fic one piece ดอกไม้ไฟของวันวาน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อเทศการดอกไม้ไฟได้พรากพวกพร้องของเขาไป เขาจะมีชีวิตต่อไปได้อย่างไร แต่เพราะมีสัญญาที่พวกเขาได้ให้คำสัญญากันไว้ ทำให้ชายหหนุ่มต้องก้าวต่อไป

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พวกเราก็จะยังเป็นเพื่อนกัน ทุกสิ่งทุกอย่าง พวกเราจะเก็บมันไว้ในใจเสมอ

แรงบัลดาลใจ(เพลงเพราะมากครับ)

เนื้อเรื่อง

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี พวกเราก็จะยังเป็นเพื่อนกัน ทุกสิ่งทุกอย่าง พวกเราจะเก็บมันไว้ในใจเสมอ

“ฉันกลับมาอยู่ที่นี่แล้ว ทุกคนคิดถึงฉันบ้างไหม ฉันอยากจะให้รู้ว่า สัญญาของพวกเรายังอยู่น่ะ” เสียงลูฟี่พูดขึ้นมามีสายลมพัดเอาความรู้สึกและพูดของลูฟี่จางหายไป

เมื่อ8ปีก่อน

หน้าโรงเรียนวันพีชวิทยาคม
แฟร้งกี้ อุซุปและบรู๊คยืนมองโรงเรียนอยู่ด้านหน้า จู่ๆกลุ่มอาคาอินุก็ปรากฏตัวขึ้น
“นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ก็คู่อริเก่าเรานี่เอง” พูดจบอาคาอินุก็เดินไปจับตัวอุซุป “ย้อนวันวานกันหน่อยดีกว่าไหม พวกแกเคยทำอะไรกลุ่มพวกเราไว้” พูดจบก็ต่อยอุซุปไปหนึ่งที “แก หยุดน่ะ” แฟร้งกี้ตั้งท่าจะไปช่วยเพื่อน “หึ ไม่มีหัวหน้ากลุ่ม พวกแกก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้หรอก เจียมตัวซะบ้างสิ” คิซารุเดินมาตรงหน้าของแฟร้งกี้ก่อนที่จะต่อยแฟร้งกี้ล้ม “ใครบอกล่ะ ว่าไม่มีหัวหน้ากลุ่มแล้วพวกแฟร้งกี้จะแพ้” เสียงปริศนาดังขึ้น ทำให้พวกแฟร้งกี้รีบหันไปมอง

























“ซันจิ!!!!” พวกแฟร้งกี้ตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน ซันจิเดินไปตรงหน้าอาคาอินุก่อนที่จะเตะปลิวไปทางอื่น คิซารุก็รีบตามอาคาอินุไปทันที “นายมาได้ไง” อุซุปรีบถามซันจิทันที “วันนี้ เป็นวันอะไรล่ะ นายจำไม่ได้หรือไง” ซันจิถามอุซุปกลับ “โย่โห่โห่ วันนี้เป็นวันที่10เดือนสิงหานี่ครับ” บรู๊คตอบแทนอุซุป “ใช่ อีก10นาทีก็จะถึงเวลาแล้ว” ซันจิพูดจบก็เดินไปที่ลานกว้างของโรงเรียนก่อนที่จะล้มตัวนอนตรงสนามหน้า ตรงที่ที่เขาเคยนอน พวกอุซุปเมื่อเห็นซันจิไปนอนก็ล้มตัวนอนข้างๆ






















































 

ปุ ปุ!!! บรึ้ม ปุ บรึ้ม ปัง!!!!!!





















 

เสียงดอกไม้ไฟดังขึ้น ทำให้พวกอุซุปรู้ทันทีว่าซันจิมานอนที่นี่ทำไม  พวกเขาลืมไปได้ไง ก็วันนี้น่ะ คือวันเทศการดอกไม้ไฟ เป็นวันสุดท้ายที่กลุ่มลูฟี่อยู่ครบทุกคน และเป็นวันแรกที่กลุ่มลูฟี่ต้องแยกทางเดินของแต่ล่ะคน















































