คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Special Chanyeol's Day : Happy Birthday Park Chanyeol
Special Chanyeol’s Day : Happy Birthday Park Chanyeol
26-11-2017
ร่าบาเหยียายลุึ้นาเียว้าเปลือาสีหม่นยับไปมา่อนะ่อยเปิึ้นวาลมโมอผ่าน่อว่าอผ้าม่านที่ปิั้นแสแเอาไว้่อนะหรี่าหลบแสแนั้น
เาไม่เยนะแสแแม้ะพยายามมาแ่ไหน็าม
เ้าอมนุษย์ทั่วไปือเวลาหลับใหลอเา
แ่ทว่า เาไม่อาหลับลไ้ เพราะเ้านี้เา้อเรียมัวหลายอย่าเพื่อไปพบปะผู้นในยาม่ำืน
นที่อยสนับสนุนและหวัผลประโยน์าสิ่เาเป็น ทาสมามอเหล่าผู้พิศมัยในลิ่นเลือทำไ้ารออนุาัานเลี้ยล่วหน้าให้ในวันเิอเาที่ะมาถึในวันพรุ่นี้
“ไม่เบื่อหรอานยอล”
เฮุนเพื่อนสนิทอเาทัึ้นที่มุมห้อในะที่เ้าัวำลัอ่านำหนารสำหรับืนนี้อย่าร่าวร่าว
“เบื่อแล้วยัไละ เฮุน”
านยอลถามออไป้วยใบหน้าเรียบเย
“ไม่เห็น้อทำามวาม้อารอาเ่าพวนั้นเลยนี่
นายไม่อยาไปใร็ัไม่ไ้หรอ”
เฮุนว่าพร้อมับยับัวเ้ามาหาเพื่อนัวเออย่ารวเร็ว “หน้านายไม่ไ้มีวามสุับอะไรแบบนี้เลยนะ”
“เฮุน มันเป็นมารยาทนะ” านยอลว่า
เฮุนไ้แ่ถอนใ “เออ เอเทาบ้าหรือเปล่า” านยอลถาม
“ูแล้วเทาไม่อยาทำามแผนเราเท่าไหร่”
เฮุนบอ “แ่เอาเถอะ มัน็ไม่แปลเท่าไหร่นาย็รู้” านยอลพยัหน้ารับ
“ไปลอุันไหม”
านยอลถามเฮุนที่ทำหน้าเหม็นเบื่อไปเรียบร้อยแล้ว นวนเลยไ้แ่ำเบาเบา
“อยาเอลู่หาน”
เฮุนบอ
“นายน่ะ
แอบไปเที่ยวเล่นอนลาวันบ่อยไปแล้วหรือเปล่า รอยไหม้หายหรือยั”
านยอลถามเพื่อนัวแสบที่ไม่เยยอมแพ้ับแสแเลยสัรั้ถ้าไ้เอับนัวเล็นั้น
“ไม่เท่าไหร่
ไ้มอวาเล่นลาแสแแล้วมันอบอุ่นหัวใ” เฮุนบอ “ว่าแ่านยอล
ปีนี้นายะไ้ไปที่นั้นหรือแปล่า”
“ไปสิ
ที่เรายอมให้เลี้ยสัสรร์ในวันนี้ เพราะพรุ่นี้เราะไปที่ที่เราอยาไป”
านยอลบอ
“ืนนี้มีุาร์ัวโหมาเฝ้าานเลี้ยเหมือนเิมแหละ”
เฮุนบอ
“อ่า
อี้ฝานไม่่อยอบเท่าไหร่” านยอลบอเสียเศร้า
“ไม่หรอ
เาอบ เพราะารไ้มอพวเรามีวามสุแล้วเลือในายเามันะเือ
แล้วถ้าเิเรื่อ วามเืออเาะทำให้ทุอย่าเรียบร้อย” เฮุนว่า
านยอลไ้แ่ถอนใ
“แ่อันที่ริ
อี้ฝานเป็นนอบอุ่นนะ” เฮุนบอ “เารัเพื่อนอเามาว่าสิ่ใ”
านยอลพยัหน้าเห็น้วย
“แน่สิ
เรารู้ี” านยอลบอ
18.00 น.
