คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ภาค ปะทะมนุษย์กลายพันธุ์ ตอนที่ 11
เหุาร์เริ่มเลวร้ายึ้นสำหรับพวยาบัส
โยเพาะับระทิแนาบและระ่ายาว
พวเาสอนเสียเพื่อนร่วมานไปเพียเสี้ยววินาทีและไม่สามารถ่วยเหลือไ้เลย
“หนอยแ !”
ระทิแนาบเริ่มวบุมอารม์ไม่อยู่พร้อมับเริ่มถ่ายพลัไปใส่แนที่มีล้ามให่ยัษ์นเริ่มลายเป็นาบออมาและยัเป็นาบนาให่อี้วยทั้สอ้า
หนันเฟยนั้น็รู้สึไ้ถึพลัที่แห่วามายและวามเียัที่พุ่ออมาาร่าอระทิแนาบ
ส่วนระ่ายาวนั้น เธอ็เริ่มลายร่าเป็นยาบัสที่ผอมเพรียวลว่าเิมเล็น้อยและมีหูับหาระ่ายอออมาาร่า
ในส่วนหาระ่ายาวนั้นเป็นเหมือนมีเ็มพิษเล็ๆนับหลายล้านเส้นทีู่ปุปุยและใบหูระ่าย็ล้ายๆับว่ามัน่วยในารรับรู้ทาเสียไ้ไวเพิ่มึ้นอีหลายเท่า
รเล็บที่แหลมมและเี้ยวที่ยื่นออมาาปาทีู่ล้ายับปีศา
อาวุธในมืออเธอ็เริ่มลายเป็นแส้เหล็ที่เรียวยาวและอันราย
ป๊า !
เสียแส้เหล็ฟาลไปยัเสาเหล็ที่อยู่้าบนนาลปานูาบฟัน
ระ่ายาววแส้ไปมาล้ายับร่ายรำ ส่วนระทิแนาบนั้น้าแนที่เป็นาบัวเอฟันลไปยัพื้นนแระเบิเป็นหลุมนาให่
“พี่ผิ๋ ท่านถอยไป่อน”
าหมิเหอล่าวบอับพี่สาวัวเอ
“เ้าะทำอะไร?” ผิ๋เอ๋อล่าวถาม
“เหาร์่อไปนี้
ผมว่ามันอันรายแน่ๆ” าหมิเหอล่าวบอับพี่สาวเา
แน่นอนว่าถ้าผิ๋เอ๋อยัอยู่ในที่นี่
อาะไ้รับอันรายาลูหลไม่อหนันเฟย็อพวยาบัสแน่ๆ
แถมทั้สอนนั้นยัไ้รับรู้อีว่า บุรุษหน้าาุันหนวเราเ็มใบหน้า
ในอีเป็นายาบอและเ็บยะ แ่อาะมีศิลปะาร่อสู้สูส่
ึไ้ถูทาบทามเ้าไปยัอ์ราโว์และไ้เป็นหัวหน้าหน่วย
“ถึพวเราะมีวรยุทธ์ที่สูส่
แ่ผม็ไม่มั่นใว่าะสามารถปป้อพี่ไ้” าหมิเหอล่าวบอับพี่สาวเา
“หมายวามว่าันเะะใ่ไหม?”
