คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 1 - จุดเริ่มต้นของสัปดาห์แห่งความวุ่นวาย
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ก่อนเริ่ม เซน จะมี Underline .ในช่วงเพลง
และ คู่จะเป็น สีเทานะ~
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Part 1
ยามที่ซากุระกำลังร่วงโรย...มันเป็นช่วงเวลาที่น่าเสียดายเป็นอย่างมาก...อาจจะเพราะมันน่าเสียดายล่ะมั้ง ที่จะไม่เห็นซากุระที่ผลิบานอยู่ตลอดแนวทางเดินของโรงเรียนมาโฮระ กินโซ ...อ่า...ใช่ ผมคือคินาซึมิ คิระ ประธานกรรมการสาขาพิเศษสายกิจกรรม...สังกัดห้องพิเศษสายS แล้วก็เป็น...
"เค...เค!~" เสียงของเน็นโซดังขึ้นในโสตประสาทของผมทันทีที่ผมรู้สึกตัว "เลิกบ่นกับตัวเองในหัวได้แล้ว~"
"เฮ้ย!~" ผมได้หงายหลังล้มตึงกระแทกกับพื้นในทันทีที่ร้องออกมา "ทำไมต้องเสียงดังด้วย เน็นโซ!~"
"เรียกเบาๆแล้วนะ..." เน็นโซบ่น "เหมาะไม่สมกับเป็นนายเลย..."
"แล้วจะมีอะไรที่เหมาะกับผมหรอครับ..." ผมเหล่ไปมองเขา
"เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกรด7ไม่ยักรู้ว่านายจะเป็นแบบนี้นี่~..." เน็นโซเกาคางตัวเองแล้วพูด "นายไม่เป็นอะไรจริงๆนะ..."
"เฮ้ย~เค...เซนไปรอที่ห้องผู้อำนวยการแล้ว" เสียงของเอสดังขึ้นมา พอผมเงยหน้าขึ้นไปก็เห็นหมอนั่นโผล่หัวออกมาจากเพดาน
"แล้วไปทำบ้าอะไรตรงนั้นน่ะ..." ผมพูดออกมาเบาๆ
"หาที่นอน...ที่มันมืดๆ" เอสตอบผมด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย "ไปได้แล้ว..."
"ตาแก่เรียกชั้นด้วยหร่อ..." ผมหันไปมองหน้าเน็นโซแล้วเอานิ้วชี้หน้าตัวเอง
"ใช่แล้ว...หยุดทำหน้าซื่อแล้วรีบๆไปรับหน้าที่ในงานวัฒนธรรมได้แล้ว~" เขาตอบผมด้วยใบหน้าที่นิ่งพอๆกับเอส
ทำไมทุกคนต้องใจร้ายกับผมด้วย~
"เพราะนายเป็นสื่อระหว่างเรากับผู้อำนวยการ" เอสตอบ
"เลิกอ่านใจคนอื่นได้แล้ว เจ้าซาตานเบื้อก!~" ผมหันไปบอกเขาแล้วรีบวิ่งไปห้องของตาแก่ทันที
ห้องของมิคาเอล
"ตาแก่~" ผมเปิดเปิดแล้วเดินเข้าไปในทันที "มีธุระอะไรมิทราบ~"
"สายแล้วยังจะมาถามอีก..." เซนบ่นผม "ฟังดีๆ...นะ"
"ปีนี้...แกต้องแสดงดนตรี..." ตาแก่พูดแล้วยิ้มกวนผม
เห็นหน้าหนุ่มแล้วมายิ้มกวนกันอีกนะ~
"ฮึ่ม...ยากนะ~" ผมพูดเบาๆ "คาเฟ่ที่ห้องก็ยากแล้ว...มีแสดงอีก..."
