คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14
“ตาลหวานมีคนมาหา”
เสียงเรียกชื่อที่ทำให้ฉันยังไม่เข้าใจตัวเองทุกครั้ง ทำไมแค่เห็นเธอคนนี้ถึงได้ทำให้ฉันแข็งทื่อได้นะ จะมีสักวันมั้ยที่ฉันจะสามารถหาคำตอบให้ตัวเองได้สักที
“อ้าว...คุณคนเมื่อวาน”
“เอ่อ....หวัดดีเราชื่อครีมเค้กนะ คือ....จะมาถามว่า เมื่อวานเป็นไงมั่ง”
“ก็....ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เอ่อ...แล้วคุณล่ะคะ”
“สบายมากๆ”
ฉันรีบตอบก่อนจะส่งยิ้มไปให้ทำเอาตาลหวานอมยิ้มตาม อ๊ากกก!!!!! น่ารักอ่ะ
“เอ่อ....จะว่าอะไรมั้ยถ้าจะบอกว่าตาลน่ารักมากเลยอ่ะ”
ตาลหวานดูจะอึ้งนิดๆและมองฉันอย่างไม่เข้าใจ แย่ล่ะสิ ถ้าเกิดว่าเธอระแวงแล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ!
“เอ่อ...เรามาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย”
คราวนี้รอยยิ้มอ่อนโยนแผ่ออกมาให้ใจฉันเต้นแรงและสั่นไหว...รอยยิ้มของนางฟ้า
“ได้สิจ๊ะ ตาลหวานว่าครีมก็น่ารักมากเลยจ้ะ”
ให้ตายสิ...ฉันจะเป็นโรคหัวใจมั้ยนะ
..........................................................................................................................................................
“งั้นเหรอ ครีมชอบกินเผ็ดจริงๆเหรอจ๊ะ”
“อือ....อร่อยดี ตาลกินอะไรเนี่ยหวานเป็นบ้า”
ฉันว่าก่อนจะมองคนตรงหน้าที่ยิ้มหวานอย่างไม่เกรงใจใครให้ตายสิ ยิ่งมองยิ่งน่ารักชะมัด
“งั้นจะชื่อตาลหวานเหรอ”
เธอว่ายิ้มๆผ่านมาสามเดือนแล้วที่ฉันกับตาลเป็นเพื่อนกัน.....เพื่อนจริงๆนะ โอเคล่ะ ยอมรับก็ได้ว่าฉันออกจะรู้สึกเกินเพื่อนและฉันอยากจะพัฒนาให้มากกว่านี้ใจจะขาดแต่เจ้าตัวเค้าดันซื่อเสมอต้นเสมอปลายซะนี่ เซ็ง
“กินเยอะไม่ดีนะรู้มั้ย”
“เอาน่าเรากินแต่ผักทั้งนั้น”
“ก็ถึงว่าตัวเล็กจัง”
“ง่ะ ตาลอยากโดนดีป่ะ เราจัดให้ได้นะ”
“ไม่ล่ะจ้า ล้อเล่นๆ”
ตาลหวานพูดก่อนจะลงมือกินข้าวๆ ทั้งๆที่ปกติฉันต้องไปกินข้าวกับโกโชทุกมื้อ แต่หลังจากวันที่ทะเลาะกันวันนั้นฉันก็ไม่ไปเจอโกโชเวลาไปกินข้าว ถึงเดินผ่านก็ไม่มองหน้า ก็บอกแล้วไงล่ะว่าฉันโกรธาจริงๆแล้วนะ ได้ยินข่าวมาแว่วๆว่าระยะสามเดือนมานี่ใครก็เข้าหน้าพี่ชายฉันไม่ติด เรียกได้ว่าเขากลายเป็นระเบิดเคลื่อนที่และเกเรมากขึ้นด้วย แต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อตอนนี้ฉันมีความสนใจอยู่ที่สาวน้อยตรงหน้า...ไม่อยากจะบอกถึงความอาภัพ ฉันตัวเล็กกว่าตาลหวานอีก
“วันนี้มีชมรมไม่ใช่เหรอ”
