คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 1
หกเดือนที่แล้ว
ฉันกำลังนั่งมองปลาทองว่ายวนไปมาในโหลแก้วใสๆ ข้างๆคือคอมพิวเตอร์ที่หน้าจอเปิดรูปของสาวสวย หมวย เอ็กซ์ กำลังโพสต์ท่าต่างๆในสภาพนุ่งน้อยห่มนิด เอ่อ...ฉันเปล่านะ ของพี่ชายฉันต่างหากล่ะ - -;
“เฮ้ย!! O_o”
“จะร้องไปทำไม - -”
“มาทำอะไรเนี่ย O_o”
“มาเล่นกะปลาทอง”
ฉันตอบรับคำถามทั้งๆที่ยังเอานิ้วจิ้มๆขวดโหลบรรจุปลาทองอยู่อย่างนั้น เจ้าของห้องถอนหายใจแล้วรีบเข้ามาปิดๆหน้าต่างเหล่านั้นจนหมดก่อนจะลากเก้าอี้เลื่อนมานั่งใกล้ๆกัน
“ให้อาหารหรือยัง”
“ให้แล้ว...รูปแบบนั้นมันน่าดูตรงไหนน่ะ - -;;”
จะเพราะจู่ๆฉันก็ถามแบบนั้นหรือเปล่านะ พี่ชายถึงได้ทำท่าตกใจจนโอเวอร์แบบนั้นน่ะ
“มันเป็นเรื่องของผู้ชาย ผู้หญิงไม่เข้าใจหรอกน่า”
“ก็ไม่ได้อยากจะเข้าใจเท่าไหร่หรอก”
ฉันบอกพลางลุกจากเก้าอี้แล้วตามกลิ่นหอมๆลงมาถึงห้องครัว ฉันพบว่าแม่ผู้แสนดีกำลังทำแกงเลียงกุ้งแม่น้ำ แม่หันมายิ้มหวานเมื่อตอนที่เห็นฉันเดินผ่าน ฉันบอกให้แม่รู้ว่ากำลังจะออกไปข้างนอก....ก็แค่บอกให้รู้ไว้เท่านั้น ไม่ใช่คำขอหรอก
“อย่ากลับค่ำนะลูก^^”
“ค่ะ -_-”
“วันนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย^^”
“แม่เอาใจพ่อคนเดียวเถอะ หนูกินอะไรก็ได้ =_=^”
ฉันพูดพลางหันไปมองหน้าแม่ แก้มขาวๆซับสีแดงทันทีที่ถูกล้อเลียน ผ่านมาสิบกว่าปีความหวานมันน่าจะจางได้แล้วนี่นา ทำไมนับวันมันถึงได้เพิ่มขึ้นกันล่ะ
“เด็กบ้า!! >///<”
“ก็ลูกแม่นะ - -;”
ฉันพึมพำเบาๆพลางก้มลงมัดเชือกรองเท้าให้แน่น แล้วเดินออกจากบ้านมาด้วยท่าทีสบายๆ บ้านของฉันทำให้ซอยที่น่าจะตัดทะลุเข้าสู่ถนนใหญ่ต้องตัน เพราะเนื้อที่ของบ้านปิดระหว่างซอยกับถนนนั่นทำให้บ้านของเรากลายเป็นบ้านหลังสุดท้ายไปด้วยเลย ข้างๆที่น่าจะมีเพื่อนบ้านอย่างคนปกติธรรมดาก็กลายเป็นว่าพ่อกับแม่พากันซื้อเก็บเอาไว้ฝั่งหนึ่ง นั่นทำให้เพื่อนบ้านของฉันที่มีอยู่เหลือแค่ฝั่งขวาฝั่งเดียว ทั้งนี้เนื่องจากอนาเขตบ้านมันกว้าง เลยทำให้เพื่อนบ้านคนอื่นๆไม่ค่อยสนิทกันเหมือนชาวบ้านทั่วๆไป(คงจะขี้เกียจข้ามรั้วเข้ามาคุย - -)
