คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3
ฉันกลับถึงห้องด้วยอารมณ์ที่หงุดหงิดอย่างมาก โมโหทั้งเรื่องที่โดนจูบ(และตัวเองคล้อยตามT^T) กับเรื่องที่ฉันจะต้อง (แกล้ง) เป็นแฟนของเขาเพื่อนให้เขาทิ้ง! จูบ! จูบเชียวนะ!!จูบแรกของฉันเชียวนะ!! แค่โดนกอดฉันก็จะบ้าตายอยู่แล้วแต่นี่มันจูบ!!!แถมร้อนแรงจนตอนนี้ฉันยังใจเต้นไม่หายอีกต่างหาก!!นั่นทำให้ฉันยิ่งโมโห หมอนั่นคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้กล้าจูบฉันน่ะ!!! ฉันเป็นลูกครึ่งแต่ว่าฉันไม่ใช่คนใจง่ายนะยะ!!แล้วนายมาจูบฉันเนี่ยนะ อยากจะบ้าตาย นี่ฉันจะมาตอกย้ำตัวเองทำโรงงิ้วอะไรอยู่เนี่ย!!!!!จูบแรกของช้านน~T^T!!!
“ไปไหนมา พี่โอตะบอกว่าไปตามพี่เพทายแต่ไหงพี่เค้ากลับมาคนเดียวล่ะ”
“อย่ามาพูดเรื่องของไอ้บ้านั่นให้ฉันฟังเชียวนะ -_-+”
ฉันออกงิ้วใส่ยัยโชเซอย่างคนจะพาล พูดชื่อหมอนั่นขึ้นมาก็พาลให้นึกไปถึงจูบ!!จูบแรกของฉัน~T^T!!
“เป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย -_-;”
“ยุ่ง!!”
“ติดเชื้อครีมมาเหรอไง ไหงเป็นงี้เนี่ย”
“เงียบไปเลยนะ จะอาบน้ำแล้ว”
ฉันเดินปึงปังเข้าห้องน้ำ น้ำเย็นๆไม่ได้ดับอารมณ์ที่คุกกรุนในใจของฉันให้ลดลงไปเลย เจ็บใจนัก!!ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจ็บใจเท่านี้มาก่อน ยิ่งนึกถึงท่าทางที่กวนประสาทกับคำพูดอวดดีนั่นยิ่งทำให้โมโห
‘...ในระหว่างนี้ เธออย่าเผลอใจเต้นกับฉันไปซะก่อนล่ะ ’
“นายมันทุเรศที่สุดดดดดด!!!!!!!!!!”
“ยัยเพิร์ทบ้า!!! ตะโกนอะไรในห้องน้ำหนวกหู!!”
เสียงของโชเซเรียกสติที่กระเจิงของฉันให้กลับเข้าที่ ฉันหายใจเข้าออกช้าๆเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนจะออกจากห้องน้ำเมื่อแต่งตัวเสร็จ โชเซส่งสายตาหงุดหงิดมาในทันทีซึ่งฉันก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เดินกลับเข้าไปยังเตียงนอนแล้วพบว่า เสียงเพลงริงโทนมือถือยังคงดังอย่างน่ารำคาญ
~ Stop call-in' Stop call-in' I don't wanna think anymore I got my head and my heart on the dance floor ~
“Hello”
ฉันกดรับโดยไม่ดูเบอร์ ใครโทรมาตอนนี้นะ หรือยัยครีม? ไม่หรอก มีอะไรยัยนั่นแจ้นหาโชเซก่อนแหละ
[ทุกทีรับโทรศัพท์ด้วยเสียงอย่างนี้เหรอ -_-;]
“ใครน่ะ -_-“
[จูบแรกของเธอ -_-]
คำพูดนั้นทำให้ฉันรีบดูเบอร์โทรศัพท์ทันที จะบ้าตาย!!ฉันน่าจะรู้สิว่าถ้ามีเบอร์แปลกๆโทรมาอย่ารับ!!)จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะฉันไม่ดูเองT^T)
“นายโทรมาได้ยังไง -_-”
เมื่อรวบรวมสติไก้ ฉันก็เริ่มตอบโต้ด้วยเสียงเย็นชาทันที
[ทำไมจะโทรไม่ได้ล่ะ ก็ในเมื่อฉันอยากโทร]
“ฉันหมายความว่านายได้เบอร์มาได้ยังไง -_-+”
[ไม่ยากเกินความสามารถของฉันหรอก^^]
นั่นสินะ -_- เรื่องแบบนี้ล่ะถนัดนัก ฉันลืมไปได้ยังไงว่าคุยกับใครอยู่ ผู้ชายอันตรายของโรงเรียนเชียวนะ!
