คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 12
..................สี่ปีก่อน.........................
“ครีมเค้กชมรมนี้น่าสนเนอะ นี่ๆ มีประกาศรับสมัครด้วยล่ะ”
“ไม่เอาล่ะ เข้าไปเถอะ ไม่เอา เฮ้ย! ไอ้เพิร์ท”
ฉันร้องโวยวาย ประท้วงสุดชีวิตเมื่อไอ้เพื่อนตัวแสบลากฉันด้วยแรงช้างสารให้เข้าไปสมัครชมรมเทควันโด้ทั้งๆที่ฉันมีโปรแกรมจะเข้าชมรมดนตรีอยู่แล้ว ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่ว่าฉันเกลียดกีฬา
“ไม่เอา ฉันเล่นไม่เป็น”
“ก็ฝึกได้นี่นา นะ ให้ฉันเข้าคนเดียวเหรอ เขียนชื่อส่งไปแล้วน้า~”
“ไม่รู้เว้ย แกทำก็รับผิดชอบเองสิวะ โกโชรอฉันอยู่ที่ชมรมดนตรีแกเล่นเองละกัน”
ฉันบอกด้วยอารมณ์เบื่อปนระอาใจ เวลาอยากอ้อนอะไรสักอย่าง ยัยเพื่อนคนสวยนี่เป็นต้องอ้อนจนกว่าจะได้ของ เพราะงั้นตอนนี้มันถึงได้มามองดูฉันตาแป๋วอยู่อย่างนี้
“น้า~นะ เข้าด้วยกันนะ”
“เธอไม่รู้จักพี่ชายฉันรึไง ถึงขั้นลากฉันเข้าโรงเรียนนี้ด้วยกันได้ก็ต้องให้ฉันเข้าชมรมเดียวกันด้วยน่ะแหละ”
“ไม่หรอกน่า นะ”
“เฮ้ย!ไอ้เพิร์ทอย่าผลัก เหวอ!!!......”
เพราะเพิร์ทเกิดอยากจะอ้อนแรงๆขึ้นมาถึงได้ดึงแขนฉันเล่นไปมา และจู่ๆก็เกิดพลาดท่ามาผลักฉันเข้าและเพราะห้องชมรมบ้านี่มีพื้นเป็นไม้แบบญี่ปุ่นแถมยังขัดมันจนลื่นอีกต่างหาก ดังนั้นพอฉันโดนผลักโดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัวเลยเกิดแอกซิเดนไถลตัวจะล้มไปข้างหน้า หัวกระแทกแน่ๆเล้ย!!!!!
“อุ๊บ!!”
ฉันไม่ได้รู้สึกเจ็บ และเสียงนั้นไม่ใช่เสียงของฉันแต่อย่างใดแต่มันเป็นเสียงของผู้เคราะห์ร้ายที่ดันมาขวางทางกลางลำขณะที่ฉันกำลังจะจะล้มลงอย่างสวยงาม (ตรงไหนเนี่ย)
“นะ...น้องเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
เสียงถามแต่ตัวเขาเองยังลุกไม่ขึ้นเพราะฉัน....กำลังทับอยู่!!!!! ฉันรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะรู้สึกมึนๆนิดๆจนเซไปเซมาและ....คนคนเดิมก็รับฉันเอาไว้อีกครั้ง น่าอายที่สุดเลย
“ไม่เป็นไรนะ”
“โอเคแล้วค่ะ ขอบคุณมาก”
อีกครั้งที่ฉันรีบผละตัวเองออกมาให้ห่าง คนที่รับฉันเอาไว้เป็นผู้ชายตัวสูงที่มีโครงหน้าเข้มและมันทำให้ฉันนึกถึงคู่ปรับในทันที หน้าใสๆแบบนี้ล่ะที่ผู้หญิงในห้องฉันร่ำร้องหาเช้าเย็น
“คงจะลุกเร็วไป เลยเสียศูนย์น่ะ”
เขายิ้มให้ฉันที่ยิ้มกลับไปตามมารยาท ก่อนจะเดินไปยังยัยเพิร์ทที่นิ่งเป็นหุ่นไปซะอย่างนั้น ไม่ต้องเดาก็พอรู้ เพื่อนฉันยังเป็นหญิงไทยใจธรรมดาที่พร้อมจะบ้าคนหล่อได้ทุกเมื่ออยู่แล้ว
“งั้นพี่ไปก่อนนะครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ”
เขาบอกก่อนจะเดินไปตามทางเดินพื้นไม้ของห้องชมรม ทำให้ฉันพอจะสังเกตทันว่า เขาใส่ชุดเทควันโดและอยู่สายดำขั้นสองแล้วด้วย เหลือจะเชื่อ ในโลกนี้มีคนอย่างนี้ด้วยเหรอฟ่ะ
“คนอะไรหล่อเป็นบ้า! ว่ามั้ยครีม”
“ไม่รู้เว้ย ดูไม่เป็น”
“ยัยบ้า! เธอนี่เกิดเป็นผู้หญิงทำไมให้เสียชาติเกิดฮะ ดูสิหน้าตาก็น่ารักจนคนอื่นเขาอิจฉา ยังมีหน้ามีตาเอาไว้คอยดูผู้หญิงที่น่ารักด้วยกันอีก ฉันสอนให้มองชายงามทำไมไม่รู้จักหัดมองบ้างยะ!”
