ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฉันชื่อ คิม ชางยอน
“ชางยา วันนี้เธอจะรอฉันรึเปล่า”“รอสิจ๊ะ แหมใครจะไปปล่อยให้เธอกลับคนเดียว เดี๋ยวก็ไม่ทันถึงบ้าน เป็นถูกผู้หญิงฉุดเอาหรอก”สาวน้อยวัยสิบหกพูดด้วยน้ำเสียงเคืองปนหวงๆ ทำเอาน้ำแข็งที่เย็นชาอย่างชางยอนอดหัวเราะออกมาไม่ได้ วันนี้ชางยอนเป็นเวรตอนเย็น อาจจะต้องกลับช้ากว่าปกติสักหน่อย แต่ถึงเป็นอย่างนั้น ชางยาก็ยังคงรอ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอก เวลาเดินกลับบ้านโดยไม่มีชางยอนมันรู้สึกเหงาๆพิกลน่ะสิ อีกอย่างชางยอนไม่น่าจะทำเวรนานเกินครึ่งชั่วโมงและตอนนี้ก็เพิ่งบ่ายสองโมงกว่าๆเองด้วย“โอเค แล้วทีนี้วันนี้ไปกินไอติมกันไหม นะชางยอน ฉันอยากกินไอติมน่ะ นะ”ชางยาขอไปงั้นเอง ก็รู้ๆกันอยู่ว่าชางยอนไม่ชอบของหวานแต่ก็แอบหวังว่าเธออาจจะยอมไปเป็นเพื่อนก็ได้ ชางยอนยิ้มนิดๆให้กับพี่สาวฝาแฝด“ได้สิ ถ้าเธออยากกินขนาดนั้นล่ะก็......วันนี้ฉันเลี้ยง”ชางยาหันควับอย่างตกใจก่อนจะกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เชื่อ ดวงตากลมโตแสนสวยจ้องมองน้องสาวที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนตัวเองอย่างกับว่าไม่เคยเห็นมานานแสนนาน“วันนี้เป็นอะไรไปรึเปล่าน่ะ....จู่ๆก็ใจดีขึ้นมา”“ก็........เปล่า ก็เธออยากกินนี่ ไม่ใช่เหรอ”ชางยอนตอบเรียบๆ ดวงหน้าหวานเรียบเฉยหากแต่มุมปากบางยกขึ้นนิดๆ เพียงแค่นั้นก็ทำให้ชางยาปลื้มจนกระโดกอดน้องตัวเองแล้ว ‘ยัยชางยอนไม่ใช่จะเย็นชานักหรอก แต่ว่าไม่อยากพูดมากเท่านั้นเอง ที่จริงแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนเหมือนกันนะ’ ชางยาเดินกอดแขนชางยอนแน่นแม้อีกฝ่ายจะออกอาการอึดอัดก็ตาม แน่ล่ะ บางครั้งเมื่อถึงเวลาน้ำแข็งอย่างเธอก็ละลายได้เหมือนกัน แต่มันก็ๆไม่บ่อยนักหรอกน่า....ร้านที่ชางยาพามาเป็นร้านเล็กๆที่อยู่ใกล้ๆโรงเรียนแน่นอนว่ามันเต็มไปด้วยเด็กนักเรียนชายหญิงที่พากันมากินไอติมหลังเลิกเรียน ทั้งร้านตกแต่งด้วยสีสันสดใส โมบายส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งกลิ่นหอมหวานของไอศกรีมน่าทานลอยอบอวลไปทั่วร้านที่ติดเครื่องปรับอากาศเอาไว้ทำให้ดูมีสไตล์อย่างเก๋เลยทีเดียวทันทีที่ชางยอนเปิดประตูให้ชางยาเดินเข้าไปคนทั้งร้านก็พร้อมใจกันหันมามอง