รักป่วนกวนใจยัยหนูน้อยหมวกแดง

ลำดับตอนที่ #2 : กาลครั้งหนึ่ง Once a time...

“กาลครั้งหนึ่งตามนิทานที่ดีต้องเริ่มจากกาลครั้งนี้ด้วยกันทั้งนั้น...ยังมีเด็กผู้หญิงที่ชอบสีแดงมาก....”

เสียงเล่านิทานดังแว่วๆมาจากห้องข้างๆในขณะที่ฉันกำลังนั่งรอเค้กที่เพิ่งอบฆ่าเวลา...ค่ำนี้พ่อแม่ของชิวาไม่อยู่ทำให้ฉันต้องพลอยออกมาช่วยยัยเพื่อนรักเลี้ยงน้องที่บ้าน...ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรหรอก...หาขนมให้เด็กกินก็จิ๊บจ๊อยมากมาย =w=

“ขอโทษทีนะ แทนที่จะได้อ่านหนังสือสอบ ต้องมาช่วยแบบนี้อ่ะ T^T”

“ไม่เป็นไรหรอก อยู่บ้านฉันก็เล่นเกม (._.)”

“ใจเย็นจริงนะ -_-^”

“อ่านไปมันไม่เข้าหัวอ่ะ (._.)”

ชิวาบู้ปากใส่ฉันก่อนจะหันไปดูเชนิส น้องชายวัยสี่ขวบที่น่ารักอย่างเวอร์ๆเลย โอมๆ ข้าน้อยเป็นแม่หมอ ดูแล้วโตมาหล่อจนผู้หญิงดักฉุดแหงๆ #w#

“ว่าแต่มาแบบนี้ที่บ้านไม่ว่าเหรอ”

ยัยนี่คำถามเยอะจริง เลี้ยงน้องไปเหอะน่า -_-^

“ไม่หรอกมั้ง คิดว่านะ”

“อย่าบอกนะว่าไม่ได้บอกว่าจะออกมา =_=^”

ชิวาทำหน้าเหยเกแล้วมองมาทางฉันเหมือนจะสวดส่งวิญญาณเลย....ยังไม่ตายนะเฟ้ย >_<

“เออน่า...มีปัญญาเอาตัวรอด เมื่อไหร่พ่อกับแม่เธอจะมาเนี่ย...ง่วงนะเฟ้ย==”

ฉันว่าแล้วปิดปากหาว...แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นอะไรซะก่อน....อะไรที่ว่านั้นเกินความคาดหมายจนฉันถึงกับร้อง....

กรี๊ด!!!

ม....หมา!!

“ชิวา!!!เอามันออกไปนะ!!”

ฉันกรีดร้องก่อนจะกระโดดขึ้นบนโต๊ะแล้วคว้าส้อมที่วางอยู่มาใช้เป็นอาวุธ...เอาสิ ขืนเข้ามาจิ้มตาบอดแน่!

“อ๋อ...ไซบีเรียนของเชสเตอร์น่ะ หล่อมั้ยล่ะ ^^”

ยัยชิวายังมีอารมณ์มาโฆษณาหมาของตัวเองพร้อมกันนั้นก็เข้าไปอุ้มหมาที่ตัวใหญ่เหมือนหมูแล้วยื่นมาทางฉัน....เอามันมาทำมายยยTT^TT

“ขอเตือนด้วยความหวังดี ไม่อยากให้ไอ้หล่อนี่กลายเป็นลาบอุบลรีบเอามันไปเก็บเลย!”

ฉันตะโกนใส่เพื่อนเพื่อย้ำอย่างชัดเจนว่าฉันซีเรียสนะว้อย รู้ก็รู้ยังมีหน้ามา....แหม...มันน่าเฉาะทั้งคนทั้งหมาเลยเชียว

“เธอนี่แปลกนะ...เจอหมาพันธุ์อื่นไม่เท่าไหร่แต่พอพวกนี้ทีไรเป็นโดดทุกที”

ยัยบ้าชิวาพูดพลางดึงปลอกคอของพีนัท(ชื่อหมาไฮโซซะเหลือเกิน=_=^) แต่ประโยคที่ยัยนั่นพูดก็ทำเอาฉันเกิดอาการจิตตกขึ้นมาทันที ใช่...ฉันไม่ถูกกับหมาแบบนี้....อย่างแรงเลยด้วย!

