คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : KEYBOARD HUSTLER -MarkBam-
KEYBOARD HUSTLER
-MarkBam-
Mtuan93 : คิดถึงวันเอ
Bambam1a:
ทำอะไรอยู่ครับพี่มาคึ
ปัง!!
“เฮ้ยย!!”
ตือดึง!
“เจ้าหญิง” ใบหน้าหวานมองคนที่บุกรุกมาที่ห้องเรียนของเขาอย่างตกใจ
“บี๋!” คนถูกเรียกว่าเจ้าหญิงทำหน้าตึงกับสรรพนามของพี่ชายสุดโหดที่ตั้งให้เขาโดยที่เขาไม่ยอมรับมันสักนิด อายคนอื่นเขามั้ยละเป็นผู้ชายแต่ดันถูกเรียกว่าเจ้าหญิง
ตือดึง!
“บี๋มารับเจ้าหญิงไปกินข้าว ขออนุญาตครูของเจ้าหญิงให้แล้ว” ใบหน้าหวานพยักหน้าส่งๆก่อนจะก้มลงไปเก็บของต่างๆที่วางไว้ระเกะระกะอยู่บนโต๊ะ เมื่อเสร็จแล้วจึงหันไปบอกเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าคิมยูคยอมให้จดงานแทนด้วยถ้าเขากลับมาเลท
“วันนี้อาจารย์บี๋เค้างดคราสหรอ?” เมื่อขึ้นรถสปอร์ตคันหรูของพี่ชายสุดโหดก็รีบยิงคำถามใส่ทันที
“เปล่าหรอก วันนี้เพื่อนบี๋โดดกันหมดอ่ะบี๋ก็เลยมารับเจ้าหญิงให้ไปกินข้าวด้วยกัน”
เมื่อเจ้าหญิงน้อยในสายตาของอิมแจบอมฟังจบก็พยักหน้าเบาๆเป็นอันว่าเข้าใจ จะเป็นแบบนี้ทุกครั้งถ้าแจบอมว่างในช่วงกลางวัน เขาจะมารับแบมแบมไปกินข้าวด้วยกันเสมอ ไม่ต้องห่วงว่าครูทั้งหลายจะว่าก็ในเมื่ออิมแจบอมน่ะเป็นศิษย์เก่าคนโปรดของครูทั้งโรงเรียนเลยน่ะสิส่วนเขาก็เจริญลอยตามพี่ชายไปนั่นแหละ
“บี๋ไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้นะ เค้าโตแล้วไม่มีใครมาแกล้งเค้าหรอก ยูคยอมก็อยู่”
เหตุผลหลักๆของบี๋ที่เทียวไปเทียวมาพาเขาไปกินข้าวแทบจะทุกกลางวันก็เพราะว่ากลัวมีคนมาแกล้งเขาเหมือนตอนเด็กๆ ช่วงนั้นแทบทุกกลางวันเขาโดนแกล้งบ่อยมากๆ จนบี๋ทนไม่ไหวมาเอาเรื่องเด็กทุกคนที่แกล้งเขาจนเป็นเรื่องราวใหญ่โตแต่บี๋ก็ไม่สนใจแถมยังด่ายันพ่อแม่เด็กพวกนั้นอีก ตอนนั้นเขาจำได้เลยว่าบี๋โมโหมากไปคุยกับ ผอ. โรงเรียนว่าจะย้ายเขาออกไปเรียนที่อื่น และจะเอาเรื่องถ้าเด็กพวกนั้นไม่มาขอโทษเขา แต่ก็เท่านั้นแหละยังไงบี๋ก็จะย้ายเขาไปโรงเรียนอื่นอยู่ดี หลังจากนั้นบี๋ก็ตามเขาแทบทุกฝีก้าว ยังดีที่ช่วงเขาขึ้นมัธยมมาแล้วบี๋ก็ปล่อยๆไปบ้างแต่ก็มาหาแทบทุกกลางวัน ตอนเช้าก็มาส่งถึงหน้าห้อง ตอนเย็นก็มารอรับ ถ้าไม่ว่างก็จะให้ยูคยอมคอยดูแลตลอดจนตอนนี้เขาสองคนเหมือนฝาแฝดกันไปแล้ว
“ก็บี๋เป็นห่วงเจ้าหญิงนิ เลิกพูดเรื่องนี้เหอะ” แจบอมยกมือห้ามไม่ให้คนตัวเล็กพูดอะไรอีก ถ้าโดนอ้อนขึ้นมาเขามีอันต้องตกลงแน่ๆ เขาแพ้ลูกอ้อนของเจ้าหญิงน้อยข้างๆนี่จริงๆนะ
“อื้อ แล้วนี่บี๋ต้องไปกินข้าวกับเพื่อนด้วยหรอ?” แบมแบมหันมาถามพี่ชายที่ตั้งใจขับรถจนเกินไป
“ไม่อ่ะ แยกกินไม่อยากให้เจ้าหญิงไปเจอครั้งเดียวก็พอแล้ว” ฟังจบใบหน้าหวานก็พยักหน้าเบาๆก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปสีเขียวสุดฮิต
Mtuan93 : กำลังไปกินข้าวครับ วันเอละ?
