คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : WALL .
9
“พี่ินยอรับ” ยอแระิบเรียผมในวามมื ผมลึไหล่หวัให้เาผ่อนลาย แม้ว่าสถานาร์มันะวนอึอัมา็าม ผมึเาเ้ามาอ พยายามนึว่าแบอมทำอย่าไร ึทำให้ผมล้อยามไ้นานั้น
“ยอแลัวพี่หรือเปล่า”
เาส่ายหน้า พ่นวันไอแห่วามหนาวออมาาปา “มัน…มันะีหรอรับ”
“ไหนสัาว่าะไม่ลับไล่ะ” ผมท้ว แ่ไม่มีวามเอาแ่ใในน้ำเสีย ฟัูเหมือนเป็นารอ้อนวอนเสียมาว่า
“ผม—”
ผมหยุเ็่าพู้วยูบอีรั้ ารอบสนออยอแไม่ไ้เย็นาเหมือนทีแรอีแล้ว เา่อยๆ ยอมให้ผมเ้าไป ผมวาลิ้นไปมาอย่าเอะะ เสียราในลำอเล็ลอออมาทำให้ผมยิ่ฮึเหิม ึให้ยอแยิ่เ้ามาใล้นไม่เหลือ่อว่า ผมทิ้น้ำหนััวนทำให้ยอแหลันับที่นั่อเ้าอี้สาธาระ มือเล็ๆ นั่นทั้พยายามันและพยายามึเสื้อผมเอาไว้
“แฮ่—พี่ินยอ” เาพยายามห้ามอนที่ผมล้วเ้าไปใ้เสื้อัวหนา ผิวายเนียนละเอียและเ็มไป้วยอุหภูมิที่เพิ่มสู วามบอบบาอเาทำให้หัวใผมเ้นแร
และในที่สุร่าายอผม็เริ่มทรยศ
มันสั่นไหวราวับำลัถูว่ำลบนเีย ลิ่นายอแบอมหอมิอยู่ที่ปลายมูทั้ที่ผมอยู่ับยอแ ัหวะลมหายใ ูบที่เร่าร้อนรุนแร วามมอี่ฟันที่บัับสร้ารอย สลัวามเป็นเ้าอ แนายอบสนอ่อวามิเหล่านี้
มันเ็บปวที่ผมำลั้อารใรอีนมาว่านที่อยู่ในอ้อมแน
ผมเลียัวเอ
ผมเลียที่ร่าายำลัหลุมรั สีำ ออิมแบอม
สมอผมมึนเบลอเมื่อนึถึล้ามเนื้อึ่ยับเลื่อนไหวอย่าเี่ยวา เสียร้อมามายที่ผมพยายามห้ามเา แ่ลับอบรับและยินีับทุสัมผัส
“พี่ินยอ หยุเถอะรับ พี่ินยอ” ยอแบิัวหนี ผมพยายามึาเอเาลโยไม่ฟัอะไรทั้นั้น ผมำลัเอาวามโรธและเลียััวเอลับนที่ไม่รู้เรื่อราว ผม้อารสลัภาพและรสสัมผัสอแบอมทิ้ ผมบัับให้่อับวามหอมหวานอนรหน้า
ในวินาทีถัมา ผมหายหลัลไปนอนแผ่ับพื้น้วยแรผลัอยอแ
รีบหยััวเอึ้นมาเพราะเสียสะอื้นที่ัเสียแทเ้าไปในใ “…ยอแ”
“ผม…ทำไม่ไ้รับ ผมทำไม่ไ้” ยอแส่ายหน้า ทั้ร้อไห้ทั้พยายามัารเสื้อผ้าที่หลุลุ่ย
“อะ-อะไรที่ทำไม่ไ้หรอ ยอแ” ผมถามออไปอย่าโ่เ่า
