คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
“ฮ้าวว~”
เสียงหาวของฉันเกิดขึ้นจากต้นเหตุคือเพื่อนสาวแสนน่ารักที่พยายามอย่างยิ่งที่จะทำลายความสงบสุขด้วยการเอาหมอนมาทุบเพื่อให้ฉันเด้งตัวจากที่นอน วันหยุดทั้งทีคึกคักอะไรกันแต่เช้าฮะเนี่ย!
“อรุณสวัสดิ์”
อยากจะโต้ตอบนะ แต่อารมณ์แบบนี้ปล่อยหนูนอนต่อเหอะ
“อย่าล้มลงนอนอีกนะ รีบไปล้างหน้าเร็ว วันนี้นัดเที่ยวจ้า~”
“หึ!ไม่ไปอ่ะ”
ฉันตอบอย่างไม่ลังเล จะออกไปเที่ยวทำไมกัน นานๆจะได้ตื่นสาย มันเป็นความสุขที่ในหนึ่งอาทิตย์มีแค่วันเดียวเองนะ
“ไม่ได้นะ พี่ชายเธอทำเรื่องขออนุญาตเอาไว้แล้ว”
“อย่าอ้างโกโชเลยเหอะ ทำไว้แล้วเดี๋ยวไปที่กองทะเบียนแจ้งยกเลิกก็ได้ ฉะนั้น ตอนนี้นอนก่อน”
“ทำไมดื้ออย่างนี้นะ ลุกเร็วๆเข้าแล้วไปแต่งตัวสวยๆ”
เพิร์ทว่าแล้วจัดการผลักฉันจนตกเตียง ถึงจะรู้ว่ามันเป็นวิธีการปลุกที่ได้ผลดีมากแต่เคยรับเคยรู้บ้างรึเปล่าว่ามันเจ็บนะเว้ย!
“ไม่ไปอ่ะ”
“ถ้าเธอไม่ไปทริปนี้ก็ล่มน่ะสิ!ไม่รู้จักพี่ชายตัวเองรึไงยะ”
“อยากไปมากเดี๋ยวจะเคลียร์โกโชให้ พอใจแล้วก็ปล่อยให้ฉันนอน”
ฉันคลานกลับขึ้นไปนอนต่อแต่พอโดนกระชากผ้าห่มฉันถึงได้เด้งตัวลุกขึ้นเกาหัวอย่างยุ่งยากใจ อะไรกันนักกันหนาว่ะเนี่ย กวนคนนอนมันบาปนะรู้มั้ย
“ไม่พอใจย่ะ รีบลุกขึ้นไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้เลย”
“พูดไม่รู้เรื่องกันรึยังไง โชเซ!มาเอายัยนี่ไปเก็บโดยด่วน เร็ว!”
“ไม่รู้เรื่องด้วยสักหน่อย”
คนที่ฉันเพิ่งจะร้องขอความช่วยเหลือตอบกลับมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างไม่คิดจะสนใจไยดีอะไรเลยสักนิด ให้มันได้อย่างนี้สิ!
“เร็วๆเค้ก!”
“ก็บอกว่าไม่อยากไปไงเล่า!”
ฉันว่าแล้วทำท่าจะนอนต่อเพิร์ทเห็นแบบนั้นเลยคว้าตัวฉันเอาไว้แล้วลากไปที่ห้องน้ำ เวลาเดียวกับที่โชเซเดินออกมาพอดี สรุปยังไงๆก็จะลากไปให้ได้ใช่มั้ยฮะ
“เออๆ เดี๋ยวไปด้วยก็ได้ ยุ่งจริง”
เมื่อทนไม่ไหวก็ต้องเป็นฝ่ายแพ้พ่าย ผู้หญิงนี่วุ่นวายจริงๆเว้ยย!!
