คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
ตึกพยาบาลตั้งอยู่ตรงข้ามตึกเรียน ดังนั้นฉันเลยต้องเดินย้อนกลับไปทางแปลงเกษตรที่เป็นทางลัดที่ใกล้ที่สุด บุคคลที่พี่โอตะต้องการตัว เป็นอดีตคู่ปรับตลอดสี่ปีของยัยครีมเค้ก ที่ว่าเป็นอดีตก็เพราะเมื่อเทอมที่แล้วเพทายบอกชอบครีมเค้ก แต่เพราะถูกเพื่อนของฉันปฏิเสธ ตอนนี้เขาเลยหยุดเรื่องผู้หญิงไปพักใหญ่ ฉันเองก็ไม่ค่อยสนิทกับเขานักหรอก เมื่อก่อนก็เรียกพี่เพทายหรอก แต่หลังๆมานี่ก็ติดเรียกชื่อเพทายตามยัยเค้กไปด้วย อ้อ!เขายังเป็นเพื่อนของพี่กวาง คนที่ฉันเคยแอบปลื้มไปพักหนึ่งด้วยล่ะ ฮ่าๆ~>w<
“เพิร์ทจะไปไหน”
ฉันหันหลังกลับไปตามเสียงเรียก แล้วก็ต้องตกใจที่เห็นว่ายัยครีมเค้กเดินลัดแปลงเกษตรมา น่าแปลกใจจัง ที่ยัยนี่อยู่คนเดียว
“ไปตามคนมาให้พี่โอตะน่ะ แล้วพี่ชายตัวเองล่ะ”
“ไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“ทำไมทิ้งครีมล่ะ”
“ฉันไล่มันไปเอง”
สีหน้าหงุดหงิดแบบนั้นทำให้ฉันอดนึกขำไม่ได้ พี่โกโชพี่ชายของครีมเค้กเป็นเจ้าชายอันดับหนึ่งของโรงเรียน แต่เพราะนิสัยที่ติดน้องสาวมากเกินไป บ่อยครั้งเลยทำให้ถูกน้องสาวใจร้ายซะน่าสงสาร~ผู้หญิงชอบเยอะมากเลยนะ (ฉันเองก็ด้วย) แต่เพราะยัยครีมเองก็หวงพี่ชายไม่แพ้กันกับที่พี่โกโชหวงน้องสาว ดังนั้น ถ้าผู้หญิงคนไหนเกาะแกะพี่ชายเกินจำเป็น ยัยตัวเล็กนี่เป็นวางมวย=w=;
“รีบมั้ย”
“มั้ง”
“งั้นไปเหอะ”
“ทำไมเหรอ”
“เปล่า ถ้าไม่รีบกะจะชวนไปเล่นเท งั้นไปละ”
ท่าทางหงุดหงิดนั่นทำให้ฉันนึกสภาพของคู่ซ้อมในวันนี้ที่จะเป็นใครไม่รู้ได้ดีเลยล่ะ คงไม่พ้นถูกยัยนั่นเตะจนน่วมเลย เฮ้อ = =;
ลานบนดาดฟ้าของตึกพยาบาล มีลมเย็นๆพัดผ่านตัวของฉันทำให้เหงื่อระเหยอย่างรวดเร็ว ก็ไม่น่าแปลกใจนักหรอกที่ใครๆก็ชอบขึ้นมาบนดาดฟ้าของตึกนี้(อาจจะเพราะตึกอื่นบรรดาครูอาจารย์สอดแนมได้ง่ายด้วยมั้ง=w=;)
“พี่เพทายคะ”
ฉันส่งเสียงเบาๆ ปลายเท้าของผู้ชายคนหนึ่งโผล่พ้นกล่องกระดาษที่ถูกเอามาวางไว้เพื่อกั้นอานาเขต คง...จะใช่น่ะแหละ มั้งนะ...
“ฟรี้ ~zZ”
เสียงกรนเบาๆของคนที่เอาหนังสือปิดหน้าแล้วพิงกำแพงนอนทำเอาฉันแอบขำ แอบโดดซ้อมมานอนหลับอย่างนี้มันน่ารักซะจริงๆ>w<~
“พี่เพทายค่ะ ^^”
ฉันส่งเสียงเรียกอีกครั้งเบาๆ
“พี่เพทายคะ -_-;”
ลองเสียงดังขึ้นมาอีกนิดพร้อมกับเขย่าตัวของเขาไปด้วย
“พี่เพทายค่า ~=w=;”
เงียบ.....ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียกกรุณาติดต่อใหม่อีกครั้ง จะขี้เซาเกินไปมั้ยเนี่ย
“พี่เพทายคะ!!>O<!”
