คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6
“วันนี้นายเป็นอะไรไปน่ะ พระเพลิง”
“ก็...เปล่าหรอก”
“แต่ฉันว่าไม่นะ เหมือนนายกำลังมองหาอะไร...หรือ...ใครสักคน”
“มองหา? อย่าบ้าน่า ฉันจะไปมองหาใครกัน”
“งั้นสิ่งที่นายควรจะทำก็คือ นั่งลงแล้วจัดการกับสิ่งที่นายเรียกว่าข้าวเที่ยงแทนที่จะเหลียวซ้ายแลขวาอย่างนั้น- -”
พระเพลิงหันกลับมามองฉันอย่างหงุดหงิดแต่ก็ยอมนั่งแต่โดยดี วันนี้คาบสุดท้ายปล่อยเร็วห้านาที ฉันถึงได้มีโอกาสเลือกโต๊ะนั่งเพราะปกติแล้วมันจะแน่นจนฉันต้องไปยืนรอต่อโต๊ะตัวไหนก็ได้ที่มันกำลังจะว่าง
“แล้วไอ้บ้านั่นยังมาหาเธออยู่รึเปล่า”
“ใครเหรอ”
ฉันถามพลางเลื่อนชามน้ำซุปมาไว้ตรงหน้า ตามด้วยข้าวมันไก่ โอ๊ย!!หิวชะมัด
“ไอ้แป๊ะยิ้มเบสิคอะไรนั่นไง”
“นายจะถามหาเขาทำไม ในเมื่อนายไม่ได้ชอบเขา”
ฉันถามกลับพลางมองหน้าพระเพลิงที่ดูหลุกหลิกยังไงชอบกล เคยมีใครบอกเขามั้ยว่าสิ่งที่เขารู้สึกมันแสดงออกมาทางสีหน้าหมดเลย - -
“ฉันเปล่า!!”
“นายโกหก แค่พูดชื่อยังแทบพ่นไฟ”
“L”
“พระเพลิง - -”
“ก็ได้ แค่ไม่ชอบหน้ามันเท่านั้นเอง หมั่นไส้ไอ้แป๊ะยิ้ม!!”
“เพราะเวลาเขายิ้มแล้วดูดีกว่านายเหรอ”
“ใช่ที่ไหน มันจะไปดูดีกว่าฉันได้ไง!แต่...เดี๋ยวนะ เธอบอกว่าหมอนั่นดูดีเหรอ”
“ก็...ถ้านายได้ยินอย่างนั้น”
“ปกติเธอไม่เคยชมใครนะ!!”
“เพราะปกติมันไม่มีใครให้ชมไง - -”
“แม้แต่กับฉันเธอยังชมแค่หนเดียวเอง -^-!!”
“นายอยากให้ฉันชมนายหลายๆครั้งเหรอ”
ฉันถามอย่างสงสัย ถึงจะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กก็จริง แต่ฉันก็ยังไม่เข้าใจหมอนี่อยู่ดี
“นี่พระเพลิง ใครเขาจะไปชมเพื่อนตัวเองวันละหลายๆหน”
“ฉันยังชมว่าเธอน่ารักวันละหลายๆทีเลย”
“นั่นมันเพราะนายจะแหย่ฉัน ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง เบสิคน่ะ เพราะเขาดูดีฉันเลยพูดออกมานายอย่ามาทำตัวงี่เง่าไม่เข้าเรื่องด้วยการหาเรื่องฉันน่ะ - -”
ดูเหมือนพระเพลิงจะยังไม่พอใจ เพราะคิ้วของเขายังขมวดเข้าหากันอยู่เลย ช่างนายเถอะ ขี้เกียจจะปลอบแล้ว
