ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : อยากให้เธอรู้สึกตัว
"เฮ้ เจ้าโซโกะมันหายไปไหนของมันฟ่ะ" ฮิจิคาตะเดินวุ่นทั่วที่ทำการชิเซ็นงุมิ
"บอกว่าจะไปหาพวกรับจ้างสารพัดนะครับ แถมยังเห็นถือช่อดอกไม้ด้วย"
"ห่ะ? เจ้าชายจากดาวSทำอะไรแบบนี้ด้วย?"
มาที่โรงพยาบาล
"โซอิจิโร่คุงมาเยี่ยมแบบนี้คางุระคงหลับไม่ตื่นแน่ๆ"
"โซโกะครับลูกพี่..."
"ปกติกัดกันจะเป็นจะตายไม่ใช่หรือไง?"
หัวหน้าหน่วยโอคิตะยืนนิ่งไม่พูดอะไร ที่จริงถามไปงั้นๆแต่ในใจรู้ดีว่าการที่คางุระก็เหมือนเพื่อนคนสนิทคนแรกและคนเดียว จู่ๆเป็นแบบนี้มันทำให้โซโกะนึกถึงพี่สาวที่จากไปแล้ว
"ลูกพี่ครับ ถ้าผมจะขออาสาดูแลยัยหมวยลูกพี่โอเคมั้ยครับ?"
"เฮ้ยๆ คิดอะไรกับยัยนี้รึเปล่าฟ่ะ"
"- - ไม่ใช่ครับ ผมแค่อยากทำหน้าที่ดูแลประชาชน"
"ตอนเค้าอยู่กับตบตีกันตลอด พอเค้าไปก็เกิดเหงาขึ้นมารึไงโซอิจิโร่คุง"
"โซโกะครับ...ก็แค่อยากสร้างบุญคุณไว้เท่านั้น"
หนอยยยย ไม่ต้องมาดูแลอั๊วหรอกน่อ ไอ้ซาดิสม์!
"ก็ดี งั้นคุณกินฝากด้วยแล้วกันนะ"
เดี๋ยวอากินจังจะเดินไปไหน กลับมาถีบก้นอาตี๋นี่ออกไปก่อนนนนนน
"หึหึ เป็นครั้งแรกที่เราสองคนอยู่ด้วยกันโดยไม่ทะเลาะกันสินะ ยัยหมวย"
ก็แล้วลื้อตาถั่วรึไง! อั๊วนอนนิ่งอย่างงั้นน่ะ!
"มามะยัยหมวย เดี๋ยวจะปอกแอปเปิ้ลให้กิน" โซโกะนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆและหยิบผลแอปเปิ้ลมาหั่นเป็นชิ้นๆ
"เอ้า! อามมมม" โซโกะยื่นแอปเปิ้ลชิ้นพอดีคำให้ร่างเล็กที่นอนนิ่งบนเตียง
อาตี๋นี่....ก็เป็นคนดีเหมือนกันน่อ...
"ซะเมื่อไหร่ นี่มันของฉัน ง่ำๆ ก๊าก!! ฮ่า ๆ "
ผึง!!(เสียงเส้นความอดทนขาด) หนอยยยยย!!!!! นี่ลื้อจะเอาใช่มั้ยห๊าาาาาาา!!!
....คางุระดิ้นพล่านด้วยความโกรธจนมือเผลอปัดเอาแจกันที่วางใกล้ๆหล่นลงมาอย่างที่ไม่น่าเป็นไปได้
เพล้ง!!...
โซโกะหันมองแจกันที่แตกเป็นชิ้นๆ...
...เอ๊ะ? ก็เมื่อกี้มืออั๊วก็ผ่านแจกันไปปกติทำไมกลายเป็นว่าอั๊วปัดมันตกลงมายังไงยังงั้นล่ะ?...หรือว่าเพราะแรงโกรธ?
"ยัยหมวย..." โซโกะเรียกชื่อขึ้นมาเค้ารู้สึกแปลกๆ....
เหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว...
"เฮ้ๆ....อย่าบอกนะว่าหล่อนกลายเป็นผีวนเวียนอยู่แถวนี้รึไงห่ะ?"
ถูกต้อง!!!!!! เดาถูกแล้วอาตี๋!! อั๊วอยู่นี่!
"ตลกน่า...เธอยังไม่ตายสักหน่อย เฮ้อฉันนี่ก็ไร้สาระจริงๆ" โซโกะบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปเก็บเศษซากแจกัน
หมะ...หมดหวังน่อ...เฮ้อ
สักพักก็มีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา คนนั้นคืออากินจังกับอามายองเลอร์นั่นเอง
"เฮ้ยๆโซโกะ ไอ้เจ้านี่เล่าให้ฟังหมดแล้ว ฉันไม่เห็นด้วยถ้านายจะทิ้งงานมาอยู่ที่นี้" โซโกะลุกขึ้นมาก่อนจะหันหลังกลับไปมองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"คุณฮิจิคาตะคร้าบบบ ผมไม่ได้ทิ้งงานนะคร้าบบบ นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของงานเหมือนกัน คือดูแลประชาชน"
"งานบ้านเอ๊งอ่าดิ!! หาเรื่องอู้ชัดๆไอ้เจ้าชายS! เล่นพอแล้วกลับเดี๋ยวนี้!"
