คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : DARK KNIGHT 01 : คืนหนึ่งเมื่อแปดปีทีแล้ว
DARKKNIGHT EP.01 ืนหนึ่เมื่อแปปีที่แล้ว
8 ปีที่แล้ว
“พวแสอน้อาย”
เสียแห่วามโรธแ้นและเศร้าระทม
ะโนใส่นสอนที่ไม่ทันไ้เรียมรับมือวามอันรายรั้นี้ เสียลมหวีหวิวพัผ่านร่าสอสามีภรรยาที่อันแน่นเพื่อปป้อลูาย่อนะล้มลท่ามลาลิ่มเลือที่แระาย่อหน้า่อาเ็น้อย
“ม่ายยยยยยยยยยย”
เสียอเ็ายวันสิบวบะโนลั่นเมื่อไ้เห็นาราไปอผู้เป็นพ่อแม่อน
เ็น้อยอร่าไร้ีวิอทั้สอไว้
ลิ่มเลือาบุลอันเป็นที่รัไหลเปรอะเปื้อนทั่ววหน้า
แววามล้าเปลี่ยนสี้อมอผู้มาเยือนอย่าิั
“ผมะามล่าุนว่าผมะหมลมหายใ
เ้าหิยาพิษ เสสิ้า อ” เ็หนุ่มะโนลั่น
เสียหัวเราะที่เ็มไป้วยวามเย้ยหยันาผู้ที่ถูฝาวามแ้นั้อสั่นประสาทนแม้ระทั่เ้าอะาหายไปับหิมะแล้วเสียนั้น็ยัอยู่
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยย”
เ็หนุ่มสะุ้ลุพรวท่ามลาวามมืภายในห้อส่วนัวอนเอ ามเบิึ้น่อนมอรอบๆห้อ
เหื่อเม็โผุพรายึ้นที่ใบหน้าในืนที่หิมะและหนาวเหน็บเ่นนี้
“ฝันอีแล้วหรอ”
เ็หนุ่มพึมพำเบาๆ่อนลุออาเียไปยัหน้า่าอห้อมอออไปยั้านนอที่อนนี้ทุสิ่นั้นถูหิมะรอบลุมไปนหม
“แปปีแล้วนะรับ
แ่ ผมยัทำอะไรเพื่อพ่อแม่และน้อายอผมไม่ไ้เลย” เ็หนุ่มรำพัน
น้ำาไหลออมาแบบไม่รู้ัว
“ผมิถึทุนมาริๆ”
เ็หนุ่มทรุัวรหน้า่า เอนหลัพิระที่เย็นยะเยียบอย่าไร้วามรู้สึ
ภาพในืนนั้นเมือแปปีที่แล้วเฝ้าามหลอหลอนเ้ามาลอ
ไม่เยมีืนไหนที่เ้าหลับาลไ้อย่าสนิท ภาพที่พ่อแม่อเ้าถู่าิอยู่ในสมอนไม่สามารถลบออไ้
น้อายฝาแฝเพียนเียวอเ้าหายัวไป ไม่มีืนไหนที่เ้าะลืมเลือน
ยิ่ิวามเลียัยิ่ทวีู
“ผมะล้าเผ่าพันธุ์อพวมันให้สิ้นาผมสัา”
DAY
#อู๋ อี้ฟ่าน#
“ไอ้ฟ่าน”
เสียออินปลุผมให้หลุาห้ววามิเศร้าๆ
“มีไร” ผมถาม
“โห ไอ้หนุ่มฮอ
ไอ้ไออลอรุ่นน้อ ทำหน้าให้มันีๆหน่อยิวะ
วันนี้แ้อึ้นล่าววันเปิภาเรียนในานะประธานนัเรียนอพวเราาวเย์ลาสนะเฟ้ย”
มันบอ ผมไม่อยาอบมันสัเท่าไหร่ ไม่ใ่สไล์ผมริๆ
“้อให้ีเท่าไหน?”
