ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หน้า1 ไดอารี่ I LOVE...
ณ ร้านอาหาร
ผมชื่อ เอียน ยอร์คเเลนด์ ผมโดนตามตัวให้มาเป็นฮี่โร่ที่ญึ่ปุ่น แม้จะไม่รู้อะไรมาก ผมก็รีบดิ่งไปที่ร้านอาหารทันที ทันทีที่ผมเดินเข้าร้าน ผมก็เห็นสาวสวยกำลังเสริฟอาหาร มีเด็กหนุ่มม.ปลายนั่งนิ่งอยู่ที่มุมร้าน และมีคนกำลังซ่อมอะไรซักอย่าง ผมไม่สนใจเดินไป นั่งที่โต๊ะพร้อมกับหยิบเมนูมาดู ร้านนี้อาหารน่าอร่อยเยอะเลยแหะ
"แฮมเบอร์เกอร์~~~~" ผมที่นั่งฮัมเพลงไปด้วยกดกริ่งเรียกพนักงานสาวสวยไปด้วย ไม่ได้สนหรอก ว่าใครจะรำคาญ
"จะรับอะไรดีค่ะ" สาวสวยคนนั้นเดินมาเพื่อให้ผมสั่งอาหาร
"จานแรกขอเป็นคุณละกัน" ผมพูดจาจีบเขา แต่ดูเหมือนเขาไม่เล่นด้วยเลยแหะ
"นายนะ หยุดดีกว่านะ" เสียงของชายหนุ่มมอนแมมคนหนึ่งดังขึ้น
"ทำไม นายจะมาช่วยผู้หญิงคนนี้หรอ" ผมถามเขา
"เปล่าหรอก เรียกฉันว่า คิง ก็ได้" ชายคนนั้นแนะนำตัว
"คิง!" ผมทวนคำที่เขาบอก นอกจากผมแล้วก็ยังมีอีก3คนที่อุทานเหมือนผม
"เรียกได้ตามสบายเลยนะ" เขาบอกพวกผมแบบนั้น
"ไม่มีทาง/ไม่ละ" เสียงผมกับคนทั้ง3คนพูดพร้อมกัน
"ชั่งเถอะ นายเดือดร้อนแน่นอน เพราะผู้หญิงคนนี้เก่งนะ" เขาบอกผม ผมหัวเราะเบาๆ
"ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ" ผมจับไหล่ของเธอ เธอเลยโชว์การเตะให้ดู ผมยืนอึ้งไปเลย เพราะจู่ๆใส้กรอกก็ลอยไปหาเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มปัดไปทางชายที่กำลังซ่อมอะไรซักอย่าง และตกบรรไดลงมา
"Oh my! โทษทีนะ" ผมบอกกับชายที่ตกลงมา ก่อนที่ผมจะมองไปยังไอ้บ้าที่มาทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น แต่ก็ไม่เจอเลย
...........................................................................................................................
