คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16
ลานกว้างอีกฝากหนึ่งสามารถมองเห็นน้ำพุได้ดีเมื่อมองตรงไปข้างหน้ามีร่างบางๆล้มลงนั่งร้องไห้ เสียงสะอื้นที่ทำให้ความเจ็บปวดบาดลึกลงในหัวใจของฉันมาพร้อมกับอาการสั่นเทา...
“ตาล.....”
เสียงเรียกเบาๆของฉันทำให้ตาลหวานหันมามองและเมื่อเห็นว่าเป็นใคร เธอก็เปิดฉากรุมกระหน่าฉันด้วยฝ่ามือทันที
เพี๊ยะ!
“นั่งเพื่อนทรยศ!แกมาทำไม!จะมาแย่งพี่กวางไปใช่มั้ย!”
“ตาลใจเย็นๆก่อน เดี๋ยวอาการกำเริบ”
“ดีสิ!ปล่อยให้ฉันตายๆไปซะ!แกจะได้แย่งพี่กวางไปได้ไง สมใจมั้ยล่ะ!”
“อย่าพูดแบบนั้นอีกนะ”
ฉันคว้าตาลหวานมากอดเอาไว้แน่น แม้ว่าจะต้องสู้กับแรงขัดขืนที่ทำให้ฉันได้แผลจากเล็กยาวๆนั่นก็ตาม
“ปล่อยนะ...”
ตาลหวานพูดอย่างเหนื่อยหอบ อาการหายใจที่แผ่วเบาอย่างนั้นทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลยสักนิด ทำไมคนที่เธอจะรักถึงเป็นฉันไม่ได้นะตาล เพราะฉันเป็นผู้หญิงอย่างนั้นเหรอ
“ปล่อยฉันนะ เธอจะมาตอกย้ำฉันใช่มั้ย จะมาบอกให้ฉันทำใจอีกแล้วใช่มั้ย”
ตาลผลักฉันออกก่อนจะมองหน้าอย่างเคียดแค้น ใบหน้านั้นนองน้ำตา
“ครีมจะไม่บอกให้ตาลทำใจ หรือตัดใจจากพี่กวางเพราะไอ้บ้านั่นไม่ได้เหมาะสมกับตาลเลยสักนิด”
“....”
“เพราะครีมรู้ดีว่าการตัดใจจากคนที่รักที่สุดมันยากแค่ไหน”
ฉันพูดออกมาเบาๆ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่ามันเจ็บแค่ไหนกับการที่คนที่ชอบไปรักคนอื่น
“อย่ามาพูดเหมือนรู้ดีนะ คนอย่างเธอไม่เคยรู้อะไรจริงๆหรอก ทำไมต้องเป็นเธอ ทำไมต้องเป็นเธอที่ได้ความรักของพี่กวางไปทั้งๆที่เธอไม่เคยจะทำดีกับพี่เค้าด้วยซ้ำ แต่ฉัน...ฮึก.......ฉันรักเค้าตั้งมากมายขนาดนี้ เค้ากลับ......”
ฉันคว้าตาลมากอดอีกครั้งโดยไม่สนใจว่าเธอจะดิ้นหรือจะขัดขืนยังไง แรงสะอื้นทำให้ฉันทนเก็บความรู้สึกนี้ไม่ไหว และก่อนที่จะได้พูดอะไร แรงดิ้นของตาลหวานก็หายไป...ใบหน้านองน้ำตาแน่นิ่ง ตาลหวานช๊อกจนสลบไปแล้ว!
โรงพยาบาล
หลังจากที่ตาลหวานสลบ ฉันก็รีบพามาโรงพยาบาลด้วยรถของพี่ภัทร คุณลุงหมอรีบทำการผ่าตัดโดยด่วน โชคดีที่ในตอนค่ำของวันนั้น มีผู้บริจาคร่างกายเข้ามาพอดี...
“น้องครีม...”