Bambam1a : กำลังนั่งรถไปกินข้าวครับ พวกพี่โดดเรียนกันหรอ
Mtuan93 : ไอ้เจบีบอกน่ะสิ แล้วเราจะมากินกับพวกพี่เปล่าละ
Bambam1a : เปล่าครับ บี๋บอกไม่อยากให้แบมไปเจอพวกพี่...
“คุยกับใครน่ะเจ้าหญิง” บี๋เหล่ตามามองทางโทรศัพท์เขาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปสนใจกับการจราจรตรงหน้า ดีนะที่เมื่อกี้ไฟเขียว
“ยูคน่ะ บ่นว่าโดนเพื่อนทิ้ง” อยู่กับบี๋ต้องแถให้เก่ง
“แน่นะ?” คนตัวเล็กพยักหน้าอย่างแข็งขัน
ตือดึง!
“บี๋ เค้าถามอะไรอย่างสิ” แบมแบมใช้นิ้วจิ้มไหล่กว้างเรียกร้องความสนใจ ให้ละจากไฟแดงตรงหน้า ไม่รู้ว่าจะมีสัญญาณไฟถี่ไปเพื่อใคร
“ถามอะไรครับ” มือหนายกขึ้นมาลูบหัวทุยอย่างอ่อนโยนตามประสาพี่ชายที่แสนดีนั่นแหละ
“ทำไมบี๋ถึงไม่อยากให้เค้าไปเจอเพื่อนบี๋หรอ?” เจ้าหญิงน้อยจ้องใบหน้าพี่ชายตาแป๋ว ส่วนคนพี่ก็ยึกยักไม่ยอมตอบทำเป็นไม่ได้ยินที่น้องชาย
“บี๋อ้ะ อย่าแกล้งไม่ได้ยินสิ” ใบหน้าหวานยู่อย่างขัดใจ
“เดี๋ยวพวกนั้นมันแกล้งเจ้าหญิงของบี๋ บี๋ไม่ยอมหรอก” แบมแบมขมวดคิ้วกับคำตอบที่ดูจะแถไปสักนิดของพี่ชายแต่ก็ไม่เซ้าซี้ที่จะถามต่อเพราะถามไปยังไงคำตอบก็กลับมาอีหรอบเดิม
ตือดึง!
ตือดึง!
“ยูคยอมหรอคะเจ้าหญิง” แบมแบมพลิกไอโฟนมาดูแอปไลน์ก็พยักหน้าตอบพี่ชายไปอย่างจำใจ
ยูคยอมเคยคุยไลน์กับแบมแบมที่ไหนกันล่ะ
Mtuan93 : ชิ ไอ้พี่ขี้หวง!
