คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : aggressive boy 1
1
“น้องกันต์ / น้องแบม!”
เสียงทุ้มต่ำดังประสานกันเมื่อเท้าทั้งสองคู่เข้ามาพ้นประตูบ้านหลังใหญ่ ดวงตาคมกวาดตามองทั่วบ้านเพื่อหาเจ้าของชื่อที่ ณ ตอนนี้ก็ยังไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลยซึ่งมันผิดปกติสำหรับเขาทั้งสองคน
“มึงคิดเหมือนกูมั้ยบีหนึ่ง” เจ้าของดวงตาเรียวรีตวัดมองพี่ชายที่มีอายุห่างกันไม่มากและเอ่ยถามขึ้นมาอย่างต้องการคำตอบ
“คิด” พี่ชายคนโตพยักหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“คิดเหมือนกู?”
“คิดว่าเมื่อไหร่มึงจะเลิกเล่น!” มือหนาตบลงเข้าที่กลางหน้าผากของน้องชายคนรองอย่างหมั่นไส้ แต่คนโดนทำร้ายร่างกายก็ไม่ได้โวยวายอะไรมากเพราะกลัวว่าจะโดนเข้าให้อีกรอบหนึ่ง
“ฮ้าวว อ้ะ! บี! มาร์ค! กลับมานานแล้วหรอ?” ร่างบางที่พึ่งเปิดประตูห้องนอนก็เดินลงมาเอื่อยๆ แต่ก็ต้องสะดุดกับร่างพี่ชายทั้งสองคนที่ยืนเลิ่กลั่กอยู่กลางห้องนั่งเล่น
ขาเรียวรีบวิ่งตรงไปหาพี่ชายทั้งสองคนและกอดหมับเหมือนกับคนที่ไม่ได้เจอกันนาน แต่จริงๆแล้วเขาพึ่งเจอหน้ากันเมื่อเช้านี้เอง อาจจะเป็นเพราะว่าสามพี่น้องนี้อยู่ด้วยกันมาตลอดแทบไม่ได้แยกจากกันไปไหนเลยแต่พอพี่ชายคนรองและพี่ชายคนโตขึ้นมหาลัยก็ต้องห่างจากน้องคนเล็กนานกว่าปกติ ทั้งรายงานที่อาจารย์สั่งให้ทำ กิจกรรมต่างๆที่มีขึ้นพร้อมๆกัน รวมไปถึงกิจกรรมรับน้องด้วย เป็นเพราะปีที่แล้วทั้งมาร์คและแจบอมเลี่ยงการเข้ากิจกรรมต่างๆแทบทั้งหมดที่ไม่ใช่กิจกรรมบังคับเพื่อจะได้รีบกลับบ้านมาหาน้องชายคนเล็ก แต่ปีนี้พวกเขาทั้งสองคนไม่สามารถเลี่ยงได้เพราะว่าหน่วยกิจกรรมเขายังต้องตามเก็บอีกเยอะกลัวว่าจะไม่ทันและจะได้ไม่ต้องไปหนักตอนปีท้ายๆ
“เมื่อกี้พวกพี่เรียกเราไม่ได้ยินหรอ?” มาร์คถามขึ้นและเอื้อมมือไปลูบหัวทุยๆด้วยท่าทีอ่อนโยน ทางด้านแจบอมก็กระตุกแขนน้องคนเล็กให้ลงมานั่งข้างๆพร้อมกับกอดร่างเล็กเอาไว้แน่น
“ก็แบมพึ่งตื่นอ้ะ เผลองีบไปนิดนึง”
ใบหน้าหวานฉีกยิ้มเผล่ออกมา หลังจากกลับมาจากโรงเรียนแบมแบมก็ตรงดิ่งขึ้นห้องและล้มตัวลงนอน ตอนแรกก็กะว่าจะพักสายตาเฉยๆ แต่ไปๆมาๆก็หลับไปแบบไม่รู้ตัว
“หิวอะไรมั้ยพวกพี่ซื้อของมาเยอะแยะเลย” แบมแบมพยักหน้ารัวๆ มือบางเอื้อมไปจับที่ข้อมือพี่ชายทั้งสองคนและรีบลากไปที่ห้องอาหารทันที ทั้งแจบอมและมาร์คต่างก็อมยิ้มให้กับท่าทีของน้องชายที่เห็นเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่ตลอด
หลังจากจบมื้อค่ำทั้งสามคนก็แยกย้ายกันไปอาบน้ำที่ห้องใครห้องมัน เมื่อเรียบร้อยแล้วพี่ชายคนโตและพี่ชายคนรองก็แวบมาที่ห้องของแบมแบมเหมือนกับที่ทำทุกๆวัน อาจจะดูเป็นเรื่องน่าขำที่พี่ชายทั้งสองคนยังคงเกาะติดน้องชายเหมือนกับเด็กๆ ทั้งๆที่ก็โตๆกันแล้ว