“เธอไปรู้จักกับมันได้ยังไง”
“เขาเป็นคน ไม่ใช่สิ่งของ”
“ก็ได้ๆ เธอไปรู้จักเขาได้ยังไง”
“ฉันเจอเขาเมื่อวันก่อน”
“วันไหน”
“วันที่ฉันเข้าห้องสายไง”
“วันที่ล้มปากฟาดอะไรนั่นเหรอ”
ฉันพยักหน้ารับ พระเพลิงทำหน้าเข้าใจและเสียงงึมๆงำๆอะไรไม่รู้คนเดียว ถ้าฉันจะสรุปว่าหมอนี่มันเพี้ยนไปแล้ว...จะเร็วไปมั้ย- -
“วันก่อนที่ไหนเล่าเด็กบ้า!!!มันผ่านมาเกือบอาทิตย์แล้วนะ”
“อ้าวเหรอ”ก็ฉันรู้สึกว่ามันเพิ่งจะผ่านมาเองนี่
“อ้าวเหรอ? เธอนี่เป็นคนยังไงกันนะ ฉันอ่านไม่ออกจริงๆ”
“ฉันเป็นคนไม่ใช่หน้ากระดาษจะได้มีอะไรให้นายอ่านนะ พระเพลิง”
“นั่นสินะ ว่าแต่แผลเป็นไงมั่ง”
พระเพลิงถามพร้อมกับมองมาที่ปากของฉันซึ่งตอนนี้มีเพียงรอยจางๆให้เห็นเป็นอนุสรณ์
“แห้งแล้วล่ะ เลือดหยุดไหลแล้วด้วย”
“ดีแล้ว ไม่งั้นมีหวังเธอได้เลียเลือดตัวเองแบบสยองๆแน่เลย”
“ทำเป็นรู้ดี” ฉันยิ้มจางๆ รู้ดีกับเรื่องไม่ควรรู้ทุกทีเลยล่ะนะ
“แน่นอนสิ ฉันคบกับเธอมากี่ปี อีกอย่าง เธอแปลกออกขนาดนี้ ใครอยู่ด้วยสักปีก็จำได้แล้วJ”
“ฟังดูดีนะ - -”
“นี่ๆ ได้ยินเรื่องปิงมั้ย”
เสียงของผู้หญิงที่นั่งอยู่โต๊ะตรงข้ามสะกิดให้ฉันสนใจ ปิงเหรอ...เอ ชื่อนี้เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหน
“เรื่องไหนล่ะ ที่โดนเรียกเข้าห้องปกครองหรือว่าเรื่องที่ไปมีเรื่องมา”
“ตกข่าวนะเธอ เรื่องที่เขาเข้าโรงพยาบาลต่างหาก ><”
“หา!!เป็นอะไรถึงขั้นเข้าโรพยางบาล ป่วยเหรอ O_o!!!”
“โดนเล่นงานต่างหากย่ะ! โดนยำซะเละเลย เห็นว่ามีเรื่องกับเด็กโรงเรียน Blue Orkid”
“ตัวต่อตัวเหรอ O_O!”
พวกผู้ชายนี่น่านับถือจริงๆ ตัวต่อตัว ก็สมกับเป็นลูกผู้ชายนะ =w=b
“เปล่าๆ ปิงเอาพวกไปรุมน่ะ แต่...”
รุม?...นั่นสินะ จะเป็นอันธพาลได้ไงถ้าไม่รุม - -;
“อะไรเธอ...แต่อะไร ><”
“เข้าโรงพยาบาลยกกลุ่มเลย เห็นว่าก่อนหน้านั้นเพราะปิงไปตบผู้หญิงเข้าน่ะ><”
นี่สิ เหนืออันธพาลยังมีอันธพาลกว่า d = w = b
“ใครเหรอ ไปตบใครเนี่ย = [ ] = ”
“ก็ยัยเด็กแปลกๆที่ชื่อศรัทธาอะไรนั่นไง”
“เฮ้ย!!คนจะกินข้าวพูดอะไรอยู่ได้วะ รีบเดินไปเซ่!!”