อยู่ๆตาลหวานก็ละการทานข้าวมาถามฉัน จะว่าไปเรื่องชมรมนี่ฉันก็ไปทุกครั้งน่ะแหละ แต่ไม่ค่อยได้สนใจอะไรมากนัก นับวันจะยิ่งเบื่อกับการโดนจีบและเสียงบ่นของเพิร์ทกับโชเซที่ว่าฉันทิ้งพวกมันไปอยู่กับตาลหวาน
“อือ....ไม่อยากไปอ่ะเซ็ง”
“งั้นตาลไปด้วยนะ ได้มั้ย”
“หือ....เอางั้นเหรอ ก็ได้นะ”
ฉันว่าแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ ถ้าตาลหวานไปก็คงจะน่าสนุกกว่าทุกวันนิดหน่อย อีกอย่าง จะได้ลืมเรื่องที่น่าเบื่อที่ชมรมไปซะด้วยเลย
“มาแล้วเหรอไอ้เพื่อนบ้า อ้าวเฮ้ย!!วันนี้ไหงพาตาลมาด้วยอ่ะ”
“ทำเสียงตลกไปได้ เขาขอมาด้วยนี่นา ลืมคิดไปตอนบอกว่าไปด้วยได้น่ะ”
ฉันพูดเบาๆก่อนจะบอกให้ตาลหวานไปนั่งใกล้ๆริมประตู เรื่องของพี่กวางไอ้เพิร์ทช่วยปิดบังอย่างเต็มที่ดังนั้นที่มันส่งเสียงดังก็พอเข้าใจอยู่หรอกว่ากลัวความแตก
“งั้นก็ช่างเถอะ ค่อยแก้เอาแล้วกัน”
“มาแล้วเหรอครับน้องครีม น้องเพิร์ท อ่ะ นี่ใครครับ”
เสียงของพี่กวางดังขึ้นมาจากข้างหลังทำให้เราสองคนสะดุ้งนิดๆแล้วหันหน้ากลับไปทำหน้าตาปกติ ฉันตอบกลับไปเสียงเรียบๆว่า...
“เพื่อนครีมค่ะ คงไม่ว่าใช่มั้ยที่พามาด้วยน่ะ”
“ไม่ครับๆ ชื่ออะไรเหรอครับ”
ฉันคิดไปเองเพราะอคติหรือว่าไอ้รุ่นพี่บ้านี่มันกำลังยิ้มหวานจีบตาลอยู่นะ เห็นแล้วหงุดหงิดเฟ้ย
“ตาลหวานค่ะ”
“แล้ว....”
“พี่กวางค่ะ จะสอนมั้ย”
ฉันพูดเสียงฉุนๆที่เห็นว่าตาลมีท่าทางจะเขินไปกับยิ้มของหมอนั่น ทั้งๆที่มันก็เป็นแค่รอยยิ้มของผู้ชายเจ้าชู้แท้ๆหงุดหงิดเฟ้ย แต่จะไปว่าอะไรได้ ตาลหวานน่ารัก แถมไอ้หล่อนี่ดันมีสปีชีย์เดียวกับเพทาย รับรองว่าผู้หญิงอย่างตาลหวานต้องหลงเป็นแน่แท้
“งั้นวันนี้เรามาทดสอบการเตะกันนะครับ น้องตาลช่วยถือเป้าให้หน่อยได้มั้ยครับ”
“ตาลถือให้เรานะ”
ฉันรีบพูดเมื่อเห็นว่าพี่กวางกำลังจะเดินมาทางฉันตาลหวานทำสีหน้างงนิดๆก่อนจะยิ้มแล้วเดินมาทางฉันแต่ทว่า....
“ไม่ต้องหรอกตาล ยัยครีมเตะหนักมาก มาถือให้เราดีกว่าพี่กวางไปถือให้ครีมนะคะ”
ยัยเพิร์ทพูดอย่างรวดเร็วพอๆกับคำตอบรับของคนถูกขอตาลหวานยิ้มแล้วแอบมองพี่กวางที่เจ้าตัวคิดว่าคงไม่มีใครเห็นการแอบมองครั้งนี้...แต่ฉันเห็นนะ...
“เอาล่ะนะครับ พอพี่นับสามเตะรัวสามสิบครั้งนะ”
ฉันรู้สึกตัวดีว่าตอนนี้กำลงโมโหจนถึงจุดเดือดแล้วจริงๆ ทำไมเพิร์ทถึงได้บอกให้พี่กวางมาถือให้ฉัน ทำไมตาลหวานต้องแอบมองแล้วทำหน้าแดงแบบนั้น และทำไมพี่กวางต้องทำท่าเหมือนจะสนใจตาลหวาน...ทุกอย่างทำไมถึงได้กลายไปเป็นแบบนี้ด้วยล่ะ
“หนึ่ง....สอง....”
ในใจฉันมันเดือดดาลแต่สีหน้านั้นเรียบเฉย ไม่ใช่ว่าไม่อยากแสดงหรอกแต่มันโกรธมาก.....จนทำหน้าไม่ถูก
“สาม....”
