[Fic gintama] สัญญา"520" (Okikagu)

ลำดับตอนที่ #5 : ฉันอยู่ตรงนี้ไง

ก่อนจะเริ่มตอนใหม่ขอทักทายก่อนนะ

อย่างแรกต้องขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านกันนะคะและยังคอมเม้นแสดงตัวด้วยขอบคุณจริงๆค่ะ //โค้ง

ตอบคอมเม้นนิดนึง^^พลอตเรื่องมาจากตอนคางุระแกล้งป่วยค่ะ ช่วงนี้พออ่านตอนนี้จบปุ๊บก็อยากจะอ่านฟิคคู่โอคิคางุทันทีเลยล่ะค่ะ

เดือนพ.ย.ไอพาวต้องสอบgatpatแล้ว หมดตังค์กับค่าสอบไป560บาท (ร้องไห้)

เรียนหนักทุกวันค่ะ! แต่ก็คิดถึงกินทามะ กลับมาฟังED13ก็เลย "เออ....อยากแต่งฟิคเรื่องนี้จัง..."


ขอบคุณที่ติดตามนะคะ^^


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.




"ถ้าพวกเราเด็ดหัวหัวหน้าหน่วยหนึ่งแห่งชินเซ็นกุมิได้ ก็จะเอาหัวมันไปขึ้นเงินได้ และ ความน่าเกรงขามของพวกเราก็เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ฮ่า ฮ่าๆๆ"


"แผนการนี้จะได้ถือเป็นสัญญาณเตือพวกตำรวจ และ เป็นการประกาศศักดาแก่พวกเรา..."


"พรุ่งนี้เริ่มแผนการได้เลย"


"กลุ่มก่อการร้ายล่องหน! 'ปีศาจเงา' ออกปฏิบัติการ!! "







ณ ที่ทำการชินเซ็นกุมิ



"หลังจากนี้มีพวกก่ออาชญากรรมในชื่อ "ปีศาจเงา" ออกอาละวาดกันมากขึ้น ขอให้ระวังตัวกันมากขึ้น จบการประชุม...."


สิ้นเสียงรองหัวหน้าชินเซ็นกุมิทุกคนก็แยกย้ายกันไปปฏิบัติหน้าที่ตำรวจ


"เป้าหมายของพวกมันคือ หัวของโอคิตะ โซโกะ" ฮิจิคาตะพูดพึมพำเบาๆ

"ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะโทชิ! โซโกะไม่มีวันแพ้พวกนี้หรอกน่า"

"นั้นสินะครับ...คุณคอนโด้"


หลังจากประชุมเสร็จ ถ้าเป็นปกติพวกเรามักจะเห็นหัวหน้าหน่วย1นอนกินบ้านกินเมือง แต่เดี๋ยวกลับเดินออกไปข้างนอกบ่อยๆ

และอย่างโซโกะไม่เคยทำงานจริงๆจังๆอยู่แล้ว คงจะออกไปเที่ยว...หรือไม่ก็....



ณ โรงพยาบาลเอโดะ


ก๊อกๆ !...


"จะเข้าก็เข้ามาสิว่ะ"


"คร้าบบบ ลูกพี่"


"เอ็งหัดซื้อของเยี่ยมเป็นอย่างอื่นนอกจากบ๊วยแผ่นได้มั้ยห๊าาาาาาาาาา!!!"


"ผมไม่ได้ซื้อมาให้ลูกพี่กินซะหน่อย"


"คุณกินก็นั่งเฝ้ายัยหมวยนี่ทั้งวันเลยนาเหวย ขอเป็นนมรสสตอเบอรี่ก็ยังดีน่าโซอิจิโร่คุง"


"โซโกะขอรับลูกพี่"


'วันนี้ลื้อก็มาอีกแล้วน่อ อาตี๋ ไอ้ตำรวจกินภาษีประชาชนเอ้ย!'  คางุระยืนดูอยู่ห่างๆ


