ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หน้า2 ไดอารี่ I LOVE...
ณ ลานกว้างที่ใช้จัดกิจกรรมประจำเมือง
ตอนนนี้พวกผมมาเชียเด็กคนหนึ่งที่มาเเข่งซูโม่ ผมจีบหญิงที่มางานนี้ พร้อมกับมองโซจิไปด้วย ก่อนที่จะสังเกตุว่าเด็กหนุ่มคนนั้นทำหน้านิ่ง เหมือนไม่สนใจการต่อสู้เท่าไร ถ้าไม่ติดว่ามือของเด็กคนนั้นจะลุ้นซะเต็มที่เลยละนะ การต่อสู้จบลง เด็กคนนั้นแพ้ พวกผมก็มาปลอบใจให้
"นั่น อุซึเซมิมารุไม่ใช่หรอ" เสียงคิงเรียกพวกเราหันไปมองอุซึเซมิมารุ เจ้านั้นเป็นซามูไรที่โดนควบคุมไว้100ปี พึ่งโดนปล่อยออกมาด้วยฝีมือของพวกเรา
"นายชอบเด็กงั้นหรอ" คิงถามอุซึเซมิมารุ ผมเห็นเขาทำท่าคิดก่อนที่จะตอบกลับมา
"ป่าวนี่..." ตอบกลับมาด้วยความกวนชัดๆนี่
"นี่นาย คิดจะเล่นตลกอะไรกับพวกเรานะ" ผมที่ผลักโซจิเล็กน้อยเพื่อให้พ้นทาง เพื่อที่ผมจะอาราวาดได้เต็มที่ละนะ
"ใจเย็นน่า เอียน" โซจิบอกผมก่อนที่จะรั้งผมไว้
ผมได้แต่มองคาดโทษเจ้าซามูไรย้อนยุคนั้น แต่แล้วทุกอย่างกลับกัน พอพวกผมได้รู้ความจริงเกี่ยวกับ"อุซึเซมิมารุ"แล้วทำให้ความคิดพวกผมเปลี่ยนไปทั้งหมด เอมี่จังตั้งชื่อให้ใหม่ว่า "อุจจี้"
............................................................................................................................
ณ ฐานสปิริตเบส
"ท่านเอียน ขอรับ ได้โปรดตื่นเถอะขอรับ" เสียงอุจจี้ปลุกผม ผมตื่นด้วยมามองอุจจี้ด้วยความงุงงินเล็กน้อย
"มีอะไรหรอ อุจจี้" ผมถามเขาก่อนที่ผมจะโกรธไปมากกว่านี้
"นี่คืออะไรหรอขอรับ" อุจจี้ยื่นกระดาษให้ผมดู ผมรับมาดูก่อนที่จะยิ้มออกมา จริงสิโซจิมีคนคอยตามจีบอยู่คนหนึ่งนี่น่า
"เจ้านี่น่ะ เขาเรียกว่ากระดาษสรภาพรัก เจ้าของกระดาษนี้จะต้องสรภาพกับบอยแน่นอน" ผมตอบอุจจี้ก่อนที่จะยื่นกระดาษคืน
"กระผมอยากคืนเขานะขอรับ" อุจจี้บอกกับผม ผมคิดหนึ่งก่อนที่จะมีแผนเด็ดๆทดสอบโซจิอยู่
"เอางี้ ฉันจะพาไปคืนให้ พร้อมกับช่วยเจ้าของกระดาษนี่ ดีไหม" ผมถามอุจจี้ เขายิ้มดีใจ ก่อนที่จะตอบตกลง
ผมยิ้มแบบดีใจสุดๆ ผมต้องการรู้ว่าโซจินั้น มีความรักกับเขาไหม หรือจะเป็นเด็กที่มองทุกอย่างเป็นเรื่องที่ปวดร้าว เพราะช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมยังไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบจริงๆจังๆซักครั้ง ผมเห็นเขาฝืนยิ้มตลออด
ณ โรงเรียนที่โซจิเรียนอยู่
