ลิขิตรักต่างเผ่าพันธุ์

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุการณ์ก่อนเริ่มต้น

สายลมเย็นหวิวพัดผ่านมาต้องกายของร่างๆหนึ่งที่ขดตัวอยู่ในผ้าแพรคลุมกายที่เคลื่อนออกอย่างแช่มช้า เผยให้เห็นเจ้าของร่างอรชร ผิวขาวนวลเนียนน่าทะนุถนอม ริมฝีปากแดงได้รูป เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนทำให้เสริมใบหน้าอ่อนหวาน เจ้าหญิงอทีเลียร์ บุตรีแห่ง จอมเทพ ซีอุส และซ่าร่า ราชินีผู้เลอโฉมแห่งสรวงสวรรค์กำลังหลับใหลอย่างสงบภายในบาร์เรียเวทมนตร์                                                
"เป็นอะไรไป อคิลิส สีหน้ากลุ้มใจจริงเชียว"                                                                          
ชายหนุ่มใบหน้าขาวใส ปากแดงราวอิสตรี เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอันราบเรียบเยือกเย็น แม้กระนั้นก็ยังมีความกังวลใจที่ซ่อนไม่มิดเผยในดวงตาเยือกเย็นหันมาตามเสียงเรียก

"ท่านพี่ซีรีอุส”

เสียงราบเรียบไม่ต่างจากแววตาสะท้อนออกมาริมฝีปาก ท่าทีที่แลดูสงบ จะมีใครหยั่งรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วภายใน ซ่อนเร้นความรู้สึกรุ่มร้อนดังเปลวเพลิงเอาไว้แทบระเบิดออกมา

“ข้ากังวลใจเกี่ยวกับเรื่องน้องหญิงเหลือเกินนางหลับใหลไปกว่าครึ่งศตวรรษ ข้าเกรงว่าหากปล่อยไว้เช่นนี้นางอาจจะไม่ตื่นอีกตลอดกาล"

น้ำเสียง.....ไม่ปิดบังความรู้สึกที่เอ่อล้น ความกังวลใจ ความสิ้นหวัง ประเดประดังออกมาจากน้ำเสียง โศกเศร้า....

"ใจเย็นไว้ก่อน อคิลิส เราทุกคนต่างก็เป็นห่วงน้องหญิงด้วยกันทั้งนั้น แต่ถ้าปล่อยนางให้เป็นอิสระในเวลานี้ ความพยายามทั้งหมดที่เราสู้ทำมามันจะมีประโยชน์อะไรกัน หรือเจ้า...จำเหตุผลของเสด็จพ่อไม่ได้"

ชายหนุ่มแหงนหน้าอันสง่างามมองท้องฟ้า จำได้สิ ทำไมเขาจะจำไม่ได้.....                                                              
ย้อนกลับไปเมื่อกว่าครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา ณ เวลานั้น สรวงสวรรค์แซ่ซ้องสรรเสริญให้กับเจ้าหญิงพระองค์น้อยที่ได้ถือกำเนิดจากราชินีซาร่า น้องน้อยของเขาน่ารักและฉายแววแห่งสง่างามในภายภาคหน้า แต่ไม่มีใครคาดคิดเมื่อเทพแห่งการทำนายทายทักถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“โอ้! เจ้าหญิงแห่งข้า ชะตาชีวิตจักต้องพลิกพลัน ธิดาแห่งซีอุสกำเนิดมาพร้อมพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ ด้วยพลังนี้ จะทำลายนางให้พินาศเป็นจุณ ด้วยชะตาที่ถูกกำหนด ด้วยความแค้นแห่งดวงจิตจอมอสูรผู้พรากรัก โลกทั้งสามจะปั่นป่วน แต่เมื่อใดที่ลมหายใจแห่งนางผู้เป็นต้นเหตุเจือจางและสูญหาย เมื่อนั้นเหตุร้ายจะกลายเป็นดี นางคือผู้นำโลกทั้งสามให้มารวมกันอีกครั้ง"

สิ้นเสียงกึกก้อง ความเงียบปกคลุม ก่อนที่อัลสุชลแห่งพระมารดาจะหลั่งริน พระนางซาร่ากระชับลูกน้อยเข้าแนบพระอุระ จอมเทพร้อนรน ก่อนจะเผลอคว้าเทพผู้ทำนาย เข้ามาถามถึงความเป็นไปได้ที่เหตุการณ์จะไม่เกิด

“ไร้ซึ่งทางออกแต่ทว่า...”

