คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
การทานอาหารเช้าวันนี้ -_- แย่มาก
โอเค มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก เพราะจริงๆแล้วต่างคนก็ต่างกินใช่มั้ยล่ะ ความจริงแล้วมันควรจะเป็นแบบนั้น แต่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาพยายามที่จะแสดงให้คนอื่นเห็นว่าเรารักกัน(ซะเหลือเกิน!)
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละ^^เธอน่าจะมีความสุขนะที่ผู้หญิงคนอื่นจ้องเธอด้วยความอิจฉา”
“ถ้าคนที่ฉันนั่งอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่นาย ฉันก็อาจจะมีความสุข”
“นั่งกับคนหล่อยังมีความทุกข์อีกเหรอเนี่ย -_- เธอนี่โลภมากจริงๆเลยนะ”
ฉันเบ้หน้าให้กับประโยคนั้น ใช่สิ! นายมันหล่อสาวหลง!เพราะอย่างนั้นฉันถึงต้องสอนให้นายรู้ซะบ้างว่าสาวสวยไม่ได้โง่ซะทุกคนหรอกนะ
“ป้อน~อ้าม~^^”
เพทายหันช้อนมาทางฉันที่ก็อ้าปากงับเข้าไปอย่างว่าง่าย ตอนแรกก็กะว่าจะเชิดใส่น่ะแหละ แต่ถ้าฉันต้องการทำให้เจ็บแสบที่สุด ก็คงจะต้องทำให้ไอ้คนหลงตัวเองนี่ตกหลุมพรางสาวสวย(พูดง่ายๆว่าตกหลุมรัก) และในวันที่ฉันทิ้งเขาไป คนที่เจ็บแค้นที่สุดจะไม่ใช่ยัยครีม แต่จะเป็นนายนั่นแหละ!เพทาย!
“ยัยเปี๊ยกมาแล้ว...”
เพทายชี้ไปยังทางเข้าโรงอาหารที่เห็นคนตัวเล็กๆเดินหน้างัวเงีย จะว่าไปพักนี้ก็ไม่ค่อยจะได้เจอกันเลยนี่นา
“เดินเข้าไปหามั้ยล่ะ”
“ไม่ล่ะ ฉันต้องการให้ยัยนั่นสังเกตเห็นเอง”
รอทั้งชาติยัยเค้กจะเห็นมั้ยนั่น = =; ดูสิ เดินชนเสา (อีกแล้ว) เป็นอย่างนี้ให้ได้ทุกเช้าสิน่า
“เฮ้ยๆ ไอ้พี่...”
ฉันละสายตาจากช้อนแล้วหันไปมองบ้างเมื่อเพทายพูดด้วยเสียงหงุดหงิด และสาเหตุคงมาจากผู้ชายผมสีส้มที่กำลังพาตัวยัยครีมไปนั่งที่โต๊ะมุมสุด อีกด้านของโรงอาหาร เหอะๆ นายจะสู้ได้ไงเพทาย นั่นน่ะ เจ้าชายของโรงเรียนที่ชื่อเดวิลเชียวนะ!ไอดอลของนายเลยไม่ใช่เหรอ =w=
“เช้านี้ล้มเหลวแล้วล่ะ”
“-_-“
“ฉันจะไปเรียนแล้วนะ ถ้านายยังอยากจะกินไอ้นั่นอยู่ล่ะก็ ตามสบาย”
ฉันพูดแล้วลุกขึ้น เพทายเองก็ลุกขึ้นด้วย ฉันกำลังสงสัยว่าหมอนี่จะทำอะไร
“ฉันไปส่ง”
“-_-“
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก แต่ถ้าฉันปล่อยให้เธอไปคนเดียว จะไปหลอกให้ใครเชื่อล่ะว่าเรากำลังหวานชื่น”
ฟังแล้วคลื่นไส้ชะมัด -_- ไอ้คำว่าหวานชื่นเนี่ย!
