คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เพื่อนฉันจะรวยแล้วโว้ย!
อนที่ 4 เพื่อนันะรวยแล้วโว้ย!
เอวา้าวเินามหลัอม้วยท่าทาระอัระอ่วน าแทบะพันัน้วยวามประหม่า สถานาร์นี้ไม่ใ่สิ่ที่เธอาิมา่อน เมื่ออมพาเธอมาหยุที่มุมเียบ้านหลัร้าน เาหยิบแบ์ร้อยใบหนึ่ึ้นมาและยื่นให้เธอ้วยรอยยิ้มแฝวามยียวน
“นี่ือแบ์ที่เธอยัใส่มือผมเมื่อเ้า ำไ้ไหม?” อมพู้วยน้ำเสียราบเรียบ แ่แฝไป้วยน้ำเสียที่เหมือนะบ่บอว่า เารู้ีว่าเธออับอายแ่ไหน
เอวาเผลอลืนน้ำลายเฮือให่ วามทรำาเหุาร์เ้าที่เธอับสู๊เอร์ปาหน้าเาลับมาัเนึ้น “ัน… ันอโทษ่ะ อนนั้น…” เธอพยายามะอธิบาย แ่อมยมือึ้นเพื่อหยุเธอ
“ไม่้ออธิบายหรอ ผมเ้าใ” อมพูและยิ้มให้เธอ “แ่บอไว้เลยนะว่า่าาแฟับแนวิอผมน่ะ หนึ่ร้อยบาทมันไม่พอหรอ”
เอวายิ้มแห้ ๆ และพยัหน้ารับรู้ ไม่รู้ว่าะพูอะไร่อี อมมอเธอแล้ว็หัวเราะเบา ๆ
“แ่ไม่เป็นไรนะ ผมไม่ไ้เรียร้ออะไราเธอหรอ” อม้าวเ้ามาใล้ เอื้อมมือมาแะปลายผมเธอเล็น้อย านั้น็ล่าว้วยน้ำเสียที่อบอุ่นว่าที่เธอาไว้ “ริ ๆ แล้ว หนึ่ร้อยนี้็ถือว่าเป็น่าทำวัให้ผม็แล้วัน”
อมยิ้มให้เธออีรั้หนึ่่อนที่ะหันหลัเรียมะเินลับไป “ั้นเรา็หายันแล้วนะ” เาหันมาบอเธอพร้อมรอยยิ้มแปล ๆ “แ่เธอิาแฟับแนวิผมไว้อยู่นะ ำไว้้วยล่ะ”
เอวามอามหลัเาไปะที่เาเินออาร้านไป พร้อม้วยะผู้บริหารที่ยืนรอและเินามเาไปอย่านอบน้อม ะที่อม้าวออไปาร้าน เธอรู้สึเหมือนมีภูเาหนัที่ทับอยู่บนอหลุออไปเสียที
เธอยิ้มเล็น้อยแล้วถอนหายใออมายาว “อม ปรเมร อินทรศร…” เธอพึมพำับัวเออย่ารู้สึมื่นและอับอาย ื่ออเาะิอยู่ในวามทรำอเธอไปอีนานนับานี้
อนเย็นวันเียวัน
หลัเลิาน เอวารีบเินลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียมออไปับสู๊เอร์รับานส่อาหารเป็น๊อบพิเศษ ทว่าหลิว็รีบปรี่เ้ามาหาพร้อมับท่าทาที่เ็มไป้วยวามสสัย
“บอมาเลยนะเอวา แไปรู้ัุอมแห่เอสีรุ๊ปไ้ยัไ!” หลิวไม่ลละและับแนเพื่อนเอาไว้แน่น ไม่ปล่อยให้เอวาหนีไปไหน
เอวาถอนหายใยาว “ันเล่าให้แฟัไปแล้วหลายรอบนะหลิว ว่าันับสู๊เอร์ไปปาหน้าเา ็เลยบัเอิเอัน” เอวาพูพลาทำหน้าเบื่อหน่าย
แ่หลิว็ยัไม่ยอม “ไม่ริน่า! ันว่ามัน้อมีมาว่านั้น แโหันใ่ไหม? แอาะมีอะไร่อนอยู่็ไ้!”