ผิ๋เอ๋อล่าวถามน้อายเา
“ใ่ อยู่ที่นี่ไป็ไม่ไ้อะไรึ้นมา
พวุออไปเถอะ” เสียแทรึ้นาทา้านหนึ่็ือหนันเฟยที่เป็นนล่าวออมา
ถึเาะล่าว้วยเหมือนนเย็นาและเย่อหยิ่ แ่ว่าำพูที่ล่าวออมา
ล้วนริใและไม่อยาให้พวเาโนลูหล
“ถ้าุหนันเฟยว่าอย่านั้น เรา็อัว่อน
ระวััว้วย ส่วน้านนอผมะัารเอ” าหมิเหอล่าวประสานมือาราวะให้หนันเฟยเล็น้อยเพื่ออบุ
เพราะาหมิเหอเอ็ไม่มั่นใว่าะนะพวยาบัสแบบนี้ไ้
ถึพวเาะไ้ยินมา็เถอะ แ่ไม่ิว่าพวมันะน่าลัวนานี้
มัน่าาที่เาไ้ยินมามา
แ่วามรินั้น
สำหรับยาบัสหัวหน้าหน่วยธรรมา ยัไเา็สามารถสู้ไ้อย่าสบายๆ
แ่ถ้าเป็นยาบัสระับพวระ่ายาวแบบนี้ ่อให้สอรุมหนึ่็ยาที่ะนะ เพราะวรยุทธ์อพวเานั้น
ไม่สามารถเทียบไ้ับหนันเฟย มัน่าันราวฟ้าับเหว
“อบใมา
เสร็านแล้วผมอเป็นเ้ามือเลี้ยเหล้าเอ” หนันเฟยล่าวอย่าสุภาพ
“เป็นอันล ระวััว้วย”
าหมิเหอล่าวประสานมือ่อนะเินออาห้อไป
“ระวััว้วย ิ !” าผิ๋เอ๋อล่าวพลาแ่นเสียเล็น้อย่อนะเินออไปพร้อมับบรราลูน้ออเธอันนหม
ในอนนี้ภายในห้อประมูล
มีแ่หนันเฟย ฮเยอและพวยาบัสอีหลายร้อยนที่อยู่ในพื้นที่แห่นี้
“ุรอหัวหน้า านนี้่าแรสามเท่านะ”
หนันเฟยล่าวพลาเินไปหยิบิาร์ที่อยู่ในุอศพที่ถูยาบัส่าายึ้นมาุสูบึ้นเพื่อย้อมใไปสอรา่อนะโยนลพื้นและยี้
ฟู่วว
หนันเฟยปล่อยวันออมานละลุ้เล็น้อย
พร้อมับยืนึ้นถือระบี่ี้ลพื้นและยืนล้ายับนัเล
“ล ่าแรสามเท่า”
ฮเยอล่าวลรับ้อเสนอ่อนะเินออาห้อประมูลไป
พวยาบัสในห้อนี้
ไม่มีใรที่ะามฮเยอออไปแม้แ่น้อย เพราะว่าภาริอพวเาือ
ิระบี่หมื่นสวรร์และสัหารหนันเฟยเพื่อไม่ให้เะะวาภาริพวเา
แ่ในอนนี้ เหุาร์อทาพวยาบัส เลวร้ายลแ่เ่ามา
“อบอไว้่อนเลยว่า
อย่าเอาวานรสีำมาเปรียบเทียบับพวเราเ็า”
ระ่ายาวล่าวพลาวแส้ไปมานเิประายไฟแลบแวบๆ
“เอาเถอะ พวุมัน็ั้นๆนั่นแหละ
เ้ามาเถอะ” หนันเฟยล่าวพลาแะหูเหมือนไม่สนใ
พวเาเห็นหนันเฟยแสออมาแบบนั้น
อารม์โมโหอพวเา็เริ่มุนเียวออมานทำให้พวเาอยาะสัหารหนันเฟยและสับเป็นหมื่นๆิ้น
“ทาเราะพูเป็นรั้สุท้าย
ส่ระบี่มา !”
ระทิแนาบล่าวเสียั
“พวุะเอาระบี่ไปทำไม ในเมื่อ็มีอาวุธที่สูส่ว่าระบี่เล่มนี้อี้วย้ำ”
หนันเฟยล่าวถาม
“เรื่อนี้บอไม่ไ้ แ่ทาหัวหน้าอเราเา้อาร
ันั้นแล้ว ุไม่ิะืนระบี่ เรา็้ออใ้ำลั ่า !” ระทิแนาบล่าวเสียัพร้อมับสั่่าหนันเฟยทันที
ฟุบ ๆๆๆๆๆๆ !
ยาบัสนับร้อยที่ยืนอยู่บนหลัาระโลมาพร้อมันเพื่อหมายสัหารหนันเฟยอย่าทันทีและไม่ปราี
แ่ว่าหนันเฟยนั้น ไม่ไ้่ายอย่าที่ิ
ฟุบ เปรี้ย ๆๆๆ เปล้ ๆๆๆๆ !