ั้นใ้ินอโรแรมในเรือระูลิม
“ท่านานยอลรับ”
“รับ”
“เิทา้านนี้รับ
ทาเราระูลไ้ัห้อพัส่วนัวอท่านเอาไว้ทา้านนี้รับ” านยอลเินามมือที่ผายไปามทา่อนะเอับนหน้าุที่ยืนอยู่หน้าห้อส่วนัวอเา
“รบวน้วยนะ”
านยอลบอ
“ผมโนสั่มา”
อี้ฝานบอ านยอลไ้แ่ถอนใแ่็นั้นแหละ เาือผู้นำสูสุอลุ่มสัว์ร้ายที่อี้ฝานรัเียนี่น่า
ภายในานเลี้ย
เหล่าบุลมีื่อเสียาโลเบื้อหน้า่า้มหมอบให้ับแวมไพร์หนุ่มที่เป็นผู้นำสูสุในโลเบื้อหลั
ท่าทาที่ส่าามราวับเทพ เรื่อหน้าที่สมบูร์แบบ
ที่มีุสมบัิพร้อมล่อลวให้ผู้ที่ไม่เยมีใภัิ์ีให้สมยอมแล้วยอมลเป็นเบี้ยล่าไ้อยู่ทุเมื่อ
ระูลัที่มีลูสาวสวย่าประส์อยาะมอบเ็สาวให้้วยวามเ็มใ
านยอลปิเสธสิ่เหล่านั้นอย่าสุภาพไม่ให้นเหล่านั้นเสียเรียิ
เฮุนมอสัเอยู่วนอ เารับรู้ไ้ว่าเพื่อนไม่อบอะไรแบบนี้
แ่้วยอำนาและบารมีที่ถืออยู่ทำให้ารบอปัแบบไร้มารยาทเป็นไปไ้ยา
เา็เ่นัน ่อให้ัวนอเาะไม่สนใโลสัเท่าไหร่แ่าระเ้าไปึเพื่อนรัออาวล้อมอพวระหายเลือพวนั้น็ไม่มีทาเป็นไปไ้
เาึทำไ้แ่เพียยืนีหน้ารึมอยูแลเพื่อนรัอยู่วนอ
“โห
มึไม่ิว่าเาะอีอัหรอวะ” อินถามอี้ฝานที่ยืนมอสถานาร์อยู่มุมห้อั้แ่านยอล้าวเ้ามาในานนี้
“ิ”
อี้ฝานอบ
“มึิไ้้วยหรอ”
อินถาม
“เรื่ออเาู็สนใหม”
อี้ฝานอบ
อินหน้าเหวอไปนิหน่อย่อนะึอาารลับมาแล้วยิ้มทะเล้นให้ับเพื่อนัวสูที่ยืนทำหน้าไม่สบอารม์อยู่
“ทำอะไรสัอย่าสิ”
อินว่า อี้ฝานวัหาามอเพื่อนเป็นเิบอว่า เมื่อไหร่มึะเียบสัที
“ับเพื่อนทำไมไม่ใีบ้าวะ”
นปาเสียยัพูแหย่่อไป
“หมา”
อี้ฝานเรียอีนเสียนิ่
“ู็ไ้ลิ่น”
อินบอ “มึอยู่เี๋ยวูไป ูนในานไป พวมันื่นัวแล้ว” อินว่า่อนหายัวไปอย่ารวเร็วามสัาาสัว์ป่าอัวเอ
อี้ฝานหัวใระุวูบลิ่นเลือที่รุนแรนี่ อยู่ใล้เามาสายามราวับเหยี่ยวมอหาอย่ารวเร็ว
เลือสีสที่ำลัไหลที่ปลายนิ้วอเ้าอานวันนี้ เลือที่มีลิ่นหอมและอันราย
นพวนั้นำลัวบุมัวไม่ให้สั่นไหวับลิ่นเลือที่เป็นแรร์ไอเท็ม อย่าสุำลั อี้ฝานบุผ่าวล้อมนั้นเ้าไป่อนะึัวนที่เป็นเ้าอานวันนี้ออมาอย่ารวเร็วแล้วพาลับไปที่ห้อส่วนัว
เฮุนมอามอย่ายินีที่นที่พาเพื่อนเาไปเป็นนที่เา้อาร
ห้อพัส่วนัว
“อบุนะ”
านยอลบอ อี้ฝานเยิบห่าลั้นหายใอย่ายาลำบา
“ทำให้มันหยุไหลไ้แล้ว”
อี้ฝานบอ่อนหันหลัให้ับอีน
“อ่า อโทษ้วย
อัาร่อนนะ” านยอลบอ่อนัารห้ามเลืออัวเออย่าเร่่วน