“แล้วแต่งตัวสวยๆล่ะ”
เสียงย้ำลอยมาหลอกหลอนอีกครั้ง สงสัยฉันจะความดันต่ำถึงได้หงุดหงิดนัก!ถ้าเจอคนชวนเที่ยวเมื่อไหร่ล่ะก็ รับรอง พี่ชายได้หูชาแน่ๆ
“เสร็จยังเนี่ย”
“พวกตัวเองแต่งตัวให้เสร็จก่อนเหอะ”
ฉันบอกขณะใส่เสื้ออย่างเซ็งๆ พวกผู้หญิงแต่งตัวนานอย่างยัยเพิร์ทที่ต้องสวยทุกเวลา ยังมีหน้ามาเร่ง เร่งตัวเองดีกว่ามั้ง
“ถามหน่อย จะไปๆกันเนี่ย รู้มั้ยว่าจะไปไหน”
“เห็นบอกว่าจะไปสวนสัตว์อ่ะ”
“ไปทำไมให้ลิงมันเจอหน้าเพื่อนวะ”
“ครีม เสร็จแล้วเหรอนั่น”
“เออ”
ฉันตอบรับเสียงเซ็งพลางมองดู ทั้งเพิร์ทที่กำลังปัดแก้มและโชเซที่กำลังฟังไอพอตอยู่ต่างก็หันมามองอย่างแปลกใจ ทำไม ฉันแปลกตรงไหน ก็แค่เสื้อเชิร์ตสีขาวคาดเอี๊ยมสีแดงลายสกอตกับกางเกงขาสามส่วนจัมพ์ขาสีน้ำตาล พ่วงรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีขาว มีอะไรประหลาดไม่ทราบ
“จะไม่ใส่กระโปรงเหรอ”
“ไปสวนสัตว์จะใส่ทำไมกระโปรง อีกอย่างนะ คบกันมาสองปีเคยมีสักครั้งที่ฉันใส่ให้เห็นมั้ย”
“ก็...ไม่เคยน่ะแหละ เลยอยากเห็นไง”
“กระโปรงนักเรียน”
ฉันตอบกลับไปแบบไม่ให้ความหวังอะไรทั้งสิ้น นี่นึกยังไงอยากเห็นฉันใส่กระโปรง โลกมันร้อนจัดหรือเพื่อนฉันมันบ้าไปแล้วกันแน่นะ
“รีบๆแต่งกันเข้าไปเถอะน่า ไปรอข้างล่างแล้วกันนะ”
“อ่า...งั้นก็ได้ พี่เค้านัดที่หน้าโรงเรียน”
“ได้ๆ แล้วรีบตามไปล่ะ”
ฉันว่าก่อนจะเดินลงหอไปอย่างเหนื่อยหน่ายพร้อมโชเซที่ไม่อยากอยู่รอยัยเพิร์ทแปลงโฉม วันหยุดทั้งที ทำไมต้องลุกขึ้นมาทำอะไรไร้สาระอย่างการไปเที่ยวสวนสัตว์อะไรนี่ด้วย ไม่เข้าใจก็ตรงที่แล้วทำไมฉันต้องยอมด้วยวะ
“เค้ก”
เสียงเรียกจากคนข้างๆทำให้ฉันหันไปมอง โชเซในชุดเสื้อยืดสีขาวสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวแบบมีฮู้ดลายตารางสีแดงสลับขาว ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์สีซีดที่เจ้าตัวกรีดอย่างมีเสน่ห์ ร้อยพวกเครื่องประดับจำพวกโซ่และแหวนกับเข็มขัดสีเงินและรองเท้าผ้าใบแบบเดียวกับฉัน เพราะชอบแต่งตัวและมีสไตล์อย่างนี้ไง จะไปหลอกใครให้เชื่อว่าเธอน่ะชอบผู้ชาย
“น่ารักนะ เค้กวันนี้”
“นึกยังไงมาชม แต่ว่านะ โชเซก็น่ารัก~!”