Mtuan93 : อยากเจอวันเออีกจัง
Mtuan93 : รีบๆตอบน้า พี่คิดถึงอีกแล้ว
เกิดมาสิบเจ็ดปีแบมแบมไม่เคยต้องมานั่งเขินใครขนาดนี้มาก่อนเลย
Bambam1a : บี๋แอบดูอ่ะครับ เลยไม่ได้ตอบ
“วันนี้ไปกินแถมมอบี๋ละกัน มีร้านอาหารไทยร้านหนึ่งอร่อยมาก” ขับมาได้ครึ่งทางแจบอมก็พึ่งจะเสนอความคิดสำหรับร้านอาหารในมื้อกลางวันนี้ อย่าเรียกว่าเสนอเลยคิดว่าจะไปกินร้านนั้นอยู่แล้วมากกว่า
“อื้อ เค้าอยากกินต้มยำกุ้งน้ำข้นอ่ะบี๋” เมื่อเห็นว่าเป็นอาหารไทยของโปรดเจ้าหญิงตัวน้อยของแจบอมก็ตาลุกวาวเอามือไปเกาะแขนพี่ชายพลางเขย่าไปเขย่ามาเหมือนกับเด็กสามขวบที่ตื่นเต้นเวลาได้ของเล่นใหม่ แต่ต่างกันตรงที่คนทำอายุสิบเจ็ดขวบที่กำลังตื่นเต้นเรื่องการกิน วัยกำลังเจริญเติบโตก็เงี้ย
“ตามนั้นเลยครับเจ้าหญิง เจ้าหญิงอยากกินอะไรบอกบี๋มาได้เลยนะครับ”
“ที่เหลือเค้าให้บี๋เลือกเลย เค้ากินได้หมดแหละที่เป็นอาหารไทย”
พูดจบก็ยิ้มหวานปิดท้าย แบมแบมจะดูน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นเป็นกองเมื่อเจ้าตัวอารมณ์ดีและมีคนตามใจ และคนที่จะได้เห็นแบมแบมในมุมน่ารักแบบพีคๆก็ดูเหมือนว่าจะเป็นพี่ชายคนเดียวของเขานั่นแหละ ตามใจทุกวันทุกเวลาทุกชั่วโมงทุกวินาที ลองถามเจ้าตัวสิว่าเคยดุเจ้าหญิงน้อยของตัวเองบ้างหรือเปล่า
ร้านอาหารไทย
กรุ้งกริ้ง
บรรยากาศในร้านก็เหมือนกับร้านอาหารไทยธรรมดาทั่วไปในประเทศไทย แต่จะไม่ธรรมดาตรงที่มันมาตั้งอยู่ที่เกาหลี หน้ามหาลัยชื่อดังและอยู่ใจกลางกรุงโซลนี่แหละ แบมแบมยิ้มตาหยีเดินเกาะแขนพี่ชายสุดหล่อเข้าร้านอย่างอารมณ์ดีและไม่ทันได้สังเกตว่าพี่ชายที่เดินอยู่ข้างตัวเองนั้นชะงักค้างไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กก็นึกว่าพี่ชายจะนั่งตรงที่ติดหน้าต่างก็เงยหน้าขึ้นมาถามตาปริบๆ
“บี๋จะนั่งตรงนี้หรอ งั้นเค้านั่งริมหน้าต่างนะ” พูดเสร็จก็ยิ้มหวานและตั้งท่าจะเดินเข้ามุมตัวเองแต่ก็ต้องหยุดเมื่อดวงตากลมโตเหลือบไปเห็นโต๊ะตรงกลางกลางร้านที่มีคนนั่งอยู่สามสี่คน และจะไม่มีอะไรน่าแปลกใจเลยถ้าโต๊ะนั้นเป็นโต๊ะของเพื่อนพี่ชายตัวเองทั้งนั้น
“โอะ! ไอ้เจบีคนชิคพาเจ้าหญิงน้อยมาแดกข้าวหน้ามอว่ะ พลาดละครับไอ้คนหวงน้อง!”
เขาจำได้ว่าคนที่ตะโกนลั่นร้านนี่ชื่อพี่แจ็คสัน เพราะพี่เขาตัวสั้นๆหน้าหล่อๆ แต่ก็ไม่เท่ากับคนที่นั่งข้างๆกับพี่เขาหรอก รายนั้นเมื่อเห็นเขาก็ยิ้มบางๆแล้วก็ก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์มือถือต่อ
ตือดึง!
“มานั่งด้วยกันสิรุ่นพี่เจบี” คนนี้ไม่รู้จักแฮะ...
“ไม่โว้ยย!!! ฉันไม่ให้เจ้าหญิงไปนั่งกับพวกแกหรอกไอ้พวกเฒ่าหัวงู”
ห้ะ
ห้ะ
ห้ะ!
ตือดึง!
เอ่อ...แบมแบมว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้วเนาะ? ตอนนี้ทั้งร้านเริ่มหันมาสนใจพวกเรากันแล้วแหละครับผมจึงฉุดกระชากลากถูพี่ชายตัวดีให้เดินไปคุยกับเพื่อนเขาที่โต๊ะแบบโคลสอัพกันไปเลยดีกว่าโน๊ะ? เพราะว่าถ้ายังตะโกนใส่กันอยู่อย่างนี้แบมแบมมีลางว่าจะได้ออกไปกินข้าวกันนอกร้านทั้งหมดนี่แหละไม่ต้องถามหาเหตุผลใดๆให้ลึกซึ้งละกันนะครับผม
ผมแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปไลน์ที่เด้งไม่หยุดจนกลัวว่าบี๋จะจับได้ว่าเขาไม่ได้คุยไลน์กับยูคยอมเพราะมันชักจะถี่เกินไป ถ้าเกิดขอดูขึ้นมาอาจจะมีปัญหาตามมาแบบไม่จบไม่สิ้น
Mtuan93 : พี่ชายเรานี่น้า~ หวงน้องจริงๆเลย
Mtuan93 : พี่ไม่ได้เป็นเฒ่าหัวงูสักหน่อย
ผมอ่านไปอมยิ้มไปพลางแอบมองบางคนที่ก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย เงยหน้าขึ้นมาคุยก็ได้นะครับ พี่ชายผมยิงปืนไม่เป็น
Bambam1a : จริงหรอครับ?