เพิร์ทยังคงจะร่ายยาวต่อเป็นชุดถ้าฉันไม่เอาผลไม้ในมืออุดปากมันซะก่อน คิดยังไงมาสอนฉันให้คลั่งผู้ชาย โกโชรู้เข้าเดี๋ยวก็ได้กลายเป็นอาหารกลางวันแมวหรอก
“รู้สึกว่าพี่เค้าจะอยู่ชมรมนี้นี่เนอะ”
“อืม....ชุดที่ใส่ก็บอกอยู่ ไม่น่าโง่”
“งั้นต้องรีบไปแล้วล่ะ เร็ว”
“ไม่นะ!!!!!!”
เพราะเพิร์ทไม่สนใจเหตุผลนานับล้านประการที่ฉันอุตส่าห์ยกมาอ้างที่ทั้งเกี่ยวและไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ นั่นทำให้ฉันหงุดหงิดนึกอยากสะบัดมือออกแล้วลากมันกลับไป แต่ยามที่ยัยนี่สนใจอะไรสักอย่างทำไมถึงได้แรงฟายมหาศาลอย่างเน้~!!!
“แกจะยัดเยียดชมรมนี้ให้ฉันทำไมนักหนาวะ ฉันไม่อยากเข้านะเว้ยยยยย!!!”
ฉันโวยวายทวงสิทธิอันชอบธรรมของตัวเอง โดยที่ก็รู้ว่าพูดไปเพื่อนรักก็คงไม่ฟัง
“เอาน่าๆ จะบ่นไปทำไมคนฝึกออกหล่อ”
ขอโทษทีนะ ฉันไม่ได้อยู่สปีชีย์เดียวกับแก
“ตาโตเท่าอีที ผิวขาวเหมือนผีดิบเดินได้ ผอมสูงเหมือนไม้จิ้มลูกชิ้น นี่น่ะเหรอหล่อของแก ทำให้เหมือนคนก่อนเหอะค่อยพูดกัน”
อันที่จริง เค้าก็ไม่ได้น่าเกลียดขนาดนั้นหรอก ดูดีพอจะเป็นหนุ่มฮอตของโรงเรียนได้สบายแต่ฉันหมั่นไส้คนแก้ต่างที่ยืนอยู่ข้างๆนี่แค่นั้นเอง
“ไอ้บ้าพูดซะเสียหมดถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ”
“ก็ได้ๆ ตาโตเหมือนตานางกวางแจ่มใสเหมือนดวงดาว ผิวขาวเหมือนไข่ปลอก ร่างสูงเหมือนลอกมาจากตัวการ์ตูนอุลตร้าแมน พอใจรึยัง”
“อย่างน้อยก็หล่อถึงมันจะฟังแปลกๆไปก็เถอะ แกว่าไงหล่อใช่ป่ะ”
“ดูดี แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน พอใจรึยัง!”
“ยัง! แล้วเรื่องชมรมว่าไง”
“ไม่เข้า”
“ได้โปรดนะ เข้าเป็นเพื่อนหน่อยนะ”
“ไม่!!!”