คุณกินที่สังเกตุได้ว่าผู้ชายตรงหน้ามองไปที่ร่างไร้สติอยู่นาน คงจะรู้สึกคิดถึงสินะ ถึงจะเป็นคู่กัดแต่ก็เพื่อนสนิทคนหนึ่ง


"อะแฮ่ม! หมอบอกว่าวันนี้อาการปกติเหมือนเดิมนั่นแหละ"


"ผมไม่ได้ถามอาการของยัยหมวยซะหน่อย"


"ฮ่ะๆ"  คุณกินหัวเราะทันทีกับพวกปากไม่ตรงกับใจ


พูดออกมาได้ ทั้งที่แววตามันฟ้องอยู่เห็นๆ


"มีเพื่อนบ้าพลังนี่มันน่าสงสารจริงๆหนอ" คุณกินพูดเปรยๆ


'อากินจัง! ลื้อว่าอั๊วรึ!! '


"ใครเป็นเพื่อนกับยัยหมวยพลังช้างกัน? กินจุ ถ้าโดนทับตับไตไส้พุงทะลักตายแน่ๆ "

หัวเราะลั่นห้อง การนินทายังคงดำเนินต่อไปโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวได้ยินเต็มๆ!!


' หนอยยยยย พวกลื้อ! อั๊วกลับเข้าร่างได้เมื่อไหร่ พวกลื้อตายแน่!! '


แกร๊ก! 


จู่ๆประตูห้องเปิด-ปิดเอง ทำให้ทั้งห้องเงียบและมองไปที่ประตู


"..........."


".........."


"มันเปิดได้ยังไงว่ะ?" คุณกินกับโซโกะหันหน้ามามองพร้อมกัน

แต่สิ่งแรกที่โซโกะนึกขึ้นเป็นตอนที่แกล้งคางุระเมื่อวันก่อนแล้วจู่ๆแจกันก็ตกลงมาเอง

วันนี้ก็เหมือนกัน........


"ลูกพี่ครับ...ผมว่ายัยหมวยต้องวนเวียนอยู่ในห้องนี้แน่ๆ"


"เห้ย!! เอ็งอย่าพูดอะไรแบบนี้ดิว่ะ! ผีเผอมีที่ไหน!?" คุณกินพูดไปงั้นแต่หน้าซีดเหงื่อแตกพลั่กๆ


"ฝีมือเธอหรอยัยหมวย? เป็นผีแล้วไม่เจียมหราๆๆ" โซโกะพยายามยั่วโมโหเพื่อที่จะได้เห็นผียัยหมวยต่อหน้าต่อตาไปเลย


...ออกมาให้ฉันเจอหน้าหน่อยสิ....


ในขณะที่คุณกินสวดมนต์ไปบทไหนต่อไหนแล้ว โอคิตะก็ทำท่าบ้าๆบอๆยั่วโมโหคางุระ


แต่อยากจะบอกจังว่า...


' เมื่อกี้ไม่ใช่ฝีมืออั๊วน๊าาาาาาาาาา!!! '


คางุระกำลังงงๆ ถึงการมาของบุคคลปริศนา ที่ใส่ชุดแปลกๆคลุมทั้งตัวตั้งแต่หัวจนปลายตีน


กำลังเดินเข้ามาในห้อง


' มันเป็นใครน่อ!!! ทำไมอากินจังกับอาตี๋นั่นถึงมองไม่เห็นล่ะ!? '


คุณกินที่หลับหูหลับตา ไม่ทันเห็นว่ามีดปอกผลไม้ค่อยๆลอยขึ้นที่ด้านหลังโซโกะ


' อ๊ะ!? มันถือมีดขึ้นมาจะแทงอาตี๋รึ!? '  คางุระนึกถึงประโยคที่ฮิจิคาตะพูดกับโซโกะว่าที่คนลอบสังหารอาตี๋


' มันนี่เอง!! '  คางุระไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นตัวอันตรายที่ล่องหนได้

ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครมองเห็นมันนอกจากอั๊ว

และดูเหมือนมันจะมองไม่เห็นอั๊วสินะ!