“เค้กของเธอนี่ยังน่ากินเหมือนเดิมเลยนะ ไปเรียนมาจากไหน ^^”

“บ้านฉันเป็นร้ายขนมนะ ฉันก็ต้องทำเป็นบ้างสิ (._.)”

ชิวาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะกลับไปสนใจเชนิสที่ส่งเสียงประท้วงที่พี่สาวกินเค้กคนเดียว

“วี....กลับไปก่อนก็ได้นะ นี่สามทุ่มกว่าแล้ว พ่อกับแม่บอกว่าจะกลับมาตอนสามทุ่มครึ่ง >w<a”

“ไม่เป็นไร อีกแปปเดียวเดี๋ยวอยู่ช่วยก่อนก็ได้ (._.)”

“รักเธอจัง ใจจริงก็ไม่อยากให้กลับหรอก ฉันกลัวน่ะ ^^”

แล้วจะพูดให้ดูดีไปทำไม(วะ)ยัยนี่นิ -^-

“Say yaa!!”

เสียงทักดังมาจากห้องนั่งเล่นที่หน้าบ้าน(ฉันอยู่ในครัวกับชิวา)ทำให้ชิวารีบวิ่งออกไปดู สักพักก็กลับมาพร้อมหนุ่มหล่อเวอร์ชันลูกครึ่งตัวสูง....พี่ชายหล่อลากไส้แบบนี้ เชนิสจะไม่หล่อผู้หญิงฉุดได้ไง^^

“อ้าว!วีซ่า...มานี่ได้ไงเอ่ย ^^”

เชสเตอร์อายุมากกว่าพวกเราสี่ปี ตอนนี้เรียนปีสามที่มหาลัยนานาชาติอะไรสักอย่างที่ชื่อยาวจนขี้เกียจจำ....เอ้อ!เชสเป็นเพื่อนกับพี่ชายฉันด้วย ฉันกับเชสเลยสนิทกันพอๆกับที่ฉันสนิทกับชิวาเพราะเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

“มาช่วยชิวาดูเชนิสน่ะ เชสกลับดึกนะวันนี้ (._.)”

เพราะสนิทกันด้วยล่ะมั้ง บางทีฉันก็เหมือนจะลืมๆไปเลยว่าเชสเตอร์เป็นเพื่อนพี่ชาย เพราะเวลาใครถามฉันก็มักจะบอกว่าเป็นพี่ พอๆกับที่เชสแนะนำว่าฉันเป็นน้องเขา^^

“พอดีมีซ้อมฟุตบอลจ้ะ ^^”

“พาสไปด้วยมั้ย”

“ไปสิ...มันไม่เห็นบอกเลยว่าวีจะมานี่”                                                                                                      

“ไม่ได้บอกที่บ้านไว้หรอก”

“เฮ้!เดี๋ยวมันก็โวยวายหรอก ==”

บลาๆๆๆๆ เชสเตอร์บ่นอะไรไม่รู้เรื่อง พาสที่ว่าน่ะคือพี่ชายของฉันเอง ชื่อเล่นเต็มๆว่าพาสปอร์ต นักศึกษาปีสามมหาลัยเดียวกันกับเชสเตอร์ เป็นพวกบ้าโวยวาย ศัตรูตามธรรมชาติของฉันเองล่ะ

“แล้วนี่ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ ^^”

“แล้วสามคนที่หัวโด่ตรงนี้ไม่ใช่คนเหรอเชส -_-^”

“ปากนี่นะ....เหมือนไอ้พาสเปี๊ยบเลย =_=”

“อย่าเอาไปเปรียบ ฉันกับมันคนละชั้นเลย ^^”

ชิวาหัวเราะกับการปะทะคารมของฉันกับเชสเตอร์ก่อนจะยกถาดเค้กออกมาจากในครัว เชนิสน้อยนั่งอยู่ที่เก้าอี้เด็กเรียบร้อยส่งเสียงหัวเราะอย่างน่ารักเมื่อเห็นเชสเตอร์ที่นั่งลงข้างๆน้องชายแล้วเล่นด้วย....ขัดกับภาพลักษณ์ซะเกินกู่กลับเลยเหอะ =^=

“ชิวา เชสมาแล้วฉันกลับนะ”

