คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9
“สวัสดีค่ะ ทั้งบรรดาสาวงามและหนุ่มหล่อ ทั้งครูและนักเรียน บรรยากาศยามเย็นแบบนี้เหมาะแก่การสังสรรค์เป็นอย่างยิ่ง และที่นี่ก็บริเวณงานปีใหม่ของโรงเรียนเราโดยมีดิฉันโยะชิโนะ ได้รับเกียรติให้เป็นพิธีกรภาคสนามค่ะ”
เสียงร่าเริงดังมาจากผู้หญิงตัวสูงในชุดยูกาตะสีส้มในมือเรียวจับไมโครโฟนเอาไว้พร้อมๆกับเดินไปทั่วงานด้วยรองเท้าส้นสูงอย่างสามารถ เทศกาลเริ่มขึ้นแล้วทันทีที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ฉันเดินเคียงคู่มากับพี่ชายในชุดเจ้าหญิงของญี่ปุ่นโบราณ หากจะถามว่ารู้สึกยังไง คงต้องบอกว่ารำคาญความยาวของกระโปรงที่มีหลายชั้นจับจีบอย่างสวยงามแต่ถึงมันจะเลอเลิศสักแค่ไหน เวลาที่ต้องเดินบนรองเท้าไม้แสนหนักนี่ก็ก่อให้เกิดความหงุดหงิดได้เหมือนกัน ส่วนโกโชอยู่ในชุดทหารองค์รักษ์ที่ไม่ต้องบอกก็คงพอเดาออกว่ามันทำให้พี่ชายฉันดูหล่อเหลาแค่ไหน แต่ยังไม่ถึงเวลาเบิกโรงจึงยังไม่มีใครมีสิทธิ์ได้เห็น
....ทันทีที่โกโชรู้คอนเซปและบอกต่อม่าม๊า การตัดเย็บชุดพิเศษนี้ก็เริ่มขึ้นโดยปาป๊าถึงกับจ้างช่างชาวญี่ปุ่นเลยทีเดียว ท่านทั้งสองตื่นเต้นกับการจะได้เห็นฉันในชุดคอสเพลย์ญี่ปุ่นนี้มากกว่าตัวฉันที่จะต้องเป็นคนใส่ซะอีก
“น้องเค้กน่ารัก”
“เนจังก็น่ารักค่ะ”
ฉันบอกสาวร่างเล็กในชุดกิโมโนสีหวาน พี่เนโกะผู้น่ารักในชุดแบบนี้ยิ่งให้ความรู้สึกว่าเหมือนตุ๊กตาญี่ปุ่นซะไม่มี ผิวขาวเนียนที่ตัดกับสีหวานๆของผ้าชวนให้มองเห็นแล้วรู้สึกอยากกอด แน่ล่ะเพราะเจ้เนจังเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นอยู่แล้ว ยิ่งมาใส่ชุดประจำชาติแบบนี้ยิ่งเหมาะ
“พี่โอตะล่ะคะ”
“กำลังใส่ยูกาตะจ้ะ”
“แล้วทำไมคนอื่นได้ใส่ชุดธรรมดาแบบชาวบ้านเขา แต่เค้กต้องมาใส่ไอ้ที่หนักๆแบบนี้ล่ะ”
ฉันบ่นพลางมองไปยังพวกพี่ๆคนอื่นๆ พี่กีต้าร์ใส่ชุดซามูไรที่เข้ากันกับหน้าตาดุๆนั้นอย่างเหมาะเจาะ พี่โอตะที่เพิ่งออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดก็ดูดีแบบสุดกู่ในชุดยูกาตะหน้าร้อนธรรมดาแต่รับกับหน้าตาญี่ปุ่นๆนั่นอย่างลงตัว พี่คีตาก็ใส่ชุดที่ไม่ได้ดูต่างจากคนอื่นสักนิด แล้วทำไมต้องมีแค่ฉันด้วยที่ต้องเป็นเจ้าหญิง ยิ่งเห็นสายตาของพวกพี่ๆที่มองมาแล้วยิ่งชวนให้สงสัย
“แล้วพี่นัทละคะ”
“อ๋อ~! แต่งตัวอยู่น่ะ น้องเค้กจะสนมันทำไม -_-;”
โกโชว่าอย่างหงุดหงิด แต่รอยยิ้มเล็กที่มุมปากทำให้ฉันไม่คิดจะไว้ใจอะไรเลยกับพี่ชายคนนี้
“โกโชทำอะไรพี่นัท =_=;”
“เปล่าน้า~^^”
“ทำ...อะ...ไร!-_-;;”
ฉันใช้เสียงขู่ ที่จริงก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมายนักหรอก แต่เพราะท่าทางแบบนั้นของพี่ชายมันน่าสงสัยเป็นที่สุด!ชอบทำอะไรแผลงๆไม่เหมือนชาวบ้านซะด้วยสิ!!