มีดค่อยๆง้างขึ้นมามุ่งพร้อมจะปักลงกลางหลังโซโกะที่ยืนทำบ้าบอไม่เลิก!



' อาตี๋ข้างหลัง!!!!!!!!! '  คางุระตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง และวิ่งไปขวางไว้ พร้อมปัดมีดในมือคนร้ายสุดแรง


โซโกะที่ได้ยินเสียงแว่วๆ ก็หันหลังไปเห็นมีดที่กระเด็นและตกลงพื้น....


' แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก ....เมื่อกี้....อั๊วเป็นคนปัดมีดเองงั้นเรอะ!? ' คางุระเริ่มเข้าใจแล้วว่า


แม้ปกติที่จะหยิบจับสิ่งของไม่ได้ แต่ถ้าเพ่งจิตหรือตั้งใจ ก็จะทำได้สินะ.... เข้าใจล่ะ!



"มีอะไรหรอโซโกะ?"  คุณกินถามขึ้นอย่าง งงๆ เมื่อกี้ที่เค้าหลับตาไปเกิดอะไรขึ้นหวา?


"รู้สึกว่ามีดจะอยู่ในที่ ที่มันไม่ควรอยู่นะครับ"


เหมือนคนร้ายเห็นท่าไม่ดีก็รีบวิ่งออกประตูไป


ทำให้โซโกะมองตามประตูที่เปิดและปิดเองอีกครั้ง


"ผมกลับก่อนนะครับลูกพี่"

"อ้าวเห้ย! อยู่เป็นเพื่อนกันก่อนซิ"

"ยัยหมวยนั่นไงคร้าบบ ไปล่ะคร้าบบบ" ว่าแล้วก็ก้าวออกไปโดยไม่ฟังเสียงคุณกินสักนิด



.
.
.
.


เวลา 1 ทุ่มตรง ณ โรงอาหารชินเซ็นกุมิ


"วันนี้เหนื่อยชะมัดเลยฟ่ะ"


"นั้นสิ ท่านรองก็โหดเหลือเกินน่าจะให้หยุดพักบ้าง"


"ชู่!! เบาสิเว้ย"


"ท่านรองไม่มาโรงอาหารนี้หรอกน่า"


เสียงพูดคุยของเหล่าตำรวจที่ร่วมทานมื้อเย็นลอดเข้ามาในโสตประสาทของโอคิตะ โซโกะเป็นระยะๆ


"หัวหน้าโอคิตะคร้าบบบ คุณคอนโด้เรียกหาแน่ะครับ ที่ห้องรับแขก"


โอคิตะได้ยินดังนั้นก็เดินออกจากโรงอาหารไปที่ห้องรับแขก


ครืดดดด ประตูเปิดขึ้น


"ขออนุญาตคร้าบบบ"


"นั่งก่อนสิโซโกะ" คอนโด้ และ ฮิจิคาตะนั่งรออยู่ก่อนแล้ว


"มีอะไรหรอครับคุณคอนโด้?" โซโกะถาม


"คือว่านะ....ไม่ทราบว่าฝีมือนายหรือเปล่า?"


คอนโด้หยิบบ๊อกเซอร์ตัวโปรดของตัวเองขึ้นมา มันถูกกีดเป็นคำว่า "SOS โซโกะ"


"ไม่ใช่ฝีมือผมนะ"


"งั้นอันนี้ล่ะ" ฮิจิคาตะหยิบขวดมายองเนสขึ้นมา มันถูกเขียนไว้ทุกขวดว่า "SOS โซโกะ"


"คนในหน่วยไม่น่าจะเล่นอะไรแบบนี้หรอกนะ หรือถ้าจะให้คิดว่าเป็นฝีมือของพวกก่อการร้ายก็แย่แล้วล่ะ"