ผมถาม
“ีเท่าที่ะทำให้ประธานไนท์ลาสมอนาลับ”
มันบอ ผมมอหน้ามัน
“ไม่มีอะไรแย่ว่าารเอศัรูในวันเปิเทอม”
ผมบอ่อนลุออไปเรียมัว d
โรเรียนาร์เี้ยนไนท์
หรือ ที่น้านอเ้าเรียันเล่นๆว่า โรเรียนอัศวินผู้พิทัษ์ อะไรทำนอนั้น
เป็นโรเรียนสหที่เป็นโรเรียนพระันทร์ มีหอพัแบ่ัเน และ
มีั้นเรียนพิเศษไว้สำหรับ สอนนพิเศษ ใ่รับ สอนเพาะบุลที่พิเศษเหลือเิน และ
บุลพิเศษที่ว่า็ือ ลุ่มนที่เรียนในไนท์ลาส
เรียนั้แ่พระอาทิย์ินนไปถึ่อนใล้รุ่สา พวผมือเย์ลาส และ
หอพัอเย์ลาสทั้ายหิมีื่อว่าหอพระอาทิย์ และ สำหรับไนท์ลาส ือ
หอพระันทร์
มีำแพแบ่ั่นระหว่าสอหออย่าัเน ทำไม้อั้นหรอรับ
เพราะเ้าพวนั้นน่ะ มัน็แ่พวสัว์ร้ายที่ำลัทำัวเป็นเ็ี
“ไ อู๋ อี้ฟาน”
เห๊อะ พูถึ็มา
“ไม่ไ
มาเินอนลาวัน เียว็ายไวหรอ” ผมบอมอหน้าอีนไร้วามเป็นมิร
“ปาร้ายเหมือนเิมเลยนะ”
เ้านั่นอบพร้อมรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มอมนุษย์ที่สัว์ร้ายไม่วรมี ผมยัไหล่
ไม่ยี่หระับำมนั้นสัเท่าไหร่ยับเนไท์ให้เ้าที่
ไม่ใ่อะไรที่ผมอบนัหรอนะรับ ารแ่ัวให้เรียบร้อยแ่มันำเป็น
“อ้าว านยอลทำไมมาอนนี้ละเรา”
ผู้อำนวยาริม ถามึ้น้วยเสียร่าเริ “ไเ้าฟ่านทำไมทำหน้าั้นละรับ
ทำหน้าให้มันีๆให้สมับหน้าหล่อๆหน่อยไ้มั๊ยนะเรานี่” ผู้อำนวยารบอผม
ผมเลยมอาวาใส่
“ผมอัวนะรับท่านผู้อำนวยาร”
ผมบอ่อนเินเลี่ยไป้านหลัเวที
“ไม่น่ารัเลยนะเ้าเ็นี้”
ผู้อำนวยารเปรยเบาๆแ่ลับมอาม้านหลัไปอย่าอ่อนโยน
“เลียผมน่าูเลยนะ”
านยอลเอ่ยึ้นมาอย่าปลๆ
“เ้านั้น็เลียแวมไพรทุนนั้นละไม่ใ่แ่เธอหรอ”
ผู้อำนวยารบอ้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“เศร้าะายไปรับ
ผมั้ใเป็นเพื่อนมาั้แปปีแล้วนะเนี่ย” านยอลบอ้วยรอยยิ้มหม่นๆ
“เรื่อบาเรื่อมัน็ลบออาใยานะ
เอาละเธอไปเรียมัวไ้ละ”
ผู้อำนวยารบอพร้อมับันหลัแวมไพรหนุ่มน้อยให้เินไปทา้านหลัเวที
พิธีเปิารศึษา
ภายในห้อประุมที่ปืทึบ้วยม่านและเรื่อปรับอาาศที่เย็นเียบ
เหล่านัเรียนใหม่ส่เสียอแผสมไปหม
พิธ๊ารล่าว้อนรับาผู้อำนวยารที่แสนอารมี่อานั้น็เป็นารอธิบาย่าๆและะปิท้าย้วยารล่าว้อนรับาประธานนัเรียนเย์ลาส
และ ไนท์ลาส
ัวแทนอเย์ลาสลุึ้นยืนและเินมายัแท่นลาเวที
้วยลัษะสูโเ่น ผมสีเินเป็นประาย ามยาม้อแสไฟทอประายสีเทาเ้มสันมูโ่ม
อ์ประอบบนใบหน้าถูสรรสร้ามาอย่าลัว ่วแนายาว ไหล่ว้าแ็แร่
เสียทุ้มหนายามเปล่ออมาสร้าวามหลใหลให้แ่รุ่นน้อเป็นเป็นอย่ามา
“แ
รุ่นพี่อู๋หล่อละลายมว๊า”
“หึยยย ูีมา
อร๊ายยยยย”
“เท่สัๆอะ มึ
