Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #9 : PART 8: Black & White [Lala]

PART 8: Black & White [Lala]

.

.

.

ตอนนี้ก็เข้าวันที่สี่แล้วที่ฉันอาศัยอยู่กับดอนเทล…แน่นอน…ฉันโดนเขาล่วงเกินตั้งแต่คืนวันที่สองแล้วล่ะ…มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายที่สุดในชีวิตของฉัน…แถมวันนี้เขาก็ยังคงทำแบบนั้นต่อไป…

ทำไมเจ้านั่นถึงไม่บอกเรื่องนี้กับฉันนะ…

และวันนี้เขาก็พาฉันเดินออกไปดูรอบๆเมือง…เขาดูมีความสุขมาก…ผิดกับฉันที่เริ่มล้าจากเรื่องเมื่อคืน…

'เหนื่อยแล้วหร่อครับ…' เขาหันมาพูดกับฉันที่เริ่มเดินช้าลงเรื่อยๆ 'สงสัยจะใช้งานหนักไปหน่อยแฮะ~ ขอโทษด้วยนะครับ'

'จะ…บ้ารึไง ที่นี่มันข้างนอกนะ' ฉันหน้าแดงโวยวายเบาๆแล้วขมวดคิ้วใส่เขาทันที

'ขอโทษทีครับ พอดีผมอยากจะทำให้ผู้หญิงหลายๆคนแถวนี้หยุดมองผมด้วยสายตาแบบนั้น' เขาเดินมาจับไหล่ของฉันแล้วกระซิบบอกเบาๆข้างหูของฉันทันที

สิ่งที่เขาทำนั้น มันทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ…ไม่ไหวแล้ว ผู้ชายคนนี้…

'รู้มาตลอดเลยงั้นหร่อ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

'ผมรู้ครับ แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้นี่' เขาพูดออกมาเบาๆ 'แล้วในที่สุดคุณก็มานี่แหล่ะครับ~ ช่วยได้มากเลยล่ะครับ~'

หลังจากที่เขาพูดฉันก็รู้สึกแปลกๆขึ้นที่หลัง…และรู้สึกว่ามีรังสีแปลกๆลอยออกมา

'ฉันคงคิดไปเองแล้วล่ะมั้ง…' ฉันหลับตาลงทันที

'หรืออยากให้ทุกคนรู้ว่า ว่าคุณเป็นใคร' เขายังคงพูดอยู่ข้างหูของฉัน 'บางทีหลายๆคนอาจจะไม่กล้าเข้าใกล้คุณเลยก็ได้นะครับ…'

'เดี๋ยวมันจะวุ่นวายน่ะสิไม่ว่า…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

'รีบไปต่อกันเถอะครับ หรือว่าคุณไม่มีแรงแล้วกันล่ะ' เขาพึมพำออกมา

'มั้งนะ…แค่ตอนนี้รู้สึกล้าไปทั้งร่างเลยล่ะ' ฉันพูดออกมา

'สงสัยคงจะใช้งานหนักเกินไป…' เขาพูดแล้วช้อนตัวฉันขึ้นมาทันที

'จะ…จะทำอะไรน่ะ!' ฉันโวยวายออกมาเสียงดัง

'ก็คุณไม่มีไม่มีแรงแล้วนี่ครับ…ผมก็จะช่วยพาคุณไปต่อยังไงล่ะ~' เขาพูดออกมาแล้วยิ้มต่อทันที 'หรือว่าอยากให้ผมปล่อยคุณที่ไว้ที่นี่กันล่ะ~'

ฉันมองไปรอบแล้วแล้วถึงกับสะดุ้งทันที เพราะสายตาของหญิงสาวหลายๆคนแถวนี้น่ากลัวเหลือเกิน…

แน่นอนฉันรีบหัวไปส่ายหัวตอบเขาทันที

'รีบไปกันเถอะครับ~' เขาพูดแล้วรีบเดินออกไปในทันที

'แล้วนี่จะพาฉันไปที่ไหนกันล่ะ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

'นั่นสินะ…ไปเดินเล่นในป่าข้างๆนี่ก็ไม่เลวนะครับ~' เขาพูดออกมาแล้วรีบเดินไปทันที

ซักพักเขาก็วางฉันลงบนผืนหญ้าใกล้ลำธาร จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างๆฉัน