คราวนี้ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆพร้อมกับตะโกนเข้าที่หูของคนขี้เซาอย่างเต็มเสียง
Oh my god!!! O_o
“เธอทำอะไร -_-+”
เสียงดุๆเจือปนความหงุดหงิดถูกส่งมาให้ฉันในทันที ตาคู่คมที่จ้องมาก็พร้อมที่จะสำเร็จโทษฉันที่ไปกวนการนอนของเขา แต่ว่า...ถ้าเขาจะทันสังเกตสักนิด....ตอนนี้...เขา...กำลังกอดฉันอยู่นะ? -_-;
“มองหน้าฉันทำไมไม่ทราบ -_-+”
“ฉันว่า...นายปล่อยฉันก่อนดีกว่ามั้ย”
เขาเหลือบตามอง และเมื่อพบว่าตัวเองกำลังกอดฉันอยู่ สีหน้าดุๆของเขาก็เจือความตกใจแล้วค่อยๆเปลี่ยนกลับเป็นอย่างเดิม เขาปล่อยฉันลงข้างๆในขณะที่ตัวเองก็ขยับออกห่างไปอีกทาง
“เธอ....หน้าคุ้นๆแฮะ -_-”
ขอบคุณที่ยังคุ้นหน้าคนที่รู้จักกันมาตั้งเกือบสี่ปีนะคะ = =;
“เพิร์ทไงละ เพื่อนยัยครีมไง”
“อ๋อ...”
เพทายทำหน้าตารับรู้แต่แล้วสายตาคู่นั้นก็หม่นลง ฉัน...ทำอะไรผิดรึเปล่า?
“ว่าแต่เธอ...ขึ้นมาถึงบนนี้ คงไม่ใช่เพื่อมากวนฉันนอนหรอกนะ”
“พี่โอตะให้มาตามไปซ้อมดนตรีค่ะ”
“ไอ้พี่บ้านั่นคงจะบ่นหนักเลยสิเนี่ย -_-;”
เพทายทำหน้าเบื่อๆแล้วลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ อา...เขาสูงจังเลยแฮะ ถึงแม้ว่าจะสูงได้ไม่เท่าพวกพี่ๆข้างล่างก็เถอะ(และฉันก็นั่งอยู่ด้วย) แต่แบบนี้ก็ยังถือว่าสูง ฉันมองไล่ไปตั้งแต่จมูกโด่งๆที่อยู่ตรงกลางตาคู่คมที่ดูเศร้าหมอง คิ้วเข้มที่หางคิ้วมีรอยแผลเป็นเล็กๆพาดอยู่ จมูกโด่งสวยเข้ากับปากที่ไร้รอยยิ้ม ฉันไม่สงสัยนักหรอก ที่เขาจะเป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงในโรงเรียน ก็หน้าตาอย่างเขา ถ้าฉันไม่ได้เจอพวกพี่โกโชก่อนก็คงจะหลงเหมือนกัน(พี่โกโชหล่อกว่า เอิ๊กส์ๆ^^)
“งั้น...เพิร์ทไปนะ”
“เดี๋ยวสิ”
“คะ?”
“อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน อย่าเพิ่งลงไป”
ไม่รู้เป็นเพราะสีหน้าเศร้าๆนั่นมาพร้อมกับคำพูดอ่อนแรงนี่รึเปล่า ที่ทำให้ฉันทำตามคำขอร้องนั่นอย่างช่วยไม่ได้ เพทายยืนเท้าแขนเข้ากับระเบียงกั้นดาดฟ้า สายตาที่เหม่อมองออกไปดูหม่นหมองที่สุด ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เข้าใจหรอกนะ ว่าความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้เป็นยังไง แต่ว่า...ฉันจะช่วยอะไรได้ล่ะ
“แล้ว...ยัยเปี๊ยกนั่น...ตอนนี้เป็นไงบ้าง”
“อ๋า....ยัยครีมน่ะเหรอคะ ก็...ถูกพี่โกโชคุมเช้าเย็น=w=;”
“ฮึ...ยัยนั่นคงจะบ่นแล้วก็หงุดหงิดน่าดูเลยสินะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนแต้มที่ริมฝีปากของเขาในนาทีที่พูดถึงครีมเค้ก ฉันเองก็ไม่รู้จะปลอบใจยังไงดี
“ทำไม...ไม่ลองเข้าไปคุยกับครีมดูล่ะคะ”
“ก็อยากอยู่เหมือนกัน... แต่ว่า ฉันไม่กล้า...”