“โธ่~! ไม่เชื่อกันมั่งเลย!ถ้าอยากรู้นักก็รอดูตอนมันเดินออกมาก็ได้นี่นา~”
โกโชว่าอย่างหงุหงิดอีกครั้ง และแค่แปปเดียว เสียงโวยวายของพี่นัทก็มาพร้อมกับรอยยิ้มกริ่มของโกโช ตกลงเฮียไปแกล้งอะไรเขาเนี่ย...
“ไอ้เพื่อนเวร!แกมาให้ฉันฆ่าเดี๋ยวนี้เลย!!”
“ฮะฮะ^^เหมาะเหม็งเห็นม้า~ฉันบอกแล้ว~>w<+”
“เหมาะบ้านแกสิ!พับผ่า!!มานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ!!อะ..โอ๊ย!!”
ตุ๊บ!
ฉันยืนมองคนที่เพิ่งจะล้มลงเพราะเกี๊ยะไม้สูงๆอย่างไม่รู้จะพรรณนายังไงดี สาวสวยร่างสูงในชุดกิโมโนสุดหรูนั่งมองโกโชด้วยสายตาเคืองแค้น ใบหน้าหวานๆแต่งแต้มแล้วยิ่งสวย รูปร่างที่เคยเห็นว่าโปร่งแบบผู้ชายกลายเป็นอะไรที่ดูบอบบางอย่างผู้หญิง การแต่งแต้มตามแบบฉบับเกอิชาทำให้ฉันนึกทึ่ง...พี่นัท!เหรอเนี่ย!!
“น้องครีมอย่ามอง...พี่ขอเถอะT^T”
“สวย”
“หะ?!”
“สวยออกพี่นัท >w<~!”
“ไม่เอาสิ!ไอ้โกโช มานี่เดี๋ยวนี้!!”
ก่อนที่พี่นัทจะได้วิ่งไล่พี่ชายของฉันอย่างใจอยาก พี่คีตาก็เดินเข้ามาพอดี พี่สาวของฉันจ้องพี่นัทอย่างไม่เชื่อสายตาและก่อนที่พี่นัทจะได้แก้ตัวอะไร เสียงเอะอะของโกโชจากประตูเรียกความสนใจของฉันให้หันไปเผชิญกับฝันร้ายซะก่อน...
“เฮ้ย!ไอ้เด...ชุดนั่น”
ผู้ชายผมสีส้มที่ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิดเพราะความไม่เข้าใจตัวเอง กำลังเดินส่งยิ้มออกมาจากโซนห้องแต่งตัวของฝ่ายชาย ทันทีที่เห็นฉัน เขาก็ทำตาโตขึ้นนิดหน่อยแล้วส่งยิ้มกว้างมาให้ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายพี่ชายของฉันอย่างสนิทสนม หัวใจเจ้ากรรมเล่นงานฉันอีกแล้วเมื่อเห็นเขาคนนั้นยืนอยู่ข้างโกโช
...หากพี่ชายของฉันเป็นองค์รักษ์ผู้พิทักษ์เจ้าหญิง...บุคคลตรงหน้าคงจะจงใจที่จะสวมมันเพื่อให้ตนเองมีอำนาจถือครองการเป็นเจ้านาย ร่างสูงสวมใส่ชุดเจ้าชายรัชธายาธแบบโบราณที่ไม่อยากจะยอมรับว่ามันดูเหมาะเจาะอย่างเหลือเชื่อกับชุดของฉัน ชุดที่เสริมให้ใบหน้าหล่อเหลาที่ทุกครั้งจะแอบแฝงเสน่ห์เหลือร้ายให้กลายเป็นเจ้าชายได้อย่างสมฐานันดร เส้นผมสีสว่างรวบไว้ที่ท้ายทอยอย่างยุ่งๆเช่นเคย แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังทำให้เขาดูน่ามอง
...ความบังเอิญ...หรือพักนี้ดวงชะตาของฉันจะทำให้ข้องเกี่ยวกับความบังเอิญ แล้วทำไมต้องเกี่ยวข้องกับเขาคนนี้ด้วย?