ฉันบอกปัดอย่างไม่ไยดีแต่สุดท้ายสิ่งที่ฉันได้รับรู้ก็คือฉันต้องยอมรับคำอย่างยอมจำนน จะให้ทำไงล่ะ ในเมื่อไอ้เพิร์ทมันจัดการลากฉันเข้ามาในห้องแล้วน่ะสิ ก๊าซซซซซ!!!! แล้วแกจะถามความเห็นฉันทำแมวอะไรเนี่ย ใครก็ได้บอกทีว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เพื่อนคนสวยของฉันที่มีหนุ่มๆพยายามจีบมาตั้งแต่เปิดเทอมเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ไม่เข้าใจเหรอไงว่าฉันเล่นไม่ได้ ขืนฉันไปเข้าชมรมอื่นที่ไม่ใช่ดนตรีอย่างพี่ชายแล้วล่ะก็ โกโชมีหวังเกเรแน่ๆ
“ครืด~ ~”
ยัยเพิร์ทเปิดประตูเข้าไปในห้องที่เราต้องใช้เรียนพร้อมทำเสียงประกอบ(เพื่อ?) ที่ชมรมนี้รับสมาชิกจำกัดเพราะต้องการสอนให้ทั่วถึง เลยใช้ครูหนึ่งคนต่อนักเรียนสองคน เฮ้อ ครูคงโหดใช่ย่อย
“อ้าว!!น้องสองคนเมื่อกี้”
“พี่ชายใจดีที่ช่วยยัยเพื่อนซุ่มซ่ามเมื่อกี้ สวัสดีค่ะ ไม่นึกว่าเจอกันอีกนะเนี่ย”
ยัยเพิร์ททำท่าทางดีใจอย่างออกนอกหน้า จนฉันนึกหมั่นไส้มันขึ้นมาอีกตะหงิดๆ ฉันซุ่มซ่ามตรงไหน ได้ข่าวคนเขียนบอกว่าเธอเป็นคนผลักฉันนะ
“น้องๆมีธุระอะไรรึเปล่าครับ”
“เราสมัครเข้าชมรมค่ะ”
ฉันรีบปิดปากเพิร์ทกันมันพูดเรื่องไร้สาระแล้วเป็นฝ่ายพูดธุระซะเอง คนตรงหน้าฉันหัวเราะออกมาเบาๆ
“งั้นก็ยินดีฮะ พี่ชื่อกวางน่ะครับ”
“เพิร์ท แพรวพิลาศ ห้องเอ ปี1ค่ะ ส่วนนี่ ปฏลีหรือครีมเค้ก เพื่อนสนิทเพิร์ทชั้นเดียวกัน จะเรียกว่าครีมหรือเค้กก็ได้ มันไม่ถือหรอกคะ”
เพิร์ทรีบดึงมือฉันออกแล้วแนะนำตัวเองยาวเหยียดจนเสร็จสรรพ ไม่พอยังมาแนะนำฉันต่ออีกทอดหนึ่ง ขอถามอะไรอย่างสิเพิร์ทไอ้ชื่อจริงเนี่ย ไปบอกทำแมวอะไร ไม่บอกชื่อพ่อชื่อแม่ที่อยู่เสร็จสรรพเลยล่ะ เขาจะได้ตามมาส่งพิซซ่าถูกน่ะ
“ชื่อน่ารักดีนะครับ ครีมเค้ก”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันพูดไปตามมารยาทมากกว่าจะคิดขอบคุณจริงๆจังๆ ไม่ได้หลงตัวเองนะแต่ว่า คำๆนี้ได้ยินบ่อยจนเบื่อ
“หน้าตาก็น่ารักมากเลยนะเนี่ย”
“เพิร์ทสวยกว่าเป็นกอง มองข้ามไปได้ยังไง”
ยัยเพิร์ทบ่นเบาๆซึ่งพอพี่กวางหันมาสนใจยัยเพื่อนรักคนสวยนี่ก็รีบทำท่าทางยิ้มๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันหันไปมองข้างหน้าเพื่อวอร์มร่างกายแบบเบสิคอย่างที่พี่กวางทำและคอยฟังคำสั่งที่คุณครูฝึกหัดจะมอบหมาย
“เราจะวอร์มก่อนนะครับ ลองฉีกขาให้ได้180 องศาก่อน เออไม่ต้องรีบก็ได้ ค่อยๆนะ”
พี่กวางพูดเมื่อไอ้เพิร์ทล้มหงายหลังเพราะพยายามทำคะแนนให้พี่กวางสนใจ ไอ้เพื่อนบ้า เพราะชอบทำตัวเพี้ยนๆอย่างนี้ไงถึงได้ตกหลุมที่โชเซขุดไว้แกล้งทุกหลุมเลย
“มานี่มา ช่วย”
ฉันว่าแล้วประคองเพื่อนสาวให้ลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่ตัวฉันก็ค่อยๆแยกขาออกทีละน้อยจนสุดขา
“ครีมทำได้ไงอะ!!”