“น้องกันต์” แจบอมที่เอนหลังพิงกับหัวเตียงก็เสตาไปมองน้องชายคนเล็กที่นั่งทำการบ้านอยู่โต๊ะข้างๆเตียงและเรียกให้คนน้องละความสนใจจากการบ้านตรงหน้าให้หันกลับมาฟังที่เขาจะพูดก่อน
“ฮะ?” แบมแบมหันข้างไปมองแจบอมแวบหนึ่งก่อนจะก้มลงไปทำการบ้านต่อ ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจว่าพี่ชายของเขาจะพูดอะไรหรอกนะ แต่ว่าวันนี้การบ้านของคนตัวเล็กค่อนข้างเยอะอีกทั้งเมื่อตอนเย็นยังแอบงีบไปอีกทำให้งานยังคงกองอยู่เท่าเดิม
“พรุ่งนี้...” แจบอมค่อยๆพูดและเสียงก็เงียบหายไป ซึ่งนั่นก็สร้างความหงุดหงิดให้กับมาร์คเป็นอย่างมาก มือหนาตบเข้าที่กลางกระบาลดังป้าบ! จนแบมแบมสะดุ้งและหันขวับมาด้วยความตกใจ
“จะพูดก็พูด ลีลาหาพระแสงง้าวมึงหรอ” แบมแบมหัวเราะคิกคักให้กับคำด่าที่ไม่รู้ว่าสรรหามาจากไหนของพี่ชายคนโต อาจจะเป็นเรื่องชินแล้วที่มาร์คกับแจบอมชอบขึ้นเสียงและใช้กำลังกันบ่อยๆ แบมแบมเข้าใจว่าทั้งสองคนแค่แกล้งกันเล่นเท่านั้น
“ก็น้องกันต์ไม่สนใจบีอะค่ะพี่มาร์คคคคคค”
เสียงแหลมเล็กที่เกิดจากการดัดของเจบีก็ดังขึ้นมาทำเอาเส้นเอ็นที่ขาของมาร์คกระตุกและยันแจบอมตกเตียงไปอย่างสวยงาม ร่างเล็กผละออกจากกองการบ้านตรงหน้าเพื่อมาพยุงแจบอมที่ร้องโอดโอยอย่างข้างๆเตียง ส่วนมาร์คก็นั่งลอยหน้าลอยตาเยาะเย้ยแจบอมอยู่บนเตียง
“มาร์ควันหลังจะถีบบีก็บอกแบมก่อนสิ เดี๋ยวแบมจะได้ไปเอาเบาะมารองไว้ก่อน”
“โอเคค่ะ วันหลังถ้าพี่จะถีบไอ้เจบีเดี๋ยวพี่จะรีบบอกน้องแบมเลยนะคะ ฮ่าๆ ช่วงล่างยังโอเคอยู่ใช่มั้ยคะน้องบี” แรกมาร์คก็หันมาเออออกับน้องคนเล็ก ก่อนจะวกกลับมาล้อเลียนแจบอมที่ลุกขึ้นมานั่งกับเตียงเหมือนปกติเรียบร้อยแล้ว
“น้องกันต์อ่ะ!” แจบอมมุ่ยหน้าเรียกร้องความสนใจ
“ฮ่าๆ แบมล้อเล่นนะบี ตกลงบีมีเรื่องอะไรหรอ?” มือบางแกว่งไปมาข้างหน้าแจบอมอย่างหยอกล้อก่อนจะนั่งพิงไหล่หนาของแจบอมและวนกลับมาเรื่องเดิมที่ยังค้างไว้
“เอ้อใช่! พรุ่งนี้เพื่อนบีจะมาทำรายงานที่บ้านเราสองคนนะ”
“ไอ้แจ็คกะไอ้เนียร์อะนะ?” มาร์คที่นั่งเงียบมานานก็ถามขึ้น
“เออ!” แจบอมหันไปกระแทกเสียงพี่ชายคนโตอย่างไม่มีความเกรงใจ
“ไอ้หนอนด้วง! ขึ้นเสียงใส่กูไม่ว่าไม่ต้องแถมน้ำลายมาให้กูได้มะ กูรังเกลียด!!” มาร์ครีบเอามือเช็ดหน้าเช็ดตาที่โดนน้ำลายของแจบอมด้วยท่าทีรังเกลียดเสียเต็มประดา
“น้ำลายก็น้ำลายกู หน้าก็หน้ามึง ก็เรื่องของมึงสิ!” คนชิคหันไปแลบลิ้นปลิ้นตาใส่มาร์คและจับน้องคนเล็กมาคั่นกลาง
“จังไรคนจริงๆ!” มาร์คส่ายหน้าไปด่าไปแบบจงใจให้อีกคนที่นั่งหน้าสลอนได้ยิน แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สะทกสะท้านอะไร พลาดแล้วแหละมาร์คที่มาด่าคนชิคอย่างแจบอม