“คุณลุงหมอ!เพื่อนครีม...ปะ...เป็นยังไงบ้างคะ”
“ปลอดภัยแล้วค่ะ ตอนนี้ก็ต้องพักฟื้นเพราะไม่รู้ว่าร่างกายจะปรับตัวเข้ากับหัวใจดวงใหม่ได้เร็วแค่ไหน”
ประโยคนั้นทำให้ฉันแทบจะกระโดดกอดคุณลุงหมอด้วยความดีใจ พี่ๆที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนต่างก็เดินเข้ามาลูบหน้าลูบหลังปลอบประโลม คงเหลือไว้แค่เพทายที่ยั่งปลอบพี่กวางอยู่ใกล้ๆ...ฉันผละออกจากโกโช เดินเข้าไปหาพี่กวางที่เงยหน้าขึ้นมองตอบ
“วันนี้ ถ้าเกิดตาลเป็นอะไรไป ตาลคงจะตามฆ่าพี่แน่ๆ โชคดีที่ตาลปลอดภัย ถึงอย่างนั้นครีมก็ไม่มีวันให้อภัยพี่หรอกนะ”
“พี่คงไม่ขอให้น้องครีมอภัยให้เพราะถ้าตาลเป็นอะไรจริงๆ พี่ก็พร้อมยอมรับผิดทุกอย่าง”
ฉันเดินจากมา เหลือบตามองเพทายอย่างเฉยชาแล้วตรงไปยังห้องพักฟื้น วันนั้นฉันนอนเฝ้าอยู่กับโกโชในขณะที่พี่กวางต้องกลับบ้านไปพร้อมกับคนอื่นๆ
สองสามวันต่อมาตาลหวานก็ฟื้น และทันทีที่ฟื้น สายตาเย็นชาก็ถูกส่งมาให้ฉันเป็นคนแรก
“ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ แล้วที่นี่ที่ไหน”
“โรงพยาบาล ครีมพาตาลมาผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ”
ตาลหวานนิ่งเงียบ ฉันส่งสายตาบอกให้โกโชออกไปรอข้างนอกซึ่งพี่ชายก็ดูเหมือนจะรู้ความต้องการของฉันถึงได้ทำทีเป็นออกไปโทรศัพท์ นั่นทำให้ฉันพูดได้สะดวกขึ้น
“ตาล....ฟังครีมนะ”
“ไม่ฟัง...อย่ามาพูดอะไรนะ ฉันเกลียดเธอ”
“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ”
“เธอไม่ใช่เพื่อนฉันตั้งแต่พี่กวางบอกรักเธอแล้ว”
“แต่เธอยังเป็นเพื่อนฉันตลอดมา แม้ว่าฉันจะไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนั้นก็ตาม”
“หมายความว่ายังไง เธอเห็นฉันเป็นศัตรูหัวใจใช่มั้ย”
“เปล่า”
ฉันตอบด้วยเสียงเรียบทว่าหนักแน่น ตาลหวานหันมามองด้วยสายตาไม่เข้าใจ
“ที่จริงแล้ว....ครีม...ชอบตาลมาตลอด”
“…”
“ครีมชอบตาลตั้งแต่วันที่เราเดินชนกัน”
“......”
“ครีมรู้ว่าว่ามันแปลกเพราะต่างก็เป็นผู้หญิงด้วยกันทั้งคู่ แต่ว่า...”
“ไม่แปลกหรอก”
จู่ๆตาลหวานก็พูดออกมา แม้ว่าสายตาจะยังคงนิ่งเฉย แต่แววตาที่มองมากลับมาเป็นตาลหวานคนเดิมแล้ว
“ตาลเข้าใจว่าครีมรู้สึกยังไง ถ้าเป็นตาล ต่อให้พี่กวางเป็นผู้หญิง ตาลก็คงจะชอบอยู่ดี”
“ทำไมล่ะ”
ฉันไม่เข้าใจ ถ้างั้นทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้ ถ้าในเมื่อตาลไม่เกี่ยงว่าพี่กวางจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วทำไมถึงเป็นฉันไม่ได้
“เพราะทั้งตาลและครีมไม่ได้ตีค่าของคนที่รูปร่างหน้าตา แต่เป็นเพราะว่าผูกพันทางใจ แน่ล่ะว่าขั้นแรกหน้าตาก็มีส่วนเพราะคงไม่มีใครเดินชนกันแล้วจะรู้ว่านิสัยเป็นยังไง แต่พอได้ทำความรู้จัก เรามักไม่ค่อยรู้ตัวหรอกว่ารักไปแล้วเมื่อไหร่”