เพิร์ทร้องโวยวายเมื่อเห็นว่าฉันกำลังยืดเส้นยืดสายขณะที่นั่งกางขาในมุม180 องศา
“หือ นี่น่ะเหรอ ก็เคยเรียนบันเล่ต์กับยิมนาสติกนี่นา ครีมก็ต้องฝึกแล้วเป็นธรรมดา”
ฉันตอบอย่างนึกเบื่อ ความจริงก็เคยเรียนไอ้พวกนี้มาบ้างเหมือนกันนะ แต่ช่างเหอะ ฉันหันไปฉีกขาต่อก่อนจะวอร์มท่าอื่น ส่วนเพิร์ทกับพี่กวางก็เอาแต่ทำท่าทางงงๆอยู่ได้ แค่ผู้หญิงทำได้พี่ต้องมองขนาดนั้นเลยเหรอคะ เดี๋ยวจิ้มตาบอดเลยนี่
“โทษทีนะคะ พี่จะสอนต่อรึเปล่า”
“ครับๆ ต่อไปนะฮะ เดี๋ยวน้องครีมไปซ้อมแพทเทิร์น ส่วนน้องเพิร์ทก็ลองฉีกขาใหม่นะ ม่ะเดี๋ยวพี่ช่วย”
พี่กวางสอนท่าแพทเทิร์นพื้นฐานซึ่งมีอยู่หกกระบวนท่าให้ฉันก่อนจะหันไปสอนยัยเพิร์ทต่อ ฉันคิดไปเองรึเปล่านะ ที่ว่าพี่กวางคอยมองฉันอยู่ตลอดเวลาแถมในบางครั้งก็ยังดูเหมือนจะจ้องฉันจนลืมตัว แต่จะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ ฉันสลัดความคิดบ้าๆออกก่อนจะฝึกต่อจนสำเร็จกระบวนท่าบ้าๆอะไรก็ไม่รู้ แต่หลังจากที่เตะต่อยไปได้สักพักฉันก็ได้เรียนรู้ว่า มันก็ หนุกดีแฮะ
“น้องครีมเรียนรู้เร็วมากเลยครับ วันเดียวแพทเทิร์นก็ได้แล้ว เตะก็ได้แล้ว ต่อยก็ได้แล้ว”
“ครีมชอบน่ะค่ะ แล้วมันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่ ว่าแต่เพิร์ทไปไหน”
“น้องเพิร์ทไปเข้าห้องน้ำนะครับ”
“งั้นเดี๋ยวมานะคะ เค้กไปตามแป๊บ”
ฉันลุกขึ้นมองไปที่ประตู ฉันไม่ชอบเวลาอยู่กับผู้ชายคนอื่นสองคนน่ะ อย่าว่าหัวโบราณเลยนะ แต่ฉันถือ
“มีอะไรคะ พี่กวาง”
จู่ๆข้อมือของฉันก็ถูกจับเอาไว้ พี่กวางส่งยิ้มมาให้ด้วยท่าทางที่ฉันลงความเห็นว่ามันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด เรื่องอะไรมาคว้ามือของฉันเอาไว้แล้วส่งยิ้มไม่พูดไม่จา ท่าทางชักไม่ค่อยดีแล้วนะ
“น้องครีมมีแฟนยังครับ”
“ครีมไม่สนใจหรอกค่ะ เรื่องพรรค์นั้น กรุณาปล่อยด้วย”
ฉันสะบัดมือออกแล้วยืนมองพี่กวางหัวเราะด้วยอารมณ์ไม่มั่นคง ฉันคิดว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดอย่างมาก ทำไมยัยเพิร์ทไม่รีบมาซะทีนะ พี่กวางนั่งขวางประตูอยู่ด้วย ฉันก้าวข้ามไปไม่ได้......