“ก็ตามใจ”
“แล้วเที่ยงนี้ก็รออยู่ในห้อง ฉันจะไปรับ”
“อาฮะ”
เพทายขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าฉันตอบรับอย่างว่าง่ายโดยไม่มีการโวยวายอะไรเลยแม้แต่น้อย สีหน้านั้นของเขาทำให้ฉันยิ้มกริ่ม สองตาที่จ้องไปเชื่อเลยว่ากำลังเป็นประกาย...ก็มัน...น่าสนุก
“เธอเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย -_-;”
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก ถ้าฉันไม่ไปกับนาย จะไปหลอกใครให้เชื่อล่ะว่าเรากำลังหวานชื่น ”
การเรียนวันนี้ผ่านพ้นไปอย่างน่าเบื่อที่สุดเลย = =; ทั้งโชเซทั้งยัยครีมไม่มีโผล่มาสักคน และที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็เห็นจะเป็นอาการของหายของฉันเนี่ยแหละ...
ถ้ามันเป็นของทั่วไปฉันก็คงจะไม่บ่นเท่าไหร่
แต่นี่....
โต๊ะเรียนเชียวนะ!
โต๊ะกับเก้าอี้ของฉันหายไปจากห้องนั่นทำให้ฉันต้องเสียเวลาข้ามไปเอาที่ห้องข้างๆมาใช้ก่อน และให้ตายสิ!ไม่มีใครคิดจะมีน้ำใจช่วยคนสวยสักคน!! จริงๆก็มีอ่ะนะถ้าไม่ใช่ว่า...
‘เพิร์ท ผมช่วยมั้ย ท่าจะหนักนะเนี่ย^^’
‘อ่า...ขอบใจนะ พอร์ต นายใจดีจังเลย^^’
‘นี่ๆ นายไม่รู้รึไงว่าพี่เพทายควงยัยนี่น่ะ ไปยุ่งสุ่มสี่สุ่มห้าเดี่ยวก็มีเรื่องหรอก’
‘เอ่อ...งั้นผม ขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ’
อีกครั้งก็...
‘อ้าว น้องเพิร์ท ทำไมมายกเก้าอี้คนเดียวล่ะ มาๆ ผมช่วย’
‘ขอบคุณนะคะ พี่พีท^^’
‘พี่พีทคะ! นั่นเด็กพี่เพทาย’
‘อ่า...งั้นพี่ไปก่อนดีกว่า พอดีนึกได้ว่ามีธุระ ขอโทษนะครับน้องเพิร์ท...’
ลงท้าย...ฉันก็เลยต้องมายกไอ้โต๊ะเก้าอี้พวกนี้คนเดียวทั้งหมด!ไม่เข้าใจเหมือนกันว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่ปกติก็มีแต่คนมาช่วยฉันแท้ๆ แต่ครั้งนี้ทำไมยัยพวกนั้นถึงได้อ้างชื่อหมอนั่นจังเลย -_-;
“เพิร์ท ยังปลอดภัยดีใช่มั้ย-_-“
“โชเซ โฮT^T”
ฉันวิ่งเข้าใส่เพื่อนรักทันทีที่เจอหน้า ว่าแต่ ทำไมคำถามของยัยหน้าหล่อนี่ถึงได้แปลกๆขึ้นทุกวัน -_-
“เฮ้ย ใจเย็น ไหนมีอะไร”
“วันนี้รันทดที่สุดในชีวิตสาวสวยเลยT^T”
“เอ่อ... บางที เพิร์ทอาจจะคิดไปเองก็ได้ -_-;;”(เรื่องที่ว่าสาวสวยน่ะ)
“เพิร์ทว่าช่วงนี้ต้องโดนแกล้งแน่เลยT^T”
“ทำไมอ่ะ”
“วันนี้โต๊ะเรียนหายเลยT^T”
โชเซมองหน้าฉันอย่างนึกปลงแล้วก็ลูบหลังปลอบให้ใจเย็นๆ ต้องเป็นเพราะช่วงนี้ยัยครีมก็ถูกชิงตัว โชเซเองก็มีภารกิจแน่ๆ โฮT^Tฉันขาดองค์รักษ์สินะ ยัยพวกนั้นถึงได้บ้างคลั่ง
“กลับห้องกันดีกว่า”
“แล้วนี่ไม่มีซ้อมดนตรีเหรอT^T”
“มี -_- แต่ไอ้พี่เพทายมันโดดอีกแล้ว ขี้เกียจอยู่ฟังพี่โอตะบ่น”
“แล้วครีมล่ะ”
“พี่โกโชกับพี่เนโกะเปิดศึกชิงกันอยู่ที่ห้อง”
เชื่อแล้วว่ายัยนี่มันน่ารักจริงๆ =_=; เสน่ห์เหลือร้ายจริงๆ ถึงขั้นเกิดศึกชิงนาง = [ ] =!!