"รินจัง" ผมเรียกเจ้าของกระดาษให้ออกมาเอากระดาษที่อุจจี้กับได้ ผมเห็นรินรีบวิ่งมามาคว้ากระดาษ แต่ผมก็ยกให้สูงขึ้น เพื่อที่เขาจะได้หยิบไม่ได้
"ฉันชื่อเอียน ข้างๆฉันชื่ออุจจี้ พวกเราเป็นเพื่อน ริวปุกัง โซจินะ" ผมแนะนำตัวก่อนที่จะยื่นกระดาษคืนให้
"เปิดอ่านข้างในแล้วใช่ไหม" เธอถามผมแบบจะฆ่าผมอย่างนั้นแหละ
"ไม่ได้เปิดอ่านเลย อุจจี้นะเป็นคนเจอกระดาษนี่นะ แต่จะว่าไปเถอะ บอยนะไม่ค่อยสนใจความรักหรอก" ผมบอกเธอก่อนที่จะแอบมองโซจิที่กำลังฝึกดาบอย่างตั้งใจอยู่
"ฉันรู้อยู่แล้วละ เพราะเมื่อก่อนริวปุกังก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว" เธอตอบผมก่อนที่จะมองไปยังโซจิ
"เดี๋ยวฉันกับอุจจี้จะช่วยเอง" ผมบอกเธอก่อนที่จะยิ้ม ก่อนที่จะบอกแผนการทั้งหมด
ตอนกลางวัน
โซจิกับรินมานั่งทานข้าวกลางวันที่โต๊ะข้างๆอาหาร ผมกับอุจจี้ที่ปลอมตัวเรียบร้อยแล้วก็ออกไปป่วนทันที
"อย่าทำอะไรฉันนะ โซจินะ...." รินพูดแบบไม่มั่นใจ ผมกับอุจจี้พยายามลุ้นเต็มที่ จู่ๆเอมี่มาจากไหนไม่รู้ตบผมด้วยฝ่าเท้า จนกระเด็นออกไปทั้งคู่เลย ให้ตายสิ เจ็บสุดๆไปเลยละ
"Oh my!" ผมลุกขึ้นมาลูบเเก้มตัวเอง เอมี่คงจะลืมตัวแน่ๆว่าตัวเองมีพลังของจูเดนจิอยู่ ถึงได้ตบเข้ามาเต็มที่ ผมไม่รู้ว่าเอมี่คุยอะไรกับโซจิิ เเต่ตอนนี้ผมจะต้องพาอุจจี้ไปทำแผลก่อน
ตอนบ่าย
ผมเห็นรินสะกดรอยตามโซจิมาตั้งแต่ที่โรงเรียนจึงทักไว้
"ไหนบอกจะช่วยฉัน ผู้หญิงที่ชื่อเอมี่ชวนริวปุกังไปเดทที่นี่นะ รู้ไหม" รินท่าทางโกรธๆ อุจจี้ดึงผมก่อนที่จะกระซิบถามด้วยความเป็นห่วง
"แบบนี้มันจะดีจริงๆหรอขอรับ ท่านเอียน" ผมรู้ว่าถ้ายังถือดื้อดึงเข้าไปยุ่งเรื่องของโซจิอาจจะเป็นอันตรายได้ แต่ผมก็ยังอยากรู้นี่น่า
"ไม่เป็นไร เชื่อมือฉันเถอะน่า" ผมรีบพารินเข้าไปที่ห้าง เพื่อเข้าไปหาโซจิทันที แต่ผมกลับพาเธอมาเห็นโซจิกำลังเลือกซื้อของกับเอมี่ ทำให้รินตบหน้าผม1ฉาก ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป พร้มกับที่โซจิวิ่งตามไปอีกที
"เจ็บสุดๆไปเลย" ผมร้องโอ๊ยเบาๆ เอมี่ที่ตอนนี้ถือกระเป๋ากับดาบไม้ของโซจิเอาไว้รีบวิ่งมาหาผม ก่อนที่จะดึงผมออกไปข้างนอก เพื่อลุ้นกันต่อไป
"ฟังฉันก่อนสิ คุณคัทสึยามะ " ผมได้ยินเสียงของโซจิตะโกนเรียกริน
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เพื่อนของนายตั้งใจล้อความรู้สึกของฉันเล่น ฉันเกลียดพวกเขา และนายด้วย" รินที่ตอนนี้น้ำตาคลอก็ได้ตะโกนตอบโซจิเหมือนกัน