“น้องครีมคิดว่าไงถ้าจะถามว่า น้องน่ารักดี คบกับพี่ได้รึเปล่า”
“ครีมไม่สนใจผู้ชายหรอกค่ะ และถ้าจะถามว่าจีบได้รึเปล่า นั่นมันสิทธิ์ของพี่กวาง สำหรับครีมมีสิทธิ์ในการตัดสินใจเพียงอย่างเดียว และคำตอบของครีมก็มีแค่ปฏิเสธเท่านั้น”
“โห~โหดร้าย...โอเคครับ พี่แค่แหย่เล่นน่ะ”
“คราวหลังอย่าเล่นแบบนี้นะคะ ครีมไม่สนุกด้วยเลยสักนิด”
“ก็เราเพิ่งจะเจอกัน น้องครีมจะมาคบพี่ได้ยังไงล่ะเนอะ”
“เวลาไม่ใช่ตัวแปรที่สำคัญอะไรนักหนาหรอกค่ะ ถ้าพี่กวางใช่แค่เจอหน้าครีมก็คงตอบตกลงได้ แต่ถ้าไม่ใช่ ยังไงๆก็คำตอบเดิม”
“แต่พี่ว่าก็สำคัญนะ เพราะถ้าได้รู้จักกันอีกหน่อย คำแหย่ของพี่อาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้”
พี่กวางส่งยิ้มมาให้อย่างขบขันแต่ประกายในตามันฟ้องออกมาซะหมดว่าคิดอะไรอยู่ พี่กำลังทำผิดมหันต์เลยนะที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ชอบหน้าตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกันเนี่ย
“พูดเรื่องอื่นเถอะค่ะ แล้วนี่พี่กวางจะถอยได้มั้ย ครีมจะไปตามเพื่อน”
“น้องครีมเค้ก เพิ่งจะเข้ามาใหม่ คงยังไม่รู้ที่ทาง ไว้พี่พาไปเอามั้ยครับ”
เขายังคงพยายามจะวกกลับเข้าเรื่องเดิมจนได้ นี่ผู้ชายมันพูดไม่รู้เรื่องอย่างนี้ทุกคนเลยรึไงเนี่ย
“คงจะไม่รบกวนล่ะค่ะ”
“ก็ไม่รบกวนอะไรนะครับ”
“พอดีว่ามีคนอาสาแล้ว ขอโทษนะคะ ขยับออกจากประตูด้วยค่ะ”
เขาหัวเราะ แต่ฉันไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะมาร่วมเฮฮาปาร์ตี้กับใคร ทั้งคำพูด ทั้งหน้าตา ทั้งท่าทาง แค่สามอย่างนี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ฉันใช้อ้างเป็นเหตุผลในการไม่ชอบหน้าเขา
“น้องเค้กเป็นคนน่าสนใจดีนะครับ พี่ยังไม่เคยเจอใครแบบนี้เลย”
“ตกลงแล้วพี่กวางกำลังพยายามจะทำอะไรคะ”
“ครับ?”
ฉันเลิกพยายามขอออกไปข้างนอกแล้วหันมาจ้องหน้าของพี่กวางแทน เขาทำหน้าสงสัยกับคำถามของฉันทั้งๆที่ยังมีรอยยิ้มแต้มอยู่ที่มุมปาก ฉันหงุดหงิดจนแทบจะทนไม่ไหวแล้วนะ
“ฟังนะ เค้กเพิ่งจะอยู่แค่ปีหนึ่ง ไม่คิดจะสนใจในเรื่องอะไรอย่างนี้หรอกค่ะ เพราะฉะนั้นเลิกพยายามทำตัวน่ารำคาญแล้วถอยไปดีกว่า การดำเนินงานในชมรมจะได้ราบรื่น”
“แล้วเมื่อไหร่จะคิดล่ะครับ พี่รอได้นะ”
“เมื่อครีมไม่ต้องแบมือขอเงินจากพ่อแม่และหาเลี้ยงตัวเองได้มั้งคะ ขอแนะนำว่าอย่ารอและพี่ควรจะสนใจครีมในฐานะรุ่นน้องในชมรม ไม่ใช่ในฐานะเด็กผู้หญิง”
