คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 13
“เป็นอะไรไปอะครีม ทำยังกะไม่อยากเข้าชมรมงั้นแหละ”
“แล้วเคยเห็นฉันอยากเข้างั้นเหรอ”
“ไม่เคย”
“งั้นเงียบไปเลยไอ้เพิร์ท”
ฉันทำเสียงดุเพื่อนตัวแสบที่ทำให้ฉันต้องมาทนทุกข์กับมัน คิดดูสิทั้งๆที่ตอนนี้ฉันน่าจะไปเรียนดนตรีกับโกโชหรือไม่ก็ไปนั่งเตร็ดเตร่ที่ไหนก็ได้ แต่เพราะฉันรักยัยคนสวยนี่มากแท้ๆถึงได้ทนยอมอยู่ชมรมที่ความจริงแล้วก็น่าสนุกติดอยู่ตรงที่ว่า...
“น้องเพิร์ทค่อยๆกางขาออกทีละนิดนะครับ ครับๆ ดีครับ แล้วทีนี้ก็ค่อยๆลง...”
“แบบนี้ใช่มั้ยคะ”
“ครับๆ น้องครีมเหนื่อยรึยังครับ ดูหน้าแดงๆนะ”
“ช่างครีมเถอะค่ะ”
“ช่างไม่ได้หรอกครับ น้องครีมก็รู้ว่าตัวเองสำคัญกับพี่แค่ไหน...”
แล้วก็บลาๆๆๆๆ ร่ายยาวพรรณนาพร่ำเพร้ออะไรไม่รู้เรื่องอีกยาวนาน โดยมียัยเพิร์ทส่งยิ้มสวยแห้งๆมองมาที่ฉันอย่างจะขอให้ฉันละเว้นไว้ชีวิตไอ้หน้าหล่อนี่ บอกที สวรรค์ชิงชังอะไรลูกนักหนาคะ ถึงดลจิตให้ลูกรักไอ้เพื่อนบ้าๆนี่นักน่ะ
“ครีมว่าครีมขอไปห้องน้ำหน่อย พี่กวางก็นั่งพักไปแล้วกัน ไป เพิร์ท”
“แต่ฉันไม่ปวดนี่”
“อ๋อ ฉันเชื่อว่าแกปวด...ตอนนี้!”
ยัยเพิร์ททำปากบู้อย่างงอนๆแต่ก็ยอมเดินตามมาพร้อมกับเสียงบ่นอีกเป็นขบวน ช่วยไม่ได้นะถ้าจะโทษก็โทษไอ้คุณพี่กวางของแกโน่น! มันทำฉันหลอนนี่นา ไม่กล้าปล่อยแกเอาไว้คนเดียวหรอก ขืนปล่อยเอาไว้ใครจะรับประกันได้ว่าหมอนี่มันจะไม่จีบเพื่อนของฉัน ยัยนี่ยิ่งแป็นพวกคล้อยตามง่ายอยู่ด้วย!
“ครีมอะ ทำไมเวลาพี่กวางสอนไม่ค่อยตั้งใจฟังเลย”
“ถึงไม่ฟังฉันก็ทำได้นี่นา”
“ก็ครีมเก่งนี่ แต่มันไม่ใช่ประเด็นนะ ทำไมถึงไม่สนใจพี่กวางเลยล่ะ พี่กวางบ่นด้วยล่ะ ว่าน้อยใจ”
นั่นไง นี่แค่ฉันละสายตาไปนิดเดียว ดูมันแอบไปกระซิบกรอกข้อมูลบ้าๆใส่หัวเพื่อนฉันตั้งแต่ตอนไหนฉันยังไม่รู้เลยเนี่ย
“ปล่อยเขาน้อยใจไปเถอะ”
“ครีมอะ โหดร้าย”
“ฉันแค่ปีหนึ่งนะ จะให้ใจดีอะไรนักหนา นี่ก็ถือว่าปรานีมากแล้วนะ ขืนมายุ่งกับฉันมากกว่านี้ รับรองเรื่องถึงหูโกโชแน่”
“ว้ายยย!!ไม่ด้ายยยน้า!เดี๋ยวพี่โกโชก็ฆ่าพี่กวางตายหรอก!!!>Y<”
“ปล่อยมันตายๆไปซะบ้างก็ดี ไอ้พวกผู้ชายเจ้าชู้พรรค์นี้น่ะ”
ฉันว่าอย่างเฉยชาใส่ยัยเพิร์ทด้วยความหมั่นไส้ ปกป้องกันเหลือเกินนะ! อยากจะรู้จริงๆว่าหมอนั่นไปทำเสน่ห์อะไรไว้ อ้อ!ลืมไป เขาเป็นเพื่อนกับไอ้เพทายบ้านั่นนี่นา ร้อยเล่ห์มายาลวงล่อผู้หญิงออกจะช่ำชอง เชี่ยวชาญและโชกโชน!!!