“ผมวระฟัพี่แบอม ผมวระฟัสิ่ที่เาเือน” ยอแปาน้ำาอย่าลวๆ มูเาแปรเปลี่ยนเป็นสีแ และสายาู่นั้น็ไม่เหมือนเิม
“พี่อโทษ”
“ไม่รับ พี่ินยอไม่้ออโทษ ฮึ—มันเป็นวามผิอผมเอ ผมไม่วรทำแบบนี้เลย”
“……”
ยอแทำเรื่อที่ผมไม่าิ
เาลไปนัุ่เ่าในท่าสำนึผิ น้ำาหยระทบพื้นปูน มันัว่าเสียอะไรทั้หมในเวลานี้
“ผมีในะรับที่พี่ินยอรัผม ผมมีวามสุที่ไ้รู้ว่ามีใรสันที่เป็นห่วและอยอยู่้าๆ แ่ว่า…”
“……”
“ผมให้พี่ไปมาว่านี้ไม่ไ้แล้ว”
ผมเยหน้าึ้น อ้าปาหอบเอาอาาศที่หนาวับั้วหัวใ “เพราะว่าสิ่ที่พี่ทำเมื่อี้ใ่ไหม”
ผมเลียเวลาที่ยอแส่ายหน้า ผมอยาให้เาบอว่าใ่และลุึ้นมา่อยหน้าผมสัที ไม่ใ่แบบนี้ ไม่ใ่วามผิที่ผมมอไม่เห็น
“พี่เป็นรุ่นพี่นหนึ่ที่ผมื่นมและมัน็ะยัเป็นอย่านั้น ฮึ—อย่าเลียผมเลยนะรับ ผมอโทษ ผมวระฟัพี่แบอม ผมไม่วรบับพี่เลย”
ผมลูบหน้าไปมาหลายรั้ หวัปลุัวเอให้ื่น แ่เสียสะอื้นอยอแ็ย้ำว่าทั้หมนี้ือวามริ
“แบอมบอับยอแว่าอะไร”
“เาบอว่านี่เป็นวามรัรั้แรอพี่ินยอ ถ้าผม—ถ้าผมให้พี่ไม่ไ้เ็มร้อยเปอร์เ็น์็ให้ไปให้พ้น”
ผมไ้แ่รับประโยนั้น ทว่าสมอไม่ประมวลผล มันายสนิท
“ทั้ที่รู้อย่านั้น แ่ผม็ไม่ยอมปิเสธพี่ ผมิว่าสัวันผมอาะรัพี่ไ้ริๆ ฮึ แ่ว่า—”
“ที่ผ่านมา…มันเป็นแ่วามรู้สึ ‘ิว่า’ เท่านั้นเอใ่ไหม” ผมลั้นน้ำานแสบมู ยยิ้มให้ัวเออย่าสมเพ หลุเสียหัวเราะออมาทั้ที่เ็บใแทบา
“พี่ะ่าะว่าอะไรผม็ไ้ แ่เวลาที่ผมอยู่ับพี่ ผมมีวามสุริๆ นะรับ ผม—ผมไม่ไ้โห”
ผมไม่อยาฟัอะไรแล้ว ผมปล่อยให้น้ำาไหลออมาอย่าเียบๆ เฝ้าถามัวเอว่าผมเหมือนนโ่มานานั้นเลยหรือ ผมเป็นแ่ไอ้ั่ในเมี่เ่าเมหนึ่ พระราาืออิมแบอมที่หลอล่อให้ผมมาิับ มอบให้แ่วามโหร้ายเพื่อปิบัวามเป็นห่ว เฝ้ามอผมที่พยายามพยศ พยายามิ้นรนหนีไปับวามรัึ่าหวัว่ามันะสวยาม แ่มันไม่มีอะไรเลย
วามรัในเมนี้เป็นเพียแ่วามว่าเปล่า
ผมเินหนีออมา และไลนในที่สุ็ไม่ไ้ยินเสียร้อไห้อยอแ มีแ่เสียสะอื้นอผมเท่านั้น
