ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : มิตรภาพและความทรงจำ บทที่2
ณ บ้านตระกูลชิบะ
"ทาเครุ!!!!" เสียงตะโกนเรียกชื่อนายท่านเเห่งบ้านชิบะดังขึ้น พร้อมกับร่างชายวัย30ที่ตอนนี้กระโดดกอดเจ้าของชื่อเรียบร้อยแล้ว เล่นเอาทาเครุแถบตกบันลังค์เลยทีเดียว
"มาแล้วหรอ คิง ว่าแต่นายออกไปก่อนได้ไหม" ทาเครุเอ่ยบอกก่อนที่จะประครองตัวนั่งดีๆ
"โทษทีนะ ที่หัวหน้าทีมเราออกจะไม่ขี้อาย" เสียงของนตซังเอ่ยขอโทษพวกชินเคนเจอร์ดังขึ้นพร้อมกับที่เขาโค้งตัวเล็กน้อย
"คิดถึงจังเลย โซจิ!" จิอากิกระโดดกอดข้างหลังชายหนุ่ม พร้อมกับแอบมองเอียนไปด้วย
"ลงมาเลยนะ จิอากิ" เอียนจ้องมองแบบจะกินเลือดกินเนื้อจิอากิกันเลยทีเดียว
"เปลี่ยนจากคนสำคัญ เป็นแฟนหรือยังหรอ" มาโกะกระซิบถามเอมี่
"ยังเลย รู้สึกจะปากเเข็งทั้งคู่นะ" เอมี่ตอบพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย
"อุจจี้ เป็นไงบ้างไม่ได้เจอตั้งนาน" เกนตะทักทายอดีตเด็กเเสบที่เขาเคยดูเเล
"สบายดีขอรับ ท่านเกนตะ แล้วท่านเป็นไงบ้าง" อุซึเซมิมารุถามกลับ
"ร้านซูซิฉันยังเหมือนเดิม ฉันเองก็เหมือนกัน" เกนตะตอบ
"เอาละ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า" ทาเครุเตือน
"โถ่ นายท่าน พวกเราไม่ได้เจอกันมา10ปีแล้วนะ ขอให้ทักทายกันก่อนก็ไม่ได้" ไดโกะล้อเลียนทาเครุ
"ไม่ไหวเลยนะพวกนาย เเค่นี้ก็คิดถึงกัน" ริวโนะสุเกะพูดแซวแต่ตัวเขากลับอยู่ใกล้นตซังเเถบจะติดกันเลย
"ว่าแต่เขา นายก็คิดถึงไม่ใช่หรือไง" เอียนแซวพร้อมกับแกะจิอากิให้ออกจากหลังโซจิ
"จริงสิไปเที่ยวกันไหม เรื่องศัตรูไว้ก่อนก็ได้ เราไปเที่ยวกัน" ไดโกะออกความคิดเห็น
"แล้วจะไปเที่ยวที่ไหนหรอค่ะ" โคโตฮะถามกลับด้วยความสนใจ
"ไม่เห็นต้องถาม สวนสนุกไง เรามาทดสอบความกล้าโดยการเข้าบ้านผีสิงกัน" ไดโกะตอบ
"เอาจริงหรอคิง" นตซังที่กลัวผีก็ถามด้วยความหวั่นๆ
"นั่นสิคิง อย่าลืมนะ มีคนแพ้บ้านผีสิงอยู่" โซจิพูดพร้อมกับหันไปมองทาเครุ
"ก่อนไปเที่ยวก็กินข้าวก่อนสิ เดี๋ยวทำให้กิน" มาโกะบอกกับทุกคน
(อันนี้สิ น่ากลัวกว่าเข้าบ้านผีสิงอีก) ทุกคนคิดในใจพร้อมกัน
"ไม่ได้หรอก เราต้องรู้ข้อมูลศัตรูก่อน ไม่งั้นถ้าพวกเราเจออาจแย่ได้" ทาเครุออกความคิดเห็น
"ก็จริงนะขอรับ ท่านคิง" อุจจี้เสริม
"ศัตรูที่พวกเราเจอ มันบอกว่ามันเป็นอายากาชิ ความสามารถของมัน สามารถใช้พลังอักษรได้" เอียนเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นขึ้นมา
"มันได้บอกชื่อไหม" ริวโนะสุเกะถาม
"โฮเนะ มันบอกงั้นแหละ" เอมี่ตอบ
"โฮเนะ ดึงกระดูกหรอ" โคโตฮะถามกลับ
"ใช่ มันสามารถดึงกระดูกได้ ผลของมันก็จะทำให้เราเอื่อยๆละนะ" โซจิตอบ