วันนี้ผมกับพวกพ้องรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ว่าคนที่เจอกันที่ร้านอาหารนั้นจะเป็นฮี่โร่เหมือนกับผม ผมได้ชวนพวกเขาออกมาทดสอบพลังของจูเดนจิ จริงๆแล้วเป้าหมายของผมนั้นคือ เด็กหนุ่มที่ชื่อ ริวปุกัง โซจิ ตั้งหาก เพราะเด็กคนนี้ทำสีหน้าเจ็บปวดสุดๆ เหมือนเขามีอะไรไม่พอใจ ผมต้องการให้เขาหัวเราะซะบ้าง เลยคิดจะเเกล้งซะหน่อย
"นี่เอียน ทำไมให้พวกฉันทดสอบแค่สองคนละ" เสียงคิงตะโกนถามผม
"ก็พลังของนายกับนตซังเกือบเท่ากันนี่น่า" ผมตอบคำถามก่อนที่จะหยิบจูเดนจิขึ้นมา
"เอียนก็แค่เล่นสนุกเท่านั้นแหละ" เสียงของโซจิที่เเซวผม ได้ แล้วเราจะสนุกกันแน่
"ต่อไปตานายแล้วนะ กรีนบอย" ผมเเซวเขาคืน และมันได้ผลเกินคาด เมื่อผมเห็นโซจิเล่มโกรธ
"เดี๋ยวนะ นี่นายเรียกฉันว่าอะไรนะแล้วนายคิดจะยิงฉันหรอ" โซจิพูดจบก็พุ่งมาหาผม ผมยิงไปที่ดาบของเขา ดาบเขางอลงมา ก่อนที่จะผมจะหยิบจูเดนโมบัคเคิลมากดบันทึกพร้อมกับล้อเขา ผมเห็นโซจิโกรธจนเพื่อนๆต้องเข้ามาช่วยห้ามการทะเลาะกันระหว่างผมกับเขา
ตอนนี้ผมง่วงสุดๆเลย ผมเลยตัดสินใจนอนที่ฐานสปิรตเบส ผมได้ยินสองฝีเท้าเดินมา แต่ผมก็ไม่สนใจ
"ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดการต่อสู้ขึ้นมาจริงๆ แล้วฉันกับเขายังทะเลาะกันอยู่ คงไม่เกิดผลดีแน่" เสียงของโซจิที่บ่นให้ใครอีกคนฟัง ผมตั้งใจฟังบทสนทนานี้มาก
"ไม่เอาน่า นายกับเอียนเดี๋ยวก็เข้ากันได้ เอียนเขาเป็นคนดีนะ" เสียงคิงตอบกลับ
"ขอให้จริง" โซจิพูดจบก็เดินออกไป
"เขาว่ากันว่า ยิ่งทะเลาะกัน ยิ่งเข้ากันได้ เดี๋ยวก็คืนดีกัน ชั่งเถอะ" คิงพูดจบก็เดินออกไป ผมยิ้มเล็กน้อย เพราะผมกำลังคิดว่าตัวเองกำลังเล่นเกมอยู่ เกมนี่มีการเดิมพันที่สูงมาก
............................................................................................................................
ผมได้รับอนุญาติให้จากโซจิให้เรียกเขาว่าบอยเฉยๆแล้ว แม้จะเป็นการตัดความลำคาญของเขาก็เถอะ นี่ก็ผ่านมาแล้วเดืิอนหนึ่ง ทำให้ทุกคนรู้จักกันจนดีแล้ว โดยเฉพาะ ผมกับบอย ต้องบอกว่าผมรู้จักบอยดีที่สุดกว่าคนอื่นมากกว่า เพราะภากิจบางภารกิจ ผมกับเขาต้องไปทำด้วยกันทั้งคู่ ทำให้ผมพอจะรู้นิสัยใจคอของเขาอยู่เหมือนกัน
"เอียน โซจิกับเอมี่โดนจับตัวไปน่ะ" เสียงของนตซังบอกผม หัวใจของผมเต้นช้าลง นี่ถือเป็นข่าวร้ายเเรงสำหรับผมมาก เพราะการโดนพวกเดบอสจับตัวไปนี่มันคงไม่มีทางที่มีผลดีแน่นอน
"ที่ไหน" ผมถามเขา เพื่อจะไปช่วย
"ไม่รู้เหมือนกัน" นตซังบอกผม จู่ๆโทรินก็บอกว่าเดบอสออกมาแล้ว ผมนตซัง และคิงจำใจต้องออกไปสู้ก่อน
"ฮ่าๆๆๆ ฉันมีตัวประกันนะ" เจ้าลูกกระจ๊อกของเดบอสมันชูลูกแก้วใส ปรากฎภาพของโซจิและเอมี่ ดูแล้วได้รับบาดเจ็บด้วย ปืนที่อยู่ในมือผมลดลงอย่างอัตโนมัติ ผมยังไม่อยากสูญเสียเขาไป เพราะเขายังมีอะไรให้น่าค้นหาอีกเยอะ
ปัง...