“อ้าว! น้องครีม...ชุดนั้นมัน...”
“สงสัยว่าแกจะใจตรงกันกับฉันซะแล้วล่ะ”
พี่ชายพูดพลางทำหน้าตาใสซื่อ...ใจตรงกัน...คำธรรมดาแต่ทำไมถึงได้ฟังแล้วรู้สึกหงุดหงิดแบบนี้ หัวใจของฉันร้องสั่งการไม่ให้เชื่อสายตาเจ้าเล่ห์ที่เคลือบเสน่ห์ร้ายกาจนั่นอย่างเด็ดขาด บางที ใจฉันอาจจะคิดตรงกับสมองก็ได้นะครั้งนี้
“เจ้าหญิงก็มีแล้ว เจ้าชายก็มีแล้ว องค์รักษ์แล้วก็ซามูไรก็มีแล้ว อ้อ~! มีเกอิชาคนสวยซะด้วย เกือบครบราชวงศ์แล้วสิเนอะ >w<!”
พี่โอตะพูดเสียงนุ่มเมื่อบรรยากาศดูเงียบอย่างน่าอึดอัด ราชวงศ์อะไรก็ตามแต่ ฉันไม่อยากจะเป็นเจ้าหญิงที่มีผู้ชายคนอื่นนอกจากโกโชเป็นเจ้าชายนี่!!
“สวัสดีครับสาวน้อยน่ารัก^^”
เมื่อประโยคนั้นหลุดออกมา พวกพี่ๆต่างก็พากันมองหน้าพี่เดวิลอย่างไม่ได้นัดหมาย
“ก็แค่บอกว่าน่ารัก พูดความจริงผิดหรือไง”
“ก็...เปล่า”
โกโชว่าแล้วมองเพื่อนเหมือนไม่แน่ใจแต่ก่อนจะได้พูดคุยอะไรกันอีก เสียงตอบรับจากทุกสารทิศเมื่อเสียงดนตรีดังขึ้น ก็ถือเป็นสัญญาณว่างานใกล้เริ่มขึ้นแล้ว และบรรดาหนุ่มฮอตพวกนี้ต้องเป็นพวกแรกที่เดินเข้างาน ฉันสำรวจความเรียบร้อยของชุดที่ใส่อยู่และชุดของพี่ชายแล้ว รุ่นพี่ใส่แว่นผู้ชายที่จำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นประธานนักเรียนปีนี้ก็เดินเข้ามาบอกให้เตรียมตัวออกไป...พี่เขามองฉันนิดหนึ่งแล้วต้องรีบหันไปอีกทางเพราะรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายจากพี่ชายของฉัน...
“พะ...พร้อมแล้วก็เดินออกไปได้เลยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
ฉันว่าพลางยิ้มแฉ่งให้พี่แว่นแทนคำขอโทษที่พี่ชายทำหน้าตาน่ากลัวใส่...ทันทีที่พี่ชายยิ้มให้ฉันก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดระงับอาการตื่นสนามที่เริ่มคุกคาม...เอาล่ะนะ เสียงกรี๊ดคงจะทำให้หงุดหงิดแต่ฉันต้องผ่านมันไปให้ได้
“กรี๊ด!!!!!!!!!!”
เสียงร้องที่ดังลั่นในทันทีที่พวกเราเดินออกจากที่พักและที่แต่งตัว แสงแฟล็ชแสบตารายล้อมรอบตัวอย่างชวนเวียนหัวเป็นที่สุด ผู้คนร้องเรียกพี่ชายของฉันอย่างไม่แคร์สื่อใดๆส่วนใหญ่ก็พวกผู้หญิงที่คลั่งไคล้ความหล่อเหลาและนิสัยแสนดีของพี่ชายที่กำลังยืนยิ้มหวานให้กับทุกคน โกโชพาฉันที่เกาะแขนเขาไว้กันหลงเดินตรงไปยังซุ้มดอกไม้หรูหราด้วยสีเงินและสีทองซึ่งใช้เป็นประตูสู่งานเมื่อได้เวลาเราสองคนก็พากันลอดซุ้มนั้นตามธรรมเนียม...