“จะกลับแล้วเหรอ”

“อือ...มานานละ เดี๋ยวต้องปีนเข้าทางหน้าต่างอีก ยุ่งจริง”

บ้านฉันเป็นร้านขายขนมอย่างที่บอกต้องตื่นแต่เช้าแล้วก็เลยกลายเป็นพวกนอนเร็วไปด้วย เพราะอย่างนั้นเวลาที่ลูกๆกลับดึกถ้าไม่ตะโกนเรียกคนข้างในมาเปิด(ปกติก็ไม่ค่อยจะตื่นมาเปิดให้กันหรอก)ก็ต้องปีนต้นไม้เข้าทางหน้าต่างกันเอาเอง ไม่เหมือนบ้านชิวา บ้านนี้พ่อแม่ทำงานกลับดึกลูกๆพาเพื่อนมาเฮฮาได้เต็มที่(เห็นอย่างนี้ชิวาเป็นคุณหนูนะจะบอกให้)

“ดึกแล้วนะ พี่ไปส่งมั้ยวีซ่า”

“ไม่ต้องหรอก เชสอยู่กับชิวาเถอะ ให้ผู้หญิงกับเด็กอยู่กันเองได้ไง”

“แล้วเราไม่ใช่ผู้หญิงเหรอ^^!”

เชสเตอร์ว่าแล้วขยี้ผมของฉันจนมันกลายเป็นรังนกขนาดย่อมๆ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะจนเชนิสน้อยหัวเราะตาม บ้าจริงๆเลยเชสเตอร์

“เอาเถอะน่า แค่นี้เองไม่เป็นไรหรอก ^^”

“แน่นะ ฉันว่าให้พี่เชสไปส่งเธอดีกว่ามั้ย T^T”

“แล้วเธออยู่คนเดียวได้รึไง -_-^”

“ไม่ได้ ^^”

ตอบแบบไม่มีลังเลเลยนะยัยบ้า =_=

“บ้านไม่ไกลสักหน่อย เดี๋ยวถึงแล้วจะโทรหาแล้วกันนะ บายเชส บายชิวา แล้วก็ บาย เชนิสน้อย ^^”

ฉันโบกมือลาพวกชิวาที่มาส่งที่หน้าบ้านก่อนจะออกเดินไปตามทางอย่างไม่เร่งรีบ จะว่าไปตอนกลางคืนนี่เย็นสบายดีจัง เงียบสงบด้วยนะ ไม่มีรถวิ่งให้หงุดหงิดด้วยล่ะ ^^

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว....มีสาวน้อยน่ารักที่ชื่นชอบสีแดงมาก......”

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นและก่อนที่ฉันจะทันได้รับมัน....เสียงนั้นก็ดับลงซะก่อน....แต่เดี๋ยวนะ....ฉันไม่ได้เอาโทรศัพท์มานี่นา แล้วเสียง....มาจากไหน?O_o!

“ผู้คนเรียกเธอ....หนูน้อยหมวกแดง....อ่า....วันหนึ่ง...หนูน้อยหมวกแดงกำลังจะไปหาคุณยาย....”

เสียง....เสียงนี้อีกแล้ว...เพราะไม่รู้ว่าเสียงนี้มาจากไหนทำให้ฉันเกิดความรู้สึกหวาดระแวงขึ้นมาซะอย่างนั้น ฉันหันไปมองรอบตัวแต่ก็ไม่พบเทป วิทยุหรือแม้แต่สิ่งมีชีวิตที่มันจะเปล่งเสียงได้เลยสักอย่าง....แล้วเสียงมันมาจากไหนกันล่ะO_O!!

“หนูน้อยหมวกแดง....ฉันตามหา...หามาแสนนาน...”

เสียงดังมาจากพุ่มไม้....ด้วยความอยากรู้....เพราะอยากรู้ทำให้ฉันก้าวเข้าไปใกล้แต่ก่อนที่จะได้รู้ว่าเสียงมาจากไหน...ที่ฉันเห็นนั่นมัน...ม....มัน....

ดวงตา!!

ตาสีเหลืองวาวก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว....ฉัน...หลอนไปเองรึเปล่านะ....

“รีบกลับบ้านดีกว่า อยู่นานๆแล้วรู้สึกไม่ดีแฮะ”

................................................................................................................................................................................

