Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #5 : PART 4: Scholars [Lala]

PART 4: Scholars [Lala]

.

.

.

ในคืนนั้นฉันกับดอนเทลก็ได้คุยกันเรื่องหนังสือของฉันอยู่หลายเรื่อง…แน่นอนว่าถ้าไม่เกิดเรื่องเมื่อห้าปีก่อนเขาอาจจะได้เขียนหนังสือของตัวเองซักเล่มหนึ่ง…ใช่…ถ้าไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาก่อน…

หลังจากที่ฉันคุยกับเขานั้นก็ได้อาบน้ำและเข้านอนทันทีในห้องของพ่อกับแม่ของเขา ฉันรู้สึกผิดมากสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา…และอาจจะมีมนุษย์คนอื่นๆประสบปัญหาแบบเดียวกับเขา…ฉันอยาก…รู้จริงว่าเขาโกรธพวกเราบ้างมั้ย

เช้าวันต่อมา ฉันก็ตื่นขึ้นมาในช่วงที่แสงแดดอ่อนๆกำลังเริ่มสาดส่องออกมา ฉันได้กลิ่นซุปร้อนๆจากชั้นล่าง และแน่นอนฉันต้องลงไปดูอยู่แล้ว มันก็ไม่เลวหรอกนะที่จะมาใช้ชีวิตอยู่ในเมือง…อยู่กันมนุษย์ที่มีหน้าตาคล้ายกับสามีของตัวเองน่ะ มันให้อารมณ์อีกแบบนึงเลยทีเดียว…

'หืม…ตื่นแล้วหร่อครับคุณผู้หญิง' เขาที่อยู่ในชุดลำลองทั่วไปพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม 'ซุปข้าวโพดกับขนมปังกรอบตอนเช้าก็ไม่เลวนะครับ~'

ทำไมฉันถึงรู้สึกอบอุ่นกับรอยยิ้มแบบนั้นกันนะ…

'นั่นสินะ…ไม่เลวเลยล่ะ' ฉันพูดออกมาเบาๆ

'ไปนั่งรอที่โต๊ะได้เลยนะครับ ถ้ามันได้ที่เมื่อไหร่เดี๋ยวผมจะยกไปให้คุณเอง~' เขาพูดแล้วหันไปจดจ่ออยู่กับหม้อซุปบนเตา…ใบ้หน้าของเขาในตอนนี้…ฉันไม่อยากลืมเลยจริงๆ…

หลังจากนั่งลงบนโต๊ะได้ซักครู่เขาก็วางถ้วยซุปลงหน้าฉันทันที

'มันร้อนนะครับ…ระวังด้วยล่ะ~' เขายิ้มออกมาอีกแล้ว

ฉันพยักหน้าตอบเขาแล้วค่อยๆตักซุปในถ้วยขึ้นมาทานช้าๆ

'…อร่อย…' ฉันพึมพำเบาๆ

'ใช่มั้ยล่ะครับ นี่น่ะเป็นสูตรพิเศษของผมเลยนะ~' เขาพูดออกมาแล้วยิ้มอีกครั้ง แล้วเขาก็นั่งทานซุปส่วนของเขาต่อทันที

เวลาก็ผ่านไป…เราทั้งคู่ทานซุปเสร็จกันนานแล้ว…และตอนนี้เขาก็เตรียมตัวพาฉันออกไปพบกับอาจารย์ของเขา…ไปพบกับนักปราชญ์ที่รอบรู้เอามากๆ

'คุณพร้อมมั้ย' เขาที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

'รีบๆพาฉันไปเถอะน่า…' ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

'คร้าบๆ คุณผู้หญิงนี่ใจร้อนจังเลยนะครับ~' เขาพูดออกมาเสียงระรื่นแล้วเดินนำฉันออกไปทันที

เขาเดินนำพาฉันมาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง…ที่ใหญ่อยู่พอสมควร

ดอนเทลเดินเข้าไปเคาะประตูทันที หลังจากนั้นซักครู่ก็มีคนเปิดประตูออกมา

'…ดอน…' ชายหน้าตาหนุ่มแต่มีเรือนผมสีขาวเหมือนกับเดสเตอร์พูดลากเสียงขึ้น 'นายมาทำอะไรที่นี่…'