พระเพลิงตะคอกใส่ผู้หญิงสองคนนั้นอย่างหงุดหงิด พวกเธอมองอย่างไม่พอใจในตอนแรกแต่พอเห็นว่าเป็นใครก็พากันทำหน้าแดงที่ไม่รู้เพราะอายที่โดนตะคอกหรือเพราะเขินเพื่อนฉันกันแน่แล้วพากันหลบฉากไปโดยไม่มองหน้าฉันเลยสักนิด...ช่างเถอะ อันนินทา กาเล เหมือนเทน้ำ
“ช่างเขาเถอะน่า”
“เฮ้!อย่าขอให้ฉันใจเย็น ยัยพวกนั้นนินทาเธอนะ จะๆเลยด้วย - -+”
“นายก็รู้ว่าฉันไม่สน”
“สนหน่อยก็ดีนะ”
“สนใจไปก็ไม่สบายใจ ไม่สนใจก็ถือว่าปล่อยวาง”
“สาธุเถอะแม่คุณ!!ขออนุโมทนาให้ได้บวชไวๆ”
พระเพลิงว่าพลางทำท่ายกมือไหว้เหนือศรีษะ ช่างประชดประชันไม่ต่างจากผู้หญิงเลยจริงๆ หมอนี่
“ถ้าฉันบวชแล้วล่ะก็ อย่ามากวนนะ- -”
“อย่าพูดในสิ่งที่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ^^b”
“นั่นมันคำพูดของฉัน อย่าเอาไปใช้เพื่อประชดฉันสิ - -”
“เธอทำไมไม่ยอมบอกให้ใครรู้อะไรเลยล่ะ มันเป็นใครไหนบอกมาสิ จะไปจัดการให้”
พระเพลิงว่าแล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปไหนสักที่ อยู่ๆก็ทำตัวเป็นนักเลงใหญ่ขึ้นมา เชื่อเลยหมอนี่
“นายจะไปไหน”
ฉันจัดการจับคอเสื้อของพระเพลิงให้กลับมานั่งที่เดิมก่อนที่เขาจะไประบายความหงุดหงิดใส่คนไม่รู้เรื่อง
“ไปจัดการมันไงเล่า ไหนบอกมาว่ามันเป็นใคร”
“นายก็ได้ยินแล้วนี่ เบสิคจัดการไปแล้ว”
“รู้ได้ไงว่าไอ้แป๊ะยิ้มนั่นทำ - - โว้ยยย!!! แค่ชื่อก็ชวนหงุดหงิดแล้ว!!”
“นายคิดว่าจะมีเด็กจาก Blue Orkid สักกี่คนที่จะมีเรื่องกับเด็กโรงเรียนเรา”
“อาจจะเป็นคนอื่นก็ได้ ไอ้แป๊ะนั่นดูท่าทางปวกเปียกจะตาย จะไปกล้ามีเรื่องกับใคร- -“
“งั้นเหรอ...” จะกล้ามีเรื่องกับใครได้ต้องบ้าบออย่างนายใช่มั้ยฮะ - -+
“อะไรกันเนี่ย กินไวไปป่ะ”
พระเพลิงมองตามจานข้าวของฉันที่อตนนี้มันว่างเปล่า สีหน้าประหลาดใจของนายจะยิ่งฉายชัดถึงความติ๊งต๊องนะรู้มั้ย
“ฉันกินปกติน่ะแหละ แต่นายมัวพูดมากเลยกินไม่เสร็จสักที นั่งกินนี่นะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
“จะไปไหน”
“นายนี่ถามอย่างอื่นไม่เป็นรึไง จะไปซื้อน้ำแข็งไส”
“กลางเดือนธันวาเนี่ยนะ ยังมีอารมณ์มากินน้ำแข็งไสอีกเหรอ - O -!!”
“เวลาที่เราอยากกินมันไม่ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศหรอก”
ฉันว่าแล้วเดินหนีไปเลยเป็นการตัดบท ขืนยืนฟังหมอนี่พล่ามรับรองฉันไม่ได้กินหรอก เขาปิดร้านพอดี ร้านขายน้ำแข็งไสมีคนบางตากว่าทุกที อาจจะเป็นอย่างที่พระเพลิงว่าก็ได้ กลางเดือนธันวาแบบนี้ คงไม่มีใครคิดแบบฉันมากนักหรอก แต่ทำยังไงได้ล่ะ ก็ฉันอยากกินนี่
“หือ?”
ฉันว่าฉันกำลังจะเดินเข้าไปต่อแถวที่ร้านน้ำแข็งไสนะ แต่ทำไมตอนนี้ฉันมาอยู่ในมุมใต้บันไดซะแล้วล่ะ - -‘ เหตุการณ์แบบนี้...เหมือนจะเคยเดจาวูที่ไหนสักที่นี่แหละนะ...คิดไม่ออกจริงๆ
“โย่ว!!”