“น้องกันต์ คือเพื่อนบีจะมีคนหนึ่งนิสัยแปลกๆ อย่าไปสนใจมันละกันนะ มองข้ามได้ก็ข้ามไปเลยทางที่ดีก็ไม่ต้องไปยุ่งกับมันจะดีที่สุด” แจบอมเนียนๆบอกไป หวังเพื่อให้เข้าหูน้องชายคนเล็ก แต่ดูเหมือนว่าจะเข้าหูสายทะลุหูขวาซะมากกว่าก็เล่นบอกซะเบาขนาดนั้นอย่างกับไปบ่นให้แมวฟัง แบมแบมก็ไม่ได้สนใจเพราะมัวแต่เล่นตบแปะกับพี่ชายคนโต
“ไอ้แจ็คสันอะนะ!” มาร์คเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ทำไมหรอ?” แบมแบมที่เห็นว่ามาร์คชะงักไปก็เงยหน้าขึ้นมามองแบบงงๆ
“เปล่าค่ะ!” ทั้งมาร์คและแจบอมต่างก็ประสานเสียงกันขึ้นมา ทั้งคู่อาจจะลืมไปว่าเมื่อกี้พึ่งจะกัดกันไปอยู่หยกๆ
แจ็คสันคนเถื่อน
ร่างทั้งสี่ร่างค่อยๆก้าวเข้ามาในบ้านอย่างไม่รีบร้อนพร้อมทั้งส่งเสียงโหวกเหวกโวยวายอย่างไม่เกรงใจคนที่นั่งรออยู่ในบ้านตั้งนานแล้ว แต่ผิดก็ตรงที่คนที่เสียงดังมีแค่สามคนเองน่ะสิ
“บีมาร์ค! แบมรอตั้งนาน! วันนี้แบมไม่งีบด้วยนะ!” ร่างเล็กกระโดดลงจากโซฟาหนังขนาดใหญ่เพื่อวิ่งดุ้กดิ้กไปหาพี่ชายทั้งสองคน เขาจำได้ว่าวันนี้จะมีเพื่อนของพี่ชายคนรองมาด้วยสองคนก็เลยไม่อยากงีบแล้วก็มานั่งทำการบ้านที่โซฟาแทน แต่ทำไปได้นิดเดียวเท่านั้นแหละก็มานั่งเล่นโทรศัพท์กับเพื่อนสนิทซะเพลินเลย รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงดังมาจากหน้าบ้านก็พอจะรู้ว่าพี่ชายกับเพื่อนมาถึงแล้ว
“น้องกันต์ / น้องแบม!” มาร์คและแจบอมรับร่างเล็กที่วิ่งเข้ามาในอ้อมกอดได้อย่างพอดิบพอดี
“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอเรียกความสนใจของทุกคนได้เป็นอย่างดี แจบอมหันกลับไปจิกตาใส่เพื่อนรูปร่างสวมส่วนที่ยืนทำหน้าเป็นหมาป่วยอยู่ด้านหลังเขากับมาร์ค
จินยองที่เห็นว่าอาการไม่ค่อยชอบขี้หน้าเด็กของเพื่อนรักกำเริบก็รีบเปลี่ยนบรรยากาศแทรกร่างของแจบอมและมาร์คมาย่อตัวคุยเล่นกับคนตัวเล็กอย่างสนิทสนม
“น้องแบมแบมใช่มั้ย? พี่ชื่อจินยองนะเรียกจูเนียร์ก็ได้ เป็นเพื่อนของไอ้เจบีมัน แล้วก็เป็นเพื่อนไอ้มาร์คด้วย ได้ยินไอ้สองคนนั้นพูดถึงเราอยู่บ่อยๆว่าเราอ่ะน่ารักม้ากกกกก ตัวจริงก็น่ารักจริงๆด้วย น่าฟัดสุดๆ”
จินยองจับร่างเล็กหมุนไปหมุนมาจนคนเป็นพี่ชายเวียนหัวแทนจับแยกร่างบางทั้งสองและหิ้วน้องชายสุดหวงไปนั่งจุ้มปุ้กอยู่ตรงโซฟาตัวเดิมที่มีสมุดการบ้านและชีทงานต่างๆกางแผ่ไว้
“พอๆ น้องกันต์เวียนหัวพอดี หมุนจนน้องฉันจะโคฟเวอร์เป็นลูกบอลละ” แจบอมกอดร่างเล็กไว้อย่างหวงแหน
“จะเริ่มทำรายงานได้ยัง?” เสียงทุ้มดังขึ้นแหวกอากาศท่ามกลางคนเงียบ คนตัวเล็กในอ้อมกอดของแจบอมก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยไม่ได้รู้เรื่องรู้ราว