ฉันกระหน่ำเตะแบบไม่ยั้งหวังจะระบายอารมณ์ใส่เป้าตรงหน้าอย่างเต็มที่ ไม่สนใจว่ามันจะมีการกระทบกระเทือนอะไรกับขาของตัวเองมั้ย รู้แต่ว่าตอนนี้ ฟิวส์ขาดอย่างไม่สามารถต่อใหม่ได้แล้ว
“พอครับ พอๆน้องครีม พอ!!!!”
ฉันหยุดเตะพลางหายใจหอบๆ แฮกๆ ฉันลืมตัวไปชั่วขณะ ลืมไปว่ากำลังทำอะไรอยู่...
“พี่ว่าวันนี้เราพอแค่นี้ดีกว่านะครับ พี่....เลิกชมรมแค่นี้ครับ”
พี่กวางพูดก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังห้องทั้งๆที่ยังมองมาทางฉัน ส่วนไอ้เพิร์ทที่พาตาลเดินมาก็ถามเสียงใสตามนิสัยทะเล้นเหมือนเดิม
“เตะหนักอย่างนี้โดนควายคงตายไปเป็นตัว”
“ฝึกหนักจังเลยนะครีม เตะน่ากลัวมากเลยอ่ะ พี่กวางเค้าแขนแดงเลยนะ”
“นี่มันการฝึกน่า ตาลจะไปห่วงอะไรมากมาย”
ฉันพูดเสียงดังเกือบจะเป็นตะคอกและนั่นทำให้ฉันรู้ตัวว่าได้พูดผิดไป นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมควบคุมตัวเองไม่ได้เลย
“ไม่เห็นจะต้องตะคอกเลยนี่ ครีมเป็นอะไร”
“เปล่า...ระ...เราขอโทษ...ระ...เราไปเก็บของก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ....คุยกันก่อนครีม”
ฉันเดินออกจากห้องชมรมโดยที่ทิ้งตาลหวานเอาไว้อย่างนั้นหวังว่าไอ้เพิร์ทคงพากลับหอได้โดยสวัสดิภาพนะ ไม่ไหว ขืนอยู่นานอีกหน่อยต้องเผลอทำอะไรไม่ดีไปอีกแน่ๆ
“อ้าวว่าไง ยัยเปี๊ยกไม่เจอหน้ากันตั้งนานเลยนะ หายไปไหนมา”
เสียงที่คุ้ยเคยทำเอาฉันหันไปมองพร้อมๆกับหน้าบึ้งๆ เพทายมองตรงมาอย่างแปลกใจก่อนจะถามอย่างล้อๆ นี่นายอยากตายมากนักใช่มั้ยถึงได้มายุ่งกับฉันเวลานี้น่ะ
“เป็นอะไรไปน่ะ หน้ายังกะไปกินรังแตนมา”
“ไม่ยุ่งสักเรื่องจะเป็นอะไรมั้ย”
“เป็นอย่างแรง”
“ไปไกลๆเลย”
ฉันเดินไปยังโรงอาหารแต่ทว่าอีตาเพทายก็ยังคงตามมาก่อกวนอย่างไม่หยุดหย่อน โอ๊ย!นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นฆาตรกรตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสิบห้านะ
“ไปไกลๆได้มั้ย รำคาญ”
“บอกมาดิว่าเป็นอะไร”
“อย่ามายุ่งน่า จะกินข้าว ไปไป๊”
“ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ”
“ไว้ทำตัวให้น่านับถือซะก่อนแล้วค่อยมาอ้าง”
ฉันว่าแล้วจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง ในเวลาที่อารมณ์ของฉันมันไม่ปกติอย่างนี้อย่างหาว่าฉันไม่เตือนนายนะ แต่เพทายก็คือเพทาย ถ้าเขาฟังคำฉันง่ายๆนั่นแปลว่าไม่ใช่เพทายหรอกนะ จริงมั้ย
“ขอร้องล่ะ ไปไกลๆ”
“ไม่เอาอ่ะ”
“งั้นดีฉันไปเอง”
ฉันพูดพลางลุกจากโต๊ะแล้วเดินไปทั้งๆที่ยังไม่ได้กินข้าวสักเม็ดด้วยซ้ำ แน่นอนแม้ว่าท้องฉันมันจะประท้วงอยู่ซ้ำๆแต่สมองของฉันก็สั่งให้เดินจนในที่สุดฉันก็เดินกลับมาตายรังที่ห้องนอนของตัวเอง เหนื่อยใจกับผู้ชายที่ชื่อเพทายจริงเว้ยยย!!!