“นายอีกแล้วเหรอ”
คำตอบของฉันมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างและดวงตาสีน้ำตาลอมแดงที่ยังคงดูดุเช่นเคย นั่นสินะ คนที่ใจกล้าและบ้าบิ่นพอจะทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะคงมีแค่หมอนี่เท่านั้นแหละ- -
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่ดีใจเหรอที่ได้เจอฉันน่ะ ^^”
“อย่าถามเลยฉันไม่อยากโกหก - -”
“ว้า~พูดจาใจร้ายอีกแล้วนะL”
“ฉันแค่พูดความจริง”
“แต่ฉันดีใจที่เจอเธอนะJ”
“ขอบใจ”
“เธอกับไอ้ลูกระเบิดเดินได้นั่น...”เบสิคส่งสายตาไปยังโต๊ะของฉันที่มีพระเพลิงนั่งอยู่ “หมอนั่นน่ะ ใครนะ”
“พระเพลิงน่ะเหรอ”
“เอ่อ...ใช่ๆ พระเพลิงน่ะ ใช่แฟนเธอรึเปล่า”
“เปล่า แค่เพื่อน”
เพียงแค่ฉันพูดคำนั้น รอยยิ้มที่ดูสว่างสดใสของเบสิคก็แย้มออกมา ยิ้มเก่งจังนะ
“จริงน่ะ แค่เพื่อนจริงๆน่ะเหรอ”
“ฉันไม่ความจำเป็นที่จะต้องโกหกนะ”
“คร้าบๆๆๆ><แค่เพื่อนก็แค่เพื่อน ดีแล้วล่ะที่แค่เพื่อน”
“พวกนายมีอะไรกันรึเปล่า”
“อ๋อๆๆ เปล่าหรอก ^^ หมั่นไส้กันนิดหน่อยเท่านั้นเอง”
นายก็ไม่ชอบพระเพลิงเหรอ สองคนใจตรงกันจังเลย พระเพลิงก็ไม่ชอบนายเหมือนกัน
“จริงสิ ฉันว่าจะถามนายตั้งแต่เมื่อวันก่อนแล้วล่ะ”
ฉันเพิ่งจะนึกได้อย่าง เขามาทำอะไรที่White lilyตั้งสามครั้งแล้วนะ Blue Orkidไม่มีเรียนหรือไง
“ว่ามาสิ^^”
“นายไม่มีเรียนรึไง”
“ก็...มีนะ^^;;”
“แล้วทำไมนายถึงไม่อยู่ที่ห้องเรียนของนายล่ะ”
“เรื่องนั้น ไม่บอกครับ^^”
เบสิคส่งยิ้มแสนทะเล้นมาให้พร้อมกับทำสีหน้ายียวนกวนประสาทที่คิดว่าคงเป็นเพราะเขาอยากให้ฉันถาม แต่ฉัน...
“ไม่บอกก็ไม่เป็นไร จริงๆก็ไม่ได้อยากรู้อะไรมากมายนักหรอก”
“ไม่ง้อจริงๆด้วยสิT^T”
“ไม่รู้จะง้อไปทำไม - -”
“ง้อให้ฉันดีใจน่ะสิ ^^”
“ฉันไม่ชอบทำอะไรที่ตัวเองไม่อยากจะทำ”
เบสิคส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันมามองหน้าฉันยิ้มๆ แต่แววตาที่เปล่งกระกายนั่นบอกให้ฉันรู้ว่าเขากำลังสนใจอะไรสักอย่าง...แววตาที่แฝงความร้ายกาจเอาไว้น่ะ - -
“ฮะๆ...ถ้าเป็นคนอื่นฉันจะไม่ตอบ^^”
“ถ้าไม่อยากตอบก็ไม่ต้องหรอก - -”
ฉันบอกเขาด้วยเสียงเฉื่อยๆ ฉันไม่ชอบบังคับใครเท่าไหร่พอๆกับที่ไม่ชอบถูกใครบังคับน่ะแหละ
“แต่เพราะเป็นเธอ ฉันจะบอก J”
“อือ”
“เธอใส่ใจอะไรมั่งมั้ยเนี่ย - -‘ ”
“- -” ก็มีนะสิ่งที่ฉันใส่ใจ เป็นต้นว่าวันนี้ฉันอดกินน้ำแข็งไสแหงๆเลย
“ฉันมาหาลุงน่ะ”
“ลุง?”