“แต่ว่าพี่เขาก็ออกจะใจดีกับครีมจะตาย”
“ขืนพูดเรื่องไอ้บ้านั่นอีกคำเดียว ครีมจะอ้วกใส่หน้าเพิร์ทแล้วก็วิ่งไปหาโกโชจริงๆด้วยนะ”
“อี๋!น่าเกลียดที่สุดเลย!!เธอเกิดมาหน้าตาน่ารักทำไมกันยะ!”
เราสองคนหัวเราะแล้วเดินกอดคอกันกลับเข้าห้องชมรม ซึ่งทันทีที่คนที่อยู่ในห้องเห็นหน้าฉันก็ส่งยิ้มหวานแทบเลี่ยนมาให้ ฉันเบ้หน้าแล้วมองเมินไปทางอื่นในทันที เมื่อไหร่จะเลิกพยายามตอแยฉันอย่างนี้ ฉันคิดว่านายกำลังล้อฉันเล่นอยู่ไม่ใช่เหรอ นี่มันเกือบเดือนแล้วนะ!ทำไมนายยังไม่เบื่อสักทีล่ะเว้ย!!!
“น้องครีมครับ รู้รึยังว่าอาทิตย์หน้านี้จะมีงานเลี้ยงปีใหม่”
อยู่ๆเขาก็หันมาถามฉัน ก็เคยได้ยินมาจากโกโชบ้างหรอก แต่เดี๋ยวสิ...นายจะมาเมินเฉยใส่เพื่อนฉันอย่างนี้ไม่ได้นะเฟ้ยยย!!!
“ก็พอได้ยินมาบ้าง ทำไมเหรอคะ”
“มันต้องควงเข้างานกันเป็นคู่น้า~รู้รึเปล่า”
มันคือประเด็นแรกที่โกโชรีบแจ้นมาหาฉันเพื่อจองตัว ทำไมจะไม่รู้ล่ะ
“รู้แล้วล่ะค่ะ”
“คือพี่อยากจะชวนน้องครีมให้เข้างานเป็นคู่กันน่ะครับ”
พี่กวางว่าแล้วส่งยิ้มกว้างมาให้ ฉันหันไปมองหน้ายัยเพิร์ทที่พยายามจะพรีเซนต์ตัวเองจนเหนื่อยใจแล้วหันไปฝึกฉีกขาแทน น่าหงุดหงิดแฮะ เป็นฉันไม่ทนอย่างยัยนี่หรอก คงเดินเข้าไปตบเข้าที่กระหม่อมงามๆสักฉาดแล้วล่ะ
“ไม่ได้หรอกคะ ครีมมีคนจองตัวแล้ว”
“น่าเสียดายจัง ใครกันครับผู้โชคดีคนนั้น”
“ครีมไม่จำเป็นต้องบอกพี่กวางหรอกค่ะ มันไม่ได้เป็นข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับพี่เลยสักนิด”
“การรู้จักคู่แข่งให้ละเอียดใครว่าไม่สำคัญล่ะครับ มันจำเป็นมากที่สุดเลยนะ”
ฉันเบ้หน้า ฉันว่าเพทายน่ารำคาญแล้วนะ หมอนี่ยกกำลังอินฟินิตี้เลยทีเดียว
“จะแข่งอะไรกันก็ตามสบายเถอะค่ะ ยังไงพี่ก็สู้เขาไม่ได้หรอก”
“หมายความว่าไงครับ”
พี่กวางถามเสียงเข้มขึ้นนิดหน่อย สีหน้ายิ้มๆชักตึงขึ้นมา ถึงแม้จะไม่ออกนอกหน้ามันก็ดูออกอยู่ดี
“หมายความว่าถึงพี่จะพยายามยังไง ครีมก็ไม่สนใจพี่หรอกค่ะ”
“หมายความว่าไม่ว่ายังไงน้องครีมก็จะเลือกเขาคนนั้นเหรอครับ”
“ทำนองนั้นค่ะ”
ฉันตอบเรียบๆไม่หวั่นกับสายตาที่เขามองมา
“ไหนว่าอยู่แค่ปีหนึ่ง ยังไม่คิดจะมองใครยังไงครับ ทำไมถึงมีแฟนได้ล่ะ”
“เขาสำคัญยิ่งกว่าสถานะไร้สาระอย่างแฟนเยอะเลยค่ะ”
ฉันพูดเสียงเย็น ทั้งสีหน้าก็นิ่งเรียบอย่างที่เป็นบ่อยๆเวลาฉุนจัด พี่กวางดูจะรู้ถึงได้ส่งยิ้มมาให้แล้วค่อยๆพูดเสียงหวาน
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ พี่แค่ถามเล่นๆเองนะ ยังไงเราไปเจอกันในงานก็ได้”
อย่าเจอกันเลยจะดีกว่า!