"ผมไม่ได้จะพูดแก้ตัวให้ตัวเอง แต่ผมจะบอกให้เธอฟังเรื่องของเอียนตั้งหาก" โซจิพูดเสียงดังฟังชัด ผมไม่ค่อยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้เท่าไรหรอกนะ
"ถ้าไม่ได้เอียนนะ ผมคงไม่ยิ้มหรอก ถ้าผมไม่มีเพื่อนๆ ผมก็คงเป็นได้แค่ผู้ชายที่เย็นชาเท่านั้น เอียนนะ สอนผมว่าควรทำอย่างไร ในการที่จะใช้ชีวิตต่อไป เพื่อนๆคอยหนุนหลังของผมอยู่ ต่อให้เธอจะว่าผมขนาดไหน ผมไม่ว่า แต่ถ้ามาว่าเพื่อนของผม ผมไม่ยอมเด็ดขาด โดยเฉพาะ เอียน!!!" เสียงของโซจิที่ตะโกนบอกอีกฝ่าย ทำเอาผมอึ้งสุดๆไปเลย
"บอย..."ผมพูดออกแค่นี้จริงๆ สรุปแล้วโซจิที่ผมเฝ้ามองอยู่นั้น ยังมีความรัก และความห่วงไยอยู่ ไม่ใช่เด็กม.ปลายที่แสนเย็นชาอีกต่อไปแล้ว ทีนี้ผมก็จะเหลือปริศนาน้อยลง ผมรู้สึกขอบคุณอุจจี้กับรินจริงๆ ที่ทำให้ผมรู้ได้ขนาดนี้
"มีเพื่อนที่ดีนะ" รินบอกโซจิ ก่อนที่จะมองมาทางพวกผม พวกผมก็ให้กำลังใจไป โซจิทำท่าจะหันมา แต่โชคดีที่รินเรียกไว้ทัน ผมเห็นเธอทำท่าจะสรภาพรัก แต่เธอกลับครั่งแล้วบีบคอโซจิแน่น พร้อมกับร้องไห้ออกมา พวกผมรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที
"นี่มันไม่ใช่พลังของมนุษย์นี่ขอรับ" ทันทีที่อุจจี้พูดแบบนี้ ทุกคนจึงรู้ทันที ไม่มีใครนอกจากเดบอสจะทำเรื่องชั่วๆอีกแน่นอน พอดีที่อายาการอนมันเสนอหน้ามาพอดี เอมี่กับอุจจี้รีบวิ่งไปทันที
"บอย อดทนนิดหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันจะรีบจัดการมันเดี๋ยวนี้แหละ" ผมบอกโซจิก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปต่อสู้ แม้มันจะเป็นการต่อสู้ที่ลำบากไปซักหน่อย และคิงก็ใช้แผนสุดประหลาดถึงได้จัดการได้ โซจิที่โดนบีบคอก็เป็นอิสระ ก็รีบมานำทัพต่อสู้แทนคิงทันที
ทันทีที่สู้เสร็จโซจิก็หมดสติทันที ผมรีบไปประครองเขาด้วยความเป็นห่วง เเต่ก็ดูเหมือนร่างกายของโซจิแค่ต้องการจะพักซะเดี๋ยว ผมมองโซจิไปยิ้มไป ส่วนรินนั้นอุจจี้พาไปห้องพยาบาลของโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว
ตอนเย็น
เอมี่พาพวกผมมาดูโซจิ เพราะเธอบอกว่าจริงๆแล้ว โซจิจะซื้อของให้ริน เลยชวนเธอไปด้วย พวกผมมองโซจิที่ให้ของริน ก่อนที่จะให้คนอื่นต่อ
"Oh my!"ผมอุทานด้วยความรู้สึกที่รู้สึกปวดหัวนิดๆ อย่างไรโซจิก็คือคนที่ไม่เข้าใจความรักอยู่ดีี หลังจากนั้น โซจิก็โดนรินจับกระเป๋าไล่ฟาด เป็นผมก็ทำแบบนั้นจริงๆ...
