ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : มิตรภาพและความทรงจำ บทที่1
ณ บ้านตระกูล ชิบะ
" นายท่าน!! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!" เสียงโวยวายของปู่ฮิคุมะดังขึ้น ทำเอาเจ้าบ้านตระกูลชิบะ ชิบะ ทาเครุ ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันเรื่องใหญ่ที่สุดที่จะทำให้ตะโกนโวยวายแบบนี้ มีอยู่เรื่องเดียวแน่ๆ
"มาโกะน่ะ มาโกะทำอาหารอีกแล้วขอรับ" ปู่ฮิคุมะรายงาน และนั่นทำให้ทาเครุรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขาเป็นคนที่แพ้อาหารของมาโกะมาก แต่ไม่ทราบเป็นเพราะอะไร มาโกะถึงชอบทำอาหารนัก
"ทาเครุ มีจดหมายมาหานาย" เสียงมาดกวนอวัยวะเบื้องล่างของข้ารับใช้ตระกูลทานิ ทานิ จิอากิดังขึ้นก่อนที่จะยื่นจดหมายให้กับทาเครุอ่าน โดยมีเหล่าข้ารับใช้ที่เหลือต่างสนใจกับจดหมายฉบับนี้มาก
"พวกเขา กำลังจะมา" ทาเครุอ่านจบก็ยิ้มด้วยความดีใจ ทำเอาข่าวการทำอาหารของมาโกะโดนกลบทันที
"คร่าวนี้แหละ จะทำให้สำเร็จเลย" จิอากิว่าจบก็สูดลมหายใจเพื่อเรียกความมั่นใจ
"นี่นายยังไม่คิดจะหยุดเเกล้งอีกหรอ" เสียงข้ารับใช้จากตระกูลฮิเคนามิ ฮิเคนามิ ริวโนะสุเกะ หันไปถามอีกฝ่ายทันที เพราะถ้าจำไม่ผิด จิอากิแกล้งหนักขนาดโดนตามกระทืบด้วยความหึงทันที
"เรื่องอะไร แกล้งพวกนั้น สนุกจะตาย" จิอากิตอบพร้อมกับยิ้ม
"เขาจะมากันครบ6คนเลยไหมค่ะ นายท่าน" เสียงข้ารับใช้จากตระกูลฮานาโอริ ฮานาโฮริ โคโตฮะ ที่ตอนนี้หันไปถามนายท่านเรียบร้อยแล้วดังขึ้น
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดว่าคงมาพร้อมกันนะ" ทาเครุตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจเท่าไร
"แล้วเขาจะมาทำไมหรอครับ นายท่าน" ริวโนะสุเกะหันไปถามทาเครุ
"เห็นบอกว่าเจอพวกเกโดชู เลยจะมาคุยด้วย คงได้ร่วมมือกันต่อสู้อีกแน่" ทาเครุตอบ
"หวังว่าคงไม่ได้เป็นเด็กไปอีกรอบหรอกนะ" จิอากิพูดพร้อมกับส่ายหัว เขายังจำเหตุการณ์เมื่อ10ปีที่แล้วได้ดี
"คิดว่าไม่น่าจะเป็นแบบนั้นหรอก เพราะถ้าเป็นเด็กจริงๆ คงวิ่งมาที่นี่แล้ว คงไม่ส่งจดหมายมาหรอก" ทาเครุตอบก่อนที่จะคิดอะไรนิดหน่อย
ณ ป่าแห่งหนึ่ง เป็นที่อาศัยของพวกเคียวริวเจอร์
"เฮ้อ มาอยู่ป่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่วุ่นวายดี" เสียงมาดลุยของ คิริว ไดโกะ หรือที่เพื่อนๆชอบเรียกเขาว่า 'คิง' ดังขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจ
"นตซัง นายยังสู้ไหวอีกหรอ อายุ42แล้วนะ ไม่ปวดเอวหรือหลังบ้างหรือไง" เสียงเเซวจากพ่อหนุ่มอารมณ์ดี เอียน ยอร์แลนด์ ที่แซวเพื่อนร่วมทีม ทำเอาเพื่อนร่วมทีมมองค้อนเลยทีเดียว
"อย่ามาเเซวฉันแบบนั้นนะ เอียน ฉันยังไม่แก่ขนาดที่จะขยับร่างกายไม่ไหวหรอกนะ ฉันยังแข็งแรงดีอยู่ นายก็เถอะ อายุ 33 ปีแล้ว ฉันน่าจะเรียกนายว่า โอะซัง(ตาแก่) ได้แล้วสินะ เพราะนายกินเด็กนี่" อุโด โนบุฮารุ หรือชื่อเล่นว่า 'นตซัง' รีบเถียงกลับทันทีพร้อมกับล้อกลับ
"เฮ้ๆ อย่าเอาผมมาโยงเรื่องที่พวกคุณพูดล้อเล่นกันสิ" เด็กหนุ่มอายุ26ปี ที่มีชื่อว่า ริวปุกัง โซจิ ออกอาการร้อนตัวอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่เอาน่า โซจิคุง เธอจะร้อนตัวทำไม ฉันอายุ28ปี ยังคบกับคิงที่อายุ30ปีได้เลย เรื่องแค่นี้เอง" เอมี่ ยูสึกิ ปลอบใจโซจิ แต่เหมือนคำหลังจะไม่ใช่ซักเท่าไร
"ชั่งโชคดีกันจริงๆน่ะขอรับ กระผมอายุ 139 ปี รู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล" อุซึเซมิมารุ หรือชื่อเล่นที่เอมี่ตั้งให้คือ 'อุจจี้' เอ่ยขึ้นมาลอยๆ
"ไม่ต้องมาเต็ม100มาให้ฉันรู้สึกแก่ขึ้นกว่าเดิมเลยนะ อุจจี้" นตซังที่ฟังอุจจี้พูดก็สวนกลับทันที
"น่าๆ อย่าทะเลาะกันเลย เตรียมไปบ้านนั้นกันเถอะ" คิงพูดดักเพื่อนๆก่อนที่พวกเขาจะตีกัน ก่อนที่จะเตรียมตัวไปป่านที่...บ้านตระกูลชิบะกัน
" นายท่าน!! เกิดเรื่องใหญ่แล้ว!!" เสียงโวยวายของปู่ฮิคุมะดังขึ้น ทำเอาเจ้าบ้านตระกูลชิบะ ชิบะ ทาเครุ ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วันเรื่องใหญ่ที่สุดที่จะทำให้ตะโกนโวยวายแบบนี้ มีอยู่เรื่องเดียวแน่ๆ
"มาโกะน่ะ มาโกะทำอาหารอีกแล้วขอรับ" ปู่ฮิคุมะรายงาน และนั่นทำให้ทาเครุรู้สึกจุกอย่างบอกไม่ถูก เพราะเขาเป็นคนที่แพ้อาหารของมาโกะมาก แต่ไม่ทราบเป็นเพราะอะไร มาโกะถึงชอบทำอาหารนัก
"ทาเครุ มีจดหมายมาหานาย" เสียงมาดกวนอวัยวะเบื้องล่างของข้ารับใช้ตระกูลทานิ ทานิ จิอากิดังขึ้นก่อนที่จะยื่นจดหมายให้กับทาเครุอ่าน โดยมีเหล่าข้ารับใช้ที่เหลือต่างสนใจกับจดหมายฉบับนี้มาก
"พวกเขา กำลังจะมา" ทาเครุอ่านจบก็ยิ้มด้วยความดีใจ ทำเอาข่าวการทำอาหารของมาโกะโดนกลบทันที
"คร่าวนี้แหละ จะทำให้สำเร็จเลย" จิอากิว่าจบก็สูดลมหายใจเพื่อเรียกความมั่นใจ
"นี่นายยังไม่คิดจะหยุดเเกล้งอีกหรอ" เสียงข้ารับใช้จากตระกูลฮิเคนามิ ฮิเคนามิ ริวโนะสุเกะ หันไปถามอีกฝ่ายทันที เพราะถ้าจำไม่ผิด จิอากิแกล้งหนักขนาดโดนตามกระทืบด้วยความหึงทันที