ฉันตอบไปอย่างเย็นชา สายตาที่จริงจังส่งตรงไปถึงเขาโดยที่ไม่มีทางหลบเลี่ยง ขอร้องล่ะ อย่ามายุ่งกะชีวิตฉันให้มากนักเลย แค่นี้มันก็วุ่นวายพออยู่แล้ว
“อ้าวครีมเค้กจ๋า!ซ้อมเสร็จแล้วเหรอ”
“ไปห้องน้ำทำไมนานจัง”
“อ๋อ!พอดีแวะไปกรอกรายระเอียดการสมัครมาน่ะ ยังไงก็อยู่ด้วยกันก่อนนะ ห้ามแอบไปเปลี่ยนชมรมล่ะ”
เพิร์ทพูดยิ้มๆแล้วเดินเข้ามากอดฉันแบบอ้อนๆ บรรยากาศมาคุระหว่างฉันกับพี่กวางถึงได้ผ่อนคลายลง มาคิดอีกที ถ้าฉันออกจากชมรมนี้ ใครจะอยู่เป็นเพื่อนยัยเพิร์ทแล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าพี่กวางจะไม่เล่นไม้นี้กับเพื่อนรักของฉัน ยัยเพิร์ทเองก็สวยมากแถมยังหัวอ่อน ยิ่งหน้าตาแบบพี่กวางยัยนี่ยิ่งหลงง่าย ทำไมฉันต้องมีกังวลกับคนใกล้ตัวหลายๆคนด้วยนะ
“เพิร์ท ครีมจะกลับหอแล้ว จะไปรึเปล่า”
“อ้าว! รอเดี๋ยวก่อนไม่ได้เหรอ จะรีบไปไหน”
“กลับไปอาบน้ำ เดี๋ยโชเซก็บ่นหรอก”
“งั้นพรุ่งนี้เจอกันนะครับน้องๆ”
พี่กวางยิ้มหวานให้ยัยเพิร์ทแล้วหันมายิ้มกว้างให้ฉัน คิดว่าฉันจะทำยังไงนอกจากทำสีหน้าเรียบเฉยใส่น่ะสิ ฉันน่ะไม่ถนัดจะทำค้อนทำงอนใส่ผู้ชายหรอกนะ ยิ่งผู้ชายเจ้าชู้อย่างนี้ ไม่อยากยุ่งด้วย
“น่าเสียดายจังน้า~อยากให้เวลาทำกิจกรรมเยอะกว่านี้อีกหน่อย พี่กวางสอนดีเนอะครีม”
“งั้นมั้ง”
“อ้าว! แล้วกัน แปลว่าไม่ชอบใจชมรมนี้หรอกเหรอ เห็นเวลาเตะแล้วสนุกขนาดนั้นนี่นา”
“เปล่าหรอก ก็ชอบนะ แต่ว่าเพิร์ทอย่าไปใก้ลพี่เขาเลย”
“ทำไมล่ะ มีอะไรรึเปล่า”
“ไม่ได้ยุให้ชังหรือว่าจะพาลเกลียดนะแต่ว่า...”
ฉันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เพิร์ทฟัง ทั้งความคิดเห็นส่วนตัวที่ไม่ไว้ใจพอจะทิ้งให้เพิร์ทอยู่ในชมรมเดิม ตอนแรกเพิร์ทบอกจะเปลี่ยนชมรม แต่คิดไปคิดมาก็น่าเสียดายนิดหน่อย ในเมื่อดนตรีฉันเล่นเป็นแล้ว ทำไมต้องให้คนเพียงคนเดียวมาขัดขวางการเรียนรู้ของฉันกับเพื่อนด้วยล่ะ ไม่มีเหตุผลเลย
“ตกลงว่าจะเข้าชมรมเดิมเหรอ ถ้าไม่สบายใจจะเปลี่ยนก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร แต่ถ้าวันไหนเค้กไม่ไป เพิร์ทห้ามไปคนเดียวนะ”
“ว้า~มาชอบเค้กอีกคนแล้วเหรอเนี่ย ทำไมคนหน้าตาดีต้องนิสัยอย่างนี้กันหมดนะ”
“ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอก อย่างโกโชก็ไม่เคย...แต่ก็ไม่แน่นะ”
“อะไรที่ว่าไม่แน่เหรอ”
เสียงกวนประสาทตามสายแสนคุ้นแต่ไม่ชอบใจทำให้ฉันหน้ายุ่ง เรียกเสียงหัวเราะจากเจ้าของเสียงและเจ้าตัวก็หันมาส่งยิ้มให้ฉันกับยัยเพิร์ทคนละทีด้วยท่าทางสดใสจนโอเวอร์
“ทักทายพี่เพทายค่ะ.....”