............................................................................................................................
ตอนนนี้พวกผมมาเชียเด็กคนหนึ่งที่มาเเข่งซูโม่ ผมจีบหญิงที่มางานนี้ พร้อมกับมองโซจิไปด้วย ก่อนที่จะสังเกตุว่าเด็กหนุ่มคนนั้นทำหน้านิ่ง เหมือนไม่สนใจการต่อสู้เท่าไร ถ้าไม่ติดว่ามือของเด็กคนนั้นจะลุ้นซะเต็มที่เลยละนะ การต่อสู้จบลง เด็กคนนั้นแพ้ พวกผมก็มาปลอบใจให้
"นั่น อุซึเซมิมารุไม่ใช่หรอ" เสียงคิงเรียกพวกเราหันไปมองอุซึเซมิมารุ เจ้านั้นเป็นซามูไรที่โดนควบคุมไว้100ปี พึ่งโดนปล่อยออกมาด้วยฝีมือของพวกเรา
"นายชอบเด็กงั้นหรอ" คิงถามอุซึเซมิมารุ ผมเห็นเขาทำท่าคิดก่อนที่จะตอบกลับมา
"ป่าวนี่..." ตอบกลับมาด้วยความกวนชัดๆนี่
"นี่นาย คิดจะเล่นตลกอะไรกับพวกเรานะ" ผมที่ผลักโซจิเล็กน้อยเพื่อให้พ้นทาง เพื่อที่ผมจะอาราวาดได้เต็มที่ละนะ
"ใจเย็นน่า เอียน" โซจิบอกผมก่อนที่จะรั้งผมไว้
ผมได้แต่มองคาดโทษเจ้าซามูไรย้อนยุคนั้น แต่แล้วทุกอย่างกลับกัน พอพวกผมได้รู้ความจริงเกี่ยวกับ"อุซึเซมิมารุ"แล้วทำให้ความคิดพวกผมเปลี่ยนไปทั้งหมด เอมี่จังตั้งชื่อให้ใหม่ว่า "อุจจี้"
............................................................................................................................
ณ ฐานสปิริตเบส
"ท่านเอียน ขอรับ ได้โปรดตื่นเถอะขอรับ" เสียงอุจจี้ปลุกผม ผมตื่นด้วยมามองอุจจี้ด้วยความงุงงินเล็กน้อย
"มีอะไรหรอ อุจจี้" ผมถามเขาก่อนที่ผมจะโกรธไปมากกว่านี้
"นี่คืออะไรหรอขอรับ" อุจจี้ยื่นกระดาษให้ผมดู ผมรับมาดูก่อนที่จะยิ้มออกมา จริงสิโซจิมีคนคอยตามจีบอยู่คนหนึ่งนี่น่า
"เจ้านี่น่ะ เขาเรียกว่ากระดาษสรภาพรัก เจ้าของกระดาษนี้จะต้องสรภาพกับบอยแน่นอน" ผมตอบอุจจี้ก่อนที่จะยื่นกระดาษคืน
"กระผมอยากคืนเขานะขอรับ" อุจจี้บอกกับผม ผมคิดหนึ่งก่อนที่จะมีแผนเด็ดๆทดสอบโซจิอยู่
"เอางี้ ฉันจะพาไปคืนให้ พร้อมกับช่วยเจ้าของกระดาษนี่ ดีไหม" ผมถามอุจจี้ เขายิ้มดีใจ ก่อนที่จะตอบตกลง
ผมยิ้มแบบดีใจสุดๆ ผมต้องการรู้ว่าโซจินั้น มีความรักกับเขาไหม หรือจะเป็นเด็กที่มองทุกอย่างเป็นเรื่องที่ปวดร้าว เพราะช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมยังไม่เคยเห็นเขายิ้มแบบจริงๆจังๆซักครั้ง ผมเห็นเขาฝืนยิ้มตลออด
ณ โรงเรียนที่โซจิเรียนอยู่
