คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
...ฉันที่ตอนนี้ควรจะไปดูนกเพนกวินไม่ก็ลิง
...ฉันที่ตอนนี้น่าจะให้อาหารสิงโตด้วยการทุ่มเพทายเข้าไปในกรง
...ฉันที่ตอนนี้อย่างน้อยก็น่าจะไปยืนอยู่หน้าสวนสัตว์
...ฉันที่ตอนนี้กำลังยืนอยู่ข้างๆคณะวุ่นวาย เบื้องหน้าคือสถานศึกษานานาชาติอันมีชื่อเสียงโด่งดังไม่แพ้โรงเรียนของฉันตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าแถมยังมีนักเรียนเดินขวักไขว่ไปมาเสมือนวันเปิดเรียน สาวๆในเครื่องแบบต่างพากันจ้องมองมายังบรรดาหนุ่มหล่อที่มีท่าทีกิ้วก้าวอย่างน่าเหนื่อยใจ ฉันจับมือพี่ชายเอาไว้เตรียมพร้อมจะถอยหนีหากพวกผู้ชายที่จ้องมาอย่างไม่กลัวเกรงสายตาสุดหวงของพี่ชายฉันจะเกิดหาญกล้าถึงขั้นเข้ามายุ่งด้วย นี่มันอะไรกัน พวกพี่ควรพาฉันไปเที่ยวตามที่บอกไม่ใช่พามาโรงเรียนประหลาดที่มีคนมองเราเป็นตัวประหลาดแบบนี้สิ!!
“ยินดีต้อนรับสู่มารีอา เซนต์ โจเซฟนะทุกคน”
พี่ภัทรว่ายิ้มๆแล้วไปยืนอยู่ที่ประตูโรงเรียนพร้อมโพสต์ท่าพรีเซนต์ พวกพี่นัท พี่กีต้าร์ พี่โอตะ เห็นแบบนั้นแล้วทนไม่ได้ที่ตัวเองไม่เด่นเลยวิ่งไปแจมซะจนสาวๆแถวนั้นพากันส่งเสียงกรีดร้อง โกโชนี่ถ้าฉันไม่จับเอาไว้ก็คงจะวิ่งแจ้นไปเหมือนกันน่ะแหละ พวกพี่น่าจะสำนึกมั่งนะว่าตัวเองหน้าตาดี
“ไหนว่าจะพาไปเที่ยวไง”
พี่คีตาถามในสิ่งที่ฉันสงสัย แต่พอเหลือบมาเห็นฉันยืนอยู่ข้างๆก็รีบวิ่งไปหลบข้างหลังเพทาย สรุปสองคนนี้คบกันแล้วงั้นเหรอ เหอะ!
“ก็วันนี้ที่โรงเรียนมีงานเทศกาลไง เนี่ย ก็พามาเที่ยวนะ”
“หาเรื่องจะไปโรงเรียนคีตาบ้างงั้นสิ”
พี่คีตาพูดอย่างรู้ทันซึ่งนั่นทำให้พี่ชายของเธอเข้าไปลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดูหน้าตาเฉย สรุปแล้วพวกพี่ชายคงมีอะไรพิลึกๆที่ถ่ายทอดกันเองได้ในเผ่าพันธุ์สินะ
“ว่าแต่นะไอ้พวกเวรนี้ จะจ้องหาสวรรค์วิมานอะไรวะ!!”
พี่ภัทรตะคอกใส่บรรดาผู้ชายที่ยังจ้องฉันไม่เลิก ฉันหันไปมองก็พบว่าสายตาที่แสดงออกถึงเจตนารมณ์อย่างชัดเจนโดยที่ฉันไม่ทันได้รู้ตัวเลยสักนิด จะมองก็ขอให้เก็บอาการหน่อยสิ!!
“น้องสาวฉันใครแตะตายนะเว้ย!!”