เอวายัเียบไม่พูอะไร
หลิวทำสีหน้าเหมือนเ็โนแย่นม ่อนะพูเิน้อยใ “เฮ้ย เราเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็นะเว้ย มีอะไร็บอันสิ ันไม่เยปิบัอะไรแเลยนะ ั้แ่เรื่ออน ม.้น ที่ัน…”
เอวาถอนหายใหนัว่าเิม เห็นท่าทาหลิวอ้อนวอนนานี้็ทำให้เธอรู้สึอ่อนใ “โอเ ๆ ็ไ้” เอวาัสินใพูไปอย่าอไปที “เามาีบัน”
หลิวเบิาว้า แล้ว็ยิ้มว้าว่าเิม “ว้าว! ริเหรอ? นี่เพื่อนันะถั้าวสารแล้วใ่ไหมเนี่ย!”
เอวาหัวเราะเบา ๆ ะที่สวมหมวันน็อ “เออ ถ้าันรวยแล้วะเลี้ย้าวแเอแหละ” เธอพูิล
“ฮึ ันรอฟัประโยนี้อยู่นานแล้วนะ อย่าลืมเพื่อนนนี้ล่ะ ถ้ารวยแล้ว” หลิวทำท่าทาิลาม พร้อมับินนาารภาพเพื่อนสาวัวเอับุอมผู้บริหารหนุ่ม
เอวาหยุ หันมายิ้มวน ๆ “แื่ออะไรนะ? ันลืมไปละ” พูบ็ับสู๊เอร์ออไป ปล่อยให้หลิวยืนทำหน้าทำาไม่พอใ แ่ทันในั้นหลิว็หัวเราะออมาเสียั
“อีเพื่อนบ้า ันื่อหลิวไ!” หลิวบ่นเบา ๆ แ่น้ำเสียอเธอแฝไป้วยวามรัเพื่อน แล้ว็ะโนไล่หลัเอวา “เพื่อนันะรวยแล้วโว้ย!”
หลิวยืนอยู่รนั้น สายาทอยาวไปในท้อถนนที่เอวาับสู๊เอร์ลับสายาไปแล้ว ใอเธอเ็มไป้วยินนาารถึวามรัรั้ใหม่อเพื่อนสาว พร้อมทั้รอยยิ้มหวานที่เ็มไป้วยวามหวัี วามรัอเพื่อนรั้นี้ะ้อสใสเป็นแน่
หวนืนสู่วันที่ฝน
เอวา้มหน้า้มารับส่อาหารทั้ืน ทั้ลมและฝน็ไม่อาหยุเธอไ้ แม้ว่าวามเหนื่อยล้าะ่อย ๆ สะสมเ้ามาทีละนิ็าม เธอับสู๊เอร์ไปามรออย่า ๆ ส่อาหารอย่าไม่หยุหย่อน บารั้็ไ้รับรอยยิ้มาลู้าใีที่ให้ทิปเล็น้อยเพื่อเป็นำลัใ แ่็มีบารั้ที่้อรับมือับลู้าที่อารม์ไม่ี และเธอ็้ออยสบสิอารม์ัวเออยู่ลอ
เมื่อถึออเอร์สุท้ายอืน เอวาไปอรอรับอาหารที่ร้านอาหารามสั่ร้านประำที่เธอใ้บริารบ่อย ๆ
ป้าิร เ้าอร้านที่เห็นเธอมารับออเอร์ทุวัน ็สัเเห็นอาารอเอวาทีู่เหนื่อยนเือบหมแร
ป้าิรึเินออมาพร้อมับวาถุอาหารรหน้าเอวาที่เผลอหลับไปบนโ๊ะในร้าน เอวาสะุ้ื่นเมื่อไ้ลิ่นอาหารที่ป้าิรเพิ่นำมาให้ เธอหยิบอาหารึ้นมาำลัะออไปส่่อ
“หนูเอวา พับ้าเถอะ พอส่รอบนี้เสร็็ลับบ้านพัไ้แล้วนะ” ป้าิรพู้วยวามเป็นห่ว พร้อมับสายาที่อ่อนโยน เอวายิ้มเหนื่อย ๆ ะที่ป้าิรแอบยิ้มออมาเล็น้อยเพราะเห็นใ
เอวาหยิบมือถือึ้นมาูเวลา เห็นว่าใล้ะเที่ยืนแล้ว เธอึอบไปอย่าลัเล “แ่ป้า ถ้ามีลู้าโทรมาสั่อาหารแล้วหนูไม่ไปส่ เาะทำยัไล่ะ”
