fic Zosan ฉันขอโทษ

เนื้อเรื่อง

ร่างกุ๊กหนุ่ม มองทะเลอยู่บนเรือเทาซันด์ ซันนี่ ซึ่งขณะนี้ได้จอดสนิดอยู่ที่กลางทะเลเพราะไม่มีลมมาเลย
"ซันจิคุง"เสียงของนามิดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปหากุ๊กหนุ่มที่หันไปมองร่างหญิงสาวที่เป็นต้นหนเรือที่เดินมาพร้อมกับหมอประจำเรือที่มีชื่อว่าช็อปเปอร์ "ครับ นามิซัง" กุ๊กหนุ่มฝืนยิ้มให้กับนามิเพราะคิดว่าหญิงสาวของกำลังเป็นห่วงเขาแน่ "ซันจิคุง ทำไมนายไม่ปล่อยไปซักทีล่ะ  ทำไมนายยังโทษตัวเองอยู่ ทำไมยังโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุให้โซโลตายไปล่ะ"หญิงสาวไม่ถามอ้อม ถึงแม้จะสะเทือนใจของช็อปเปอร์อยู่บ้าง แต่หญิงสาวก็ต้องการให้กุ๊กหนุ่มนี้ยิ้มและหัวเราะแบบเดิม เพราะหลังจากเกิดเหตุการณ์ในวันนั้นกุ๊กหนุ่มก็ไม่ยิ้มอีกเลย เหตุการณ์ที่ต้องเสียพวกพ้องไปหนึ่งคน และเสียคนรักของซันจิไปตลอดกาล

...ย้อนกลับไปเมื่อ6เดือนก่อน...

หลังจากเรือได้จอดที่เกาะเเห่งหนึ่ง

"โซโล ซันจิ ไปหาอาหารก็ระวังๆตัวกันด้วยน่า"เสียงของนามิตะโกนเตือนชายหนุ่มทั้งสองเพราะรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา "ครับ นามิซัง"กุ๊กหนุ่มตอบกลับไปหาหญิงสาวก่อนที่จะเดินเข้าไปหาหาอารพร้อมกับโซโล
"นี่เจ้ากุ๊ก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเกิดซักวันหนึ่งฉันไม่สามารถอยู่ดูแลแกได้ล่ะก่อ แกห้ามร้องไห้เสียใจและตายตามฉันมาล่ะ"จู่ๆโซโลก็พูดประโยคนี้ขึ้นมา ทำเอากุ๊กหนุ่มรีบตะโกนกลับไปเพราะโมโหไปทันที"จะบ้าหรอ ทำไมนายพูดแบบนั้น นายจะทิ้งฉันไปงั้นหรอ นายห้ามทิ้งฉันไปน่ะ สัญญากับฉันมาก่อนสิ ว่านายจะไม่พูดแบบนี้อีก อือๆๆๆ"พูดจบน้ำตาก็ไหลออกมา ทำเขาโซโลไปไม่ถูกเพราะเห็นน้ำตาของซันจิจึงได้แต่กอดร่างกุ๊กหนุ่มนี้เอาไว้ หลังจากปลอบใจกันเสร็จ ก็ออกหาอาหารต่อ กุ๊กหนุ่มที่เดินไปจะเก็บผมไม้ก็ไปสะดุดก้อนหินก้อนหนึ่งและทางข้างหน้าที่เขาล้มไปนั่นก็คือ หน้าผา กุ๊กหนุ่มลืมตากว้างด้วยความตกใจและคิดไว้แล้วว่าเขาต้องตายแน่นอนเพราะหน้าผานี้ลึกพอสมควร ทันทีที่หล่นลงมาจนสุด เอารู้สึกได้ว่าพื้นมันนิ่มๆ และเขาก็รู้สึกเปียกๆที่แขนด้วย หลังจากที่เขาตัดสินใจว่าแขนหักแน่ เขาก็รู้สึกว่า เขาไม่เจ็บ ทำไมถึงไม่เจ็บล่ะ กุ๊กหนุ่มรีบหันไปมองพื้นดินที่เขาลุกขึ้นนั่งทันที เขาพบกับร่างสูงใหญ่ของโซโลนอนแน่นิ่งอยยู่ ในสมองของกุ๊กหนุ่มขาวไปหมด เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี แต่แล้วเข้าก็ได้ยินเสียงเรียก "ซัน...จิ" กุ๊กหนุ่มรีบคว้าข้อมือของโซโลเอาไว้ "ฉันอยู่นี่ อย่าพึ่งเป็นอะไรไปน่ะ ขอร้องล่ะ อย่าตายน่ะ" กุ๊กหนุ่มร้องไห้อีกครั้ง โซโลเห็นดังนั้นจึงหัวเราะเบาๆ "ฉันไม่รอดแล้วล่ะ...ฉันขอโทษที่ไม่ได้ดูแลนาย แค่กๆ" ยิ่งพูดยิ่งเหมือนลมหายใจของโซโลจะค่อยๆหายไปทีล่ะนิดทีล่ะนิด " หยุดพูดอะไรได้แล้ว นายต้องรอดน่ะ"กุ๊กหนุ่มได้แต่นั่งสิ้นหวังเพราะไม่มีใครรู้ว่าเขากับโซโลตกลงมาจากหน้าผา "ซันจิ...นายต้องมีชีวิตต่อไปน่ะ ฉันรักนาย..."สิ้นเสียงพูดของโซโล กุ๊กหนุ่มก็ได้แต่กอดร่างที่ไร้ลมหายใจของโซโลทันที กว่าเขาจะขึ้นมาข้างบนได้ก็ค่ำๆพอดี เพราะนามิเห็นว่าทั้งสอนคนยังไม่กลับซักทีจึงให้ลูฟี่กับช็อปเปอร์ไปตาม ลูฟี่ที่ทราบว่าโซโลเสียชีวิตไปแล้วก็สติหลุดทันทีส่วนช็อปเปอร์ก็ได้แต่ร้องไห้ เพราะตัวเขาเองก็ได้เเต่ยืนมองศพของเพื่อนเท่านั้น ถ้าเขาลงมาตามให้ไหวกว่านี้ โซโลก็คงไม่จากไป

...กลับมายังปัจจุบัน...

กุ๊กหนุ่มได้เเต่โทษตัวเองเพราะเขาเป็นต้นเหตุให้โซโลต้องตาย ก็ตัดสินใจเดินหน้าต่อไป ขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเดินไปที่ห้องครัวก็มีลมพัดผ่านร่างของกุ๊กหนุ่ม ทำให้กุ๊กหนุ่มหยุดเดินและหันกลับไปที่ทะเลอีกครั้ง "ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อไป ตามที่นายต้องการ ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ลาก่อน โซโล"พูดจบกุ๊กหนุ่มก็เดินไปทำอาหารให้ลูกเรือกิน โดยที่เขาจะตั้งมั่นในความรู้สึกของเจ้าเองต่อไป 
...จบ...

.................................................................................................................................


เป็นไงกันบ้างครับ ฝากติชมกันด้วยน่ะครับ อยากให้เเต่งเรื่องสั้นไหนอีกก็บอกได้น่ะครับ