เสียงปืนทำให้ผมหันไปมองข้างๆ คิงจัดการยิงลูกแก้วที่เจ้าลูกกระจ๊อกของเดบอสถืออยู่จนแตก
"นายบ้าหรือเปล่า ไปจับคนที่เเข็งแกร่งไว้นะ ถ้าคนที่โดนจับไปมันอ่อนแอ ฉันคงไม่ทำแบบนี้หรอก ไว้ใจได้เลย ว่าหมอนั้นจะต้องกลับมาแน่นอน!!!!!" คิงพูดเตือนสติผมกับนตซัง ผมยิ้มเพราะมันจริงอย่างที่คิงพูด โซจิน่าจะแค่พลาดท่าให้ศัตรูเท่านั้น
หลังพวกผมจัดการเดบอสเสร็จ โซจิกับเอมี่ก็กลับมาพอดี ผมมานั่งทำแผลให้กับโซจิ ส่วนเอมี่นั้นมีคิงคอยดูแลอยู่ เท่าที่ผมสังเกตุจากแผล โซจิน่าจะพยายามเอาตัวเป็นโล่เพื่อป้องกันไม่ให้เอมี่เจ็บเยอะแน่ๆ
............................................................................................................................
วันนี้เป็นวันเสาร์ผมชวนโซจิออกมาเดินเล่น ผมมองอีกคนพลางคิดว่าโซจิไม่มีชุดอื่นนอกจากชุดนักเรียนหรือไง หรือโซจิจะรักโรงเรียนขนาดหนัก ขนาดที่ยอมซื้อเเต่ชุดนักเรียน ไม่ยอมซื้อชุดอื่นเลย
"นี่บอย ทำไมใส่ชุดนักเรียนละ ไม่มีชุดอื่นหรอ" ผมถามเขาทันที ที่เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่
"ฉันชอบ ชุดอื่นก็ยูกาตะไง" โซจิตอบผมก่อนที่จะเดินไปหยุดที่ร้านไอศรีม ผมมองเขาแบบงงๆ พลางคิดว่าชุดนักเรียนก็ดีกว่าชุดยูกาตะละนะ
ผมเดินไปหาโซจิ ก่อนที่จะมองโซจิกินไอศรีมรสชาเขียว...ผมมองก่อนที่จะเกาหัวเบาๆ ให้ตายเถอะ สูทที่คลุมชุดนักเรียนเป็นสีเขียวแล้วนี่เขายังกินไอศรีมเป็นสีเขียวอีก โทรินเลือกคนมาเป็นเคียวริวเจอร์เนี่ย ได้ดูขนาดว่าคนนั้นชอบสีอะไรเลยหรือเปล่าเนี่ย ผมกำลังคิดอยู่ว่าว่าถ้าเกิดโซจิชอบสีอื่น โซจิจะยอมเป็นเคียวริวกรีนหรือเปล่าก็ไม่รู้นะเนี่ย
"นี่ เอียน นายเคยรู้สึกว่าถ้าเกิดสูญเสียอะไรไปแล้ว ไม่อยากมีชีวิตอยู่บ้างไหม" จู่ๆโซจิก็ตั้งคำถามนี่ให้ผม
"มีสิ สูญเสียเพื่อนไง" ผมตอบเขา
"ของฉันนะ คงเป็นการเสียจุดยืนของตัวเองนี่แหละ" โซจิบอกผม ก่อนที่จะเลียไอศรีมต่อ
"นายไม่มีวันนั้นหรอก" ผมบอกเขา
"นายยังไม่รู้จักฉันดีพอหรอก เอียน ฉันยังมีความลับอยู่" โซจิพูดจบก็เดินไปที่อื่นทันที ผมรีบเดินตามพร้อมกับทวนคำพูดของเขาไปด้วย เอาเถอะ ผมยังต้องอยู่กับเขาอีกเยอะ เดี๋ยวค่อยๆหาก็ได้
............................................................................................................................