“น้องครีมฝึกต่อแล้วกันนะครับ คราวนี้ท่านี้นะ”
พี่กวางว่าแล้วลองทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ในแง่ของการเป็นผู้ชาย เขาไม่อยู่ในสถานะที่ฉันจะสนใจด้วยเลยสักนิด แต่ถ้าดูในแง่ของนักกีฬาล่ะก็ เขานี่เก่งอย่างเหลือเชื่อเลยล่ะ ต้องนับถือด้วยความจริงใจเลยว่าถ้าเขาไม่พยายามจีบฉัน ฉันคงจะต้องสนิทกับเขาได้มากกว่านี้แน่ๆ
“พี่กวางอย่าโอ๋แต่ครีมสิคะ เพิร์ทเองยังเตะได้ไม่ถึงขีดที่พี่ขีดไว้เลยนะ!”
พี่กวางหันไปสนใจเสียงประท้วงแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เขาเหลือบตามามองฉันแล้วหลิ่วตาให้นิดหน่อยก่อนจะเดินไปหาเพื่อนคนสวยของฉันและเริ่มฝึกสอนขั้นพื้นฐานให้เธอ ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าเขามองเห็นอะไรในตัวฉันถึงได้พยายามอย่างยิ่งที่จะจีบจนถึงวันนี้ ก็ฉันยังไม่เข้าใจเลยนี่ว่าความรักมันเป็นยังไงอีกทั้งฉันเองก็ไม่ค่อยชอบหน้าพี่กวางด้วย แล้วแบบนี้จะให้ฉันตอบรับความรู้สึกของเขาได้ยังไง
“วันนี้ต้องขอบคุณมากนะคะ”
เราสองคนโค้งคำนับให้พี่กวางที่โค้งตอบตามธรรมเนียม จากนั้นฉันก็รีบลากยัยเพิร์ทให้วิ่งแจ้นตามออกมานอกชมรม ความจริงแล้วสมาชิกคนอื่นจะอาบน้ำในห้องน้ำของชมรมแต่ว่าฉันหลอนจนเกินกว่าจะอยู่ในห้องน้ำเพียงคนเดียว
ฉันเดินเหมือนคนเป็นโรคประสาทออกจากห้องชมรมเมื่อถึงเวลาเลิก แน่ล่ะเพราะที่หน้าชมรมของทุกเย็นนอกจากฉันจะโดนไอ้พี่กวางป่วนประสาทมาแล้ว ฉันยังต้องมาเจอกับ...
“ว่าไงยัยเปี๊ยก!วันนี้เลิกช้าจังนะ”
“นายอีกแล้วเหรอ วันนี้มีอะไรอีกล่ะ”
“โอ๊ะโอ!วันนี้ไม่ดุแฮะ”
“นายอยากตายรึไง!!”
ฉันว่าแล้วตวัดขาเตะจนเพทายล้มลงนอนแผ่ราบไปกับพื้น อันที่จริงการเลือกเข้าชมรมนี้มันก็ดีอยู่อย่าง เพราะนอกจากได้ออกกำลังแล้วยังเป็นบทเรียนที่ดีเยี่ยมสำหรับคนพูดจาไม่รู้เรื่องอย่างหมออีกด้วย!
