วิจารณ์นิยายโดยมาจะกล่าวบทไป...

ลำดับตอนที่ #2 : วิจารณ์นิยาย-The first kiss. คือเราสองคน

ABCD Commet โดย มาจะกล่าวบทไป...

เรื่อง :: The first kiss. คือเราสองคน

ผู้แต่ง :: New species yaoi

ก่อนอื่นมาแนะนำตัวกันก่อน ชื่อมุกนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่วิจารณ์อย่างเป็นทางการเรื่องแรก ไม่ว่าจะเป็นข้อติ-ชมก็อยากให้นำไปปรับใช้ค่ะ ทุกจุดวิจารณ์ให้อย่างจริงใจไม่มีอคติ หรือเข้าข้างใดๆ ผิดคือผิด ถูกคือถูก อาจจะแรงไปบ้างก็ขออภัยนะคะ ขอให้เปิดใจรับฟังและนำไปปรับใช้ รับรองว่าได้ประโยชน์ไม่มากก็น้อยค่ะ

เอาล่ะ ถ้าพร้อมแล้วก็มาเริ่มกันเลยจ้า~

(ถ้าพบคำผิดขอให้อ่านข้ามๆ มันไปเถอะค่ะ มุกอาจจะไม่ได้อ่านทวนหลายรอบนัก ขออภัยในความไม่รอบคอบ)

-         ชื่อเรื่อง (8/10)

จริงๆ แล้วชื่อเรื่องไม่ได้ขัดกับเนื้อเรื่องเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่หักคะแนนเล็กน้อย ชื่อเรื่องภาษาไทย กับภาษาอังกฤษเพราะมันขัดกันไปนิด ไม่ค่อยเข้ากัน เท่าไหร่

-         ตัวละคร (10/20)

ตรงนี้ขอหักคะแนนเยอะหน่อยนะคะ สำหรับการเปิดเรื่องตัวละครก็เยอะพรึ่บพรั่บแล้ว แต่ยังไม่มีการนำเสนอให้แต่ละตัวละครเตะตาคนอ่านเลยค่ะ ช่วงตอนแรกๆ มุกขอสารภาพเลยว่าใครเป็นใครก็ไม่รู้ โอเค มีพ่อ มีแม่ของทั้งสองฝ่ายที่แต่งงานกัน ฝ่ายพ่อมีลูกติด 3 คน ฝ่ายแม่เองก็มีลูกติดอีก 1 คน นอกจากนี้ยังไม่เหล่าเพื่อนๆ หรือแม้กระทั่งคนงานในบ้านอีก บลา บลา บลา

แต่หลายๆ คนดูเหมือนจะพูดคล้ายๆ กันไปหมด ไม่มีการบรรยายอย่างเด่นชัดว่าตรงนี้ใครพูด แล้วตรงนั้นใครตอบ (ตรงนี้จะขอพูดในส่วนของเนื้อเรื่องนะคะ)

สรุปคือตัวละครยังจืดชืดค่ะ แม้จะมีเอกลัษณ์เฉพาะตัว แต่ดูเหมือนบรรยายบ้างเป็นบางคราวว่านิสัยแบบนั้น แบบนี้ แต่คน 2 คนที่คุยกัน คนหนึ่งนิสัยหนึ่ง อีกคนก็นิสัยอีกแบบไปเลย แต่การพูดกลับไม่แตกต่างกันนัก อย่างเช่นพี่ชายคนโตผู้เคร่งขรึม เอาเข้าจริงพูดเป็นต่อยหอยเลยทีเดียว แถมยังขี้กวน ความเผด็จการโอเคค่ะ แต่ดูจะติดกวนไปนิด แบบนี้กลายเป็นนิสัยของตาคนรองไปแล้วนะ การมีตัวละครมากๆ อยากให้ระวังจุดนี้เป็นพิเศษค่ะ บุคลิกแต่ละแบบของตัวละครจะเป็นจุดดึงดูดคนอ่านได้ดีเลยทีเดียว

-         เนื้อเรื่อง (20/30)

