอย่าเอาเรื่อ ุหมอฟันผู้แสนีพร้อมรีบโบมือห้ามัวเอ
“อโทษทีรับ ือ—ผู้่วยผมเาเห็นินยออยู่หน้าร้าน เาบอินยอมาับุ ผม็เลยสสัยว่าเพื่อนอินยอนนี้ะเป็นอย่าไรน่ะรับ” เาหัวเราะ่ออีนิหน่อย “ุเป็นอะไรับเาหรือรับ”
ผมไม่รู้ว่าำถามนี้มีุประส์อะไร และ้อารอะไร
“นแปลหน้ารับ” ผมอบเสียแห้ รู้สึเสียวแปลบที่ฟันราม้าวาึ้นมาหน่อยๆ
“แปลหน้า? อืม—็ูน่าะเป็นอย่านั้นแหละนะรับ เพราะินยอเาเป็นเ็อัธยาศัยี…อนเามาทำฟันรั้แรน่ะ้อไม่หยุเลย ุรู้ไหมทำไม เาพยายามถ่วเวลาไม่ให้ผมถอนฟันเาน่ะรับ นึแล้ว็ยัลไม่หาย และนี่ที่ไม่ยอมเ้ามา้วย็ะลัวโนผมับรวฟันอีแน่”
ผมไม่ไ้อยารู้รับุหมอ ำพูที่แบอม้อล้ำลืนลไปพร้อมน้ำลาย
“ผมไม่รู้หรอนะว่าทำไมุสอนถึเป็นนแปลหน้าัน แ่ถ้าุไ้รู้ัินยอริๆ ล่ะ็ ุไม่อยาเป็นนแปลหน้าอเาหรอ” ุหมอพูแ่นั้น่อนะปิไฟสว่าๆ น่ารำานั้น ผมผุลุึ้น ลอบมอป้ายื่อที่ิอยู่บนอ ‘อี ุนโฮ’
นนี้เอสินะ ุหมอนลที่แสนใีมือเบาอปาร์ินยอ
ผมเินออมาที่หน้าเาน์เอร์อีรั้ ุหมอุนโฮยืนรออยู่แล้ว เาอะไรไม่รู้ลบนระาษนาเท่าฝ่ามือ่อนะส่ให้ผมู มันเป็นวันเวลาที่ผม้อมาที่นี่เพื่ออุฟัน ผมพยัหน้ารับเนือๆ
“ินยอรอนเบื่อแล้วล่ะรับ แล้วเอันรั้หน้านะรับุแบอม อ้อ—นี่รับ ผมให้นไ้ทุรั้” ุหมอุนโฮวาบาอย่าลบนเาน์เอร์
ลูอมรสมะนาว
“ุหมอว่ายัไบ้าหรอุแบอมฮยอ”
“ไม่ไ้ว่าอะไร”
“ไม่ริหรอ ุแบอมฮยอหายเ้าไปั้นาน” ผมเลี่ยที่ะ่อล้อ่อเถียับเา ึอุ้มเอาะร้าึ้นมาออและออเินไปโยไม่รอเา ินยอวิ่เหยาะๆ มาให้ทัน เาหอบหายใึทำให้พูแล้วฟัไม่รู้เรื่อ และผม็ไม่ไ้ฟั้วยว่าเาพูว่าอะไรบ้า
“ุแบอมฮยอ เินรอผมหน่อยสิรับ!”
“……”
“ุแบอมฮยอ!”
“ลับบ้านนายไปเถอะน่า!!!!” ผมวาเสียัลั่นนแม้แ่เ้าโนรา็ยัใ มันั้รับทำท่าู่ฟ่อั้ใปป้อเ้านายอมันเ็มที่
“-แ่ว่า…”
ผมพยายามวบุมอารม์ อะไรบาอย่าที่ไหลเวียนอยู่ในัวมันทำให้พลุ่พล่านมาเินไป “ันหมายถึ…นาย็ัผ้าอนายนเรียบร้อยแล้ว็รีบลับบ้านไปเถอะ มัวมาถามเอาำอบาันมันเสียเวลาเปล่า”
ราวนี้เป็นฝ่ายเป็สมบูร์ที่เียบไม่อบำถามบ้า เาหยุเินและ้มลมอพื้นอยู่นานว่าที่เสียสั่นเรือนั้นะเล็ลอออมาาปาอวบ “รับ”
ผมเอ็หยุเิน และเฝ้ามอินยอเินอไปนระทั่ลับสายา โนราู่เสีย่ำลอทาลับบ้าน ผมไม่โรธ ผมว่าผมสมวรโนใรสันำหนิบ้า ไม่ใ่วามผิอินยอเลยที่้อโนผมวาใส่แบบนั้น แ่มัน็เิึ้นไปแล้ว
ผมโยนะร้าผ้าไปทาหนึ่อย่าไม่ใส่ใ หยิบลูอมรสมะนาวในระเป๋าออมาแะเปลือออ
ลูอมรสมะนาวที่ปาร์ินยอโปรปรานที่สุมาาุหมออีุนโฮ
รับ
อยู่ีๆ ผม็รู้สึว่าัวเอทำัวเป็นไอ้ี้แพ้ไ้อย่าสมบูร์แบบ
อบุนะผู้สัเาร์ :B
#ฟิบ้าริ
M
ความคิดเห็น