“ทำไมเธอชอบทำร้ายฉันนักนะ”
“นายมันปากเสีย เอาล่ะ ตอบมาว่าวันนี้มาทำอะไร”
“เธอนี่ตลก ถามอยู่ทุกวันฉันก็ให้คำตอบเดิมทุกวันว่าพี่โกโชให้มาตาม”
ฉันกลอกตาไปมาแล้วส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ พอพี่ชายรู้ว่าฉันมีไอ้พี่กวางมาติดพัน จากที่เคยเจอกันวันละเกือบทุกเวลานอกจากเวลานอน เวลาเรียน และเวลาทำกิจกรรม ก็กลายเป็นว่า ทุกเย็นต้องส่งหมอนี่มารับ ก่อนนอนโกโชจะไปส่งที่หอพักดูให้แน่ใจว่าฉันขึ้นหอแล้ว จะไปเข้าห้องเรียนต้องส่งโชเซมาประกบ เรียกว่าฉันโดนคุมแจจนแทบตายเพราะความอึดอัดแล้วเนี่ย!
“เมื่อไหร่โกโชจะเลิกกักขังเค้กสักทีเนี่ย!”
พอมาถึงห้องคณะกรรมการนักเรียนส่วนพิเศษฉันก็ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมณ์อะไรทั้งสิ้น ออกโรงอาละวาดไอ้หน้าหล่อที่นั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์อย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด
“ใจเย็นสาวน้อย มาถึงก็ลัลล้าร่าเริงเชียวนะ”
เลิกทำเสียงเอ็นดูอย่างกับว่าฉันเป็นเด็กสามขวบแบบนั้นนะ!!นี่มันลัลล้าร่าเริงตรงไหน!
“อย่ามาปัญญาอ่อนตอนนี้นะ!โกคิดอะไรอยู่ ทำไมต้องให้คนมาคอยตามแบบนี้ด้วยเนี่ย!”
“โถๆๆๆ ก็เพื่อความปลอดภัยของน้องสาวสุดที่รักไงครับ ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ว่าพวกตัวผู้มันไว้ใจไม่ได้”
“หัดมองตัวเองก่อนจะพูดซะก่อนเถอะ!แล้วไอ้คนที่ส่งไปรับอยู่ทุกเย็นมันน่าไว้ใจนักรึไง!!”
ฉันหันไปมองเพทายที่ยืนส่งยิ้มยียวนกวนประสาทมาให้ ฉันเลยได้แต่ส่งสายตาอาฆาตรแล้วหันมาต่อกรกับคนที่ยังจิบชาอยู่อย่างนั้น...พร้อมรอยยิ้มที่เคลือบเสน่ห์นั้นด้วย
“ก็ไม่น่าไว้ใจนักหรอก แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา โกสามารถตามฆ่ามันได้ทุกเมื่อ”
จะเสี่ยงไปเพื่ออะไรไม่ทราบ!ไอ้บ้านี่เชียวนะ! ไอ้บ้าที่สร้างรอยบาปไว้ให้กับความทรงจำของวันแรกที่โรงเรียนนี้ของฉันเชียวน้า~!
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าโกโชยังไม่ยอมบอกให้คนพวกนี้เลิกตาม ได้เห็นดีกันแน่”
“ยังไงล่ะสาวน้อย”
“ก็ลองดูแล้วกัน”
ฉันว่าแล้วทำหน้าตึง จ้องหน้าหล่อๆของพี่ชายอย่างกับว่าถ้ามันเป็นเข็มตัวของโกโชคงจะพรุนไปทั้งตัว
“น้องครีมคะ ใจเย็นก่อนดีมั้ย พี่ว่า...”
“พวกพี่กีต้าร์ก็อย่าไปหลงเชื่อเหตุผลบ้าๆของโกโชแล้วกัน ไม่งั้นอย่าหาว่าเค้กไม่เตือน”
ฉันขู่สัมทับพี่กีต้าร์ที่พยายามจะปลอบให้เขาเงียบกริบไปอีกครั้ง คราวนี้ฉันโกรธจริงๆแล้วนะ โกจะไม่ทำหน้าตาเดือดร้อนหรือว่าสนใจอะไรหน่อยเลยรึไง ทำไมถึงยังจิบชาได้หน้าตาเฉยแบบนั้นล่ะฮะ!
