Genesis of Vampire Infinite : Bloody Vampire

ลำดับตอนที่ #4 : PART 3: Critical [Zetus]

PART 3: Critical [Zetus]

.

.

.

หลังจากที่มีเรื่องเกิดขึ้นลาล่าก็ได้ออกไปจากนอกคฤหาสน์จนได้…ให้ตายสิ…เป็นแบบนี้ตลอดเลย

'งานยังเหลืออีกเยอะเลยแฮะ' ผมบ่นออกมาทันที 'แต่ยัยนั่นไปไหนก็ยังไม่รู้เลยด้วย คืนนึงก็เดินทางไปได้ไกลพอดูเลยด้วยสิ…'

ผมเดินไปมาอยู่ในห้องเอกสารทันที แล้วมองตามรถม้าที่สั่งให้ฟินลิปพาเฟนอร์ฟไปหาเจ้าบ้าเดสเตอร์ก่อนที่ผมจะออกเดินทางตามหาเธอ…ให้ตายสิ…

'ขอประทานโทษครับ พวกเราเขียนรายงานที่ท่านสั่งให้ทำมาให้แล้ว…' ทหารคนหนึ่งเดินถือเอกสารเล่มหนามาทันที

'ขอบคุณที่ร่วมมือ หลังจากนี้ช่วยสืบเรื่องกลุ่มคนค้าทาสด้วยนะ…ข้าไว้ใจพวกเจ้านะ…ฝากดูแลที่นี่ด้วย…' ผมพูดออกมา

'ครับ!' ทหารคนนั้นตอบรับเสียงดังแล้วทำความเคารพผมพร้อมกับเดินออกไปทันที…

'รู้สึกว่าแอคซาซินจะอยู่ที่คฤหาสน์ที่ป่าทิศใต้สินะ…' ผมพึมพำ 'งั้นไปถามไนต์ที่คฤหาสน์ทิศเหนือก่อนก็แล้วกัน…จมูกเจ้านั่นดีนี่นะ…'

หลังจากที่ผมคิดได้ก็เดินออกไปจากห้องนั้นทันที แล้วก็ดันผ่านกระจกบานใหญ่นั่นอีกจนได้…

'คงได้เวลาทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วสินะ' ผมพึมพำออกมา

จากนั้นผมก็เสยเส้นผมของผมขึ้นทันที ทำให้มันกลับมาเป็นสีแดงสดอีกครั้ง…หลังจากนั้นผมก็เดินออกไปทันที

.

.

.

หลังจากที่ผมขี่ม้าขึ้นไปทางเหนือได้ซักพักก็พ้นเขตป่าเส้นกั้นแล้ว…เหมือนจะไวกว่าที่คิดอยู่หรอก…แต่หลังจากนี้จะใช้ม้าไปได้ลำบากแล้วนี่สิ…

ผมเงยหน้ามองเทือกเขาที่ใหญ่มากๆ…อีกฟากของมันเป็นเหวลึก…แต่คงไม่ลึกเท่าทางทิศใต้ที่ลึกจนสามารถลงไปที่ปากเหวทาทาร์รัสได้หรอก…

'ทำไมเจ้าพวกสุนัขจะต้องมาอยู่ที่แบบนี้ด้วยนะ…' ผมบ่นออกมา 'ทั้งๆที่ตั้งคฤหาสน์เอาไว้ตรงนี้ก็ไม่มีอะไรเสียหายแท้ๆ…'

ผมควบม้าขึ้นไปบนเขานั่นทันที…โดยไม่คิดอะไรอีกแล้ว…

.

.

.

