ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Zomebie 02 : รวมตัว [10%]
"พวกเราเป็นใครหนะเหรอ พวกเราก็คือ........"
ประโยคนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นจะต้องหยุดให้ความสนใจเป็นอย่างยิ่งยวดเพราะสิ่งที่จะหลุดออกจากปากหญิงสาวผมสีน้ำตาลส้มนั้นอาจจะเป็นข้อมูลที่สำคัญและเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิตและเอาตัวรอดออกจากสภานการณ์ที่เลวร้ายเหมือนขุมนรกนี้ได้แน่นอน
"ไม่มีอะไรมากก็แค่หน่วยกู้ภัย"เด็กสาวผมสีน้ำตาลพูดออกมาและยิ้มน่าเริงอีกครั้งทำให้คนแถวนั้นที่ตั้งใจฟังหน้าหงายไปตามๆกัน
"เวลาแบบนี้ยังมาเล่นมุขอีกยัยนี่"เด็กหนุ่มผมสีเทาตะโกนใส่หน้าหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง
"ก็อย่างที่บอกนั่นแหละคะก็ตามที่บอกไปนั่นแหละ พวกเราก็เป็นแค่หน่วยกู้ภัยทีได้รับคำสั่งตรงมาจากทางอิตาลี่เพื่อช่วยรุ่นที่สิบและผู้พิทักษ์ของเขา"เด็กสาวผมบรอนอีกคนพูดพร้อมกับมองมาทางพวกสึนะ
"แต่เหมือนจะทำเกินคำสั่งนะเคียวโกะซามะพาพวกที่ไม่อยู่ในรายชื่อมาด้วย"เด็กสาวผมสีเพลิงที่นั่งอยู่บนราวรั้วระเบียงพูดขึ้นทำเอาพวกเพื่อนๆในห้องกับคนที่เจอระหว่างทางกลืนน้ำลายกันเฮือกใหญ่เพราะถ้าพูดขึ้นมาแบบนี้แล้วดีไม่ดีพวกเขาอาจจะโดนทิ้งอยู่ที่นี่และเป็นแบบพวกนั้นใช่สิ่งที่มนุษย์กลัวที่สุดมิใช่ภูติผีฆาตกรหรือแม่แต่พวกซอมบี้พวกนี้พวกเขากลัวอย่างเดียวคือความตาย
"นั่นน่ะสิแต่ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะรู้ว่าสึนะคุงเขาต้องการแบบนี้ จริงไหมสึนะคุง"ความตึงเครียดตกมาที่สึนะเพราะตอนนี้สายตาที่หวาดกลัวได้จ้องมองมาที่เจ้าห่วยอย่างเขาเหมือนมีความหวังใช่คนพวกนี้ต้องการให้เขาตอบว่าใช่เพื่อพวกเขาจะได้รออดปลอดภัยถึงมันจะเป็นเวลาไม่นานพวกเขาก็อยากจะปลอดภัย
"................................"สึนะไม่ตอบอะไรหรือตอบไม่ได้ซะมากกว่าเพราะตอนนี้สมองของเขานั้นไม่สามารถสั่งการอะไรเขาได้ต่อไปอีกซักพัก
"เจ้าห่วย ไม่สิสึนะช่วยพวกเราด้วย"เด็กหนุ่มตัวประกอบคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นคนในห้องวิ่งมาเขย่าตัวสึนะเพื่อขอร้องให้เขาตอบสิ่งที่หญิงสาวถามมา
"น่าสมเพศชะมัด พอถึงเวลาจวนตัวคนเราก็ยอมงอมืองอเท้าขอควาช่วยเหลือจากคนที่ตัวเองเคยแกล้งในอดีตน่าขำจริงๆ"เคียวโกะพูดพร้อมยืนกอดอกและแสยะยิ้มมองดูการกระทำที่เป็นสิ่งที่แบบสิ่งที่เธอพูดมา
ประโยคนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นจะต้องหยุดให้ความสนใจเป็นอย่างยิ่งยวดเพราะสิ่งที่จะหลุดออกจากปากหญิงสาวผมสีน้ำตาลส้มนั้นอาจจะเป็นข้อมูลที่สำคัญและเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิตและเอาตัวรอดออกจากสภานการณ์ที่เลวร้ายเหมือนขุมนรกนี้ได้แน่นอน
"ไม่มีอะไรมากก็แค่หน่วยกู้ภัย"เด็กสาวผมสีน้ำตาลพูดออกมาและยิ้มน่าเริงอีกครั้งทำให้คนแถวนั้นที่ตั้งใจฟังหน้าหงายไปตามๆกัน
"เวลาแบบนี้ยังมาเล่นมุขอีกยัยนี่"เด็กหนุ่มผมสีเทาตะโกนใส่หน้าหญิงสาวอีกครั้งหนึ่ง
"ก็อย่างที่บอกนั่นแหละคะก็ตามที่บอกไปนั่นแหละ พวกเราก็เป็นแค่หน่วยกู้ภัยทีได้รับคำสั่งตรงมาจากทางอิตาลี่เพื่อช่วยรุ่นที่สิบและผู้พิทักษ์ของเขา"เด็กสาวผมบรอนอีกคนพูดพร้อมกับมองมาทางพวกสึนะ
"แต่เหมือนจะทำเกินคำสั่งนะเคียวโกะซามะพาพวกที่ไม่อยู่ในรายชื่อมาด้วย"เด็กสาวผมสีเพลิงที่นั่งอยู่บนราวรั้วระเบียงพูดขึ้นทำเอาพวกเพื่อนๆในห้องกับคนที่เจอระหว่างทางกลืนน้ำลายกันเฮือกใหญ่เพราะถ้าพูดขึ้นมาแบบนี้แล้วดีไม่ดีพวกเขาอาจจะโดนทิ้งอยู่ที่นี่และเป็นแบบพวกนั้นใช่สิ่งที่มนุษย์กลัวที่สุดมิใช่ภูติผีฆาตกรหรือแม่แต่พวกซอมบี้พวกนี้พวกเขากลัวอย่างเดียวคือความตาย
"นั่นน่ะสิแต่ที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะรู้ว่าสึนะคุงเขาต้องการแบบนี้ จริงไหมสึนะคุง"ความตึงเครียดตกมาที่สึนะเพราะตอนนี้สายตาที่หวาดกลัวได้จ้องมองมาที่เจ้าห่วยอย่างเขาเหมือนมีความหวังใช่คนพวกนี้ต้องการให้เขาตอบว่าใช่เพื่อพวกเขาจะได้รออดปลอดภัยถึงมันจะเป็นเวลาไม่นานพวกเขาก็อยากจะปลอดภัย
"................................"สึนะไม่ตอบอะไรหรือตอบไม่ได้ซะมากกว่าเพราะตอนนี้สมองของเขานั้นไม่สามารถสั่งการอะไรเขาได้ต่อไปอีกซักพัก
"เจ้าห่วย ไม่สิสึนะช่วยพวกเราด้วย"เด็กหนุ่มตัวประกอบคนหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นคนในห้องวิ่งมาเขย่าตัวสึนะเพื่อขอร้องให้เขาตอบสิ่งที่หญิงสาวถามมา
"น่าสมเพศชะมัด พอถึงเวลาจวนตัวคนเราก็ยอมงอมืองอเท้าขอควาช่วยเหลือจากคนที่ตัวเองเคยแกล้งในอดีตน่าขำจริงๆ"เคียวโกะพูดพร้อมยืนกอดอกและแสยะยิ้มมองดูการกระทำที่เป็นสิ่งที่แบบสิ่งที่เธอพูดมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น