ไออลูเลย” หลายเสียบอเ่นนั้น
หลัาอู๋
อี้ฟ่าน ล่าวบ็เป็นิวอัวแทนาไนท์ลาสลุ่มนที่อี้ฟ่านรัเียทีสุ
ปาร์ านยอล
หนุ่มน้อยรูปาม ผมสีำลับ วาลมโยามปิะเป็นสีำใส ปาอิ่มไ้รูปวนมอ
ผิวาวมพูเปล่ปลั่ ่วแนาที่ยาวพอีูสมส่วน ใบหน้าน่ารั
ทำให้เ็หนุ่ม้านล่า่ามอาไม่ระพริบ
“โรน่ารั”
“อิาหน้าาน่ารันั่นั”
“เหมาะับรุ่นพี่อู๋มาเลยนะ”
หลัาเสร็สิ้นพิธีาร่าๆ
นัเรียนใหม่่านอเ้าหอพั ผู้อำนวยารเรีย ัวอู๋ อี้ฟ่าน และ ปาร์
านยอลเ้าพบภายในห้อส่วนัว อี้ฟ่านที่ยืนรออยู่แล้วหน้านิ่มวิ้วลอเวลา
ยิ่ ปาร์ านยอลอยู่ใล้เท่าไหร่เ้ายิ่หุหิมาเท่านั้น
“ทำหน้าให้ีๆไ้มั๊ยลูาย”
ผู้อำนวยารบอำๆ
“ผู้อำนวยาร
ว่านัหรือรับ” อี้ฟานถามเสียนิ่
“ิะเรียพ่อมั่มั้ยเนี่ย
น้อยใแล้วนะ” ผู้อำนวยารทำเสียอแใส่ลูบุธรรมอัวเอ
อี้ฟานไ้แ่มออย่าเอือมระอา
่อนะถูับทสนทนา้วยารเ้ามาอนที่ถูเรียอีน
“ผมมาัเวลาพ่อลูหรือป่าวรับ”
านยอลทัำๆ แ่ อี้ฟ่านลับมอหน้าหิ
“นายนี้หน้าบูลอเลย
อนเ็ๆ็ออะร่าเริแท้ๆ” านยอลบ่นุบิบ
“ลผู้อำนวยารมีเรื่ออะไรรับ”
อี้ฟ่านถาม
“็ไม่มีอะไรหรอ
แ่ะบอเรื่อานที่เธอ้อทำั้แ่ปีนี้เป็น้นไป” ผู้อำนวยารนิ่ไป “อี้ฟ่าน
อนนี้เริ่มานฮันเอร์ที่วรเป็นอนายไ้แล้ว” พูพร้อมับยื่นราประำัวให้อีน
อี้ฟ่านรับสร้อยอาเนที่พัน้วยนามุหลาบมาไว้ในมือ่อนะเ็บใส่ระเป๋าเสื้อนัเรียนัวเอ
“ีัน่า
ไ้เป็นฮันเอร์แล้ว” านยอลบอยินี้วยรอยยิ้ม
“ีอยู่แล้ว
ทีนี้ผมะล่าพวุไ้แบบถู้อสัที อัวนะรับท่านผู้อำนวยาร” พูบ็เินออไปทันที
ผู้อำนวยารไ้แ่มอามอย่าลุ้มใ านยอลเอ็เ่นัน
“นี้ันหยิบยื่นอาวุธแบบถูหมายให้เ้าไปแล้วใ่มั๊ยเนี่ย”
ผู้อำนวยารล่าวออมาอย่าไม่ใร่ะสบายใ
“ไม่หรอรับ
ถึไม่ใ่วันนี้สัวันเ้า็้อไ้มันไปอยู่ี
เพราะเลือฮันเอร์และหมาป่าในัวเ้าะนำพาไป” านยอลบอ “แล้วเรื่อผมละ”
านยอลถาม
“่าวร้ายเลยละานยอล
อีไม่นานเ้าหิพิษะมาเรียนที่นี้” าลมโเบิว้า มือแน่นนเส้นเลือปูโปน
“ทำไมุถึไม่ปิเสธารเ้าเรียนอเ้ารับ
ุไม่รู้หรือว่ามันะเิารนอเลือ” านยอลลุึ้นะอใส่หน้าท่านผู้อำนวยารอย่าลืมัว
วาที่น้ำาลเ้มแปรเปลี่ยนเป็นสีแเ้ม เี้ยวแหลมมอออมาอย่าโรธั
“เ็บเี้ยว่อนรับ
ปาร์ านยอล” ผู้อำนวยารสั่ “ผมมีเหุผล และ ไม่สามารถะบอไ้อนนี้” ปาร์
านยอลมออย่าไม่เ้าใ “ผมรู้ว่ามันะนอเลือ
ผมรู้ี ไว้ผมะบอเหุผลารมาอเธออีรั้
อนนีุ้ลับหอพระันทร์ไ้แล้วละรับ แเริ่มแรแล้ว” ผู้อำนวยารบอ
านยอลมอหน้าอย่าไม่เ้าใ่อนะเปลี่ยนร่าเป็น้าาวแล้วบินหนีเลี่ยแสแ
เพื่อลับไปยัหออน
#อู๋ อี้ฟ่าน#
ในที่สุวันที่ผมะำัสัว์ินเลือ็มาถึ