“มีธุระอะไร”
[จะโทรศัพท์มาเตือนเธอ ถ้าขืนปากโป้งเรื่องนี้แพร่ออกไปล่ะก็ เรื่องคงจบไม่สวยแน่...]
“นายคิดว่าฉันจะปัญญาอ่อนไปบอกใครรึไง -_-; ไอ้เรื่องบ้าๆแบบนี้พูดไปก็มีแต่คนหัวเราะ”
[ก็ดี อ้อ...วันพรุ่งนี้เช้า จะไปรับมากินข้าว เตรียมตัวไว้ด้วย...]
“ทำไมฉันต้องไปกับนาย -_-”
[เพราะตามข้อตกลง ตอนนี้เธอเป็นแฟนฉัน และคนเป็นแฟนกันไปกินข้าวด้วยกันมันผิดรึไง]
“มันผิดมากเลยเพราะตามจริงแล้วนายเล่นสกปรกบีบบังคับฉัน!”
[อยากด่ายังไงก็เชิญ เพราะถึงยังไงสถานะของเธอนับแต่นี้ก็เป็นผู้หญิงของฉัน และฉันมีหน้าที่ทน -_-]
“ก็ทนให้ได้ตลอดแล้วกัน!”
ติ๊ด!!
ฉันกดวางสายพร้อมกับปิดเครื่องทันที เฮอะ!แผนบ้าๆนั่นเริ่มแล้วสินะ หงุดหงิดสุดๆ! นี่มันอะไรกัน! ชีวิตสาวสวยที่ราบรื่นมาตลอดทำไมต้องมีจุดหักเหเพียงเพราะ...!ต้องโทษพี่โอตะสินะที่ให้ฉันไปตามหมอนี่วันนั้น -_-+ ไม่สิ...ต้องโทษตัวเองต่างหากที่โง่เอง! ลืมไปได้ยังไงว่าหมอนั่นอันตราย!!ดันหลงนึกสงสารไปได้ยังงาย~T^T
“ใครโทรมาเหรอ”
โชเซที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จเดินมานั่งที่เตียงฉันแล้วเช็ดผมที่เพิ่งสระ ฉันหันไปมองเพื่อนแล้วก็ได้แต่ร้องในใจ Oh god!! ท่าทางแบบนั้นเท่ชะมัด *O*!! นับวันโชเซจะยิ่งกู่ไม่กลับแล้วนะ ไม่ๆๆๆ>x<!!ไม่ได้ จะปล่อยให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ แต่ว่าไอ้ท่าทางแมนๆนั่น = = รับรองเลยว่าถ้าบรรดาแฟนคลับพวกนั้นได้เห็นท่าทีมาดแมนอย่างนี้ โชเซโดนผู้หญิงฉุดแน่ๆ
“มองอะไร -_-“
“โชเซฮอตมาก *O* อย่างกับผู้ชายเลย”
“บ้าไปแล้วหรือไง -_-;;;”
โชเซว่าแล้วก็ขยับออกห่างฉันซะเกือบสุดปลายเตียง ชิ!นี่สาวสวยอุตส่าห์ชมนะ! เก็บความรู้สึกหน่อยก็ได้ ไม่ต้องจริงใจขนาดนั้นหรอก!!=x=
“ตกลง ใครโทรมา”
“คนบ้าโทรผิดน่ะ”
“ฉันว่าไม่ว่ะ เพราะแกดูหงุดหงิด -_- เพราะงั้นน่าจะเป็นคนรู้จัก”
ทีอย่างนี้ล่ะเก่งเชียวนะ หรือว่าฉันโง่เองวะT^T น่าจะเป็นอย่างหลังมากกว่าเพราะแต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยปิดอะไรยัยนี่ได้สักที
“เฮ้ย!”
“ตกใจอะไร ขอดูหน่อย ทำไมต้องปิดเครื่องด้วย -_-”
“อย่านะ!”
ฉันพยายามแย่งมือถือกลับมา ขืนยัยนี่เปิดเครื่องมีหวัง หมอนั่นโทรมาอีกแน่ๆเลย > O < และถ้าเพทายโทรมาตอนนี้ โชเซก็ต้องรู้สิ
~ Stop call-in' Stop call-in' I don't wanna think anymore I got my head and my heart on the dance floor ~
ฉันว่าแล้วไงT^Tเสียงเปิดเครื่องยังไม่ทันดับ ยัยเลดี้ กาก้านี่ก็ร้องแล้ว~ตายแน่คราวนี้T^T
“ว่าไง”
โชเซใช้สายตานิ่งๆจ้องฉันที่พยายามแย่งโทรศัพท์กลับมา ฮือT^T น่ากลัวพอกันเลยทั้งยัยนี่ทั้งยัยครีมแล้วก็ไอ้บ้านั่นด้วย!