ส่วนของเนื้อเรื่องไม่มีอะไรให้หักคะแนนมากนักค่ะ พล็อตเรื่องค่อนข้างจะเป็นพล็อตลาด แต่ก็นำเสนอได้โอเคทีเดียว เพียงแต่จะหักคะแนนเยอะหน่อยตรงที่บางครั้งก็บรรยายเอื่อยเฉื่อยเกินไป ในขณะที่บางครั้งกลับรวบรัดเกินไปซะอย่างนั้น ทำให้บางประโยคดูไม่เป็นธรรมชาติ เหมือนจะพยายามให้ภาษาออกมาสวยจนแปลก เช่น

ผมเอ๋ยถามพ่อเลี้ยงผม  ลุงพงศษ์นักธุรกิจพันล้าน มือดีอันดับต้นๆของเมืองไทย

ที่มีธุรกิจ ทั้งในและนอกประเทศ   แต่ด้วยเหตุใดมิทราบถึงได้มาตกหลุมรักแม่ผมที่เป็นเจ้าของร้านอาหาร

เล็กๆแห่งหนึ่ง  ย่านแหล่งท่องเที่ยวทางเชียงใหม่

*สีแดง-คำผิด

*สีชมพู-คำที่ไม่แน่ใจว่าผู้เขียนต้องการเขียนว่าอย่างไรกันแน่

จากตรงนี้ไม่ต้องบอกว่าคุณพ่อเลี้ยงมีธุรกิจใน-นอกประเทศหรือเปล่า เพราะเหตุการณ์ต่อจากนี้จะพูดถึงธุรกิจของคุณพ่อเลี้ยงว่าเป็นอย่างไร หรือถ้าจะพูดถึงธุรกิจก็ควรจะมีมากกว่านี้ เหมือนแค่เกริ่นนิดหน่อยก็หายไปแล้ว อ้าว! แอบค้าง

และจุดสำคัญ “เหตุใดมิทราบถึงได้มา” แน่นอนว่ามันอาจจะแปลกนิดหน่อยหากคุณแม่จะตกหลุมรักใครสักคน แต่เหมือนว่าประโยคนี้จะแฝงความประหลาดใจ อิจฉา ประมาณว่า 2 คนนี้ไม่น่าจะตกหลุมรักกันทำนองนี้ค่ะ อ่านแล้วรู้สึกว่ามันไม่เป็นธรรมชาติ และอาชีพของคุณแม่ก็ไม่ต้องบอกหรอกค่ะว่าอยู่ที่จังหวัดไหน จบแค่ร้านอาหารเล็กๆ เป็นอันรู้เรื่องค่ะ

เมื่อพูดถึงความไม่เป็นธรรมชาติของประโยคแล้ว มาพูดถึงอาการพิเศษของตัวละครที่หยั่งรู้อนาคตกันดีกว่าค่ะ เช่น

ผมเพ่งมองเจ้าของใบหน้าขาวใส  ริมฝีปากหนาได้รูป  คิ้วเข้ม  จมูกโด่ง  นัยย์ตาดุ   รูปร่างสูงใหญ่

บุคลิกดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุ  ใบหน้าของชายหนุ่มเรียบเฉย  แม้ยามที่ผมยกมือไหว้ เขาเพียงแค่พยักหน้ารับ

*สีฟ้าคราม-ประโยคที่ผิดธรรมชาติ

อ่านประโยคนี้แล้วแปลกไหมคะ? ยังไม่รู้เลยว่าเขาอายุเท่าไหร่ แต่รู้แล้วว่าบุคลิกเขาเกินอายุ โอเค ตัวละครอาจจะรู้มาก่อนว่าชายคนนี้อายุเท่าไหร่ แต่อย่าลืมนะคะว่าคนอ่านเป็นคนที่ไม่รู้อะไรเลยแล้วเข้ามาอ่านนิยายของเรา ทุกตัวอักษรของเราเป็นทางที่จะนำพาเขาไป เขาจะค่อยๆ เรียนรู้ และจดจำเส้นทางตามที่เราบอก ตรงนี้บอกว่าเกินอายุ แล้วเกินยังไง เขาดูเหมือนอายุเท่าไหร่ แล้วจริงๆ แล้วเขาอายุเท่าไหร่ คำถามมากมายจะประเดประดังเข้ามาในหัวทันที ตรงนี้ถ้าบอกแต่แรกเลยว่า