ป้าิรส่ายหัวพร้อมพูึ้น้วยน้ำเสียหนัแน่น “ไม่้อห่วหรอหนูเอวา วันนี้ป้าะปิร้านแล้ว แถมึนานี้ ไม่มีใรสั่อาหารอีแล้วล่ะ”
เอวายิ้มออมาเล็น้อย รู้สึผ่อนลายเมื่อไ้ยินแบบนั้น เธอพยัหน้าและล่าวอบุป้าิร ่อนะรับถุอาหารแล้วออไปส่ออเอร์สุท้ายอืนนี้
ะที่ับรถออไป เอวามอท้อถนนที่เริ่มเียบสบ ถนนว่าเปล่าปราศารถราอย่าที่ไม่่อยไ้เห็นบ่อยนั วามรู้สึเหนื่อยล้าที่สั่สมมาลอวันเริ่มโถมทับลมาอีรั้
ในวามมือ่ำืน เอวาับสู๊เอร์ู่ใไปามถนนในเมือหลวที่น่าะเ็มไป้วยเสียรถราและวามวุ่นวาย ทว่าในืนนี้มันลับเียบันอย่าน่าน ราวับเธอเป็นนเียวที่ยัหลเหลืออยู่ในโลใบนี้ วามเียบที่แปลประหลาทำให้เธอเริ่มรู้สึไม่สบายใ
แ่แล้ว ในวามมืเบื้อหน้า สายาอเธอ็เหลือบไปเห็นเาอใรบาน ปราึ้นท่ามลาวามเียบัน เวลารอบ้าูเหมือนะหยุนิ่ในทันทีที่เาปราัว เสียรอบายาหายไปในพริบาเียว มีเพียวาสีเียวมรที่้อมอมา ใบหน้าอายหนุ่มนนั้นายรอยยิ้มอย่ามีเลศนัย ะที่บรรยาาศรอบ้าูเย็นเยียบและแปลประหลา
เสียหนึ่ั้ออยู่ในโสประสาทอเอวา ราวับว่ามันไม่ไ้มาาภายนอ แ่มาาภายในใอเธอเอ
"มีอะไรให้้า่วยไหม?" เสียนั้นถามอย่าเรียบ่าย แ่แฝไป้วยวามหมายที่ลึล้ำ
ทันทีที่ำถามนั้นัึ้น ภาพวามทรำบาอย่าลับมาหลอหลอนในิใอเอวา สายฝนลมาในวามทรำอเธอ น้ำาที่ไหลรินเล้าผสมับหยาฝนบนใบหน้า ในมืออเธอยัมีหมายศาลที่เปียุมอยู่ในมือ
วามทรำเมื่อืนพลันเ่นัึ้นมาอีรั้ เธอ้มมอรอเท้าัทูสีำอเาที่หยุยืนอยู่รหน้า วามลัวและวามสับสน่อยๆ เาะินหัวใอเธอ
เอวามอึ้นไปสบาับายหนุ่มปริศนา วาสีเียวมรอเาูว่าเปล่า แ่ในะเียวัน็ูมีอำนาลึลับบาอย่าที่ยาะอธิบาย ร่าายอเธอเริ่มรู้สึผ่อนลายอย่าประหลา ราวับว่าเาเป็นสิ่เียวที่เธอสามารถพึ่พิไ้ในยามนี้
เธอสูลมหายใเ้าลึ ่อนะอบเสียเบาๆ "มี..."
ทันในั้น รอยยิ้มแสนประหลา็ปราึ้นบนใบหน้าอายหนุ่ม รอยยิ้มที่ทำให้หัวใอเอวาระุวูบ ราวับว่าเธอเพิ่ไ้ลนามในสัาที่ไม่อาลบล้าไ้
“ั้นีวิอเ้า็เป็นอ้า” เาล่าวเสียนุ่มนวล ทว่าแฝไป้วยอำนาที่น่าลัว
ฟ้าผ่าัสนั่นเป็นาหลั สายฟ้าแลบสว่าวาบราวับเป็นสัาเือนว่าเธอเพิ่ทำพันธสัาับปีศาาุมนร วามลัวเริ่มเาะุมหัวใอเอวา แ่อนนี้มันสายเินไปแล้ว เส้นทาที่เธอเลือเินไม่มีทาย้อนลับไ้อี
ความคิดเห็น