“ไม่ต้องไปทักหรอก”
ฉันเอื้อมมือไปปิดปากยัยเพิร์ทแล้วหันไปมองตาขวางใส่คนตรงหน้า
“นายมาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ”
“ก็มาตามเธอไงยัยเปี๊ยก”
“นายมาตามฉันทำไมไม่ทราบ”
“รุ่นพี่โกโชเรียกน่ะ”
เพทายว่าก่อนจะแกล้งดึงผมฉันเล่นแม้ว่าจะรู้ว่าถ้าทำแบบนี้แล้วต้องโดนฉันประเคนกำปั้นส่งให้ก็ยังไม่เคยเข็ด จะชอบกวนประสาทให้ฉันเกลียดนายเพิ่มขึ้นไปทำไม แค่นี้ก็เกลียดเข้าไส้อยู่แล้วนะ!
“โกโชตามทำไม”
“ก็เห็นว่าเธอไม่ไปเข้าชมรมไง หายไปไหนมาฮะยัยเปี๊ยก”
“มันไม่ใช่ธุระของนายนะไอ้รุ่นพี่บ้ากาม ส่งสารเสร็จก็ไปสิ”
“เออๆ หมดประโยชน์ล่ะก็ไล่กันเลย เมื่อกี้เห็นไอ้ก วางมันบอกว่าเจอสาวน่ารัก ไปจีบสาวกับมันก็ได้ฟ่ะ”
เพทายว่าแล้วทำหน้าตายียวน เดี๋ยวนะ หมอนี่พูดว่ากวางงั้นเหรอ?
“เดี๋ยว”
“ว่าไงๆ”
คนที่กำลังทำท่าจะไปรีบวกกลับมาหน้าระรื่น นายลืมฟอร์มของตัวเองเอาไว้ข้างหลังนะ หัดมีฟอร์มซะมั่งเซ่!
“ที่นายว่ากวางน่ะ...”
“เพื่อนฉันเองล่ะ ทำไม สนใจเหรอ”
“ไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แค่อยากจะรู้ว่า คนอย่างนายมีเพื่อนกับเขาด้วยรึไง”
“โหย โหดร้ายนะเนี่ย เพื่อนฉันคนนี้คบกันมาตั้งแต่ประถม ตอนนี้มันเป็นประธานชมรมเทควันโด สายดำสองขั้นแล้วด้วย”
เพทายพูดอย่างอวดๆและนั่นทำให้ฉันแน่ใจว่าต้องเป็นคนเดียวกันกับพี่กวางที่ชมรม ก็ถึงว่า เพื่อนกันยังไงก็ต้องมีอะไรที่คล้ายๆกันสิ
“ถ้าสนใจล่ะก็ จะติดต่อให้ก็ได้นะ”
“อย่ามายั่วให้โมโหนะ ไปได้แล้ว”
ฉันว่าแล้วเดินหนีเพทายที่ยังคงทำหน้าตากวนประสาทตามฉันมาอยู่เรื่อย ก็แบบนี้ทุกที ลงท้ายแล้วฉันก็ต้องมีเรื่องทะเลาะตบตีกับหมอนี่อยู่ได้ทุกวัน
CreamCake~please~talk~to~me~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นด้วยเสียงเรียกเข้าของโกโช เพทายหยุดแกล้งเมื่อฉันส่งสายตาไปเตือน
“ว่าไงคะ โกโช...”
“น้องครีมเค้ก!!!!สิ ทำไมไม่มาชมรมล่ะคะ!!!!”
เสียงร้อนรนจัดแทรกเข้ามาก่อนที่ฉันจะทันได้จบประโยคซะอีก ไม่ต้องตกใจนะ พี่ชายฉันก็เป็นแบบนี้ทุกที
“ไอ้เพิร์ทมันลากไปสมัครเทควันโด น่ะสิ เซ็งสุดยอด”
ฉันว่าแล้วมองหน้าเพื่อนตัวดีที่ยังคงหัวเราะเพราะเพทายกำลังเริ่มกวนฉันอีกแล้ว
“ชมรมกีฬาน้องครีมเล่นเป็นกับเค้าด้วยเหรอ อะเมซิ่งมักมาย”
“พูดงี้ต่อยกันเลยดีมั้ย กำลังร้อนวิชา”
“ล้อเล่นๆ แหม เดี๋ยวนี้ขี้หงุดหงิดจริงๆนะคะเนี่ย”
“มีอะไรรึเปล่าคะ ถึงได้โทรมาเนี่ย”
“ก็เห็นว่าไม่ไปชมรมเลยโทรมาถาม ให้คนไปตามก็ไม่มาเองนี่”
“แน่ใจนะว่าที่ส่งมานั่นน่ะ คน”
โกโชว่าแล้วส่งเสียงหัวเราะออกมาผสานกับเสียงของเพิร์ท ดูท่าว่าเพทายจะไม่ขำด้วยเลยสักนิด
“ใจร้ายเนอะ น้องใครเนี่ย”
ฉันพูดเรื่องจริงผิดตรงไหนไม่ทราบ
“โกโช น้องครีมมีอะไรจะเล่าให้ฟัง อย่าพึ่งอะละวาดนะ”
“อือ...แหม...คนนะจ๊ะ ไม่ใช่ก๊อตซิล่า”
โกโชว่าอย่างอารมณ์ดี แต่พอฟังเรื่องเล่าของฉันเสียงโวยวายผสมกับเสียงของพี่นัทเอ็ดตะโรแว่วมาพร้อมกับเสียงดังสนั่น มันพังห้องตัวเองเรอะนั่น
“มันชื่ออะไร!!แน่มาจากไหนถึงได้กล้าพูดแบบนี้ มันไม่รู้จักน้องเค้กรึไง!ไม่รู้รึไงว่าน้องเค้กน่ะเป็นน้องของโก!!!”