โชเซยิ้มกวนๆส่งมาให้ก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง เขินทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีสิให้ตาย! จะน่ารักไปไหนคะ!! ฉันยิ้มออกมาอย่างขบขันเพื่อนของตัวเอง สักพักเพิร์ทที่รีบวิ่งตามมาก็มาสมทบทันเวลาก่อนที่เราจะเดินไปถึงหน้าโรงเรียน
“พวกแกนี่ท่าจะมีโทรจิตแฮะ ทำไมแต่งเป็นคู่ล่ะ”
เพิร์ทบ่นแล้วมองดูฉันกับโชเซสลับกันไปมา เออ....จริงด้วย วันนี้แต่งลายสกอตสีแดงเหมือนกันเลยนี่นา ส่วนยัยเพิร์ทใส่ชุดกระโปรงสายเดี่ยวสีฟ้าคลุมด้วยเสื้อนอกครึ่งตัวผ้าลูกไม้ ก็ดูน่ารักตามแบบของมันน่ะแหละ ประเภท ไม่สวย ไม่เริ่ด ทำไม่ได้ไง
“ไม่ได้ตั้งใจจะนัดสักหน่อย”
“แล้วหมายความว่าไงยะ ที่ชมครีมเค้กแต่ไม่ชมฉันน่ะฮะ ยัยโชเซ”
“ก็ครีมน่ารักเลยพูดตามความจริงเท่านั้นเอง”
หน้าตาไร้อารมณ์อย่างจงใจยิ่งกวนประสาทเพื่อนสาวของฉันให้ลุกโหม ฉันเลยลากทั้งสองคนไปหน้าโรงเรียนก่อนที่โชเซจะต้องมาดับอนาจเพราะเล็บสวยๆจากนิ้วเรียวทั้งสิบที่เตรียมพร้อมอยู่มะรอมมะร่อ น่ากลัวจริงๆสิ ให้ตาย
“Hi! Honey”
เมื่อมาถึงคำทักทายแสนเลี่ยนก็ถูกส่งมาจากพี่ชายก่อนที่พี่ๆคนอื่นจะไม่ยอมน้อยหน้า พากันส่งเสียงเรียก อยู่กัน...ครบเลยนี่นา
“น้องครีมจ๋า~ทางนี้ๆ>^<”
“น่ารักอ่า*o*”
“ทำไมหนูไม่โตสักทีล่ะจ้ะ”
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่โต แต่นายมันแก่เกินไปต่างหาก”
เสียงโห่ดังมาจากพวกพี่ๆเมื่อฉันตอกกลับเพทายอย่างเจ็บแสบแถมหมอนั่นยังทำท่าเหมือนเจ็บปวดเวอร์ๆแล้วล้มลงไปกองกับพื้น บอกทีว่าฉันน่าจะลงไปกระทืบมันซ้ำหรือว่าปล่อยมันไปตามยถากรรมดี
“ทำไมกันน้า~ทำไมฉันถึงบอกไม่ได้ว่าทำไมต้องรักน้องสาวของแก”
พี่โอตะพูดเสียงใสก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันยิ้มนิดหนึ่งแล้วเดินหนีไปนั่งข้างพี่ชาย ถึงจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังไม่ค่อยชินกับการมีคนมาเอ็นดูแบบมากมายแบบนี้อยู่ดีแฮะ
“พวกแกทำฉันเดือดว่ะ”
แล้วก็ไม่ชินกับไอ้อาการปัญญาอ่อนเพราะหวงน้องแบบนี้สักทีด้วย
“แล้วนี่มากันครบทุกคนรึเปล่าคะ”