'ดูยังไงที่นี่ก็สุดยอดเลยล่ะครับ' เขาพึมพำออกมาเบาๆแล้วเอนตัวนอนลงบนพื้น 'บางทีผมก็แอบแวะมาที่นี่ตอนที่ว่างๆน่ะครับ…'

ฉันเงยหน้ามองทุ่งหญ้าที่กว้างเอามากๆตรงหน้า…สุดยอดจริงๆด้วยสินะ

'ครั้งสุดท้ายที่ผู้ชายคนนั้นทำเรื่องแบบนั้นกับคุณ…เมื่อไหร่หร่อครับ' เขาพูดออกมาทันทีพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งมองฉัน

'พูดอะไรของนายน่ะ…' ฉันพึมพำแล้วหน้าแดงออกมาทันที

'ผมอยากรู้นะครับ…' เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉัน

ฉันได้แต่นั่งเงียบอยู่นาน…ด้วยความเขินอาย…

'สาม…เดือนก่อน…' ฉันพึมพำออกมาทันที

'เห…นี่เขาไม่คิดจะทำอะไรคุณมาตลอดสามเดือนเลยเนี่ยนะ' เขาพูดออกมาพร้อมกับยิ้ม 'เป็นผู้ชายที่แปลกจริงๆเลยนะครับ…'

'ก็เขา…เอาแต่ยุ่งกับเอกสารของเขานี่…' ฉันพึมพำ 'แล้วก็เรื่องแบบนั้น…'

'ถ้าเป็นผม…ผมจะทำมันนะ' เขาพึมพำออกมา 'แม้ว่าผมจะยุ่งแค่ไหนก็ตาม…'

ฉันหันไปมองเขาแล้วขมวดคิ้วใส่เขาทันที

แล้วเขาก็จู่โจมฉันอีกครั้ง…ด้วยการจูบรูปแบบเดิม…ตอนนี้ฉันเริ่มจะชินกับรสจูบของเขาแล้วแฮะ…ฉันเผลอสวนลิ้นตอบเขาไปอีกแล้วสิ…หลังจากที่เขาถอนปากออกก็ทำให้ฉันหมดแรงลงทันที

'ดูคุณไม่คุณเคยกับการจูบเท่าไหร่เลยนะครับ…' เขาพูดพร้อมกับประคองร่างของฉันเอาไว้ทันที 'งั้นที่ว่าสามเดือนนี่แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยนี่ก็เรื่องจริงสินะครับ'

'…เจ้าเล่ห์นักนะ' ฉันบ่นพึมพำพร้อมหลบตาของเขาทันที

'คุณดูเหมือนดอกไม้สีเงินกลางป่าที่มืดทึบจังเลยนะครับ…' เขาพึมพำออกมาเบาๆ 'เป็นสิ่งสวยงามที่อยู่ท่ามกลางความน่ากลัว…'

'จะหาว่าพี่น้องของฉันเป็นสิ่งที่น่ากลัวรึไงกันนะ' ฉันบ่นพึมพำออกมาทันที

'โดยเฉพาะผู้ชายคนนั้นนั่นแหล่ะครับ' เขาพูดพร้อมกับโอบกอดฉันเอาไว้ในอ้อมกอดของเขาทันที

'งั้นนายก็เป็นสีขาว…สินะ' ฉันพึมพำออกมา

เพราะยังไงผู้ชายคนนั้นก็เหมาะกับสีดำอยู่ดีนั่นแหล่ะ…

แล้วฉันจะทำยังไงกับสีขาวและสีดำสองคนนี้ดี…

'ถ้าเปรียบเทียบผมกับเขาแล้วผมเป็นสีขาวก็ถือว่าเป็นเกียรติมากเลยล่ะครับ' เขาพูดออกมา 'สำหรับผมคุณเป็นได้ถึงราชินีเลยด้วยซ้ำ…'

'น่าภูมิใจดีมั้ยนะ…' ฉันบ่นออกมา 'เหนื่อย…จังเลยนะ…'