ภายในเสี้ยววินาทีที่พวยาบัสระโนลมา
หนันเฟยระทึ้บเท้าราหนึ่ส่ร่านเอึ้นไปบนอาาศพร้อมับหมุนระบี่ฟันไปทั่วทุทิศอย่ารวเร็ว
แ่ว่าในรั้นีู้เหมือนพวยาบัสะเร็วึ้นเพราะพวเาบานสามารถรับาบอหนันเฟยไ้โยแ่บาเ็บเล็น้อย
“หึ...” หนันเฟยแ่นเสียราหนึ่พร้อมับพุ่ไปรเสาเหล็และบเ้าที่เสาอย่าแรนเศษหินระเ็นแล้วใ้หลัมือั้อนหินใส่พวยาบัสที่พุ่ามเ้ามา้วยวามแร
ปั ๆๆๆๆ !
เศษหินนับร้อยๆ้อนระเ็นเ้าไปยััวอพวยาบัสอย่าแรนระเ็นไปนับสิบเมร
บาัว็ถู้อนหินระเ็นทะลุสมอเพราะป้อันไม่ทัน บาัว็ทะลุหัวในโลหิสีเียวำพุ่ระูนอเ็มอาาศั่สายฝนโลหิ
“ระวััว้วย !” ระทิแนาบล่าวบอับลูน้อให้ระวััว
เมื่อพวยาบัสไ้รับำสั่ให้ป้อัน
พวเา็เริ่มเลื่อนไหวันเป็นลุ่มและแยออ ่อนะเริ่มโมีและถอย
สลับันไปมาเพื่อให้หนันเฟยสับสน
“ไร้สาระ”
หนันเฟยำรามเบาๆ่อนะพุ่ออัวไป้วยวามเร็วสู่อนะเริ่มใ้วิาาบ
ระบวนท่า ประายแสาว !
เปรี้ย ๆๆๆ !
ประายาบสะท้อนับแสไฟนเิเป็นประายแสที่ล้ายั่วาวที่ลอยระยิบระยับผ่านัวพวยาบัสไปอย่าสวยามพร้อมับเศษโลหิที่พุ่ระูออมาเป็นสายๆั่น้ำพุเลือ
“บ้าริ
ไอ้หมอนี่มันยัไม่ไ้เอาริเลย !”
ระทิแนาบสบถออมาเสียั
“เรียมัวเถอะ ไม่ั้นเราไม่ไ้ระบี่ืนแน่
!” ระ่ายาวล่าวบอับระทิแนาบ
“ั้น็่ามัน !” ระทิแนาบไม่สนใอะไรอีแล้วในอนนี้
พวเา้อารระบี่หมื่นสวรร์ ันั้น ่อให้้อเสี่ยีวิ พวเา็ไม่สนแล้ว
ูมม !
เสียระเบิัึ้น
เมื่อระทิแนาบระโนลมาาเสาเหล็้านบน เพื่อหมายสัหารหนันเฟย
แ่เา็มีประสาทสัมผัสที่เียบม
ันั้นึหลบไ้อย่าสวยามและเะเ้าไปยัลาหลัอระทิแนาบนระเ็นไปนับสิบเมร
เพี๊ยะ ๆๆ
เสียแส้ฟาเ้ามายั้านหลัอหนันเฟย้วยวามแรนหลัแอ่นและไ้แผลที่ถึั้นว่าลึมาอยู่พร้อมับโลหิอเาไหลออมาามรอยแผล
แน่นอนว่าแส้เส้นนี้เป็นระ่ายาวที่เ้าโมี้านหลัในอนเผลอ
ึทำให้เาไ้รับบาเ็บ อย่าไร็าม ฝีมืออระ่ายาว็ถือว่าเ่ามา
“บับ !” หนันเฟยสบถออมาหลัาโนแส้ฟานไ้รับบาเ็บ
ระ่ายาวหัวเราะเสียัออมาเมื่อเธอโมีหนันเฟยไ้
่อนะเ้าโมีในรอบที่สออย่ารวเร็วและระทิแนาบ็ระโนออมาาาหินหมายสัหารทีุ่ายลูเียว
ูม ูม เปรี้ย !
พื้นที่ในโรประมูลถูีแนระเบิเป็นหลุมว้า
พร้อมับมีรอยแส้ที่ถูฟานลพื้นแเป็นเสี่ยๆาม้วยบรรายาบัสนอื่นๆ็เ้ามาู่โม้วยวามรวเร็ว้วยเ่นัน
ึ !