พี่กีต้าร์พูดขึ้นก่อนที่โกโชจะพูดออกมา อยากรู้จริงๆว่าฉันไปเกี่ยวดองกับคนพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ถึงจะโดนตะคอกไปอย่างนั้นแต่พวกเขาก็ยังมองฉันไม่วางตา สองในสามกระซิบกันแล้วหันมายิ้มให้ฉัน พวกเขาขยับเข้ามาใกล้อีกนิดและนั่นก็ทำให้ฉันถอยหลังไปใกล้โกโชยิ่งขึ้นอีกเหมือนกัน
“เฮ้ย!พวกนายจะมองไปถึงเมื่อไหร่ คงอยากจะใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนอย่างสงบสุขใช่มั้ย”
พี่นัทพูดยิ้มๆให้กับพวกเขา นับถือในความใจกล้า โดนขู่ขนาดนี้แล้วยังมองมาอยู่ได้ ฉันมันประหลาดอะไรนักหนา ถึงได้มองกันนัก
“Hay! You!....”
ก่อนที่พี่โอตะจะพูดอะไรออกมา หนึ่งในสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็แทรกขึ้นมาก่อน
“ขอโทษครับ ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปนะ แต่เพราะน้องสาวของพวกคุณน่ารักมากเกินไป”
“ใช่...เพราะอย่างนั้นพวกเราเลยขยับไปไหนไม่ได้”
“น่ารักจนอยากเอาไปเลี้ยงดู...”
น้ำเสียงเคลิ้มๆทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด แต่คนที่ยืนอยู่ข้างๆฉันกำหมัดแน่นจนฉันกลัวว่าแทนที่จะได้มาเที่ยวคงต้องมีเรื่องขึ้นซะก่อน ฉันจับมือโกโชพร้อมทั้งกระซิบบอก
“ไม่เอา ไม่มีเรื่องนะ ไปเที่ยวกันเถอะ”
ฉันดึงแขนโกโชให้ตามมาก่อนที่มันจะเกิดเรื่อง วุ่นวายแบบนี้ทีหลังไม่มาแล้ว
“พวกพี่ๆด้วย พี่ภัทรนำเที่ยวสิคะ”
ฉันว่าก่อนจะเรียกสติของพวกผู้ชายเลือดร้อนที่ยังคงจ้องหน้าพวกนั้นอย่างแค้นเคือง พวกเขาแค่มองหน้าฉันเองนะ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ชอบ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องอะไรใหญ่โตสักหน่อย
“ไปเถอะค่ะ”
โชเซ เพิร์ท และพี่คีตาต่างพากันเข้าไปลากพวกพี่ๆให้ออกมา แต่ทันทีที่เราออกเดิน ผู้ชายพวกนั้นก็เดินตาม แบบนี้ชักไม่ไหว น่ากลัวเกินไปแล้วนะ
“โกคะ ไม่เอานะ...”
“น้องครีมปล่อย!”
ไม่รอให้ฉันทำตามคำสั่ง โกโชสะบัดมือออกเองแล้วกระโจนเข้าไปต่อยหน้าใครสักคนในกลุ่มนั้นจนเลือดกบปาก และทันทีที่อีกฝ่ายถีบจนโกโชกระเด็นออกมา พวกเพื่อนๆก็ไม่รอเฉย ทั้งพี่กีต้าร์ พี่นัท พี่โอตะ พี่ภัทร ต่างวิ่งเข้าไปร่วมผสมโรงโดยไม่ฟังคำทัดทานของใครเลยสักคน
“แย่ล่ะสิ พวกนั้นเรียกพวก”
เพิร์ทว่าเสียงสั่นแล้วชี้ไปที่ผู้ชายตัวโตกลุ่มใหญ่ที่กำลังวิ่งมาทางกลุ่มที่มีเรื่อง แต่ที่ฉันสนใจคือ พี่ชายของฉันอยู่ในกลุ่มที่ฉันไม่อาจระบุได้ว่า กระทิงหรือหมีควายจะแข็งแรงกว่า!
“เนโกะ พาน้องออกไป”
“แต่ว่านะ โอตะ...”
“รีบไปสิเว้ยยย!!!ถ้าพูดไม่ฟังเดี๋ยวเจอดีนะ”
“นายจำเอาไว้เลยนะไอ้บ้า!!กล้ามาขู่ฉันงั้นเหรอ ปะ เด็กๆ ออกไปจากที่นี่กัน!!”