“ทำไมละคะ”
“ฉันกลัวตัวเอง...จะกลับไปชอบยัยนั่นอีก”
อาการเคสนี้น่าเป็นห่วงแฮะ=w=; ฉันยืนนิ่งเงียบอยู่อย่างนั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี ก็บอกแล้วว่าไม่สนิทกัน แล้วฉันก็ปลอบใจคนไม่เก่งด้วย
“ลงไปกันเถอะ เดี๋ยวไอ้พี่โอตะมันเล่นงานคืนล่ะก็ ฉันไม่มีปัญญาจะหนีพ้น=x=;”
นั่นสินะ ใครๆก็รู้นี่นาว่านั่นน่ะ โจ๊กเกอร์สุดอันตรายแห่งซาโตนิโอเชียวนะ!
ทำไมช่วงนี้ฉันถึงได้รู้สึกเหมือนโดนแกล้งเลย=x=;
“เพิร์ท ทำไมไม่ใส่ร้องเท้า = =;”
“นั่นสินะ^^; รองเท้าหายไปไหนก็ไม่รู้”
โชเซมองมาด้วยสีหน้าประมาณว่ากะไว้แล้ว หมายความว่าไง=w=;
“เอ้า!เอานี่ไปใช้แล้วกัน”
“รองเท้าแตะ? เตรียมไว้อย่างกับรู้แน่ะ= =;”
“ก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่าน่าจะโดนทำนองนี้ แต่เอาเถอะไหนๆก็เลิกเรียนแล้ว คงไม่มีอะไรหายแล้วละมั้ง”
“นั่นสินะ=w=; กลับกันเถอะ วันนี้มีซ้อมดนตรีมั้ย”
“มี แต่ไม่ไป ไปเมื่อไหร่ก็ซ้อมคนเดียว รอสมาชิกครบคนก่อนค่อยไปแล้วกัน แล้วก็...ตอนนี้เพิร์ทน่าเป็นห่วงกว่าเยอะ = =;”
ฉันก็ว่าแหละ=w=; เริ่มรู้สึกแล้วเหมือนกันว่าตอนนี้ ชะตาชีวิตเริ่มน่าเป็นห่วง
“เฮ้!โชเซ ขอยืมตัวยัยนี่เดี๋ยวสิ”
เราสองคนหันไปตามเสียงเรียก และก่อนที่โชเซจะพูดคัดค้านอะไร ฉันก็ถูกดึงข้อมือไปซะแล้ว ดะ...เดี๋ยวสิ!ใครกันน่ะ = =; อ๊ะ!!เพทาย!!!
“เดี๋ยวสิ!จะลากไปไหนคะเนี่ย”
“ตามมาเถอะน่า อย่าเพิ่งถามมากเลย”
แล้วเขาก็ไม่พูดอะไรอีก มารู้ตัวอีกที ฉันก็ยืนอยู่ที่ดาดฟ้าตึกพยาบาลซะแล้ว = =; ฉันมาได้ยังไง? อ๊ะ!ไม่ใช่สิ เพทายลากฉันมาที่นี่ทำไมกันอ่ะ
“สรุปแล้ว =w=; ลากเพิร์ทขึ้นมาทำไมอ่ะ”
“ฉันเพิ่งจะคิดอะไรออกล่ะ”
“คิด? คิดอะไรอ่ะ = =;”
เพทายหันมาส่งยิ้มให้ฉัน รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้ฉันไม่ไว้ใจเลยสักนิด -_-; เขาคิดอะไรออกล่ะเนี่ย แล้วเรื่องที่คิดออกมามันเกี่ยวกับฉันตรงไหน
“เธอต้องช่วยฉันนะ!”