“บีไปทำรายงานก่อนก็ได้ เดี๋ยวแบมทำการบ้านรอ”
“โอเค ถ้าหิวก็กินไรก่อนเลยนะน้องกันต์ไม่ต้องรอบี มาร์คมึงดูการบ้านให้น้องกันต์ด้วย” มือหนายีหัวทุยจนผมกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรงก่อนจะหันไปหาพี่คนโตที่แก่กว่าเขาไม่เท่าไหร่ให้ดูเรื่องการบ้านแทน เพราะถ้าเป็นปกติแจบอมจะคอยทวนการบ้านให้น้องเล็ก ส่วนมาร์คจะดูเรื่องงานด้านพวกกิจกรรมต่างๆของโรงเรียนที่น้องต้องทำกับการบ้านพวกศิลปะ ก็แจบอมกับมาร์คเรียนคนละคณะกันและถนัดต่างกัน
“เออกูรู้ไม่ต้องสั่ง ไปทำงานมึงเหอะไป๊” มาร์คเอาเท้าเขี่ยๆร่างแจบอมแรงๆอย่างหยอกล้อ
แจบอมหยัดตัวลุกขึ้นเต็มความสูงก่อนจะพาเพื่อนทั้งสองคนขึ้นไปทำรายงานที่ห้องของเขา จะได้ไม่กวนเวลาน้องชายคนเล็กทำการบ้าน
“ทำการบ้านถึงไหนแล้วคะน้องแบม” เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนขึ้นกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็หันมาถามน้องชายคนเล็กที่นั่งทำตาแป๋วใส่เขา
“อ่อออออออออออออออ~ คิคิ เสร็จไปแล้ว”
“ทั้งหมดเลยหรอ?” มาร์คถามอย่างตกใจ
“หนึ่งข้อ แหะๆ ก็แบบว่า...เนี่ยตอนแรกใช่ป่ะแบมอ้ะก็นั่งรอบีกับมาร์คกับบ้านมาไงก็ทำการบ้านรอ แต่ว่าเนี่ยไอ้ยูคอ่ะทักมาก็เลยแบบคุยยาว คุยเพลินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่บีกะมาร์คมาถึงบ้านแล้ว แบมไม่ผิดนะ! โทษไอ้ยูคเลยยยย!” แบมแบมเอานิ้วชี้สองข้างมาจิ้มๆเข้าหากันอย่างน่าเอ็นดู ปากก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วบางทีก็ทำหน้ายู่บุ้ยหน้าให้ไปโทษเพื่อนสนิทร่างโตที่ทักมา
เอาง่ายๆก็คือกำลังแก้ตัวอยู่
“มาร์คยังไม่ได้ว่าอะไรน้องแบมเลย ร้อนตัวนะเราน่ะ” มาร์คกระแซะไหล่บางพร้อมกระตุกยิ้มมุมปาก
“มาร์คอ่ะ!! แบมจะงอนละนะ!” น้องเล็กผลักพี่ชายคนโตออก ดูก็รู้ว่าพี่ชายอ่ะแกล้งแต่ก็อยากงอน
“ฮ่าๆ โอ๋เอ๋ ไม่งอนมาร์คนะคะน้องแบมมม !~” ตาเรียวเป็นประกายไม่ได้รู้สึกผิดสักนิดที่ได้แกล้งแบมแบม สำหรับมาร์คถึงจะรักแบมมากแต่ก็ชอบแหย่เล่นชอบเล่นนู่นเล่นนี่กัน แต่กับแจบอมรายนั้นน่ะรักสุดหวงสุดอ้อนสุด ตามใจแบมที่หนึ่งเลยแหละ
“มาร์ค!” เสียงทุ้มดังขึ้น ร่างสวมส่วนชะโงกหน้ามาจากบรรไดชั้นสอง
“อ้าว ว่าไงวะแจ็คสัน” มาร์คผละจากน้องชายแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองเพื่อนเขาอย่างงงๆ
“เสียงดัง” แจ็คสันพูดแค่นั้นก็ผลุบกลับห้องไป แต่ก่อนจะหมุนตัวกลับก็ปรายตามาทางแบมแบมด้วยร่างเล็กสะกิดพี่ชายยิกๆ ก่อนจะถูไถใบหน้าเข้ากับไหล่หนาอย่างอ้อนๆ