"ไม่!...." โซโกะขึ้นเสียงทันทีจนคนฟังต้องชะงัก
"แกเป็นอะไรห่ะ?" ฮิจิคาตะมองคนตรงหน้าอย่างจริงจัง น้อยครั้งที่เค้าจะเห็นคนตรงหน้าทำหน้าคร่ำเครียด
"ผมบอกแล้วไงว่าจะอยู่ที่นี้"
"ทำแบบนี้ยัยนั้นก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะเฟ้ย เฮ้ยช่วยพูดอะไรหน่อยสิว่ะไอ้หน้าตายนี่..."
"อ้าวๆ ไหงโยนขี้มาทางนี้ฟ่ะ ...เฮ้อ...คุณกินปวดหัวกับพวกแกจริงๆโว้ย"
บรรยากาศในห้องเงียบทันที อีกคนก็ดื้อรั้น จนอีกคนต้องยอม
"โอเค...ถ้าแกยังยืนยันขนาดนั้นล่ะก็นะ...แต่ฉันขอเตือนแกเรื่องเดียว คือยามาซากิรายงานมาว่ามีคนจ้างวานให้ลอบสังหารแก!!"
..เอ๊ะ?...ลอยสังหารอาตี๋หรอ?...
"ถ้าคิดจะอยู่ที่นี้ก็ระวังไว้แล้วกัน ไม่อย่างนั้นยัยหมวยอาจได้ไปก่อนหมอจะหาทางช่วยแน่"
ฮิจิคาตะเดินปึงปังออกไปอย่างหงุดหงิดไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจเหตุผลที่โซโกะแคร์ยัยหมวยขนาดนี้นั่นเพราะว่ากลัวการสูญเสียอีกครั้ง
แล้วความทรงจำมิตสึบะก็ไหลย้อนกลับเข้ามาให้หัวรองหัวหน้าฯคนนี้...
"...คราวนี้ก็จับแน่นๆอย่าให้หลุดมือล่ะ"
"บอกว่าจะไปหาพวกรับจ้างสารพัดนะครับ แถมยังเห็นถือช่อดอกไม้ด้วย"
"ห่ะ? เจ้าชายจากดาวSทำอะไรแบบนี้ด้วย?"
มาที่โรงพยาบาล
"โซอิจิโร่คุงมาเยี่ยมแบบนี้คางุระคงหลับไม่ตื่นแน่ๆ"
"โซโกะครับลูกพี่..."
"ปกติกัดกันจะเป็นจะตายไม่ใช่หรือไง?"
หัวหน้าหน่วยโอคิตะยืนนิ่งไม่พูดอะไร ที่จริงถามไปงั้นๆแต่ในใจรู้ดีว่าการที่คางุระก็เหมือนเพื่อนคนสนิทคนแรกและคนเดียว จู่ๆเป็นแบบนี้มันทำให้โซโกะนึกถึงพี่สาวที่จากไปแล้ว
"ลูกพี่ครับ ถ้าผมจะขออาสาดูแลยัยหมวยลูกพี่โอเคมั้ยครับ?"
"เฮ้ยๆ คิดอะไรกับยัยนี้รึเปล่าฟ่ะ"
"- - ไม่ใช่ครับ ผมแค่อยากทำหน้าที่ดูแลประชาชน"
"ตอนเค้าอยู่กับตบตีกันตลอด พอเค้าไปก็เกิดเหงาขึ้นมารึไงโซอิจิโร่คุง"
"โซโกะครับ...ก็แค่อยากสร้างบุญคุณไว้เท่านั้น"
หนอยยยย ไม่ต้องมาดูแลอั๊วหรอกน่อ ไอ้ซาดิสม์!
"ก็ดี งั้นคุณกินฝากด้วยแล้วกันนะ"
เดี๋ยวอากินจังจะเดินไปไหน กลับมาถีบก้นอาตี๋นี่ออกไปก่อนนนนนน
"หึหึ เป็นครั้งแรกที่เราสองคนอยู่ด้วยกันโดยไม่ทะเลาะกันสินะ ยัยหมวย"
ก็แล้วลื้อตาถั่วรึไง! อั๊วนอนนิ่งอย่างงั้นน่ะ!