'จะนอนพักก็ได้นะครับ…' เขาพูดออกมาเบาๆแล้วยิ้มให้ฉัน 'ผมไม่ปล่อยให้คุณอยู่คนเดียวหรอกครับ…'

เขาพูดออกมาซักพัก…แล้วฉันก็หลับไปจริงๆ

สักพักฉันก็ตื่นขึ้นมา…มองเห็นใบหน้าของเขา…ที่หลับอยู่ ฉันเขี่ยผมของเขาแล้วยิ้มออกมาบางๆทันที หน้าตาแบบนี้ทำหน้าไร้เดียงสาแบบนี้ได้ด้วยงั้นหร่อ…

'น่ารักจังเลยนะ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

เขาลืมตาขึ้นมาช้าๆ แล้วมองฉันทันที

'ตื่นแล้วหร่อครับ…' เขาพึมพำออกมาเบาๆ 'เย็นมากแล้วด้วยสิ…กลับกันเถอะครับ…'

เขาคลายอ้อมกอดของเขาแล้วลุกขึ้นขยับมาช้อนตัวของฉันขึ้นทันที ดูออกในทันทีว่าเขากำลังแบกความเศร้าไว้บนแผ่นหลัง…และไม่กล้าที่จะให้ฉันสัมผัสแผ่นหลังนั่นโดยตรง

วันต่อมาเขาก็เปิดร้านของเขาได้ซักที วันนั้นฉันก็มัวแต่อ่านหนังสือของเขา…และจดจ่อกับหนังสือที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเกี่ยวกับโลกภายนอกนั่นเอง…ในห้องของเขาน่ะนะ…

'นี่…จะจดจ่อมากไปแล้วมั้ง…' เขาเดินเข้ามายืนด้านของของฉันแล้วบ่นออกมาทันที 'เฮ้อ…นี่มันจะถึงเวลาอาหารเย็นแล้วนะครับ…'

หลังจากที่เขาบ่นออกมาฉันก็ปิดหนังสือแล้วหันไปมองเขาทันที

'นายทำฉันเสียเวลาดูหนังสือพวกนี้ไปหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ…' ฉันบ่นออกมาเบาๆ

'แต่ไปทานอะไรซักหน่อยก็ดีนะครับ' เขาบ่นพึมพำออกมาเบาๆแล้วยิ้มให้ฉัน

'ก็ได้…' ฉันเบ้ปากแล้วลุกเดินตามเขาไปทันที

'อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ…' เขาบ่นออกมาเบาๆ 'ไม่น่ารักเลยนะวันนี้~…'

ฉันรีบเดินไปนั่งที่โต๊ะของเขาแล้วนั่งมองถ้วยสตูว์เนื้อที่วางไว้ตรงหน้าทันที

'เอาใจอะไรฉันรึเปล่าเนี่ย' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

'นั่นสินะ เอาใจอะไรรึเปล่านะ…' เขายิ้มแล้วพูดออกมาทันที 'ผมพยายามเปลี่ยนเมนูน่ะครับ เผื่อคุณจะชอบไงล่ะ~'

'งั้นหร่อ…แล้วไม่สนใจที่จะไปอยู่กับฉันที่คฤหาสน์ตะวันออกรึไง…' ฉันพึมพำออกมา

แน่นอนว่าก็ได้แต่ยืนเงียบแล้วไม่สนใจที่ฉันพูดออกมา

'ถ้ามัวแต่ยึดติดแบบนี้นายจะเสียงานเอานะ…นายยอมแม้แต่จะทิ้งโอกาสที่จะได้ไปทำงานในคฤหาสน์ของเจ็ดผู้พิทักษ์…' ฉันพึมพำออกมา 'มันเป็นโอกาสเดียวที่นายจะได้อยู่กับฉันนี่…'

'ขอผมคิดดูก่อนก็แล้วกันนะครับ…' เขาพึมพำเบาๆออกมา 'พอดีต้องใช้เวลาคิดอะไรนิดหน่อย'

บางที…ฉันอาจจะต้องใช้ตัวเองทำให้เขาเลิกยึดติดเรื่องพ่อกับแม่ซักพักแล้วล่ะ…

ก่อนที่สีขาวจะกลายเป็นสีเทา เพราะต้องประจันหน้ากับสีดำ…