“ไปสอนการบ้านแบมข้างนอกเถอะ จะได้ไม่กวนบี” ความจริงกับพี่ชายคนรองแบมแบมไม่ได้มีความเกรงใจมากขนาดนั้นเขารู้ว่าพี่ชายทั้งสองคนรักและตามใจเขาขนาดไหน ว่าเขาสักคำยังไม่เคยเลย แต่ถ้าเขาเสียงดังไปรบกวนคนอื่นเขาออกไปนั่งเล่นกับมาร์คข้างนอกก็ได้
มาร์คก็ไม่ได้ปฎิเสธอะไรเขารู้ว่าแจ็คสันเพื่อนของเขากับแจบอมเป็นคนยังไง แต่ถ้าตัดนิสัยแบบนั้นออกไปมันก็ถือเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยทีเดียวเขาก็เลยไม่อยากจะพูดอะไรมาก คงเป็นโชคดีที่แบมแบมไม่ใช่คนเรื่องมากหรือถือตัว ถ้าเป็นคนอื่นคงด่าเพื่อนเขาเปิงไปแล้วก็นี่มีหน้าอะไรมาว่าเจ้าของบ้านเสียงดัง ไม่รู้ว่าบ้าหรือบ้า
นั่งทำไปได้สักพักอากาศข้างนอกก็เริ่มเย็น แสงจากดวงอาทิตย์ก็เริ่มหมดเขาเลยพาแบมขึ้นไปนั่งทำการบ้านต่อบนห้องดีที่การบ้านของร่างเล็กเกือบจะเสร็จแล้ว เหลือแค่แก้อะไรอีกแค่นิดหน่อยเท่านั้น ส่วนเรื่องเนื้อหารายงานกลุ่มน้องของเขาก็ส่งงานที่เป็นส่วนของตัวเองเข้าเมล์ยูคยอมเรียบร้อยแล้ว
“มาร์ค แบมทำเสร็จแล้วนะ หิวหรือยัง?” ถามไปอย่างงั้นแหละ ปากอิ่มฉีกยิ้มกว้างๆมือบางก็ตบพุงตัวเองเป็นเชิงว่ามันร้องเรียกอาหารแล้วนะ
“หิวไม่หิวมาร์คก็กินพร้อมน้องแบมแหละ อยากไปตามไอ้บีหรือเปล่า” ถามจบแบมแบมก็มุ่ยหน้าลง
“ไม่ตามหรอก เดี๋ยวบีว่า” ไม่ใช่แจบอมหรอกที่ว่าแต่จะเป็นอีกคนซะมากกว่า
“งั้นเราลงไปรอข้างล่างก่อนละกัน เดี๋ยวมาร์คไปตามบีให้” แบมแบมส่ายหัวพรืด
“ไปด้วยกัน” มาร์คพยักหน้าและจูงมือแบมแบมไปที่ห้องข้างๆซึ่งเป็นห้องของแจบอมนั่นเอง ห้องแบมแบมอยู่ตรงกลางส่วนห้องของมาร์คกับแจบอมก็อยู่ด้านข้าง คนนึงอยู่ด้านซ้ายคนนึงอยู่ด้านขวา แต่ถามว่าได้นอนที่ห้องตัวเองหรือเปล่าก็คงบอกได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่ค่อยได้นอน ส่วนมากจะใช้อาบน้ำมากกว่า และเวลาที่น้องคนเล็กต้องไปค่ายกับโรงเรียนนั่นแหละถึงจะได้ฤกษ์กลับมานอนห้องของตัวเอง
แอ๊ด~!
เสียงประตูบานใหญ่ดังขึ้นเรียกความสนใจจากคนที่ทำงานอยู่ในห้องทั้งสามคนได้เป็นอย่างดี แต่ดูเหมือนท่าทีของแต่ละคนจะค่อนข้างต่างกัน แจบอมฉีกยิ้มกว้างเดินเข้ามาหาน้องเล็กที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของมาร์ค จินยองก็ส่งยิ้มและโบกมือบ้ายบายเป็นเชิงทักทาย ส่วนคนสุดท้ายก็กอดอกทำหน้าตึงใส่
“มีใครจะแดกไรมั้ย นี่ก็เริ่มมืดละ” มาร์คเอ่ยถาม ดวงตาเรียวจิกมาที่แจบอมเล็กน้อยที่ยังเล่นกับน้องคนเล็กไม่ยอมเลิกและไม่ได้สนใจที่เขาถามสักนิด
“ไม่รู้ว่ะ แต่อีกนิดก็จะเสร็จละจะรอเปล่าละ?” จินยองถามขึ้น
“ถ้ารอเสร็จก็คงไม่เดี๋ยวน้องแบมปวดท้อง” มาร์คบุ้ยหน้าไปทางคนตัวเล็กด้านหลัง