"ฝึกตน..." เซนพูด "ทำได้แน่"
"มั่นใจแล้วรึไง~" ผมหันไปบ่นเขา
"ผู้ชนะจะได้รับคะแนนพิเศษทั้งห้อง 150 คะแนนนะ~" ตาแก่พูดแล้วเหยียดยิ้มใส่ผมอีกรอบ "พวกแกจะได้ถีบตัวออกห่างจากห้องปกติธรรมดาๆไง~"
"ไม่พูดซ่ะตั้งแต่แรก~" ผมเหยียดยิ้มกลับ "งั้นผมขอรับคำท้านี่เลยล่ะกัน~"
"แต่คะแนนห้องตอนนี้เราก็ห่างห้องAมามากแล้วนี่~" เซนพึมพำ "จะโลภไปไหน"
"150คะแนน ถ้าห้องAได้มันไปจะแย่สำหรับเรานะ..." ผมบ่น "เราต้องแอคทีปพวกเราให้ได้~"
"เอางั้น...ก็ได้" เซนพูดตอบกลับมา "ว่ามาเลยสิ ใครจะทำอะไร วางตัวไว้ก่อน"
"นามิ – กีต้าร์ ไคโตะ – กีต้าร์ อาจิ – เบส มิโตะ – คีย์บอร์ด" ผมชี้นิ้วเสนอชื่อออกมา "ที่เหลือ...ไม่รู้แล้ว~"
"เลือกมาได้ดีนี่~" เซนยิ้มให้ผมแล้ว "กลับไปรายงานข่าวกันเถอะ..."
"อืม..." ผมยิ้มแล้วเตรียมหันหลังเดินกลับไป
"ทวินส์...พวกแกต้องร้องด้วย" ตาแก่พูดขึ้น "ระวังจะโดนข้าตัดคะแนนเอานะ~"
"เอางี้เลยหร่อตาแก่" ผมบ่น "รอดูไปล่ะกัน..."
"บังคับทั้งห้องด้วยนะ" ตาแก่พูดอีก
"บอกมาตั้งแรกเซ่~" ผมโวยออกไป
"ถึงจะมีพวกนายที่เป็นแฝดกัน จงตั้งใจและห้าม...ห้ามมั่นใจตัวเองจนเกินไป" ตาแก่พูดต่อ "พวกแกน่ะ หลงตัวเองจนเกินไป และที่แน่ๆ กลับไปที่ห้องตอนนี้...แกจะได้พบกับชะตากรรมครั้งใหม่ของแกเอง"
"อะไรของแกตาแก่" ผมหันกลับไปมอง "ตั้งแต่สี่ปีก่อน...ผมก็พร้อมที่จะยอบรับชะตากรรมทั้งหมดที่พุ่งถลาเข้ามาตลอดเวลา"
"ดีแล้วล่ะ...วิ่งเร็ว" ตา...มิคาเอลบอกผมให้วิ่ง "เดี๋ยวจะไม่ทันการ~"
"คะ...ครับ~" พวกเรารีบวิ่งไปในทันทีที่มิคาเอลพูด
"อาวุธชั้นพร้อมแล้วนะ" เซนพูด "มีลางให้ต้องใช้น่ะ~" เซนหยิบปืนออกมาถือไว้
"สำหรับชั้น...ไม่ต้องใช้หรอก" ผมยิ้มแล้วรีบวิ่งตรงไปที่ห้องทันที
สองวันต่อมา
อ่า~ ช็อค~ เมื่อวันก่อนก็โดนซ้อม เมื่อวานก็ไปหาแม่แถมต้องเตรียมพร้อมรบกับเจ้าศพบ้าบอนั่นอีก~
"แล้ว...เรื่องที่ผู้อำนวยการเรียกไปล่ะ~" เน็นโซถามผม
"อ่า...นั่นสินะ~" ผมพูด
"ประจำที่" เซนพูดต่อจากผม "พอพูดเสร็จเราจะเรียกออกมาทีละคน..."
