คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชายยอล x หน่องเด๋อ : Chapter 1
- ายยอล x หน่อเ๋อ : Chapter.1
“ูอะไรอยู่วะ
เห็นนั่อ่านมาั้นานละ”
โฮวอนยื่นหน้ามาูระาษในมืออผม
ึ่มัน็ือประวัิอไอ้หัวแนั่นที่ผม้อไปโปรยเสน่ห์ใส่สาวแว่นหน้าเอะที่เป็นเลาอสภานัศึษาว่าะไ้มันมาผม้ออ้อนยัยแว่นนั้นอยู่นานสอนาน
เห็นแบบนั้นแุ่เธอ็รู้ัผู้ายเยอะใ่ย่อยนะรับุ แ่ถามไปว่ารู้ัผู้ายผมแ
ัวสูประมานี้ ท่าทาแบบนี้ไหม? หล่อน็อบผมมาไ้ทันทีเลยว่าเป็นใร
พอผมอ้อน่ออีนิ หล่อน็รีบวิ่ไปปริ้นท์ประวัิมาให้ทันที ็นะ..่วยไม่ไ้
นมันหล่อะให้ทำไ? -.-
และาใบประวัิที่ผมไ้มา
ทำให้รู้ว่าไอ้ผมแที่บัอาท้าทายผมมันื่อ ‘ลีอยอล’! เรียนอยู่ะนิิศาสร์
ปี 2 เ่นเียวันับผม เิวันที่ 27 เือนสิหาม 1995 เลือรุ๊ป B สู 183 เนิเมร ารเรียนีเ่นแถมบ้าน็รวยเพราะพ่อมันเป็นเ้าอบริษัท
Turbo ที่ผลิรถยน์ส่ายทั้ในและ่าประเทศ แม่ะเพอร์เฟไปป่ะวะ!? ผมไ้ยินมาว่ามันโนัเลือให้เป็นเือนะ
แ่มันันอถอนัวเพราะไม่อบเรื่อพวนี้อยู่แล้ว เอาเป็นว่าเรื่ออื่นไม่สนหรอ ผมสนแ่ื่ออมัน! แม่ล้าปิเสธผม่อหน้านในโรอาหารที่เยอะนานั้นใรมันะไปทนไหววะ!!
“นี้มึะีบให้ไ้ริัเลยหรอวะ?” นามูหันมาถาม
“เออ
ูอยาเห็นโฮวอนมันวิ่แ้ผ้านี้หว่า ฮ่าๆๆๆ”
ป๊าบ!!
“โอ๊ยยยยย! เี้ยนี้
ูเ็บนะเว้ยย!” ผมโวยวายใส่มัน เพราะแม่ันบป๊าบลมาลาหัวเลยนี้ิ
ถ้าหัวล้านึ้นมาใรมันะรับผิอบบบบบบบบบ ใรมันะื้อยาปลูผมมาให้ผมล่ะ!(?)
“พวมึเลิเล่นันไ้ละ
ารย์มาแล้ว”
นามูหันมาบอพวผมพร้อมสายาิๆที่ลอผ่านแว่นสีำมานั้นเหมือนะสื่อให้ผมับโฮวอน
‘หุบปา’ ไ้แล้ว ริๆแว่นที่มันใส่็ไม่ใ่แว่นสายาหรอ
ไม่รู้ะใส่ทำาอะไร ผมเยลอถามมันออไป มัน็อบมาว่า ‘ูใส่แล้วหนัหัวมึหรอมยอู’ หลัานั้น..ผม็ไม่ถามมันอีเลย
-_- แล้วผม็ไม่อบวนสมาธิมันเวลาเรียนรับ
เพราะมันเป็นที่พึ่สำหรับผม..เรื่อให้ลอานน่ะนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ
- โรอาหาร -
“ูเอาเส้นเล็เนื้อเปื่อย
ไม่ใส่ผั ไม่ใส่ถั่วอ น้ำพิเศษ”
“ินไรยานะมึอ่ะ”
นามูหันมาบ่นผมแล้วหันไปถามโฮวอนว่าะินอะไร่อนะเียนรายารอาหารเพื่อเอาไปเสียบให้ป้าเ้าอร้านทำ
ระหว่านั้นผม็หันมอไปเรื่อยเปื่อยนสายาันไปสะุอยู่ที่นผมแที่อนนี้ำลัยืนสั่อาหารอยู่หน้าร้านอาหารามสั่ถัไปไม่ี่ร้าน เมื่อเห็นเป้าหมายแล้วผม็ไม่รอ้า..
“เห้ยพวมึ! ูไม่และ
เี๋ยวไปื้อ้าวิน ไปละ”
“อ้าว มยอู! ไหนมึบออยาแ๋วย%#$*&%@$#”
ผมไม่ทันไ้ฟันามูมันบ่น็รีบเินสาวเท้ายาวๆมาหยุอยู่้าๆนผมแพร้อมเอ่ยปาสั่อาหารับป้าเ้าอร้านทันที
“เอาระเพราหมูสับไ่าวไม่ใส่ใบระเพราพิเศษานนึรับป้า!”
“รอแปปนะไอ้หนุ่ม
... เอ่า นี้อไอ้หนุ่มผมแไ้แล้ว”
ผมแอบมอไอ้อยอล้วยหาานิๆนมันรับาน้าวมาาป้าแแล้วหันมามอผม..