“มันอันราย”
อี้ฝานพูึ้นมา “ทำไมไม่ระวััวเอ” อี้ฝานบอ
“เราไม่ไ้ั้ใ”
านยอลบอ “อบุมามาเลยนะ” านยอลยับอำนั้น่อไป
“มันเป็นหน้าที่”
อี้ฝานอบ่อนะเินไปหน้าประูแล้วเปิออ “วามเป็นนั้นสูอุมันไม่มีเหลือแล้วหรอุโอ”
อี้ฝานว่าเฮุนหน้าเื่อนเล็น้อย ่อนะทำัวเล็เินผ่านอี้ฝานเ้าไปหาเพื่อนรั
“ไอ้ฝาน!! มาับู”
อินส่เสียเรียอี้ฝานเสียั นนในห้อหันมามอแทบะพร้อมัน
“อยู่ในห้อนี้
ถ้ามีใรมาามไม่้อไป ใ้อำนาให้มันุ้ม่าับที่เามอบให้หน่อย
ถ้าผมยัไม่มาห้ามเปิประูให้ใรแม้ระทั่ ฮวัื่อเทา”
อี้ฝานบอ่อนะรีบวิ่ออไปพร้อมับอิน
“วู้ว!
น่าลัวัเลยนะุาร์เี้ยนอี้ฝานเนี่ย”
เฮุนเสียออมาอย่าโล่ใที่นหน้าโหไ้ออไปาห้อแล้ว “ว่าแ่ทำไมเลือไหลละ”
“หนามุหลาบอใรสันเี่ยวเอาน่ะ”
านยอลบอ
“พวนั้นน่าลัวะมั”
เฮุนว่า
“เบื่อันะ”
านยอลว่า “เฮุน เราอนอนพัไ้ไหม”
านยอลถามพร้อมับเหยียายลนอนบนโฟาัวให่ภายในห้อ
“นอนสิ
เี๋ยวเราเฝ้าเอ” เฮุนบอ านยอลึนอนหลับลอย่าผ่อนลาย
23.55 น.
อี้ฝานเปิประูห้อพัเ้ามาและไ้พบว่านที่วระใ้ีวิลาืนลับนอนหลับอยู่บนโฟา
เปลือาสีมุยามหลับใหล ลมหายใที่ผ่อนเ้าอออย่าเป็นัหวะ ผิวาวราวน้ำนม
ปาอิ่มสีส และ เรือนผมสีำลับ ทั้หมนั้นำลัึูอี้ฝานให้เินเ้าหาอย่าไม่รู้ัว
มือหนาปัปรอยผม้านหน้าออเบาเบา ราวับว่าลัวอีนะื่น ลิ่นหอมอ่อนอ่อนเพาะัวอนรหน้าทำให้เลือในายเาำลัเือแ่ไม่ใ่ใน้านอารม์แ้นหรืออะไร
ลับลายเป็นวามรู้สึที่อี้ฝานไม่สามารถอธิบายไ้ว่ามันืออะไร
“อี้…ฝาน เรา…อ..โทษ”
เสียแผ่วเบาัเล็ลอออมาาปาอิ่มู่นั้น น้ำาเม็ให่ไหลอาบแ้มาว้า้า
อี้ฝานไ้แ่ับสิ่ที่เห็นรหน้า ำอโทษที่อี้ฝานหาเหุอวามผิไม่เอ
ทำไมนนี้ถึร้อไห้เพราะเาันนะ
“เรา..อ..โทษ” “เรา…อยา..ให้..อี้ฝานยิ้ม” “แ่..ฮึ… เราทำ…ไม่…ไ้”
อี้ฝานไม่เ้าใว่าทำไมยิ้มอเาถึทำให้ใรนหนึ่ร้อไห้ไ้แม้ระทั่อนหลับ
“อย่าร้อเลยนะ
อีไม่นาน็ถึวันเิุแล้ว อย่าให้ฝันร้ายทำใหุ้เสียใในอนนี้”
อี้ฝานบอมือหนาลูบผม้วยวามอ่อนโยน รอยยิ้มบาบาเิึ้นเล็น้อยที่ใบหน้าอนุ
่อนะมอบอวัที่ไร้เหุผลว่าทำไมเาถึเลือทำแบบนั้นลไป
ริมฝีปาอิ่มสถููบเบาเบา้ำ้ำานหน้าุวามอ่อนโยนนั้นทำให้อีนราวับฝันแล้วฝันเล่าไม่มีาราบ้วไร้มารยาทมีแ่เพียวามอบอุ่นที่ส่ผ่านมาให้ับนที่นอนหลับไ้หลับฝันี
“แ๊! แ๊! แ๊!”