“ตะโกนใส่เค้กอย่างนี้เขาจะได้ยินมั้ยเนี่ย! แล้วนี่โกโชกำลังทำลายอะไรเสียงดั๊ง ดัง ไหนบอกไม่ใช่ก๊อตซิล่าไง”
“โธ่เว้ย! ก็มันหงุดหงิดนี่! ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวให้ไอ้นัทซ่อมแต่โต๊ะคอมเอง”
ชั่วได้ใจมาก ตัวเองทำพังให้แล้วเพื่อนซ่อม
“ไม่รู้ล่ะ มายุ่งกับน้องสาวสุดหวงโกจะฆ่ามัน”
“หัดใจเย็นหน่อยได้มั้ยคะ เนี่ย ก็เป็นซะอย่างนี้เลยไม่อยากจะพูดอะไรให้ฟัง”
“ก็ตามใจสิ แต่ถ้าโกรู้ทีหลังไอ้หมอนั่นได้ตายสองรอบ เลือกเอา!”
“โคตรเอาแต่ใจ ”
“ไม่รู้ล่ะ โกรักของโก ใครหน้าไหนอยากจีบก็มาเคลียร์กันนี่ รอให้ถึงเวลาสิ นี่อะไร น้องสาวโกแค่ปีหนึ่งจะชักจูงให้แก่แดดไปไหน พูดแล้วหงุดหงิดเว้ย!!”
“โกเองก็ไม่ต่างกันหรอก อย่านึกว่าเค้กไม่รู้เรื่องอะไรทั้งหลายแหล่ที่โกสั่งเพื่อนปิดปากเงียบนะ”
“ไปรู้อะไรมาล่ะค่ะ”
“ไม่รู้ล่ะค่ะ ถ้าโกไม่เล่าเค้กก็จะไม่ถาม แต่ถ้าเค้กรู้เองทีหลัง อะไรจะเกิดขึ้นได้บ้างก็ลองพิจารณาดูเอาเองแล้วกัน แค่นี้นะคะ!”
ฉันกดวางสายแล้วปิดเครื่องหนีซะเลย เฮอะ!พี่ใครเนี่ยงี่เง่าเอาโล่อีกคนแล้ว!!!
“ว่าไง”
“ก็ไม่ว่าไง จะไปกินข้าว จะตามมากวนมั้ย ถ้าไม่ก็รีบกลับไปได้แล้ว!!!”
ฉันหันไปพูดกับเพทายที่ยังคงยืนแหย่อยู่ใกล้ๆ
“ไม่เอา ต้องตามไปกวนสิ”
“งั้นก็ตามมา ตามให้ได้ตลอดนะ ถ้าหายไปล่ะก็น่าดู และฉันก็พร้อมจะพาลได้ทุกเมื่อ เกิดอะไรขึ้นมาอย่ามาโทษว่าฉันไม่เตือนแล้วกัน!”
“งั้นใครมันจะไปอยู่ล่ะเฟ้ยยย!!!!”
เพทายว่าแล้วเดินหนีไปอีกทางปล่อยฉันหน้างอทำแก้มป่องอยู่กับเพิร์ทที่ก็ดูเหมือนจะกลัวๆฉันระเบิดเหมือนกัน อยากจะบ้า!ทำไมคนรอบตัวฉันมันถึงได้น่าหงุดหงิดขนาดนี้นะ!!
ความคิดเห็น