“แล้วพวกโกโชล่ะคะ”
ฉันพยายามจะแกะมีของพี่เนโกะออก แต่ให้ตายสิ แรงเยอะฟายๆแบบนี้มันมีในผู้หญิงทุกคนเลยรึยังไงนะ
“ปล่อยให้ตายอยู่เนี่ยแหละ!”
พี่เนโกะว่าแล้วลากฉันออกมาโดยมีพี่คีตาส่งสายตาดุๆมากำชับไม่ให้ฉันดื้อ แต่นั่นพี่ชายฉันทั้งคนนะ จะให้ฉันปล่อยให้ตายอย่างที่พี่เนโกะพูดได้ยังไง
“อีตานั่น!ไอ้หมาบ้านั่น!!@#$%^&*()_+)((*&&^%%%$$$#”
พวกเรามาหยุดนั่งที่เก้าอี้ในสวนหย่อมกลางโรงเรียน พี่เนโกะยังคงเดินกลับไปกลับมาพร้อมกับบ่นอะไรสักอย่าง ตอนแรกมันก็ภาษาไทย ไปๆมาๆ มันก็กลายเป็นภาษาอะไรไม่รู้ คงไม่ใช่ภาษาญี่ปุ่นหรอกมั้ง
“ฉันเป็นห่วงจังเลยอะ”
“ไม่เป็นไรน่า ฝ่ายเรามีพี่กีต้าร์เชียวนะ”
“คอยดูนะ ถ้าหน้าตาของพี่ฉันมีรอยแผลกลับมาล่ะก็ ไอ้พวกนั้นไม่ได้ตายดีแน่”
พี่คีตามองหน้าฉันแต่ก็ยังไม่กล้าเข้ามาใกล้ ฉันสาบานได้นะว่ายังไม่ได้ทำอะไรเลย จะพูดให้ถูกคือยังไม่ได้ทำอะไรให้สำเร็จเลยต่างหาก
“พี่คีตา นั่งลงได้แล้ว”
“เอ่อ...ไม่เป็นไร”
“พี่เนโกะ!เค้กทนไม่ไหวแล้วนะ”
“หยุดเลย!นั่งอยู่เนี่ยแหละ”
เสียงเฉียบขาดทำให้ฉันไม่กล้าต่อกรใดๆเลยสักทาง พวกเรารออย่างกระวนกระวายในขณะที่พี่เนโกะก็บ่นๆๆๆๆต่อไปอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย...
รอคอยมาหลายชาติเศษในที่สุดโกโชก็เดินมาพร้อมกับพวกเพื่อนๆในสภาพไม่ต่างจากตอนก่อนมีเรื่องเลยสักนิด
“น้องเค้ก~”
“เป็นไงบ้างคะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า”
พี่คีตาวิ่งเข้าไปดูพี่ชายของตัวเองแล้วสำรวจร่างกายของพี่ๆคนอื่น พวกนี้ไปมีเรื่องจริงๆรึเปล่า ทำไมถึงได้มีร่องรอยน้อยจังเลย นอกจากพี่กีต้าร์หางคิ้วแตก(ยิ่งเถื่อนแบบเร้าใจเข้าไปใหญ่)นอกจากนั้นก็มีที่มุมปากกันคนละแผล
“น้องเค้กจะไม่เข้ามาดูแผลโกหน่อยเหรอ~”
เสียงระรื่นแบบนั้น ทำให้ฉันที่นึกเป็นห่วงตั้งนานสองนานนึกเคือง ฉันเดินยิ้มร่าเข้าไปใก้ล และทันทีที่โกโชอ้าแขนเตรียมกอด หนึ่งหมัดก็สวนเข้าที่ปลายคางของพี่ชายเข้าให้เต็มรัก!
“ตะ...ต่อยโกทำไมเนี่ย!”
“งี่เง่า!ก็บอกแล้วไงว่าไม่ให้มีเรื่อง!!”
“ก็ไม่ได้แผลกลับมานี่นา”
“แล้วไงคะ ต้องรอให้มีแผลใช่มั้ย!!”