ยัยเพิร์ทถามพี่ภัทรที่ยืนอยู่กับพี่คีตาที่จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่กล้ามองหน้าฉัน เหอะๆ=w=+
“ไม่ครบหรอกครับ ขาดไอ้เดวิลไปคน”
ชื่อนั้นทำให้ฉันชะงัก ความรู้สึกแปลกๆแล่นเข้ามาจับหัวใจอย่างไม่ทันตั้งตัว ภาพของเจ้าของตาคมๆกับผมสีส้มเจิดจ้าแล้วยังรอยยิ้มพิกลๆที่ฉันไม่ชอบเอาซะเลย ฉันไม่ชอบตอนที่ตัวเอง...กำลังรู้สึก...ติดใจผมสีส้มแสนสวย...และอาจรวมไปถึง เจ้าของ...ด้วย
“พี่เดวิลเหรอ!!หนุ่มฮอตอันดับสองเจ้าชายอีกคนน่ะนะ”
“มันไม่มาน่ะดีแล้ว ขืนมาเดี๋ยวผู้หญิงจะตามมาเป็นพรวน วุ่นวาย”
โกโชว่าพลางกอดฉันให้กระชับพร้อมกับส่งสายตาแปลกๆมาให้ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าพี่บ้านี่กำลังคิดอยู่ว่า ถ้าพี่เดวิลมาจะทำให้ฉันหลงเสน่ห์...แต่ไม่แน่จะ คราวนี้...เขาอาจจะ...คิดถูก...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ช่างเถอะ
“ว่าเขาได้หรือยังไง ทำยังกับว่าตัวเองไม่วุ่นวายว่างั้น”
“วุ่นวายยังไง”
“อยู่ที่ไหนผู้หญิงก็วิ่งตามเป็นฝูงเหมือนกันนั่นแหละ อย่าให้พูดเลยไม่อยากงอน”
“ก็ไม่ได้สนใจใครเหมือนไอ้เดมันสักหน่อยนี่นา”
โกโชพูดเสียงอ่อยๆแล้วหันไปส่งสายตาดุๆหาเรื่องให้กับพวกพี่ๆที่ส่งเสียงหัวเราะแบบไม่เกรงใจลุงยามที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย
“ถ้าครบแล้วก็ไปกันเลยนะ”
“โอ้!!”
ถ้าคุณตกอยู่ในสถานการณ์ที่มีผู้ชายหน้าตาดีห้าคนส่งเสียงเหมือนเด็กอนุบาลที่ตื่นเต้นกับการไปเที่ยวข้างนอกครั้งแรกจะทำยังไง จะนึกอย่างวิ่งกลับหอหรือไม่ก็จับพวกนี้ทุ่มลงพื้นอย่างฉันเพราะความอ่อนใจเหมือนฉันรึเปล่า แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ฉันเดินตามออกไปจนพ้นเขตของโรงเรียน ที่นี่จะเข้าจะออกได้ยินว่าต้องทำเรื่องขออนุญาตกันวุ่นวาย แต่แปลกนะ พี่ชายฉันทำไมไม่เห็นวุ่นวายเลยหรือเพราะฉันลืมไปว่าพวกนี้ไม่เคยขออนุญาต
“...พวกพี่ๆมาจ้องเค้กทำไมกันคะ”
ฉันถามเมื่อเริ่มรู้สึกว่ามันจะบ้ากันไปใหญ่ ทั้งพี่นัทที่ยืนอยู่ข้างๆพี่คีตา พี่โอตะที่เดินกับพี่เนโกะ พี่กีต้าร์กับ เพทายที่อยู่โซนเดียวกับเพิร์ทและโชเซ ทำไมทุกคนต้องมองหน้าฉันเหมือนสิ่งมีชีวิตนอกโลกแล้วยิ้มแปลกๆแบบนั้นด้วยโว้ยยยย!!!!