ผมชื่อ เอียน ยอร์คเเลนด์ ผมโดนตามตัวให้มาเป็นฮี่โร่ที่ญึ่ปุ่น แม้จะไม่รู้อะไรมาก ผมก็รีบดิ่งไปที่ร้านอาหารทันที ทันทีที่ผมเดินเข้าร้าน ผมก็เห็นสาวสวยกำลังเสริฟอาหาร มีเด็กหนุ่มม.ปลายนั่งนิ่งอยู่ที่มุมร้าน และมีคนกำลังซ่อมอะไรซักอย่าง ผมไม่สนใจเดินไป นั่งที่โต๊ะพร้อมกับหยิบเมนูมาดู ร้านนี้อาหารน่าอร่อยเยอะเลยแหะ
"แฮมเบอร์เกอร์~~~~" ผมที่นั่งฮัมเพลงไปด้วยกดกริ่งเรียกพนักงานสาวสวยไปด้วย ไม่ได้สนหรอก ว่าใครจะรำคาญ
"จะรับอะไรดีค่ะ" สาวสวยคนนั้นเดินมาเพื่อให้ผมสั่งอาหาร
"จานแรกขอเป็นคุณละกัน" ผมพูดจาจีบเขา แต่ดูเหมือนเขาไม่เล่นด้วยเลยแหะ
"นายนะ หยุดดีกว่านะ" เสียงของชายหนุ่มมอนแมมคนหนึ่งดังขึ้น
"ทำไม นายจะมาช่วยผู้หญิงคนนี้หรอ" ผมถามเขา
"เปล่าหรอก เรียกฉันว่า คิง ก็ได้" ชายคนนั้นแนะนำตัว
"คิง!" ผมทวนคำที่เขาบอก นอกจากผมแล้วก็ยังมีอีก3คนที่อุทานเหมือนผม
"เรียกได้ตามสบายเลยนะ" เขาบอกพวกผมแบบนั้น
"ไม่มีทาง/ไม่ละ" เสียงผมกับคนทั้ง3คนพูดพร้อมกัน
"ชั่งเถอะ นายเดือดร้อนแน่นอน เพราะผู้หญิงคนนี้เก่งนะ" เขาบอกผม ผมหัวเราะเบาๆ
"ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ" ผมจับไหล่ของเธอ เธอเลยโชว์การเตะให้ดู ผมยืนอึ้งไปเลย เพราะจู่ๆใส้กรอกก็ลอยไปหาเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มปัดไปทางชายที่กำลังซ่อมอะไรซักอย่าง และตกบรรไดลงมา
"Oh my! โทษทีนะ" ผมบอกกับชายที่ตกลงมา ก่อนที่ผมจะมองไปยังไอ้บ้าที่มาทำให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น แต่ก็ไม่เจอเลย
...........................................................................................................................