“ไม่รู้สึถึ เรา เลยใ่ไหม”
“เราไม่ใว้าพอที่ะแบ่ินยอให้ใร ิน หรอนะ”
“เราอร้อ…เลิยุ่ับเวยอแะ”
“เราบอินยอแล้วใ่ไหม ว่าะไม่ยอมยินยอให้ใร”
“เราะหยุ็่อเมื่อินยอสัา…ว่าะเลิยุ่ับยอแ”
“เพราะเราไม่อยาให้ินยอรัใร”
ถ้อยำใร้ายที่ผมไม่เยใส่ใับมัน ถ้อยำอผู้ล่าที่พยายามะรัษาเหยื่อิ้นนี้ไว้ในมือ – ผมือนโ่ที่ไม่รู้อะไรเลย หัวใผมเหมือนแสลาย้วย้อนที่ื่อว่าวามเื่อใ มันทุบนแหลละเอีย นที่ผมไว้ใลับโห และนที่ผมพยายามวิ่หนีลับไม่สามารถหนีพ้นไปาอ้อมแน าวามเป็นห่วอเาไ้
ผมเินมาถึหน้าบ้านโยไม่รู้ัว ประูบ้านถูเปิออมาในวินาทีนั้น
“อยาไม่สบายอีรอบหรือไ” แบอมเินรี่เ้ามาหาพร้อมับว้าแนผมเอาไว้ ผมสะบัมันออ
“อย่ามาับเรา”
“ินยอ” เาไม่มีทาปล่อยให้ผมหลุมือไปอยู่แล้ว
“ปล่อย”
ผมใ้แรเฮือสุท้ายึมือัวเอออ่อนที่น้ำาะไหลออมา ผมรีบวิ่ึ้นรไปยัห้อนอนอัวเอ ล็อประูให้แน่ใว่าเาะามเ้ามาไม่ไ้ ผมบใบหน้าที่เปียื้นไป้วยน้ำาลับหมอน ผมสับสนและหวาลัว ไม่อายอมรับวามหวัีอพี่ายฝาแฝ
ทำไมถึไม่พูับผมรๆ
ทำไมถึไม่บอั้แ่แรว่ายอแไม่ไ้รัผม ทำไมถึ้อรอให้เรื่อมันมาไลถึนานี้ ้อรอให้ผมโนย่ำยี ให้โนลโทษนสาแ่ใแล้ว่อยให้ราวัลผู้ายหน้าโ่ับผมอย่านั้นหรือ เห็นผมเป็นัวอะไร แ่ัวหมาในเมหนึ่ แ่เหยื่อที่ะเอารัเอาเปรียบมาแ่ไหน็ไ้ใ่ไหม
พอใแล้วหรือยั อิมแบอม
สีำอเาแผ่ระายเป็นรอยว้ามาึ้นทุทีในหัวใอผม
ผมไม่มอหน้า ไม่รับรู้ว่าเามีัวนอยู่้าๆ และผมทำไ้ไม่เินห้านาที แบอมระาผมลับมาสู่วามริ แรบีบที่้อแนทำให้ผมเลิอทน
“้อารอะไร”
“เมื่อืนินยอออไปไหนมา” เาถามเสียลอไรฟัน ้วยยัเินออมาไม่ไลาบ้านนั
“เราำเป็น้อบอแบอม้วยอย่านั้นหรอ ำเป็นอย่านั้นสินะ” ผมประเสียแ็ อารม์โรธและเสียใที่ยัุรุ่นบีบั้นให้ผมไปไลมาว่าที่ิ “รู้อะไรไหม ่อให้เราไปาย มัน็ไม่ใ่ธุระอะไรอแบอม” เาออแรระานผม้อหยุเิน
“อย่าพูแบบนี้อี ไม่อย่านั้นเรา—”
“ะทำร้ายเรา ะ่มืนเรา ลโทษเราามที่แบอม้อาร!”