ชางยาออกจะเคืองใจนิดๆจนต้องเบ้หน้าออกมาเมื่อเห็นสาวๆพากันมองมายังน้องสาวสุดเท่ห์ของเธอ โธ่! ใครจะไปยอม ก็คนมันหวงน้องนี่“รับอะไรดีคะ”สาวน้อยตาคมหน้าหวานสวมชุดกระโปรงสวยเดินเข้ามาถามชางยอนอย่างสั่นๆ พร้อมๆกับหน้าที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างชัดเจน ชางยาแอบหัวเราะเมื่อชางยอนทำท่าทีไม่สนใจแต่แม่สาวน้อยคนนั้นกลับเขินหนักเข้าไปอีกท่าทีแบบนั้นทำให้เธออดนึกถึงเวลาที่ผู้หญิงเข้าไปสารภาพรักยังไงยังงั้น“ขอช็อคโกแล็ตพาร์เฟ่แบบไม่หวานแล้วก็วานิลลาเพิ่มวิปครีมฮะ”“แหม....รู้ใจนะเนี่ย”“เอาน่า......ก็ถูกไม่ใช่เหรอที่เธอชอบน่ะ”ชางยอนก้มหน้ามองแก้วน้ำที่วางไว้ตรงหน้ามันเริ่มเป็นฝ้าและมีไอน้ำเกาะ ท่ามกลางเสียงหัวเราะและเสียงกระซิบของบรรดาเด็กสาวชางยอนรู้สึกเบื่อหน่าย แน่ล่ะที่แบบนี้มันไม่ใช่แนวของเธอ แต่จะทำไงได้ในเมื่อวันนี้พี่สาวขอมานี่นา“ขอโทษนะคะ ไอศกรีมได้แล้วค่ะ”สาวน้อยหน้าหวานยังไม่เลิกสั่น สองมือสวยที่วางแก้วไอติมยังคงไม่มั่นคงเหมือนเดิมแต่พวงแก้มขาวๆที่มีสีแดงแต้มแล้วสำหรับชางยาเธอคิดว่ามันน่ารักทีเดียว เมื่อวางแก้วลงแล้ว เด็กสาวที่ชางยาคิดว่าคงรวบรวมความกล้าอยู่นานก็เอ่ยถามน้องสาวของเธอออกมาอย่างอายๆ“คุณชื่ออะไรเหรอคะ”ชางยอนมองหน้าเขินอายด้วยดวงตาคู่คมที่พาให้สาวๆต่างพากันละลายมาแล้วก่อนจะทันได้ตอบก็มีลูกค้าจากโต๊ะใกล้ๆเดินเข้ามาที่โต๊ะของชางยอน ชางยาตกใจรีบลุกขึ้นในขณะที่คู่แฝดของเธอกลับนั่งเฉยจ้องหน้าคนก่อกวนอย่างเย็นชา คนบุกรุกจ้องหน้าหวานๆกลับอย่างไม่กลัวเกรงก่อนจะมองไปยังชางยาด้วยสายตาหวานฉ่ำจนเจ้าตัวคิดอยากเอามือจิ้มตาให้บอดไปซะก็ดี ชางยาไม่เคยเจอผู้ชายที่น่าเกลียดมากแค่นี้มาก่อน ไม่ใช่ว่าหน้าตาไม่ดี ใบหน้านั้นคมคายทีเดียวแต่รังสีหื่นกามที่แผ่ออกมานี่สิ เธอรับไม่ได้อย่างแรง ทั้งๆที่ปกติชางยาเข้ากับคนได้ง่าย ไม่ว่าใครเข้ามาทักก็ต้องรับเป็นเพื่อนไว้หมดแต่คนนี้เห็นจะไม่ไหวล่ะ“เธอชื่ออะไรงั้นเหรอสาวน้อย เด็กโรงเรียนมัถธยมเคฮวอนสวยสมคำร่ำลือจริงๆ”ชางยายิ้มแหย่ๆก่อนจะเดินหนีแต่แขนเรียวกลับถูกดึงเอาไว้ก่อนเสียงทุ้มๆห้าวๆจะทักอย่างเริ่มสนุก“เดี๋ยวสิคนสวย นั่งลงก่อน คู่แฝดของเธอยังไม่ลุกเลยนะ”“ปล่อยแขนเธอซะ”ชางยอนพูดเรียบๆแต่ตาคมยามนี้ดูน่ากลัวเหลือเกินตาสวยที่มักจะเรียบเฉยตอนนี้กลับฉายแววกรุ่นๆออกมาและก่อนที่จะมีเรื่องอินชองและซังมินที่เดินผ่านมาก็เข้ามาร่วมผสมโรงด้วย“เฮ้ย! นายปล่อยเธอเดี๋ยวนี้นะ”ซังมินบอกเสียงดังในขณะที่เริ่มกำหมัด