“เป็นบ้าอะไรวะเจบี เมื่อเช้าแม่ลืมให้แดกยาระงับประสาทหรอ?” พี่แจ็คสันแอบแขวะครับ
“มึงไม่เป็นพี่ชายที่มีน้องชายน่ารักขนาดนี้มึงไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง”
เดี๋ยวนะ!
น้องชายน่ารัก...มันไม่แมนเลยครับพี่ชาย พูดงี้เหมือนเอาไม้หน้าสามสิบอันรวมกันมาฟาดหัวแบมแบมคนนี้ยังเจ็บน้อยกว่าเลยนะ
“มึงหวงน้องมึงแม้กระทั่งกับเพื่อนหรอวะ” พี่จูเนียร์ถามด้วยสีหน้าที่คาดเดายากสุดๆ เหมือนจะน้อยใจบี๋ของผมเลยแฮะ
“เออ! ทำไมพวกมึงแม่งขี้บ่นกันงี้วะ กูไม่เห็นว่ามาร์คมันจะพูดอะไรเลย”
ตืดดึง!
ไม่ใช่รอบเดียวเป็นสี่ห้ารอบที่ไลน์ผมเด้งขึ้นมาจนเสียงมันกลายเป็นเสียงเดียวนี่แหละ ใครเคยโดนเพื่อนแกล้งเวลารัวสติกเกอร์ไลน์ก็อารมณ์อย่างงั้นเลยครับ สายตาคมของบี๋มองมาทางผมจนนี่ต้องส่งยิ้มแฮะๆไปให้พลางขยับปากว่า ยูคยอม...
แบมขอโทษนะยูค แบมไม่มีเพื่อนคนอื่นให้อ้างแล้วจริงๆแบมมีแค่ยูคเป็นเพื่อนคนเดียว ยูคต้องสู้ไปกับแบมนะเว่ยอย่าให้แบมสู้คนเดียว
ผมรีบเปิดดูเลยครับว่าใครบางคนมันจะส่งอะไรมาเยอะแยะนี่ถ้ารัวสติกเกอร์ไลน์มาให้นะจะเดินไปต่อยให้หน้าหงายเลย เอ่อ... โทษครับ เหมือนจะผิดอิมเมจไปนิด
Mtuan93 : ไอ้เจบีแม่งบ้า นี่ถ้ามันล่ามวันเอไว้ที่บ้านได้นะมันคงทำไปละ
Mtuan93 : แต่ก็เข้าใจนะถ้าวันเอเป็นแฟนพี่เนี่ยพี่ก็คงหวงเหมือนที่ไอ้เจบีมันหวงนั่นแหละ
Mtuan93 : แต่นี่มันเกินไปว่ะ กว่าพี่จะได้เจอหน้าวันเอนี่ต้องบนพระบนเจ้ากี่รอบวะกว่าจะได้เจอ
Mtuan93 : ถ้าวันไหนวันเอเป็นแฟนพี่นะ พี่จะไม่ให้ไอ้เจบีเห็นหน้าวันเอเลย
Mtuan93 : หมั่นไส้เจบีว่ะ อย่าให้ถึงตาพี่นะ!