“……”
“พอไ้แล้วแบอม นี่มันน่าะพอแล้วสำหรับนโ่ๆ อย่าเรา”
“อย่าหวัเลยว่าวันนี้ะไ้เ้าเรียนถ้ายัุยันไม่รู้เรื่อ” เาออแรระา
“ไม่!!!!” ผมยื้อสุแร น้ำาเอ่อึ้นลบเ็มสอวา “เมโอเวอร์แล้วแบอม เราเลิับยอแแล้ว!!!” ผมิว่าเาะหัวเราะ ผมิว่าเาะเยาะเย้ยับวามื้อรั้นไม่ยอมฟัที่เาบอ
ทว่าแบอมลับึผมเ้าไปอ
เาันให้ศีรษะบลบนบ่า อ้อมแนรัแน่นราวับลัวว่าผมะปลิวหาย – ผม้าอยู่ในอ้อมอเาเป็นเวลานาน วามอ่อนโยนที่อยู่ีๆ ็ปราึ้นมาทำให้่อมน้ำาผมเหือแห้ ผมเหมือนโน้อนปอนทุบหัว สับสนและมึนไปหมับารระทำอเา
อุหภูมิที่อบอุ่นนี้ทำให้อยาลืมว่าเาทำอะไรผมไว้บ้า
ผมเือบะอเาอบ
“ทั้ที่รู้อย่านั้น แ่ผม็ไม่ยอมปิเสธพี่ ผมิว่าสัวันผมอาะรัพี่ไ้ริๆ ฮึ แ่ว่า—”
แ่ผมผลัเาออ
“ถ้าลับไปเป็นพี่น้อันแบบเิมไม่ไ้ ็อย่ามาใล้เราอี”
“…ินยอ”
ถ้าแบอมเป็นนทำลายำแพอพี่น้อ ผมเอ็ะเป็นน่อมันลับึ้นมาเหมือนัน
“ถ้าันถามว่านายเป็นอะไรแล้วนายอบว่าไม่มีอะไรล่ะ็ ันะีให้แน้ำเลย” ีมินลาเ้าอี้มานั่ร้ามผม เธอเห็นแล้วหมทุวามบอบ้ำ ราวนี้ผมปิมันไม่มิ ราบน้ำายัทิ้ร่อรอยไว้ให้เห็นาๆ
“ยอแ…”
“อย่าบอนะว่า—”
“เาบอเลิันแล้ว” เธอึผมเ้าไปอและมันทำให้น้ำาไหลออมาอีรอบ
“ไม่เป็นไรนะ ินยอ….นาย้อไม่เป็นอะไร”
ไม่เลยีมิน ผมอยาบอเธอเ่นนั้น ผมพยายามเล่าผ่านเสียสะอื้น ที่ยอแบอเลิยัไม่น่าเสียใเท่าวามเป็นห่วอพี่ายฝาแฝ มันทำให้ผมเ็บปวยิ่ว่าอะไรทั้หม วามเป็นห่วที่ทำให้ผมลายเป็นนโ่เ่า
ผมลายเป็นุสนใอนทั้ห้อในไม่้า พวเาพาันมามุรอบัวผม บานปลอบ บานบบ่าให้ำลัใ แ่มีมือหนึ่ที่วาลบนไหล่ท่ามลาทุน น้ำหนัที่ผมุ้นเยี
อิมแบอม
เาึให้ผมลุึ้นาเ้าอี้และพาออมานอห้อ แผ่นหลันั่นเ็มไป้วยวามเอาแ่ใ ผมเหนื่อยเินว่าะ่อ้าน มันะ่าอะไรันล่ะหาผมัืน ยัไผม็หนีเาไม่พ้นอยู่ี แบอมพาผมมาที่ห้อแ่ัวนัีฬา เาไหล่ให้ผมนั่ล ส่วนเา็ย่อัวลมาอยู่ในระับเียวัน