'ผมพาคนๆหนึ่งมาพบท่านน่ะครับ…' ดอนพูดแล้วหลีกทางให้ชายคนนั้นได้เห็นฉันทันที 'ยังไงอาจารย์ก็รู้จักกับท่านเดสเตอร์เป็นการส่วนตัวอยู่แล้วนี่ครับ…'

'อา…ตระกูลสตันก้า?' ชายคนนั้นตีหน้ามึน 'ผมไบร์ชมิธนะครับ…ยินดีที่ได้รู้จัก'

'ลาล่า สตันก้า…ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน…' ฉันพูดเสียงเรียบทันที

'น่าเสียดายที่สามีของคุณวิ่งเต้นไปผิดทาง…' เขาพึมพำออกมา 'ตอนนี้ก็ตกลงไปที่เหมืองแร่สีเลือด…สภาพเป็นตายเท่ากันเลยล่ะ…'

สิ่งที่เขาพูดทำให้ฉันช็อคถึงขีดสุด…ผู้ชายคนนั้นเนี่ยนะจะทำเรื่องผิดพลาดถึงขนาดนั้น…

'อา…จริงๆ พวกลูปมาช่วยได้ทันเวลาแล้วล่ะ…' เขาพูดออกมาเบาๆ 'ขอแสดงความยินดีด้วย สามีของคุณรอดแล้ว…'

'อาจารย์ อย่าพูดเรื่องชวนช็อคให้เธอฟังมากสิ…เดี๋ยวเธอก็รีบร้อนทำอะไรผลีผลามอีก' ดอนบ่นออกมาทันที

'เธอไม่เหมือนเจ้าซักหน่อยนี่…ลาล่า…มาพอดีเลย…' เขาพูดเสียงดังขึ้น 'มีทั้งข่าวดีและข่าวร้ายสำหรับแวมไพร์ที่แตกแยกนะ'

'…ฉันพร้อมรับฟังเสมอ…' ผมพูดเสียงแข็งออกมาทันที

เขาเชิญเราทั้งคู่เข้าไปข้างในแล้วให้ฉันนั่งรอเขาพูดอธิบายเรื่องราวทั้งหมดออกมา ข่าวร้ายของเดส…

'เธอคงเข้าใจถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของฮัสอานแล้วสินะ' กิลเบิร์ตพูดออกมา 'ตอนนี้ปีศาจกำลังความคุมอำนาจแทนเขาอยู่และถ้าเด็กพวกนั้นทำอะไรผิดพลาดขึ้นมาก่อนความหวังจะถือกำเนิดขึ้นมาล่ะก็…จบสิ้นแน่'

'เซตัส…รู้เรื่องนี้แล้วรึยัง…' ฉันพึมพำถามเขา

'เรื่องนี้ข้าไม่รู้…แต่ตอนนี้ตัวแทนแห่งลูปกำลังเดินทางกลับไปบอกข่าวนี้ให้เขาอยู่…' กิลเบิร์ตพูดพึมพำออกมา 'จนกว่าความหวังจะถือกำเนิด…รีบกลับมาคืนดีกันซ่ะ…'

'…เขายึดติดในศักดิ์ศรีของเขามาก…จนฉันไม่สามารถบอกในสิ่งที่ฉันคิดได้เลย…' ฉันพูดออกมา 'เดสเตอร์นั้นก็ไม่เข้าใจในสิ่งที่เซตัสพยายามจะบอก…เพราะถึงจะไม่ดื่มเลือดไป…สัญชาตญาณของพวกเราก็ต้องทำมันอยู่ดี…พวกเขาจะเกิดอาการคลั่งได้ง่ายด้วย…'

'ฮ่ะๆ…ตั้งแต่ที่ข้าออกไปโลกภายนอก…ก็เกิดอะไรขึ้นมากมายเลยนะ…' กิลเบิร์ตพึมพำออกมา 'ถึงข้าจะได้เป็นถึงตัวแทนแห่งประเทศมหาอำนาจที่หายไปก็เถอะ…แต่ช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันน่ะ…ดีที่สุดแล้ว'

'ที่โลกนั่น…เกิดอะไรขึ้นงั้นหร่อ…' ฉันพูดถามเขาในทันที

ฉันไม่ต้องการที่จะรู้ข่าวร้ายอีกแล้ว…ในสัปดาห์หน้าฉันจะไปหาเขาด้วยตัวเอง…

'รู้มั้ย…สิบปีที่นั่นมันยาวนานมากเลยนะสำหรับที่นี่ โลกนั้นกำลังอยู่ในช่วงสงคราม…และมันก็ไม่จบลงง่ายๆแน่…แน่นอนการรวมดินแดนก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ประเทศแข็งแกร่งยิ่งขึ้น แต่เพราะการนั้น…จึงมีตัวแทนหายไป…'