พอเซนพูดจบทุกคนก็รีบไปนั่งตามโซฟาและเก้าอี้โต๊ะต่างๆ บาร์
"พูดตรงๆ...เรามีคอนเสิร์ตสด ณ เวทีการแข่งขันน่ะนะ~" เซนพูดเสียงเรียบ
"อะไรนะ~" เสียงของคนส่วนมากในห้องได้โวยวายออกมา
"อย่าได้โวยวายไป เราได้สมาชิคใหม่มาแล้วนี่" ผมพูดต่อ "จริงมั้ย~ มือกลอง ซาซึเกะ…"
"ก็คงจะยังงั้น" ซาซึเกะตอบผมมา
"คนที่ถูกเอ่ยชื่อเดินออกมาด้วยนะ" เน็นโซพูดต่อ "นามิ ไคโตะ อาจิพาน มิโตะ คิระ เซน ซาซึเกะ"
"นามิมือกีต้าร์คู่กับไคโตะ อาจิพานเล่นเบส มิโตะคีย์บอร์ด ซาซึเกะมือกลอง ทวินส์ร้องนำ~" เน็นโซพูด
"และแน่นอนเพลงรวมหมู่อีกหลายๆเพลงของพวกเรา" ผมพูดออกมา
"มันไม่เรียกวงแล้ว...แบบนี้" ไชนส์แย้งขึ้นมา "พวกนายก็ทำหน้าที่นั้นไปสิ!~"
"150คะแนน ถ้าไม่ร้องทุกคนจะถูกตัดออกแทนที่จะได้เพิ่ม…" เซนพึมพำ "ถ้าเป็นแบบนั้นผมขอกลับไปอยู่กับพ่อแม่ดีกว่า"
"ช่วยไม่ได้สินา~" อเดลบ่นเบาๆ "ถ้าพวกเรายังมัวแต่มักง่าย ระดับเราก็จะตกสินะ~"
"ใช่แล้วล่ะ" ไคโตะพูด "ต่อให้ต้องโกง เราก็ต้องชนะให้ได้"
"เหตุผลดีมาก~" ผมหันไปบอกไคโตะทันที
"เราเริ่มซ้อมกันเลยละกัน~" เซนพูด "เน็นโซ เลือกเพลงกันได้แล้วล่ะ"
"นามิ...ว่าไง" ผมหันไปถามนามิ
"Sousei no Aquarion…" เธอพูดพร้อมกับหน้าแดงเล็กน้อย
"นามิจะร้องเพลงเร็วงั้นเรอะ!~" เน็นโซร้องดังลั่น
"เน็นโซ!~ ถ้านายจะตะโกนดังขนาดนี้นายมาร้องแทนชั้นเลยมา!~" ผมโวยกลับไปทันที
"ก็มันหายากนี่นา~" เน็นโซบ่นอุ๊บอิ๊บ "อากิล่ะ~"
"Go Tight…กับ Kouya no Heath " อากิพูดเสียงเรียบออกมา
"คนต่อไป..." เน็นโซพูดเรียกหาคนต่อไปทันที
"นี่ไม่คิดจะทำแบบเมื่อกี้เลยเรอะ~" ทุกคนหันไปโวยใส่เน็นโซพร้อมกัน
"ก็มันเหมาะออก..." เน็นโซเอียงคอทำหน้าเซ็งใส่ผม
"ไอ้สองมาตรฐาน!~" หนังสือเล่นหนาพุ่งใส่หน้าเน็นโซทันทีที่หมอนั่นพูด...เดลอเน่ ปริ้นส์ ออฟ ไชนส์
"เท่าเทียมกันแล้วล่ะ..." เน็นโซพูดเบาๆ "หน้าที่ของชั้นก็คือการจักสิ่งที่เหมาะสมกับพวกนายนะ"
"ไชนส์~ พอเถอะ" ผมยิ้มแล้วบอกเขา "เน็นโซทำถูกแล้วล่ะ~"
"ต่อไปก็มิโตะ..." เซนพูดขึ้นขัดังหวะพวกเรา
"Oman Magni ค่า~" มิโตะพูดด้วยรอยยิ้มที่สมกับเป็นเธอ "มีอะไรแปลกรึเปล่าคะ~"
"ไม่หรอก~...สมกับป็นเธอเลย" ผมพูดแล้วยิ้มออกมา "สื่ออารมณ์ตอนนั้นออกมาให้เต็มที่นะ~"
"อะ...อื้อ~" เธอยิ้มให้ผมอีกรอบ
"เน็นโซ...นายก็รีบๆถามซักที ผมขี้เกียจ" เซนบ่นพึมพำออกมา "มินะ…"
"Celiane คะ~" มินะอบมาด้วยความตกใจ
"เอ่อ...เพลงสากลหรือโอเปร่าน่ะ มันหนืดขนาดนั้น" เซนหันไปทำหน้าเหนื่อยใจใส่เธอ "นามิ...ต้องการอีกเพลงสินะ..."
"Genesis of Aquarion!~" เธอรีบตอบ "ได้สินะ..."
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ~ น่าสนุกออก~" ผมยิ้ม "อาจิ นายคงจะเป็น..."
"Core Pride…" อาจิพานพูดออกมาแทนที่ผมจะพูด "ไม่มีใครว่าสินะ..."