นาฬิาบอเวลาว่าอนนี้ไ้้ามวันใหม่แล้ว
“สุสัน์วันเินะ
ปาร์ านยอล ผมไม่รู้ ว่าุรู้ไหมว่ารอยยิ้มทีุ่เยบอว่าไม่เยทำไ้
ุทำไ้มาลออย่าร้อไห้เพราะผมเย็นาเลยนะ
อย่าทำให้ผมพัำแพอผมลมา้วยวามพยายามอุเลย รอผมไ้ไหม
ถ้าสัวันวามแ้นอผมที่่อนอุหมล ผมะยอมใหุ้พัเ้ามา”
อี้ฝานบอ่อนะูบเบาเบา้ำอีรั้่อนะลับมาเป็นอี้ฝานนเิมที่แสนเย็นา
สุสานระูลปาร์
27-11-2017
00.45 น.
“ะรอผมเหรอ”
านยอลหันไปถามอี้ฝานที่ยืนหน้านิ่อยู่้านหลััวเอ
อี้ฝานพยัหน้ารับ่อนะพยัเพยิหน้าให้นที่ยืนลัเลอยู่ให้เ้าไป้านในสัที
“อบุนะ”
อี้ฝานถอนใไปับำอบุรอบที่ร้อยไ้แล้วหรืเปล่าอวันนี้
อาาศหนาวหิมะปลุมไปทั่วทุที่ อี้ฝานยืนอยู่ใ้้นไม้ให่หน้าสุสานระูลปาร์สายาสอส่ายมอไปทั่วบริเวระแวระวัไปทั่ว
เาไม่เยไว้ใใรในสมามแวมไพร์สัน
“หึ”
อี้ฝาน้นพบนที่มาสอแนมปาร์านยอลเ้าอีแล้ว “หน้าไหว้หลัหลอะริ”
อี้ฝานว่า
้านในสุสาน
านยอลยืนมอป้ายื่ออพ่อและแม่้วยวามรู้สึิถึ
วามเหนื่อยล้าอารเป็นผู้นำหายไปเมื่อไ้มาเยือนที่แห่นี้
“ผมไม่รู้ว่ามันะถึเวลานั้นเมื่อไหร่
ผมะมีโอาสไ้ลับมาหาพ่อับแม่แบบนี้อีหรือไม่ แ่ ผมะมาบอว่า
อนนี้ผมมีวามสุีนะรับ ถึารถูเอาอเอาใแบบปลอมเปลือมันะน่ารำาแ่ผมะทำหน้าที่ให้ีที่สุ
ผมไม่รู้ว่าสรามอพวเราะมาถึนอนไหน แ่
ผมะปป้อสิ่ทีท่านพ่อับท่านแม่ปป้อมาลอให้อยู่ลอไป”
านยอลบอ้วยรอยยิ้ม
“อ่อ แล้ว
รอยยิ้มออี้ฝาน ผมะพยายามนะรับ
ผมรู้ว่าท่านพ่อท่านแม่อยาเห็นเหมือนที่ผมอยาะเห็น อวยพรให้ผม้วยนะรับ”
านยอลบอ ่อนะทำวามเารพ้วยวามรัสุหัวใ
“อี้ฝาน”
านยอลส่เสียเรีย
“รับ”
อี้ฝานอบรับ
“เรียบร้อยแล้วรับ”
านยอลบอ “อ่า รบวน้วยนะรับพาผมไปส่ที่หอพระันทร์…”
“มาสิ”
อี้ฝานยื่นมือไปับมืออีนไว้่อนะพาเินออไปาสุสานและหลบสายาาพวที่มาแอบเฝ้ามอออไปอย่า่ายาย