“ชะ...ช่วย?ช่วยอะไรอ่ะ”
“มาคิดๆดูแล้ว ยัยเด็กเปี๊ยกนั่นทำเจ็บแสบชะมัด!คนอย่างฉัน! คนอย่างฉันที่ผู้หญิงต่างเรียกหา กลับโดนยัยเปี๊ยกนั่น!ยัยเด็กไร้เซนต์ด้านความรักอย่างนั้นมาทำให้เสียเชิง!!คิดแล้วเจ็บใจ”
ครีมมันไม่ใช่ว่าไร้เซนต์นะ=w=; แต่ยัยนั่นไม่สนใครนอกจากพี่โกโชตะหาก เอ๊ะ! หรือว่ามันจะไร้เซนต์จริงๆฟ่ะ = =;
“เพราะงั้น ฉันจะทำให้ยัยนั่นรู้ซึ้ง”
“แล้วเกี่ยวกับเพิร์ทยังไง -_-;”
“เกี่ยวสิ เพราะเธอต้องช่วยฉัน!”
“Oh no! You’re crazy!!เพทายนายบ้าไปแล้วล่ะ O_o!”
เขาเมาแดดแน่เลย = =; กำลังเพ้ออะไรอยู่ไม่ทราบค่ะ คุณรุ่นพี่ คิดจะต่อกรกับยัยตัวแสบนั่นไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ (เพราะมันเป็นประจำอยู่แล้ว = = ;) แต่ไอ้ที่คิดจะเอาฉันไปช่วยต่อกรกับยัยนั่นน่ะสิ หมอนี่คิดอะไรอยู่ =w= ;
“ฉันไม่บ้าล่ะ!ยัยนั่นต้องแค้นแทบคลั่งแน่ถ้าเป็นเธอล่ะก็นะ^^”
“No no! ขอปฏิเสธโดยด่วนเลย =x=”
“ทำไมล่ะ!”
“อะไรทำให้นายคิดว่าฉันจะช่วยนายกันล่ะ ยัยเค้กน่ะเพื่อนรักฉันนะ ถ้านายคิดจะทำอะไรไม่ดีกับเพื่อนฉัน แค่ฉันไม่ไปเตือนนี่ก็ผิดมากแล้ว -_-“
เพทายมองหน้าฉันนิ่งๆ แต่ฉันดูออกว่าเขากำลังขัดใจ ฉันเองก็สงสัยอยู่เหมือนกัน = =; ทำไมเขาถึงได้มั่นใจมากเลยว่าฉันจะช่วยเขาแก้แค้นบ้าบออะไรนี่ ไปขอพวกอริของยัยเค้กยังจะง่ายกว่ามั้ย?
“ทำยังไงเธอถึงจะช่วยฉันล่ะ”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันล่ะ”
“เพราะเธอเป็นเพื่อนรักยัยนั่นน่ะสิ!”
“โชเซก็เพื่อนรักเค้กนะ -_-;”
“โชเซไม่ไหว ดูยังไงก็รักยัยเปี๊ยกนั่นเกินไป ขืนไปขอให้มันช่วยก็ต้องโดนด่ายับแล้วก็แผนพังตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม -_-; อีกอย่างนะ ท่าทางมันแมนๆอย่างนั้น ขืนให้มาช่วยฉันก็ต้องกลายเป็นคู่เกย์น่ะสิ”
นั่นสินะ -_-; โชเซต้องแอบคิดอะไรเกินเลยกับยัยเค้กแหงๆ...เฮ้ยๆ! ไม่สิ!! นี่ใช่เวลามาคิดอะไรแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ ยังไม่รู้เลยว่าหมอนี่คิดจะทำอะไรกันแน่
“นายจะทำอะไร”
“เธอ!ต้องมาเป็นแฟนฉัน!!”
“เฮ้ยยย!!!”
“จะร้องทำไม -_-; แฟนปลอมๆหรอกน่า”
“ปัญหามันไม่ใช่ตรงนั้น!!”
เพทายทำหน้างอเมื่อฉันร้องออกมา นี่มันจะบ้าไปใหญ่แล้วนะ!!