“จะไปเดินเล่นนี่ไม่มีชวนเลยนะ”
“อือ”
ฉันตอบรับความผิดที่ถูกโยนมาให้...ทำไมต้องชวนด้วยล่ะ แค่จะไปเดินเล่นเองนะ
“ไรว้า~รับหน้าตาเฉย^^”
“แล้วจะให้รับยังไงล่ะ”
“อะไรก็ได้ที่จะทำให้ฉันรู้ว่าเธอไม่ยอมรับไง *o*”
“- -”
“สนใจกันหน่อยดิ T^T”
“ก็สนอยู่”
“แต่ท่าทีมันไม่ใช่เลยเธอ TT^TT”
“เหรอ - -;”
“เฉยชาเกินไปละแม่คุณ”
“แล้วพ่อคุณจะให้ทำไง”
ฉันมองคนตรงหน้า หมอนี่ชื่อพระเพลิง แค่ชื่อก็คงเดาออกว่ามันอารมณ์ร้อนแค่ไหน เป็นลูกของคุณหมอที่เปิดคลินิกใหญ่ๆอยู่ข้างสถานีตำรวจซึ่งนั่นนับว่าหัวแหลมมากเพราะมักจะมีคนร้ายที่ได้รับบาดเจ็บจากการโดนชาวบ้านรุมยำ(เท้า)อยู่บ่อยๆ อ้อ!พระเพลิงอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันแล้วก็...เป็นเพื่อนบ้านนั่นทำให้ฉันต้องมีเขาเป็นเพื่อนอย่างช่วยไม่ได้ นิสัยก็ดีหรอกพระเพลิงน่ะ เสียแต่ชอบทำตัวงี่เง่ามากไปหน่อยแล้วก็ขี้โมโหแล้วชอบพาล
“เธอเตรียมงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้แล้วหรือยัง”
“อือ =_=”
“แล้วงานที่จะส่งในอาทิตย์ถัดไปล่ะ ส่งส่วนของเธอมาให้ฉันแล้วใช่มั้ย”
“อือ =_=”
“ดีๆ งั้นงานก็ไม่มีอะไรค้างแล้วล่ะ ^^”
“อือ =_=”
“ใจคอมันจะตอบอยู่คำเดียวสินะ =_=^”
“อือ =_=”
พระเพลิงล่าถอยไปพร้อมกับหน้าตาเหมือนอยากจะร้องไห้ดังๆ เขาหน้าจะชินได้แล้วนี่นา...
และสุดท้าย เพราะพระเพลิงมัวแต่ถามอะไรก็ไม่รู้(ฉันไม่ค่อยได้ฟังน่ะ)ก็เลยทำให้ฉันไม่ได้ออกไปเดินเล่นอย่างที่วางแผนไว้ตั้งแต่แรก
“กลับมาแล้วค่า~”
“นั่นแน่~วันนี้ไปคุยกับใครมาเอ่ย”
แม่ถามพร้อมกับส่งสายตามีความนัยมาให้....ฉันรู้ความหมายของสายตานั่น แม่ชอบพระเพลิงจะตาย อยากได้เป็นลูกชายบ้านนี้ด้วยซ้ำติดแต่ว่าฉันไม่เล่นด้วยแม่เลยไม่กล้าเล่นอะไรมาก(แต่ก็หาเรื่องให้ฉันเจอหมอนี่บ่อยๆอยู่ดี)
“พระเพลิงมาถามเรื่องงาน พ่อกลับมาแล้วเหรอคะ”
ต้องรีบเบี่ยงประเด็นเพราะไอ้ที่พูดๆกันอยู่นี่ทำให้แม่ฉันชอบนึกฝันหวานไปไกล
“อาบน้ำอยู่จ้ะ ^^”
“งั้นไปอาบมั่งนะ เหนียวตัว”
ฉันบอกแม่ที่ยิ้มหวานกินคำตอบ บ้านฉันดูแปลกๆมั่งมั้ย ใครก็ได้บอกฉันทีสิ