“กลับมาให้เห็นหน้าแล้วเหรอ ช่วงนี้ไม่เจอกันเลยนะว่าแต่ทำไมหน้าซีดแบบนั้น เพลียเหรอ”
พี่คีตาทักเสียงใสก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วถามอย่างเป็นห่วง
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร พี่คีตา”
ฉันตอบเสียงอ่อนๆ จะให้บอกไปรึไงว่าโมโหที่ผู้หญิงที่ชอบโดนจีบน่ะ บ้าแล้ว...
...แต่สุดท้ายฉันก็ต้องยอมบ้าด้วยการเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่คีตาฟัง
“ที่หายหน้าไปนี่ ติดผู้หญิงหรอกเหรอ?!!”
เสียงร้องของพี่คีตาดังแปดหลอดจริงๆ มันน่าตกใจฉันรู้ เป็นฉันก็คงร้องเสียงสูงเหมือนกัน
“อาฮะ...”
“น้องสาวพี่ชอบผู้หญิงเหรอเนี่ย แง รับไม่ได้อ่ะ”
“ตามยถากรรมเหอะ น้องสาวพี่ตัดใจไม่ได้แล้ว”
ฉันถอนหายใจแล้วนั่งกุมหน้า เครียดจังโว้ยยย!จะชอบใครทั้งทีมันไม่มีเหตุผลนี่หว่า อารมณ์ความรู้สึกและจริงใจล้วนๆ!!
“พี่ว่านะ เราน่ะใจร้อนเกินไป น้องเค้าเป็นผู้หญิงนี่นา ก็ต้องหวั่นไหวกับผู้ชายเป็นธรรมดาสิหัดเข้าใจเค้าบ้าง”
“พูดง่ายนะ ครีมไม่เคยเข้าใจขอโทษด้วย”
“แล้วทำไม่ไม่บอกพี่โกโชล่ะ”
พี่คีตาเสนอความคิดแล้วยิ้มกว้างออกมา ซึ่งนั่นทำให้ฉันหน้าเบ้ในทันที
“ไอ้บ้านั่นน่ะนะ...อย่าไปพูดถึงเลยดีกว่า”
“นี่ยังไม่ได้พูดกันอีกเหรอ...สามเดือนแล้วนะ”
“อือ”
“นานกว่าที่คิดแฮะ ใจแข็งจริงๆ”
“ช่างหัวพี่ชายบ้าบออย่างนั้นเถอะ แล้วเรื่องตาลล่ะจะว่าไง”
ฉันถามอย่างร้อนรน พี่คีตาหัวเราะออกมาเบาๆ รูมเมทฉันคนนี่จะว่าน่าหมั่นไส้ผสมความน่ารักลงไปคงจะไม่ผิด...คนเขากลุ้มจะตายมาหัวเราะอะไรกันเล่า!!!
“แล้วทำไมถึงได้หน้าบึ้งกลับมาล่ะ พี่ว่าเรื่องมันไม่แค่นี้หรอกใช่มัย”
“เจอไอ้เพทายกวนประสาทมา”
ฉันพูดเสียงเข้มก่อนจะเรียกเสียงจุ๊ปากจากพี่คีตาที่ส่งมาอย่างไม่พอใจ แต่ช่างเหอะตอนนี้ไม่อยู่ในอารมณ์จะมาจับผิดอะไรหรอกนะหงุดหงิดเฟ้ย
“เออ...พูดถึงเพทาย พี่ว่านะ ตั้งแต่รู้จักกันมามีครั้งนี้แหละที่แปลก”
“ยังไง”
“ก็ปกติเขาสุภาพจะตาย ถึงจะคาสโนว่าหน่อยๆก็เหอะ แต่มีครั้งนี้แหละที่เค้าก่อกวนเด็กผู้หญิงมากเป็นพิเศษ”
“คนอย่างหมอนั่นเนี่ยนะ สุภาพ ไม่มีวันซะล่ะ แล้วที่ว่าคาสโนวาหน่อยๆน่ะไปบอกใครจะเชื่อ ขอร้องเหอะ โตแล้ว อย่ามาหลอกซะให้ยากเลย
“พี่ว่าไม่นะจริงๆปกติแล้วเขาก็ไม่ค่อยจะไปอะไรๆกับพวกผู้หญิงขนาดนี้หรอก ก็มีช่วงตั้งแต่ได้พบกัยครีม แล้วก็ได้เข้าไปอยู่ในกลุ่มเดียวกับพี่เดวิลน่ะ”
ชื่อนั่นสะดุดหูฉันในทันทีที่ได้ยิน คนบ้าอะไรชื่อเดวิล
“ใครเหรอ”
“อ้าว ไม่รู้จักหรอกเหรอ เพื่อนของพวกพี่ชายเราไงจ้ะ แต่ก็อย่างว่า พี่โกโชคงไม่ยอมให้เจอล่ะสิ”
“ทำไมกันล่ะ”
“ก็แหม พี่เดวิลน่ะขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงจะตายไป”
ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจอย่างถ่องแท้ ก็สมชื่อแล้วนี่เนอะ ปีศาจที่ชอบหลอกล่อมนุษย์ให้ใหลหลงไปกับความงามและความเสน่หา พอตกหลุมลวงมายาก็โดนกลืนกินเหลือไว้เพียงหยาดน้ำตาและความโศกศัลย์
“เพทายน่ะ นับถือพี่เดวิลเป็นต้นแบบเชียวนะ”
“มิน่า ต้นแบบก็ดีเหลือเกิน ไอ้คนเอาต้นแบบมาก็ดีซะเหลือเกิน”
“ใช่ม้า~!”
