คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่5 ความสุข
“ ัน็รันาย ” หลัาที่หัสบีับรถไป ไม่รู้ทำไมปาันถึไม่พูำนี้ออไปอนที่เายัยืน่อหน้าไม่รู้ทำไม้อพูออมา้อที่เาไม่ไ้ยืนรหน้า
“ รัเา็บอ่อหน้าสิ ะพูลับหลัเพื่อ...?” ันยืนนิ่รู่หนึ่เสียน้อายัวี ็ัึ้น หันไปอีทีมัน็ยืนอยู่้าๆันแล้ว
“แล้วมันเี่ยวไรับแ” ันพูเสียิหุหิ มันมอหน้าัน่อนะยิ้มมุมปาและเินออไป
“ แะไปไหน...” ันร้อถามเมื่อมันเินออไป แ่มัน็ไร้ึ่ำอบลับมา ันเลยเินเ้าบ้านไป หัวสมออันไม่รู้ะิอะไรมานัับำพูทุำอมินา ที่พูเหมือนมีอะไรสัอย่าที่เธอรู้แ่ันไม่รู้เี่ยวับหัสบี
“ โอ้ย!!ปวหัวโว้ย” ันเินมาถึห้อนอน็พูึ้นมาพร้อมมือนวมับนเอเบาๆ
Hasbdi Talk
ผมับรถออมาาบ้านอรีนแล้วรไปยัุหมาย นั้นือ บ้านอุพ่ออผมที่เพิ่ออมาไ้ยัไม่ถึั่วโม ผมไม่ใ่ว่าะไปทำอะไรหรอนะ แ่้อไปเลียร์ับมินา ผมแอบฟัทุอย่าที่มินา้อาระสื่อให้รีนฟัแ่็แ่รีนแปลวามหมายที่เธอสื่อไม่ไ้็เท่านั้น.....
“ นายลับมาอีทำไมหรอ” ผมเินเ้าบ้านมา มินา็ยืนออทำน่าาใสื่อเหมือนะรู้ว่าผมะลับมาอี
“เธอพูอะไรับรีน ห๊ะ” ผมเินเ้ามาระาแนเธอน ร่าบา สีหน้าเริ่มเปลี่ยนเพราะวามเ็บที่ผมเริ่มเพิ่มแรามอารม์ึ้นรื่อยๆ
“ ันทำอะไร” แ่เธอ็ยัเสแสร้ทำน่าาใสื่อ่อไป
“ เธอิว่าันโ่นัเหรอ ถึไม่รู้ว่าเธอ้อารอะไร...มินา” ราวนี้ผมปล่อยมือเธอและผลัร่าบาไปยัโฟารหน้า
“ ัน้อารนายไล่ะ......หัสบี” เธอเอามือทั้สอวาไว้รไหล่ทั้สอ้าผม พูพร้อมน้ำเสียที่เ็ี่เห็นแล้วใรมันะไม่ึ้นแ่็ยเว้นผมนหนึ่ที่ผมไม่ ผมไม่อบผู้หิแบบมินา สวยแ่รูปูบไม่หอมแบบเธอ ผมไม่้อาร
“ แ่ัน.....ไม่้อารเธอ” ผมผลัมือเธอออาไหล่อย่าแรและลุึ้นยืนี้หนเธอ “ ำเอาไว้เลยนะมินา.....ห้ามเธอแะ้อรีนเป็นเ็า ไม่อย่าั้นันไม่ไว้เธอแน่” ผมพูประโยู่เธอเสร็็เินออไปแ่ยัไม่ถึ้าวเธอ็พูประโยที่ผมิว่าเธอ็แ้นเหมือนัน
“แล้วนายะทำไรันล่ะ.....ถ้าันทำึ้นมาริๆ นาย็ไ้แู่่เท่านั้นแหละ” เธอพูประโยนี่ึ้นมาผมถึลับหันไประาแนเธอสุแร
“แล้วอย่าท้า” ผมพูบประโย็ปล่อยร่าเธอ ร่าบานั่บนพื้นแววาริษยามาที่สุ
ผมลับมายัอนโอนเอ็รีบโทรไปหา รีน ที่ผมลาาเธอไปยัไม่โทรหา ไม่รู้ว่าอนผมหรือเปล่า
“ฮัลโหล” เธอรับสายผม ใผมลับสั่นไปหมไม่รู้ว่าน้ำเสียอย่าี้ทำไมมันถึทำให้ผมลัว
“ ทำไรอยู่เหรอ ิถึันหรือเปล่า”
“ิถึ” ธอพูเสียห้วน แ่มัน็สร้ารอยยิ้มให้ผม
“ ัน็ิถึเธอเหมือนัน เห็นสร้อยอันหรือเปล่า”
“สร้อยอะไรอ่ะ ไม่เห็น อยู่ไหนหรอ” เธอถามผมน้ำเสียุ เป็นสไล์อเธอโยไม่รู้ัว ผมถึหลุำ ันใ่ไหมว่าสร้อยอะไร ็.....วันที่ผมไปนอน้าบ้านเธอ ผมีใที่เธอเีนหมายหาผมเยอะแยะไปหม ผมเลยให้ราวัล ไม่ใ่ ผมว่าะให้เธอพอีที่เราบันสามปีไ แ่ผมอยาให้เธอ่อน
“ออ!! เห็นแล้ว สวยมาเลยอ่ะ” เธอพูเสียีใ สสัยะเห็นแล้ว แน่นอนถ้าเธออยู่ในห้อนอนเธอ้อเห็นเพราะมันอยู่บนหัวเีย
