คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เทวดาประจำตัว
|
ต |
“ฮัลโหลพิม แกอยู่ไหน”
“แล้วแกหละ”
“อยู่ที่บ้านรัก พิมแกรีบมาเหอะ”
“เออ ฟ้าดูแลรักดีๆหละเดี๋ยวฉันไป”
พอจบการสนทนากับพิม ฟ้าใสรีบประคองต้นรักเข้าบ้าน ต้นรักเปรียบเสมือนคนสิ้นแรง ใบหน้าของเธอ แก้มที่เคยสีชมพูระเรื่อ บัดนี้มันเต็มไปด้วยคราบแห่งความเสียใจ ฟ้าใสค่อยๆพาต้นรักนั่งลงที่เก้าอี้นวม ต้นรักหันมามองเธอแล้วร้องไห้อีกครั้ง ต้นรักเอามือทั้งสองของเธอมาปิดหน้าตัวเองแล้วก้มตัวลงไปจนติดที่เบาะนั่ง เสียงสะอึกสะอื้นยังคงมีต่อไป ฟ้าใสได้แต่มองเพื่อนสาวอย่างสงสาร เจ้าเพชรกระโดดขึ้นไปยืนข้างต้นรัก มันค่อยๆหมอบข้างเจ้านายของมัน ฟ้าใสไม่รู้จะปลอบอย่างไรให้ต้นรักหยุดร้องไห้จึงได้แต่ปล่อยต้นรักไว้เพียงลำพัง ส่วนตนก็ออกมายืนที่ระเบียง ในมือก็กดโทรศัพท์หาพิมอีกครั้ง ไม่นานเสียงออดประตูก็ดังขึ้น พิมเดินเข้ามาเห็นสภาพของเพื่อนรักที่ตอนนี้หลับไปเพราะร่างกายอ่อนล้าจากการทำงานใบหน้าของเธอเหลือเพียงคราบน้ำตาที่แห้ง
“พิม ฟ้ารู้ความจริงแล้ว”
“...” พิมแปลกใจ
“วันนี้รักมันไปที่สวนสาธารณะ แล้วมันก็บังเอิญไปเห็น.....ทุกอย่างเลย”
ฟ้าเดินไปแตะที่ไหล่เป็นการบอกว่าไม่เป็นไรนะ เพื่อนสาวทั้งสองจึงเตรียมทำมื้อค่ำให้ต้นรักเพราะจะได้ฉลองให้ต้นรักหายเศร้า
“เดี๋ยวฉันออกไปซื้อน้ำอัดลมเองจะเอาอะไรเพิ่มมั้ย” พิมเดินเข้าไปถามฟ้าใสในครัว
“อยากได้ส้มตำปูปลาร้าหน้าปากซอยจัง” ฟ้าใสกล่าวยิ้มๆ
“แล้วนี่กี่อย่างแล้วอะ” พิมถามเพราะกลัวจะกินไม่หมด
“ก็มีต้มยำปลากระป๋อง...กะมันหอยหมู” ฟ้าใสตอบไปพลางชิมรสของอาหารตรงหน้า
“ฟ้าอะไรวะ มันหอยหมู” พิมสะกิดเรียกถามอีกครั้ง
“อ๋อ โทษที ก็หมูผัดน้ำมันหอยงัย”
ฟ้าใสยิ้มกลบเกลื่อน
“เออๆ เอาปูปลาร้าอย่างเดียวใช่มะ” พิมเดินออกมาหบิบกระเป๋าตังค์ที่โต๊ะ ฟ้าใสเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้รีบวิ่งออกมาจากครัวโดยถือกระทะออกมาด้วย
“พิม!เอาไก่ย่างมาฝากเจ้าเพชรด้วย”
“ฝากแกอะดิ เออเดี๋ยวมานะ”
พิมได้รายการครบแล้วจึงรีบออกไปซื้อของที่ต้องการไม่นานก็กลับเข้ามา
“อ้าวตื่นแล้วอ๋อรัก” พิมยกกับข้าวออกมาพอดี
“หิวรึยัง ของอร่อยเพียบ” พิมยกออกมาสมทบ ด้วยความที่ร้อนพิมจึงรีบเดินจนเกือบชนฟ้าใส จึงโดนฟ้าใสว่า แต่พิมก็ยังทำหน้าทะเล้น ต้นรักหัวเราะออกมาเบาๆ