“ฉันต้องอธิบายใช่มะ -_- เธอนี่ยุ่งจริงๆนะ เอ้า! ฟัง ถ้าเธอคบกับฉัน ยัยนั่นต้องคลั่งแน่ๆ แล้วก็ต้องโวยวายว่าฉันไม่เหมาะกับเธอ บลาๆๆๆๆ เหมือนเมื่อตอนคีตาอีกชัวร์ๆ = =; แล้วยิ่งเธอดื้อไม่ฟัง ยิ่งเธอเลือกฉัน ยัยนั่นก็จะยิ่งหงุดหงิด แล้วก็จะต้องตามเล่นงานฉัน ทีนี้ก็เข้าล็อคเลย^^ เธอไม่ต้องทนฉันนานนักหรอก เพราะฉันจะทิ้งเธอและก็จะทำให้ยัยนั่นต้องช้ำใจที่เพื่อนรักถูกฉันทิ้ง!!”
เพทายอธิบายแผนงานอย่างร่าเริง โดยที่ไม่ได้ใส่ใจว่าฉันกำลังทำหน้าแสดงความคิดของตัวเองทั้งหมด หมอนี่ไม่เพ้ออย่างเดียวแล้วล่ะ = =; เพ้อเจ้อแล้วก็โรคจิตด้วย! คิดอะไรออกมาได้!!จะให้ฉันไปเป็นแฟนเขา(ถึงจะปลอมๆก็เถอะ)แล้วก็บอกให้เรียบร้อยเลยว่าฉันจะต้องถูกทิ้ง -_-; ผู้หญิงสวยๆอย่างฉันต้องมีประวัติโดนทิ้งย่ะ!!
“ทีนี้จะช่วยได้หรือยัง”
“นายประสาทกลับรึเปล่า -_-; “
“อะไรอีกล่ะ!”
“ฉันไม่ได้อยู่ในสถานะที่นายจะมาเสียงดังใส่นะ = =;”
“= =;”
“แล้วแผนบ้าๆอะไรของนายนี่ เก็บเข้ากรุไปเถอะ ฉันว่ามันไม่ได้ผลหรอก =x=;”
เพทายนิ่งไป แต่สีหน้าของเขายังดื้อรั้นและขัดใจอย่างมากที่ฉันไม่ยอมร่วมมือกับสิ่งที่เขาต้องการ แต่แล้วจู่ๆก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากสวยๆนั่น...รอยยิ้มที่ฉันไม่ชอบใจเอาซะเลย -_-;
“นะ...นาย ยิ้มทำไม -_-;”
“นั่นสินะ ฉันคงต้องสร้างเงื่อนไขและสถานการณ์ที่เป็นต่อเธอ ^^”
“มะ...หมายความว่าไง -_-;”
“ก็หมายความว่าอย่างนี้งาย~^^”
เพทายเดินเข้ามาหาฉันพร้อมกับยิ้มกริ่ม พอฉันทำท่าจะหนีเขาก็เอาแขนกั้นเอาไว้ทั้งสองข้างและใช้จังหวะที่ฉันตกใจจู่โจมในทันที O_o! สัมผัสที่เรียวปากร้อนระอุทันทีที่ปากของเขาแตะลงมาก่อนจะแนบลงประทับ ร่างกายของฉันร้อนผ่าว ไม่ใช่แค่ปาก แต่มันลามไปทั้งหน้า ร่างกายไม่มีแรงไปซะเฉยๆจนเพทายต้องกอดประคองเอาไว้ไม่อย่างนั้นฉันคงลงไปกองกับพื้น แต่ว่า...เดี๋ยวสิ!!หมอนั่นจูบฉัน!!แถมไม่ใช่แค่ปากแตะ! แต่เป็นจูบที่ร้อนแรงมากมาย โฮ!!!! มันจูบแรกของฉันน้า~!!!!TTOTT
“อึก! ปล่อยฉันนะ!!!!”
ทันทีที่สติกลับมา ฉันก็พยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดที่ยังประคองไม่ปล่อย เพทายยอมถอนจูบออกพร้อมทั้งส่งรอยยิ้มร้ายกาจมาเย้ยฉันถึงที่!!เจ็บ...เจ็บใจที่สุด!!
เจ็บใจ...ที่หัวใจเต้นรัว!
เจ็บใจ...ที่ร้อนวูบวาบในนาทีที่ถูกสัมผัส!!
เจ็บใจ...ที่เผลอเคลิ้มจนเข่าอ่อน!!
เจ็บใจ...ที่ถูกชิงจูบแรกไปเพราะคนแบบนี้!!!!
เจ็บใจ!!!!!!!
“หมดแรงแล้วงั้นเหรอ ^^”
“นายมันไม่เป็นสุภาพบุรุษ เลวที่สุดเลย!!!”