แต่คนตรงหน้าก็ยังไม่เลิกหัวเราะ แถมยังกำข้อมือชางยาแน่นขึ้นด้วยซังมินทนไม่ไหวสวนหมัดไปยังหน้าเถื่อนๆอย่างรวดเร็ว หน้าคมหันไปตามแรงก่อนจะหันมาอีกครั้งด้วยอาการเลือดกบปาก สองตาที่ฉายแววขี้เล่นเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเอาจริงเอาจัง มืออีกข้างกวักเรียกบรรดาลูกน้องที่นั่งอยู่อีกโต๊ะให้เข้ามาหาก่อนจะพูดเสียงดัง“ไอ้หมอนี่ชอบยุ่งว่ะ สอนมันให้รู้จักหน่อยสิว่าคนอย่างดงบังฮวาเป็นใคร”ทันใดนั้นทั้งอินชองและซังมินที่แทบไม่ได้ตั้งตัวอะไรเลยก็โดนรุมความโกลาหลเกินขึ้นผู้คนในร้านต่างพากันวิ่งออกมาเพราะกลัวโดนลูกหลง ชางยาที่แขนข้างหนึ่งยังโดนจับไว้ได้แต่ตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกแต่ก่อนที่ผู้จัดการร้านจะโทรเรียกตำรวจนิ้วเรียวของชางยอนก็ปลดตราประธานนักเรียนออกมาวางไว้บนโต๊ะก่อนจะเอามือแตะไหล่คนที่ชื่อดงบังฮวาเบาๆการตะลุ่มบอลก็สงบลง ทุกคนในร้านต่างพากันดูว่าเด็กสาวร่างบางจะทำอะไรเรียวปากบางค่อยๆพูดออกมาแม้ว่าจะเป็นเสียงเบาๆแต่กลับได้ยินชัดเจนในเมื่อทุกอย่างพร้อมใจกันเงียบ“นายน่ะ ดงบังฮวาโรงเรียนมัธยม K ใช่มั้ย”“ใช่ ทันกระแสเหมือนกันนี่ ทำไมเปลี่ยนใจอยากคุยกับฉันแทนแล้วเหรอ”“นักเรียนงี่เง่าที่ทำตัวเลวๆไปวันๆ”สิ้นเสียงชางยอนสวนหมัดเข้าซ้ำรอยเดิมแต่คราวนี้คนก่อกวนหยุดชะงักสลบล้มลงไปภายในหมัดเดียวพวกที่ตะลุ่มบอลก็ไม่ต่างจากหัวหน้าเท่าไหร่เพราะทันทีที่ชางยอนก้าวเข้าไปจับเสื้อชนกันแล้วจับทุ่มก็พากันสลบเหมือดไปทุกราย ชางยอนปัดมือไปมาเบาๆก่อนจะหยิบเข็มตราประธานนักเรียนมากลัดไว้อย่างเดิมพลางหันไปทางดงบังฮวาที่พอจะได้ยินเสียงว่า“ก...แก....เป็น....น....น....ค...ใคร....”“ฉันน่ะเหรอ”เสียงใสเลิกขึ้นสูงก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว“ฉันชื่อ คิม ชางยอน ประธานนักเรียนโรงเรียนมัธยมเคฮวอน”ชางยอนพูดแค่นั้นแล้วจูงมือชางยาเดินออกไปโดยไม่ลืมหยิบเงินวางไว้ให้สาวน้อยที่กำลังยืนเขินหน้าแดงอยู่ด้วยหลังจากที่ทั้งคู่ออกไปแล้ว ทั้งซังมินและอึนซองก็ดูเหมือนจะรู้สึกตัวเพราะทุกอย่างกลับสู่ความสงบโดยที่ข้าวของก็ไม่ได้เสียหายเท่าไหร่“ยัยนี่น่ากลัวเป็นบ้า