คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7
“ไอ้เพิร์ท!!”
“มีอะไร....แหกปากซะลั่นเลยนะแกน่ะ มารยาทน่ะมีบ้างมั้ยเกรงใจชาวบ้านเค้าบ้าง”
เพิร์ทว่าแล้วส่ายหน้าก่อนจะเก็บๆของลงกระเป๋าแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“แกมีอะไรจะบอกฉันมั้ย วันที่ฉันโดนโกโชลากไปชมรมดนตรีเมื่อวันศุกร์น่ะ”
ฉันข่มอารมณ์ที่ใกล้จะเดือดเต็มที เพิร์ทเอียงคอทำหน้าสงสัยแล้วส่ายหน้าอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“จะมีอะไร ฉันก็บอกงานแกไปหมดแล้วนี่”
“แล้วแกทำไมไม่บอกฉันล่ะ ว่าวันนี้มีเรียนคหกรรม”
ฉันถามเสียงเย็นและพยายามอย่างยิ่งที่จะบังคับตัวเองไม่ให้ไปรุมทึ้งหน้าตาสวยๆของมัน...วิชา คหกรรมวันนี้ทำเค้กซะด้วยแล้วอุปกรณ์อะไรก็ไม่ได้เตรียม รูปแบบกับแผนงานก็อยู่ที่หอหมดแถมวันนี้มีการพ่นยากันยุงห้ามขึ้นหลังเวลากินข้าวเย็นแล้ว...โว้ยยย!!!จะเอาอะไรมาส่งเนี่ย!!!!
“จริงด้วย!!ทำไงดีอ่ะเค้ก”
เพิร์ทที่ดูเหมือนก็เพิ่งจะจำได้ร้องออกมาก่อนจะจับหน้าตัวเองทำนองตายแล้ว แกจะได้ตายจริงๆก็เพราะฉันเนี่ยแหละ
“จะรู้มั้ยเนี่ย ของอะไรก็ไม่ได้เตรียม ชีวิตมันยุ่งจริงเว้ย!!”
ฉันตะโกนออกมาดังๆก่อนจะเตะโต๊ะหนังสือตัวเองจนล้ม อาการโมโหแล้วพาลแบบนี้อย่าทำตามนะ มันไม่ดีแต่ฉันก็ทำไปแล้วอ่ะ
“โชเซพอจะทำไรได้บ้างมั้ย”
ฉันหันไปถามคนที่นิ่งอย่างใช้ความคิด โชเซส่ายหน้าไปมาอย่างจนใจ จะทำยังไงเนี่ย กลุ่มอื่นเขามีครบหมดแล้วกลุ่มนี้ล่ะ อยากจะบ้าตาย โฮๆๆๆๆๆๆ!!!!!!
“รู้สึกว่าจะพอมีแป้งทำเค้กกับช็อกโกแลตอยู่ในห้องคหกรรมของปีสาม เราไปเอามาใช้ก่อนแล้วค่อยเอาไปคืนคงได้”
โชเซบอกหลังจากที่นิ่งไปนาน นั่นสินะ ที่นี่มันมีห้องคหกรรมตั้งสามห้อง แล้วอุปกรณ์กับส่วนผสมส่วนใหญ่พวกปีสามก็เป็นคนเก็บไว้ เพื่อนใครเนี่ยฉลาดจัง
“มีสูตรทำเค้กอยู่ในห้องสมุดนะ แต่ว่าเวลานี้คงไปจดไม่ทันแล้ว”
“ไม่หรอก สูตรน่ะในหัวฉันมี”
“ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้วรีบจัดการเถอะ”
โชเซว่าพลางขอตัวไปเอาอุปกรณ์และส่วนผสมที่ห้องคหกรรมส่วนฉันที่รวบผมขึ้นสูงก็เผลอมองไปยังเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งที่ยังทำหน้าตายิ้มแย้มได้อีก ฉันรู้ว่าฉันกับโชเซไม่ได้สนใจมัน แต่มันควรจะสนใจงานกลุ่มสิฟะ!!