“อบไหม”
“อบ สวยมาอ่ะ อบใมานะ ันรันายที่สุเลยหัสบี” เธอไม่รู้ัวสินะว่าพูว่ารัผมออมา เพราะเธอเป็นนเียบๆ ี้อายแ่ถ้าีใหรืออบอสิ่นั้นเธอะพูออมาโยไม่ิ
“ันีในะที่เธออบ เธอบอรััน้วย” ผมพูิล สสัยะทำให้เธอเินมั่ถึเียบไป
“อืม” เธอพูมาแ่นี้สสัยะเิน ผมับเธอเราุยันเรียว่านานว่าะวาสายันเสร็
“ุหัสบี่ะ ื่นหรือยั ื่นไ้แล้วนะลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้วันอะไร ่ะ” เหมือนผมะฝันไปนะ มีใรนหนึ่มาพู้าๆหู น้ำเสียเหมือนับ รีน
“อืม....” ผมลืมาึ้นมา ใ่ เธออยู่รนี้ มาไ้ไ เ้ามาไ้ไ
“ ื่นแล้วเหรอ่ะ นอนี้เาริๆ” เธอพูน้ำเสียิลแ่ทำน่าบูใส่เหมือนเ็น้อย
“เธอเ้ามาไ้ไ” ผมเห็น รีนนั่ล้าๆผม ผม็ ทำไมเธอเ้ามาไ้
“ นายลืมไปหรือเปล่า นายใหุ้แห้อนายไว้ไ ันเลยเ้ามา” ผมเริ่มเ้าใแหละ เลยพยัหน้า
“นาย...ลืมไปหรือเปล่า วันนี้วันอะไร” เธอยัถามผมึ้นมา ผมส่ายหน้า่อนะียิ้มและทำแ้มป่อๆให้เธอ เหมือนเธอะเินนะเลยผลัแ้มผมเบาๆ
“ ฝันเถอะ ไปอาบน้ำเลยไป เี๋ยวันรอ้านอนะ” เธอพูบประโย็เินออไป ผมมอแผ่นหลัอเธอพร้อมียิ้มออมาเล็น้อย่อนะเินเ้าห้อน้ำไปทำธุระิอนเอให้เสร็และเินออมา รีนเธอนอนหลับอยู่บนโฟา ผมเห็นอย่าั้นเลยถือโอาสเินเ้าไปนั่ใล้ๆและับมือเธอไว้ ลมหายใอเธอเป่าเบาๆที่้นออผม
ผมเลยถือโอาส้มไปหอมแ้ม้าวาอเธอฟอให่นเ้าัวลืมา ทำน่าเหมือนะฝัน เพราะผม้อหน้าเธอ มือทั้สอ้าเธอ็โนผมับไว้ เธอ้อน่าผมแปปหนึ่็ยิ้มออมา ยิ้มเพื่อ.....?
“ อโทษนะที่หลับ นายอาบน้ำนานไปหน่อย ันเลย่วนนะ” เี่ยวไหม ูเธอพูเาสิ...
“ แ้ัว ันไม่หายโรธหรอ” ผมพูน้ำเสียน้อยใใส่เธอ ร่าบารหน้าทำหน้าบูและวแนผมเบๆเิ้อ
“อโทนะะเอ เาเผลอหลับนิเียวเอ อย่าโรธเลยนะ เามีอมา้อ้วยแหละ” เธอพูอย่าี้น่ารัีเนอะว่าไหม....
“สวยไหม ันอยามีอู่เราสอนบ้าอ่ะ” เธอหยิบอในระเป๋าัวเอึ้นมา มันเป็นแหวนู่สลัื่อเราสอน อยู่ในแหวนเธอให้ผมเธอื่ออเธอ ส่วนื่ออผมเธอใส่ไว้ในนิ้วนา้าวา
“อื่อ.....” ผมเห็นแบบนั้นถือโอาสที่เธอะพูประบริมฝีปาอนเอทับริมฝีปาบาอเธอ ร่าบารหน้าเหมือนะใผมเลยใ้โอาสสอลิ้นเ้าวานหาวามหวานในโพรปาสวยอเธอ ทุรั้ที่ลิ้นเราสัมผัสันเธอ็ะทุบลที่แผ่นหลัอผม
“อื่อ” เหมือนว่าถ้าผมไม่ปล่อยเธอาาย ผมเลยยอมปล่อย ร่าบารหน้าเลยสูอาาศเ้าปอนเอ ผมเห็นแบบนั้นเลยยิ้มออมา เห็นแบบนี้รีน็น่ารัไปอีแบบ.....
“ยิ้มไรย่ะ ันเือบายเพราะนายเลยรู้ไหม” เธอหันมาทำน่าุใส่ผมเมื่อเห็นว่าผมยิ้มออมา
“อบในะ ันอบมาๆเลย” ผมพูิล่อนะับมือเธอออมาาห้อ และพาไปยัุมุ่หมายที่ผมิไว้
“ นายะพาันไปไหนหรอ” เธอถามผมึ้นเมื่อเราสอนนั่อยู่ในรถ ผมหันไปมอหน้าเธอ่อนะยไหล่ทั้สอเิวนประสาท
ัน็ะพาเธอไปยัที่ที่เรารััน......
และเป็นสถานที่ที่เรามีวามสุไ........รีน
ความคิดเห็น