ตาลหวานว่าแล้วยิ้มบางๆให้ฉันเป็นครั้งแรก...พร้อมกับกุมมือของฉันไว้
“ที่ตาลรักครีมไม่ได้ ไม่ใช่เพราะว่าครีมเป็นผู้หญิงแต่เพราะตาลรักพี่กวางไปแล้ว เวลาไม่ใช่ตัวกำหนดว่าเจอใครก่อนหลัง แต่เพราะพี่กวางคือคนที่ใช่ มันก็เท่านั้นเอง”
“แล้วครีมล่ะ ตาลไม่รักครีมเหรอ”
“รักมาก เพราะแบบนั้นเมื่อวานถึงได้แค้นมาก เพราะยิ่งรักก็ยิ่งช้ำใจ แต่พอมานึกดูดีๆแล้ว มันไม่ใช่ความผิดของครีม เพราะครีมก็คงจะเป็นคนที่ใช่สำหรับพี่กวาง...ไม่ใช่ตาล”
ท้ายเสียงฟังดูสั่นๆจนฉันนึกอยากกอดตาลเอาไว้ นี่ตาลต้องทนทรมานมานานแค่ไหนแล้วนะ
“ครีมไม่เคยหวั่นไหวไปกับพี่กวางจริงๆน่ะเหรอ ทั้งๆที่พี่กวางทุ่มใจให้ครีมคนเดียว”
“ขอโทษด้วยที่ฉันไม่สามารถจริงๆ”
ฉันตอบตาลหวานที่อยู่ๆก็พูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ถึงคนคนนั้นจะทุ่มใจให้ฉันมากแค่ไหน ใจของฉันก็ทุ่มให้เธอคนเดียวเหมือนกัน
“ครีมนี่...บ้าจริงๆ ตาลบอกว่าเกลียดครีม ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้นแล้วยังมายุ่งกับตาลอีก จะทำให้ตาลรู้สึกแย่ไปถึงไหน”
ตาลหวานร้องไห้พลางกอดฉันเอาไว้ ทำให้ฉันตกใจนิดหน่อย แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็กอดเธอเอาไว้พร้อมกับลูบหลังเป็นการปลอบประโลม ตาลหวานพูดด้วยเสียงติดสะอื้นเมื่อผละออกจากอ้อมกอดมามองหน้าฉัน
“รู้ไหมว่าตาลเกลียดรอยยิ้มของครีมที่สุด เกลียดที่มันดูน่ารักซะจนทำใจเกลียดไม่ลง”
“ครีมไม่ได้อยากมีนี่นา แต่ตอนนี้รู้สึกว่าโชคดีที่มีมัน”
“ตาลอิจฉาครีมที่มีพี่โกโชคอยดูแลแถมพวกสภานักเรียนก็เอ็นดูครีมกันทั้งนั้น”
“สาบานได้ว่าถ้าเลือกได้ ก็ขอให้เกลียดครีมซะยังจะดีกว่า”
“ตลอดเวลาที่คบกับพี่กวาง ตาลก็รู้ว่าพี่กวางชอบครีม แต่ทั้งๆที่รู้ก็ไม่เคยยอมรับความจริง”
“อย่าคิดมากเลยนะ รักษาตัวเองให้ดีๆนะ เพิ่งจะเปลี่ยนหัวใจใหม่นี่นา...”
ฉันปลอบตาลหวานเงียบๆ เพราะไม่รู้จะทำยังไงเกิดมาก็เพิ่งเคยพบเคยเจอนี่แหละ ว่าการที่ผู้หญิงตรงหน้าร้องไห้มันจะทำให้เจ็บปวดได้จริงๆ
“ทั้งๆที่ทั้งอิจฉาครีม พูดว่าเกลียดครีมแต่ในความเป็นจริงแล้ว...”
“........”
“ตาลไม่เคยหลอกตัวเองสำเร็จเลย”
ตาลหวานพูดพร้อมกับยิ้มบางๆให้ฉัน แล้วเปลืกตาก็ปิดสนิท ฉันปล่อยให้ตาลพักผ่อนก่อนจะเดินออกไปหาโกโช
“เป็นยังไงบ้าง”
“ก็เคลียร์แล้ว ความรักนี่เข้าใจยากจัง”
ฉันว่าแล้วเดินออกจากโรงพยาบาลเพื่อกลับเข้าบ้านไปเก็บของ เตรียมกลับหอพัก
หลังจากเก็บทุกอย่างเรียบร้อย เราสองคนพี่น้องก็ออกจากบ้านด้วยรถของโกโช ก่อนไปฉันบอกให้โกโชแวะโรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมตาลหวาน
ที่หน้าห้องมีคนยืนอยู่มากมาย ทันทีที่พวกเขาเห็นหน้าฉันก็พากันเบือนหน้าหนี บางคนก็เหม่อมองด้วยแววตาสงสาร...