“ขอหายใจหน่อยนะคะ”
“จะไปไหนล่ะ”
“ไม่ไหวนะ อยู่กับโกโชแล้วคนรุมอ่ะ”
“อย่าไปไหนเลยนะ”
สายตาอ้อนวอนของคนตรงหน้าทำเอาฉันใจอ่อน...สรุปแล้วคนตัวสูงนี่มีอะไรที่ฉันขัดได้บ้างล่ะ
“ไม่ไปก็ได้ค่ะ”
ฉันยิ้มหวานให้กับโกโชอย่างเห็นใจ พอจะดูออกอยู่เหมือนกันว่าพี่ชายก็ไม่ได้ชอบให้ใครมารุมล้อมแบบนี้ แต่คงจะอึดอัดอยู่สักหน่อยเพราะนิสัยที่ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่เคยทำตัวทุเรศกับผู้หญิงเด็ดขาด...เพราะดีแบบนี้สินะ ยัยพวกนั้นถึงได้ใจ
“ไง...วันนี้น่ารักจัง”
เพทายเดินมาพร้อมกับพี่คีตาและพี่นัท นั่นคือคำทักทายที่ฉันคิดว่าพี่คีตาคงอยู่เบื้องหลังเป็นแน่
“ขอบคุณ”
“ขอบคุณทำไม ฉันพูดความจริงนะ”
“นายอยากจะพูดความจริงนี่อีกประโยคแล้วลงไปนอนตายอยู่ตรงนั้น หรือจะเก็บปากเอาไว้แตกหน้าหนาว บอกมา”
“โหดเข้าไป โหดให้ได้ตลอดล่ะ”
“เดี๋ยวโดน”
ฉันว่าเสียงเย็นก่อนจะใช้นิ้มคีบมือของเพทายที่วางอยู่บนหัวของฉันเอาไปทิ้งไกลๆแล้วศอกเข้าที่ท้องของเขาอย่างจงใจ
“โอ๊ย!เธอนี่ยังไงนะ ชอบใช้ความรุนแรงทุกครั้งเลย”
“นายมันพูดจาไม่รู้เรื่อง”
“โหย...เธอแหละไม่เคยจะสนใจฟัง”
“แน่นอนดิ เรื่องอะไรฉันจะต้องไปสนคนอย่างนาย”
ฉันว่าแล้วตั้งท่าจะเดินออกไป เพทายทำท่าเหมือนจะยื้อเอาไว้แต่แล้วก็ปล่อยให้ฉันเดินออกมาเฉยๆ
“ว่าแต่ว่า วันนี้นายจะเข้างานกับใคร”
“ฉันน่ะ ไม่ต้องมีคู่เข้าก็ได้ ก็ยังไม่ใช่หนุ่มฮอตหรือเจ้าชายตำแหน่งไหนเลยนี่”
“งั้นเหรอ แต่ยังไงๆอย่างนายก็คงจะต้องมีล่ะมั้ง คนที่จะควงคู่เข้างานน่ะ”
เพทายอมยิ้มแล้วตอบเสียงใส แม้จะดูเหมือนว่าพูดเล่น แต่ทำในความเป็นจริงแล้วเขากำลังจริงจัง...
“คนที่ฉันอยากควงมีแค่คนเดียว”
สายตาของเพทายมองตรงมาที่ฉัน ทำให้นึกสงสัยจนกระทั่งหันไปมองข้างหลังแล้วถึงได้เข้าใจ พี่คีตาที่กำลังยืนจัดชุดให้พี่ภัทร
“ไม่ค่อยจะออกนอกหน้าเลยนะนายน่ะ”
“ฮะฮะ ก็นิดหนึ่ง”
“ไม่นิดละมั้งเนี่ย...นายมองอย่างนี้ไม่กลัวว่าจะเขินบ้างรึไง”
พี่คีตาเป็นพวกอ่อนหัดซะด้วย แค่ถูกมองก็แทบจะทุบแผ่นดินโลกลงไปซ่อนตัวแล้ว
“ก็...อยากเห็นอยู่เหมือนกัน”
“ตลกไม่เลือกที่นะ”
ฉันว่าพลางทำมือเตรียมเฉาะก้านคอของคนตัวสูงกว่าที่ทำท่าหลบและหัวเราะเบาๆ ในตอนนั้นฉันไม่คิดหรอกว่ามันจะเกิดขึ้น...ถ้าตอนนั้นฉันรู้...
ความคิดเห็น