ก่อนที่มันจะสาย เก่ง เซน

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนรัก วันของริท

....................เมื่อสองวันก่อน
วันนี้ไอ่เก่งมันหายไปไหนหัวไปไหนของมันหวะ เรียนก็ไม่มาเรียน 
โทรสับก็ไม่รับสาวเล็กสาวใหญ่ต้องมารุมถามหาที่กูอยู่นั้นแหละ งานโปรเจคเเพทย์จะทำเสร็จไหมหวะเนี้ย = = อาจารย์เเก่ๆคนนั้นก็เร่งอยู่นั้นแหละ แก่แล้วไม่รู้จักแก่!! วุ้วว ริทพร้ำบ่นไปเรื่อยๆ และจากนั้นริทก็โทรหาเก่ง                
' สายเรียกออก BFF '           
'เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ the number you have call not available at this time.......'     มันไปตายที่ไหนของมันหวะไอ่เก่ง จะไปหาที่หอดีไหมเนี้ย ?  
และแล้วริทก็ตัดสินใจขับรถบีเอ็มw ไปหาเก่งที่หอ 
'knockๆๆๆๆ เก่งอยู่ไหมหวะ .....ไอ่เก่งอยู่ไหมหวะเปิดประตูดิ๊ กูริทเอง ' เสียงภายในห้องเงียบมาก ใจหนึ่งผมก็กลัวว่าไอ่เก่งมันจะไม่อยู่ในห้อง หรือว่ามันจะเป็นอะไรไป อีกใจก็กลัวว่าคนอื่นจะรำคาญ 'เป็นห่วงมันจังเลยหวะ' ถ้ามหาลัยมีรางวัลเพื่อนดีเด่นกูคงได้รับได้แล้วแหละ 
'ก่อก.....' ริทลองเปิดประตูเข้าไป ประตูไม่ได้ล๊อก กลิ่นของแอลกอฮอลลอยฟุ้งกระจายไปเต็มห้อง 
ห้องที่เคยสะอาดสะอานกลับรกและเต็มไปด้วย ขวดเบียร์ 
'เก่งมึงเป็นขนาดนี้เลยหรอ' ผมคิดในใจ พอกวาดสายตาไปได้เรื่อยๆ 
ผมก็มองไปเห็นรูปเก่งและเกรซที่วางอยู่บนหัวเตียงนั้นทำให้ผมรู้สึกเเปรบๆ 
ร่างกายเก่งที่เปื่อยเปล่าเหลือแต่เพียง บอกเซอร์ที่ผมซื้อให้มันเป็นของขวันวันคริตมาสปีที่แล้ว 
เห็นแล้วผมก็ดีใจที่เห็นเพื่อนที่เรารักที่สุดใส่บอกเซอร์ที่เราซื้อให้ ถึงแม้มันจะบ่นว่าลายกากเกรียนเกินไปก็ตาม 
ดวงตาที่ปิดแน่นิ่ง ริมฝีปากสีชมพู และเรือนร่างที่ขาวชมพูดังไข่มุก 
ผมเริ่มนั่งลงที่ขอบเตียงสายตายังคงจับจ้องที่เพื่อนคนนี้ 
มือผมเคลื่อนไปลูบหัวเขาโดยอัตโนมัติเหมือนมีอะไรบางอย่างในใจที่ผมพูดออกมาไม่ได้สั่งในผมทำให้สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด 
" เก่งกูอยู่กับมึงแล้วนะ มึงไม่เป็นไร กูจะเคียงข้างมึงตลอด ถึงแม้มึงจะเจ็บจะร้องไห้ มึงก็ยังมีกู มีบ่าที่กูคอยต้อนรับมึงอยู่เสมอ กูจะเป็นเพื่อนที่ดีและคอยดูแลมึงเสมอ มึงเจ็บกูเจ็บ มึงทุกข์กูทุกข์ กูขอโทษ....... " 
ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำลงไปมันคืออะไร และผมต้องการอะไรกันแน่ น้ำตาผมเริ่้มไหลสายตาของเขาช่างอ่อนโอนเหลือเกิน ถึงแม้เขาจะยังคงหลับไหลก็ตาม สำหรับผมถ้าหากชีวิตนี้ผมขาดเขาไปผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร 

ทันใดนั้นเก่งก็ละเมอขึ้นมาเอามือไปจับมือริท เก่งคงคิดว่ามือของริทเป็นมือถือ 
" โหล ไอ่ริทวันนี้ไปแดกเหล้ากับกูอีกได้ไหมหวะ .....................เออเเดกขวดเดียวเอง"   
แล้วเก่งก็หลับไปอีกรอบ ผมตกใจมากผมคิดว่ามันพูดกับผมจริงซะอีก ผมเริ่มปล่อยมือเก่งแล้วจัดห้องให้เขาอย่างเรียบร้อย แต่ยิ่งผมยิ่งเห็นรูปเก่งกับเกรซ มันก็ยิ่งทำให้ผมยิ่งทุกข์ แต่คนอย่างผมจะทำยังไงได้ ผมคิดว่าผมต้องกลับผมจึงทิ้งโน้ตไว้ให้เก่งข้างๆกาย 'เพื่อนรักมึงมีอะไรก็มาหากูได้ พูดคุยกับกูได้ มึงอย่าเก็บมันไว้คนเดียว มึงยังมีกูเสมอ'  ลงชื่อ 'ริท' ผมคงต้องปล่อยให้มันนอนพักผ่อนต่อไปทั้งที่อีกใจผมก็อยากปลุกมันขึ้นมา แต่อีกใจที่ผมเป็นห่วงมันมากกว่าที่มันเป็นห่วงตัวเองบอกผมว่า ให้ปล่อยมันหลับไปคงจะดีกว่า และแล้วริทก็ขับรถออกจากหอ และโทหาพี่โต่โน
" ฮาโหลพี่โน่ พี่รู้ไหมว่าตอนนี้ไอ่เก่งมันเลิกกับน้องเกรซแล้ว "
" ว่าไปเรื่อยจริงหรอหวะ "
" จริงๆพี่ "
" ละตอนนี้มันอยู่ไหน แล้วมันเป็นไงมั้ง "
" มันหลับอยู่ครับพี่ ผมเพิ่งไปหอมันมา ขวดเบียร์เต็มพื้น "
" เออหรอหวะ! เดียวพี่จะลองโทรหามันละกัน พี่ขึ้นเครื่องก่อนนะพี่จะไปเชียงใหม่แล้ว "
" โอเคพี่โชคดี "





TO BE CONTINUE

ใครงง กลับไปอ่านตอนที่หนึ่งและสองด้วยนะครับ ^ ^

เม้นและโหวตขอกำลังใจด้วยนะครับผม

ขอบคุณครับ