"รินจัง" ผมเรียกเจ้าของกระดาษให้ออกมาเอากระดาษที่อุจจี้กับได้ ผมเห็นรินรีบวิ่งมามาคว้ากระดาษ แต่ผมก็ยกให้สูงขึ้น เพื่อที่เขาจะได้หยิบไม่ได้
"ฉันชื่อเอียน ข้างๆฉันชื่ออุจจี้ พวกเราเป็นเพื่อน ริวปุกัง โซจินะ" ผมแนะนำตัวก่อนที่จะยื่นกระดาษคืนให้
"เปิดอ่านข้างในแล้วใช่ไหม" เธอถามผมแบบจะฆ่าผมอย่างนั้นแหละ
"ไม่ได้เปิดอ่านเลย อุจจี้นะเป็นคนเจอกระดาษนี่นะ แต่จะว่าไปเถอะ บอยนะไม่ค่อยสนใจความรักหรอก" ผมบอกเธอก่อนที่จะแอบมองโซจิที่กำลังฝึกดาบอย่างตั้งใจอยู่
"ฉันรู้อยู่แล้วละ เพราะเมื่อก่อนริวปุกังก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว" เธอตอบผมก่อนที่จะมองไปยังโซจิ
"เดี๋ยวฉันกับอุจจี้จะช่วยเอง" ผมบอกเธอก่อนที่จะยิ้ม ก่อนที่จะบอกแผนการทั้งหมด
ตอนกลางวัน
โซจิกับรินมานั่งทานข้าวกลางวันที่โต๊ะข้างๆอาหาร ผมกับอุจจี้ที่ปลอมตัวเรียบร้อยแล้วก็ออกไปป่วนทันที
"อย่าทำอะไรฉันนะ โซจินะ...." รินพูดแบบไม่มั่นใจ ผมกับอุจจี้พยายามลุ้นเต็มที่ จู่ๆเอมี่มาจากไหนไม่รู้ตบผมด้วยฝ่าเท้า จนกระเด็นออกไปทั้งคู่เลย ให้ตายสิ เจ็บสุดๆไปเลยละ
"Oh my!" ผมลุกขึ้นมาลูบเเก้มตัวเอง เอมี่คงจะลืมตัวแน่ๆว่าตัวเองมีพลังของจูเดนจิอยู่ ถึงได้ตบเข้ามาเต็มที่ ผมไม่รู้ว่าเอมี่คุยอะไรกับโซจิิ เเต่ตอนนี้ผมจะต้องพาอุจจี้ไปทำแผลก่อน
ตอนบ่าย
ผมเห็นรินสะกดรอยตามโซจิมาตั้งแต่ที่โรงเรียนจึงทักไว้
"ไหนบอกจะช่วยฉัน ผู้หญิงที่ชื่อเอมี่ชวนริวปุกังไปเดทที่นี่นะ รู้ไหม" รินท่าทางโกรธๆ อุจจี้ดึงผมก่อนที่จะกระซิบถามด้วยความเป็นห่วง
"แบบนี้มันจะดีจริงๆหรอขอรับ ท่านเอียน" ผมรู้ว่าถ้ายังถือดื้อดึงเข้าไปยุ่งเรื่องของโซจิอาจจะเป็นอันตรายได้ แต่ผมก็ยังอยากรู้นี่น่า
"ไม่เป็นไร เชื่อมือฉันเถอะน่า" ผมรีบพารินเข้าไปที่ห้าง เพื่อเข้าไปหาโซจิทันที แต่ผมกลับพาเธอมาเห็นโซจิกำลังเลือกซื้อของกับเอมี่ ทำให้รินตบหน้าผม1ฉาก ก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป พร้มกับที่โซจิวิ่งตามไปอีกที
"เจ็บสุดๆไปเลย" ผมร้องโอ๊ยเบาๆ เอมี่ที่ตอนนี้ถือกระเป๋ากับดาบไม้ของโซจิเอาไว้รีบวิ่งมาหาผม ก่อนที่จะดึงผมออกไปข้างนอก เพื่อลุ้นกันต่อไป
"ฟังฉันก่อนสิ คุณคัทสึยามะ " ผมได้ยินเสียงของโซจิตะโกนเรียกริน
"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เพื่อนของนายตั้งใจล้อความรู้สึกของฉันเล่น ฉันเกลียดพวกเขา และนายด้วย" รินที่ตอนนี้น้ำตาคลอก็ได้ตะโกนตอบโซจิเหมือนกัน