“เออใช่ ความจริงลงไปหาไรแดกก่อนก็ได้นะพวกมึงเดี๋ยวค่อยขึ้นมาทำต่อ” แจบอมพยักหน้าอย่างเห็นด้วย เขาอยากกินข้าวพร้อมน้องด้วยแหละ แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่
“เรื่องมากชิบหาย” แจ็คสันสบถขึ้นมาเบาๆอย่างไม่แยแสว่าคนอื่นจะได้ยินหรือเปล่า แต่มือหนาก็กดเซฟงานไว้และตั้งคอมเป็น sleep
“ไอ้เหี้ยแจ็คสัน!” แจบอมชี้หน้าด่าไม่จริงจังนัก เพราะถึงด่าจริงๆไปมันก็คงไม่สะทกสะท้านอะไรอยู่ดี ส่วนจินยองก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาพลางเดินลิ่วๆมาเล่นกับแบมแบมและลากตัวคนเล็กลงไปข้างล่างพร้อมกับทิ้งสามคนไว้ข้างบนนั่นแหละ
“น้องแบมแบมอยากกินอะไรครับ?” จินยองหันมาถาม แบมแบมฉีกยิ้มหวาน
“มาม่ารสสุกี้!!” เสียงหวานดังขึ้นอย่างร่าเริง
“อาหารไม่มีประโยชน์” แจ็คสันปรายตามองและพูดขึ้นมา จินยองที่อยู่ใกล้ๆก็ผลักร่างหนาเบาๆเป็นเชิงเตือน ส่งสายตาว่าเลิกบ้าได้แล้วแต่อีกคนก็ทำเพียงแค่ยักไหล่เบาๆ
แจ็คสันคนเถื่อน
“ใส่อะไรเพิ่มหรือเปล่า?” จินยองถามขึ้น เขาคุยกับไอ้พี่ชายทั้งสองคนเรียบร้อยแล้วว่าจะเป็นคนทำมาม่านี่ให้แบมแบมเองโดยไม่สนใจว่าจะมีคนบอกว่ามันไม่มีประโยชน์
“ใส่ไข่ไม่สุกน้า แล้วก็ใส่หมูกับเต้าหู้ด้วยยย ขอไข่สองลูกนะจูเนียร์ฮยอง” แบมแบมลุกขึ้นจากที่นั่งไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆจินยอง แขนเรียวเท้ากับเค้าท์เตอร์ทำอาหาร
เขาเป็นคนที่ชอบมองคนอื่นเวลาทำอาหารเพราะรู้สึกว่ามันเพลินดี ไม่ต้องวางสายตาไปแค่ที่ใดที่หนึ่งแต่มองไปเรื่อยๆ วัตถุดิบอันนู้นทีอันนี้ที เขารู้นะว่าต้องทำยังไงบ้างแต่เขาไม่ค่อยได้ทำหรอก ทั้งมาร์คและบีต่างก็ลงความเห็นกันว่าให้เขานั่งดูอยู่เฉยๆพอ
น่าเบื่อ มันคือคำจำกัดความสั้นๆสำหรับแบมแบมในตอนนี้ เขาทนเป็นเป้าสายตาของใครบางคนมาได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว มาม่ารสโปรดก็แทบไม่ได้พร่องลงเลยจนบางครั้งจูเนียร์ฮยองก็ถามว่าเขาทำไม่อร่อยหรอตามด้วยสีหน้าเศร้าๆ เขาส่ายหน้าพัลวันว่าไม่ใช่ มาม่าอร่อยสำหรับเขาอยู่แล้วแต่ที่ไม่โอเคคือบรรยากาศในตอนนี้ต่างหาก ทั้งมาร์คและบีก็แทบจะคีบมาม่าใส่ปากเขาอยู่มะรอมมะร่อ
“ฮยองคงทำไม่อร่อยจริงๆนั่นแหละ” จินยองเงยหน้าขึ้นมามอง ปากก็พร่ำพูดแต่ว่าคงไม่ถูกใจแบมแบบนู้นแบบนี้
“ไม่ใช่น้า จูเนียร์ฮยองทำอร่อยกว่าบีอีก!” โบ้ยไปที่พี่ชายคนรองที่พอได้ยินว่าน้องว่าตัวเองทำอาหารไม่อร่อยก็เบะปากสะบัดหน้าไปอีกทาง ท่าทางแบบนั้นทำเอาจินยองและมาร์คหัวเราะออกมาจนตัวงอ
“ก็บีชอบใส่น้ำเยอะอ่ะ เลยจืด” แบมแบมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ มือเล็กๆก็สะกิดพี่คนรองเป็นการง้อ ก็จะตีเข้าให้ที่ไหล่หนาก็เล่นงอนไม่ดูเวล่ำเวลา
“บีเจ็บนะน้องกันต์!”