แู่่ๆ็มีอะไรบาอย่าภายในัวอหนันเฟยประทุึ้น
หรือ็ือพลัลมปราเลื่อนระับนั่นเอ ในอนนี้พลัลมปราอหนันเฟยเริ่มเือพล่านึ้นมานเริ่มมีไอลมปราสีฟ้าอ่อนๆระายออาร่าอเานเริ่มมอเห็นไ้ั
“เิอะไรึ้น?”
ระ่ายาวเห็นสิ่ผิปิในัวหนันเฟยึล่าวถามพวอเา
“ไม่รู้เหมือนัน หรือว่าะเป็น?...”
ระทิแนาบล่าวพลาิไปสัพั็้อะั
“วรยุทธ์เลื่อนระับ?”
ระ่ายาว็ิไ้เ่นัน
“ไ้โอาสแล้ว ัารมันเลย
มัน้อเินพลัให้เสถียรไม่ั้นแล้ว พลัยุทธ์อมัน้อแ่านแน่ !” ระทิแนาบล่าว
“เวรเอ้ย…!” หนันเฟยสบถออมาเสียัพร้อมับพุ่เ้าปะทะใส่พวยาบัสระับธรรมาพร้อมัฝ่ามือใส่ไปเ็มแรหลายฝ่ามือนร่าายแหลละเอียทั้เลือและเรื่อในไหลออมาอับพื้นอย่าสยสยอ
เปรี้ย เปรี้ย ๆๆ !
เมื่อหนันเฟยัฝ่ามือใส่ยาบัสนไหน
็้อร่าายระเบิแออสถานเบาือายาที่แบบร่าายไม่ระเบิ
สถานหนั็ร่าายระเบินไส้พุและโลหิสีเียวำระเ็นลอยละลุ้นนอพื้นัอ่าเ็บน้ำโลหิ
‘…บ้าริแบบนี้้อเอาระบี่ให้พวมันไปแน่ๆ…’
หนันเฟยสบถในใพร้อมับัฟันแน่นลั้นวามเ็บปวที่โนแส้เหล็ฟาไปสอสามราและพลัภายในเริ่มเือพล่าน
ฟิ้ว สวบ !
หนันเฟยโรลมปรามายัแนวานหนาแน่นสุพลั เลือสีแสเริ่มไหลึมออามนแนออมานหยพื้น
่อนะว้าระบี่ออไปเสียบเ้าที่าบในแนอระทิแนาบนเสียบทะลุออมาอย่าน่าสยสยอ
“อ๊า !” เสียโหยหวนัึ้นหลัาที่ระทิแนาบโนระบี่ที่หนันเฟยว้าใส่นทะลุออมา
เมื่อหลัาที่หนันเฟยว้าระบี่ออไปเสียบแนอระทิแนาบแล้วนั้น
เา็โรลมปราลไปยัฝ่าเท้า่อนะพุ่ัวออาโรประมูลแห่นี้ไป้วยวามเร็ว
“ามไป !” ระทิแนาบะโนลั่นสั่ลูน้อ
“หยุไม่้อามแล้ว”
ระ่ายาวสั่ห้ามทันที
“หมายวามว่ายัไไม่้อาม ?”
ระทิแนาบล่าวถามึ้น
“็อที่ท่านประธานให้มาามหา
มันอยู่ที่นายแล้วนี่”
ระ่ายาวล่าวพลามอไปยัระบี่หมื่นสวรร์ที่ฝัอยู่ในแนอระทิแนาบ
“ั้น็ไ้ ฝาไว้่อนเถอะ ไอ้าบอ !” ระทิแนาบล่าวเสียั่อนะพาันแยย้ายันลับอ์รพวเา
เมื่อหลัาที่หนันเฟยไ้หลบหนีออมาแล้วนั้น
ที่้านนอในอนนี้็มีาร่อสู้ับพวยาบัสอยู่้วย
โยผู้ที่เ้าปะทะมีทั้าร์ที่ำลัยิปืนใส่พวยาบัส
แน่นอนว่าปืนระบอเียว่ายาบัสระับลูน้อไม่ไ้ แ่ถ้าเป็นปืนลหลายสิบระบอ
ยัไ็ไม่รอแน่นอน แถมปืนลยัเป็นระสุนเาะเราะอี้วย
อี้านหนึ่ือาหมิเหอและาผิ๋เอ๋อ
ที่ให้บรราลูน้ออพวเาั้่ายลระบี่สัหารยาบัสไ้อย่า่ายายยิ่ว่าเอาปืนไปยิ
ภายใน่ายลระบีุ่นี้นับว่าร้ายามา เพียแ่นไม่ถึยี่สิบนสามารถสัหารยาบัสที่บุรุทา้านนอที่เือบร้อยนไ้อย่าสบายๆ
ูม !