ราสัลัษ์อผู้ามล่า ผมไ้มันมาแล้ว และ
ผมะทำมันให้ีและสาสมับวามโรธแ้นอผมพวมันะ้อิ้นทรมาร
ผมลับมาที่ห้อพัในหอพัเพื่อเรียมหนัสือไปเรียนใน่วบ่าย
นอาะเป็นประธานอเย์ลาสแล้ว ผมยัมีหน้าที่ปป้อนัเรียนในเย์ลาสยาม่ำืน้วย
เหนื่อยมั๊ย็ไม่หรอรับ ในเมื่อู่หูอผมมันโนะร่าเริเินว่าเหุ
“วู้วววว
ไอุ้ฮันเอร์าร์เี้ยนวูฟฟฟ ำแหน่ไรเยอะแยะวะมึ”
ไอ้อินทัผม้วยำแหน่ยาวแปัหวั
“เยอะ”
ผมอลับสั่นๆ
“แ่นี้ โหไรวะ
ทัไปยาวๆ อบ เยอะ แ่นี่ ูลไปปะละ” ผมหันไปมอหน้ามัน
“ไม่ัูแบบหมาสัวันเห็บะินหัวมึรึไ”
ผมบอ่อนะฟุบลับโ๊ะ
“เร
่าไ้แสบหนัหมามาอะมึ” ผมวรทำยัไับมันีรับ ไอ้เพือนเวร
NIGHT
ถึเวลาออทำานอผมับไอ้อินแล้ว
หน้าที่รรมารรัษาระเบียบที่แสนะน่ารัเียอผู้หิไนท์ลาส
เพราะอะไรหรอรับ เพราะหน้าที่อพวผมัวาารแอบูเ้าพวไนท์ลาสรูปามนะสิ
สวย แ่ อันราย สวย แ่น่ารัเีย
“ไอ้ฟ่าน
ทิศะวันมีมนุษย์สอน” อินบอ่อนที่เราทั้สอะเลื่อนที่ไปอย่าว่อไว
“ุ๊บ!!”
ไอ้อินโวา้านหน้า
“ะไปไหนันรับ
นสวย มัน่ำแล้วนะรับ” ผมมอเพื่อนผมทำหน้าเ้าู้ใส่นัเรียนหิสอน ระโทับมันไ้มั๊ยรับ
น่าหมั่นใส้ละเิน
“ระ รุ่นพี่
อิน” ผมโลมาทา้านหลัอทั้สอ
“อึ๋ยยย
รุ่นพี่อี้ฟ่าน” อึ๋ย ืออะไร น่าลัวอะไรนานั้น
“ให้พวเราแอบูเยๆไม่ไ้หรอะ”
หนึ่ในนั้นถามอิน เลือเมินผม อย่าว่าแหละ ถึผมะหน้าาี(ามที่ใรๆบอ)
แ่ผมไม่ใ่นที่มีหน้าารับแเป็นมิรนัหรอรับ
“ไม่ไ้หรอรับ
เป็นผมให้เวลาสามสิบวิ รีบไปารนี้อย่าหาว่าผมไม่เือน”
ผมส่เสียุาทา้านหลัออไปนัเรียนหิสอนไม่มีแ่รอให้ผมบอว่าไป้วย้ำ
เฮ้อ
“น่าลัวิหายเลยรับเพื่อน”
ผมเลียเพื่อนัวเอริๆ
#ปาร์ านยอล”
ผมยืนมอท่านรรมารรัษาระเบียบอยู่ที่หน้า่าในห้อเรียนอั้นไนท์ลาส
แผ่นหลัอนที่ผมเอเมื่อแปปี่อนว้าให่ึ้นแล้ว ผมำเรื่อืนนั้นไ้เป็นอย่าีเลยละ
ผมนับว่ามันเป็นุเริ่ม้นอผมับเ้านะ
“ท่านปาร์รับ”
เสียอเ็ในห้อเรียผมเบาๆนผม้อละสายาไปมอ
“นี้ือผลทสอบอแทปเลเลือที่ำลัทลอใ้อยู่รับ”
ผมหยิบเอสารมาอ่าน ารทลอเป็นที่น่าพอใ
“ั้น่วยระายแทปเลนี้ไปให้ไวที่สุนะ
เราไม่อยาทำร้ายมนุษย์อีแล้ว ไมว่ายัไ็าม” ผมบอ่อนบอปิารเรียนอ่ำืนนี้
ผมเินลับห้อพัอผม่อนสายาะเหลือบไปเห็นว่า เ็ไนท์ลาสำลัทำอะไรบ้าอย่า้านนอำแพในฝั่เย์ลาส
ให้ายเหอะพวนาย รรมารรัษาระเบียบน่ะเลียพวเรายัับอะไรี
“พวนายน่ะ
ำลัละเมิระหว่าพวเราอยู่นะ”
อินยืนยื่อน้อหน้าฝ่ายร้ามอย่าไม่ยี่หระ
“ละเมิอะไร
แ่ออมารับลม” อีฝ่าย็โ้แย้ไม่ยอม
“แร่ ลิ๊”
เสียึ้นไปืนัึ้น้าหูอโอ เฮุน อย่าไม่พูพร่ำทำเพล
“มาไปมั๊ยไอ้.....”