“เลิับยอแแล้วริๆ ใ่ไหม”
“ใ่ – เป็นอย่าที่แบอม้อารแล้ว”
ผมเห็นวามเ็บปวแล่นปราเ้ามาในวาู่นั้น เ็บปวอย่านั้นหรือ? ะมีใรเ็บมาว่าผมอี
“เรื่อยอแน่ะทำไมถึไม่บอเราั้แ่แร”
“……”
“เห็นเราเป็นัวอะไรหรอ แบอม” เาพยายามหยุำถามที่พรั่พรูออมา้วยูบ ผมเิหน้าึ้น พูออไป้วยเสียที่สั่นพร่า “เราบอแล้วใ่ไหมว่าถ้าเป็นพี่น้อันแบบเิมไม่ไ้ ็อย่ามาใล้เราอี” ประโยนั้นหยุทุารระทำอแบอม
รวมถึหัวใอผม้วย
“ถ้าเราพูวามริแ่แร ินยอะยอมฟัเราหรือไ”
“เราเื่อใแบอม”
ผมไม่ไ้โห
“เราไว้ใแบอมมาที่สุแล้วบนโลใบนี้”
“…….”
“แ่แบอมทำมันพัทุอย่า”
ำแพหนาที่ผมั้ใสร้าถู่อึ้นอย่ารวเร็ว
ผมไม่ไ้พูับแบอมมาสามวันิแล้ว ทั้เลือที่ะออาบ้านสายว่าและลับบ้านเร็วว่าปิ านสถาปนาโรเรียนอที่ห้อ็ำเนินไปอย่าเื่อ้า แบอมเอ้อเร่้อมมาึ้นเพื่อไปัับโรเรียนอื่น ในะที่ผมปิเสธที่ะไปามเามาเป็นแบบ
“ินยอ…ันใไม่ีเลยนะเวลาที่นายเป็นแบบนี้น่ะ”
“อโทษที”
“อ๊า นายอโทษเป็นพันรั้แล้วนะ บอันมาสิว่ามันเิอะไรึ้น มันไม่ใ่แ่เรื่ออยอแแล้วใ่ไหม นายทะเลาะับแบอม….ใ่หรือเปล่า อบันมาสิ” ผมเอาแ่มอท้อฟ้าที่เปลี่ยนเป็นสีรึ้ม เสียร้อรืนแห่วามเศร้าและเฝ้ารอเวลาปลปล่อยัสะท้อนเ้ามาในใอผม
“เราทะเลาะันไ้ไม่นานหรอ เี๋ยว็ีันแล้ว” ผมพูทั้ที่ไม่ไ้รู้สึอย่านั้นเลยสันิ ยอมรับว่าลอสามวันที่ผ่านมาไม่ไ้่วยอะไรให้ีึ้น มีแ่ใผมที่ทรุโทรมลเรื่อยๆ พร่ำอย้ำว่าผมมัน็เป็นแ่นโ่ในำมืออแบอม
“ถ้ามีอะไร นาย็ุยับันไ้นะ…อา ัน-ัน้อไปแล้ว เอันพรุ่นี้ เลิทำหน้าเศร้าแบบนั้นไ้แล้ว เ้าใไหม”
ผมยืนอยู่ับที่เ่นนั้นนระทั่ีมินหายไปาสายา ฝนเม็เล็่อยๆ ลมาามแรโน้มถ่ว ร่มหลาสีถูาออ่วยแ่แ้มบรรยาาศสีทึม ผมถอนหายใ่อนะเลื่อนระเป๋ามาอไว้้าหน้าเรียมเินออไป ทว่าเสียหอบหายใอแบอม็หยุผมเอาไว้
“อย่าออไปเียวนะ”