ฉันเดินกลับขึ้นไปข้างบนอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่ นาฬิกาตั้งพื้นโบราณเรือนใหญ่ส่งเสียงบอกเวลาหกโมงเย็นฉันออกไปแค่ครึ่งชั่วโมงเองเหรอเนี่ย ตามปกติของทุกวันฉันจะต้องออกไปเตร่อยู่ข้างนอกบ้างเพื่อให้แม่ไม่รู้สึกว่าฉันน่าเป็นห่วงเป็นพวกเด็กเก็บตัวอะไรเทือกนั้น
“กลับมาแล้วเหรอ”
“ใช่”
“ทำไมกันนะ ทำไมมีน้องสาวกับเขาคนหนึ่งก็ดันเกิดมาเฉยชาจนยากจะแก้ไข”
“ขอโทษที่ฉันไม่ใช่น้องสาวในแบบที่พี่อยากได้”
ฉันบอกแล้วเดินเลี้ยวเข้าห้องของตัวเอง ห้องของฉันมีห้องน้ำในห้องจึงไม่ต้องไปตบตีแย่งชิงกับใครเวลารีบๆ โชคดีที่พ่อของฉันมองการณ์ไกลสร้างห้องน้ำเอาไว้ในทุกห้องนอนแล้วก็มีห้องน้ำแขกอีกสองห้องเพื่อเอาไว้....ใครบอกห้องนอนสำคัญที่สุด ไม่มีห้องนอน...นอนกับพื้นไม่ใช่ปัญหา ห้องน้ำสิ...ลองไม่มีเป็นเรื่อง
...ระหว่างอาบน้ำคงพอมีที่ว่างให้ฉันได้แนะนำตัว...เดี๋ยวจะหาว่าเป็นพวกหยิ่งอีก ฉันชื่อศรัทธา ฉันไม่มีชื่อเล่นให้เรียกเพราะแม่บอกว่าชื่อจริงเพราะอยู่แล้ว คนอื่นๆในบ้านถ้าไม่เรียกศรัทราก็เรียกศรัทธา ยกเว้นพระเพลิงที่ไม่ค่อยชอบเรียกชื่อฉันเท่าไหร่ - -‘’ ไม่รู้ทำไมใครอยากรู้ก็ไปถามเอาเองแล้วกัน ฉันมีพี่ชายที่อายุห่างกันสองปีตอนนี้เรียนที่เดียวกันปีหก พี่ชายของฉันชื่อจิริ...มาจากสุจิปุริ...หัวใจนักปราชญ์ไง(แต่ฉันเรียกพี่จิล) เราสองคนพี่น้องเวลารวมตัวกันแล้วก็คือความศรัทธาในหัวใจนักปราชญ์ เก๋มั้ยล่ะ หมดละชีวประวัติของฉัน
“อ้าวพ่อ...จะลงไปกินข้าวเหรอคะ”
“เฮ้ย!!”
ทำไมเวลาใครๆเห็นฉันต้องเฮ้ยด้วย ใครรู้ช่วยบอกฉันด่วนเลยนะ
“หนูมีหางเหรอ -_- ”
“บ้า!แค่...ปฏิกิริยาตอบโต้อัตโนมัติ ฮ่าๆ ><”
แล้วพ่อก็หัวเราะพร้อมกับฮัมเพลงเบาๆลงบันไดไป แต่ก็ไม่วายหันหลังกลับมาพูดกับฉัน
“แต่ที่จริงพ่อว่าที่พ่อร้องเฮ้ยไม่ใช่เพราะลูกมีหางหรอกนะ”
“...”
“แต่เพราะลูกสาวพ่อดูเหมือนจะสวยขึ้นทุกวันมากกว่า^^”
“ใครสนใจกับอะไรที่ไร้สาระแบบนั้นกันล่ะ”
ฉันว่าพลางเดินนำหน้าพ่อลงบันไดมา ขอร้องเลย เรื่องความสวยอะไรนั่นน่ะ ไม่อยู่ในสาระบบที่ฉันเคยคิดจะสนใจด้วยซ้ำ!
ความคิดเห็น