“น่ารักอ่ะ เวลาแก้มแดงที่ปกติก็แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงแบบนี้ยิ่งน่ารัก เขินหรือว่าอากาศมันร้อนคะ”
“ไปกันเลยเหอะ ก่อนฉันจะเอาน้องสาวไปเก็บเพราะโรคเก่ากำเริบ”
โกโชพูดแล้วจูงมือฉันให้รีบเดิน พี่ชายคะ จะผิดมั้ยถ้าจะบอกว่านั่นคือสิ่งที่น้องต้องการมากที่สุดเลยในตอนนี้
“ไม่แปลกที่แม้กระทั่งคนอย่างหมอนั่นจะกล้าคิดลองดี”
ประโยคนี้ของพี่นัททำให้ฉันหันหลังกลับไปมองแต่สิ่งที่ได้พบก็มีเพียงแค่รอยยิ้มแปลกๆที่ส่งกลับมา ยอมรับว่าฉันรู้สึกประหม่ามากๆ...ฉันก็ผู้หญิงนะเว้ย!ให้ผู้ชายหน้าตาดีมาจ้องอยู่นานๆอดทนได้เท่าฉันก็เทพจนไม่รู้จะเปรียบเทียบกับอะไรแล้ว!!
“รถของคุณพ่อ ขอยืมมาใช้ก่อนเพราะคนมันเยอะ”
พี่ภัทรว่ายิ้มๆก่อนจะพยักหน้าให้คนขับรถในชุดสูทสดำเปิดประตู ลูกคนมีเงินนี่ขยันฟุ่มเฟือยสร้างสรรค์จริงๆ แล้วคนขับรถหน้าโหดๆนั่นมีไว้ทำมไมไม่ทราบ ถ้าทำอะไรผิดใจนิดหน่อยจะโดนเจื๋อนมั้ยเนี่ย
“คือ.....”
“อะไรคะ”
ฉันหันไปถามพี่ชายที่ทำท่าอึกอักยึกยักมานานตั้งแต่ขึ้นรถ โกโชหน้าแดงนิดๆไม่รู้เพราะว่าร้อนหรืออะไรแต่สายตาแบบนั้น ไม่เคยเห็นแฮะ
“ไม่สบายเหรอ”
“เรานั่นแหละ เป็นอะไร”
“ทำไมอ่ะ”
ฉันทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจ ตัวฉันน่ะปกติทุกคนก็เห็น ที่แปลกไปมันเป็นตัวพี่ชายต่างหาก
“ไม่รู้สินะ ว่าทำไมหมู่นี้น่ารักขึ้นทุกวันเลย”
“บ้า!”
ฉันว่าแล้วรีบหันหน้ากลับมา ไอ้คนที่อาการมันน่าเป็นห่วงควรจะเป็นโกโชไม่ใช่รึไง อยู่ๆมาติดนิสัยบ้าๆจากเพื่อนตัวเองแบบนี้ฉันไม่ขำด้วยแล้วนะ
“หรือว่าน้องเค้กไปชอบใครเข้ารึเปล่า”
โกโชพึมพำขึ้นมาเบาๆแต่ฉันที่นั่งซะชิดทำไมจะไม่ได้ยิน ฝ่ามือของฉันกำหมัดแล้วทุบเข้าที่หัวไหล่ของพี่ชายฐานพูดอะไรไม่คิด ทั้งๆที่ในใจของฉันกำลังเต้นระรัวอย่างหยุดไม่อยู่ ฉันน่ะเหรอจะไปชอบใคร...เมื่อก่อนก็ตอบได้หรอกว่าไม่มีทาง ทำไมตอนนี้ถึงได้...ไม่แน่ใจ
“น้องเค้กน่ารักเนอะ”
คนเปิดประเด็นคือพี่นัท พร้อมกันนั้นก็เอามือมาม้วนผมฉันเล่น ใครให้พี่มานั่งข้างหลังฉันฮะ
“นั่นสิ น่าสงสารที่ชีวิตนี้ต้องขึ้นคานเพราะมีพี่ชายบ้าๆอย่างไอ้โกโช”
“พวกแกนี่เป็นไงกันวะ ชอบยุ่งกะน้องเค้กจัง”
โป๊ก!