[เมื่อกี้วางสายทำไม -_- แล้วเสียงเธอเป็นอะไร ทำไมแหบๆ...ฟังคุ้นๆ]
“ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกน่า -_- แค่ยังไม่ได้กินน้ำ ว่าแต่นายมีอะไร”
ยัยโชเซดัดเสียงที่ห้าวเล็กน้อยให้กลายเป็นเสียงของผู้หญิงได้อย่างเหลือเชื่อ อาจเป็นเพราะอยู่ด้วยกันตั้งแต่เล็ก ทำให้เสียงของเราคล้ายกันไปด้วย เยี่ยมค่ะ!! I want to die T^T someone kill me please TT^TT
[พรุ่งนี้เช้า ตามนั้น -_- ถ้ายังพูดไม่ฟัง ฉันจะขึ้นไปลากเธอลงมาจากหอแน่ๆ]
ประโยคนั้นทำให้โชเซขมวดคิ้วแล้วหันหน้ามามองฉัน Speaker phone ทำงานได้ดีเกินไปแล้วนะT^Tทำไมโชเซไม่ฟังเองคนเดียว ทำไมต้องเปิดให้ฉันร่วมรับรู้ภัยพิบัติของตัวเองด้วยง่า
“กล้าอย่างนั้นเชียว จะอ้างสิทธิ์อะไรที่จะทำแบบนั้น”
[ต้องให้เตือนมั้ยว่า ตอนนี้เธอเป็นแฟนของฉัน]
สายตาคมกล้าของโชเซจับจ้องมาอย่างคาดโทษ ใครก็ได้ฆ่าฉันให้ตายตอนนี้แหละT^T!!อย่ารอให้ยัยหล่อนี่มาลงโทษทีหลังเลย โฮTT^TT
“ฉันไปเป็นไอ้ของแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
ขอเถอะโชเซ อย่าถามอะไรหมอนั่นอีกเลยนะT^T
[ก็ตั้งแต่เธอเสียจูบแรกให้ฉันที่ดาดฟ้าน่ะสิ-_- เฮ้ย! เธอเป็นผู้หญิงที่โวยฉันจริงๆรึเปล่าวะ เห็นเสียใจจะเป็นจะตายแล้วทำไมถึงได้ชอบถามแนซ้ำๆให้ฉันย้ำทำไมเนี่ย-_-;;]
“อือ...อาฮะ”
ได้โปรดเถอะ ใครก็ได้ช่วยทำให้ไอ้บ้านั่นหุบปากที!!T^T
“ธุระนายแค่นี้ใช่มั้ย”
[ทำไม จะรีบวางไปไหน หรือกลัวตัวเองจะใจเต้นกับฉัน...]
“ฉันมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการโดยด่วน เพราะงั้น แค่นี้แหละ”
[เออๆ แค่นี้...]
โชเซไม่รอให้หมอนั่นพูดอะไรอีกแต่จัดการกดวางแล้วปิดเครื่องแบบที่ฉันเพิ่งจะทำ(ก่อนที่ยัยนี่จะมาเปิดT^T) และหันมามองหน้าฉันอย่างเรียบเฉย ฉันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาด้วยซ้ำ!น่ากลัวที่สุดเลยT^T
“บอกมาตามความจริง -_-”
“อะ...อะไร”
“ไอ้คนที่พูดเมื่อกี้...เพทายใช่มั้ย”
ฉันก็อยากจะปฏิเสธหรือโกหกไปว่าไม่ใช่หรอกนะ แต่พอมองหน้าของโชเซแล้วมันไม่กล้าอ่า T^T ว่าแล้วว่าชีวิตฉันมันต้องเศร้าตั้งแต่ได้เจอกับนายเนี่ย!
“อะ...เอ่อ...”
แต่จะให้บอกไปเลยฉันก็ยังไม่ใจกล้าขนาดนั้น ฉันก็ยังมีความเป็นหญิงไทยอยู่นะ >O<
“บอกมาเดี๋ยวนี้ -_-”
“อะแบบว่าคือว่า....อะคือว่าแบบว่า...”