ฉันขมวดคิ้วเป็นเชิงสงสัย หมายความว่าไง ลุงเขาเรียนที่นี่งั้นเหรอ? ไม่มั้ง - -
“ใช่ ^^เธอไม่รู้จักเหรอ ผู้อำนวยการของที่นี่ไงล่ะ”
“นายเป็นหลานผู้อำนวยการเหรอ”
เบสิคพยักหน้าอย่างภูมิใจก่อนจะระบายยิ้มแจ่มใส ผู้อำนวยการ White lily ขึ้นชื่อเรื่องความดุและเข้มงวด ทำไมหลานชายถึงได้กลายเป็น (ลิง) แบบนี้ไปได้ล่ะ (วะ)
“พ่อฉันเป็นผู้อำนวยการBlue Orkid ส่วนลุงเป็นผู้อำนวยการที่นี่และที่Red Roseก็เป็นของป้าใหญ่ ^^”
เบสิคเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เขาทำกับรองบอส(พี่ปิง)หลังจากวันนั้นที่เขาเห็นฉันโดนตบ เอ่อ...นะ ก็ขอบคุณอยู่หรอก แต่ว่าวิธีการมันออกจะ รุนแรงไปนิดนึงง่า
“วันนั้นฉันมาหาลุงเพราะโดนพ่อเรียกไปสวดเรื่องมีเรื่องกับเด็กในชั้นน่ะเด็กผู้ชายก็ต้องมีมั้งแหละเนอะ ^^” นี่ถึงขนาดโดนพ่อเรียกไปสวดนายยังมีทีท่าว่าจะสำนึกผิดเลยนะ
“นั่นสิ...ก็ผู้ชายนี่นะ - -”
“ทำไมเหมือนโดนเธอด่าเลยอ่ะ ^^;;”
“ฉันไม่ได้ด่าหรอก”
“นั่นสิเนอะ ^^ แล้วทีนี้ฉันเลยแอบลอดรั้วออกมาหาลุง ลุงน่ะรักฉันมากเลยนะ รับฟังฉันทุกอย่าง ปู่ยังเคยบอกเลยว่าฉันน่ะเหมาะจะเป็นลูกลุงมากกว่าพ่อแม่อีก”
“- -”ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ
“แล้วพอกำลังจะเดินไปหาลุง ไอ้พวกบ้านั่นก็ยืนขวางทาง ได้ยินว่าลุงเรียกพวกนั้นไปเข้าห้องปกครอง เหอะ!!ก็สมควรหรอก หน้าตาก็เกินครึ่งแล้ว” ที่นายพูดนี่รู้ตัวบ้างมั้ยว่าเข้าตัวเองชัดๆเลย
“พอเถียงกันไปมา มันก็รุมเข้ามาเฉย ฉันไม่อยากมีเรื่องให้ลุงปวดหัวเลยวิ่งหนี หาที่ดีๆไม่เจอเผอิญเปิดเข้าไปในห้องน้ำแล้วมันว่างเลยเข้าไปซ่อน ใครมันจะไปรู้ว่าห้องน้ำผู้หญิง” ฉันว่าถ้านายดูป้ายที่เขาติดเอาไว้ นายก็จะรู้ มันไม่ใช่เล็กๆเลยนะ- -
“แต่ตอนนี้ฉันขอบคุณพวกนั้นนะ เพราะถ้าพวกมันไม่ไล่ฉัน ฉันก็คงไม่ได้เจอเธอ J”
“ได้ยินว่านายทำพวกเขาเข้าโรงบาล”
เบสิคทำหน้าตาอึ้งๆก่อนจะมองปลายเท้าตัวเองเหมือนสำนึกผิด หมอนี่ก็เปลี่ยนท่าทีตัวเองได้ไวไม่แพ้พระเพลิงเลยแฮะ ท่าทางตอนนี้ของนายเหมือนเด็กเล็กๆที่โดนจับได้ว่าทำผิดเลยล่ะ
“ทำหน้าเศร้าทำไมกันล่ะ”
“เธอโกรธมั้ย”
“โกรธอะไรงั้นเหรอ”
“ที่ฉันไปตีพวกนั้นจนเข้าโรงบาล”
“ทำไมจะต้องโกรธล่ะ”
ฉันถามอย่างสงสัย ความจริงแล้วฉันต้องขอบคุณเขาถึงจะถูกไม่ใช่เหรอ แล้วเรื่องอะไรจะต้องไปโกรธ
“ฉันก็คิดอยู่นาน...ฉันกลัวว่าเธอจะกลัวฉันถ้ารู้ว่าฉันซ้อมคนปางตาย”
“นายน่ากลัวจริงๆน่ะแหละ - -”
“ง่ะ T^T”
