คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : PART 6: Be Negligent [Lala]
PART 6: Be Negligent [Lala]
.
.
.
ในระหว่างที่เขาดึงมือของฉันแล้วเดินกลับไปยังบ้านของเขานั้น จู่ๆฝนก็ตกลงมา
'ให้ตายสิ ฝนดันตกลงมาซ่ะได้' ดอนที่กำลังรีบอยู่นั้นบ่นออกมาทันที 'รีบกลับกันเถอะครับ'
'อะ…อืม…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
จากนั้นเขาก็รีบเดินตรงไปในทันที ไม่นานก็ถึงบ้านของเขา…
'คือ…' เขาพูดพึมพำออกมา 'อาบน้ำก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะอุ่นซุปให้'
ฉันมองเขาที่กำลังยืนเกาแก้มของตัวเองอยู่…
'อ่ะ…อืม' ฉันพึมพำแล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำทันที
หลังจากนั้นซักพักฉันก็ลงมาจากชั้นสอง…ในครัวไม่มีใครอยู่เลย
'หายไปไหนของเขานะ…' ฉันพึมพำออกมาแล้วขมวดคิ้ว
แต่ครู่ต่อมาเขาก็เปิดประตูแล้วเดินเข้ามา…สภาพของเขาเปียกปอนไปทั้งตัว…
'เสร็จแล้วหร่อครับ…' เขาพูดออกมาแล้วยิ้ม
'หายไปไหนมาน่ะ เปียกขนาดนี้เชียว…' ฉันเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วจับปอยผมที่เปียกโชคของเขา
'พอดีพึ่งนึกได้น่ะครับ…' เขาพึมพำออกมา 'ว่าวันนี้ต้องออกไปเก็บผักแล้วก็สมุนไพรในสวน'
ถึงการใช้ชีวิตและร่างกายของเขาจะแตกต่างกับชายคนนั้น ทรงผมของเขาถึงแม้จะถูกปล่อยออกมาจนรุงรังก็เถอะ…แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้ต่างจากผู้ชายคนนั้นเลย
'นึกถึงชายคนนั้นหร่อครับ…' เขาพึมพำออกมาแล้วจับมือของฉันทันที
'นี่…มือของนายกำลังจับมือของฉันอยู่นะ…' ฉันพึมพำออกมา
'ผมไม่สนหรอกนะ…' เขาพึมพำแล้วจับมือของฉันแน่น
'ปล่ะ…ปล่อยนะ…' ฉันพูดออกมาแล้วพยายามดึงแขนออกทันที
'สิ่งที่ผมอยากบอกคุณมาตลอด…ตอนนี้มันไม่สามารถพูดออกมาได้แค่คำสองคำหรอกนะ…' เขาพูดเสียงเรียบแล้วบีบมือของฉันแน่นขึ้น แล้วดึงร่างกายของฉันเข้าไปกอดแน่น
ถ้าฉันตัวสูงกว่านี้…ไม่สิ ตอนนี้หน้าของเขาอยู่ตรงอกของเขาพอดี…นี่สิ…
'นี่…ชุดของนายมันเปียกนะ…' ฉันบ่นออกมาเบาๆ
'ผมได้ยินนะ…ที่คุณพูดกับอาจารย์น่ะ' เขาพูดเสียงเรียกออกมาแล้วของฉันแน่นขึ้น
'นั่นมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนี่…' ฉันพึมพำออกมา
'ผมหลงรักคุณ…' เขาพูดออกมาเบาๆ
'…ว่าไงนะ' ฉันพูดแล้วหันไปมองหน้าของเขาทันที
'ตั้งแต่ได้อ่านหนังสือของคุณ…ผมก็อยากรู้จักคุณมาตลอด…' เขาพึมพำออกมาแล้วกอดฉันแน่นขึ้น 'ผมรู้สึกมีความสุขมาก…เวลาที่ได้อ่านหนังสือของคุณ อยากจะเจอคุณซักครั้ง…'
หรือว่าที่ฉันลงมาจากรถม้าคราวนั้น…จะเป็นข้อผิดพลาดกันนะ…
'รัก…รู้สึกเหมือนกับหลงรักคุณมาตลอด…' เขาพึมพำออกมาเบาๆให้ฉันได้ยิน 'อยากเจอ อยากเจอหน้าแค่ซักครั้ง…เคยคิดมาตลอดว่าคุณอาจจะเป็นคนๆนั้นสำหรับผม…'
กลิ่นน้ำฝน…มีกลิ่นอย่างอื่นแทรกออกมาด้วย…
'ร้องไห้…นี่นายร้องไห้งั้นหร่อ…' ฉันพึมพำออกมา 'ที่ออกไปเนี่ย…ร้องไห้มางั้นหร่อ…'
'ร้องไห้แล้วมันผิดรึไงล่ะ…' เขาพูดออกมาเสียงดังข้างหูของฉัน 'ผมไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่ ตั้งแต่พี่ชายของคุณฆ่าพ่อกับแม่ของผม!'