'ที่นั้นก็มีระบบแบบเดียวกับที่นี่สินะ…ตัวแทนที่สามารถนำพาประเทศไปถึงจุดสูงสุดได้งั้นหร่อ' ฉันพึมพำ 'พวกนั้นก็มีการพัฒนาเหมือนกันนี่…'

'อ้อจริงสิ…หนังสือของเธอนี่เป็นแรงบันดาลใจให้ข้าจริงๆนะ…' เขาพูดแล้วหยิบหนังสือในกองขึ้นแล้วให้ฉันได้เห็นทันที 'ในหลายๆเรื่องเลยล่ะ แม้ว่าข้าจะเป็นเลือดผสมแต่ข้าก็ชอบมันนะ หนังสือที่สื่อไปถึงใจเลือดบริสุทธิ์น่ะ…'

ฉันนั่งนิ่งแล้วหันไปมองดอนเทลที่กำลังยืนอ่านหนังสืออยู่ทันที

'ห้าปีก่อนน่ะ…ท่านเซตัสก่อเรื่องไว้มากมายเลยนะ…' เขาพึมพำออกมา 'แม้ว่าเด็กคนนี้จะสูญเสียความฝันของเขาไป แต่ก็พยายามอย่างหนักที่จะทำให้ชีวิตของเขาดำเนินต่อไป'

'งั้นเหรอ…' ฉันหุบตาต่ำลงที่ได้ยินแบบนั้น

'ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า…' เขาพูดปลอบใจฉันทันที 'จริงสิ…ยัยนั่นยังไม่ตื่นอีกรึเนี่ย…'ฉันหันไปมองกิลเบิร์ตที่ลุกขึ้นเดินไปยังชั้นบนของบ้านทันที

สักพักเขาก็เดินลงมาพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง…

'มิวส์ สวัสดีท่านลาล่าสิ' เขาพูดพร้อมกับพูดบอกเด็กสาวคนนั้น

'ยินดีที่ได้พบคะ' เด็กคนนั้นพูดขึ้น

'เอิร์ลเกรย์ เหมือนเดิมนะ แต่วันนี้ขอให้นุ่มลิ้นกว่าเมื่อวานด้วยล่ะ' เขาพูดบอกกับน้องสาวของเขาทันที

'รู้แล้วค่า…' เด็ดคนนั้นก็ลากเสียงบ่นออกมา แล้วก็เดินเข้าไปข้างในห้องครัวทันที

'น้องสาวของผมน่ะครับ…' เขาพูดแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวเดิม

'อายุก็ไม่น่าจะมีน้องสาวที่อ่อนขนาดนี้นี่…' ฉันพูดออกมาอย่างสงสัยทันที

'คงเพราะเวลาในโลกนั้นล่ะมั้งครับ~' เขาพูดลากเสียงออกมา 'และด้วยเลือดอมนุษย์ที่มากกว่าครึ่งในร่างกายของผม ก็เป็นไปได้เหมือนกันนะ'

ฉันขมวดคิ้วแล้วหันไปมองดอนเทลทันที

'สนใจเขารึไง~…' กิลลากเสียงแหย่ฉันทันที 'เจ้านั่นน่ะเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรมากหรอกนะ เพราะวันๆก็เอาจริงเอาจังกับขนมปังและก็หนังสือน่ะ'

'ล่าสุดมีผู้หญิงคอยตื้ออยู่ไม่น้อยเลยล่ะคะ' เด็กสาวยกถาดน้ำชามาวางลงบนโต๊ะทันที 'แต่พี่ดอนเขาก็ไม่รู้เลยว่าผู้หญิงที่มาซื้อขนมปังที่ละเยอะๆเขาคิดอะไรกับเขาอยู่เลยล่ะคะ'

'ขนาดนั้นเชียว' ฉันพูดถามขึ้นมาด้วยความสงสัยทันที

'เจ้านั่นจริงจังมากไปหน่อยน่ะ…' กิลเบิร์ตบ่นพึมพำ 'ก็ดูตอนนี้สิ ไม่ยอมละสายตาไปจากหนังสือเลยล่ะ โดยเฉพาะหนังสือของเธอนะ ยิ่งไม่ยอมขยับไปไหนเลยด้วยล่ะ'