พี่คีตาว่าอย่างเห็นดีเห็นงาม นี่พี่เคยรู้อะไรบ้างมั้ย ฉันเกลียดมันจะตายจะไปชมมันได้ยังไงกันล่ะ ประชดหรอกโว้ยย!!
“อย่าไปพูดถึงเลยเหอะ ว่าแต่เรื่องนี้ครีมทำไงดี”
“อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก อาจจะไม่มีอะไรก็ได้”
“ถ้ามันมีล่ะ ต้องรอให้มีก่อนรึไง”
“เป็นเอามากนะเนี่ย พี่พึ่งบอกไปหยกๆว่าให้ใจเย็นๆ”
“ขอโทษ.....ก็ได้ๆเค้กจะพยายามนะ”
ฉันถอนหายใจเข้าออกช้าๆ ผ่อนคลายอารมณ์ครุกกรุ่นที่อยู่ข้างใน ฉันรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ใครอาจจะไม่เข้าใจ ฉันเองก็ไม่เข้าใจ และหวังว่าสักวันจะเข้าใจว่าทำไมฉันถึงได้ชอบผู้หญิงคนหนึ่งมากขนาดนี้...ชอบผู้หญิงด้วยกัน...ทำไมถึงได้สนใจผู้หญิงด้วยกัน...
..........................................................................................................................................................
“น้องครีมเค้ก...พี่มีเรื่องจะคุยด้วยครับ”
พี่กวางเรียกฉันหลังจากที่ซ้อมชมรมเสร็จ ฉันหันไปมองด้วยสายตาเรียบเฉยแล้วตวัดมองไปยังตาลหวานที่ส่งยิ้มอายๆมาให้
“มีอะไรคะ”
“นั่งก่อนสิครับ”
ฉันมองเก้าอี้ตัวที่พี่กวางดันส่งให้อย่างลังเลก็พอดีกับที่ตาลหวานดังมือเพิร์ทออกไป
“ไปกันเถอะ เพิร์ทไม่เหนียวตัวเหรอจ้ะ”
“ก็เหนียวนะ แต่ว่า ครีมไม่อยากให้อาบที่นี่น่ะ...”
“อย่าไปฟังเลย ไปอาบน้ำเถอะจ้ะ สะสมเหงื่อมากๆจะทำให้ผิวเสียนะ”
เพิร์ททำตาโตเมื่อได้ยินแล้วรีบวิ่งออกไปโดยที่ฉันคิดว่ามันก็คงจะรีบแจ้นไปอาบน้ำ เชื่อเขาเลย!เรื่องความสวยความงามนี่ยอมไม่ได้เลยนะ ตาลหวานก็ใช่ย่อย...มีเล่ห์หลอกแบบนี้กับเขาด้วยรึไง
“เอาล่ะค่ะ ว่าธุระของพี่กวางมาเลยดี”
พี่กวางยิ้มนิดๆให้กับฉัน เบื่อรึไง ยิ้มมาหน้าฉันก็มึนตึงใส่ทุกที
“พี่รู้ว่าสองปีมานี้ น้องครีมคงลำบากใจที่พี่คอยตามตื้อน้องครีมอยู่ทุกวัน”
รู้ตัวด้วยเหรอคะ แหมๆ ครีมเค้กไม่ได้แสดงออกขนาดนั้นสักหน่อย
“แต่ต่อจากนี้น้องครีมสบายใจได้แล้วนะครับ พี่จะไม่กวนใจน้องครีมอีกแล้ว...”