“โอ๋ๆ เอาน่า~ใจเย็นสิคะสุดที่รัก รู้นะว่าห่วง~”
โกโชเข้ามากอดฉันเอาไว้ ตอนแรกฉันก็ดิ้นหรอก แต่พอสู้แรงไม่ไหวก็เลยเหนื่อยแล้วเลิกไปเอง ว่าแต่ทำไมถึงได้ไม่มีแผลอะไรเลยล่ะ!
“อย่าเพิ่งสงสัย กำลังมีเรื่องได้แปปเดียว ครูก็มาไง เลยไม่มีแผลอะไรมาก”
“จริงเหรอ”
“พวกโกไม่ใช่ยอดมนุษย์หรือบรูซ ลีนะคะ จะได้สู้กับคนตั้งเยอะแล้วไม่มีแผล”
โกโชว่าแล้วส่งยิ้มมาให้ แต่ฉันยังสงสัยอยู่ ถึงอย่างนั้นตอนที่ออกมาก็ยังมีเรื่องกันอยู่นี่นา ทำไมถึงได้...
“เลิกห่วงได้แล้วนะคนดี”
โกโชว่าแล้วลูบหัวฉันอย่างปลอบโยน อยากเฉไฉทีไรเป็นเล่นมุขนี้ทุกที
“ฉันเริ่มสงสัยความสัมพันธ์ของพวกแกอีกแล้ว”
พี่กีต้าร์ว่าหน้ายุ่ง แล้วในวินาทีถัดมาเขาก็ล้มลงไปนอนสถบ ส่งหน้าเหี้ยมมาให้อยู่กับพื้นเพราะโดนโกโชเตะฐานพูดไม่รู้เรื่อง จะบ้ารึไง! ฉันจะห่วงพี่ชายตัวเองมันผิดตรงไหน แต่ใครจะว่ายังไงก็ช่าง ยังไงพี่น้องสายเลือดเดียวกันย่อมไม่มีทางเป็นแบบนั้นได้อยู่แล้ว
“จะเอาไงต่อ”
พี่นัทถามขึ้นแล้วหันมาขอความเห็นจากเพื่อน
“ก็เที่ยวต่อ เอางี้นะ ฉันจะเดินกับน้องเค้ก ไอ้ภัทรกับน้องคีตา โอตะกับเนโกะ ไอ้ต้าร์ฝากดูน้องโชเซ แล้วน้องเพิร์ทไปกับเพทาย”
“แล้วฉันล่ะ”
พี่นัทแย้งออกมาทันทีที่พี่ชายของฉันจัดกลุ่มเสร็จ แบบนี้พี่คีตาก็จะได้ไม่ต้องไปเดินกับเพทายน่ะสิ ซวยไปนะเพิร์ท
“ไปเดินกับฉันก็ได้”
พี่ภัทรพูดยิ้มๆ พวกเราแยกย้ายกันเดินพยายามให้ทั่วงานให้มากที่สุด โกโชพาฉันไปตามร้านขายขนมหวาน เล่นเกมตามบูธ จะว่าสนุกมันก็สนุก ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องผู้หญิงที่ตามขอเบอร์โกอย่างน่ารำคาญพวกนั้นจนฉันวางมวยไปสองสนามและคงจะมากกว่านั้นถ้าหากว่าโกโชไม่อุ้มออกมาซะก่อน
“มาห้ามไม่ให้โกมีเรื่อง เรานี่ตัวแสบกว่าตั้งเยอะ”
“เค้กลองไม่สนใจบ้างดีมั้ย ลองไปทอดสะพานแบบนั้นบ้างท่าจะดีกว่าเนอะ ไม่แน่บางทีโกอาจจะเข้าใจความรู้สึกของเค้กมั่ง”
“หยุดเลย ไม่ต้องคิดเลยว่าจะทำจริง เรามันรั้นไม่เข้าเรื่อง”
“อ้อ~เหรอคะ!”
