คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เปิดเทอม
“สวัสดีค่ะน้องๆ ^^”
เสียงประธานหอพักทักทายอย่างแจ่มใสในชั่วโมง Meeting ซึ่งก็คือการพบปะกันในหนึ่งชั่วโมงระหว่างนักเรียนในหอพักนั้นๆ เพื่อให้อาจารย์ได้มีเวลาเช็กจำนวนรายชื่อว่ามีใครแอบออกไปข้างนอกหลังเวลาปิดหอพักหรือเปล่านั่นเอง
“สำหรับน้องๆเด็กเก่า ยินดีต้อนรับกลับเข้าหอพักของเรานะจ้ะ และขอต้อนรับสมาชิกใหม่ ยินดีด้วยที่น้องสามารถฝ่าฟันจนได้เข้ามาอยู่ที่ซาโตนิโอ ^^”
อันที่จริง ประธานก็พูดเวอร์ไปหน่อย มันไม่ถึงกับฝ่าฟันอะไรอย่างที่ว่าหรอกนะ ข้อสอบของที่นี่มันกระจอกมากถ้าหากเทียบว่าคุณจะเอาชีวิตรอดได้ตลอดรึเปล่านี่สิ...
“เฮ้!ว่าไงๆ ไม่เจอกันตั้งหลายเดือน สบายดีนะ ^^”
“ไม่เจ็บไม่ป่วย ว่าแต่ทั้งสองคนเหอะ ปีนี้กลับบ้านไปเป็นไงมั่ง >w<”
ทันทีที่ฉันถาม เพิร์ทก็เปลี่ยนจากหน้ายิ้มสวยๆไปทำหน้างอก่อนจะเหลือบตาไปมองโชเซที่นั่งข้างๆแล้วบ่นออกมาเป็นชุด...ย้ำชัดๆว่าเป็นชุดเลยนะ
“ขอร้องเหอะ!นี่ไม่เรียกกลับบ้านแล้วนะ! เรียกว่ากลับไปฝังอยู่บ้านมากกว่า ยัยนี่ไม่ยอมออกไปไหนเลยสักที่ไม่ว่าแพคหรือโรส หรือใครๆ จะมาชวนยัยบ้านี่ก็เซย์โนลูกเดียว!และเพราะแบบนั้นแดดดี้เลยไม่ยอมให้ฉันออกไปไหนด้วยเหมือนกัน!”
เด็กสาวตัวสูงโปร่ง หุ่นนางแบบอิมพอร์ตมาจากอเมริกาคงยังจะรัวเป็นชุดหากว่าฉันไม่เอื้อมมือไปปิดปากของเจ้าหล่อนไว้แล้วยิ้มแฉ่งอย่างขบขัน ตาโตสีฟ้าจ้องมองฉันอย่างโกรธเคือง เส้นผมสีบรอนซ์สไลซ์อย่างเก๋พอรวบแล้วเหลือปลายไว้ซะบางนิดเดียว...นี่ล่ะ เพิร์ท เพื่อนคนสวยของฉัน เจ้าหล่อนเป็นลูกสาวนักธุรกิจแนวหน้าของอเมริกาที่มีแม่เป็นคนไทย และเพราะแม่ของเพิร์ทเป็นนางแบบมาก่อนไม่ต้องบอกก็คงจะพอรู้ว่าลูกสาวสวยแค่ไหน
“ก็นะ...โชเซไม่ชอบเที่ยวนี่เนอะ ^^;”
“เที่ยวก็เที่ยวได้ แต่ไอ้ที่ตะลอนๆชอปมันทุกร้านฉันไม่ชอบ”
“ก็เทรนที่โน่นกับที่นี่ไม่เหมือนกันนี่ >_<”
“อ้อเหรอ...ก็เลยต้องไปนำเทรนให้เด็กที่โน่นเลียนแบบงั้นสิ”
เพิร์ทกำลังอ้าปากจะเถียงแต่ฉันขี้เกียจจะฟังเสียงแปดหลอดแว้ดๆเอาอีกครั้งเลยเอื้อมมือไปปิดปากบางสวยนั่นเอาไว้ สายตาเง้างอนสีฟ้าคู่สวยเลยส่งมาให้อย่างต่อว่า โชเซส่งยิ้มเหมือนจะเยาะเย้ยให้กับเพิร์ทแล้วหันมายิ้มกว้างให้กับฉัน...ก็แบบนี้เนี่ยแหละน้า~ถึงได้โดนเพิร์ทโวยวายใส่บ่อยๆน่ะ - -;;
“แล้วเค้กละ เป็นยังไง”
“จะบ้า!ก็อย่างที่รู้ๆว่าฉันมีปัญหาชีวิตอะไร L”
“ปัญหาที่เธอไม่อยากมีแต่คนอื่นอยากได้จะตาย J”
“เหอะ!ไม่รู้คนอย่างนั้นทำไมถึงได้ Popula นักน่ะ TT^TT”
“ไม่รู้หรือไม่อยากยอมรับกันแน่น่ะ ฮะ”