“แต่ฉันไม่มีสิทธิ์ไปโกรธนายอยู่แล้ว อีกอย่างนายทำเพราะฉันถ้าจะโกรธฉันต้องโกรธตัวเอง”
“มันตบหน้าเธอก่อนนี่นา ฉันก็แค่ไปแก้แค้นให้ L”
“ขอบคุณนะ J”
ฉันว่าแล้วยิ้มให้เบสิคบางๆ เท่านั้นเองสีหน้าที่หมองลงของเขากลับกลายเป็นแดงจัดอย่างที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจ พวกผู้ชายนี่เข้าใจยากจัง พอฉันทำหน้าเฉยๆก็ว่าฉันเฉื่อย พอฉันยิ้มให้กินที่จะยิ้มกลับดันหน้าแดงซะได้
“เธออดกินน้ำแข็งไสเพราะฉันสินะ”
“ไม่เป็นไร”ฉันไม่โทษนายหรอกนะ ไม่ต้องห่วง
“งั้นวันนี้ ฉันเลี้ยงไอติมไถ่โทษนะ”
“ไม่ต้องหรอก”
“อย่าปฎิเสธเลยนะ วันนี้ตอนเย็นรออยู่ที่หน้าโรงเรียน เดี๋ยวมารับ”
“ฉันต้องกลับพร้อมพี่ชายน่ะ”
“จะพาพี่เธอไปก็ได้นะ นะๆๆๆ นะ ศรัทธา นะ ฉันแค่อยากกินไอติมกับเธอ”
เบสิคมองมาที่ฉันด้วยสายตาอ้อนวอน ดูๆไปแล้วเหมือนหมาน้อยเลยอ่ะ น่าแกล้งชะมัด
“ฉันคงไม่พาพี่จิลไปหรอก ฉันเกรงใจนาย”
“งั้นเธอก็ไปนะ ขอร้องล่ะ มีเรื่องจะบอกด้วย”
“ก็บอกมาเลยสิ”
“ตอนนี้...ยัง...ไม่ได้...”
ท่าทางอึดอัดแบบนั้น...จะว่าไปก็น่าสงสารนะ หรือว่าฉันจะแพ้ลูกหมาซะแล้วสิ
“ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะบอกพี่จิลกับพระเพลิงให้กลับไปก่อน นายไปรออยู่ที่หน้าโรงเรียนก็ได้”
“จริงเหรอ!!”
“อือ”
“น่ารักจริงๆ><”
“แต่ว่า นายรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่อยากกลับเย็นมากนักน่ะ”
“ได้ๆๆ>w<!!ไม่เกินห้าโมงหรอก”
“ฉันไว้ใจนายได้ใช่มั้ย - -”
“ล้านเปอร์เซน ฉันไม่ทำอะไรเธอแน่ๆ><”
เบสิคยืนยันอย่างจริงจังจนฉันหลุดขำออกมา ท่าทางอย่างกับว่า...นายกำลังสารภาพบาปยังไงยังงั้นเลยอ่ะ
“ฉันคงไม่ต้องกลัวหรอกมั้ง หน้าแบบนี้น่ะ”
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง แต่คนตัวสูงตรงหน้ากลับส่ายหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ไม่นะ!!หน้าอย่างเธอถ้าไปกับคนอื่นน่ะไม่ปลอดภัยแน่!!”
“- -“
“แต่ฉันให้สัญญาเลยว่าจะไม่ล่วงเกินแน่นอน”
“ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไร”
“เธอนี่ชอบดูถูกตัวเอง L”
“ฉันไม่อยากดูผิดนี่ J”
“โอ๊ะ -O- มุขเธอนี่ฮากริบ”
“- -”
“เอาเถอะ ป่านนี้หมอนั่นตามหาเธอแล้วมั้ง มาซื้อน้ำแข็งไสเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วเนี่ย”
“งั้นตอนเย็นเจอกันแล้วกันนะ”
“คร้าบๆ จะรีบมาเลยล่ะ”
“นายไม่ต้องกระตือรือร้นแบบนั้นก็ได้...”
“ทำไมล่ะ”
“ฉัน...ช่างเถอะ”
ความคิดเห็น