“มากินกันเถอะ” พิมรีบลงมานั่งที่โต๊ะญี่ปุ่น พร้อมกับคว้าอาวุธครบมือ ต้นรักรีบไปล้างหน้าและตามมาทีหลัง
“โหหน้ากินมาก” ต้นรักเอ่ย
“ฝีมือใครเนี่ย” ต้นรักหันไปทางฟ้าใสที พิมที
“จะมีใคร นอกจากฟ้าใสของเรา”พิมทำไม้ทำมือ
“วันนี้เราจะฉลองกัน จะได้ลืมเรื่องราวที่ไม่ดี” ฟ้าใสปลอบใจเพื่อนสาวอีกครั้ง พิมมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเพราะกลัวว่าต้นรักจะไม่เข้าใจตนเอง
“แกอย่าโกรธฉันนะ” พิมพูดเบาๆ ต้นรักยิ้มเล็กๆอย่างเข้าใจ
“มา..เรามาฉลองกันเถอะ” ต้นรักคว้าอาวุธขึ้นมาบ้าง
“ลุยกันเลย” ฟ้าใสชูอาวุธของตัวเองบ้าง ทั้งสามสาวเลี้ยงฉลองส่งความทุกข์ ส่งเรื่องราวที่เลวร้ายที่เกิดขึ้นให้พ้นไป เจ้าเหมียวยังขอมีเอี่ยวด้วย
“อ่า อันนี้ฉันให้แกนะ” ฟ้าใสฉีกน่องไก่ให้เจ้าเพชร
“กินของฉันดีกว่าปลากระป๋องชิ้นโตๆ”พิมเอาบ้างตักปลากระป๋องชิ้นใหญ่ใส่ชามเจ้าเพชร
“ถ้าลูกฉันท้องเสียนะ พวกแกโดน...” ต้นรักทำขู่ แต่ตัวเองก็ยังตักเนื้อหมูใส่ชามเจ้าเพชรเหมือนกัน
“กินเยอะๆน้าจ๊ะ” ต้นรักลูบหัวมันเบาๆ
“แม๊ววว..”(ขอบคุณครับ) เจ้าเหมียวผงกหัวรับ
* * * * * * * * * * * * * * * * * *
“เจ้าเพชร มานี่มา” ต้นรักอุ้มมันมานอนข้างๆที่เตียง
“ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน” ต้นรักเกาใต้คางมันเบาๆ
“แม้วววว...แม้ววว”(ก็อย่าเศร้าสิ)
“ต่อไปนี้ ฉันจะลืมเค้าให้ได้” ต้นรักวางแมวน้อยลงที่ตัก
“ฉันจะต้องขยันทำงานจะได้ลืมเค้าได้เร็วๆ” ว่าแล้วหญิงสาวรีบลุกไปที่โต๊ะทำงานที่มุมห้อง เจ้าเพชรรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งตามไป มันนั่งดูหญิงสาวเขียนแบบอย่างเพลิดเพลิน บางทีมันก็นั่งข้างล่างแต่ถ้ามองไม่เห็นมันจะปีนไปยืนบนชั้นวางของข้างๆโต๊ะเขียนแบบ และชะโงกหัวเล็กของมันออกมาดู มันวิ่งสลับไปสลับมา จนหญิงสาวขำในพฤติกรรมแปลกๆของมัน ต้นรักอุ้มมันมานั่งที่ตัก
“นั่งตรงนี้แหละเห็นชัดสุดแล้ว”
“แม้ว!”(ยอดเลย)
ต้นรักทำงานจนลืมดูเวลาเพราะตอนนี้ก็ปาเข้าไปตี2กว่าๆแล้ว หญิงสาวมารู้สึกตัวอีกทีก็ตี 3จึงลุกขึ้นไปกะว่าจะนอนพักสักงีบ
“แม๊ว!”(เฮ้!) เจ้าเหมียวร้องเสียงหลงที่ต้นรักลุกพรวดพลาดลืมว่ามันนั่งอยู่บนตัก
“โอ๋ ฉันขอโทษนะ” ต้นรักอุ้มมันขึ้นมากอด