"พวกปีศาจล่องหน" โซโกะพูดขึ้น


"ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็เข้ามาในนี้แล้ว..." บรรยากาศตึงเครียด ฮิจิคาตะเตรียมเรียกทุกหน่วยรวมพล


"แต่ทำไมต้องเป็น SOS กันน้า...." คอนโด้สงสัย


' ก็เพราะมันกำลังยืนมองพวกลื้ออยู่ไงเล่า!!! '  คางุระยืนมองหยังเชิงศัตรูอาตี๋ตรงหน้าที่ไม่เห็นเธอ



ทำไมเธอมาอยู่ที่นี้งั้นหรอ? .... ก็เพราะตั้งแต่เรื่องที่โรงบาลคิดอยู่แล้วว่าเจ้าคนลอบสังหารนี้กัดไม่ปล่อยง่ายๆแน่ ก็เลยรีบมาที่นี้เพื่อบอกให้อากอริล่าและมายองเลอร์รู้ตัวน่ะสิ!! 


'แต่ดูเหมือนพวกลื้อจะปัญญานิ่มกันทั้งนั่นน่อ! '


และคนร้ายก็เริ่มแผนฆ่าโอคิตะอีกครั้ง!

ปีศาจล่องหนเดินไปที่แจกันขนาดใหญ่ที่ตั้งโชว์อยู่


' หรือว่ามันจะขว้างไอ้นั้นไปที่หัวอาตี๋? แย่ล่ะสิ!! ' คางุระรีบวิ่งไปขวางแต่ไร้ผล มันผ่านทะลุร่างเธอไป


แจกันขนาดใหญ่เริ่มลอยขึ้นมาตามแรงยกของปีศาจล่องหน


' อะไรกันน่อ!! ทำไงดีล่ะ! อั๊วจะทำยังไงดี! ' ร่างเล็กพยายามมองหาสิ่งของอะไรก็ได้ทั่วห้องที่จะส่งสัญญาณเตือน

อะไรดีล่ะ!?



ตอนนี้แจกันลอยอยู่เหนือหัวโอคิตะกำลังจะตกลงมา

ฮิจิคาตะมองเห็นแจกันที่ลอยข้างบนหัวของคนที่ถูกเล็งเป้าหมายครั้งนี้จึงรีบคว้าดาบตัวเองหมายจะฟันให้แจกันแตกเป็นเสี่ยงๆ

แต่ก็พบว่า...เหลือเพียงแค่ฝักดาบ!? 


"โซโกะ!!" เสียงคอนโด้ทำให้ฮิจิคาตะหันกลับมามองภาพตรงหน้าพบว่า


เป็นดาบของตัวเองกำลังลอยอยู่แต่จ่อไปที่คอคนตรงหน้า

ซึ่งเป็นคางุระที่เป็นคนถือดาบเอง แต่ไม่มีใครเห็นเธอ


โซโกะรีบผละตัวออกจากตรงนั้นและแจกันตรงตกลงมาพอดี


เพล้ง!!


"อึก!" เศษแจกันกระจายทั่ว


"โซโกะ!! ไม่เป็นไรนะ!? " คอนโด้รีบวิ่งหาร่างที่เฉียดเส้นตายพอดี


"หัวหน้า!" ลูกน้องต่างวิ่งเข้ามาในห้องอย่างแตกตื่น


"เกิดอะไรขึ้นครับ!?"


"ยามาซากิ!! คนร้ายอยู่ในนี้! ทุกหน่วยเตรียมตัว!! "


"ครับ!!"


ฮิจิคาตะงุนงงกับเหตุการณ์ประหลาดเมื่อกี้

เรื่องแจกันต้องเป็นฝีมือปีศาจล่องหนแน่ เป็นดาบล่ะ? ฝีมือพวกมันงั้นหรอ? แล้วทำไมถึงทำแค่จ่อดาบขู่? ทำไมไม่ฟันซะ?


.
.
.
.
.
.
.
.
.


"หน่วย3ไปดูทางตะวันออกที!"

"ครับ!"