โชเซพาฉันเดินกลับมาที่ห้องอย่างราบรื่น(ถ้าเป็นฉันเดินมาเองคนเดียวต้องเกิดอุบัติเหตุอย่างน้อยๆครั้งสองครั้ง -_-) แต่ก่อนที่ฉันจะเปิดประตูเข้าไปผจญกับเสียงบ่นของอาจารย์ (ฉันเข้าห้องเลตT^T) โชเซก็ดึงแขนฉันเอาไว้โดยไม่พูดอะไรนอกจากมองประตูอยู่อย่างนั้น (ประตูโรงเรียนฉันเป็นแบบบานเลื่อนทุกห้อง)
“มีอะไร”
“คิดว่าพระเจ้าเหาเป็นคนสร้างวิธีนี้ป่ะ -_-”
“ฮะ? = =; ถามอะไร วิธีอะไรงั้นเหรอ”
ฉันถามอย่างสงสัย โชเซยิ้มนิดๆเหมือนแอบหลอกด่าฉันในใจยังไงไม่รู้แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรออกมา นอกซะจาก...ถีบประตูจนมันหลุดลงไปกองกับพื้น เรียกร้องความสนใจจากบรรดาคนในห้องได้อย่างดีเยี่ยม....แกทำอารายเนี่ยยย!!!!
ปัง!
ตุ้บ!
เสียงวัตถุตกลงสู่พื้นโลกด้วยกฎแรงโน้มถ่วงพร้อมกับฝุ่นควันที่เพิ่มแอฟเฟ็กให้มันดูน่าพิสมัยมากขึ้น เรียกร้องความสนใจจากฉันไปเต็มๆ วิธีสมัยพระเจ้าอโศกยังไม่ส่งพระมาเผยแพร่ศาสนาเลยไม่ใช่เรอะ!สิ่งที่ร่วงหล่นลงมาคือกะละมังสังกะสีใบย่อมๆที่บรรจุผงชอล์กจำนวนมากอย่างกับว่าต้องการใช้ย้อมกะละมังให้มันเปลี่ยนจากสีสนิมเขรอะๆเป็นสีขาวพร้อมกับผงชอล์กที่กระจายอยู่บนพื้นเป็นวงกว้าง ทั้งห้องพากันส่งสายตาเลิกลักมองฉันกับโชเซสลับอาจารย์อย่างรอดูผล (ซึ่งเพื่อนที่น่ารักของฉันกลับทำหน้าตาสนใจมาก -_- อย่างนี้เลย)
“แพรวพิลาศ ชริสรา พวกคุณมาสาย!”
ยังจะห่วงเรื่องนั้นอีกเหรอคะเนี่ย -_-;
“คือ...”
ฉันกำลังจะอธิบายเหตุผลแต่เมื่อหันไปสบตาที่ลุกเป็นไฟคู่นั้นแล้วเป็นต้องเงียบกริบ โชเซหาวเล็กน้อยก่อนจะทำสีหน้าง่วงๆ ทุกข์ร้อนหน่อยก็ดีนะ T^T
“พวกคุณจะแก้ตัวอะไรไม่ทราบคะ คุณนักระ...เรียน O_O!”