ฉันประชดกลับเสียงแข็ง เดี๋ยวคืนนี้ยัยพวกนั้นต้องโทรมาทั้งคืนแน่ๆ และรับรองได้ว่าคนที่เธอจะได้คุยด้วยไม่ใช่พี่ชายคนนี้หรอก
“เหนื่อยมั้ยเนี่ย อยู่นี่นะจะไปซื้อน้ำมาให้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“น้องสาวครับ ถึงเวลางอนจะน่ารักมาก แต่โกไม่ชอบใจเลยแฮะ”
“เค้กไม่มีความจำเป็นที่จะทำให้โกโชชอบใจ เพราะเท่าที่ดูมีอีกหลายคนที่พร้อมจะทำแบบนั้น”
“เลิกงอนน่า คืนนี้โกจะปิดเครื่องก็ได้ ตกลงมั้ย”
โกว่ายิ้มๆก่อนจะวางมือลงแล้วยีผมฉันจนมันฟู ถึงจะเอาใจขนาดนี้ฉันก็ยังไม่หายหน้างออยู่ดี
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เพราะคืนนี้เค้กก็คงต้องรับโทรศัพท์จนดึกเหมือนกัน”
“ทำไมล่ะ”
ฉันยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ และเพราะรอยยิ้มนั้นทำให้โกโชชักหน้าดุ
“ทำไมครับ...น้องครีมเค้ก”
“เพิ่งมีผู้ชายสักโหลได้ มาขอเบอร์ตอนที่โกกำลังแจกเบอร์ เค้กทำเบอร์ตัวเองที่จดเอาไว้หล่นแล้วพวกเขาก็เก็บไปน่ะค่ะ”
โกโชชักสีหน้าบูดบึ้งก่อนจะคว้าเอาโทรศัพท์ของฉันวิ่งไป
“วันนี้แลกกันใช้เนอะ โกอยากลองใช้ของน้องเค้กดูมั่ง”
“ไม่ดีมั้งคะ”
“ดีน่า เอ่อ...หิวน้ำละ เดี๋ยวมานะคะ”
ว่าแล้วก็วิ่งไปที่ร้านขายน้ำโดยไม่ฟังคำทัดทานอะไรเลย ฉันหัวเราะออกมาแต่แล้วก็ต้องชักสีหน้ากลับเมื่อเสียงกรี๊ดวี๊ดว้ายดังออกมาจากร้าน...ฉันควรจะปลงซะดีมั้ยนะ
“มาแล้วๆ แก้วนี้ของสุดที่รักครับ”
โกโชยิ้มกว้างอวดเขี้ยวที่แสนจะมีเสน่ห์ก่อนที่ตัวเองจะส่งแก้วนมเย็นๆมาให้ฉัน ส่วนของเขาเป็นน้ำหวาน ฉันอมยิ้มอย่างมีชัยเมื่อแลไปสบกับสายตาอิจฉาสุดฤทธิ์ของบรรดานางแมวสาวที่หิวโหย เหอะ!ของใครก็ของใครสิ!!
Go Cho~รับโทรศัพท์ด้วยค่า~
เสียงเรียกเข้าที่ฉันตั้งเอาไว้ให้พี่ชายดังขึ้นฉันส่งให้พี่ชายซึ่งเขาก็กดรับโดยที่ไม่คิดจะดูด้วยซ้ำว่าใครโทรมา
“ว่าไง ภัทร”
ฉันหันไปมองเห็นผู้หญิงพวกนั้นยังคงมองมาที่ฉันอย่างสงสัยว่าฉันเป็นอะไรกับหนุ่มหล่อคนนี้ ฉันยิ้มกว้างแล้วดึงโกโชให้โน้มลงมา ค่อยๆเอาหูไปแนบกับโทรศัพท์เพื่อขอฟังด้วย นั่นยิ่งสร้างแรงริษยาจากรอบด้าน แหงล่ะ ฉันต้องฟังสิเพราะยังไงก็ไม่เคยมีความลับระหว่างพี่ชายกับฉันอยู่แล้ว
[เฮ้!ฟังนะ ฉันอยู่ที่ลานตรงข้ามสวนกุหลาบ แกมาถูกใช่มั้ย พอดีเจอไอ้เดกำลังมีเรื่องว่ะ]
“แล้วไง คิดว่ามันจะเอาตัวไม่รอดเหรอ”
[ตัวมันน่ะไม่ห่วง ห่วงแต่คนที่มีเรื่องด้วยน่ะสิ มาเร็วล่ะๆ]
“แล้วทำไมไม่โทรตามคนอื่นวะ”
[มันฟังแกคนเดียว รู้ๆอยู่ยังจะถาม! เท่านี้แหละ รีบๆนะเว้ย!]