เี๋ยวนะ! มันำลัมอผมอยู่หรอ?! เมื่อรู้สึัวว่ามีนำลัมอ
ผม็หันไปเผิหน้าับมันทันที อยอลยัมอมาที่ผม้วยสายาอเาที่นิ่สบเ่นเิม
เรามอันอยู่แบบนั้นนานมา นผมิว่าอยอล้อหลเสน่ห์ผมเ้าให้แล้วแน่ๆ!
“นี้
ถ้านายสนใแลเบอร์.....”
“อโทษนะรับ
่วยหลีทาหน่อยไ้มั้ย”
“ห...ห๊ะ?”
“ุำลัยืนบัอยู่
ผมะเอา้อนับส้อม”
“อ..เอ่อ....”
ผมไ้แ่หลบทาให้มันเินมาเอา้อนับส้อม
เสร็แล้ว..็เินาไปโยที่ไม่หันมามอผมสันิ แม้แ่เศษเสียวนึ็ไม่หันมา! มันัะมาเินไปแล้วนะเว้ย
ลี! อ! ยอล!!!!!! ไอ้บ้าเอ๊ย!!!!!!!!
. . . . .
“มึไม่ลับพร้อมพวูแน่นะ?”
“เออ
พวมึลับไป่อนเลย ูมีธุระ้อทำ”
“ธุระไรวะ”
“เรื่ออู”
“อ้าว
ถามแ่นี้ทำไม้อโมโห้วยวะ เมนไม่มาไ?”
“พวมึะไปีๆหรืออยาะลิ้มรสรอเท้าอนหล่อแบบู่อนวะ?”
“เออๆไป็ไ้
วู้ววว”
หลัาเพื่อนสอัวอผมลับบ้านไปแล้ว
ผม็รีบเินมาป้วนเปี้ยนแถวะนิิศาสร์เพื่อัรอเออยอล ผมิะถามรๆว่าทำไมไม่สนใผม! ไม่ไ้พิศวาสอะไรนัหรอนะ
แ่มันทำผมเสียวามมั่นใไปมา มานผมหุหิไ้ทั้วัน ให้ายเถอะ! แล้วนี้แม่ทำไมยัไม่ออมาอีวะ
ผมยืนรอประมา 15
นาที ็หันไปเออยอลเินออมาาึะ
ผมอเาบวับหน้าามันเ่นนมอทีเียว็เอเลยล่ะ เห็นันั้นผมึรีบเินเ้าไปหาทันที...
“ลีอยอ..
เฮ้ย!!”
ุ๊บ!
โอ๊ยยยยย...
เี้ยยยยยย เ็บเป็นบ้า! ใรมันเอาอะไรมาว้าทาไว้วะ! ผมหันไปู้นเหุที่ทำให้ผม้อสะุล้มลไปูบับพื้นิน ปราว่ามันือราอ้นไม้ที่โผล่พ้นินมานั้นเอ
หึยยยยย! มาึ้นอะไรรนี้วะ วาทาิบหาย
เี๋ยวพรุ่นี้พ่อะเอาเลื่อยมาัทิ้แม่!
ผมลุึ้นยืนปัเศษินที่ิอยู่ามัวออแล้วหันไปมอทาอยอลที่ผมเพิ่นึไ้ว่ามีธุระ้อุยับเา
ผมหันไปมอและ... เาันมอผมอยู่เหมือนัน! ิบหาย! ปิไม่เห็นะมอูสัรั้
แ่ทำไมราวนี้แม่มอวะ นี้มันเห็นอนผมสะุล้มลไปอับพื้นมั้ยเนี้ย โอ๊ยยยย
ภาพลัษ์ูไปหมละ
เมื่อเห็นว่าผม็มอเาอยู่
เา็หันหน้าหนีทำเหมือนับว่ามอไม่เห็นอะไรทั้นั้น ผมรีบเินไปหยุอยู่หน้าเาทันที
และ็เหมือนเย ที่เาไม่ไ้มอผมแม้แ่นิ -_- ไอ้หมอนี้มันาย้านหรอไ?
“ลีอยอล
อุยอะไร้วยหน่อย”
“ุยับผม?”
“เออ
ุยับมึนั้นล่ะ”
“รับ ว่าไ?”
“มึมอหน้าูแล้วอบมาว่าูหล่อมั้ย?”
อยอลมวิ้วับำถามอผมเล็น้อย
“อืม..
็หล่อรับ”
“มึว่าููีมามั้ย?”
“อืม.. รับ”
“แล้วมึไม่ิะสนใูหน่อยหรอ?”
“ไม่รับ”
“ทำไมวะ! ูหล่อนานี้มึทำไมไม่สนใู!? รู้มั้ยว่าไม่เยมีใรล้าปิเสธูเหมือนมึเลย!”
“….”
อยอลยัยืนมอผมที่โวยวายอยู่รหน้าเานิ่ๆไม่ไ้แสอาารอะไร
และเพราะแบบนั้นมันเลยทำให้ผมยิ่โระหุหิ!
“เียบทำาไรวะ! อบมา! ทำไมไม่ิะสนใู!”
“อยารู้หรอรับ”
“เออ!”
.
.
.
.
“เพราะผม .. ไม่ไ้อบนที่หน้าา”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ออนแรมาแบบนิเียว่อนเนอะ...
ือริๆ็ไม่ไ้ิะแ่ริั แ่โนบัับมาาาา T___T
พี่ไม่ไ้เห็นใน้อนุ้เลยยยย ฮืออออ แ่าๆยัะให้แ่่ออีอ่ะ = =
ความคิดเห็น