ลูฟี่หัวหน้ากลุ่มนั้นไปทำร้านอาหาร โซโลเป็นปริศนาไปเลยว่าไปทำอะไร นามิก็ไปเป็นนักบัญชีของประเทศอื่น อุซปเป็นคนประดิษฐ์ของเล่นขาย ซันจิก็ไปเป็นพ่อครัว ช็อปเปอร์ไปเป็นหมอ โรบินไปเป็นครูสอนหนังสือ แฟร้งกี้เป็นคนสร้างรถ ส่วนบรู๊คเป็นนักร้อง ทุกคนแยกกันไปคนละทิศคนล่ะทาง แต่เมื่อ3ปีที่แล้ว แฟร้งกี้เจออุซุปกับบรู๊คเลยชวนมาอยู่ด้วย มาอยู่เหมือนเมื่อก่อน









































































ถึงแม้ดอกไม้ไฟจะสวยแค่ไหน แต่กลุ่มลูฟี่ไม่ครบก็ทำให้มีบรรยายกาศเงียบเหงามาก















































“เอ๋ ฉันมาทันดูดอกไม้ไฟด้วยหรอเนี่ย” เสียงนามิดังขึ้น

















ซันจิรีบออกไปรับทันที “นามิซัง ผมคิดถึงสุดๆเลย” ซันจิทำตาเป็นรูปหัวใจอย่างรวดเร็ว “ซานจิ เนื้อ” เสียงลูฟี่ตามมาอีกหนึ่ง “ลูฟี่!!!” พวกอุซุปรีบไปกอดลูฟี่ทันที “อ่า พวกนาย ฉันคิดถึงสุดๆเลย”เสียงช็อปเปอร์ตามมาอีก เมื่อช็อปเปอร์เห็นลูฟี่ก็รีบไปกอดทันที “แม้ ดอกไม้ไฟสวยจังเลย” เสียงโรบินดังขึ้นมาอีก “โรบินจาง” ซันจิรีบเปลี่ยนเป็นโรบินทันที “เจ้ากุ๊กหื่น ยังไม่เลิกนิสัยนี่อีกหรอ” เสียงโซโลดังขึ้นมา “โซโล!!!!” กลุ่มลูฟี่ตะโกนขึ้นมาเพราะคิดไม่ถึงว่าจะเจอ





































































































“ฮิฮิฮิ คราวนี้ พวกเราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วสิน่ะ”หลังจากที่กอดกันจนคลายความคิดถึงไปบ้างก็พากันมานอนดูดอกไม้ไฟกันต่อ “แต่พรุ่งนี้พวกเราก็จะต้องจากกันแล้วน่ะ” เสียงนามิพูดเตือนลูฟี่เล็กน้อย “ฉันมีความคิดดีๆ ไม่รู้ว่าทุกคนจะเห็นด้วยหรือเปล่า” ลูฟี่เสนอความคิดเห็นออกไป “ความคิดของนายงั้นหรอ แล้วมันคืออะไร” ซันจิที่สงสัยถามลูฟี่
“พวกเรามาทำงานที่เดียวกันเถอะ มาก่อตั้งร้านของพวกเราเองและออกไปผจญภัยด้วยกันเถอะน่ะ”ลูฟี่ลุกขึ้นก่อนที่จะยื่นหมัดไปข้างหน้า “ถ้าเห็นด้วย ให้เอาหมัดมาแตะกัน” ลูฟี่ยิ้มก่อนที่จะมองเพื่อนๆ “ก็เอาสิ ฉันไม่รู้จะไปไหนแล้วเหมือนกัน” โซโลลุกขึ้นก่อนที่จะยื่นหมัดไปแตะลูฟี่ “พวกเราก็เอาด้วย” ทุกคนยื่นหมัดไปแตะหมัดของลูฟี่และโซโลก่อนที่จะยิ้มออกมา “ว่าแต่ ร้านกับการพจญภัยที่ว่าคืออะไร” โรบินถามลูฟี่ “ร้านที่ว่าน่ะ คือร้านอาหาร ส่วนการผจญภัยนั้นก็คือ พวกเราจะร่วมต่อสู้ด้วยกัน ทำเหมือนเมื่อก่อนไง” ลูฟี่ตอบโรบิน










































































































“ลูฟี่ นายยังเก็บรูปไว้อยู่ไหม” เสียงช็อปเปอร์ถามลูฟี่ “อ่า ฉันเก็บไว้อย่างดี” ลูฟี่ยื่นรูปให้ช็อปเปอร์ดู โดยคนอื่นๆก็ชูรูปที่มีอยู่มาร่วมกันก่อนที่จะล้มตัวนอนดูดอกไม้ไฟต่อ



























































