โกโชว่าแล้วเอื้อมมือไปประเคนเข้างามๆที่ท้ายทอยของพี่ภัทรและนั่นทำให้บุรุษชุดดำที่นั่งข้างหน้าสองคนหันมามองอย่างรวดเร็ว พี่ภัทรส่งเสียงหัวเราะออกมาก่อนจะหันไปบอกพวกพี่ชุดดำว่าไม่มีอะไร จะใจกล้าไปไหนนะพี่ชายฉัน
“ทำไมตีฉันแต่ไม่ตีไอ้นัทวะ ก็คุยเรื่องน้องเค้กกันสองคนเนี่ย”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยไอ้ตัวแสบ”
“โกโชก็นั่งอยู่เฉยๆเลยเหอะ บ้าปะเนี่ย”
ฉันว่าแล้วย่นจมูกใส่พี่ชาย นี่ขนาดเพื่อนตัวเองยังหวงได้บ้าบออย่างนี้ ถ้าเป็นคนอื่นล่ะ สงสัยฉันจะต้องขึ้นคานอย่างพี่ภัทรว่าแน่ๆเลยสินะ
“เราไม่ต้องมาพูดดีเลยเหอะ เพราะน่ารักแบบนี้ไงถึงได้หวงน้องแทบบ้า”
“แน่ใจเหอะว่าหวงน้อง”
พี่นัทพูดขึ้นมาเบาๆทำให้พี่ชายคนดีหน้าแดงลามไปถึงใบหู และนั่นก็เรียกเสียงหัวเราะจากคนชอบแหย่ได้สำเร็จ ก็เพราะชอบทำท่าทางแปลกๆแบบนี้ให้คนอื่นเขาเข้าใจผิดน่ะสิ ฉันขี้เกียจจะสนใจเลยเหลือบไปมองข้างหลัง พี่คีตานั่งข้างเพทายข้างหลังพี่นัทและพี่ภัทรที่ข้างๆเป็นพี่กีต้าร์ เบาะหลังเป็นพี่เนโกะกับพี่โอตะนั่งสวีทอย่างดุเดือด(?) ข้างๆฉันเป็นโชเซกับเพิร์ทที่คนหนึ่งเอาแต่แหย่อีกคนก็บ้าจี้ทำตามคำท้าแปลกๆ และที่นั่งเบาะหลังมันก็คือที่ว่าง...มันจะว่างไว้เพื่ออะไร!
“น้องเค้กดูการ์ตูนมั้ย เนี่ยเดี๋ยวเปิดให้”
พี่ภัทรว่าแล้วพยักหน้าให้กับพี่ๆชุดดำซึ่งก็กดปุ่มทีวีขนาดเล็กสำหรับติดตั้งภายในรถ จะเอาใจฉันกันเบื่อสินะ จะว่าไปยังไม่ได้ถามเลยว่ามาเที่ยวทำไม ทั้งๆที่อาทิตย์หน้ามีเทสต์ย่อยแท้ๆ
“ดูนะ เนี่ย มีที่ออกมาใหม่เยอะแยะเลย”
พี่ภัทรอ้อนอย่างน่ารัก แต่ขอโทษเถอะ คนที่อยากดูคือพี่หรือฉันเนี่ย
“ค่ะ ดูก็ได้”
ฉันตอบกลับไปอย่างว่าง่ายก่อนจะหันไปหาพี่ชายที่อยู่ข้างๆ จะว่าไปแล้ว ยังไม่ได้เคลียร์(เฉ่ง)เรื่องที่ลากฉันมาวันนี้เลยนี่!
“ที่มาเที่ยวเนี่ย ความคิดใคร”
ฉันถามเสียงเฉียบทันทีที่ได้ยินคำถามนั้นทั้งพี่ภัทรที่เมื่อกี้ยังแหย่ฉันอยู่ พี่นัทที่แหย่โกโช และพี่กีต้าร์ที่นั่งทำหน้าเฉยมองดูความเป็นไปของพวกเราต่างก็พากันรีบหลบสายตา ดังนั้นคนเดียวที่ไม่มีสิทธิ์โกหกก็ต้องตกอยู่ในความซวยแล้วล่ะ
“มองตาน้องนะ”
“ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวโกหกไม่ได้”
“ก็พูดความจริงเซ่!”