ประโยคนั้นทำให้ฉันสนใจในทันที ทำไมกันล่ะ ตื้อฉันมาสองปี อะไรช่วยชี้ทางสว่างให้เขาเห็นสิ่งที่ควรทำกันนะ ต้องขอขอบคุณจริงๆ
“เพราะอะไรคะ”
“พูดแบบนี้...น้องครีมยังอยากให้พี่กวางตื้ออยู่เหรอครับ”
“ช่างเถอะค่ะ ครีมบ้าไปเองที่คิดว่าพี่กวางพูดรู้เรื่อง”
ฉันว่าเบาๆในขณะที่พี่กวางหัวเราะออกมาเมื่อเห็นฉันทำหน้าเบ้ นี่หรือคือมุข อยากจะบ้า!!
“เพราะมีคนมาบอกชอบพี่ และพี่คิดว่า ไหนๆตัวเองก็ไม่เคยได้รับโอกาสจากคนที่ชอบ ก็ควรจะให้โอกาสคนอื่นบ้าง”
ฉันพยักหน้าอย่างเห็นด้วย พี่ควรจะคิดอย่างนี้ตั้งนานแล้วนะ
“ครีมก็...ดีใจด้วยนะคะ ที่พี่กวางเจอคนดีๆ”
“ขอบคุณครับ”
“ความจริงแล้วพี่กวางก็เป็นต้นแบบที่ดีเรื่องกีฬานะ”
“ขอบคุณครับ ได้ยินก็ชื่นใจละ”
“แล้วพี่กวางไปเจอคนนั้นได้ไงคะ”
ฉันถามอย่างข้องใจ มีผู้หญิงเป็นร้อยที่จะหลงหมอนี่ได้ก็จริง แต่หญิงส่วนใหญ่เพื่อนบ้าๆของหมอนี่อย่างเพทายก็กวาดไปแล้วนี่ แล้วเขาก็เอาแต่ตามตื้อฉัน คงไม่ใช่เพิร์ทหรอกใช่มั้ย
“ก็...เป็นคนใกล้ตัวน้องครีมน่ะแหละครับ”
“บอกทีว่าไม่ใช่เพิร์ทนะ”
ฉันถามเสียงเรียบ อย่านะ ที่ฉันเฝ้าตามมาเข้าชมรมก็เพื่อปกป้องยัยบ้านั่น ถ้าเกิดว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆล่ะก็ ฉันจะตามไปฆ่ามันแล้วให้โชเซตามฆ่ามันอีกที
“ฮะๆ ไม่ใช่หรอกครับ”
โล่งใจ ถ้าใช่ล่ะก็ ถ้าใช่ล่ะก็...
“เขาเป็น...พูดถึงก็มาพอดี เข้ามาสิครับ”
เสียงเปิดประตูทำให้ฉันหันไปมองอย่างตื่นเต้น ใครกันนะ ผู้หญิงคนนั้น....
“เคลียร์กันเสร็จแล้วเหรอคะพี่กวาง...”
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันส่งยิ้มแสนหวานให้อย่างสมชื่อ แต่รอยยิ้มนั่นทำให้ฉันชาไปทั้งตัว ใบหน้าร้อนวูบวาบ อันที่จริง มันร้อนไปทั้งตัวเลยต่างหาก
“อาทิตย์ก่อน น้องตาลหวานมาขอคบกับพี่”
ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นความยินดีที่ตัวเองหลุดพ้นจากการถูกตามตื้อก็หายไปหมด ที่ว่าคนใกล้ตัว ใกล้มากขนาดนี้เชียว
“พวกพี่...คบกันแล้วเหรอคะ”
“แปลกใจใช่มั้ยล่ะจ้ะ ตาลเองก็ไม่คิดว่า พี่กวางจะตอบรับ”
ตาลหวานส่งยิ้มกว้างอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน เธอกระโดดเข้ามากอดแขนของฉันซบหน้าลงกับไหล่แล้วมองไปที่พี่กวางด้วยสายตายินดี
“ที่ตาลไม่กล้าบอกครีมเพราะกลัวครีมจะโกรธน่ะจ้ะ แต่พอแป็นแบบนี้ก็โล่งใจนะ”
“ตาล...ไปชอบ...ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันน่ะจ้ะ”
ตัวฉันยังคงไม่หายชา จะว่าก็ไม่ได้นะว่าเรื่องรักแรกพบมันไร้สาระ เพราะกับฉันเองก็ยังหลงชอบตาลตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า...
