Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #8 : PART 7: Doppelgänger [Zetus]

PART 7: Doppelgänger [Zetus]

.

.

.

ดอปแพลแกงเกอร์…หรืออีกชื่อหนึ่งที่เหล่ามนุษย์ในโลกอีกฝั่งชอบเรียกกัน…แฝดปีศาจ…มีความเป็นไปได้แน่นอนว่าคนลึกลับที่หน้าเหมือนอาจจะเป็นใครซักคนบนโลกฝั่งนี้ที่หลงออกไป…แล้วหาทางกลับออกมาไม่เจอ…

แน่นอนผมกำลังหาข้อมูลเรื่องนี้อยู่…แต่ก็ไม่คืบหน้าเลยซักนิด…ให้ตายสิ…มีเรื่องให้คิดตั้งเยอะตั้งแยะ ดันมาเกิดเรื่องแบบนี้กับเราซ่ะได้…

'อย่าบอกนะว่านายพูดคำว่าขอโทษไม่เป็นนะ…' กลิวน้องสาวของไนต์พูดบ่นออกมาหลังจากที่ผมนั่งเงียบไป

'ฝ่ายที่ต้องขอโทษมันต้องเป็นหมอนั่นสิ…' ผมขมวดคิ้วบ่นออกไป…

'นี่…คำขอโทษน่ะ จะใช้เมื่อไหร่ก็ได้ที่คนเราอยากจะพูดมันออกมานะ แล้วเรื่องนี้นายก็คะยั้นคะยอยัดความคิดให้น้องชายของนายเองไม่ใช่รึไง' เธอพูดออกมา 'นายก็ควรที่จะขอโทษเขา ในฐานะพี่นะ นั่นจะทำให้หลายๆคนรู้ว่านายเป็นผู้ใหญ่พอที่จะรับผิดชอบครอบครัวของนาย'

ผม…ไม่เข้าใจ…การที่ผมเกิดมาบนโลกใบนี้ แล้วกลายเป็นคนที่ต้องดูแลพวกเขาทั้งสามน่ะ…

'นั่นยังไม่ใช่ความเป็นผู้ใหญ่หรอกนะ…มันเป็นแค่ความรับผิดชอบของนาย ที่ต้องดูแลน้องก็เท่านั้น' เธอพึมพำออกมา 'การขอโทษแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ผิด มันก็แสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่ได้นะ'

'เธอนี่รู้ดีจังเลยนะ…' ผมพึมพำออกมาเบาๆ 'สมแล้วล่ะที่เป็นน้องสาวของไนต์…'

…ใช่…ในบรรดาผู้พิทักษ์ทั้งเจ็ด ไนต์และรินเป็นคนที่ผู้พิทักษ์คนอื่นเคารพในฐานะที่เขาอาวุโสกว่าพวกเราทั้งหมด…เขาและให้พวกเรารู้ถึงความความรับผิดชอบอะไรหลายอย่าง ไนต์ขอรับผิดชอบพวกเราเผ่าแวมไพร์ ส่วนรินนั้นได้ขอรับผิดชอบ…โซลต์ไว้ในการดูแลของเขา…

จริงสินะ หมอนั่นเมื่อก่อนจู่ๆก็โผล่มา…เป็นคนลึกลับตัวจริงเลยนี่นะ…แถมหมอนั่นก็รู้ทางออกของที่นี่ดีจริงๆเลยด้วยนี่สิ…และสายตาของหมอนั่น…ไม่ใช่ปีศาจธรรมดาแน่นอน

'จริงสินะ…พักหลังมานี่โซลต์เขาแวะมาที่นี่บ่อยขึ้นด้วยนี่นะ' เธอพึมพำออกมา

'ช่วยหยิบหนังสือเล่นนั้นมาให้หน่อยสิ…พอดีต้องใช้ความคิด…' ผมพูดบอกเธอทันที

'ก็ได้…' เธอหยิบหนังสือของผมมาให้ผมทันที 'แล้วกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ล่ะ'

'คงจะเป็นเรื่องของเจ้าเปี๊ยกนี่ล่ะมั้ง…' ไนต์ที่เดินเข้ามาได้บ่นขึ้นทันที 'ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ เวลาต้องการสืบเรื่องอะไรก็จะจดข้อมูลลงหนังสือเล่มหนาเอาไว้'

'เฮ้ ข้าไม่ได้เปี๊ยกนะ…' โซลต์ที่เดินมากับไนต์บ่นออกมาทันที 'ยังสงสัยเรื่องของผมอยู่อีกหร่อครับ…ผมบ่นแล้วไง…ว่ามันยังไม่ถึงเวลาน่ะ'

'ก็เรื่องที่นายเล่าออกมาตอนวันเกิดของแฝดปีศาจนั่นมันยังคาใจข้าอยู่นี่…' ผมบ่นออกมา 'แฝดปีศาจ…งั้นหร่อ'

ทำไมถึงนึกไม่ออกนะ…ถ้ากรณีของเจ้าแฝดบ้านั้นจะมีเพียงคนเดียวที่ได้เกิดมาล่ะ…แล้วถ้า…เจ้านั่นเป็นอย่างที่เรื่องเล่าว่าจริงๆ

'เฮ้ยๆ…เรื่องแบบนั้นน่ะ ไม่มีทางเป็นจริงหรอกนะ' โซลต์บ่นออกมา 'เพราะเวฟกับแซคเกิดออกมาจากแม่คนเดียวกัน'