ฉันเอามือจับหน้าพี่ชายให้หันกลับมามองหน้าตัวเองพร้อมกับจ้องเข้าไป
“ว่าไง”
“ไม่เอาไม่พูด เดี๋ยวน้องเค้กโกรธ”
“แล้วอะไรดลใจบอกให้โกรู้ว่า ถ้าไม่บอกเค้กจะไม่โกรธ!”
“ถ้าบอกน้องเค้กต้องไปยำคนต้นคิดแน่เลย”
“ก็ถ้าไม่พูดคนโดนยำเละก็คือโกเนี่ยแหละ!”
เพราะโกโชยังไม่ยอมมองหน้าฉันแล้วพูดออกมา สายตาเฉือดเฉือนของฉันก็ส่งไปยังคนที่นั่งฉอเลาะกับพี่คีตาอย่างออโตเมติค
“ใครใช้ให้นายมาออกความคิดไม่ทราบ!!”
“ก็อาทิตย์หน้าจะสอบแล้วกลัวเธอเครียดนี่นา เนอะ พี่โกโช”
“ไม่ต้องมาหาพวก!”
“เอาน่า น้องเค้ก นั่งดีๆก่อน”
โกโชถอนหายใจพูดเสียงเบาๆแล้วจับฉันนั่งให้ดีๆเพราะตอนนี้ฉันคร่อมพี่ชายตัวเองไปครึ่งร่างแล้ว
“โกแค่อยากให้เราเที่ยวมั่งเลยทำตามข้อแนะนำของมัน อย่าไปโทษมันเลย”
“เค้กไม่อยากมานี่!ถ้ารู้อย่างนี้จะดื้อซะให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย”
“เพราะงี้ไงเลยไม่อยากบอกให้รู้”
“โกโชเงียบไปเลยนะ นาย ถ้าลงรถเมื่อไหร่วิ่งให้ไวก็แล้วกัน”
ฉันว่าอย่างคาดโทษแล้วหันกลับมานั่งกอดอก เฮอะ!รวมหัวกันหลอกให้ฉันมานี่ สนุกกันมากใช่ม้ายยย!!!!
“พี่โกโช!ช่วยผมด้วยดิ ยัยเปี๊ยกนี่ขู่ฆ่าผมอะ”
“ไม่รู้ไม่สนล่ะเว้ย แกไปแหย่น้องเค้กทำไมกันล่ะ”
“อ้าว!เฮ้ย!พี่ภัทร พี่นัท ช่วยผมด้วยดิ”
“ฉันจะช่วยพาแกวิ่ง ไม่ก็สวดมนต์ให้แล้วกัน อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยจะทำบุญไปให้”
พี่ภัทรว่าแล้วหัวเราะออกมา ในขณะที่พี่นัททำหน้าเห็นใจแบบหลอกลวงส่งไปให้เพทาย มีแต่ฉันที่ยังคงนั่งหน้างอ สนุกกันเหลือเกินนะ!
“น้องเค้กดูนี่ดีกว่า ใจเย็นๆนะ”
โกโชยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะลูบหัวฉันเบาๆและชี้ให้ดูการ์ตูนที่พี่ภัทรเลือกเปิดให้ดู แต่พระเจ้า....คนหนุ่มรูปหล่อดูท่าคุณชายอย่างภัทร.....ดู...บาร์บี้เหรอเนี่ย!!
“น้องเค้กชอบใช่มั้ยล่ะ เนี่ย เตรียมเพื่อน้องเค้กเลยนะ”
พี่ภัทรพูดด้วยน้ำเสียงตั้งความหวัง ในขณะที่โกโชหันหน้าไปมองแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“น้องฉันเกลียดบาร์บี้ที่สุดว่ะ ไอ้เพื่อนภัทร”
ความคิดเห็น