“จะร้องเป็นเพลงอยู่อย่างนั้นแล้วให้ฉันโทรไปถามเองใช่รึเปล่า”
“อะจ๊ะๆ ใช่แล้วๆๆ>~<!!”ฉันรีบพูดเมื่อโชเซทำท่าจะหันไปกดโทรศัพท์(โหดร้ายมาก!)
“ไปจูบกันตอนไหนเนี่ย -_-“
“อ่า...ก็...วันนี้”
“ทำไม -_-“
“อย่าทำหน้านิ่งอย่างนั่นสิ กลัวนะT^T”
“ตอบคำถามมา”
จำเอาไว้เลยนะยัยเพื่อนบ้า! แกล้งกันอย่างนี้เดี๋ยวตัดออกจากกองมรดกเลย(พูดได้แค่ในใจ ไม่กล้าหือหรอกT^T)
“ก็...เป็นแฟนกันไง”
“แล้วไง ขอรายละเอียดที่จะไม่ทำให้โชเซหงุดหงิดเพราะการถามซ้ำๆหน่อยสิ เพิร์ท -_-+”
และเพราะการคาดคั้นของยัยเพื่อนรักตัวร้ายทำให้ฉันต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังโดยไม่สามารถขัดขืนได้อย่างหมดเปลือก สีหน้าของโชเซนิ่งเฉย แล้วก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้ว จากนั้นก็เริ่มนิ่งอย่างเยือกเย็น จนกระทั่งพอเล่าจบ...อย่างกับนักฆ่าเลยอ่ะ! T^T
“ไอ้พี่บ้านั่นอยากตายใช่มั้ยเนี่ย...”
“...”
“งี่เง่าชิบ!แบบนี้ยังเรียกตัวเองว่าผู้ชายได้เหรอวะ!”
แล้วโชเซก็บ่นอีกสารพัดคำที่เราไม่สามารถนำมาออกอากาศได้ = =; ไม่อยากจะบอกเลยว่าตอนนี้ท่าทางของโชเซแมนซะยิ่งกว่าแมนซะอีก >///<!!
“แล้วต่อไปจะทำยังไง ยอมโดนทิ้งตามแผน?”
เฮ้ยๆ!>o< ทำไมพูดเหมือนไม่แคร์งั้นเลยวะเนี่ย
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย เรื่องนี้โชเซไม่ยุ่ง -_- ขืนช่วยอะไรไป ไม่ว่าจะช่วยใครก็เถอะ ครีมรู้ทีหลังล่ะบรรลัยกันหมด -_-;”
นั่นสินะ ฉันเข้าใจ...แต่ที่ไม่เข้าใจคือทำไมแคร์ยัยนั่นมากกว่าฉันละฮะ!! ไม่ได้นะ!โชเซเป็นลูกสาวคนเดียวของคุณอา จะยอมปล่อยให้คิดอะไรเกินเลยกับเพื่อนสนิทไม่ได้นะ!! (จินตนาการสุดขั้วจริงๆ -_- ;)
“ตกลงเอาไง”
“ไหนว่าไม่ช่วยไง มาถามทำไมฮะ >x<!”
“อย่ามางอนน่า -_- พูดๆไปงั้นแหละ เอาเข้าจริงๆก็ต้องช่วยใช่มะ”
“รักโชเซที่สุดเลย~”
ฉันกระโดดกอดคอเพื่อนรักอย่างสุดซึ้ง ตั้งแต่รู้จักกันมารักมันที่สุดก็วันนี้แหละ! (วันอื่นๆยัยนี่เอาแต่แกล้งฉันนี่ -_-)
“ไม่ต้องรักมากก็มั้ง = =;”
“แหะๆ ^^”
“ตกลงเอาไง ถามเป็นรอบที่สามแล้วเนี่ย”
“ฉันจะเป็นแฟนเขา -_- “
“แล้วก็โดนทิ้ง?”
“ไม่!”
โชเซมองหน้าฉันที่เพิ่งจะคิดอะไรได้ บอกแล้วว่าในสาระบบของสาวสวยต้องไม่มีคำว่าถูกทิ้ง!
“ทำหน้าแบบนี้...จะทำอะไร”
“แหม~รู้จักกันดีจริงๆนะ...”
“สีหน้าแสดงความชั่วร้ายออกมาหมดเลยน่ะสิ-_-“
“ใจร้ายT^T”
“ตกลงจะทำยังไงในเมื่อไม่ยอมโดนทิ้ง”
ฉันยิ้มออกมากับคำถามนั้น ทำยังไงน่ะเหรอ
“ฉันก็เป็นคนทิ้งเขาสิ ”
ความคิดเห็น