“ครีมดีใจกับตาลมั้ยจ้ะ”
“ก็...ยังตกใจอยู่”
“นั่นสิ ถึงว่าหน้าซีดจังเลย”
ตาลหวานเอามือมาอังหน้าผากฉันที่ยังคงนิ่งค้าง ฉัน...ทำอะไรไม่ถูกเลยทีนี้
“น้องตาล!”
จู่ๆตาลก็วูบดีที่ฉันรับเอาไว้ได้ทัน ขอบคุณเสียงร้องของพี่กวางนะที่ทำให้ฉันตั้งสติได้ทัน
“ขอโทษนะ ทำให้ตกใจ โรคเก่ากำเริบน่ะ”
“ตาลเป็นโรคอะไร”
เหลือเชื่อเลย รู้จักกันมาสองปีแล้วฉันยังไม่รู้แม้กระทั่งว่าตาบป่วย มีโรคประจำตัว อ่อนหัดจริงๆนะครีมเค้ก
“ไม่มีอะไรมากหรอกจ้ะ”
“อยากบอกเองหรือให้เค้กไปสืบ เลือกเอา”
ในเมื่อถามดีๆไม่ยอมบอกก้ต้องใช้ไม้ขู่ซะหน่อย ตาลทำหน้ายุ่งแล้วบู้ปากอย่างงอนๆ มันน่ารักมากก้จริง แต่ฉันคงจะใจอ่อนให้ไม่ได้หรอกนะในกรณีนี้
“พี่กวางช่วยตาลหน่อยสิคะ ครีมขู่ตาลน่ะ”
“ถ้าเป็นเรื่องอื่นพี่ก็คงช่วยนะ แต่ว่า เรื่องนี้พี่เองก็อยากรู้เหมือนกัน”
พี่กวางว่ายิ้มๆ ขอบคุณซ้ำสองที่เขาไม่เออออไปกับตาลหวาน ในเมื่อไม่มีพวก คนในอ้อมแขนของฉันก็เลยสะบัดตัวออกแล้วเดินโต๋เต๋ออกนอกห้องไป
“ทุกคนรุมแกล้งตาลอะ”
“เดี๋ยวดิ!กลับมาบอกให้รู้ก่อนว่าป่วยเป็นโรคอะไร”
“ช่างเถอะครับบน้องครีม ไว้พี่จะถามให้อย่าห่วงเลยนะ”
พี่กวางว่าแล้วส่งยิ้มให้ฉัน ทำไมนายดูเหมือนไม่ห่วงอาการของแฟนนายเลยล่ะ หรือว่าฉันจะเป็นฝ่ายห่วงมากไปเอง...
“งั้นครีมไปก่อนนะคะ”
ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกแปลกๆที่รู้ว่าตาลคบกับพี่กวาง แต่ฉันต้องยอมรับการตัดสินใจของตาลหวาน...
“คะ...ครีมจ๋า จะพาตาลไปไหนงั้นเหรอ”
“ตามาเฉยๆ แล้วก็ไม่ต้องถามอะไรด้วย”
“อา...แต่ว่าถ้าหายไปแบบนี้เดี๋ยวพี่โกโชจะว่าเอานะ”
ตาลหวานว่าแล้วทำหน้าอ้อนเพื่อให้ฉันหยุดลากเธอสักที พูดถึงพี่ชาย เราสองคนคืนดีกันตั้งแต่เข้าเดือนที่สี่ของสองปีที่แล้วแล้วล่ะ ฉันทนใจร้ายกับตัวเองด้วยการไม่มีโกโชได้หรอก แต่นี่มันไม่ใช่ประเด็นนะ ตาลหวานพักนี้วูบบ่อย ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเป็นอะไร
“บอกก่อนสิจะพาไปไหน”
“โรงพยาบาล”
“ล้อเล่นใช่มั้ย”
“หน้าตาครีมล้อเล่นรึไง”
ฉันว่าเสียงเรียบแล้วรีบดึงกึ่งลากตาลหวานให้เดินตามมา
“ครีม นี่เรากำลังโดดเรียนนะ เดี๋ยวเป็นเรื่อง”
“จะเรื่องอะไรครีมก็เคลียร์ได้ ถ้าเรื่องมันมากนักครีมจะลาออกซะให้โรงเรียนนี้มันถูกปิด ตาลก็เลือกเอาว่าจะต้านอารมณ์ครีมตอนนี้ หรือจะยอมไปกับครีมดีๆ”
“แต่ตาลไม่อยากให้รู้นี่นา”
“แต่ครีมอยากรู้ และต้องรู้ให้ได้ ตาลเคยดูแลตัวเองบ้างมั้ย รู้รึเปล่าว่าพักนี้ตัวเองหอบจัดแถมยังดูเหนื่อยเกินเหตุแล้วก็วูบบ่อยด้วยนะ”
“ครีมรู้ได้ไง”
ฉันไม่ตอบคำถามของตาลหวานแต่เร่งฝีเท้าให้เดินเร็วยิ่งขึ้น จะให้ตอบได้ยังไงว่าเพราะสายตาของฉันแลอยู่ที่เธอเพียงคนเดียว...