เสียงดุๆเปลี่ยนเป็นเสียงตะกุกตะกักทันทีที่มีใครคนหนึ่งก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับจับมือฉันเอาไว้เรียกความสนใจของคนทั้งห้องอีกครั้งและนั่นทำให้ฉันหันไปมองหน้าของเขาด้วย พะ...เพทาย!หมอนี่มาทำอะไรที่นี่ O_O!!
“ขอโทษนะครับ อาจารย์คนสวย^^ ผมขอตัวลูกศิษย์ทั้งสองคนได้มั้ยฮะ”
ฉันพยายามจะแกะมือที่ยังไม่ยอมปล่อยให้หลุดออก แต่ยิ่งพยายามหมอนี่ยิ่งกำแน่นขึ้น นั่นทำให้ฉันต้องยอมปล่อยให้เขาจับมือเอาไว้อย่างนั้นแล้วยิ่งแห้งๆส่งให้ทุกคนที่มองมาอย่างสงสัย ทำไมมันซวยอย่างนี้ แล้วใครจะช่วยฉันง่า T^T
“อ่า.....เอ่อ.....ได้จ้ะ ว่าแต่เพทายจะเอาตัวสองคนนี้ไปไหนงั้นเหรอ >^<”
“คนนี้...เอาไปซ้อมดนตรีครับ^^”
นายเพทายชี้ไปที่โชเซพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้อาจารย์สาวที่ส่งสายตาแบบนี้เรียบร้อยเลย >///<
“อา...ชริสรา ครูเข้าใจจ้ะ แต่ว่า แพรวพิลาศ นี่...?”
“คนนี้...ที่รักผมครับ แหม~อาจารย์คงเข้าใจนะครับ เวลาที่เราเกิดอาการคิดถึงใครสักคนน่ะ เนอะ ที่รัก^^”
รอยยิ้มหวานๆหันมาส่งให้ฉันพร้อมออร่าบังคับขู่เข็ญให้เออออตามไปด้วย ชิ!ฉันก็ไม่ชอบทำตามใครหรอกนะ แต่ว่า...คราวนี้ยกให้แล้วกัน (ดูจากสายตาของพวกในห้อง ขืนฉันยังนั่งเรียนโดยที่ไม่มีโชเซ ฉันตายแน่T^T)
“นั่นสิคะ หนูก็รู้ว่ามันออกจะไร้เหตุผล แต่ว่า วัยอย่างหนู อาจารย์คงจะเข้าใจนะคะ^^”
ฉันส่งรอยยิ้มหวานไปให้อาจารย์อย่างเสแสร้ง นั่นทำให้ฉันได้รับสายตาอาฆาตจากบรรดาผู้หญิงในห้องรวมไปถึงอาจารย์ที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่ด้วย แง T^T อะไรกันล่ะ แค่เพราะฉันเป็นผู้หญิงที่หมอนี่เรียกว่าแฟนใช่มั้ย! ถึงได้ทำสายตาส่งให้ฉันแบบนี้
“งั้นตามสบายแล้วกันนะจ๊ะ ^^”
“ครับ”
อาจารย์ส่งยิ้มให้กับเพทายก่อนจะปิดประตูใส่หน้าฉันอย่างไม่แคร์สื่อ แม้แต่อาจารย์ก็ยังเป็นไปกับเขาด้วยงั้นเหรอ ฉันเชื่อแล้วว่าผู้หญิงโรงเรียนนี้น่ากลัว
“โชเซไปห้องดนตรีก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตามไป”
เพทายบอกเพื่อนรักของฉันที่กำลังมองหน้าหมอนั่นอย่างเรียบเฉย โชเซยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจกับคำพูดนั้นแต่กลับลากฉันไปไว้ข้างๆตัวเอง เพทายทำหน้าสงสัยก่อนจะถามออกมา
“หมายความว่าไง?”