"ไม่มีหรอกครับ~" ไคโตะบ่นออกมา
"ต่อไป เน็นโซ เอส ไชนส์ อเดล ไคโตะ" ผมพูดชื่อของลิสต์ที่จัดออกมา "Take Off ร้องให้ได้นะ..."
"ส่วนผมกับเคจะร้อง Resonanceเอง" เซนพูดต่อ "เอส..."
"I Wanna Be…" เอสตอบเสียงเรียบ "ขอคิดดูก่อนละกัน..."
"มิโตะ...ขอฝากPapermoon ไว้ได้มั้ย" ผมหันไปหามิโตะอีกรอบ "อยากให้มันครบน่ะ"
"STRENGTH ผู้ชายทั้งหมดนะ..." เน็นโซพูดพึมพำ
"Fast Forward ผมจะร้องเอง" เซนพูดออกมา
"Sunshine ก็...ปู่จะออกมาเองล่ะมั้ง" เซนก้มหน้าลงไปอ่านแผ่นโน๊ตที่ตาแก่เขียนมาให้
"ผู้หญิงทั้งหมดหามาหนึ่งเพลงนะ" เน็นโซพูดต่อ
"ค่า~" นามิรีบยกมือขึ้นทันที "My Graduation"
"ไปหาเนื้อเพลงมาเลยนะ..." เน็นโซพูด
"อื้อ~" นามิก็ตอบต่อ
"The Love Song...คือเพลงที่ผมจะร้อง~" ผมยิ้มออกมา "และมันก็เป็นเพลงสุดท้ายของเรา..."
"ยังดีนะที่พวกเราพอจะเล่นเพลงที่พูดขึ้นมาทั้งหมดเป็นน่ะ" ไคโตะบ่นออกมา "แต่ละเพลงมันช่าง..."
"อ้อ...ศึกที่กำลังจะมาถึงครั้งนี้ ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นวันไหน แต่ผมรู้ว่า...ถ้าพวกเราไม่ตั้งใจกับมัน เราจะกลายเป็นพวกมันไปแทน" ผมพูดออกมา "นี่คือสิ่งที่พ่อของผมบอกไว้"
"แล้วคราวนี้เป็นใคร" อเดลพูดขึ้นมา
"ผู้ใช้ซากศพ..." ผมตอบเสียงเรียบ "มีใจที่จะฮึดสู้รึยัง"
"เจ้านี่...พ่อนายยังแพ้แล้วจะมาเอาอะไรกับพวกเรา..." ไชนส์บ่นต่อ
"งั้น...ถ้าถึงวันนั้นผมจะส่งนายลงไปคนแรกเลย" เซนพูดแทรกขึ้นมาด้วยความโมโห
"ไม่เอาล่ะ...เกรงใจ" ไชนส์ตอบมาด้วยความตกใจในทันที
"เฮ้อ...ช่วยเอากลองมาตั้งให้ทีสิ" ซาซึเกะพูดขึ้นมา "จะลองลงแรงซักหน่อย"
"งั้นพวกเราจะไปหยิบเครื่องดนตรีมาละกัน~" นามิและไคโตะพูดขึ้น "ไชนส์มาช่วยยกกลองเลย~"
"อ๊ะ~ คีย์บอร์ด~" มิโตะก็รีบวิ่งตามไป
"เบส..." อาจิพูดแล้วรีบเดินตามพวกนั้นไปทันที
"พวกที่เหลือก็จัดห้องสำหรับวันงานวัฒนธรรมเลยล่ะกัน~" เน็นโซพูดออกมาอีกรอบ "อย่าลืม เมค-คา-เฟ่...."
"รู้แล้ว~" ทุกคนตอบรับมาทันทีที่เน็นโซพูดจบ "แล้วโต๊ะล่ะ~"
"งั้นจะสั่งยกโต๊ะเข้ามาเลยล่ะกัน~" ผมพูดพร้อมกับยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมกดโทรออกไปหาคนรู้จักที่อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ของตาแก่มิคาเอล
"บอกพี่แกด้วยว่า เรียกคนมาช่วยจัดเมดคาเฟ่..." เซนหันมาบอกผม "รับรอง สิบนาทีถึง"
"โอ้~..." ผมร้องออกมา "จริงสินะ~"
"พูดเรื่องอะไรกัน" เน็นโซหันมาถามพวกเรา "จะโทรก็รีบโทรสิ เดี่ยวจะไม่ทัน"
"อ่า...นั่นสินะ~" ผมพึมพำแล้วรีบกดโทรออกในทันที
ตรูด...