ผ่านมาอีกพักใหญ่ผมก็เดินทางมาได้ครึ่งทางของการขึ้นเขานี้แล้ว…อันตราย…ว่าไปนั่น ถ้าตกไปมีหวังได้รอยแผลเพิ่มอีกแน่ๆ…ทำไมกันนะ…ทำไมผมต้องออกมาตามหาให้มันวุ่นวายด้วย…ทั้งๆที่เธออาจจะกลับไปที่นั่นแล้วก็ได้…

แต่จู่ๆม้าที่ผมกำลังขี่มันอยู่นั่น…ก็หยุดเดิน…ภาพที่ผมเห็นตรงหน้าก็คือ…

'ชิ…เข้าอาณาเขตของพวกแกแล้วสินะ' ผมบ่นออกมา 'เจ้าพวกสุนัขป่า…'

และไม่ทันไรมันก็กระโจนใส่ม้าของผมทันที ผมล้มตกลงมาจากหลังของมันแล้ว…มันก็วิ่งหนีลงเขาไป…ให้ตายสิ…เจ็บชะมัด

'ข้ามาพบนายของแกนะ…ไม่ได้บุกรุกเข้ามา' ผมพูดเสียงดังกับมันทันที 'ให้ตายสิ…ทำไมมันมีแต่เรื่องนะ…'

แต่หลังจากที่ผมลุกขึ้น…มันก็ขู่กรรโชกใส่ผมต่อ…ทำไมกันนะ…

'เป็นอะไรไป…' ผมขมวดคิ้วแล้วบ่นออกมา

และมันก็กระโจนใส่ผมอีกครั้ง…ถ้าผมไม่หลบก็อาจจะพลาดก็ได้…

ผมตัดสินใจถอยหลบและแน่นอน…พลาด…ก้าวขาหลุดขอบทางแล้วตกลงไป และพระเจ้าก็ยังจะรังแกกันอีก เพราะเล็บของเจ้าหมานั่นมันเฉือนเข้ามาซ่ะลึกเลย…

และผมก็ตกลงมากระแทกพื้นซ่ะเต็มแรง…หมาตัวนั้นหายไปแล้ว และมาหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาทันทีที่ผมหมดสติไป

.

.

.

กลิ่น…ใบมะกอกงั้นหร่อ…ของขึ้นชื่อขอคฤหาสน์ทางเหนือนี่นะ…

ผมลืมตาขึ้นมา…ทิวทัศน์รอบตัวของผมคือห้องพักห้องหนึ่งที่มีต้นไม้ล้อมรอบ

'…มาถึง…เร็วดีจังเลยแฮะ' ผมเกาแก้มของตัวเองอย่างมึนงง แล้วก้มมองแผลที่หน้าอกที่มีคนจัดการทำแผลให้เสร็จสรรพ 'แล้วใครมาทำแบบนี่กันล่ะ…'

'ฟื้นแล้วหร่อ เซตัส' เสียงของไนต์ดังขึ้นมาทันที 'นึกว่าจะไม่ฟื้นขึ้นมาซ่ะแล้วนะ~'

'ปากยังเสียเหมือนเดิมเลยนะ…' ผมบ่นออกมา 'นายช่วยข้าไว้งั้นหร่อ'

'เปล่า…ข้าพึ่งขึ้นเขามาเมื่อกี้นี้เอง…' ไนต์พูดออกมา 'เพราะยังไงก็ต้องเตรียมตัวไปที่คฤหาสน์ตะวันออกนี่นะ…'

'ไปทำอะไรที่บ้านเจ้าบ้านั่นกัน…' ผมพึมพำออกมา

'นี่พวกนายยังไม่คืนดีกันอีกงั้นรึ…' ไนต์พูดเสียงดัง 'อาทิตย์หน้าจะเป็นวันครบรอบวันเกิดของเจ้าหญิงตัวน้อยนี่ ข้าก็อยากจะไปให้ได้ซักหน่อย ดันไปสัญญาเอาไว้เมื่อปีที่แล้ว'

น่ารำคาญจริงๆ…เจ้าบ้านั่นมีหลาน…แถมเป็นหลานสาวตัวน้อยอีกต่างหาก…ให้ตายผมก็ไม่มีทางไปอวยพรให้เด็กแบบนั้นหรอก