“ก็ไม่ว่ายังไง แต่เพิร์ทจะไปกับโชเซ”
“ไม่ได้ ยัยนี่เป็นแฟนฉันก็ต้องไปกับฉันสิ”
“ก็เข้ามาแย่งไปสิ -_-“
สีหน้าเอาเรื่องแบบนิ่งๆของโชเซทำให้เพทายขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
“เคืองอะไรกันรึเปล่า ปกติไม่เป็นแบบนี้นี่ โชเซ”
“ลองคิดดูสิว่านายทำอะไรให้ฉันเคืองได้บ้าง -_-”
“ฉันคิดไม่ออกว่ะ -_- เธอไม่ใช่ยัยเปี๊ยกแฮะ เลยไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เคืองเมื่อไหร่”
“แค่หน้านายก็ทำฉันเดือดแล้ว -_-+ เพราะงั้น ก่อนจะคิดอะไรออกอย่าเพิ่งมายุ่ง”
“เป็นอะไรไปเนี่ย -_-;;”
“หงุดหงิด!ไป เพิร์ท!!”
แล้วฉันก็ถูกลากไปทันที เดี๋ยวสิ! ลากฉันมาอย่างนี้แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปทำให้หมอนั่นหลงรักกันล่ะ!ยัยเพื่อนบ้า>O<!!
ฉันกลับถึงหอพักพร้อมกับอาการหน้างอ(โดดเรียนไปโดยปริยาย)
“เลิกทำหน้าอย่างนั้นสักทีน่า -_-“
“เพิร์ทไม่เข้ากับสิ่งที่เกิดขึ้นอ่ะ โชเซ!ทำไมพวกผู้หญิงถึงได้ทำท่าเหมือนแค้นเคืองเพิร์ทมาแสนนาน~กันเป็นชาติแบบนี้น่ะ!!”
“ก็อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้”
“ไม่เข้าใจ ขอคำอธิบายที่ทำให้เกตหน่อยได้มั้ย!”
โชเซถอนหายใจระบายความหงุดหงิดที่หลงเหลืออยู่และมองหน้าฉันอย่างคนที่ปลงแล้ว ชินกับนิสัยขี้โวยวายของฉันแล้วสินะ เพราะงั้นก็อธิบายมาซะดีๆ!
“เพิร์ทจำเรื่องเมื่อสองสามอาทิตย์ที่แล้วได้มั้ย”
“เรื่องอะไรอ่ะ”
“คิดดูดีๆ”
โชเซพูดแล้วแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นทำให้ฉันรีบถอยกรูดไปติดกำแพงทันที(มันเท่มากเลยล่ะ><!) เรื่องเมื่อตอนนั้น...ตอนนั้นก็มีอยู่เรื่องเดียว...ไอ้จูบสยองนั่นน่ะเหรอ O_o!!!
“ทำหน้าตาอย่างนี้จำได้แล่วใช่มั้ยล่ะ -_-”
“แล้วมันเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไง”
“เพราะเพิร์ทจูบกับโชเซ...แม้ว่ามันจะเป็นแค่อาการปากแตะกันก็เถอะ แต่คนอื่นเขาก็ถือว่าจูบ”
“ละ....แล้ว.....ไง >^<”
“แต่เพิร์ทเป็นลูกครึ่งคงไม่เป็นไรมั้ง ไม่สนใจหรอกใช่มั้ย”
สนสิว้อยยย!!!ไม่สนจะมานั่งเหงื่อซกซักไซ้ทำไมให้ปวดตับ นี่เห็นฉันเป็นลูกครึ่งแหม่มทั่วไปรึไง ถึงหน้าตาของฉันจะสวยสง่าเน้นไปทางฝรั่งของแด๊ดดี้ก็เหอะ แต่ฉันเป็นลูกครึ่งที่มีจิตใจแบบแม่หญิงไทยเต็มร้อยนะเว้ยย!!!
“บอกมานะว่ามันเกี่ยวกันยังไง!”
“เฮ้อ ~! เพิร์ทก็รู้ใช่มั้ยว่าพวกผู้หญิงโรงเรียนนี้น่ากลัวยังไง”
ฉันพยักหน้าหงึกหงักอย่างรวดเร็ว ทำไมจะไม่รู้ล่ะ!อยู่โรงเรียนนี้มาสี่ปีก็รู้ซึ้งจนเกิดพอดีไปเยอะแล้วล่ะ!