วันนี้ผมกับพวกพ้องรู้จักกันเรียบร้อยแล้ว ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ว่าคนที่เจอกันที่ร้านอาหารนั้นจะเป็นฮี่โร่เหมือนกับผม ผมได้ชวนพวกเขาออกมาทดสอบพลังของจูเดนจิ จริงๆแล้วเป้าหมายของผมนั้นคือ เด็กหนุ่มที่ชื่อ ริวปุกัง โซจิ ตั้งหาก เพราะเด็กคนนี้ทำสีหน้าเจ็บปวดสุดๆ เหมือนเขามีอะไรไม่พอใจ ผมต้องการให้เขาหัวเราะซะบ้าง เลยคิดจะเเกล้งซะหน่อย
"นี่เอียน ทำไมให้พวกฉันทดสอบแค่สองคนละ" เสียงคิงตะโกนถามผม
"ก็พลังของนายกับนตซังเกือบเท่ากันนี่น่า" ผมตอบคำถามก่อนที่จะหยิบจูเดนจิขึ้นมา
"เอียนก็แค่เล่นสนุกเท่านั้นแหละ" เสียงของโซจิที่เเซวผม ได้ แล้วเราจะสนุกกันแน่
"ต่อไปตานายแล้วนะ กรีนบอย" ผมเเซวเขาคืน และมันได้ผลเกินคาด เมื่อผมเห็นโซจิเล่มโกรธ
"เดี๋ยวนะ นี่นายเรียกฉันว่าอะไรนะแล้วนายคิดจะยิงฉันหรอ" โซจิพูดจบก็พุ่งมาหาผม ผมยิงไปที่ดาบของเขา ดาบเขางอลงมา ก่อนที่จะผมจะหยิบจูเดนโมบัคเคิลมากดบันทึกพร้อมกับล้อเขา ผมเห็นโซจิโกรธจนเพื่อนๆต้องเข้ามาช่วยห้ามการทะเลาะกันระหว่างผมกับเขา
ตอนนี้ผมง่วงสุดๆเลย ผมเลยตัดสินใจนอนที่ฐานสปิรตเบส ผมได้ยินสองฝีเท้าเดินมา แต่ผมก็ไม่สนใจ
"ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดการต่อสู้ขึ้นมาจริงๆ แล้วฉันกับเขายังทะเลาะกันอยู่ คงไม่เกิดผลดีแน่" เสียงของโซจิที่บ่นให้ใครอีกคนฟัง ผมตั้งใจฟังบทสนทนานี้มาก
"ไม่เอาน่า นายกับเอียนเดี๋ยวก็เข้ากันได้ เอียนเขาเป็นคนดีนะ" เสียงคิงตอบกลับ
"ขอให้จริง" โซจิพูดจบก็เดินออกไป
"เขาว่ากันว่า ยิ่งทะเลาะกัน ยิ่งเข้ากันได้ เดี๋ยวก็คืนดีกัน ชั่งเถอะ" คิงพูดจบก็เดินออกไป ผมยิ้มเล็กน้อย เพราะผมกำลังคิดว่าตัวเองกำลังเล่นเกมอยู่ เกมนี่มีการเดิมพันที่สูงมาก
............................................................................................................................
ผมได้รับอนุญาติให้จากโซจิให้เรียกเขาว่าบอยเฉยๆแล้ว แม้จะเป็นการตัดความลำคาญของเขาก็เถอะ นี่ก็ผ่านมาแล้วเดืิอนหนึ่ง ทำให้ทุกคนรู้จักกันจนดีแล้ว โดยเฉพาะ ผมกับบอย ต้องบอกว่าผมรู้จักบอยดีที่สุดกว่าคนอื่นมากกว่า เพราะภากิจบางภารกิจ ผมกับเขาต้องไปทำด้วยกันทั้งคู่ ทำให้ผมพอจะรู้นิสัยใจคอของเขาอยู่เหมือนกัน
"เอียน โซจิกับเอมี่โดนจับตัวไปน่ะ" เสียงของนตซังบอกผม หัวใจของผมเต้นช้าลง นี่ถือเป็นข่าวร้ายเเรงสำหรับผมมาก เพราะการโดนพวกเดบอสจับตัวไปนี่มันคงไม่มีทางที่มีผลดีแน่นอน
"ที่ไหน" ผมถามเขา เพื่อจะไปช่วย
"ไม่รู้เหมือนกัน" นตซังบอกผม จู่ๆโทรินก็บอกว่าเดบอสออกมาแล้ว ผมนตซัง และคิงจำใจต้องออกไปสู้ก่อน
"ฮ่าๆๆๆ ฉันมีตัวประกันนะ" เจ้าลูกกระจ๊อกของเดบอสมันชูลูกแก้วใส ปรากฎภาพของโซจิและเอมี่ ดูแล้วได้รับบาดเจ็บด้วย ปืนที่อยู่ในมือผมลดลงอย่างอัตโนมัติ ผมยังไม่อยากสูญเสียเขาไป เพราะเขายังมีอะไรให้น่าค้นหาอีกเยอะ
ปัง...