“ไปนอนดีกว่า” ต้นรักอุ้มมันไปที่เตียงเหมือนทุกวัน เจ้าเหมียงเดินวนตรงปลายเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอน ส่วนเจ้านายของมันก็ล้มลงไปนอนหลับปุ๋ยไปแล้ว
“สวัสดีค่ะ พี่เบน”ต้นรักนั่งลงที่โต๊ะทำงาน
“เมื่อคืนหนักไปหน่อยเหรอ ใต้ตานี่คล้ำเชียว” คุณเบนทักจนต้นรักเสียความมั่นใจไปเลย
“แฮ..แฮ” หญิงสาวหัวเราะอายๆ
“เออรัก..บอสให้เอาแบบสวนไปให้ที่ห้องด้วย”
“ค่ะพี่เบน” ต้นรักหญิบแบบที่เมื่อคืนทำไว้ไปด้วย หญิงสาวตรงไปที่ห้องหัวหน้างาน ต้นรักกำลังจะเอื้อมไปเปิดประตูพอดีกลับเมฆที่เดินสวนออกมา ทั้งสองต่างมองหน้ากัน ตกใจเล็กน้อย ชายหนุ่มหลีกทางให้ต้นรักเดินเข้าไปก่อน
“สวัสดีค่ะคุณพิภพ”
“สวัสดีครับ ทำงานมาหลายเดือนแล้วสินะ ผมเองก็เพิ่งว่างอะนะ ต้องขอโทษด้วยครับ ผมนี่เป็นหัวหน้าที่ไม่ค่อยดูแลลูกน้องเลย” ชายหนุ่มตรงหน้าพูดติดตลกพลางหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ
“เชิญนั่งสิ”
“ขอบคุณค่ะ”
“เป็นงัยบ้างครับกับการทำงานที่นี่” พิภพวางถ้วยกาแฟลงแล้วถามต่อ
“ก็ดีค่ะ พีๆทุกคนใจดีมากค่ะ” หญิงสาวตอบเขินๆ
“ผมขอดูแบบสวนหน่อยนะครับ” 
“ค่ะ” หญิงสาวยื่นแบบให้ ชายหนุ่มตรงหน้ารับไปดุอย่างพินิจพิจารณาอยู่นาน สีหน้าดูจะชื่นชมมาก
“สวยมากครับ แปลกตาดี”
“ผมคิดว่าคุณพ่อผมคงจะชอบ”
“เอ่อ คุณพ่อคุณเป็นเจ้าของงานเหรอค่ะ” ต้นรักแปลกใจเพราะตอนรับงานมาก็ไม่มีใครบอก
“อ้าว เบนไม่ได้บอกคุณเหรอ” พิภพสงสัย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ต้นรักก็ได้แต่ยิ้มเขินๆอยู่อย่างนั้น
“วันนี้คุณพ่อของผมนัดดูแบบใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ”
“ ขอโทษนะครับที่ไปด้วยไม่ได้ เผอิญผมติดประชุมด่วนหนะ” ชายหนุ่มเขียนโน๊ตสถานที่ที่นักและเวลานัดให้ต้นรัก
“สิบเอ็ดโมงหรือคะ” ต้นรักก้มดูเวลาตอนนี้สิบโมงครึ่งแล้ว
“มันไม่นานหรอกถ้ารถไม่ติด สัก15นาทีก็ถึงครับ” พิภพขำในท่าทางของต้นรักซึ่งตกใจมากกลัวว่าจะไปไม่ทัน
“ค่ะ ไปก่อนนะค่ะ” หญิงสาวรีบวิ่งไปที่โต๊ะทำงานหยิบกระเป๋าสะพายแล้วรีบตรงไปที่ลิฟท์ เมฆรีบตามต้นรักออกไป ต้นรักกดรอลิฟท์
“ตึ้ง” ประตูลิฟท์ตัวหนึ่งเปิดออก ต้นรักรีบก้าวเข้าไป จะกดประตูลิฟท์ให้ปิด ประตูลิฟท์เคลื่อนกำลังจะปิด แต่ก็เปิดออกเพราะเมฆกดค้างไว้ ชายหนุ่มก้าวเข้ามาในลิฟท์ ต้นรักมองชายหนุ่มอย่างตกใจ