“ความจริงแบมก็ตีให้บีเจ็บแหละ เดี๋ยวแบมค่อยง้อบีก็ได้ตอนนี้บีไปทำงานต่อเถอะเดี๋ยวดึก แบมง่วงแล้วจะขึ้นห้องไปอาบน้ำ” ร่างบางยืนขึ้นเต็มความสูงเตรียมจะขึ้นห้องนอนอย่างที่ตัวเองว่าจริงๆ แต่ก่อนที่จะได้ไปไหนใบหน้าหวานก็โน้มตัวมาหอมแก้มแจบอมก่อนจะขึ้นพลางลากมาร์คขึ้นไปพร้อมกับเขาด้วย
“ครอบครัวอบอุ่นชิบหาย” หลังจากที่เจ้าของบ้านทั้งสองคนขึ้นไปบนห้องแล้วแจ็คสันก็โพล่งขึ้นมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย เฉยซะจนแจบอมและจินยองอยากจะเอารองเท้ามาฟาดปากเสียๆนั่นสักที
“มึงขาดความอบอุ่นหรือไงห้ะไอ้แจ็คสัน ว่างมากก็ช่วยทำงานให้เสร็จไวๆแล้วไสหัวกลับบ้านมึงไปเลยไป!” แจบอมขึ้นเสียงด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“ถ้าน้องสุดรักหักสวาทมึงไม่ตามลงมาแดกข้าวกูก็ทำงานเสร็จไปนานละ เหอะ!”
“มึงไม่เถียงกันสักวันจะตายหรอ ไปๆขึ้นไปทำงานต่อ” ร่างโปร่งของจินยองฉุดทั้งสองคนให้ลุกขึ้นไปที่ห้องของแจบอมเพื่อที่จะได้ทำรายงานต่อให้มันเสร็จๆไปเพราะนี่ก็เริ่มจะค่ำแล้ว ถึงรายงานใกล้จะเสร็จแล้วแต่พวกเขายังต้องตรวจสองอีกรอบหนึ่งก่อนจะส่งอาจารย์เพราะว่าวิชานี้โหดมาก แค่สะกดผิดก็โดนหักคะแนนแล้ว
เวลาหมุนไปเรื่อยๆจนเกือบจะเที่ยงคืนห้องของแจบอมยังคงสว่างเพราะงานที่ยังไม่เสร็จ เมื่อตรวจไปเรื่อยๆจุดผิดของงานมีเยอะมากจนต้องมานั่งแก้ใหม่และดูรายละเอียดแบบจริงๆจังๆถึงสองสามรอบจนแน่ใจว่าไม่มีจุดผิดแล้ว ซึ่งต่างกับห้องข้างๆที่ปิดไฟลงตั้งแต่สามทุ่มแล้วทั้งพี่คนโตและน้องคนเล็กเข้าสู่ห้องนิทราไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่พี่คนรองยังคงนั่งหน้าบึ้งตาเป็นหมีแพนด้าอยู่ท่ามกลางกองรายงาน
“พวกมึงคืนนี้นอนนี่ละกัน” เมื่อรู้สึกว่ารายงานใกล้จะคอมพลีทแจบอมก็เอ่ยชวนเพื่อนอีกสองคนที่ยังตั้งหน้าตั้งตาทำรายงานในส่วนของตัวเอง เขาเห็นว่ามันดึกแล้วจะให้ขับรถกลับกันตอนนี้ก็น่าจะอันตรายอยู่ไม่น้อย
“สามคนห้องนี้อะนะ?” จินยองเอ่ยถาม ก็เตียงของแจบอมน่ะเล็กจะตายยัดตัวคนควายๆสามคนไปไม่หมดหรอกนอกจากจะเอาผ้ามาปูนอนที่พื้น
“ใช้อะไรคิดวะ มึงก็เลือกกันว่าจะนอนห้องไหนมีสองห้อง ห้องกูกับห้องมาร์ค”
“แล้วมึงอ่ะจะลงไปนอนโซฟาข้างล่างหรือไง?” เมื่อไม่เห็นว่าแจบอมจะบอกว่าตัวเองนอนไหนเพื่อนรักตัวโปร่งอย่างจินยองก็ถามขึ้น
“เปล่า ปกติกูกับมาร์คจะไปนอนห้องน้องกันต์อ่ะ ห้องตัวเองมีไว้อาบน้ำแต่งตัวเท่านั้นแหละ ไม่ได้นอนกับน้องแล้วพวกกูนอนไม่หลับ” เมื่อพูดถึงน้องคนสุดท้องทีไรแจบอมเป็นอันต้องยิ้มตาปิดไปซะทุกที เรียกความหมั่นไส้จากใครบางคนได้เป็นอย่างดีเลยแหละ
“น้องหรือเมียวะ” เมื่อได้ยินอะไรที่ไม่เข้าหู มือใหญ่ก็รีบหยิบยางลบก้อนใหญ่ตรงหน้าปาใส่ร่างสมส่วนราวกับนักกีฬาของแจ็คสันแบบไม่มีออมแรง
“มึงนี่ก็น้า กูนอนห้องเจบีละกัน มึงสนิทกับมาร์คมากกว่าก็ไปนอนห้องไอ้มาร์คเถอะ”