'แต่ก็ไม่แน่นี่…คนน้องก้าวร้าวกว่าคนพี่อย่างเห็นได้ชัดเลยนี่…' ไนต์บ่นแล้วถอนหายใจออกมาทันที 'เด็กพวกนั้นน่ารำคาญเป็นบ้าเลย…'

'คงเพราะขาดพรของคุณลาล่านั่นแหล่ะครับ พรที่จะทำให้เขาเป็นพี่น้องที่รักใคร่และปรองดองกันน่ะ' โซลต์พูดออกมาด้วยร้อยยิ้ม

'จะหาว่าที่ข้าไม่ยอมบอกเรื่องนั้นให้ลาล่ารู้มันไม่ใช่เรื่องดีรึไงกัน…' ผมพึมพำออกมาทันที

'แล้วคุณจะรู้ว่า…คุณได้ทำลายดวงตาของหลานชายของคุณ เพราะความหยิ่งในศักดิ์ศรีของคุณ'

สิ่งที่เขาพูด บางเรื่องมักจะเกิดขึ้นจริงในอนาคต…จะเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ…

'พูดอะไรของนายน่ะ…' ผมบ่นออกมา

'แล้วคุณจะได้รู้เอง…อีกไม่กี่ปีนับต่อจากนี้หลังจากที่หมาป่าสีเลือดได้ถือกำเนิดขึ้นมา…' โซลต์พูดเสียงเรียบแล้วมองผมด้วยสายตา…ของเขา 'ขอตัวไปรอรินก่อนนะ…เดี๋ยวเขาจะโวยวายถ้าหาผมไม่เจอ'

'ตามใจเถอะ…' ไนต์พูด

'หมาป่าสีเลือดงั้นรึ…' ผมพึมพำออกมา 'เป็นไปไม่ได้หรอกน่า…'

'คนที่เหมือนกับเปื้อนเลือดก็มีแต่นายนี้…' ไนต์บ่นพึมพำ 'ลูกชายของนายก็เป็นแวมไพร์สีเงินเหมือนแม่ซ่ะด้วยนี่…'

ถ้าให้พูดเรื่องสี…นั่นสินะ ทำไมต้องเป็นสีเลือดด้วย

'ข้าอาจจะเป็นคนแหกกฎนั่นคนแรกก็ได้…ใครจะไปรู้' ผมพึมพำ 'แต่ตราบใดที่มนุษย์ยังทำร้ายจิตใจของหมอนั่นอยู่ ข้าจะไม่มีวันยกโทษให้พวกนั้นแน่…'

'ข้ารู้…' ไนต์พึมพำ 'แต่คนที่คอยตามเก็บรายชื่อมนุษย์ที่โดนเจ้าฆ่าไปน่ะ มันคือข้า…'

'ข้าก็ไม่ได้ฆ่าแล้วนี่…' ผมบ่นลากเสียงทันที

'แต่คนที่ยังแค้นเจ้า…ยังมีอยู่' ไนต์พูดเสียงเรียบใส่ผมต่อทันที 'หันมาสนใจเรื่องความสัมพันธิ์ของพวกนายก่อน…จะดีมากเลยล่ะ'

'ถ้ามันกลับมาเป็นปกติ…คงจะดีแล้วสินะ' ผมพึมพำออกมาเบาๆ 'พวกเรายังไม่เคยเข้าไปในปราสาทที่เป็นจุดศูนย์กลางกันเลยสินะ…'

'พวกเรารอพวกนายอยู่…' ไนต์พูดแล้วยิ้มออกมา 'รีบๆทำให้พวกเราไม่ต้องแตกแยกเถอะ…'

ผมเริ่มเข้าใจในสิ่งที่พวกไนต์พูด…อาจจะเพราะเขากำลังสั่งสองผมอยู่ก็ได้ล่ะมั้ง…

'ข้านับถือเจ้านะ…แต่เรื่องแบบนั้นจะไม่เกิดขึ้น' ผมพึมพำออกมา

'…สรุปแล้วนายจะไม่ทำมันสินะ' ไนต์บ่นแล้วถอนหายใจออกมาทันที

'ถ้านายไม่พาข้า…หาเจ้านั่นด้วย…' ผมขมวดคิ้วพูดออกมาทันที

.

.

.

'นี่เธอเป่าหูอะไรเจ้าบ้านี่รึเปล่า…' ไนต์หันไปมองน้องของตนทันที

'ก็แค่บอกว่า…การขอโทษมันทำให้ดูมีความรับผิดชอบมากขึ้นเองนะ' เธอบ่นออกมาเบาๆ

'นับวันเธอยิ่งน่ากลัวขึ้นนะ กลิว…' ไนต์พึมพำขึ้นมา 'น้องสอนในสิ่งที่พี่สอนเจ้านี่ไม่ได้ด้วย…'

'ข้าคิดว่าต้องเป็นแม่ที่ดีได้แน่นอน…' ผมพึมพำออกมา

ทั้งสองคนหันมามองหน้าผมทันที

'ทำไม…มีอะไรติดหน้าข้างั้นรึ…' ผมพึมพำเบาๆ

'น้องข้าใครห้ามแตะเว้ย!' ไนต์พูดเสียงดังใส่ผมทันที

ดันกลายมาเป็นหวงน้องสาว…ซ่ะงั้น!