โรงพยาบาล...
“ว่าไงคะคุณลุงหมอ เพื่อนครีมเป็นอะไร”
ทันทีที่เห็นคุณลุงหมอเพื่อนคุณป๊าเดินออกมาจากห้องตรวจ ฉันก็รีบเด้งตัวขึ้นจากเก้าอี้ในทันที คุณลุงหมอส่งยิ้มให้ฉันนิดๆแล้วเรียกให้ตามเข้าไปในห้องทำงาน
“เพื่อนน้องครีมเป็นโรคหัวใจค่ะ นี่เคยได้รับการรักษาที่อื่นรึเปล่า...”
“ลุงหมอว่าเพื่อครีมเป็นอะไรนะคะ”
ฉันถามเสียงดังอีกครั้ง เพื่อตอกย้ำให้แน่ใจในสิ่งที่ได้ยินว่าไม่ผิดพลาด ว่ากันตามจริง ฉันเองก็อยากให้มันผิดพลาดเหมือนกัน
“เพื่อนน้องครีมเป็นโรคหัวใจค่ะ ที่อาการไม่ค่อยกำเริบเพราะดูแลตัวเองดีมาตลอด แต่ดูเหมือนช่วงหลังๆจะเครียดรึเปล่า หรือว่ามีเรื่องะไรให้ให้ตื่นตกใจ ดีใจอะไรทำนองนี้ อาการถึงได้ทรุด เนี่ย สงสัยจะไม่ค่อยได้ดูแลตัวเองด้วย”
“คุณลุงหมอบอกได้มั้ยคะว่าเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ดูเหมือนว่าจะเป็นมาตั้งแต่เกิดน่ะค่ะ น้องครีม...เป็นอะไรรึเปล่าลูก หนูหน้าซีดนะ”
ฉันส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธ ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปาก ตาลหวานเป็นโรคหัวใจ ทำไมฉันถึงได้ไม่เคยรู้ และที่เธอไม่อยากบอก เพราะอะไรกันนะ...
“ครีม...”
ฉันเข้าไปประคองตาลหวานที่เพิ่งออกจากห้องตรวจให้นั่งรถเข็นและพาเดินไปพร้อมกับคุณพยาบาลตรงไปยังห้องพักพิเศษที่เตรียมไว้ ทันทีที่ได้อยู่เพียงลำพังสองคน ตาลก็เปิดฉากทันที
“ขอร้อง!อย่าบอกพี่กวางนะ”
“ทำไมล่ะ”
ฉันถามเสียงเบา สติยังไม่ค่ออยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ ในสมองยังคงท่องจำสิ่งที่ลุงหมอพูดเอาไว้อย่างไม่ขาดหายแม้แต่ประโยคเดียว...
“ตาลอยากให้พี่กวางรัก ไม่ใช่สงสาร”
คำพูดนั้นทำให้ฉันนิ่งไปอีกครั้ง ทำไม ทั้งๆที่ฉันมาก่อนแท้ๆแต่ทำไมคนที่ตาลชอบต้องเป็นพี่กวางด้วย หรือเพียงเพราะเขาเป็นผู้ชาย...
“นะ ครีมนะ อย่าบออกเลยนะ สัญญาสิ”
“อือ...สัญญา”
ตาลหวานยิ้มออกมา รอยยิ้มแสนหวานสมชื่อแต่เป็นความหวานที่เคลือบพิษรึไงนะ เพราะทุกครั้งที่ฉันมอง ฉันถึงต้องเจ็บปวดอยู่ร่ำไป เจ็บปวดเพราะรู้ว่ายังไงๆมันก็ไม่ใช่ของฉัน...ไม่มีทาง...
ความคิดเห็น