Mtuan93 : แต่พี่หมั่นเขี้ยวเรานะวันเอ ยิ้มหวานๆให้ทีดิ
เอ่อ...พังพินาศกับพี่มาคึจริงๆครับ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ปั้นหน้าไม่ถูกด้วย ปรับอารมณ์ตามคนนี้ไม่ทันจริงๆ เมื่อกี้บี๋ว่าอะไรนะครับ พี่มาคึไม่พูดอะไรหรอครับ อยากจะจิกหัวลงมาอ่านจริงๆครับว่าไอ้คนที่บี๋บอกว่ามันไม่ว่าอะไรเนี่ยมันมาระบายกับแบมไง โอ้ยแต่เขิน หน้าร้อนผ่าว แบมแบมจะไม่ทนนะเว่ย เงยหน้าจากโทรศัพท์หน่อยเดี๋ยวยิ้มหวานๆให้ดูทีหนึ่ง ง่อววววววว
สุดท้ายพี่ชายขาโหดก็ต้องจำยอมนั่งกับเพื่อนๆร่วมก๊วนที่จ้องจะก่อกวนเขากับน้องชายอยู่ตลอดเวลา ยังดีที่ร่างบางเป็นคนน่ารักอัธยาศัยดี เวลาแจบอมตั้งท่าจะเขม่นเพื่อนเจ้าตัวก็เอื้อมมือไปสะกิดเป็นเชิงห้ามปรามและยิ้มรับกับคำแซวที่ออกมาตลอดจากปากของแจ็คสัน
“ถ้าหญิงแบมมีแฟนนะพี่ว่าไอ้แจบอมคงต้องไปหัดเรียนยิงปืน ชัวร์!” แจ็คสันแขวะเพื่อนสนิทที่นั่งหน้านิ่งเป็นตอไม้คอยเฝ้าน้องชายอยู่ห่างๆ ทั้งยังตักนู่นตักนี่ให้จนเต็มจาน
“ใครอนุญาตให้เรียกว่าหญิงแบมวะ อยากไปนอนจูบพื้นหรอไอ้แจ็คสัน” เมื่อฟังจบพี่ชายสุดโหดก็เส้นกระตุกตั้งท่าจะยันเพื่อนอีกคนให้ลงไปจูบพื้นอย่างที่บอกจริงๆ ถ้าไม่ติดตรงมือเล็กคอยเกาะไว้ก็ได้มีวางมวยแน่ๆ
“บี๋! ถ้ายังไม่เลิกโวยวายเค้าก็กลับแล้วนะ” เสียงหวานเอ็ดเข้าให้ทีหนึ่ง ใบหน้าที่เคยยิ้มก็หุบฉับจิกสายตาเล็กน้อยให้รู้ว่าคราวนี้เขาทำจริงๆนะ คนโดนเอ็ดก็ทำหน้าหงอยพลางกระเง้ากระงอดน้องชายตัวเล็กเป็นเชิงง้อ เอนหัวไปซบตรงไหล่แล้วถูไปมาเหมือนกับแมวอ้อนเจ้าของทำเอาเพื่อนร่วมโต๊ะถึงกับเบือนหน้าหนี
ตือดึง!
ตือดึง!
“ยูคอีกแล้วหรอเจ้าหญิง” แจบอมเริ่มทำหน้าตึง มือหนาเตรียมจะเอื้อมไปคว้าโทรศัพท์ของแบมแบมกะจะยึดไว้ไม่ให้เจ้าของนั้นยุ่งกับมันเวลากินข้าว
“ถ้าไม่ใช่ยูคละ? บี๋จะให้เค้าเลิกเล่นมั้ย” แบมแบมถามเสียงนิ่ง
“เปล่า บี๋แค่ไม่อยากให้เจ้าหญิงเล่นโทรศัพท์เวลาทานข้าวนิ่คะ” แจบอมเริ่มปฎิเสธเป็นพัลวัน
“เค้าอิ่มแล้วอ่ะบี๋” พูดจบก็ดันจานข้าวออกห่างตัวพร้อมกับรวบช้อนส้อมไว้เรียบร้อย มือบางรีบหยิงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดู เพราะตั้งแต่เมื่อกี้เขาอ่านไปยังไม่ได้ตอบใครบางคนเลยมัวแต่เขิน นี่ก็มีแจ้งเตือนมาเพิ่มอีกแล้ว
Mtuan93 : ไอ้เจบีไม่เห็นต้องอ้อนขนาดนั้นเลย
Mtuan93 : มันได้ซบวันเอด้วยอ่ะ อิจ!
แบมอยากถามคำหนึ่ง มาร์คต้วนนี่แดกได้มั้ย? ฮอลลลล! อยากม้วนเป็นชิ้นเล็กๆแล้วจับยัดใส่ปาก เอาจริงๆตั้งแต่เข้าร้านมาพี่มาคึแทบจะไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ได้แต่ยิ้มรับบ้างเล็กน้อย หันไปคุยกับเพื่อนคนอื่นแต่ไม่แซวอะไรเขาเลย ไม่คุยด้วย นี่แอบนอยด์นะ นอยด์จริงๆนะ
Bambam1a : ทำไมพี่มาคึไม่เห็นชวนแบมคุยเลย?
Bambam1a : จะงอนแล้วนะ
Bambam1a : คุยแต่ในไลน์ ไม่เบื่อหรอ?