“นี่ไม่คิดจะทำอะไรบ้างรึไง”
“ก็พวกแกทำหมดแล้ว อีกอย่างคุณหนูอย่างฉันต้องชิมเท่านั้น ชนชั้นแรงงานก็ทำไปสิ”
“อ๋อ...งั้นเหรอ”
ฉันถามเสียงเหี้ยมก่อนจะหักมือให้มันลั่นกร๊อบแกรบพลางขยับคอให้มันลั่นด้วย ทำเอาคนตรงหน้าของฉันถึงกับตกใจผงะไปเลยทีเดียว แต่คำพูดที่พูดกับฉันก็ทำให้ฉันเปลี่ยนใจไม่อยากจะตียัยนี่
“ถ้าจะทำอะไรฉันระวังพระเจ้าจะลงโทษแกอย่างแรง”
“ทำไม”
“แกทำร้ายคนที่สวยที่สุดในโลกน่ะสิ”
ใช่...ฉันไม่อยากจะตีมันเพราะตอนนี้ฉันอยากจะฆ่ามันมากเลยน่ะสิ
“แกโทรศัพท์ไปบอกคุณม๊าของฉันให้ติดต่อสถานพินิจได้เลย”
“แง....ขอศพสวยๆนะแก”
ห้องคหกรรม
หลังจากวินาทีเสี่ยงตายผ่านไป พวกเราที่ได้แต่เฝ้าคอยอย่างหายใจไม่ทั่วท้องก็ได้ฤกษ์ถอนหายใจสักที
“มันกินได้แน่นะ”
“อยากไปเฝ้าพระเจ้าอีกรึไง”
ฉันว่าเสียงดุใส่คนปากเสียที่ทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปเกาะแขนโชเซอย่างจะขอความช่วยเหลือ
“แต่มันสวยนะ”
“โชเซอ่ะ...เข้าข้างเค้กอีกละ-*-”
ฉันนั่งระหว่างเพื่อนสนิทสองคนที่กำลังเถียงกันไปมา ความจริงแล้ววินาทีเสี่ยงตายอะไรนั่นน่ะมันไม่มีหรอก ถ้าไม่ใช่เพราะยัยนี่ดันเกิดมาเพื่อเป็นคุณหนูจริงๆ อะไรก็ทำไม่เป็นสักอย่างแล้วดันอยากลองทำในคาบนี้ ผลคือ... โซนทำงานการเรือนของพวกเราเละไปด้วยไข่ แป้ง และช็อกโกแลต ถ้าไม่ใช่เพราะฉันจับยัยตัวยุ่งมัดเอาไว้กับเก้าอี้แล้วเร่งทำก่อนที่เพิร์ทมันจะหลุดออกมาได้ล่ะก็ เห็นทีฉันได้ฆ่ามันตายจริงๆแน่
“หอมจัง”
“แกจะเป็นคนสุดท้ายที่ได้กิน”
“ยัยเค้กโหดร้าย”
“เพิร์ทจะกินทำไม เดี๋ยวอ้วนนะ”
“แง ยัยโชเซ ใครให้พูดเรื่องน้ำหนักยะ!”
เค้กที่อบเสร็จแล้วส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายไหลที่สุด โชคดีที่สูตรเค้กบราวน์นี่ช็อกโกแลตที่โกโชเคยทำให้กินฝังรากแน่นในเซรีบัมของฉันเราเลยรอดวิกฤตการณ์อันโหดร้ายนี่มาได้อย่างหวุดหวิด ถ้าโชเซไปเอาของช้ากว่านั้นแค่ห้านาที คะแนนคงไม่วิจิตรบรรจงแบบนี้เพราะจะต้องโดนหักด้วยเหตุไร้ความรับผิดชอบเป็นแน่แท้ และไอ้เพิร์ทจะต้องถูกฉันฆาตรกรรมฐานที่มันเข้าเรียนวันศุกร์คนเดียวเพราะฉันกับโชเซโดนลากไปห้องซ้อมดนตรีแล้วมันดันไม่พูดเรื่องนี้
“แล้วนี่จะแต่งหน้าด้วยอะไรล่ะ”
เพิร์ทถามด้วยสีหน้าที่เริ่มสนุก ยัยนี่มีส่วนช่วยในการตีแป้งล่ะ อย่างเดียวที่ทำออกมาแล้วไม่เละ
“นั่นสินะ”
โชเซว่าพลางทำหน้าใช้ความคิดเหมือนกำลังวางแผนการรบ แต่งหน้าเค้กแล้วจะหน้าตาดุเดือดกันไปไหน
“ง่ายดายที่สุด ก็ราดช็อกโกแลตแล้วก็โรยน้ำตาลกับลูกกวาดเป็นอันเสร็จ”
ฉันเสนอทางเลือกที่คิดแล้วว่ามันคงจะเสร็จเร็วที่สุด เรามีเวลาไม่มากนักหรอกนะ แล้วอีกอย่าง จะให้ยัยเพิร์ทที่เริ่มพล่ามถึงสวนดอกไม้ในปรารีสบ้าบอกับโชเซที่เริ่มเขียนแผนการรบ อาวุธที่ใช้ใส่กระดาษมันคงจะเวิร์คหรอก!