“คุณลุงหมอ...มีอะไรเหรอคะ”
ฉันถามเมื่อเห็นสีหน้าหมองๆของคุณลุงหมอ เสียงถอนหายใจพร้อมกับอาการส่ายหน้ามาแทนคำตอบ แล้วพี่คีตาที่อยู่เวรเฝ้าไข้กับพี่นัทก็เป็นคนพูดขึ้น
“เค้กใจเย็นๆนะจ้ะคือ...
พี่คีตาเองก็ดูเหมือนจะยังทำใจให้ยอมรับความจริงอะไรสักอย่างไม่ได้ เพราะอยู่ๆเสียงที่เคยมีก็เลือนหายไปพร้อมกับการแทนที่ด้วยเสียงสะอื้น พี่นัทลูบหลังพี่คีตาเบาๆแล้วหันมาทางฉันเพื่อต่อประโยคนั้นให้จบ
“ อยู่ๆเลือดของตาลหวานก็เกิดเป็นพิษขึ้นมา ร่างกายปฏิเสธหัวใจที่ได้รับการผ่าตัด เพราะดูเหมือนว่าตาลหวานเองก็จะทนสภาพนี้ไม่ไหวก็เลย...”
พี่นัทหยุดพูดแค่นั้นแล้วหลีกทางให้ฉันเข้าไปในห้อง...
...ร่างบอบบางจากไปอย่างสงบ ใบหน้าที่เคยหม่นหมองดูเหมือนจะสดชื่นเพื่อบอกลาฉันเป็นครั้งสุดท้าย หยาดน้ำตามากมายพรั่งพรูอย่างที่ฉันห้ามไว้ไม่อยู่ โกโชเดินเข้ามาประคองกอดฉันเอาไว้ ไม่พูดอะไรแต่คอยอยู่ข้างๆ ตาลหวานจากไปแล้ว...จากไปตลอดกาล...
งานศพถูกจัดขึ้นเงียบๆ พ่อแม่ของตาลบินกลับมาจากอังกฤษด้วยความโศกเศร้าแต่ถึงอย่างนั้นท่านทั้งสองก็เฝ้าแต่ขอบคุณฉัน
“ก่อนหน้านี้ตาลไม่เคยมีเพื่อน แม่เองก็ยังแปลกใจเมื่อตอนที่ตาลโทรไปบอกว่ามีเพื่อนแล้ว ตาลรักหนูมากเลยนะจ้ะ”
“ค่ะ เค้กเองก็รักตาลมาก”
“แม่ต้องขอบคุณหนูมากๆ ที่ทำให้ตาลจากไปอย่างเป็นสุข...”
“แต่เพราะหนูช่วยตาลไม่ได้...ช่วยไม่ได้...”
น้ำตาของฉันไหลอีกแล้ว แม่ของตาลหวานกอดฉันเอาไว้แล้วปลอบด้วยเสียงอ่อนโยน...เสียงที่เหมือนเสียงของตาลหวานไม่มีผิดเพี้ยน
“ไม่ใช่ความผิดของหนูหรอกลูก ให้ตาลจากไปอย่างสงบ ดีกว่าทนทุกข์กับร่างกายไม่พร้อมอย่างนี้”
“...”
“อย่าคิดมากเลยนะจ้ะ แม่ต้องขอบคุณหนูมาก ขอบคุณมากจริงๆนะลูก”
ฉันร้องไห้รับคำขอบคุณนั้นอย่างปวดใจ หลังจากตาลจากไปได้สามอาทิตย์ ก็มีจดหมายสองฉบับจ่าหน้าถึงฉันมาจากโรงพยาบาล...จดหมายที่ตาลหวานเขียนเป็นครั้งสุดท้าย...