“น้องครีม...น้องครีม..ทำไงดีล่ะ พี่ชายยอมรับเลยว่าอารมณ์ของน้องสาวสุดที่รักตอนนี้น่ากลัวมากก็จริง...แต่โกยอมให้น้องครีมอะละวาดลงกับโกเท่าไหร่ก็ได้...”
โกโชแสยะยิ้มออกมา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังหล่อเกินหน้าเกินตาคนอื่นอยู่ดี!
“ยังดีซะกว่าให้ไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาเกาะแกะน้องครีมเนี่ย โกยอมไม่ได้เว้ยย!!!”
แล้วถ้วยชาในมือก็ถูกเขวี้ยงทิ้งลงพื้นพร้อมกับใบหน้าโกรธจัดของพี่ชาย ฉันเองก็โมโหเหมือนกันนะ!แต่ทำไมฉันทำลายข้าวของบ้างไม่ได้ฮะ!!
“เออ!ไอ้เพื่อนเวร! รู้มั้ยว่าที่ปาลงไปนั้นมันราคาเท่าไหร่ โมโหทีไรเป็นทำลายข้าวของทุกทีสิน่า”
พี่นัทบ่นแล้วเดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดอย่างชำนาญ ก็รู้ว่าพี่หน้าหวานเหมือนผู้หญิง แต่เรื่องแม่บ้านแม่เรือนนี่ไม่ต้องเหมือนก็ได้มั้ง
“อารมณ์รุนแรงทั้งพี่ทั้งน้องเลยแฮะ”
พี่โอตะว่าโดยมีพี่เนโกะพยักหน้าเห็นด้วยอยู่ข้างๆ จะไปสวีทกันที่ไหนก็ไปไป๊!
“สรุปเอางี้ดีกว่าว่ะ ไอ้โกโช ยังไงๆไอ้บ้านั่นมันก็ไม่มีทางยุ่งกับน้องครีมได้อยู่แล้วนอกจากเวลาชมรม”
“ก็เพราะงี้ไงถึงได้บอกให้เปลี่ยนชมรม”
“มันเปลี่ยนกันได้ที่ไหนเล่า ก็กฎมันบอกอยู่ทนโท่ว่าไม่ได้ๆๆ!!”
“ช่างหัวกฎสิ!!ก็ถ้าน้องเค้กจะออกซะอย่าง ลองดูแล้วกันว่าโกจะเอาเราออกได้มั้ย!”
“อย่ามาเกเรแถวนี้นะ ครีมชอบชมรมนี้ แค่ไม่ชอบประธานทำไมต้องออกด้วย!”
“ก็โกเป็นห่วงนี่!”
“ห่วงบ้าอะไรล่ะ!ไม่เคยไว้ใจกันอย่างนี้ก็เลิกคุยกันเลย จบเว้ย!”
ฉันว่าแล้วเดินหนีออกนอกห้องมา ไม่สนใจจะพูดคุยหรือฟังใครพูดอะไรต่อ ทั้งโมโหทั้งหงุดหงิด เมื่อไหร่พี่ชายของฉันจะมีเหตุผลกับเขาบ้างสักทีนะ!
“เธอนี่ยังไงน้า~ทั้งๆที่พี่ชายเขาก็ออกจะห่วงขนาดนั้น ฉันเข้าใจว่าเธอก็เข้าใจ แต่ทำไมถึงยังดื้อนักหนาก็ไม่รู้”
“หุบปากไปเลย”
“เออ...ถามดีๆก็ยังมาว่าเขาอีก เด็กอะไรไม่น่ารักเอาซะเลย”
“นายนี่มันยังไงกันแน่ เพทาย นายเป็นโรคจิตเหรอไงถึงได้มาตามจองล้างจองผลาญฉันอยู่ได้ จำได้ว่าชาติที่แล้วก็ไม่เคยไปฉุดเมียนายมาข่มขืนนี่นา”
“เพราะเธอเกลียดฉันไงเลยน่าแกล้ง แล้วไอ้ที่พูดเมื่อกี้เนี่ย แน่ใจนะว่าใช้หัวคิดแล้ว น่าเกลียดจริงๆ”
ฉันเมินหน้าแล้วเดินหนีไปอีกทาง แต่ก็อย่างว่ามีเหรอเพทายจะปล่อยให้ฉันได้เดินไปอย่างที่ใจต้องการ
“ยัยเปี๊ยก มานี่ๆ เร็วเข้า”
“ถ้าช้าจะทำไมงั้นเหรอ”
ฉันตอบอย่างยียวนกวนประสาท เพทายชะงักนิดหนึ่งแล้วหันกลับมาต่อปากต่อคำอย่างหงุดหงิด
“เร็วเถอะน่า พี่ชายเธอสั่งให้ฉันส่งเธอให้ถึงหอพักก่อนห้าโมงนะ”
“แล้วไง”
ใครใช้ให้นายไปรับคำสั่งมาเองไม่ทราบ แล้วทำไมพี่ชายของฉันถึงได้ชอบส่งไอ้บ้านี่มาด้วยนะ!