หลังจากตกลงกันเรียบร้อยแล้วทั้งสามคนก็เริ่มเก็บงานที่กระจัดการจายให้เข้าทีเข้าทางและแยกย้ายกันไปอาบน้ำนอนเพื่อพรุ่งนี้เช้าจะได้ไปส่งงานอาจารย์แต่เช้าที่มหาวิทยาลัย
“น้องกันต์ ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว” แจบอมที่ตื่นก่อนก็สะกิดน้องเล็กที่ยังนอนตัวงออยู่ใต้ผ้าห่ม วันนี้เขาไม่จำเป็นต้องปลุกมาร์คเพราะตารางเรียนวันนี้ไม่เหมือนกันแจบอมมีเรียนตั้งแต่เช้าเวลาไล่เลี่ยกับตารางของน้องชายคนเล็ก แต่มาร์คกลับมีเรียนซะบ่าย เป็นตารางเรียนที่น่าอิจฉาจริงๆ
“อื้อ~” แบมแบมงัวเงียลุกขึ้นมานั่งพลางขยี้ตาไปด้วย แต่สักพักก็หลับต่อร้อนถึงแจบอมที่ต้องเดินวกกลับมาลากน้องชายไปไว้ในห้องน้ำแถมยังต้องบีบยาสีฟันให้อีกต่างหาก แบมแบมเป็นบุคคลที่ตื่นงานถ้าใครมาโดนตัวแต่ก็หลับต่อได้ในเวลาอันรวดเร็วเหมือนกัน คล้ายๆกับคนขี้เซานั่นแหละ ถ้าเป็นมาร์คคงไม่ลากน้องเล็กออกมาง่ายๆอย่างงี้หรอก ต้องแกล้งก่อนแน่นอนทั้งจั้กจี้ หอมแก้มไล่ฟัดกันสารพัดจนแบมแบมตาสว่างวิ่งจู้ดเข้าห้องน้ำ เป็นวิธีการปลุกที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงจริงๆสำหรับมาร์คและแจบอม
“เสร็จแล้วลงไปข้างล่างเลยนะ เดี๋ยวบีเตรียมพวกแซนวิชให้เอาไปกินที่โรงเรียน” ใบหน้าหวานละจากกระจกเหลือบตากลมโตขึ้นไปมองแจบอมเล็กน้อยก่อนจะกดหน้าลงเป็นอันว่ารู้เรื่อง เวลาตื่นเช้าสติของแบมแบมจะไม่ค่อยเข้าที่เข้าทางสักเท่าไหร่
ผ่านไปสักพักร่างเล็กก็ลากร่างตัวเองลงมาข้างล่างพร้อมกับพี่ชายคนโต เกาะกันมาแน่นอย่างกับฝาแฝด แจบอมหัวเราะให้กับท่าทางของมาร์คที่ดูจะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกดูก็รู้ว่าถูกน้องแกล้งมาชัวร์ๆ ก็หัวฟูนั่นชี้โด่ชี้เด่ดูอาจจะเท่สำหรับสาวๆแต่ดูน่าตลกสำหรับแบมแบมน่ะสิ
“บีๆ วันนี้มาร์คตื่นง้ายง่าย คิคิ แบมแค่ยีผมมาร์คกับบีบแก้มมาร์คนิดหน่อยก็ตื่นแล้ว”
“ไอ้ตัวแสบ!” มาร์คเดินตรงมาหาแบมแบมทันทีหลังจากที่ฟังน้องพูดจบ ก็หลังจากเห็นหน้าแจบอมปุ้บก็ผละออกจากเขาวิ่งไปอวดกับแจบอมซะยกใหญ่
“มาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคึ! ผมแบมยุ่งหมดแล้วนะ! ชิ แบมไปรอที่รถน้าบี งอนมาร์คแล้ว” ถึงจะงอนมาร์คแต่เจ้าตัวก็เดินไปหอมแก้มอย่างที่ต้องทำประจำเป็นเรื่องชินตาและเดินออกไปรอที่รถ แต่ไม่วายยังส่งสายตามาให้มาร์คอีกว่างอนอยู่นะ
“เฮ้ยจูเนียร์ ไอ้แจ็คสัน! เสด็จกันลงมาได้แล้วเดี๋ยวสาย!” แจบอมรีบตะโกนเรียกเพื่อนสองคนที่ยังไม่โผล่เงาหัวกันลงมาสักที มาร์คมองแจบอมอย่างงงๆ
“เมื่อคืนสองคนนั้นนอนนี่?” มือหนาหยิบแซนวิชจากมือของแจบอมจับยัดใส่ปากตัวเองแก้หิว
“เออ งานเสร็จดึกอ่ะ แล้วนั่นที่กินไปมันของน้องกันต์นะไอ้พี่เวร!!”
TBC.
เม้นโหวตเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
คาดว่าตอนหน้าเป็นของแจ็คแบมแล้ว
ติดแท็ก #แจ็คสันก้าวร้าว
ความคิดเห็น