สิ่งที่เขาพูดออกมาเมื่อครู่ทำให้ฉันถึงกับสั่นในทันที เขาโกรธ…โกรธแค้นผู้ชายคนนั้นอยู่…
'เขาพรากทุกสิ่งไปจากผมมันยังไม่พออีกรึไงกัน…แล้วเขายังมาแต่งงานแล้วปล่อยให้คุณอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้อีก…' เขาพูดพร้อมกับกอดร่างของฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ 'ผมไม่มีทางยกโทษให้แน่…'
'กอด…แน่นไปแล้วนะ' ฉันร้องเสียงสั่นออกมาทันที
'อุ่น…' เขาพึมพำออกมา 'หอมด้วย…'
ตอนนี้เขาไม่ได้ฟังในสิ่งที่ฉันพูดอีกต่อไปแล้ว…
'นะ…นี่' ฉันร้องแล้วพยายามผลักตัวของเขาออก 'มันอึดอัดนะ…'
ซักพักเขาก็กดฉันลงกับพื้นแล้วขยับเข้ามาจูบฉัน…ฉันพยายามทุกอกของเขาและเขาก็รวบแขนของฉันไปทันที…สติของฉัน…กำลังจะขาดลอยออกไปแล้ว…
.
.
.
รุ่งเช้าของวันนั้นฉันตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียงของเขา…เพราะอะไรกันนะ…ฉันจำอะไรไม่ได้เลย…
ความรู้สึกแปลกๆนี่ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆสำหรับฉัน…
'ตื่นแล้วงั้นหร่อ…' แล้วจู่ๆก็มีเสียงของเขาดังขึ้นมา
'เลวร้ายที่สุด…' ฉันพึมพำออกมาทันที
'ทำไงได้ล่ะครับ' เขาพูดลากเสียงออกมา 'ผมทำมันไปแล้ว…แถมรับผิดชอบไม่ได้ด้วย ก็ดันมีเจ้าของซ่ะแล้วนี่…'
'น่าหมั่นไส้จริงๆนะ…' ฉันพึมพำออกมา 'ถือว่ามันเป็นโชคร้ายของฉันก็แล้วกันนะ…'
กิลเบิร์ตเตือนฉันเอาไว้แล้ว แล้วฉันเองก็ชะล่าใจเอาด้วย…
'อาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวผมจะเช็ดผมให้คุณเอง' เขายิ้มออกมา
'ได้ระบายมันออกมารึยังล่ะ ความแค้นนั่นน่ะ…' ฉันขยับขึ้นมานั่งแล้วมองหน้าของเขาทันที
'ผมต้องจัดการมันด้วยตัวเอง กับเขาเท่านั้นครับ…' เขาพึมพำออกมา
'ไม่มีทางทำอะไรเขาได้นะ' ฉันพึมพำ
'ผมรู้อยู่แล้ว เขาเป็นแวมไพร์ ส่วนผมเป็นมนุษย์…' เขายังคงพูดมันออกมา 'มันเป็นช่องว่างที่ไม่ว่าจะเติมมันเข้าไปยังไงก็ไม่มีวันเต็ม…'
เขาค่อยๆเดินเข้ามาหาฉัน…แล้วคุกเข่าลงต่อหน้าฉันทันที
'ใช้ผม…เป็นตัวแทนของเขาไปก่อนก็ได้นะครับ…' เขาพูดพร้อมกับจับมือของฉัน…
'น่าเสียดายนะ ฉันไม่ต้องการตัวแทนหรอก…เป็นตัวของตัวเองไปเถอะนะ…' ฉันพึมพำแล้วขยับมือไปลูบหัวของเขาเบาๆ 'ทำให้ฉันรู้สึกว่านายไม่ใช่แค่คนที่คอยดูฉันแค่หนึ่งอาทิตย์ดูสิ…แล้วฉันจะคิดดูอีกที…'
ฉันยิ้มให้เขา ใช่…ฉันยิ้มออกมาให้เขา…
'จะทำให้ได้เลย…คอยดู' เขาพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันอีกครั้ง
'เด็กดี…' ฉันพึมพำแล้วกอดร่างกายของตัวเองทันที 'แต่หนาวจังเลยแฮะ…'
'อาบน้ำก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมจะตักซุปร้อนๆมาให้…' เขาพูดแล้วลุกเดินลงไปชั้นล่างทันที