เสียงนั้นหยุดพินิจเมื่อแลเห็นภาพพระนางอุ้มธิดาก่อนจะถอนหายใจและเอ่ยความหวังที่ทำให้เกิดความยินดี...

“หากเราสามารถควบคุมเจ้าหญิงให้หลับใหล เมื่อนั้น นางจะไร้ซึ่งพลัง หากเมื่อใดที่นางรอดเร้น แฝงกายลงไปยังโลกมนุษย์แล้วไซร้ ความหวังเหลือเพียงศูนย์”

เพียงเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว สำหรับพระนาง ภายในวันรุ่งขึ้น เทพทุกองค์ ไม่ว่าจะชนชั้นใดก็ตาม ต่างพากันมารวมตัว ณ ลานศิลาสิทธิ์ เพื่อรวมเวทย์มนตรา สร้างบาร์เรียงดงามวิจิตร ที่จะเป็นที่คุมขังพลังอำนาจ ที่ยากจะต้านทาน...ตลอดไป

"เข้าใจแล้วสินะ อคิลิส เราออกไปกันเถอะน้องหญิงจะได้พักผ่อน"

"ขอรับ ท่านพี่"

ชายหนุ่มทั้งสองเหลียวกลับมามองร่างบางอีกครั้งก่อนจะพากันเดินออกไปโดยหารู้ไม่ว่า  กำลังมีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น......

ขณะเดียวกัน  บนโลกมนุษย์อันแสนยุ่งเยิง
“ช่วยด้วย!  ใครก็ได้ช่วยข้าที!!!" 

เสียงสาวน้อยแรกรุ่นร้องอย่างตกใจขณะวิ่งหนีบุรุษผู้หนึ่ง ร่างบางไม่มองดูทาง ได้แต่วิ่งไปข้างหน้าโดยในใจขอแค่ภาวนาให้รอดพ้นชายผู้นี้เท่านั้น
"ฮาๆๆ ร้องไปเถอะร้องต่อไป ยังไง ก็ไม่มีใครช่วยเจ้าได้หรอก”

เสียงอันโหดร้ายป่าเถื่อนดังใกล้เข้ามา เด็กสาวหันไปมองจึงสะดุดกิ่งไม้ล้มลง ความหวาดกลัวแทรกซึมไปทั่วร่างกายที่สั่นระริกเมื่อเห็นว่าความหวังที่จะหลุดรอดออกไปมีน้อยเต็มที นางออกมาในวันนี้ ไม่ได้เอ่ยปากบอกใครให้รับรู้ ร่างบางแหงนมองใบหน้าที่หล่อเหลาของมัน ทั้งๆที่หน้าตาดีถึงเพียงนั้น จิตใจกลับเลวทรามจนสุดจะทน

"เจ้ามันคนใจร้าย คอยดูเถอะ เทพซีอุส ไม่มีทางปล่อยให้คนเช่นเจ้าลอยนวล"

เด็กสาวกล่าวสาปแช่งอย่างเคียดแค้น ระคนหวาดกลัว ไม่มีอะไรที่จะสามารถทำได้มากไปกว่านี้ นอกจากการเฝ้ารอเวลานั้นให้เคลื่อนเข้ามาอย่างช้าที่สุด...เวลาที่มันจะทำร้ายนางอ่างไม่มีชิ้นดี

"ฮาๆๆ เจ้าไม่รู้รึไง ตระกูลลูเฟียส ของข้ามีเทพองค์เดียวคือซาตาน"