ฉันมองท่าทีไม่สบายใจของกิลเบิร์ตแล้วหันไปมองดอนเทลอีกครั้ง เป็นเรื่องจริงที่ตอนนี้เขากำลังจดจ่ออยู่กับหนังสือของฉัน

'อยู่กับเจ้านั่นสัปดาห์นึงสินะ' กิลเบิร์ตพูดทักขึ้นมาทันที 'ระวังตัวไว้ด้วยล่ะ ยังไงเจ้านั่นก็เป็นผู้ชายนะ'

'ข้าระวังอยู่ตลอดนั่นแหล่ะ…' ฉันหรี่ตาลงทันที 'เพราะยังไงฉันก็มีสามีอยู่แล้วนะ อย่าลืมสิ'

'ไหนๆ…อ้อจริงสิ…' กิลเบิร์ตพึมพำขึ้นมา 'สุดท้ายพวกเธอก็ต้องทรยศกันเองนั่นแหล่ะ…ขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ…'

'ไม่หรอกน่า…ข้าไม่มีทางไปนอกลู่นอกทางอะไรหรอกนะ' ฉันพูดออกมาแล้วยกถ้วยชาขึ้นมาจิบทันที 'แต่ถ้ามันเป็นชะตากรรมฉันก็เลี่ยงไม่ได้หรอก'

'อ่ะ…จริงสิ…ผมขออนุญาตนาหนังสือเรื่องมนุษย์ไปดัดแปลงนะครับ…' กิลเบิร์ตพูดทักขึ้นมาทันที 'เพราะผมไปสัมผัสมาแล้วเรื่องมนุษย์ในโลกภายนอก ซึ่งมันแตกต่างจากหนังสือเล่นนี้เยอะพอสมควร…'

ฉันที่ได้ยินแบบนั้นก็หลับตาลงทันที…

'ได้…เพราะยังไงเซตัสก็หาข้อมูลเรื่องมนุษย์มาให้ฉันได้ไม่เยอะเท่ากับที่คุณมีหรอก' ฉันยิ้มออกมาทันที 'ช่วยพูดสื่อเรื่องมนุษย์บนโลกภายนอกให้เหล่าผู้คนที่นี่ได้รับรู้ด้วยนะคะ…พวกเขาจะได้ไม่มีความคิดด้านลบไปมากกว่านี้…'

กิลเบิร์ตยิ้มให้ฉันทันที ที่ได้ยินคำพวกนั้นออกมาจากปากของฉันโดยตรง

'นี่ ดอนเทล…ตัวจริงก็อยู่ตรงนี้แล้วยังจะไปสนใจหนังสืออีกนะ' เขาพูดขึ้นเสียงดังทันที 'ให้ตายสิ สมาธิจะดีเกินไปแล้วนะ…'

'อ๊ะ…ขอโทษครับ' ดอนเทลที่พึ่งรู้สึกตัวก็สะดุ้งแล้วปิดหนังสือเล่นนั้นทันที 'พอดีมันสนุกมากไปหน่อยนะ ขอโทษที่เสียมารยาทกับคุณไป'

'เรื่องจุดเริ่มต้นของการพัฒนายูโทเปียเนี่ยนะ' ฉันพูดขึ้นมา 'มันก็แค่เรื่องที่คนหกคนมาช่วยเหลือซุสเพราะหวังผลประโยชน์จะผลลัพธ์ที่ได้ต่างหากล่ะ…'

ฉันพึมพำออกมาทันที แล้วนึกถึงวันเก่าๆ ตั้งแต่ถือกำเนิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ มีชีวิตและได้ทำอะไรหลายๆอย่าง…กับพวกเดสเตอร์

'ยูโทเปียแห่งนี้…เป็นที่ๆสวยงามเกินคำบรรยายจริงๆนะครับ…' ดอนเทลพูดขึ้นมาทันที 'ถึงแม้ผมจะไม่ได้เห็นด้วยตาของผมเอง แต่ผมก็เห็นมันด้วยคำพูดที่สื่อออกมาด้วยตัวอักษรของคุณ…สุดยอดจริงๆเลยครับ…'

'งั้นหร่อ' ฉันพึมพำออกมา 'ฉันว่านายคงจะเป็นคนที่สามารถเรียบเรียงหนังสือที่เก่งได้แน่ๆ'