ตอนนี้ที่ทำการชินเซ็นกุมิวุ่นวายไปหมด และคนร้ายสังเกตุการณ์บนหลังคาเห็นเช่นนั้นจึงค่อยๆย่องเพื่อจะหนีออกไป


' จะไปไหนน่อ! ไอ้ตัวล่องหน! '

ร่างบางรู้ว่าพูดไปก็เท่านั้น ก็ถ้าบอกตำแหน่งให้เจ้าพวกตำรวจรู้ล่ะก็....!


โผล๊ะ!!!


กระเบื้องหลังคาแตกเป็นเสี่ยงๆ ทำให้ชินเซ็นกุมิรู้ตัวก็รีบแห่กันมาทางนี้


"เฮ้ย!! อะไรฟ่ะเนี่ย!!?" ปีศาจล่องหนถึงกับงง จู่ๆกระเบื้องก็แตกเกิดเสียงดังทำให้พวกนั้นรู้ตัวซะได้

ไม่เป็นไร ! พวกมันมองไม่เห็นเรา!

กระโดดลงมาหลบข้างล่างแทนแล้วกัน


โครม!!!!


ก้อนหินใหญ่ลอยเฉี่ยวหน้าปีศาจล่องหนไปโดนประตูอีกแล้ว!!


"อะไรว่ะเนี่ย!!? มีใครอยู่ตรงนั้น!!"  กลายเป็นเริ่มระแวงสิ่งที่มองไม่เห็นแทน

เมื่อออกมากลางแจ้งแบบนี้ชินเซ็นกุมิก็สังเกตุเงาแปลกๆที่ไหวไปมา

หรือว่า...!!


"มันอยู่ตรงนั้น!! ปีศาจล่องหน จับตัวไว้!!"

"ว๊ากกกกกกกกกก!!!"  ตำรวจเป็นสิบพร้อมใจกันกระโจนไปข้างหน้าจนเสื้อล่องหนขาดเผยเห็นตัวคน


"จับตัวได้แล้วครับท่านรองหัวหน้า!!!"


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.


เช้าวันรุ่งขึ้น


"เช้านี้รายงานเข้ามาว่ากลุ่มชินเซ็นกุมิจับกุม กลุ่มก่อการร้ายปีศาจล่องหนทั้งหมดได้แล้ว โดยที่-"


โซโกะปิดทีวีอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะลุกขึ้นไปสูดอากาศ


"โซโกะ! แผลเป็นยังไงบ้าง?" คอนโด้เดินเข้ามา

"แค่แผลโดนบาดเล็กน้อยน่ะครับ"

" ฮ่าๆ นายโชคดีจังเลยนะ ไม่งั้นได้ไปท่องโลกหน้าแล้วแน่ๆ "

"โชค...อย่างนั้นหรอครับ?"

"มีอะไรงั้นหรอ?"

คำถามของคอนโด้เวียนหัวมาในหัว "มีอะไร" งั้นหรอ?

ตัวเขาเองก็ไม่เห็นอะไร แล้วจะรู้ได้ยังไงว่า "มี" หรือ "ไม่มี"


" เอ๊ะ?"  กลีบดอกไม้ค่อยๆร่วงลงมา....ตรงที่เขายืนอยู่...

"โอ้! กลีบดอกไม้หรอ? ปลิวตามลมมาอย่างนั้นหรอ?" คอนโด้พูดอย่างร่าเริง


กลีบดอกไม้ปริศนาค่อยๆร่วงลงมาไม่ขาดสาย....จากด้านบนหลังคา...


โอคิตะเงยหน้าขึ้นมองข้างบน.....ไม่เจออะไร....


"ฮ่ะๆ ดูเหมือนฉันจะติดหนี้เธอนะ...ยัยหมวย"



' ช่าย! ลื้อติดหนี้อั๊วแล้วนะ อาตี๋! '

..........เพราะพวกเรามองไม่เห็น ถึงเชื่อว่ามัน ' มี 'อยู่จริง..............

TBC.