น้ำตาของฉันเอ่อขึ้นด้วยความเจ็บใจที่เขายังยิ้มอยู่ได้ ฉันรีบเช็ดมันทิ้ง ไม่อยากให้เขาเห็น ไม่อยากให้คนแบบนั้นมาเห็นฉันในตอนที่กำลังอ่อนแอแบบนี้!!
“เป็นอะไรไปเล่า เธอเป็นลูกครึ่งนี่ แค่นี้มันเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ^^”
“...”
“อย่าบอกน้า~ว่านี่จูบแรกน่ะ^^”
“อย่ามาแตะฉันนะ!”
ฉันปัดมือของเพทายที่กำลังจะเอื้อมมายีผมของฉันเล่น เขามองหน้าฉันอย่างตกใจ แต่แล้วอยู่ๆก็กลายเป็นว่าหมอนั่นกลับเข้ามากอดฉันเอาไว้พร้อมทั้งล็อคแขนเอาไว้ทั้งสองข้างซะอย่างนั้น!
“ปล่อยฉันนะ!”
“ไม่ปล่อย”
“คนเลว!นายทำแบบนี้ทำไม!!ฉันไปทำอะไรให้นายไม่ทราบฮะ!!!”
ฉันตะโกนใส่เพทายพร้อมทั้งดิ้นรนให้ตัวเองหลุดพ้นออกจากอ้อมแขนของเขา ถ้าหากว่าสองมือของฉันเป็นอิสระล่ะก็ จะทั้งทุบทั้งตีทั้งข่วนให้ตายกันไปข้างหนึ่ง!!
“ถ้าเธอยังไม่ยอมหยุด ฉันจะจูบอีกทีนะ!”
“...”
คำขู่นั้นทำให้ฉันหยุดชะงัก...
“หยุดซะที เวลาโวยวายนี่เอาเรื่องเหมือนกันนะ เออๆ ขอโทษก็ได้ ไม่รู้นี่ว่านั่นมันจูบแรก คิดว่าเด็กนอกอย่างเธอจะชินกับเรื่องแบบนี้ซะอีก”
“...”
“แต่คราวนี้ เธอก็ช่วยฉันได้แล้วใช่มั้ย”
“ฉันไม่มีทางช่วยคนอย่างนายหรอก!!!”
ฉันตะโกนใส่หน้าเพทายหลังจากที่เงียบไปพักใหญ่ เชื่อเลย!!เขาคงจะเศร้าจนประสาทกลับและเกิดอาการฟุ้งซ่าน!!ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมยัยครีมถึงได้เกลียดหมอนี่นัก!!!
“เธอมีสิทธิ์ปฏิเสธฉันเหมือนเมื่อกี้รึไง”
“ทำไมจะไม่มี...”
เสียงของฉันขาดห้วงเมื่อเพทายชูสิ่งที่อยู่ในมือให้ฉันดู คลิปวิดีโอในโทรศัพท์บันทึกภาพเอาไว้อย่างชัดเจน...ภาพจูบแรกของฉันที่ถูกช่วงชิง...จูบที่ฉันเผลอเคลิ้มตามไปอย่างน่าเจ็บใจ!
“ฉันเกลียดนาย!!!!”
“งั้นดีเลย ก็อย่างที่บอกไง ว่าเธอไม่ต้องทนคบฉันนานนักหรอก ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามแผน ฉันก็ปล่อยเธอไปแล้ว”
“ทำไมฉันต้องช่วยนาย!!”
“ถ้าคลิปนี้ถูกส่งไปทั่วโรงเรียน เธอคิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”
คำขู่นั้นทำให้ฉันนิ่งค้าง เลวที่สุด!คนอย่างหมอนี่เลวที่สุดเลย!!!!
“แล้วถ้าภาพนี้ ถูกส่งไปให้ยัยเปี๊ยกนั่นล่ะ เธอคิดว่ายังไง”
ยัยครีมก็คงคลั่ง และคงจะตามฆ่าหมอนี่ให้ฉัน...
“และถ้าภาพนี้ถูกส่งไปให้แฟนคลับฉันล่ะ เธอคิดว่าไง”
ฉันก็คงจะถูกตามฆ่าตายแทนน่ะสิ = =; หมอนี่มันเลวสุดๆเลยยยย!!!!!
“แค่ฝืนใจคบกับนายก็พอใช่มั้ย!”