“อ้วนตาย”
เพิร์ทบ่นตามเคย แม่เจ้าประคุณนี่ต้องรักษาความงามเยี่ยงชีพเลยสินะ
“อย่ากินดิ”
โชเซวว่าแล้สจิ้มครีมที่เหลือปาดใส่หน้าเพิร์ทให้ขู่ฟ่อๆเป็นแมวแก่ๆวัยหมดประจำเดือน ใส่อย่างเคืองๆ
“ไม่รู้ล่ะ เวลาจะไม่ทันแล้วรีบทำแล้วส่งเร็ว”
ฉันบอกพลางลงมือทำซึ่งก็ได้รับความช่วยเหลืออย่างดีจากเพื่อนรักอย่างโชเซส่วนยัยเพิร์ทได้รับการโหวตด้วยอำนาจเผด็จการอย่างฉันให้ไปนั่งส่องกระจกอยู่มุมเค้าท์เตอร์(ฉันบอกว่าถ้ามันขืนมายุ่งฉันจะฆ่ามัน) เค้กออกมาน่ากินที่สุด เอ...หลังจากนี้หัดทำบ่อยๆก็ดีนะ สนุกดีเหมือนกัน
“เดี๋ยวครูให้คะแนนเสร็จ จะทานเลยก็ได้นะ”
ครูเกษราบอกก่อนจะไปล้างมือที่อ่างหินข้างนอก นั่นทำให้พวกเราเก็บอุปกรณ์ต่างๆไปล้าง(หน้าที่นั้นตกอยู่ที่เพิร์ท...ที่ยอมทำตามเพราะโชเซบอกว่าคนสวยเท่านั้นที่ทำได้) เช็ดโต๊ะ(โชเซอาสาทำเอง) และไปเอาเค้ก(ไม่มีใครแล้วก็ต้องเป็นฉันสิ)
“หอมจัง”
“นาย!...”
“อย่าเพิ่งด่า โน่นๆ มองไปทางโน้น”
เพทายว่าแล้วชี้ไปที่กลุ่มผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่คุ้นตากำลังยกกระถางต้นไม้มาส่งให้กับห้องตรงข้ามก่อนที่โกโชจะมองเห็นฉันแล้วโบกไม้โบกมือรีบวิ่งเข้ามาหา
“น่าทานจังเลย เค้กเนี่ย”
เพทายว่าพลางชี้ๆไปยังเค้กของกลุ่มฉัน ฉันเลยตีมือเขาแรงๆก่อนจะยกเค้กกลับไปที่โต๊ะที่เพื่อนๆทุกคนอยู่รวมกันพร้อมหน้า เพทายเดินตามมาติดๆก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามฉันอย่างไม่มีใครสามารถคัดค้านได้...
“มาทำไม”
“ตามกลิ่นเค้กมา”
“หน้าตาดีขึ้นแล้วนี่”
“ขอโทษเหอะ...หน้าตาดีเหมือนนิสัยมาตั้งแต่เกิดแล้วน้อง”
คนหลงตัวเองทำให้เรารู้อยู่อย่างคือไม่ว่ายังไงก็ไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลงได้เลย ให้ตายเถอะ ช่างกล้าพูดออกมาได้นะนั่น!!
“โก...มาทำไมคะ ปล่อยมือออกจากแขนพี่ชายฉันนะ เอวา”
ฉันว่าเสียงเย็นแล้วเดินไปลากตัวพี่ชายที่ยังคงถูกลวนลามจากนักเรียนหญิงทั้งห้อง ยัยเอวาที่กำลังกอดแขนออกเซาะโกโชอยู่ชักหน้างอแต่แล้วก็ต้องรีบหลบตาฉันก่อนจะปล่อยมือออกอย่างเสียดาย
“โห น่ากินๆ”
“มาทำไมที่นี่คะ ทำไมไม่อยู่ในห้องเรียนตัวเองล่ะ”
ฉันถามพี่กีต้าร์...ขืนถามพี่ชายตัวเองคงไม่ได้คำตอบหรอก
“ก็...พอดีมีเรียนงานช่างตึกนี้แล้วช่วยครูเกษราเค้าเก็บอุปกรณ์ ครูเขาเลยชวนมากินเค้ก พอไอ้โกโชรู้ว่าน้องเค้กเรียนอยู่ก็รีบวิ่งกันมาเนี่ย”
พี่กีต้าร์พูดพลางทำหน้าเบื่อๆ
“ไม่ต้องไปว่าโกโชเลย ไอ้ต้าร์ แกแหละตัวดี วิ่งมาสูสีกับไอ้โกโชเลยนี่หวา”
พี่โอตะว่าพลางตีหัวพี่กีต้าร์เบาๆ
“อย่าแฉเว้ย!!”