“เขาดูเป็นผู้ใหญ่เกินอายุทั้งที่จริงๆ แล้วเขาอายุแค่ 21”

ต่อไปเป็นการใช้คำซ้ำที่มากจนเกินไปทำให้เหมือนประโยคคล้ายกับเดจาวู

พร้อมเดินไปนั่งลงที่โซฟากลางบ้านที่คุณลุงพงศษ์นั่งอยู่

ลองเปลี่ยนเป็น

พร้อมเดินไปนั่งลงบนโซฟาที่คุณลุงนั่งอยู่

          คำภาษาไทยมีมากมายค่ะ ความหมายเหมือนกัน แต่คำต่างกัน ทั้ง “ที่” และ “บน” เป็นคำระบุตำแหน่งทั้ง 2 คำ แต่เมื่อเลือก “บน” มาใช่เพิ่มทำให้คำดูหลากหลาย และสวยงามขึ้นค่ะ

การเว้นวรรค รวมไปถึงการขึ้นบรรทัดใหม่ยังไม่ถูกต้องนะคะ การเว้นวรรค เว้นเป็นเคาะสเปคบาร์เพียงครั้งเดียวเท่านั้นพอค่ะ ส่วนการเว้นวรรค หากอยากจะเว้น 1 ครั้งทุกๆ การขึ้นบรรทัดใหม่สามารถทำได้ค่ะ เพียงแต่เว้น 1 บรรทัดสำหรับบรรทัดใหม่ และเว้น 2-3 บรรทัดสำหรับย่อหน้าใหม่

            อะไรทำให้เขาเป็นแบบนี้......แค่สบตากับผู้ชายนัยย์ตาดุคนนี้ 

            “หวัดดีฮะ ผมอานนท์” ผมเอ๋ยทักทายทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา 

อ่ะโห!!! อะไรจะเว้นเยอะขนาดนี้? ทั้งๆ ที่เป็นย่อหน้าเดียวกัน แต่เว้นจนดูเหมือนขึ้นย่อหน้าใหม่ เปลี่ยนเหตุการณ์ไปแล้วซะอย่างนั้น แบบนี้จะทำให้สับสนนะคะว่า อ้าว! ยังคุยกันอยู่ แต่ทำไมเว้นเยอะจัง ลองดูแบบนี้นะคะ

อะไรทำให้เขาเป็นแบบนี้......แค่สบตากับผู้ชายนัยย์ตาดุคนนี้ 

“หวัดดีฮะ ผมอานนท์” ผมเอ๋ยทักทายทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา

กลัวร่างสูงตรงหน้าเห็นใบหน้าที่แดงก่ำ  มันน่าอายจะตาย

เว้นแบบนี้ผู้อ่านจะเข้าใจได้เลยว่า เว้นประมาณนี้คือยังเป็นเหตุการณ์เดิมนะ ที่เว้นเพื่อให้รู้ว่าอยู่คนละบรรทัดเท่านั้น

และอีกอย่างที่ควรใช้ในการเขียนนิยายคือ “หลัก 3” เพื่อความสวยงามที่ไม่ทำให้ดูรกจนเกินไปควรใช้สัญลักษณ์ต่างๆ เพียงแค่ 3 เท่านั้นค่ะ ไม่ควรเกินจากนี้

อึ้ง..................กิมกี่

"อ้ากกกกกกกกก   ไอ้นนท์อยากตาย" ผมตะโกนสุดเสียงหลังที่ได้ยิน

อึ้ง... กิมกี่

"อ้ากกก ไอ้นนท์อยากตาย" ผมตะโกนสุดเสียงหลังที่ได้ยิน

แบบล่างดูโอเคกว่าใช่ไหมคะ? ไม่ว่าจะลากเสียงยาวขนาดไหน การที่มากเกินไปจะทำให้ดูรกได้ค่ะ

และเรื่องสุดท้ายคือการเล่าเรื่องของตัวละคร การใช้สรรนามบุรุษที่ 1 คือตัวผู้เล่า เล่าเรื่องตัวเองข้อดีคือเราจะบรรยายได้ง่ายว่าตัวละครนั้นรู้สึกอย่างไร แต่ข้อเสียคือไม่สามารถบอกได้ว่าตัวละครอื่นๆ รู้สึกอย่างไร เพราะไม่ใครมีญาณวิเศษหยั่งรู้ความคิดคนอื่นได้ การแก้ปัญหาของนักเขียนหลายๆ คนก็คือเปลี่ยนตัวผู้เล่า