“ไรว้า~”
โกโชว่าอย่างงงๆแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“รอนี่แปปนะ เดี๋ยวมาคร้าบ~”
“ไม่ต้องก็ได้ ไหนๆก็เที่ยวจนครบแล้วเดี๋ยวเค้กไปรอที่หน้าประตูโรงเรียนก็ได้ โกไปเถอะค่ะ”
โกโชทำหน้าตาลังเล นั่นทำให้ฉันยิ้มหวานเพื่อยืนยันว่าพี่ชายไปได้จริงๆและก่อนที่ฉันจะไปก็ขอฝากระเบิดเอาไว้หน่อยแล้วกัน
“โกคะ”
ฉันร้องเรียกพี่ชายให้หันกลับมาพร้อมสีหน้าสงสัย ฉันดึงชายเสื้อเบาๆให้เข้ารู้ว่าตัวเองต้องเป็นฝ่ายก้มเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดเอาไว้สองมือของฉันก็ประคองใบหน้าหล่อๆนั่นก่อนจะหอมแก้มฟอดใหญ่ให้เสียงกรีดร้องถล่มทลาย
“เครื่องรางนะ แล้วอย่ามีแผลกลับมาล่ะ”
ฉันยิ้มหวานทำให้โกโชอึ้งไปพักใหญ่ แน่ล่ะ ปกติฉันยอมทำอะไรแบบนี้ที่ไหน
“โอย~น้องสาวใครเนี่ยน่ารักจัง!!”
โกโชว่าแล้วยิ้มกว้าง ยีผมฉันเบาๆก่อนจะออกวิ่งไป ยัยผู้หญิงพวกนั้นมองมาที่ฉันอย่างอิจฉา แต่แล้วก็พากันเดินออกไปทางอื่น เหอะ!ทีงี้ล่ะทำเป็นไม่สน โทรเรียกโชเซมาให้ยัยพวกนี้คลั่งเล่นดีกว่า เดี๋ยวนะ เบอร์ของหนุ่มน้อยของฉัน
“อะแฮ่ม!”
เบอร์โทรศัพท์ๆๆๆ เป็นพวกไม่ค่อยจะจำด้วยสิ ว้าๆๆๆ ปกติมันเมมไว้ในเครื่อง แต่ตอนนี้โกโชเอาเครื่องของฉันไปแล้วน่ะสิ เซ็งเลยนะ!
“นี่”
เดี๋ยวนะ ถ้าโชเซเปลี่ยนไปใช้เบอร์ใหม่ อืมๆต้องเปลี่ยนเครือข่ายด้วยสินะ
“น้องครีม”
เอๆๆๆ หรือจะโทรหาเพิร์ทดีน้า~จะอยู่ไกลมั้ยเนี่ย
“ครีมเค้ก”
งืมๆ โทรหาพี่นัทเลยดีกว่ามั้ง แต่ถ้าโกโชไปพี่นัทน่าจะไปนี่นา เอาไงดี
“ยัยเปี๊ยก!!”
“เย้ยย!!!”
เสียงดังจากข้างหูเล่นเอาฉันสติกระเจิงปล่อยหมัดออกไปทางต้นเสียงอย่างลืมตัว นี่มันอะไรเนี่ย เสียงแบบนี้ ฟ้าผ่าเหรอ แต่เสียงมันแปลกๆนะ
“ยัยผู้หญิงนิยมความรุนแรง ต่อยทำไมเนี่ย! โอย จุกเลย”
ฉันหันไปมองยังเสียงครวญครางก่อนจะพบว่าเพทายลงไปนั่งเล่นกับพื้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วหมอนี่มาเมื่อไหร่ใครรู้ช่วยบอกทีสิ
“ง่วงเหรอ คือจะบอกว่าเก้าอี้ก็มี อย่าไปนอนกับพื้นเลย”
“จะบ้ารึไง!”