"เรื่องอะไร แกล้งพวกนั้น สนุกจะตาย" จิอากิตอบพร้อมกับยิ้ม
"เขาจะมากันครบ6คนเลยไหมค่ะ นายท่าน" เสียงข้ารับใช้จากตระกูลฮานาโอริ ฮานาโฮริ โคโตฮะ ที่ตอนนี้หันไปถามนายท่านเรียบร้อยแล้วดังขึ้น
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดว่าคงมาพร้อมกันนะ" ทาเครุตอบด้วยน้ำเสียงไม่มั่นใจเท่าไร
"แล้วเขาจะมาทำไมหรอครับ นายท่าน" ริวโนะสุเกะหันไปถามทาเครุ
"เห็นบอกว่าเจอพวกเกโดชู เลยจะมาคุยด้วย คงได้ร่วมมือกันต่อสู้อีกแน่" ทาเครุตอบ
"หวังว่าคงไม่ได้เป็นเด็กไปอีกรอบหรอกนะ" จิอากิพูดพร้อมกับส่ายหัว เขายังจำเหตุการณ์เมื่อ10ปีที่แล้วได้ดี
"คิดว่าไม่น่าจะเป็นแบบนั้นหรอก เพราะถ้าเป็นเด็กจริงๆ คงวิ่งมาที่นี่แล้ว คงไม่ส่งจดหมายมาหรอก" ทาเครุตอบก่อนที่จะคิดอะไรนิดหน่อย
ณ ป่าแห่งหนึ่ง เป็นที่อาศัยของพวกเคียวริวเจอร์
"เฮ้อ มาอยู่ป่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่วุ่นวายดี" เสียงมาดลุยของ คิริว ไดโกะ หรือที่เพื่อนๆชอบเรียกเขาว่า 'คิง' ดังขึ้นพร้อมกับบิดขี้เกียจ
"นตซัง นายยังสู้ไหวอีกหรอ อายุ42แล้วนะ ไม่ปวดเอวหรือหลังบ้างหรือไง" เสียงเเซวจากพ่อหนุ่มอารมณ์ดี เอียน ยอร์แลนด์ ที่แซวเพื่อนร่วมทีม ทำเอาเพื่อนร่วมทีมมองค้อนเลยทีเดียว
"อย่ามาเเซวฉันแบบนั้นนะ เอียน ฉันยังไม่แก่ขนาดที่จะขยับร่างกายไม่ไหวหรอกนะ ฉันยังแข็งแรงดีอยู่ นายก็เถอะ อายุ 33 ปีแล้ว ฉันน่าจะเรียกนายว่า โอะซัง(ตาแก่) ได้แล้วสินะ เพราะนายกินเด็กนี่" อุโด โนบุฮารุ หรือชื่อเล่นว่า 'นตซัง' รีบเถียงกลับทันทีพร้อมกับล้อกลับ
"เฮ้ๆ อย่าเอาผมมาโยงเรื่องที่พวกคุณพูดล้อเล่นกันสิ" เด็กหนุ่มอายุ26ปี ที่มีชื่อว่า ริวปุกัง โซจิ ออกอาการร้อนตัวอย่างเห็นได้ชัด
"ไม่เอาน่า โซจิคุง เธอจะร้อนตัวทำไม ฉันอายุ28ปี ยังคบกับคิงที่อายุ30ปีได้เลย เรื่องแค่นี้เอง" เอมี่ ยูสึกิ ปลอบใจโซจิ แต่เหมือนคำหลังจะไม่ใช่ซักเท่าไร
"ชั่งโชคดีกันจริงๆน่ะขอรับ กระผมอายุ 139 ปี รู้สึกแปลกๆยังไงชอบกล" อุซึเซมิมารุ หรือชื่อเล่นที่เอมี่ตั้งให้คือ 'อุจจี้' เอ่ยขึ้นมาลอยๆ
"ไม่ต้องมาเต็ม100มาให้ฉันรู้สึกแก่ขึ้นกว่าเดิมเลยนะ อุจจี้" นตซังที่ฟังอุจจี้พูดก็สวนกลับทันที
"น่าๆ อย่าทะเลาะกันเลย เตรียมไปบ้านนั้นกันเถอะ" คิงพูดดักเพื่อนๆก่อนที่พวกเขาจะตีกัน ก่อนที่จะเตรียมตัวไปป่านที่...บ้านตระกูลชิบะกัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น