ฉันทำหน้าเซ็งเมื่อได้ยินประโยคนั้น นอกจากพี่ชายฉันมันจะบ้าบริสุทธิ์แล้วยังทำบาปด้วยการแพร่เชื้อไปให้พวกเพื่อนๆของตัวเองอีกงั้นสิ ดีจริงๆ
“เค้กนี่ อร่อยจัง”
พี่นัทว่าแล้วแฉตัวเองด้วยการดูดนิ้ว ที่มุมปากยังมีครีมที่ใช้แต่งหน้าเค้กเลอะอยู่นิดหน่อย ฉันตีมือพี่นัทแรงๆแล้วคว้ามีดมาแบ่งเค้กใส่จาน แยกส่วนหนึ่งไว้ส่งครูพลางมองหน้าเขาอย่างคาดโทษ ถ้าฉันถูกหักคะแนนเพราะอาจารย์จับได้ว่ามีคนแอบแทะล่ะก็ ไอ้พวกตัวกวนหน้าหล่อนี้ได้ตายทีเดียวยกเซตแน่ๆ
“น้องเค้กอะ โหดร้าย”
“เค้กอารมณ์บูดอยู่ อย่าเพิ่งไปแหย่เลยพี่นัท”
“ใช่ค่ะ ระวังจะโดนฆ่า”
“น้องเค้กตัวเล็กนิดเดียวเองนะ”
“แต่มีดอยู่ในมือของคนตัวเล็กที่พี่ว่า แล้วตอนนี้สายตามันก็เฉือดเฉือนมากด้วยนะ”
โชเซว่าแล้วหลบมุมให้ออกห่างพี่นัทเผื่อว่าฉันจะฉุนจัดจนเผลอเขวี้ยงของคมๆในมือนี้ไปที่คนที่นั่งว่าฉันตัวเล็ก ฉันหงุดหงิดนะ ยิ่งพวกนี้มาแล้วยัยพวกผู้หญิงในห้องมาวนเวียนใกล้ๆอย่างวุ่นวายอย่างนี้ยิ่งหงุดหงิด!
“ใครทำอะ ไหนบอกสิ”
“ยัยเค้กทำก็จริงแต่เพิร์ทตีแป้งนะ”
ยัยเพิร์ทรีบพูด เพื่อทำลายบรรยากาศมาคุที่ฉันสร้างขึ้น ฉันไม่ต้องการให้มันเป็นอย่างนี้เลยเดินเอาเค้กไปส่งที่โต๊ะ สูดหายใจลึกๆแล้วกลับมาด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม ฉันไม่ชอบโมโหนานๆ มันทำให้สุขภาพจิตไม่ดี
“เค้กนี่น้องเค้กไปได้สูตรมาจากไหนเหรอครับ”
พี่โอตะถามพลางตักเค้กเข้าปากด้วยมาดคุณช้าย~คุณชาย...เห็นแล้วแอบหมั่นไส้แฮะ
“โกโชเคยทำให้กิน พอติดใจก็เลยจำสูตรไว้น่ะค่ะ”
ฉันตอบกลับแล้วหันไปเก็บอุปกรณ์ที่เหลือ
“ไอ้โกโชทำเค้กเนี่ยนะ”(พี่นัท)
“คิดภาพไม่ออกเลยวุ้ย”(พี่โอตะ)
“ดูปัญญาอ่อนมาก”(พี่กีต้าร์)
“น่ากลัว”(เพทาย)
พี่ชายฉันมันดูไม่เข้ากับการทำเค้กขนาดนั้นเลยรึไง...ออกจะดูดีเวลาอยู่ในชุดผ้ากั้นเปื้อน
“ยังไม่หายโกรธคีตาเหรอ”
เพทายถามขึ้นในขณะที่เอาเค้กเข้าปาก...เรื่องนั้น...ฉันก็....