"แสดงว่าเก่งพอตัวเลยสินะ พวกนายถึงเอาชนะไม่ได้" เกนตะถาม
"พวกกระผมไม่เคยสู้กับพลังอักษร เลยไม่รู้จะสู้ยังไง พลังพวกกระผมทำอะไรมันไม่ได้เลยขอรับ" อุซึเซมิมารุตอบ
"แบบนี้ก็แย่เลยสิ แต่ฉันคิดว่าแค่พลังอักษรคงเอาชนะมันไม่ได้แน่" จิอากิแสดงความคิดเห็น
"ทำไมละ" โซจิถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้สิ มันคิดได้แบบนี้นี่" จิอากิตอบด้วยความกวนๆ
"เราคงต้องรวมพลังกัน ศัตรูคร่าวนี้เก่งจริงๆนะ ขนาดพวกกาบุทีร่ายังแพ้เลย" นตซังบอกกับทุกคน
"กาบุทีร่าเนี่ย พวกไดโนเสาร์สินะ มันขยายร่างด้วยหรอ" ริวโนะสุเกะถาม
"ใช่" เหล่าเคียวริวตอบพร้อมกัน
"ศัตรูคร่าวนี้ท่าจะเก่งจริง ยังไงพวกเราคงต้องวางแผนดีๆ พวกนายพักผ่อนกันตามสบายเลยนะ" ทาเครุบอกก่อนที่จะกลับมาใช้ความคิดต่อ
"แน่นอน ขอรบกวนด้วยละ" ไดโกะตอบก่อนที่จะยิ้ม
"บอย...เราอยู่เหมือนเดิมนะ" เอียนหันไปบอกโซจิ
"ไม่มีทาง ขืนอยู่ร่วมห้องกับนายผมก็ไม่ได้นอนทั้งคืนนะสิ" โซจิปฎิเศษ
"ไปนอนกับฉันก็ได้นะ" จิอากิพูดจบก็ยิ้มแบบมีเล่นัย
"ไม่ต้องเลยนะนายนะ รู้นะว่าจะทำอะไร" เอียนบอกกับจิอากิด้วยความหึง
"ผมนอนกับนตซังนี่แหละ ปลอดภัยสุดแล้ว" โซจิบอกก่อนที่จะเดินไปหานตซัง
"แล้วแต่เลยนะบอย/โซจิ" เอียนกับจิอากิพูดพร้อมกัน
"ให้ตายเถอะ ที่นี้อันตรายจริงๆ" โซจิบ่นพึมพำๆก่อนที่จะเดินกลับห้องพักตัวเอง
"ทาเครุ!!!!" เสียงตะโกนเรียกชื่อนายท่านเเห่งบ้านชิบะดังขึ้น พร้อมกับร่างชายวัย30ที่ตอนนี้กระโดดกอดเจ้าของชื่อเรียบร้อยแล้ว เล่นเอาทาเครุแถบตกบันลังค์เลยทีเดียว
"มาแล้วหรอ คิง ว่าแต่นายออกไปก่อนได้ไหม" ทาเครุเอ่ยบอกก่อนที่จะประครองตัวนั่งดีๆ
"โทษทีนะ ที่หัวหน้าทีมเราออกจะไม่ขี้อาย" เสียงของนตซังเอ่ยขอโทษพวกชินเคนเจอร์ดังขึ้นพร้อมกับที่เขาโค้งตัวเล็กน้อย
"คิดถึงจังเลย โซจิ!" จิอากิกระโดดกอดข้างหลังชายหนุ่ม พร้อมกับแอบมองเอียนไปด้วย
"ลงมาเลยนะ จิอากิ" เอียนจ้องมองแบบจะกินเลือดกินเนื้อจิอากิกันเลยทีเดียว
"เปลี่ยนจากคนสำคัญ เป็นแฟนหรือยังหรอ" มาโกะกระซิบถามเอมี่
"ยังเลย รู้สึกจะปากเเข็งทั้งคู่นะ" เอมี่ตอบพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย
"อุจจี้ เป็นไงบ้างไม่ได้เจอตั้งนาน" เกนตะทักทายอดีตเด็กเเสบที่เขาเคยดูเเล
"สบายดีขอรับ ท่านเกนตะ แล้วท่านเป็นไงบ้าง" อุซึเซมิมารุถามกลับ
"ร้านซูซิฉันยังเหมือนเดิม ฉันเองก็เหมือนกัน" เกนตะตอบ
"เอาละ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า" ทาเครุเตือน
"โถ่ นายท่าน พวกเราไม่ได้เจอกันมา10ปีแล้วนะ ขอให้ทักทายกันก่อนก็ไม่ได้" ไดโกะล้อเลียนทาเครุ