“้าวมาอี้าวเียว
เพื่อนแับ้วยบลัี้โลแน่” อี้ฟานบอเสียเ้ม “ลับเ้าหอไป”
“ฟรึ่บ”
ร่าแย้าาวรวมัวนเิเป็นร่าอ ปาร์านยอล ยืน่อหน้าออี้ฟ่านอย่าะทันหัน
“เอาลเถอะ
ถือว่าเราอ” านยอลบอ อี้ฟานมออย่าั่ใ่อนลปืนลอย่าเสียไม่ไ้
“อโทษที
เฮุนไม่มีอันรายหรอ แ่ แอบอมนุษย์เลยอยามาแอบู” านยอลบอ
“แ่อบน่ะไ้
แ่ อย่าิเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นแบบพวนาย ลับเ้าหอไป
ไม่สนหรอนะว่าะเป็นแวมไพรเลือบริสุทธิ์ที่สำัมาแ่ไหน แ่ อย่ามาละเมิสิ่ที่ไ้ทำารลันไว้่อนะเปิไนท์ลาส”
อี้ฟ่านบอ่อนะเ็บปืนเ้าที่เ็บ เฮุนถอนหายใโล่อ ในะที่
ื่อเทามออย่าไม่พอใ
“ทำไม้อยอม”
เทาถามอย่าเือาลหลัาเินมาถึหอพัแล้ว
“อี้ฟานไ้ราอฮันเอร์มาแล้ว”
ผมบอนิ่ๆ ื่อเทาับเฮุนถึับาโ
“ริิานยอล”
เฮุนถามอย่าใ ผมพยัหน้าแทนำอบ
“ล่าพวเราไ้อย่าถู้อแล้ว
แ่ะว่าไป ่อให้ไม่ไ้ราหมอนั้น็ั้ใามล่าพวเราอยู่แล้ว” ื่อเทาบอ
ผมเห็น้วยเลยละ
“ไ้วามถู้อไว้รอบรอแล้วะ้วย
แล้ว ฮุนะไปแอบูเสียยวลู่ยัไ” ปัหาให่อนายเลยใ่มั๊ย โอ เฮุน ผมับื่อเทาไ้แ่ส่ายหน้าับวามิอโอ
เฮุนริๆ
ร่าบาหลัำระร่าายในยามใล้รุ่ยืนเหม่อมอที่หน้า่าบานให่
ผมเปียน้ำ หยามแ้มและอยาวระห าลมโ้อมอไปยับนำแพที่มีร่าสูอรรมารนัเรียนผมสีเินยืนอยู่
“นายะทำยัไนะ
ถ้ารู้ว่าศัรูัวร้ายใล้ะมา” ไ้แ่ิวนไปวนมา้ำๆ แล้วเราละทำอะไรไ้บ้า
านยอลไ้แ่ิเพราะเ้าือ ผู้ที่อยู่สูสุในนั้นอผู้ระหายเลือ
..............................................................................................................................................
อนแรมาแล้ว้า ฮู้ว เรื่อนี้เราะไม่มุ้มิ้
เราะาร์(เราะแหัวเอ)
ฝา้วยนะ ไปสรีมันไ้ที่ #kydarkknight
iRAINROMEo
ความคิดเห็น