“เพราะข่าวที่เราปากแตะกันนี่มันกระจายไปทั่ว พวกแฟนคลับบ้าๆนั่นเลยหมายหัวเพิร์ทไว้น่ะสิ -_- โชเซก็เลยคิดๆไว้แล้วว่าน่าจะโดนแกล้ง...ดูท่าจะคิดไม่ผิดนะ”
ท้ายๆประโยคโชเซพึมพำเบาๆกับตัวเองราวกับว่าได้ค้นพบการทดลองจากทฤษฎีอันยิ่งใหญ่!งั้นสองสามอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่ของฉันหาย...เกิดอุบัติเหตุ....แล้วก็บลาๆๆๆๆๆ ทั้งหมดนั่น เหตุเกิดจากความบ้าของแฟนคลับเพื่อนสุดหล่อคนนี้ของฉันงั้นเหรอ!!
“รู้แล้วทำไมไม่บอกกันมั่งล่ะ!”
“ก็ไม่รู้จะบอกยังไงนี่ เพิร์ทเองก็ไม่ได้ถามด้วย-_-“
“โชเซT^Tเสน่ห์แรงเกินไปแล้วนะ”
“ยัยพวกนั้นบ้าเกินไปแล้วต่างหาก โชเซไม่ได้ทำอะไรเลย-_-“
“อย่าทำหน้านิ่งอย่างงั้นเด้!!!โชเซช่วยเพิร์ทไม่ได้เลยเหรอ”
“ถึงช่วยแก้ต่างได้ยัยพวกนั้นก็ไม่ปล่อยเพิร์ทให้สุขสราญหรอก อีกอย่างนะ ตอนนี้ไอ้พี่เพทายนั่นก็ประกาศเอาไว้แล้วว่าเพิร์ทเป็นที่รัก...อะไรนั่นน่ะ -_- เพราะงั้น รับรองได้ว่าไม่แค่แฟนคลับโชเซหรอกที่จะลุกขึ้นมาคลั่ง บรรดาอาจารย์กับเด็กๆในสต็อคของหมอนั่นก็คงจะลุกขึ้นมาตามราวีเพิร์ทเหมือนกัน”
“ม๊ายยยยย!!!!!T^T”
“งั้นจงไปสู่สุขติซะ อาเมน Good night baby!”
มาเบบ้งเบเบ้อะไรล่ะไอ้เพื่อนบ้า!! โชเซทิ้งฉันให้นั่งเศร้าคร่ำครวญกับชะตาชีวิตอยู่อย่างนั้นส่วนตัวเองก็เดินไปที่เตียงแล้วขึ้นนอนทันที นอน? นอนตอนบ่ายสามโมงเนี่ยนะ!ลุกขึ้นมาช่วยกันแก้ปัญหาเดี๋ยวนี้เลยน้า~!!!
“อะไรอีก ง่วงแล้วนะ”
ง่วง? ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนกัน!คนสวยที่นั่งอยู่ตรงหน้าเครียดขนาดนี้มันเป็นเรื่องใหญ่ระดับมนุษยชาติเลยนะ!!
“โชเซต้องช่วยเพิร์ท”
“เฮ้ย!”
“ไม่ฮ้งไม่เฮ้ยล่ะ ต้องช่วยด้วย >^<”
“ยังไง -_-จะให้ช่วยยังไง”
สีหน้าง่วงๆมาพร้อมกับอาการหาวแบบไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ เหมือนๆกับว่าถามๆไปให้ฉันพอใจเท่านั้นเอง หนอย~! เรื่องพวกนี้มันเกิดจากเสน่ห์อันเหลือล้นของตัวเองแท้ๆนะ!สนใจฉันหน่อยจะได้มั้ยT^T
“โชเซช่วยเป็นแฟนให้เพิร์ทหน่อยดิ”
ฉันพูดออกไปแล้วรอฟังเสียงร้องอย่างตกใจของโชเซ แต่ผิดคาดไม่มีเสียงตอบรับอันใดลอดออกมานอกจากเสียงถอนหายใจกับอาการส่ายหน้า แล้วถึงจะตามมาด้วยเสียงหัวเราะเนือยๆ -_-;; นี่สุดหล่อของฉันเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย!