อันนี้แค่อยากรู้นะ ก็เข้าใจถ้าพี่มาคึจะมาชวนแบมคุยก็คงเสี่ยงต่อการโดนพี่ชายขาโหดของเขาเอาเก้าอี้ฟาดหัวและอาจะมีต่อโดยการล้มโต๊ะเป็นของขวัญ
“ป่ะเจ้าหญิง! เดี๋ยวเข้าเรียนสาย” อยู่ดีๆแจบอมก็โพล่งขึ้นมาพลางหันไปทำท่าจะกินหัวเพื่อนๆทั้งหลายที่นั่งหน้าสลอน
“บี๋อิ่มแล้วหรอ” คนตัวเล็กหันไปถามพี่ชายตาแป๋ว
“เชร้ดด โมเอร้สัส”
เคร้ง
พี่มาร์ค
ทำช้อนตก ส่วนคนพูดก็พี่แจ็คสันคือคิดหรอครับว่าคนอย่างพี่มาคึจะมาพูดอะไรแบบนี้กลางโต๊ะอาหาร ฝันอยู่หรอครับท่านผู้ชม
“ก็ดูพวกแม่งดิเจ้าหญิง จะกินหัวเราอยู่ละ!”
ในวันนี้ก็จบแค่นั้นแหละครับ บี๋รีบลากผมออกมาอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ลืมจะทิ้งตังค์ไว้ให้พวกพี่ๆเขาในส่วนของผมกับบี๋นะ ส่วนพี่มาคึก็เงยหน้ามองมาทางผมทำตาปริบๆก่อนจะรีบมุดโต๊ะไปเก็บช้อนที่ทำหล่นไว้นั่นแหละ พอจะเงยหน้าขึ้นมาบี๋ก็ลากผมออกมานอกร้านแล้ว
ยังไม่ทันจะบ้ายบายเลย
อยากจะงอแง
แต่ดูเหมือนบี๋จะไม่เข้าใจ
และทั้งคืนพี่มาคึก็ระดมข้อความบวกกับสติกเกอร์ไลน์มาอีกเป็นสิบทำเอาผมถึงกับตาค้างกับข้อความเหล่านั้น ทั้งวันเอน่ารัก วันเอนี่จับฟัดได้เปล่า โอ้ยยอยากลากวันเอมาเก็บไว้ที่บ้าน อย่าทำน่ารักพร่ำเพื่อสิมันทำให้พี่เป็นโรคหัวใจ บลาๆๆ ฮอลลลล ผมนี่ลุกขึ้นยืนเลยครับ
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็มาเรียนตามปกติและเหมือนว่าวันนี้บี๋จะไม่ได้มารับผมไปทานข้าวเหมือนปกติเพราะมีเรียนตอนช่วงกลางวันพอดี และผมก็คงต้องไปกินข้าวกับยูคยอมเพื่อนคนเดียวของผมอ่ะ
“ยูคค วันนี้อยากกินข้าวผัดกิมจิ” หลังจากก้มหน้าก้มตาจดสิ่งที่อาจารย์สอนเสร็จก็หันไปอ้อนเพื่อนตัวยักษ์ที่ยังคงจดตามอาจารย์อยู่ ใบหน้าเรียบเนียนของยูคยอมก็หันมาพยักหน้าเป็นเชิงตกลงก่อนจะก้มหน้าลงไปจดเหมือนเดิม
ปึง!
“เจ้าหญิง เรามีเรื่องต้องคุยกันนะคะ!”
ห้ะ!!
ไหนบอกว่ามีเรียนไง โผล่มาได้ไงเนี่ย?
ยูคยอมหันไปมองพี่ชายขาโหดกับเพื่อนตัวเล็กสลับไปมาอย่างงงๆ ก่อนจะสะกิดให้เพื่อนตัวเล็กหายช็อคค้างแล้วเรียกสติกลับมาไวๆ เห็นอย่างงี้ยูคยอมก็ขี้เสือกนะครัช
“บี๋ ไหนว่ามีเรียนไง” หลังจากขออนุญาตอาจารย์เสร็จเรียบร้อยก็เดินไปคว้าแขนพี่ชายให้ออกมาให้พ้นจากตึกเรียนก่อนจะยิงคำถามใส่
“เรื่องเจ้าหญิงสำคัญกว่าค่ะ”
แจบอมว่าพลางทำหน้าเข้ม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างคิดนักว่าจะพูดออกไปดีหรือเปล่า
“เรื่องเค้า? เรื่องอะไรหรอบี๋” แบมแบมกระพริบตาปริบๆ
ตุ้บ!