ครีมเค้ก....ที่รัก
ในตอนที่เขียนจดหมายฉบับนี้ตาลก็คงอยู่ในห้องไอซียูล่ะมั้ง ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ มันมืดนี่นา แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนตาลแทบไม่ได้รู้สึกตัวเลย แต่ที่มั่นใจได้คือวันที่ครีมได้จดหมายฉบับนี้เป็นวันที่ตาลจากไปอย่างสงบแล้วแน่ๆ เพราะหลังจากครีมออกไปได้สักพัก ร่างกายของตาลก็เกิดอาการเลือดเป็นพิษ น่าแปลกนะที่ดูเหมือนว่าร่างกายนี้จะรอให้ตาลได้ลาครีมก่อน เห็นลายมือสวยๆนี่ไม่ใช่ตัวหนังสือของตาลหรอกนะจ้ะ พี่พยาบาลคนหนึ่งเขียนให้น่ะ ขอโทษด้วยนะ เพราะตาลไม่มีแรงเหลือแล้วล่ะ แม้แต่จะฝืนยกแขนก็ยังทำไม่ได้ ตาลเบื่อตัวเองจังเลยที่อ่อนแอแบบนี้ แต่ตาลก็โชคดีที่มีครีมคอยดูแลมาตลอด ขอบคุณนะจ้ะ
ครีม ตาลขอโทษนะ ที่รักครีมไม่ได้ ก็อย่างที่เคยอธิบายให้ฟังว่าทำไม แต่ตาลรู้ว่าต้องมีคนดีๆที่ครีมไม่เคยมองเห็นแอบชอบครีมอยู่แน่ๆ อย่างน้อยๆตาลก็เชื่อได้ว่าพี่เพทายคงไม่ปล่อยให้ครีมเศร้านานนักและพี่โกโชก็คงจะไม่สบายใจถ้าเห็นน้องสาวสุดที่รักคนเดียวนั่งเศร้าแบบนี้
ตาลอยากให้ครีมกลับมาร่าเริงแจ่มใสเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน ตาลจะไม่ขอให้ครีมไม่เศร้า เพราะตาลรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ตาลอยากให้ครีมเก็บอดีตไว้แล้วเดินไปในปัจจุบันเพื่อทอดสู่อนาคต...
เรื่องพี่กวาง ตาลจะไม่ขอให้ครีมรักพี่กวาง แต่อย่าโกรธพี่กวางเลยนะจ้ะ พี่กวางเองก็คงไม่อยากจะให้เป็นแบบนี้
ความจริงตาลรู้ตัวดีมาตั้งนานแล้วล่ะว่าร่างกายนี้ไม่พร้อมที่จะมีชีวิตอยู่ แต่เพราะมีครีมและเพื่อนๆที่เข้ามาในชีวิต ถึงต่ออายุให้ตาลได้ตั้งหลายปี ขอบคุณมากนะจ้ะ ถึงเราเป็นเพื่อนกันไม่นานแต่ตาลก็ผูกพันกับครีมมากที่สุด ตาลดีใจมากที่มีครีม ตาลยังโชคดีอยู่นะที่ได้บอกลาครีมก่อน ได้ปรับความเข้าใจ ได้รู้ว่าครีมชอบตาล เพราะถ้าตาลจากไปทั้งๆที่บอกครีมว่าตาลเกลียดครีมล่ะก็ ตาลคงจากไปอย่างไม่สงบแน่ๆ แต่ครีมก็ได้รู้แล้วว่าตาลไม่เคยเกลียดครีมเลย
อีกเรื่องที่ตาลอยากให้ครีมคิดดีๆ ว่าที่ครีมชอบตาลเป็นเพราะชอบจริงๆหรือเพราะอคติที่มีต่อผู้ชายเจ้าชู้อีกทั้งเรายังได้ใกล้ชิดกันมากด้วย ตาลคิดว่า ในส่วนลึกของครีมยังคงเป็นเด็กผู้หญิงที่แสนน่ารักอยู่น่ะแหละจ้ะ และตาลเองก็รู้ว่าสักวันหนึ่งครีมจะสังเกตเห็นว่ามีใครคอยตามดูแลอยู่ เพราะครีมใสซื่อในเรื่องแบบนี้อย่างนี้ ตาลเลยอดห่วงไม่ได้
สุดท้าย ตาลอยากให้ครีมเลิกโทษตัวเอง มันไม่ใช่ความผิดของครีมที่ตาลจากมา แต่เป็นเพราะครีมตาลถึงได้เลิกทรมานสักที ต้องขอบคุณมากๆอีกครั้งนะจ้ะ อ้อ!จดหมายอีกฉบับที่แนบมาพร้อมกัน ตาลฝากครีมส่งให้พี่กวางด้วยนะจ้ะ
รักเสมอลาก่อนจ้ะ ตาลหวาน
ความคิดเห็น