“จะบอกว่าสำเร็จโทษไปแล้วล่ะ”
ฉันหันหน้าไปมองหน้าเพทายพร้อมให้คำตอบ นั่นทำให้เขาเกือบสำลักออกมาเลยทีเดียว
“เธอ...แค่ก!ทำอะไรอ่ะ!!”
“ก็ไม่มีอะไร แค่ไม่กลับห้องนอนและ...”
ฉันเว้นวรรคเพื่อให้คนลุ้นตั้งใจฟัง....ตั้งแต่เคลียร์กันแล้วว่าง่ายขึ้นเยอะนะ
“และอะไร...”
“บอกให้พี่ภัทรจัดการ”
ฉันบอกพลางก้มลงกินเค้กต่อ...ที่จริงมันมีแผนเด็ดกว่านี้เยอะล่ะ แต่ถ้าฉันทำก็ดูจะใจร้ายไปหน่อยอีกทั้งพี่คีตาน่ารักเกินกว่าจะกลั่นแกล้งแบบนั้น แผนลับนั่นเลยต้องรอเก้อเก็บเข้ากรุไว้ใช้กับคนอื่น
“อร่อย~!!”
นั่นคือเสียงของผู้ชายตัวโตหกคนที่นั่งกินเค้กอย่างไม่สนใจกับสายตาของนักเรียนหญิงในห้องที่อยากกินพวกเขามากกว่าเค้ก...ฉันจะหงุดหงิดอีกแล้วนะ หรือรังสีอำมหิตที่ปล่อยออกไปมันไม่พอ
“กินเสร็จก็กลับไปได้แล้วนะ”
“นั่นสิ พวกพี่มีเรียนไม่ใช่เหรอ”
โชเซที่เข้ามาอย่างถูกจังหวะเพราะทันทีที่ฉันไล่ พวกโกโชก็พากันส่งเสียงประท้วงแต่พอเจอโชเซเท่านั้นเสียงบ้าบอนี่หายหมด...ทำไมเวลาฉันพูดมันไม่เป็นอย่างนี้บ้างฟ่ะ
“ไปเรียนแล้วก็ได้ เออ...น้องเค้กปีนี้เที่ยวงานกับโกนะ”
“ทุกปีก็ไม่เคยไปกับใครหรอก”
“จองไว้เดี๋ยวมีใครมาคาบไปจะยุ่ง...ยังไม่อยากติดคุก”
เสียงเหี้ยมน่ากลัวที่นานๆครั้งจะได้ยินสร้างความหวั่นเกรงอย่างมาก...ถามจริงเถอะ...น้องสาวโกก็อายุแค่นี้ จะหวงหมาหวงแมวมันไปทำไม...
“ไปเรียนเถอะค่ะ แล้วตอนเย็นเจอกันนะ”
“ไปก็ได้ครับ”
โกโชว่าพลางอมยิ้มแล้วเดินลัลล้าออกไป...ตามด้วยคณะบ้าบริสุทธิ์ที่ก็เดินตามออกไปพร้อมกับคำชมเรื่องเค้ก ให้มันได้อยางนี้สิ อย่างน้อยก็ควรจะเจอปนสติสัมปัชชันญะซะบ้างนะพี่ชาย
“พี่ชายแกหล่ออ่ะ”
“เห็นพูดอย่างนี้มาหลายปีแล้วโกโชเคยสนแกมั้ยเนี่ย”
“ก็หล่ออ่ะ...โอ๊ย!จะเป็นโรคคลั่งแล้วเนี่ย”
ฉันไม่สนใจยัยเพิร์ทที่ยังคงเพ้อไม่ได้เรื่อง ฉันรู้ว่าพี่ชายฉันมันดูดีเกินชาวบ้านไปหน่อย แต่บางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ แค่หน้าตาดีทำให้มีอิทธิพลขนาดที่ว่า สั่งห้ามไม่ให้มีคนมายุ่งกับฉันได้ง่ายๆแบบนั้นเชียวเหรอไม่เคยมีผู้ชายที่ไหนมายุ่งกับฉัน แค่ฉันบอกว่าเบื่อพวกที่ทำงานด้วยกันก็รีบเผ่นซะแล้ว แถมคนที่ทำท่าจะมาตีสนิทพอรู้ว่าฉันเป็นน้องใครก็หายหน้าไปไม่เห็นอีกเลย ถึงแม้ว่าฉันจะปลื้มนิดๆเพราะตามปกติก็ไม่ได้ชอบผู้ชายแบบนั้นอยู่แล้วแต่ก็อดคิดไม่ได้จริงๆนะว่า ทำไม?
ความคิดเห็น