ยิ่งร้าย...ยิ่งรัก

หายหน้าไปนานมากๆๆๆๆๆๆ

สำนึกผิดอย่างรุนแรง และขอน้อมรับทุกคำต่อว่าตัดพ้อ

ขอบคุณเหลือเกินที่ยังมีคนแวะเข้ามาดู แม้ว่าเวลาจะผ่านไปเนิ่นนาน ...นานพอที่จะทำให้ชีวิตของผู้เขียนผ่านเรื่องราวต่างๆนาๆ ให้เราสั่งสมประสบการณ์ชีวิต เรียนรู้และเติบโต จนมาวันหนึ่งเมื่อชีวิตได้หยุดพักและนั่งตรองดูว่ายังมีอะไรอีกมั้ยที่ยังติดค้างอยู่ในใจ ก็นึกได้ว่า เออนะเรายังมีความฝันในวัยเยาว์ที่เราทำค้างไว้ ถึงได้คลิ๊กกลับเข้ามาในนี้อีกครั้ง ลำบากน่าดูกว่าจะนึกpasswordออก นั่งงมอยู่ตั้งนาน 

แม้ว่าวันนี้ผู้เขียนจะผ่านอะไรมามากพอสมควร โลกกลมๆใบนี้ไม่ได้สวยงามดังที่เคยเป็นเมื่อวันที่เริ่มเขียนเรื่องนี้ แต่ก็จะพยายามทำให้ดีที่สุด

อีกนิดเดียวก็ใกล้จบแล้วล่ะคะ....คิดถึงพ่อมดใจร้ายของหนูนีเสียเหลือเกิน....