“อุตส่าห์พูดดีๆด้วยนะ แล้วเป็นอะไรเนี่ย ลงไปทำไม”
“ลงไปเองที่ไหน ตัวเองต่อยมาเองแท้ๆมีหน้ามาถาม”
“ก็เรื่องอะไรมาตะโกนข้างหู”
“ก็เรียกหลายทีแล้วไม่ยอมสนใจนี่”
เพทายเถียงเสียงอ่อนหน้าขึ้นสีอย่างรวดเร็ว เฮอะ!นายมันนอกสายตานั่นแหละทำคือเหตุผลที่ฉันทำไมไม่เคยมองเห็นนาย
“แล้วเรียกทำไม”
“จะถามว่าทำไมมาอยู่คนเดียว พี่โกโชล่ะ”
“ไปหาเพื่อน”
พูดเสร็จฉันก็เดินออกมา แต่ไอ้แขนของเพทายน่ะสิ มาเกี่ยวอะไรกับแขนฉันกันล่ะ
“ฉันคงไม่ต้องบอกนายควรจะรู้ว่าปล่อย”
“คือ...ขอโทษ”
น่าแปลกที่คราวนี้เขายอมปล่อยง่ายๆ ถึงแม้ว่าจะได้เคลียร์ในวันนั้นไปแล้ว แต่ฉันว่าฉันก็ชัดเจนพอแล้วนี่นาว่าถึงยังไงอะไรๆก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง ฉันแค่ยอมรับเขาในฐานะผู้ชายที่จะมาดูแลพี่คีตา นอกจากนั้นไม่เกี่ยวเลยสักนิด
“เป็นไข้ปะ”
“เปล่า”
“ไปโรงบาลศรีธันญามะ ที่นี่รักษาหายนะ”
“จะบ้ารึไง ถามเป็นไข้แต่จะพาไปโรงบาลบ้า”
เพทายว่าพลางหลบตาฉันเองก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้วเลยเดินออกมาซะเฉยๆ ไม่มีมือมาเกาะแกะแต่ไอ้ตัวที่เดินตามมานี่คืออะไร
“จะตามมาทำไม”
“จะเดินนำทำไม”
ฉันคงคิดไปเองว่ามันป่วย ลองปากดีอย่างนี้ ก็เป็นปกติธรรมดาของมันน่ะแหละ!
“ไม่กวนละ เลิกทำหน้าบึ้งเถอะ”
“ไม่เคยสังเกตรึไงว่ายิ้มของฉันหายไปในทันทีที่นายเข้ามา”
“สังเกตสิ ถึงได้มาขอโทษ”
“เรื่องอะไรไม่ทราบ”
“ก็เรื่องที่รอยยิ้มของเธอหายไปเพราะฉัน”
“รู้ตัวด้วยเหรอ”
ฉันว่าแล้วออกเดินต่อ แต่ให้ตายเถอะ หมอนี่มันยังตามไม่เลิก
“ไหนบอกสิ ยังไม่ชอบฉันอยู่อีกเหรอ”
“ฉันไม่ได้ไม่ชอบนาย”
ฉันตอบแล้วหยุดเดิน หันมาเผชญหน้ากับคนบ้าที่พูดไม่เคยรู้เรื่อง
“จริงนะ”
“อาฮะ...เพราะความจริงแล้วฉันเกลียดนายมากๆเลย”
ฉันว่าแล้วแลบลิ้นใส่ เพทายส่งยิ้มมาให้ทั้งๆที่สองมือกำหมัดซะแน่น กำลังคิดว่าฉันกวนประสาทอยู่ล่ะสิ ฮะๆ จะสู้กันดูสักตั้งก็ย่อมได้ ยังไงนายก็ไม่มีวันชนะ
“แล้วจะให้ฉันทำยังไง ถึงจะทำให้เธอหายเกลียดล่ะ”
“ไม่ต้องทำอะไรเป็นดีที่สุด ฉันจะไปละ อย่าตามมานะ”
ฉันว่าแล้วเดินออกมา น่าแปลก ที่เป็นอีกครั้งที่เขาทำในสิ่งที่ฉันคิดผิด เขาหยุดอยู่ตรงนั้นเพียงแค่มองมาแต่ไม่ได้ก้าวตาม น่าสงสัยมีใครไปขู่อะไรไว้ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากจะสนใจใครทั้งนั้นล่ะ
ความคิดเห็น