ผมหันไปเผิหน้า – แบอมอยู่ในุวอร์ม ลิ่นลอรีนลอยรุ่นมาาเรือนผม เาอ้าปาหอบหายใราวับวิ่มาเป็นสิบิโล ผมเม้มปาแน่นไม่ยอมพูทัทาย ผู้ล่าที่เอาแ่ออแรบัับเหยื่อยื่นร่มสีำสนิทมาให้ “เราไม่อยาให้ินยอป่วยอีรอบ”
“ไม่เป็นไร”
แบอมรั้แนผมเอาไว้และยัเยียร่มใส่มือมาอย่าึัน “อย่าื้อไ้ไหม” เาบอเ่นนั้น แ่เป็นเาเอนั่นแหละที่ำลัื้อ ไม่เยสนว่าผมะรู้สึยัไเลย
“เราบอว่าไม่เป็นไรไ!!!” ผมโยนร่มทิ้และเินออมาาใ้ึ ปล่อยให้น้ำฝนัระหน่ำลมาบนัว ผมยืนมอหน้าเาอยู่รนั้น แววาอแบอมเ้มึ้น้วยวามโรธ เารีบาร่มและเินมาหาผม
“อย่าทำแบบนี้เลยนะ” ทั้น้ำเสียและแววาวนให้ผมนึถึแบอมนเิม แบอมนที่พร้อมะปป้อผมเพราะว่าผมเป็นน้อ ไม่ใ่เหยื่ออเา
ผมลั้น้อนสะอื้นที่แล่นึ้นมานแสบมู “แบอม่าหาที่อย่าทำแบบนี้” ผมรับร่มมาและหันหลัเินามาอย่าไม่ใยี น้ำาไหลนผม้อปาออหลายรา
ถึแม้ว่าผมะบอัวเอว่าผมโรธ ผมำลัเ็บปวและไม่อยาะมอหน้าแบอมอี่อไปแล้ว
ทว่าสายาอเา
สายาที่เฝ้ามอผมมาลอสิบแปปี มีพลัมาพอที่ะทำให้ทุอย่าสลายหายไป
“แบอมให้ร่มเราแบบนี้ะีหรอ เี๋ยวแบอมเป็นหวันะ”
“ฮื่อ – เราแ็แระาย ฝนแ่นี้ไม่ทำให้เราเป็นหวัหรอ” มือที่นาไม่่าาินยอเท่าไรึันะให้ร่ม และเมื่อเห็นว่าินยอไม่ยอมรับ เาึเป็นฝ่ายถือมันเอ ไหล่้า้ายเปียุ่มเพราะยอมให้น้อายฝาแฝปลอภัยาฝนที่เทลมาอย่าหนั
ท้ายที่สุแล้วแบอม็ไม่สบาย นอนมไปหลายวัน
ผมำ้ามร่มเอาไว้แน่นนมือีาว
ร้อไห้ให้ับวามทรำที่ยัอยู่
อนนี้รู้สึว่าเปล่าแฮะ
ไม่รู้ะทอล์ว่าอะไรี เป็นอนที่เียนยามาอนนึ
ยอแริแล้วะว่าใส็ใสนะ
แ่าร 'ิว่า' ะรัใรเ้าสัวันนึ เป็นวามิที่โหร้ายพอสมวร
แ่ินยอที่เร่รัเอาแบบนั้น็แย่พอัน
ไม่มีใรที่ถู และ ไม่มีใรที่ผิ
มีแ่นที่ะเสียใมาับเสียใน้อยเท่านั้นเอ
แ่อนนี้
มีนี้เียอยู่หนึ่น
ิิ
ล้อเล่นน่ะ
อบุทุอมเม้นในนี้และในแฮแท็เลยนะ อบุริๆ ่ะ
อบุที่อทนอ่านฟิบ้าบอไร้แ่นสารอแนะ ฮี่ฮี่
#ฟิฮยอเ
ความคิดเห็น