“เหอะๆ...จะเอาโชเซไปทำอะไรน่ะ -_-;”
“ก็...ถ้าเราเป็นแฟนกัน จะไม่มีใครกล้าทำอะไรเพิร์ทแน่ๆ^^”
เพราะเรื่องของเรามันคาราคาซังอย่างนี้ไงที่รักT^T พวกขี้อิจฉามันถึงได้กล้ารังแกสุดสวยที่พระเจ้าบรรจงสร้างอย่างฉัน
“คิดอะไรตื้นๆน่า เพิร์ท ขืนเราประกาศคบกัน เพิร์ทจะได้เละก่อนทันรู้ตัวด้วยซ้ำ-_-“
“ทำไมล่ะ O_O!”
“ตอนนี้เพทายประกาศตัวว่าเพิร์ทเป็นที่รักอะไรนั่นแล้วนะ -_- ขืนโชเซประกาศซ้ำอีก ตำแหน่งคนน่าอิจฉาของครีมต้องโดนแย่งแน่ ไมต้องบอกก็คงรู้ใช่มั้ยว่าใครจะได้รับมันต่อจากครีมน่ะ แล้วทีนี้ทั้งแฟนคลับเอย ครูอาจารย์เอย...ยุ่งไม่มีจุดสิ้นสุด-_-“
นั่นสินะT^T ทำไมรอบๆตัวฉันต้องมีแต่คนดังๆอย่างนี้ด้วย อ๊ะ! ไม่สิ ต้องโทษยัยพวกนั้นที่บ้าเองต่างหาก
“อีกอย่างโชเซยังไม่วิปริตถึงขั้นจะเอาเพื่อนสนิทและลูกพี่ลูกน้องตัวเองเป็นแฟนนะ เป็นครีมก็ว่าไปอย่าง”
แล้วทำไมต้องบอกว่าถ้าเป็นยัยครีมก็ว่าไปอย่างด้วยฟ่ะ นี่แอบคิดอะไรรึเปล่าเนี่ย Oh! God!! ยัยเปี๊ยกนั่นทำไมเสน่ห์แรงเป็นบ้า!!ไม่ได้น้า~T^T
“เอาน่า -_- ใจเย็น”
โชเซลูบหลังฉันเบาๆเป็นการปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าอยากร้องไห้ของฉัน(ทั้งๆที่สีหน้าของโชเซก็ไม่ต่างจากคนง่วงนอนเท่าไหร่เลยT^T)
“แง โชเซT^T”
“อย่ามาร้อง -_- ต่อแต่นี้คงไม่มีใครกล้าแกล้งเท่าไหร่แล้วล่ะ”
ประโยคนั้นทำให้ฉันที่กำลังพยายาม(บีบน้ำตา)เรียกร้องความเห็นใจหูตั้งหางกระดิกด้วยความสนใจทันที >w<+! ข่าวดีน่ะสิ
“เพทายประกาศออกไปซะขนาดนั้น คงไม่มีใครอยากหาเรื่องกับหมอนั่น”
“>w<~!”
“เอาเป็นว่าตอนนี้อย่าเพิ่งคิดมาก -_- แล้วก็...จะทำตามแผนอะไรนั่นก็ตามใจ”
นั่นสินะตอนนี้เป้าหมายที่สำคัญก็คือทำให้หมอนั่นรักฉัน(จริงๆ)ให้มากๆ~>w< จากนั้นก็สั่งสอนคนปากดีหลงตัวเองให้รู้จักสำนึกฐานทำให้สาวสวยอย่าฉันแค้นเคือง! เฮอะ!นายจะต้องชดใช้ที่ชิงจูบแรกของฉันไปอย่างนั้น เพทาย!>w<~!
ความคิดเห็น