“ก็เรื่องไอ้เชี่ยต้วนนี่ไงคะเจ้าหญิง” ไม่พูดเปล่าพลางหลบให้น้องชายเห็นคนที่นั่งทำโทรศัพท์ตกอยู่ข้างหลังเขาด้วย ส่วนคนที่ถูกพาดพิงก็ได้แต่ก้มลงหยิบโทรศัพท์อย่างร้อนลนพลางเช็คว่ามีอะไรเสียหายเปล่า
“พี่มาคึ!? มาได้ไงฮะ?”
งงยกกำลังสอง อยู่ดีๆก็โผล่มาแบบไม่ให้คนตัวเล็กได้ตั้งตัว
“บี๋ลากมันมาเอง! เจ้าหญิงคุยไลน์กับไอ้ต้วนหรอคะ!?”
เอ่อ...
ผมเหลือบมองไปทางพี่มาคึที่พยักหน้าให้พูดออกไป พลางขยับปากแบบไม่มีเสียงให้ผมอ่านปากได้ว่า
มันรู้แล้ว
“ก็...อื้อ”
“นานหรือยัง?” แจบอมเร่งถาม มือหนาบีบไหล่บางแน่นจนลืมไปว่าน้องชายของตัวเองนั้นตัวเล็กแค่นั้นจะบอบบางขนาดไหน ใบหน้าหวานถึงกับเหยเกเตรียมตั้งท่าจะร้องไห้ ร่างสูงโปร่งที่นั่งกำโทรศัพท์แน่นถึงกับลุกพรวดกระชากตัวแจบอมออกมาแล้วยืนขวางไว้ เท่ากับตอนนี้มาร์คอยู่ตรงกลางระหว่างแบมแบมกับแจบอมแล้ว
“มึงจะถามอะไรวันเอกูไม่ว่าหรอก แต่ไม่เห็นหรอว่าวันเอจะร้องไห้อยู่แล้ว มึงจะบีบไหล่วันเอแรงๆหาพ่อมึงหรอ?” มาร์คต้วนอาจจะลืมไปว่าพ่อแจบอมกับพ่อแบมแบมเป็นคนเดียวกันเนอะ?
“มึงอย่าพึ่งมายุ่งตอนนี้ไอ้ต้วน!” แจบอมกระชากเสียงอย่างลืมตัว
“ก็มึงลากกูมาเพราะอยากเคลียร์กับกูกับวันเอไม่ใช่หรอวะ เออกูคุยกับวันเอนานละตั้งแต่ครั้งนั้นที่มึงพาวันเอมาแดกข้าวกับพวกกูอ่ะ ตอนนั้นน้องไปเข้าห้องน้ำถ้ามึงจำได้มึงจะเห็นว่ากูลุกตามไปด้วยกูไปขอเบอร์ขอไลน์น้องเขาเอง โอเคปะวะ? กูชอบน้องมึงอ่ะ กูไม่ได้อยากจะปิดนักหรอกแต่มึงควรจะพิจารณานิสัยขี้หวงของมึงด้วยนะไอ้เจบี เพราะมึงเป็นงี้ไงพวกกูถึงไม่อยากจะบอกว่าคุยกันอยู่” พูดจบแจบอมก็หันหลังไปสงบสติอารมณ์ มือหนายกขึ้นเสยผมขึ้นอย่างหงุดหงิดใจ
แบมแบมเงยหน้ามองร่างโปร่งตรงหน้าอย่างอึ้งๆ พี่มาคึคนขี้อายหายไปกับสายลมแล้วหรอ?
“กูไม่ได้ไร้เหตุผลขนาดนั้นว่ะไอ้ต้วน ถ้าเป็นมึง...กูคงไม่ว่าอะไร อย่างมากก็คงจะต่อยมึงสักทีสองที”
มาร์คต้วนก็ได้แต่คิดในใจนะว่า...
นี่คือไม่ได้อะไรของมึงหรอไอ้ซัซ!! ขากูนี่สั่นเป็นเจ้าเข้าเลยครับ!
“เห้ยย อย่านะบี๋ ถ้าบี๋ทำอะไรพี่มาคึเค้าโทรไปฟ้องป๊ากับม๊าแน่ว่าบี๋ชอบใช้กำลัง”
อิมแจบอม น็อคเอ้าท์ กันต์พิมุก วิน !