"มามะยัยหมวย เดี๋ยวจะปอกแอปเปิ้ลให้กิน" โซโกะนั่งลงบนเก้าอี้ใกล้ๆและหยิบผลแอปเปิ้ลมาหั่นเป็นชิ้นๆ
"เอ้า! อามมมม" โซโกะยื่นแอปเปิ้ลชิ้นพอดีคำให้ร่างเล็กที่นอนนิ่งบนเตียง
อาตี๋นี่....ก็เป็นคนดีเหมือนกันน่อ...
"ซะเมื่อไหร่ นี่มันของฉัน ง่ำๆ ก๊าก!! ฮ่า ๆ "
ผึง!!(เสียงเส้นความอดทนขาด) หนอยยยยย!!!!! นี่ลื้อจะเอาใช่มั้ยห๊าาาาาาา!!!
....คางุระดิ้นพล่านด้วยความโกรธจนมือเผลอปัดเอาแจกันที่วางใกล้ๆหล่นลงมาอย่างที่ไม่น่าเป็นไปได้
เพล้ง!!...
โซโกะหันมองแจกันที่แตกเป็นชิ้นๆ...
...เอ๊ะ? ก็เมื่อกี้มืออั๊วก็ผ่านแจกันไปปกติทำไมกลายเป็นว่าอั๊วปัดมันตกลงมายังไงยังงั้นล่ะ?...หรือว่าเพราะแรงโกรธ?
"ยัยหมวย..." โซโกะเรียกชื่อขึ้นมาเค้ารู้สึกแปลกๆ....
เหมือนไม่ได้อยู่คนเดียว...
"เฮ้ๆ....อย่าบอกนะว่าหล่อนกลายเป็นผีวนเวียนอยู่แถวนี้รึไงห่ะ?"
ถูกต้อง!!!!!! เดาถูกแล้วอาตี๋!! อั๊วอยู่นี่!
"ตลกน่า...เธอยังไม่ตายสักหน่อย เฮ้อฉันนี่ก็ไร้สาระจริงๆ" โซโกะบ่นกับตัวเองก่อนจะเดินไปเก็บเศษซากแจกัน
หมะ...หมดหวังน่อ...เฮ้อ
สักพักก็มีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา คนนั้นคืออากินจังกับอามายองเลอร์นั่นเอง
"เฮ้ยๆโซโกะ ไอ้เจ้านี่เล่าให้ฟังหมดแล้ว ฉันไม่เห็นด้วยถ้านายจะทิ้งงานมาอยู่ที่นี้" โซโกะลุกขึ้นมาก่อนจะหันหลังกลับไปมองคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่
"คุณฮิจิคาตะคร้าบบบ ผมไม่ได้ทิ้งงานนะคร้าบบบ นี่ก็เป็นส่วนหนึ่งของงานเหมือนกัน คือดูแลประชาชน"
"งานบ้านเอ๊งอ่าดิ!! หาเรื่องอู้ชัดๆไอ้เจ้าชายS! เล่นพอแล้วกลับเดี๋ยวนี้!"
"ไม่!...." โซโกะขึ้นเสียงทันทีจนคนฟังต้องชะงัก
"แกเป็นอะไรห่ะ?" ฮิจิคาตะมองคนตรงหน้าอย่างจริงจัง น้อยครั้งที่เค้าจะเห็นคนตรงหน้าทำหน้าคร่ำเครียด
"ผมบอกแล้วไงว่าจะอยู่ที่นี้"
"ทำแบบนี้ยัยนั้นก็ไม่ฟื้นขึ้นมาหรอกนะเฟ้ย เฮ้ยช่วยพูดอะไรหน่อยสิว่ะไอ้หน้าตายนี่..."
"อ้าวๆ ไหงโยนขี้มาทางนี้ฟ่ะ ...เฮ้อ...คุณกินปวดหัวกับพวกแกจริงๆโว้ย"
บรรยากาศในห้องเงียบทันที อีกคนก็ดื้อรั้น จนอีกคนต้องยอม
"โอเค...ถ้าแกยังยืนยันขนาดนั้นล่ะก็นะ...แต่ฉันขอเตือนแกเรื่องเดียว คือยามาซากิรายงานมาว่ามีคนจ้างวานให้ลอบสังหารแก!!"
..เอ๊ะ?...ลอยสังหารอาตี๋หรอ?...
"ถ้าคิดจะอยู่ที่นี้ก็ระวังไว้แล้วกัน ไม่อย่างนั้นยัยหมวยอาจได้ไปก่อนหมอจะหาทางช่วยแน่"
ฮิจิคาตะเดินปึงปังออกไปอย่างหงุดหงิดไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจเหตุผลที่โซโกะแคร์ยัยหมวยขนาดนี้นั่นเพราะว่ากลัวการสูญเสียอีกครั้ง
แล้วความทรงจำมิตสึบะก็ไหลย้อนกลับเข้ามาให้หัวรองหัวหน้าฯคนนี้...
"...คราวนี้ก็จับแน่นๆอย่าให้หลุดมือล่ะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น