น้ำเสียงที่ตอบกลับมาแฝงไปด้วยความเยาะเย้ยและหื่นกระหาย เมื่อมันมองมาทางร่างบางที่บัดนี้ เสื้อผ้าขาดกระรุ่งกระริ่ง เผยผิวเนื้อนวลเนียนทั้งขาวแลดูน่าสัมผัส
"ถ้าเจ้าตอบรับการขอแต่งงานของข้าแต่ทีแรกเจ้าก็คงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้หรอก ไอดา"

น้ำเสียงนั้นปกปิดโทสะไว้ไม่มิด เด็กสาวเจ้าของนามไอดาสัมผัสได้ถึงแรงพยาบาทที่ส่งมาถึงตน กระนั้น บางอย่างในใจกลับทำให้นางลุกขึ้นสู้ ปลุกปลอบอาการหวาดกลัวให้คลายลงอย่างรวดเร็ว
"ฮึ ให้ข้ายอมแต่งกับเจ้าข้ายอมตายเสียดีกว่า ซีบิล"

น้ำเสียงนั้นแสดงออกอย่างชัดเจนถึงความเกลียดชัง นับตั้งแต่นางเจอกับมัน ไม่มีวันใดที่นางจะสงบสุข
"ข้ามันไม่ดีตรงไหน ฮึ ไอดาบอกหน่อยสิ เจ้าเคอัสมันมีอะไรเจ้าถึงได้หลงมันอย่างนั้น!!"

ซีบิลคว้าร่างบางมาเขย่าอย่างแรงก่อนจะจ้องหน้าของหญิงสาวที่ตนรักอย่างสุดหัวใจ แต่คนที่ได้ใจนางไปกลับไม่ใช่เขา ทั้งๆที่เขาเจอนางก่อนแท้ๆแต่ไอ้เพื่อนทรยศคนนั้น.....มันกลับได้หัวใจของนางไป!!!

"เฮอะ! ข้าไร้ซึ่งคำจะตอบเจ้า"

"ความอดทนของคนอย่างข้ามันต่ำนะ ไอดา"

"เจ้าเฝ้าถามข้าว่าทำไมไม่รับรักเจ้า ถามว่าเคอัสดีกว่าตรงไหน จะบอกให้รู้นะ เขาไม่เคยบังคับข้า ข้ารักเขาด้วยใจของข้าเอง"

"ฮึ ถึงยังไงวันนี้เจ้าก็ต้องเป็นของข้า! ไม่ว่าเจ้าจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม"

“อย่านะ!!!”

“ข้าเสียใจไอดา....ข้าไม่อยากทำร้ายเจ้าอย่างนี้.....แต่ข้าทนไม่ได้หรอกนะ ถ้าเจ้าจะตกเป็นของใครคนอื่น”

มันก้มหน้าลงมาใช้จมูกกดหนักๆไปรอบๆดวงหน้างามที่บัดนี้แปดเปื้อนไปด้วยน้ำตาที่ไหลริน แม้อยากจะขัดขืนแต่เรี่ยวแรงที่มีกลับไม่เอื้ออำนวยก่อนที่ความหวังจะดับสูญเสียงที่เสมือนน้ำทิพย์แห่งมนตราก็ดังขึ้น น้ำทิพย์...ที่แม้เพียงหนึ่งหยดก็ทำให้ใจที่เหี่ยวแห้งชุ่มฉ่ำได้ทันตา
"หยุดนะ"

"ท่านพี่!!"

"ซันซัส..."

ซีบิลเอ่ยชื่อนั้นออกมาอย่างแผ่วเบา....บุคคลสุดท้ายในโลกที่เขาอยากจะเจอในเวลาอย่างนี้ปรากฏตัวแล้วและเพียงเสี้ยววินาที ร่างบางที่เกือบจะตกเป็นของเขาก็ลอยละล่องเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขาอย่างอ่อนโยน สายตาที่มองไปยังนางนั้นอบอุ่นแต่เพียงเสี้ยวเวลาที่มองมายังเขา แววตาราวนักบุญผู้ยิ่งใหญ่กลับแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่เขาไม่คิดอยากจะเห็น....แววตาแห่งซาตาน!!