เราโดนรุมแทบตาย ชางยอนเดินเข้ามาทีเดียวสลบเหมือด แล้วทำไมไม่เข้ามาตั้งแต่แรกว่ะ”ซังมินบ่นก่อนจะเช็ดมุมปากที่เริ่มบวมในขณะที่อึนซองยังคงมองไปทิศทางที่สองสาวเพิ่งจะเดินจากไป“ฉันขอยกเลิกสัญญาว่ะ ซังมิน”“ทำไมล่ะ นายยังไม่ทันได้เริ่มเลยนะ”“เพราะฉันเริ่มชอบเธอจริงๆซะแล้วสิ”.......................................................................................................................................................................“ชางยอนรู้มั้ย ตะกี้นะเธอเท่ห์ไปเลย”“งั้นเหรอ”คนถูกชมตอบอย่างไม่ใส่ใจ แต่ดันเป็นพี่สาวข้างๆซะเองที่อดปลื้มไม่ได้ ท้องฟ้าเริ่มบ่ายคล้อยชางยอนรู้ดีว่าควรรีบเข้าบ้านก่อนจะเจอกับอะไรก็รมที่ไม่ควรเจอ โดยเฉพาะไอ้คนที่มายืนรออยู่ที่หน้าบ้านคนนั้น“ดีค่ะ รุ่นพี่”“ดีจ๊ะ โยรี มาทุกเย็นเลยนะ”“มาขอความรักจากพี่ชางยอนน่ะค่ะ แต่มาทีไรไม่เคยได้สักทีเลยนะ”ชางยายิ้มแหย่ๆกับคำพูดจริงจังของสาวน้อยวัยสิบสี่ตรงหน้า เส้นผมสีน้ำตาลรวบถักเป็นเปียผูกโบว์เรียบร้อย ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับเธอยังคงคุ้นตา ชางยอนทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายใจโยรี ลูกสาวของเพื่อนคุณพ่อที่เป็นท่านทูตเหมือนกันพวกเธอเลยต้องรับหน้าที่ดูแลยัยเด็กบ้านี่ด้วย“กลับบ้านซะโยรี”“ไม่จนกว่าตัวเองจะมอบหัวใจให้เค้า”“ฉันไม่ใช่เลสเบี้ยน”ชางยอนพุดช้าๆก่อนจะเดินเข้าบ้านทิ้งให้เด็กสาวยืนหน้ามุ่ย ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าก็ปิ้งชางยอนมาเสมอ แต่ไม่ว่าเมื่อไหร่ชางยอนก็มักจะเย็นชาใส่ทุกที ใจร้ายที่สุดเลย โยรีบอกลาชางยาก่อนจะเดินกลับบ้านที่อยู่ในละแวกนั้นอย่างร่าเริง เอาเถอะพรุ่งนี้ลองดุอีกสักตั้งแล้วกันชางยามองตามแผ่นหลังนั้นแล้วเข้าบ้าน ทันทีที่เข้าไปถึงยังห้องนอนก็พบว่าชางยอนแปะโน้ตเอาไว้ให้ที่หน้าประตู‘เรื่องวันนี้ ฉันไม่อยากให้เธอกลัว ต้องขอโทษด้วยถ้าทำให้ไม่พอใจ ลืมๆไปซะเถอะนะเรื่องไอ้หมอนั่นน่ะ’
.....วันนี้เป็นอะไรไปนะ เกิดใจดีขึ้นมาทั้งวันเลย แต่เค้าก็น่ารักดีออกตอนที่ทำตัวอ่อนโยนแบบนี้ ชางยาคิดพลางดึงโน้ตออกมาเก็บไว้อย่างทะนุถนอม น้องสาวของเธอน่ารักจริงๆนั่นแหละเห็นแบบนี้แล้วชักอยากมีฝาแฝดจังเลยเนอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น