 

กลับมาปัจจุบัน

“ใกล้จะได้เวลาแล้วสิน่ะ” ลูฟี่นั่งลงก่อนที่จะวางรูปไว้ข้างหน้า “ปีนี้พวกเราก็มาดูดอกไม้ไฟกันอีกสิน่ะ” พูดจบก็ล้มตัวนอนเพื่อรอดูดอกไม้ไฟ “สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม คงเป็นเพราะฉันได้ดูอยู่คนเดียวสิน่ะ” ลูฟี่พูดจบก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา























































































 

เมื่อวันที่10เดือนสิงหาคม เมื่อ6ปีก่อน

“เอ๋!!!!!!! ลูฟี่ไม่สบาย” เสียงของกลุ่มลูฟี่ตกใจเป็นอย่างมากที่ลูฟี่ไม่สบาย “แล้ววันนี้จะดูดอกไม้ไฟได้ไหมเนี่ย” เสียงนามิถามช็อปเปอร์ “ไม่ได้หรอก”ช้อปเปอร์ตอบนามิก่อนที่จะหันมาดูลูฟี่ “ไปเถอะ ฉันฝากดูด้วยน่ะ” ลูฟี่ที่ไม่อยากให้เพื่อนอดดูดอกไม้ไฟก็เอ่ยไล่ออกไปดู “เอางั้นก็ได้ พวกเราจะรีบกลับมาน่ะ” พวกโซโลรีบไปดูดอกไม้ไฟ เพื่อที่จะได้รีบกลับมาดูลูฟี่










































































แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!!!!!!!!










เมื่อกลุ่มของอาคาอินุมาพอดี ทำให้ทั้งสองกลุ่มประทะกัน สรุปกลุ่มลูฟี่ชนะ








































แต่!!




















อาคาอินุไม่ยอมเลิกลาได้ขับรถชนกลุ่มของโซโลทำให้สมาชิกทั้งหมดก็จบชีวิตลง

































































ลูฟี่ที่ทราบข่าวพวกพ้องจากวี่วี่ก็รีบไปดูทันที เมื่อพบสภาพทุกคนก็ได้แต่นั่งร้องไห้จนลูฟี่กลับไปที่บ้านและพบบันทึกของทุกคนทำให้ลูฟี่ต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไป

กลับมายังปัจจุบัน

ปุ ปุ!!! บรึ้ม ปุ บรึ้ม !!!!!!

เสียงดอกไม้ไฟทำให้ลูฟี่หลุดจากภวังค์ ชายหนุ่มมองดูดอกไฟแบบเงียบๆ
































































แต่ทุกอย่างกลับไม่เงียบอย่างที่ชายหนุ่มคิด






























































“ลูฟี่ ดูดอกไม้ไฟสิ สวยมากเลยน่ะ” เสียงของนามิดังขึ้น







ทำให้ลูฟี่รีบลุกและหันไปมองต้นเสียงทันที ทันทีที่เห็นนั้นคือร่างของนามิและพวกพ้องอยู่กันครบทุกคน “ทุกคน!!!” ลูฟี่รีบตะโกนเรียกก่อนที่จะวิ่งไปหา “พวกเรามาลาน่ะ สัญญาของพวกเราจะสมบูรณ์ทุกหน้าร้อน และดอกไม้ไฟน่ะ” เสียงโซโลบอกลูฟี่







ลูฟี่ได้แต่ร้องไห้ เพราะตอนนี้เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย “ฉันเจอพวกนายแล้ว ฉันขอบคุณพวกนายมากเลยน่ะ ฉันขอสัญญาว่าจะรักษาสัญญาให้ดีที่สุด” ลูฟี่ตะโกนสุดเสียงเพื่อให้เพื่อนๆของเขามั่นใจและจากไปโดยไม่กังวัลอะไร






































































“ ลาก่อนลูฟี่” เสียงสุดท้ายของพวกพ้องก็จบลง
 

ขอบคุณ ที่ไม่รั้งพวกเราไว้ ขอบคุณที่เข้าใจพวกเรา และขอบคุณที่มอบความรักให้กับพวกเราน่ะ ลูฟี่


หลังรูปภาพได้มีข้อความปรากฏขึ้นเพื่อขอบคุณเป็นครั้งสุดท้าย