แต่... การเปลี่ยนบ่อยจนเกินไปอาจทำให้ผู้อ่านสับสนได้ หากไม่ระบุให้แน่ชัด และที่สำคัญวกกลับมาเรื่องเดิมค่ะ บุคลิกของตัวละครจะสะท้อนให้เห็นว่าขณะที่เล่าอยู่ความคิดเขาจะต้องไม่เหมือนกับตัวละครเดิมที่เคยเป็นผู้เล่ามาแล้ว

ขอให้ระวังจุดนี้ดีๆ ค่ะ การเปลี่ยนตัวละครบ่อยเกินไป หรือนิสัยที่เหมือนเกินไปจะให้ให้สับสน

-         การใช้ภาษา (24/30)

สำหรับคำผิด ขอบอกว่าเยอะพอสมควร และหลายๆ คำเป็นคำที่ผิดคำเดิมซ้ำๆ อีกด้วยสรุปคำผิดตอนที่ 1-2 ค่ะ (ขอสรุปแค่ 2 บทเท่านั้น เดียวจะเยอะเกินไป)

นัยย์-นัยน์

เอ๋ย-เอ่ย

*ลุงพงศษ์-ลุงพงษ์หรือลุงพงศ์ (แบบนี้น่าจะดีกว่านะคะ)

ขี้เก้ก-ขี้เก๊ก

ภวังน์-ภวังค์

เพล์บอย-เพลย์บอย

โอยกอด-โอบกอด

นิ-นี่

บรรได-บันได

ได่ก่า-ได้ก่า?

ยืนบื้อทำไร-ยืนบื้อทำอะไร?

พรุ้งนี้-พรุ่งนี้

โทรศัพท์-โทรศัพท์

ถามผมไหมอ่ะ-ถามผมทำไมอ่ะ

เห้อะ-เฮอะ

ปุ้บปั้บ-ปุ๊บปั๊บ

ไมชี้-ไม่ชี้

พี่ชอบน่ะ-พี่ชอบนะ

หน่อยคร้าบเถอะ-หน่อยเถอะครับ?

อาจจะมีเยอะกว่านี้ลองตรวจสอบดูอีกรอบนะคะ ขอแนะนำให้พกพจนานุกรมไว้ค่ะ เจอคำไหนที่ไม่แน่ใจจะได้เปิดดูได้

(ขอชี้แจงนิดนึงนะคะที่มุกบอกว่าให้มองข้ามคำผิดของมุกเพราะเป็นบทความวิจารณ์ค่ะ ส่วนนิยายควรมีคำผิดให้น้อยที่สุด หรือไม่มีเลยยิ่งดีค่ะ)

-         มารยาทของนักเขียน (9.5/10)

ตัวนักเขียนเองสุภาพแน่นอนอยู่แล้วค่ะ แต่ที่ขอหักคะแนนนิดหนึ่งนั้นเป็นมุกอยากให้นักเขียนพูดคุยทักทายนักเขียนให้มากหน่อยค่ะ

-         สรุปคะแนน : 71.5 เกรด B

-         คำแนะนำ : สรุปนะคะจุดที่ควรปรับปรุงคือ

1. หลัก 3

2. การเว้นวรรค

3. การขึ้นย่อหน้าใหม่

4. ประโยคไม่เป็นธรรมชาติ

5. ความมีมิติเป็นธรรมชาติตรงบุคลิกตัวละคร

6. คำผิด

7. คำซ้ำเยอะเกินไป

8. การสลับตัวละครบรรยายบ่อยเกินไป

9. รวบรัด หรือปล่อยให้ประโยคยืดยาวเกินจำเป็น

อาจจะดูเหมือนมีส่วนที่ต้องแก้ไขเยอะ แต่เชื่อมุกเถอะค่ะว่ามันเป็นประโยชน์มากๆ ในการปรับปรุงผลงานให้ดีขึ้น ยังไงก็สู้ๆ นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