[ครับ...เคสินะ]
"เอ่อ...พี่ช่วยหาคนมาทำเมดคาเฟ่ทีสิ...แค่จักสถานที่นะ" ผมพยายามพูดให้ปกติที่สุด
[เอางั้นรึ...ไม่เอาชุดด้วยล่ะ] พี่ไลโอเนลถามผมต่อ [จะรีบสั่งให้เลย]
"งั้นฝากด้วยนะครับ~" ผมพูดต่อ "ตามจำนวนที่ผมเคยบอกว่ามี แต่มีชายเพิ่มมาคนนึงนะครับ~" ผมพูดต่อไป
[รับรอง~มันต้องเพอร์เฟค] พี่ไลโอเนลพูดเสียงดัง [จะเอาอะไรอีกมั้ย]
"เอ่อ...ไว้ก่อนครับ" ผมพูดต่อ "ขอบคุณนะครับ ฝากด้วยนะ~"
พอผมพูดเสร็จก็รีบกดตัดสายทันที
"ไลโอเนลบอกจะจัดการให้ทั้งหมดเลยล่ะ" ผมพูดขึ้นมา
"งั้นก็ดีสิ~" เน็นโซพูดเสียงดัง "จะได้ไม่รบกวนการซ้อม"
"ถ้าร้านเราชนะก็จะได้อีก..." เซนพึมพำ
"200 คะแนน" อากิพูดขึ้นมา "ถ้าเพอร์เฟคทุกอย่างจะได้เต็มไปเลยล่ะ~"
"350 คะแนน...ตีห่างได้แน่~" ผมพึมพำเบาๆ
เครื่องดนตรีทั้งหมดได้ถูกจัดขึ้นมานะตำแหน่งที่เด่นที่สุดในห้อง ทุกอย่างถูกประกอบอย่างชำนาญเชียวล่ะ
"ใครจะเสนอตัว" เน็นโซพูดขึ้น
"อากิ...เพลงช้าของเธอน่ะจะไม่ลองรึไง~" ผมทักขึ้น "เดี๋ยวเจ๊จะหมดฟอร์มกลางเวทีเอานะ~"
"นั่นสินะ~" เธอลุกขึ้น "นึกก่อนนะ... de-a-e-ta-ki-se-ki-ni–mo-u–i-ki-ga–to-ma-ri-so-u–da-yo"
"โอเค เริ่มได้แล้วล่ะ~" เซนพูดขึ้น "อาเจ๊~"
[Daeta Kiseki Ni Mou Iki Ga Tomarisou Da Yo~]
เสียงเพลงที่ดังขึ้นมันไม่ใช่เพลงที่ช้ามากๆ...
"เจ๊...เจ๋งไปเลย~" ผมพูดเบาๆ
[Nani O Miteiru No? Doko Made Mo Sunda Hitomi De Futari Dake Ga Sawareru Sekai De Kitto] เจ๊หันมายกนิ้วให้ผมทันทีที่จังหวะยกพอดี [Subete Ga Ima Hajimaru Kara]
"ยอดไปเลยเนอะ" เซนพูด "เราจะไม่ลองเทสต์เสียงกับเขาบ้างหร่อ..."
[Kimi Ni au Tame Ni Umareta To Tsutaetain Da Soya Na Kaze Mo Mune Sasu Shisen Mo Zenbu Hirihiri Suru Koe Ni Naru No Sa Zutto Soba Ni]
ผมได้แต่มองเธอร้องเพลงต่อไป...แล้วนึกถึงความแตกต่างของระดับของพวกเรา
"ไว้ทีหลังละกัน...ถ้าทำตอนนี้จะมีแต่ความเห้นที่แตกต่าง" ผมพูดออกไป
[KIMI O AISHITERU] เจ๊ร้องด้วยความเหนื่อยล้า ณ ขณะนี้ [Nigori No Nai Suki Tte Kimochi Wa Furikaeru Mono Nante Nai Futarikiri Mirai Sae Toberun Da]
"อ่า...นั่นสินะ~" เซนเห็นพ้องด้วยกับผม "ร้องเพลงที่เคยมีคนอื่นร้องมาแล้วเนี่ย มันไม่สนุกเลยนะ~"
[Lalala...Doko E Yuku No? Chiisana Jibun Ni Namida Afureru Kedo Hashiridaseru]
จังหวะที่ถูกเรียบเรียงอย่างดี...