“จะเดินดีๆหรือให้ฉันไปอุ้มมา คงรู้นะว่าฉันทำจริงแน่ๆ”
ฉันรีบวิ่งตามไปทางเพทายอย่างเจ็บใจที่ต้องทนเห็นสีหน้ายิ้มเยาะอย่างผู้มีชัยแบบนั้น บ้าเอ๊ย!ถ้าไม่ติดว่าฉันตัวเล็กกว่าเขาสักสองเท่าฉันคงจะไม่กังวลกับคำขู่นั้นเลย!
“อุ๊บ!ขอโทษ”
ฉันพูดทั้งๆที่ตัวเองล้มลงไปกองกับพื้นเป็นเพราะเพทายเร่งประกอบกับกำลังนึกด่ามันในใจทำให้เผลอเหม่อจนเดินชนคนที่เพิ่งจะเดินสวนเข้ามา
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่าค่ะ เปล่าๆ”
ฉันมองหน้าคนที่ถูกฉันชนเพื่อสำรวจว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรมากมาย เธอก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือและทันทีที่ฉันเห็นหน้าของเธอก็รู้สึกเลยว่าตัวแข็งทื่อไปหมดแล้ว
“ยัยเปี๊ยก...เฮ้! ชนกันเหรอ”
“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ ขอโทษที่เดินไม่มองทาง ไปก่อนนะคะ”
“ดะ...เดี๋ยวสิ แล้วแน่ใจเหรอว่าไม่เป็นไรมากน่ะ”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณมาก ลาล่ะค่ะ”
เธอรีบกุลีกุจอโค้งลาแล้วแทบจะวิ่งหนีไปเลย แต่ถึงจะเห็นว่าเธอไปแล้วแต่ตัวฉันยังไม่หายแข็งทื่อทั้งๆที่หูของฉันก็รับรู้ทุกอย่างว่าเพทายถามอะไรไปบ้างแต่สมองมันสั่งการร่างกายไม่ได้เอาซะเลย มารู้สึกตัวเอาตอนที่ ไอ้เพทายมันอุ้มนั่นแหละ!!!!
“ทำอะไรเนี่ย ปล่อยเลยนะ!!!!!”
“อ้าว....นึกว่าชนจนสมองกระทบกระเทือนซะอีก เห็นนิ่งเลยอุ้มกะจะไปส่งห้องพยาบาล”
เพทายพูดก่อนจะปล่อยฉันลง ถ้าเป็นปกติฉันคงจะโวยวายมากกว่านี้แต่ในตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะทำอะไรสักอย่างแล้วจริงๆ ผู้หญิงคนเมื่อกี้ เป็นใครกันนะ
“ทำไมงั้นเหรอ....”
“นายพอจะรู้มั้ยว่าคนเมื่อกี้เป็นใคร”
“เฮ้ย!!ถามอะไรอย่างนั้น”
ฉันรู้ว่าเขาคิดว่าฉันเพี้ยนไปแล้ว แต่ช่าง ตอนนี้ความอยากรู้มีมากกว่าจะมายั๊วะเพราะความบ้าของหมอนี่
“อยากรู้นี่นา”
“ทำไมสนใจเหรอ”
“นิดหน่อย”
“เฮ้ย!!โอเคฉันเข้าใจว่าแกล้งเธอมากไปแต่เธอเป็นผู้หญิงนะครีมเค้ก ตั้งสติหน่อยเด้!”
“อย่ามายุ่ง จะบอกมั้ยเนี่ย”
“เธอชื่อตาลหวาน”
ตาลหวานงั้นเหรอ...ก็หน้าหวานสมชื่อเลยจริงๆน่ะแหละนะ
ความคิดเห็น