"ไม่ไหวเลยนะพวกนาย เเค่นี้ก็คิดถึงกัน" ริวโนะสุเกะพูดแซวแต่ตัวเขากลับอยู่ใกล้นตซังเเถบจะติดกันเลย
"ว่าแต่เขา นายก็คิดถึงไม่ใช่หรือไง" เอียนแซวพร้อมกับแกะจิอากิให้ออกจากหลังโซจิ
"จริงสิไปเที่ยวกันไหม เรื่องศัตรูไว้ก่อนก็ได้ เราไปเที่ยวกัน" ไดโกะออกความคิดเห็น
"แล้วจะไปเที่ยวที่ไหนหรอค่ะ" โคโตฮะถามกลับด้วยความสนใจ
"ไม่เห็นต้องถาม สวนสนุกไง เรามาทดสอบความกล้าโดยการเข้าบ้านผีสิงกัน" ไดโกะตอบ
"เอาจริงหรอคิง" นตซังที่กลัวผีก็ถามด้วยความหวั่นๆ
"นั่นสิคิง อย่าลืมนะ มีคนแพ้บ้านผีสิงอยู่" โซจิพูดพร้อมกับหันไปมองทาเครุ
"ก่อนไปเที่ยวก็กินข้าวก่อนสิ เดี๋ยวทำให้กิน" มาโกะบอกกับทุกคน
(อันนี้สิ น่ากลัวกว่าเข้าบ้านผีสิงอีก) ทุกคนคิดในใจพร้อมกัน
"ไม่ได้หรอก เราต้องรู้ข้อมูลศัตรูก่อน ไม่งั้นถ้าพวกเราเจออาจแย่ได้" ทาเครุออกความคิดเห็น
"ก็จริงนะขอรับ ท่านคิง" อุจจี้เสริม
"ศัตรูที่พวกเราเจอ มันบอกว่ามันเป็นอายากาชิ ความสามารถของมัน สามารถใช้พลังอักษรได้" เอียนเป็นคนเริ่มเปิดประเด็นขึ้นมา
"มันได้บอกชื่อไหม" ริวโนะสุเกะถาม
"โฮเนะ มันบอกงั้นแหละ" เอมี่ตอบ
"โฮเนะ ดึงกระดูกหรอ" โคโตฮะถามกลับ
"ใช่ มันสามารถดึงกระดูกได้ ผลของมันก็จะทำให้เราเอื่อยๆละนะ" โซจิตอบ
"แสดงว่าเก่งพอตัวเลยสินะ พวกนายถึงเอาชนะไม่ได้" เกนตะถาม
"พวกกระผมไม่เคยสู้กับพลังอักษร เลยไม่รู้จะสู้ยังไง พลังพวกกระผมทำอะไรมันไม่ได้เลยขอรับ" อุซึเซมิมารุตอบ
"แบบนี้ก็แย่เลยสิ แต่ฉันคิดว่าแค่พลังอักษรคงเอาชนะมันไม่ได้แน่" จิอากิแสดงความคิดเห็น
"ทำไมละ" โซจิถามด้วยความสงสัย
"ไม่รู้สิ มันคิดได้แบบนี้นี่" จิอากิตอบด้วยความกวนๆ
"เราคงต้องรวมพลังกัน ศัตรูคร่าวนี้เก่งจริงๆนะ ขนาดพวกกาบุทีร่ายังแพ้เลย" นตซังบอกกับทุกคน
"กาบุทีร่าเนี่ย พวกไดโนเสาร์สินะ มันขยายร่างด้วยหรอ" ริวโนะสุเกะถาม
"ใช่" เหล่าเคียวริวตอบพร้อมกัน
"ศัตรูคร่าวนี้ท่าจะเก่งจริง ยังไงพวกเราคงต้องวางแผนดีๆ พวกนายพักผ่อนกันตามสบายเลยนะ" ทาเครุบอกก่อนที่จะกลับมาใช้ความคิดต่อ
"แน่นอน ขอรบกวนด้วยละ" ไดโกะตอบก่อนที่จะยิ้ม
"บอย...เราอยู่เหมือนเดิมนะ" เอียนหันไปบอกโซจิ
"ไม่มีทาง ขืนอยู่ร่วมห้องกับนายผมก็ไม่ได้นอนทั้งคืนนะสิ" โซจิปฎิเศษ
"ไปนอนกับฉันก็ได้นะ" จิอากิพูดจบก็ยิ้มแบบมีเล่นัย
"ไม่ต้องเลยนะนายนะ รู้นะว่าจะทำอะไร" เอียนบอกกับจิอากิด้วยความหึง
"ผมนอนกับนตซังนี่แหละ ปลอดภัยสุดแล้ว" โซจิบอกก่อนที่จะเดินไปหานตซัง
"แล้วแต่เลยนะบอย/โซจิ" เอียนกับจิอากิพูดพร้อมกัน
"ให้ตายเถอะ ที่นี้อันตรายจริงๆ" โซจิบ่นพึมพำๆก่อนที่จะเดินกลับห้องพักตัวเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น