เสียงปืนทำให้ผมหันไปมองข้างๆ คิงจัดการยิงลูกแก้วที่เจ้าลูกกระจ๊อกของเดบอสถืออยู่จนแตก
"นายบ้าหรือเปล่า ไปจับคนที่เเข็งแกร่งไว้นะ ถ้าคนที่โดนจับไปมันอ่อนแอ ฉันคงไม่ทำแบบนี้หรอก ไว้ใจได้เลย ว่าหมอนั้นจะต้องกลับมาแน่นอน!!!!!" คิงพูดเตือนสติผมกับนตซัง ผมยิ้มเพราะมันจริงอย่างที่คิงพูด โซจิน่าจะแค่พลาดท่าให้ศัตรูเท่านั้น
หลังพวกผมจัดการเดบอสเสร็จ โซจิกับเอมี่ก็กลับมาพอดี ผมมานั่งทำแผลให้กับโซจิ ส่วนเอมี่นั้นมีคิงคอยดูแลอยู่ เท่าที่ผมสังเกตุจากแผล โซจิน่าจะพยายามเอาตัวเป็นโล่เพื่อป้องกันไม่ให้เอมี่เจ็บเยอะแน่ๆ
............................................................................................................................
วันนี้เป็นวันเสาร์ผมชวนโซจิออกมาเดินเล่น ผมมองอีกคนพลางคิดว่าโซจิไม่มีชุดอื่นนอกจากชุดนักเรียนหรือไง หรือโซจิจะรักโรงเรียนขนาดหนัก ขนาดที่ยอมซื้อเเต่ชุดนักเรียน ไม่ยอมซื้อชุดอื่นเลย
"นี่บอย ทำไมใส่ชุดนักเรียนละ ไม่มีชุดอื่นหรอ" ผมถามเขาทันที ที่เก็บความสงสัยไว้ไม่อยู่
"ฉันชอบ ชุดอื่นก็ยูกาตะไง" โซจิตอบผมก่อนที่จะเดินไปหยุดที่ร้านไอศรีม ผมมองเขาแบบงงๆ พลางคิดว่าชุดนักเรียนก็ดีกว่าชุดยูกาตะละนะ
ผมเดินไปหาโซจิ ก่อนที่จะมองโซจิกินไอศรีมรสชาเขียว...ผมมองก่อนที่จะเกาหัวเบาๆ ให้ตายเถอะ สูทที่คลุมชุดนักเรียนเป็นสีเขียวแล้วนี่เขายังกินไอศรีมเป็นสีเขียวอีก โทรินเลือกคนมาเป็นเคียวริวเจอร์เนี่ย ได้ดูขนาดว่าคนนั้นชอบสีอะไรเลยหรือเปล่าเนี่ย ผมกำลังคิดอยู่ว่าว่าถ้าเกิดโซจิชอบสีอื่น โซจิจะยอมเป็นเคียวริวกรีนหรือเปล่าก็ไม่รู้นะเนี่ย
"นี่ เอียน นายเคยรู้สึกว่าถ้าเกิดสูญเสียอะไรไปแล้ว ไม่อยากมีชีวิตอยู่บ้างไหม" จู่ๆโซจิก็ตั้งคำถามนี่ให้ผม
"มีสิ สูญเสียเพื่อนไง" ผมตอบเขา
"ของฉันนะ คงเป็นการเสียจุดยืนของตัวเองนี่แหละ" โซจิบอกผม ก่อนที่จะเลียไอศรีมต่อ
"นายไม่มีวันนั้นหรอก" ผมบอกเขา
"นายยังไม่รู้จักฉันดีพอหรอก เอียน ฉันยังมีความลับอยู่" โซจิพูดจบก็เดินไปที่อื่นทันที ผมรีบเดินตามพร้อมกับทวนคำพูดของเขาไปด้วย เอาเถอะ ผมยังต้องอยู่กับเขาอีกเยอะ เดี๋ยวค่อยๆหาก็ได้
............................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น