ถ้าไม่ติดที่ว่าเซตัสดันไปทำลายอนาคตของเขาซ่ะก่อน…

เพราะเป็นแบบนี้ฉันจึงรู้สึกผิดต่อเขามากๆ มากจนเกินคำบรรยายซ่ะอีก อาจจะเพราะใบหน้าที่เหมือนกับชายคนนั้น…และนิสัยที่ไม่ยอมแพ้แม้ว่าตัวเองจะลำบากขนาดไหนก็ตามของเขาด้วย…

'คุณลาล่า…' เขาพูดชื่อของฉันออกมาด้วยความเป็นห่วงฉันทันที 'เป็นอะไรมั้ยครับ…รู้สึกไม่สบายหร่อครับ…'

'ดอน…อย่าไปรบกวนท่านลาล่ามากสิ…' กิลเบิร์ตที่นั่งจิบชาอยู่นั้นบนขึ้นมา 'ครั้งสุดท้ายที่นายมาที่นี่คือเมื่อครึ่งปีก่อนสินะ ระหว่างนั้นนายหายไปไหนมาล่ะ…'

'…ผมก็เดินทางไปๆมาๆจากที่นี่ไปคฤหาสน์ตะวันออกนั้นแหล่ะครับ' ดอนเทลจับหัวของตัวเองแล้วพูดออกมาทันที 'ช่วงนี้ท่านลิซ่าเขาส่งงานส่งขนมปังให้ผมพอดี'

'น่าแปลกนะ…ทั้งๆที่มอบหมายให้เป็นช่างทำขนมปังประจำคฤหาสน์ไปเลยก็ได้นี่' ฉันพูดบ่นออกมา

'ผมปฏิเสธไปน่ะครับ…เพราะมีผมแค่คนเดียว…' ดอนเทลพูดเสียงเรียบ 'ถ้าผมไปจากที่นี่…ก็จะไม่มีคนดูแลห้องของคุณพ่อกับคุณแม่น่ะสิ…'

…ยึดติด…ฉันคิดว่าเขาเป็นคนแบบนั้น…เขาไม่ยอมรับความเป็นจริงที่ว่า พ่อกับแม่ของเขาได้ตายไปแล้ว…ให้ตายสิ…เด็กคนนี้…

'ผมว่าสัปดาห์นี้คุณอาจจะเปลี่ยนเจ้าบ้านี่ได้นะครับ' กิลเบิร์ตพูดบ่นออกมาทันที 'คุณน่าจะสอนอะไรหลายๆอย่างให้เขาได้รู้ไว้…'

'…งั้นหร่อ' ฉันพึมพำ

'แล้วนี่ก็ใกล้จะเย็นมากแล้วนะครับ ถ้าไม่รีบ จะกลับไปถึงมืดบ้านของเขามือก็ได้นะ' กิลเบิร์ตมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่มุมห้องทันที

'จริงสิ…' ดอนเทลร้องออกมา 'ต้องรีบแล้วล่ะครับ ผมต้องรีบไปเปลี่ยนป้ายที่ประตู'

ดอนเทลที่ดูร้อนรนขึ้นมาจับมือฉันแล้วรีบเดินออกไปทันที

'ท่านลาล่า…ไม่ต้องกังวลอะไรหรอกครับ' กิลเบิร์ตพูดเสียงดังตามหลังเรามา 'เพราะท่านเซตัสก็ต้องทำแบบนั้นแน่นอนครับ…และผลที่ได้คือเรื่องที่น่ายินดีซ่ะด้วยครับ…'

…เขาพูดอะไรของเขาน่ะ…คนบ้างานจนไม่มีเวลาให้ใครแม้กระทั่งฉันน่ะหร่อจะไปทำเรื่องพรรค์นั้นในตอนนี้น่ะ…แถมเรื่องผลลัพธ์ที่ได้เนี่ย…ไม่สบายใจเลยแฮะ…

'หมาป่าที่เป็นหนึ่งในความหวังจะต้องเกิดขึ้นมา…' กิลเบิร์ตพูดออกมาแล้วปิดประตูบ้านของเขาทันที 'ไม่เช่นนั้นแวมไพร์สีเลือดอาจจะไม่ยอมรับเลือดผสมไปอีกนานเลยทีเดียว…และเรื่องราวก็จะไม่ยุติลงในทันที'