Black Scar

ปากนั้นขยับพึมพำคาถาเพื่อกำหนดจิตให้มั่นคง ร่างผีวคล้ำยิ่งดูหม่นหมองลง ไอเหงื่อกลายเป็นสีดำ ผิวกายมันปลาบด้านดำปล่อยละอองคล้ายหมึกหยดลงบนผืนน้ำ

เพียงชั่วอึดใจ ร่างนักรบลุกขึ้นปล่อยละอองสีดำยามต้องลม พลดาบต่างหยุดชงัก แววตาของเงาร่างนั้นมืดหม่น คุกคาม ดูหิวกระหายอย่างไม่สิ้นสุด คล้ายกับสัตว์ร้ายยามออกล่า ไม่ว่าใคร แม้จะมีเกราะคุ้มกายแน่นหนาขนาดไหน ต่างก็ถูกภาพปีศาจร้ายสะกดจนไม่อาจก้าวขา คล้ายฝูงเนื้อที่หวาดกลัวเสีอสางจนสิ้นสติ

ลูกธนูอีกหลายดอกพุ่งเข้ามา แต่ก็กระเด็นออกไปคล้ายยิงถูกผนังหิน ใช่ว่าจะไม่เจ็บปวด แต่ความเจ็บปวดเพียงเท่านีเป็นเหมือนแรงกระตุ้นมากกว่าความหวาดกลัว เพียงไม่กี่อึดใจ เขาก็พุ่งเข้าประชิดตัวพลธนูเหล่านั้นได้ การล่าสังหารดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง หมัดมวยที่เขาพร่ำเรียนมามีอานุภาพสูงสุดท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย ท่ามกลางสนามรบเช่นนี้

เขาเพียงแต่ต้องจำชื่อของตัวเองเอาไว้ให้มั่น เมื่อการศึกสิ้นสุด หากเขาจำไม่ได้ว่าตัวเองเป็นใคร อาคมก็จะกลืนกินแม้แต่ผู้ร่ายอาคมนั้นเอง

ชื่อของเขาคือ สิงห์ จดจำไว้เพียงเท่านี้ก็พอ