แจบอมตกใจตาเหลือกที่น้องสุดรักเอาป๊ากับม๊ามาขู่ แต่เอาจริงๆเขาก็ไม่คิดที่จะมาใช้กำลังกับเพื่อนตรงหน้าหรอก แค่แกล้งขู่ไปเฉยๆใครๆก็รู้ว่ามาร์คต้วนน่ะเป็นพวกนักเลงคีย์บอร์ดขนาดไหน แต่มันแสดงออกว่าชอบว่ารักน้องเขาขนาดนี้ก็น่านับถืออยู่ ถ้าเป็นปกติคงวิ่งแจ้นไปฟ้องจูเนียร์แล้ว อย่าให้พูดถึงวีรกรรมเด็ดๆของไอ้เพื่อนหัวฟ้าเขียวตรงหน้าเลย เดี๋ยวจะยาว
“เจ้าหญิงอ่า บี๋แค่ล้อเล่นเอง” ใบหน้าคมเข้มชะเง้อมองผ่านร่างโปร่งของมาร์คเพื่อที่จะส่งสายตาอ้อนวอนไปให้เจ้าหญิงน้อยของเขา
มาร์คต้วนนี่มันเกะกะจริงๆ
“ไอ้ต้วนถ้ามึงไม่ถอยกูต่อยมึงจริงๆแน่ ให้ว่อง!” จบประโยคคำสั่งมาร์คต้วนแทบจะใส่เกียร์หมาวิ่งไปด้านหลังแบมแบม
ต้วนก็คิดนะว่ามันคงไม่คุ้มที่จะโดนเจบีมันต่อย
“บี๋ให้เจ้าหญิงคุยกับไอ้ต้วนก็ได้นะ แต่มีข้อแม้” ยังไม่ทันจะยิ้มได้สุดปาก ทั้งมาร์คและคนตัวเล็กก็ต้องชะงักกับอิคำว่า มีข้อแม้ มาร์คแอบชักสีหน้าเล็กน้อยอย่างขัดใจ
“ข้อแม้อะไรหรอบี๋?”
“ห้ามไปไหนมาไหนด้วยกันสองคนถ้าบี๋ไม่อนุญาต” ทั้งสองร่างถึงกับชะงัก
“อะไรของมึงไอ้เจบี งุ้งงิ้งว่ะ” คงเป็นการด่าที่เจ็บที่สุดในชีวิตของแจบอม ใครสั่งใครสอนให้ด่าชาวบ้านว่างุ้งงิ้งวะ คนโดนด่านอกจากมันจะไม่กลัวแล้วมันยังจะเอารองเท้าฟาดปากอีก
“ข้อแม้แค่นี้มึงทำไม่ได้หรอ?” แจบอมถามเพื่อนอย่างลองเชิง
“ได้ดิ! แค่ข้อเดียวนะ! กูให้มึงแค่ข้อเดียว!” เสียงทุ้มชิงตอบกลับแทบไม่ทัน
ก็แค่ห้ามไปไหนมาไหนด้วยกันสองคน...
หึหึ
ตือดึ้ง!
Mtuan93 : มันไม่ได้ห้ามเราแตะเนื้อต้องตัวกันนี่เนอะ?
มาร์คต้วน คนชรังไร ที่ทำอะไรก็นัมจา
Special Part MarkBam
BMtuan93 : วันเอ ไม่ได้เจอกันยี่สิบนาทีคิดถึงเค้ามั้ย?
MBambam1a : แล้วอิตอนเจอไม่เห็นพี่มาคึจะพูดอะไรเลย
MBambam1a : เอาแต่จับมือจนบี๋จะงับหัวอยู่แล้ว
BMtuan93 : การสกินชิพเป็นหน้าต่างของหัวใจ ><
MBambam1a : คนบ้ากาม!!
Special The Gang
Jacksonwang852jy : ไอ้ต้วนวันเอของมึงนี่แดกได้มั้ย?
Pepi_jr : เดี๋ยวองค์รักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงก็มาเด็ดหัวมึงหรอกไอ้สั้น!
Dafjeffb : เคยกวนตีนใครสักคนอยู่ดีๆแล้ววูบป่ะสั้น?!
Dafjeffb : เล่นของสูงนะมึง
BMtuan93 : แดกได้
BMtuan93 : แต่กูแดกได้คนเดียว
BMtuan93 : คนนอกอย่าเสือกนะครับผม
Jacksonwang852jy : ว้ายย พี่บี๋ของเจ้าหญิงว่าไงค้า
Pepi_jr : ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ
Dafjeffb : ไอ้เชี่ยต้วนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!
BMtuan93 : ฮริ้งง !
TALK
มัคคึนั้ลลั้กเนอะ? นักเลงคีย์บอร์ดเจรงๆ
จบแล้วนะ มีสเปเล็กๆโด้วยย ช่วงนี้มาม่าเยอะอย่าไปใส่ใจเนาะ?
รู้แค่ที่ศิลปินอยากให้รู้ อย่าลามไปถึงครอบครัวเลยค่ะ
เม้นโหวตจิ จุ้บบบบบ
ความคิดเห็น