“เรากลับมาเป็นแบบเดิมนะ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนหวานเพื่อขอคืนดี ประตูลิฟท์กำลังจะปิดอีกครั้ง
“เป็นเพื่อนร่วมงาน...นะคะ”
ต้นรักกล่าวอย่างรู้ทัน หญิงสาวรีบวิ่งออกจากลิฟท์ก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิด ประตูลิฟท์ค่อยปิดลงจนสนิท ต้นรักถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปยังลิฟท์อีกตัวที่ลงมาพอดี เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก หญิงสาวรีบก้าวออกมา ชายหนุ่มที่เฝ้ารอคว้าแขนของเธอไว้ หญิงสาวตกใจจนสะดุ้งเล็กน้อย
“ไหนรักบอกว่า รักพี่งัย” ชายหนุ่มอ้างหาทางคืนดีอย่างไม่อ้อมค้อม
“แล้วตอนนี้รักจะทิ้งพี่ไปเหรอ”
สายตาของชายหนุ่มอ่อนลงสื่อถึงความอ่อนแอเมื่อเขาต้องเสียเธอไป ต้นรักกลัวใจตัวเองเพราะเธอก็รักเขาเช่นกัน แต่ก็ไม่อยากไปแทนที่ใคร หญิงสาวสูดหายใจจนเต็มปอดเหมือนเพิ่มความเข้มแข็งให้กับจิตใจ 
เธอสะบัดแขนออกจากชายหนุ่มและเดินจากไปอย่างไม่ลังเล ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนเหม่อมองความรักที่เขาไม่อาจเลือกได้ลอยห่างออกไป ไกลขึ้น...ไกลขึ้น...จนหายไปในที่สุด
“ในที่สุดฉันก็ตัดใจจากเขาได้แล้ว”
ต้นรักชูกำปั้นขึ้นเพดานห้อง ท่าทางของหญิงสาวดูร่าเริงขึ้นมากหลังจากวันนั้น
“แต่ฉันไม่เข็ดหรอกนะ เรื่องความรักหนะ”
“ฉันจะต้องพบรักแท้ให้จงได้” ใบหน้าของต้นรักดูมุ่งมั่นยิ่งกว่าตอนทำงานเสียอีก
“และแกรู้เหรออันไหนคือรักแท้เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก” พิมถามด้วยความเป็นห่วง
“ฉันมีวิธี” ฟ้าใสยิ้มอย่างมีเลิศนัย
“ทำไง” พิมหันมาถามเพราะไม่เชื่อ
“ก็ แองเจิ้ลไง”
เมื่อพิมได้ฟังคำตอบจากเพื่อนสาวถึงกับโวยวายว่าเรื่องของแองเจิ้ลมันก็มีแต่ในเทพนิยายปรำปราเท่านั้น
“อะไรคือแองเจิ้ลเหรอ” ต้นรักหันมาถามฟ้าใสอย่างสนใจ
“ก็เทวดาประจำตัวไงละจ๊ะ” พิมเห็นว่าต้นรักเอากับเขาด้วยก็เลยเซงระเบิดเทศน์เพื่อนสาวยาวเป็นหางว่าว แต่ต้นรักก็ไม่ได้เปลี่ยนใจเลยสักนิด กลับกันหญิงสาวเอามือมาปิดปากพิมที่บ่นไม่หยุด แล้วซักถามเกี่ยวกับเรื่องดังกล่าว
“เทวดาประจำตัวเหรอ ไร้สาระ”
พิมได้แต่บ่นอุบอยู่คนเดียวปล่อยให้สองสาวเขาเจรจากันไป
* * * * * * * * * * * * * * * * * *
ความคิดเห็น