เสียระเบิัึ้นา้านหลัพร้อมับยาบัสที่ำลัมุ่หน้าไปโมีพวาร์อพวนรวยที่ยืนยิปืนใส่นร่าแสลายเศษเรื่อในอเ็มพื้นอย่าน่าหวาลัว
“หนันเฟย !” ฮเยอเมื่อเห็นหนันเฟยออมาเธอ็ะโนเรียึ้น
“ลับันเถอะ พวมันไปันหมแล้ว” หนันเฟยล่าวเสียเรียบ
“หัวหน้าไม่ไ้เอาระบี่ลับมา...หรือว่า?”
ฮเยอล่าวพลาเริ่มยิ้มมุมปา
“อืม” หนันเฟยล่าวอบเสีย่ำ
ในอนที่หนันเฟยรับระบี่หมื่นสวรร์มานั้น
เิมทีมันไม่ใ่ระบี่อแท้
แ่มันเป็นระบี่อปลอมที่ถูสร้ามาให้เหมือนันมาที่สุ
่าัน็แ่วัถุิบในารทำเท่านั้นเอและภายในระบี่นี้ยัมีอะไรบาอย่าอยู่ภายใน้วย
“พวุไป่อนเลยนะ
เี๋ยวผมอัวสัแปปหนึ่”
หนันเฟยล่าวบ็พุ่ทะยานออไปไหนแล้ว็ไม่รู้อย่ารวเร็ว
หลัาที่หนันเฟยทะยานออไปแล้ว
ในอนนี้็มีแ่ฮเยอและสอพี่น้อระูลาที่ยืนอยู่โยไม่ไ้พูอะไรออมา
“เอ่อ...ุฮเยอรับือว่า...?”
าหมิเหอล่าวถามึ้นเมื่อเห็นหนันเฟยระโนหายัวไป
“ไม่มีอะไรหรอ่ะ
เราไปรอที่ร้านอาหารันีว่าเี๋ยวเา็ามมา”
ฮเยอล่าวปัๆเพื่อไม่อยาให้าหมิเหอถามอี
“ั้นเิรับ”
าหมิเหอล่าวพร้อมับเินไปึ้นรถลีมูีนที่เานั่มาพร้อมับฮเยอและาผิ๋เอ๋อ
ทา้านหนันเฟยในอนนี้หลัาที่เาแยัวออมา
เาวิ่้วยวามเร็วสูนห่าับพวฮเยอเือบสามิโลเมรและอยู่ในโรานร้า
“อ๊า !” เสียร้อโหยหวนัึ้นอย่าเ็บปว
บริเววาอหนันเฟยทั้สอ้าเริ่มมีเลือสีำไหลออมาพร้อมับวา้าวาที่ำลัะ่อยๆลืมออมา้าๆ
สิ่ที่ภายในวา้าวาอเานั้นือ
วาสีำทีู่น่าลัวพร้อมับมีโลหิที่สีเียวับวาอเาำลัไหลออมานอาบแ้ว
ในส่วนวา้า้ายนั้น เรียไ้ว่ามันบอสนิท
เสียร้ออหนันเฟยยัไม่หยุล มีแ่ัึ้นเรื่อยๆและในอนนี้มีไอพลัลมปราที่าสีฟ้าอ่อนนมอเห็นไ้ยาไปนถึมันเริ่มลายเป็นสีำและมอเห็นไ้ั
แถมไอพลัลมปรายัเริ่ม่อัวเป็นรูปอะไรบาอย่า นไม่นานมัน็ลายเป็นสิ่ทีู่น่าลัวเพราะมันือ
“วาอสูร”
ทัษะลมปรา ประอสูร่านที่สี่ เปิ !
ความคิดเห็น