"เรียบเรียง..." ผมพึมพำออกมา "ถ้าไม่ใช่คำร้องเดียวกันล่ะเซน..."
[Moshi Mo Haguretara Karadagoto Chittemiseru Hanabira Tatta Ichimai No Sugata Ni Natte Kimi No Ai Motomete Tabi Suru Yo Zutto Love For You]
"มันต้องเวลาน่ะ..." เซนตอบกลับผมมา "ซึ่งเราเอาไว้คราวหน้าจะดีกว่า~"
[KIMI O DAKISHIMERU] อาซายะ อากิ เป็นลูกสาวของจอมมารแห่งนรกกับยมทูตสาวตนหนึ่ง เธอเหมือนจะเย็นชา แต่ก็อ่อนโยนและดูเหมือนเด็กผู้หญิงที่รักสวยรักงามคนหนึ่ง นอกจากชุดนักเรียนแล้วเธอจะแต่งแค่แนวที่แบบว่า...คาดไม่ถึง ส้นสูงก็เป็นของที่ขาดไม่ได้เช่นกัน [Yogosarenai Suki Tte Kimochi Ga Toki Koete Yobiau Futarikiri MiraI E To ToBetan Da]
อ่า...พูดถึงประวัติของเจ๊แล้ว เธอก็เป็นคนที่ดูแลเรามาตลอดเลยนี่นา~ ตั้งแต่เด็กจนถึงปัจจุบันเลยนี่
[Deaeta Kiseki Ni Mou Iki Ga Tomarisou Da Yo Tsunaida Sono Te Ni Sukoshi Tsuyokunareru Ki Ga Suru Deaeta Kiseki Ni Mou Iki Ga Tomarisou Da Yo Ashita Mo...Mirai M...Tada,Doushiyou Mo Naku, Suki Da Yo]
"ไปขอบคุณซ่ะสิ~" เซนพูดขึ้น "ขอบคุณที่เธอดูแลเรามาในฐานะพี่สาว"
[Like A Wild Flower Itsu Made Mo
KIMI O AISHITERU
KIMI O DAKISHIMERU]
เพลงๆนี้ได้จบลงอย่างสวยงาม และไม่ใช่เพลงที่ช้าและเร็วเกินไป
"เยี่ยมยอด~" เน็นโซปรบมือให้กับเจ๊อากิทันทีที่เพลงจบ "วันงานก็ขอแบบนี้นะ~"
"รู้แล้วล่ะน่า~" เจ๊ลากเสียงอย่างเย็นชา "ไม่ลองหน่อยหร่อ~"
เจ๊อากิได้ยื่นไมค์มาให้ผม
"ไม่อยากได้ยินความคิดเห็นเปรียบเทียบกันเลยแฮะ~" ผมหัวเราะแห้งๆออกมา "เซนคุง~ Resonance"
"อ่า...อืม" เซนพูดออกมาเบาๆ
[เอ่อ...เครียดเหมือนกันนะ~] ผมพูดผ่านไมค์ออกมา [1...2...3... Tsunaida tamashii no hi ga mune wo sasu nara]
[Kotoba yori motto tsuyoi hibiki ga ima kikoeru ka?]
[Roku ni me mo awasazu unmei ni made karandeku]
[Yukisaki moro kabutteru kuenai yoru wo hashire]
[Fukaoi shi sugita mabushisa ga]
[Warui yume ni tsuzuite mo]
[Tsunaida tamashii no hi ga mune wo sasu nara]
[Kotoba yori motto tsuyoi hibiki ga ima kikoeru ka?]
[Deatta wake wa dou datte ii hikitsukerarete]
[Fureta shunkan no kizu no bun dake tashika ni nareru]
[Uso mo gisou mo aru yoreta sekai wo keritsukete]
[Morotomo bukkowareso na muchuu no hate ga mitai]
[“Hitori ni shinai” to tsukamu te wa]
[Yasashisa kara toosugite]
[Subete wo yakusoku dekiru asu wa nai kara]
[Kinou yori chotto mashi na kizuna wo shinjite miyou ka?]
[Tsunaida tamashii no hi ga mune wo sasu nara]
[Kotoba yori motto tsuyoi hibiki ga ima kikoeru ka?]