ตาคู่คมสีฟ้าน้ำทะเลของโชเซมองฉันอย่างเจ้าเล่ห์ ผมสีแดงสดที่เจ้าตัวบรรจงตัดแต่งเองจนมันแหว่งเหมือนแมลงสาบแทะ ซึ่งถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็คงดูน่ากลัวมาก แต่ให้ตายสิ!!!!>_< เพราะเค้าโครงหน้าของยัยนี่มันดูเข้ม อีกทั้งรูปร่างก็ไม่มีตรงไหนเลยที่บอกได้ว่ามันคือผู้หญิง เมื่อตัดผมทรงนี้แล้วยัยนี่ถึงได้ดูฮอตสุดๆ...ฮอตอย่างเด็กผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิงเพราะมันมีดีพอจะเป็นผู้หญิงอยู่อย่างเดียวคือผิวสวยมาก*O*
“เชอะ~! ทำไมครีมชอบเข้าข้างโชเซนักนะ ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย >O<”
“บ่นมากๆเดี๋ยวตีนกาก็ขึ้นก่อนวัยหรอก - -;”
“ไม่มีทาง หน้าฉันบำรุงมาตั้งเท่าไหร่ยะ”
ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เพิร์ทก็ยังอุตส่าห์หันหลังกลับไปส่องกระจกจนได้ โธ่เอ๊ย!แน่จริงถ้าไม่กลัวอย่างปากว่าแล้วส่องกระจกทำไมกันล่ะ -_-;
“แล้วเค้กล่ะ ไปไหนมาบ้าง”
“หืม...ก็ กลับไปเยี่ยมอาม่าที่ฮ่องกง บินไปเที่ยวที่สิงค์โปร แล้วก็คลุกอยู่กะโกโชทั้งวัน”
“เป็นน้องที่น่าสรรเสริญจริงน้า~”
“ไม่ต้องมาประชดหรอก - - เพราะฉันตั้งหน้าตั้งตาจะหนีให้ห่างไอ้พี่บ้านั่นแทบทุกวินาทีที่มีโอกาสเลยล่ะ”
“ใจร้ายจังน้า~”
“ฮะๆ ใครมาเป็นฉันก็ต้องทำแบบนี้ = =””
“หืม...? ไม่นี่ ^^ เห็นมีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าไปหานะ”
“ฮะ? - -+”
โชเซส่งยิ้มไม่น่าไว้วางใจมาให้ก่อนจะพยักเพยิดไปทางประตูหน้า รอบข้างเงียบเสียงลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปยังร่างสูงๆที่เห็นได้ชัดเจนจากข้างในเนื่องจากทั้งประตูและหน้าต่างเป็นกระจกนิรภัย แบบเดียวกับที่ใช้ในห้องสอบสวนผู้ต้องหา(ข้างนอกมองมาไม่เห็น แต่ข้างในเห็นข้างนอกชัดเจน) ดะ...เดี๋ยวสิ~นั่นมัน...!!!
“หึ...ท่าทางงานจะเข้าซะแล้วสิเนี่ย”โชเซส่งเสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะหันไปอีกทาง
“ครีมใจเย็นๆก่อนดีมั้ย^^;;”
เสียงของเพิร์ทไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของฉันสักนิดเดียว เพราะทันทีที่เจ้าของร่างสูงส่งยิ้มร่าและก้าวเข้าประตูหอ(ที่อาจารย์เพิ่งจะไปเปิดให้)เข้ามา ดวงตาของสาวน้อยทั้งหลายก็หวานเยิ้มและเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น พอๆกับสายตาของฉันที่เริ่มหรี่ลงพร้อมส่งสัญญาณอันตราย...
“น้องเค้ก~!>_< ขอโทษน้า~ที่ปล่อยให้ต้องมาเข้าหอเองวันนี้อ่ะ แต่ว่า ก็เอาขนมหวานมาไถ่โทษแล้วนะ”
“กะ...กรี๊ดดดดดดดดดดด>w<!!!!!!!!!!!!!!!!”
รอยยิ้มสดใสของคนที่เข้ามาค่อยๆจางหายไป พร้อมๆกับเสียงร้องห้ามสลับกับเสียงกรีดร้องของบรรดาสาวน้อยผสมด้วยเสียงร้องหลงๆของตัวต้นเหตุกันวุ่นวาย บอกทีว่าปีนี้ฉันก็จะเริ่มต้นการกลับเข้าโรงเรียนแบบนี้!!!!!!!
ความคิดเห็น