ดวงตา....ดวงตาคู่โต....ตานั่นมัน...ใกล้เข้ามา....ใกล้เข้ามา....เข้ามาแล้ว....มะ....ไม่....

“ไม่นะ!!!!”

“O_o!!!!”

เสียงแหลมๆจากการร้องสุดเสียงเรียกให้คนทั้งบ้านตื่นขึ้นพร้อมกันในทันที....อะไรกันน่ะ.....ทำไม....ถึงได้ฝันแบบนี้อีกแล้ว

“วีซ่า....หนูเป็นอะไรไปลูก...O_o”

“แม่...T^T”

“O_O!”

“อะ...อะไรคะ? =_=a”

“หนูเป็นอะไรลูก....ดะ....เดี๋ยวคุณ >^<”

“ออกไปก่อนค่ะ นี่เรื่องของเด็กผู้หญิงนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ^^”

ฉันนั่งมองแม่ที่พยายามดันประตูปิดพร้อมๆกับการไล่พ่อให้ออกจากเขตห้องนอนของฉัน....อะไรเนี่ย....งงนะ

“ว...วีซ่า...”

“มีอะไรคะแม่”

“ด...ดูดีๆแล้วใจเย็นๆนะลูก ^^”

ฉันงงนะ แม่ฉันเพ้ออะไรตั้งแต่เช้าเนี่ย หรือเพราะเสียงของฉันปลุกแม่ก่อนเวลาตื่นถึงได้ละเมอออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ดูอะไรคะ =_=^”

หมับ!

แม่ที่อดรนทนไม่ไหวเลยจับหน้าฉันหันไปยังข้างเตียง สิ่งที่เห็นทำเอาฉันแทบร้องออกมาดีแต่ว่าแม่เอามือปิดปากไว้ได้ทัน...พระเจ้า!นี่มันเรื่องอะไรเนี่ย ข้าวของทั้งตู้หนังสือแถมไอ้ตุ๊กตาตัวโตยังกะควายลอยคว้างอยู่กลางอากาศราวกับว่ามีลมพัดมันขึ้นไปเดินเล่นกลางห้อง ตู้หนังสือที่หนักยังกับหินยังลอยสูงกว่าหัวฉันอีกนะ! นี่คือเหตุผลที่แม่ไล่พ่อออกไปสินะ

“สติยังเหลือมั้ยเนี่ย =_=”

“ยังมีชีวิตรอดอยู่แม่ -_-”

ฉันมองไปรอบๆห้องก่อนจะพบว่าข้าวของทุกอย่างต่างลอยอยู่ด้วยกันทั้งนั้น...ยกเว้นเตียงที่ฉันนั่งอยู่ที่ยังรักษาตัวอยู่บนพื้นห้องได้อย่างดีเยี่ยม

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”

“เฮ้อ!ทำไมกันนะ ไหนว่าไม่น่าจะมีอาการอะไรไง”

แม่ว่าแล้วทรุดตัวนั่งลงบนที่นอนของฉันพร้อมกับกุมขมับอย่างคนปวดหมอง พูดแบบนี้แสดงว่ารู้น่ะสิว่าอะไรทำให้มันเป็นแบบนี้...รู้แล้วเงียบเป็นแมวเลยนะ

“บอกมาเลยนะ >^<”

“อะไร ==”

“แม่อ่ะ!บอกวีมานะว่านี่มันคืออะไร”

ฉันถามพร้อมกับชี้ไปที่ข้าวของที่ตอนนี้บางชิ้นเริ่มร่วงสู่พื้นห้องสักพักเสียงดังตึงตังก็ทำให้ฉันรู้ว่าไอ้ตู้หนังสือกับตุ๊กตาควายนั่นหล่นลงมาเรียบร้อยแล้ว

“ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้วเรา”

“สิบเจ็ด”

แม่ถามไปตีหวยเรอะ...แค่อายุลูกสาวทำไมต้องทำท่าเครียดอะไรแบบนั้นด้วย หรือว่าชีวิตช่วงนี้ชะตาของฉันจะตกต่ำ...งืมๆหรือว่าดวงฉันมันใกล้ขาดกันน้า~

“วีฟังแม่นะ”

“งืมๆ ^^”

“ตระกูลแม่สืบเชื้อสายมาจากหนูน้อยหมวกแดง”