านยอลทำัวไม่ถู มันแปลไปหม เาสสัยเรื่อราวอนระหว่านอนหลับไป่อนหน้านี้
ทำไมถึฝันแบบนั้นันนะ วามอบอุ่นอนนั้นเหมือนับอนนี้
อนที่มือออี้ฝานุมมืออเาเอาไว้ มันอบอุ่นนนายเย็นอย่าเาร้อนไปหม
เลือภายในายที่เย็นเยียบลับอบอุ่นอย่าประหลา
“ไม่รัเียเราหรอ”
านยอลถาม
“อืม”
อี้ฝานอบ
“เราเป็น…”
“อยาให้รัเียหรอ”
อี้ฝานหยุเินแล้วหันมาถาม้วยสีหน้าริั
“ไม่ ไม่ ือ…”
“ไม่้อพูอะไรแล้วเินามผม็พอ”
อี้ฝานบอ่อนะพาานยอลไปสถานที่หนึ่
ยิ่เินเรื่อยไปแสไฟาถนน็หายไปนเหลือเพียแสันทร์ที่ส่อนำทา
ทาที่เินไปเป็นทาลาเนินไม่ันนัทำให้ทัู้่เินไปไ้เรื่อยนระทั่ถึุที่เป็นเนินสูอี้ฝานพาานยอลปีนึ้นไป้านบนอย่าระมัระวั
แน่นอนว่าอี้ฝานไม่ไ้อยาไ้ลิ่นเลืออนนี้หรอมันอาะทำให้เาลั่มาเินไป
“ว้าว!!!” เสียหลอานยอลทำให้อีนใเล็น้อย
แ่เพียเล็น้อยเท่านั้น “สวยมา” านยอลยืนมอวิว้านหน้าท้อฟ้าระ่า้วยแสัทร์ในมุมทีไร้แวถูประับไป้วยวาวระยิบระยับนับล้านวอยู่เบื้อบน
้านล่าเป็นทะเสสาปที่ระทบแสันทร์สวยามนเ้าัวไม่อาเ็บปาที่อ้า้าเอาไว้ไ้
“ผมไม่มีไรให้ในวันเิหรอ”
อี้ฝานบอ “แ่ที่รนี้เป็นที่หลบภัยอผม” านยอลมอหน้าน้า้าอย่าไม่เ้าใ
“ผมให้
ผมให้พื้นที่หลบภัยอผมใหุ้มาไ้ทุเมื่อถ้าุอยามาอนไม่สบายใ”
อี้ฝานบอเินเิน ่อนะมอไปทา้านหน้าถึะสวมหมวไหมพรมเอาไว้แ่็ปิมันไม่ไหวหรออาารหูแที่แสออมาอย่าไม่รู้ัว
“อบุนะ
เราะรัษาพื้นที่รนี้ให้ีที่สุ” านยอลบอ
่อนที่ทัู้่ะมอออไปทา้านหน้าในะที่มืออทั้สอยัุมมือันและันไว้
่าเป็นวันเิที่เรียบ่ายและอบอุ่นหัวใเหลือเิน
………………………END SPECIAL………………………
ถ้าะถามว่าทันเวลาเาหลีมั๊ย
ไรท์บอเลยว่าไม่
แ่ ยัไม่พ้นเที่ยืนไทย
ไรท์ะสู้รับ
ฝาวามอบอุ่นนี่ไว้้วยนะ
รันะรับผม
iRAINROMEo
ความคิดเห็น