[Deatta wake wa dou datte ii hikitsukerarete]
[Fureta shunkan no kizu no bun dake tashika ni nareru]
มันไม่ได้เรียกว่าเพอร์เฟคหรืออะไรทั้งนั้น แต่มันคือ...
"ยะ...ยอดเลย~" มินะพูดขึ้นมาเสียงชัดแจ๋ว "ไม่มีการหยุดพักเลย"
"แฮ่ก...แฮ่ก" เซนหอบเล็กน้อยเพราะต้องเร่งเสียงในช่วงสุดท้าย "นี่ถือว่าห่างจากวงการมานานแล้วนะ~"
"สงสัยเจ้าสองคนนี้มันเพอร์เฟคทุกอย่างจริงๆแหล่ะ~" ไคโตะยิ้มกวนผม "ถ้าเล่นดนตรีด้วยคงจะไม่ไหวจริงๆด้วยแหล่ะนา~"
"ยังไงก็ไม่ทำหรอก" ผมกับเซนพูดพร้อมกัน
"โอ๊ะ~โอ~" เน็นโซร้องขึ้น "พวกนายนี่สามัคกันจริงๆเลยนะ~"
เย็นวันนั้น ผมก็ได้อยู่ช่วงนามิเก็บของต่อซักพัก
"นี่...นามิ ระวังด้วยล่ะ~" ผมทักขึ้นแบบปุปปับจนเธอตกใจเวล้มใส่กลองชุดของซาซึทันที
"ว้าย!~" เธอร้องออกมาเสียงดัง
"ระวัง" ณ ตอนนั้นผมก็ได้พุ่งไปคว้าเอวเธอขึ้นมา
รู้ตัวอีกทีก็เผชิญหน้ากันแบบประชันชิด...
"ข...ขอโทษนะ" ผมพูดออกมาเบาๆ
"มะ...ไม่เป็นไรคะ..." เธอหน้าแดง "ปะ...ปล่อยได้แล้วนะ...คิจัง~"
เธอ...เรียก ชื่อผมที่เธอชอบเรียกออกมาตลอดตอนวัยเด็กของผม
"นา...มิ" ผมพึมพำเบาๆ
"ปล่อยได้แล้ว~" เธอร้องออกมาเบาๆพร้อมกับผละตัวออกห่างจากผม
"ทำไม...ถึงได้ตีตัวออกห่างอย่างนี้ล่ะ..." ผมพูดแล้วมองเธอที่ยืนหันหลังให้ผม "ไม่อยากคุยกันแบบปกติแล้วจริงๆงั้นหร่อ"
"เปล่านะ~..." เธอพูดออกมาเบาๆเพื่อที่จะให้เราได้ยินกันแค่สองคน "แค่...ความสัมพันธ์ของเราคงจะไม่เหมาะกันหรอกมั้ง..."
"ทำไมจะไม่เหมาะหล่ะ..." ผมพูดขึ้นเสียงดัง "ผมรักเธอนะ...ตั้งแต่เกรด8แล้ว เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมเป็นแบบนี้ได้นะ~"
ผมพูดเสียงดังพร้อมกับดึงให้เธอหันหน้ามามองผม
"ได้โปรด...นามิ..." ผมพูดเสียงค่อยพร้อมกับพูดออกมาช้าๆ
"คิ...ระจัง" เธอทำตาโตแล้วพูดชื่อของผมออกมาช้าๆ "แต่ว่ามัน..."
"ผมจะปกป้องเธอเอง~" ผมพูดพร้อมกับดึงเธอมากอด
ตอนนี้ดวงอาทิตย์ใกล้ลับฟ้าเต็มที แสงสีส้มอ่อนๆเริ่มสาดส่องเข้ามาในห้องอย่างเต็มที่และกลืนเข้ากันสีผมของพวกเราจนมันแมบจะหลอมรวมเข้าไปด้วยกัน
"ขอเวลาให้ฉัน...ได้คิดก่อนได้มั้ย" เธอพูดออกมาข้างๆหูผม "ตอนนี้ฉันนังไม่พร้อมที่จะเปลี่ยนฐานะของเราสองคน..."
"อ่า...ได้สิ" ผมพูดออกมาบ้าง "ถึงยังไง ผมก็รักคุณ..."
เธอผละตัวออกจากผมอีกรอบแล้วรีบเดินไปเก็บกีต้าร์แล้วรีบเดินออกจากห้องไปในทันที
ความคิดเห็น