"ผมไม่ได้จะพูดแก้ตัวให้ตัวเอง แต่ผมจะบอกให้เธอฟังเรื่องของเอียนตั้งหาก" โซจิพูดเสียงดังฟังชัด ผมไม่ค่อยได้ยินน้ำเสียงแบบนี้เท่าไรหรอกนะ
"ถ้าไม่ได้เอียนนะ ผมคงไม่ยิ้มหรอก ถ้าผมไม่มีเพื่อนๆ ผมก็คงเป็นได้แค่ผู้ชายที่เย็นชาเท่านั้น เอียนนะ สอนผมว่าควรทำอย่างไร ในการที่จะใช้ชีวิตต่อไป เพื่อนๆคอยหนุนหลังของผมอยู่ ต่อให้เธอจะว่าผมขนาดไหน ผมไม่ว่า แต่ถ้ามาว่าเพื่อนของผม ผมไม่ยอมเด็ดขาด โดยเฉพาะ เอียน!!!" เสียงของโซจิที่ตะโกนบอกอีกฝ่าย ทำเอาผมอึ้งสุดๆไปเลย
"บอย..."ผมพูดออกแค่นี้จริงๆ สรุปแล้วโซจิที่ผมเฝ้ามองอยู่นั้น ยังมีความรัก และความห่วงไยอยู่ ไม่ใช่เด็กม.ปลายที่แสนเย็นชาอีกต่อไปแล้ว ทีนี้ผมก็จะเหลือปริศนาน้อยลง ผมรู้สึกขอบคุณอุจจี้กับรินจริงๆ ที่ทำให้ผมรู้ได้ขนาดนี้
"มีเพื่อนที่ดีนะ" รินบอกโซจิ ก่อนที่จะมองมาทางพวกผม พวกผมก็ให้กำลังใจไป โซจิทำท่าจะหันมา แต่โชคดีที่รินเรียกไว้ทัน ผมเห็นเธอทำท่าจะสรภาพรัก แต่เธอกลับครั่งแล้วบีบคอโซจิแน่น พร้อมกับร้องไห้ออกมา พวกผมรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที
"นี่มันไม่ใช่พลังของมนุษย์นี่ขอรับ" ทันทีที่อุจจี้พูดแบบนี้ ทุกคนจึงรู้ทันที ไม่มีใครนอกจากเดบอสจะทำเรื่องชั่วๆอีกแน่นอน พอดีที่อายาการอนมันเสนอหน้ามาพอดี เอมี่กับอุจจี้รีบวิ่งไปทันที
"บอย อดทนนิดหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันจะรีบจัดการมันเดี๋ยวนี้แหละ" ผมบอกโซจิก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปต่อสู้ แม้มันจะเป็นการต่อสู้ที่ลำบากไปซักหน่อย และคิงก็ใช้แผนสุดประหลาดถึงได้จัดการได้ โซจิที่โดนบีบคอก็เป็นอิสระ ก็รีบมานำทัพต่อสู้แทนคิงทันที
ทันทีที่สู้เสร็จโซจิก็หมดสติทันที ผมรีบไปประครองเขาด้วยความเป็นห่วง เเต่ก็ดูเหมือนร่างกายของโซจิแค่ต้องการจะพักซะเดี๋ยว ผมมองโซจิไปยิ้มไป ส่วนรินนั้นอุจจี้พาไปห้องพยาบาลของโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว
ตอนเย็น
เอมี่พาพวกผมมาดูโซจิ เพราะเธอบอกว่าจริงๆแล้ว โซจิจะซื้อของให้ริน เลยชวนเธอไปด้วย พวกผมมองโซจิที่ให้ของริน ก่อนที่จะให้คนอื่นต่อ
"Oh my!"ผมอุทานด้วยความรู้สึกที่รู้สึกปวดหัวนิดๆ อย่างไรโซจิก็คือคนที่ไม่เข้าใจความรักอยู่ดีี หลังจากนั้น โซจิก็โดนรินจับกระเป๋าไล่ฟาด เป็นผมก็ทำแบบนั้นจริงๆ...
............................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น