หลังจากนั้นฉันก็ประคองร่างกายของตัวเองเดินไปที่ห้องน้ำทันที และไม่ลืมหยิบชุดที่เขาจัดวางไว้อย่างเรียบร้อยที่ปลายเตียง…
สักพักหนึ่งฉันก็อาบน้ำเสร็จและสังเกตว่าเขายังไม่ขึ้นมา…ก็เลยเดินลงไปข้างล่างทันที เห็นเขาที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำซุปหม้อใหม่
'ดูยุ่งจังเลยนะ…' ฉันพูดขึ้นมา
'ก็ไม่มีเวลาลงมาทำเลยนี่ครับ…' เขาพูดออกมา
'อยู่ดูแลฉัน…ตลอดเลยงั้นหร่อ…' ฉันพูดถาม
'…ไม่ตอบได้มั้ยครับ' เขาพึมพำแล้วยืนเงียบ…
'แล้วกำลังทำซุปอะไรอีกล่ะ…' ฉันเดินไปยืนข้างๆเขาแล้วชะโงกคอมองหม้อซุปตรงหน้า
'ผักโขมที่เก็บมาได้เมื่อวานนั่นแหล่ะครับ…' เขาพูดออกมา 'ผมก็อยู่แบบนี้แหล่ะครับ มีผักอะไรก็ทำของง่ายๆทานเอา'
'…พูดถึงเรื่องเมื่อวานทีไรทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีตลอดเลยนะ…' ฉันหันไปขมวดคิ้วใส่เขา
จู่ๆเขาก็หยิบผ้าขนหนูขึ้นมาเช็ดเส้นผมของฉัน…
'ทำอะไรน่ะ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
'ผมบอกแล้วไง…เดี๋ยวผมจะจัดการให้…' เขายิ้มแล้วเช็ดมันต่อช้าๆ
'มะ…ไม่ต้องก็ได้นะ…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ
'ผมจะทำ…' เขาพูดออกมาแล้วเช็ดมันต่อเรื่อยๆ 'มองดูกี่ที่ก็ชอบนะครับ…แถมนุ่มด้วยนี่สิ…'
'น่าหมั่น…ไส้…' ฉันพึมพำออกมา
ซักพักเขาก็ขยับมากอดฉัน…ให้ตายสิ เหมือนเด็กจริงๆ
'ผมได้อยู่กับคุณแบบนี้…รู้สึกมีความสุขดีจังเลยครับ…' เขาพึมพำออกมาแล้วกอดฉันแน่น 'อยาก…จะอยู่แบบนี้ตลอดไปจังเลยนะครับ…'
'นี่…เป็นเด็กรึไงกัน' ฉันบ่นแล้วพยายามผลักร่างของเขาออกทันที 'ปล่อยสิ…นี่มันยังกลางวันแสกๆอยู่เลยนะ…'
'งั้นแสดงว่าผมจะทำมันได้ตอนพระอาทิตย์ตกสินะครับ~' เขาพูดแล้วยิ้มออกมาทันที
'มะ…ไม่ใช่นะ…' ฉันพูดขัดเขาทันที
ให้ตายสิ…เหมือนผู้ชายคนนั้น…ไม่มีผิดเลย…
'ฮ่ะๆ…ล้อเล่นครับ~' เขาพูดแล้วคลายกอดออกทันที
'ให้ตายสิ นายนี่มัน…' ฉันบ่นแล้วหันไปพูดกับเขา
แล้วจู่ๆเขาก็ก้มลงมาทาบริมฝีปากทันที…เขาสอดใส่ลิ้นของเขามาอย่างช้าๆ ฉันได้แต่ทุบอกของเขาแล้วหลับตาลงสนิททันที สักพักเขาก็ถอนปากของเขาออก…
'อยากอยู่กับคุณแบบนี้…ตลอดไปเลยล่ะครับ…' เขาพึมพำออกมาพร้อมกับจ้องตาของฉัน…
บางที…ตำนานนั่นอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้นะ…ที่ว่าคนหนึ่งคนจะมีคนที่เหมือนกันทุกระเบียบนิ้วอยู่หนึ่งคน…และอาจจะอยู่ที่ไหนซักแห่งบนโลกใบนี้…แต่…ฉันไม่เข้าใจ…ว่าทำไม…
'ยอมแพ้…เด็กอย่างนายเลยจริงๆนะ' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ แล้วเดินหลบเขาไปนั่งที่โต๊ะทันที
บางทีฉันอาจจะต้องศึกษาเรื่องนี้แล้วล่ะ…
ความคิดเห็น