“โห!ฝืนใจเลย แต่...ก็ตามนั้นแหละ”
“ถ้าฉันไม่ทำ?”
“เธอมีทางเลือกสินะ ตอนนี้เธอมีทางต่อรองกับฉันสินะ”
รอยยิ้มกริ่มนั่นทำให้ฉันอยากกระโดดข่วนหน้าใสๆให้หายแค้นที่สุด! แค่มือเดียวของเขาก็สามารถพันธนาการแขนทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ได้!โว้ย~!!รู้อย่างนี้ไม่ออกจากชมรมเทควันโดนั่นหรอก ย๊ากก!!!ก็อย่างที่ยัยครีมว่าน่ะแหละ เขามันกวนประสาทแล้วก็เลวที่สุดเลย!!!(ตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึกผิดที่เคยบอกให้ยัยครีมให้อภียเหตุการณ์เจอกันครั้งแรกที่ไม่น่าพิสมัยนั่น!)
“เธอตกลงใช่มั้ย”
“ฉันมีทางเลือกรึยังไง!นายใช้วิธีสกปรกนี่!!”
“ก็ตอนขอดีๆเธอไม่ช่วยฉันเองนี่”
“แผนปัญญาอ่อนแล้วก็บ้าบออย่างนั้นใครมันจะไปทำวะ!”
“เยอะแยะ บรรดาผู้หญิงคนไหนๆก็อยากทำงานนี้ทั้งนั้นแหละ”
“งั้นก็ทำไมไม่ให้ยัยพวกนั้นทำเล่า!!”
“ก็พวกนั้นไม่ใช่เพื่อนรักยัยเปี๊ยกนั่นอย่างเธอนี่ =w=; พูดอะไรเข้าใจยากจังเลยน้า~^^”
ฉันได้แต่ทำหน้าหงุดหงิด ไม่เข้าใจว่าคนอย่างหมอนี่มีดีอะไร!ก็ใช่...เขาหล่อ!!แต่หล่อเลวแบบนี้มีดีอะไร!!ทำไมผู้หญิงถึงได้หลงนักหนานะ!!กวนประสาท ปากเสีย นิสัยไม่ดี ชักจะเริ่มเข้าใจความรู้สึกของยัยเค้กในทุกครั้งที่ยัยนั่นบ่นเรื่องของหมอนี่เข้าให้ทุกวินาทีแล้ว!
“มาตกลงกันก่อน นับตั้งแต่นี้ไป เธอคือแฟนของฉัน เราจะคบกันให้หวานชื่นจนกว่ายัยเด็กนั่นจะรู้ข่าว ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอกน่า -_- ไม่ต้องทำหวานอะไรมากก็ได้ โอเคมะ แค่เธอต้องอยู่กับฉันในทุกเวลาว่าง ยกเว้นตอนเรียนแล้วก็เออออไปกับฉันเวลาที่ฉันพูดอะไรก็ห้ามขัด แค่นั้นแหละ”
“เป็นข้อตกลงที่ทุเรศมาก -_-“
“เฮ้ๆ!เธอไม่มีสิทธิ์มาวิจารณ์นะ”
“นายคิดว่ายัยเค้กจะสนเรื่องแบบนี้รึยังไง...ขนาดตัวนายเองไปแอบชอบมาตั้งสี่ปียังไม่มีทีท่าจะรู้อะไรสักอย่าง -_-;”
ประโยคหลังฉันว่าฉันก็พึมพำเบาๆแล้วนะ แต่ทำไมเพทายยังได้ยินอีกล่ะ!
“เธอไม่ต้องมาปากดีเลยเถอะ! ตกลงตามนี้แหละ ยัยนั่นคลั่งเรื่องเธอเมื่อไหร่ ฉันจะทิ้งเธอเมื่อนั้นในระหว่างนี้ เธออย่าเผลอใจเต้นกับฉันไปซะก่อนล่ะ”
เพทายปล่อยฉันให้เป็นอิสระแล้วเดินจากไป กล้าดียังไงถึงมาบอกว่าฉันจะใจเต้นกับคนอย่างนาย!ไม่มีทางหรอก!!จะทิ้งฉันงั้นเหรอ!เฮอะ! คนสวยอย่างฉันสิจะต้องทิ้งนาย!!ไอ้รุ่นพี่บ้ากามนิสัยไม่ดี!!
ความคิดเห็น