"ข้าขอเตือนเจ้าไว้เลยซีบิล...ถ้าขืนเจ้าแตะต้องน้องสาวของข้าอีก....แม้เพียงปลายนิ้วนาง ข้ารับรองว่าศพเจ้าไม่สวยแน่ อย่าว่าแต่ศพเลย บางทีเวลานั้นข้าอาจไม่ได้ปรานีพอจะเหลือศพเจ้าไว้ให้ผู้คนด่าประณามหรอกนะ"

เสียงนั้นเยือกเย็นจนผู้ที่ถูกขานชื่อสั่นสะท้าน เขารู้ดีถึงกิตติศัพท์ของคนผู้นั้น...ซันซัส บุรุษผู้เกิดจากตระกูลผู้รับใช้จอมเทพซีอุส ทั้งศาตราและเวทมนตร์คาถาล้วนกล้าแกร่งมาหลายชั่วอายุคนแต่สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นน่า พรั่นพรึงไม่ใช่ฝีมือราวพระเจ้า....แต่เป็นจิตสังหารและความใจแข็งที่สามารถสังหารได้แม้แต่หญิงคนรักผู้ทรยศนั่นเอง
"ข้ารู้ว่าเจ้าไม่กล้าหรอก ซันซัส"
"เจ้าพูดอะไร เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เคยขู่"

ดวงตาเยียบเย็นที่จ้องมองไปยังฝ่ายตรงข้ามราวพญาเหยี่ยวจ้องเหยื่อแฝงไว้ด้วยความอาฆาต ถึงแม้ว่าในชีวิตนี้เขาจะตั้งใจที่จะไม่คิดแค้นกับใคร แต่คนจากตระกูลนี้...เขาไม่มีวันให้อภัยอย่างเด็ดขาด!

"เจ้าคงไม่ได้หมายความว่าจะลงมือกับข้า....ที่เจ้าก็รู้ว่าผลจะเป็นยังไงถ้าเราสู้กันหรอกนะ"

"เจ้าไม่ต้องห่วงข้ามีศักดิ์ศรีพอ แค่แวะมาเตือน"
เขาพูดแล้วหันหลังเดินจากไปแม้ซีบิลจะเจ็บใจที่โดนหยามหน้าแต่ในใจก็นึกโล่งอกที่ไม่ต้องปะทะกับเขาคนนั้นแม้ซีบิลจะมีฝีมือเก่งมากมายแค่ไหนแต่คงเทียบไม่ได้กับนักรบปักษาพิสุทธิ์....นักรบแห่งสวรรค์เช่นนั้น
ทางฝ่ายซันซัส....

เขาค่อยๆประคองน้องสาวอย่างนิ่มนวลแล้วพาเดินทางกลับบ้าน ไอดาโอบกอดพี่ชายอย่างหาที่พึ่ง น้ำตาไหลรินเป็นสาย แม้จะรู้สึกอบอุ่นใจแต่เหตุการณ์เมื่อครู่ก็ยังคงน่าหวาดหวั่นอยู่นั่นเอง ซันซัสปลอบโยนนางอย่างแผ่วเบาก่อนจะมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่คุ้นเคย

“ไอดา...สัญญากับพี่ ต่อแต่นี้จะไปที่ไหนให้บอก”

“ค่ะ...ท่านพี่”

“อย่าลืมว่าเจ้าคือทุกสิ่งที่พี่เหลืออยู่”

“ค่ะ...ว่าแต่ท่านพี่รู้ได้ยังไงเกี่ยวกับ...น้อง”

สีหน้าของเขาสงบนิ่งก่อนจะตอบออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับไม่ต้องการพูดอะไรให้มากความ

“อย่ารู้เลย...เอาเป็นว่าลางสังหรณ์มันชัดเจน”

นี่คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเวลาเดียวกันหากเพียงแต่เกิดคนละโลกเหมือนดั่งว่าพระผู้เป็นเจ้าจะทรงกำหนดเอาไว้แล้ว ชะตากรรมที่แม้แต่จอมเทพผู้ยิ่งใหญ่ยังไม่สามารถยุติได้.....ชะตากรรมที่เป็นที่มาแห่งความรัก...ต่างเผ่าพันธุ์