'อ้อ คนที่ช่วยเจ้าไว้คือกลิวน่ะ' ไนต์พูดขัดขึ้น 'น้องสาวข้าเอง'

'…นี่เจ้ามีน้องสาวด้วยงั้นรึ…' ผมบ่นขึ้นมา 'นึกว่าจะเป็นพวกหัวเดียวกระเทียมลีบ…ที่ถือทิฐิแล้วเดินทางไปหาซุสซ่ะอีก'

'ข้าก็มีครอบครัวนะเฟ้ย…' ไนต์ลากเสียงอย่างหน่ายๆใส่ผม 'แล้วทำไมนายถึงมาอยู่ที่ตีนเขาที่นี่ได้ล่ะ ไหนว่ากำลังเขียนหนังสือเล่มใหม่อยู่…'

'ลาล่า…หนีออกมา…' ผมบ่นออกมาทันที

หลังจากที่ไนต์ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะเสียงดังใส่ผมทันที

'ที่แท้ก็ทำเมียหายเองงั้นรึ ฮ่ะๆๆ' เขาหัวเราะเสียงดัง 'หนึ่งในเจ็ดวีรบุรุษตกเขาเพราะออกมาตามหาเมียที่หนีออกจากบ้านเนี่ยนะ น่าขำสิ้นดี!~'

'หนวกหูน่า…' ผมบ่นออกมาเบาๆ

'ข่าวดีคือนายอาจจะต้องอยู่ที่นี่ไปซักพักใหญ่เลยล่ะ…' ไนต์หยุดขำแล้วพูดขึ้นมา

'ทำไมกันล่ะ!' ผมพูดเสียงดังทันที

'ข้างล่างนี่เป็นเหมือง…และมีแร่สีเลือดเป็นจำนวนมาก…มากพอที่จะลบความเป็นอมตะของนายไปได้เลยล่ะ' ไนต์ลากเสียงบ่นออกมา 'นายในตอนนี้รักษาตัวเองได้ไม่รวดเร็วเหมือนตอนอยู่ในลานน้ำพุแห่งชีวิตหรอกนะ'

เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย แล้วไอ้สายแร่บ้านี่ทำไมมันต้องมาอยู่บนเขาแบบนี้ด้วย…

'กลิวจะเป็นคนดูแลนายจนกว่านายจะหายดีเอง…' ไนต์พูดขึ้นมาต่อ 'ออกมาสิน้องพี่ หมอนี่ไม่กล้ากัดเจ้าหรอกน่า…'

'แล้วพี่จะพูดให้เขารู้ทำไมล่ะคะ!' มีเสียงของเด็กสาวดังออกมาจากหลังกำแพงอีกฝั่งนั่น

'แล้วดันมากลัวตอนที่จะนั่นตื่นอีก…' ไนต์ลากเสียงบ่น 'ให้ตายสิ…'

'เขาตอนที่เขาสลบ…เขาละเมอจะกัดคอหนูนี่…' เด็กสาวคนนั้นบ่นออกมาต่อ

'อย่าคิดมากเลย…เพราะเธอมีสิทธิ์โดนเจ้านี่กัดเข้าซักวันแน่นอน' ไนต์บ่นแล้วยิ้มกวนใส่ผมทันที

'เฮ้ย…หยาบคาย ข้าดื่มแต่เลือดมนุษย์…' ผมบ่นเสียงเสียงใส่เขาทันที

'ทำความรู้จักกันไว้ล่ะ' ไนต์พูดแล้วเดินออกไป 'อ้อ เซตัส…'

'มีอะไรอีกล่ะ…' ผมบ่นใส่เขา

'เดสเตอร์…โดนมนุษย์เกลียดแบบจริงจังเข้าแล้วล่ะ…' ไนต์พูดทั้งๆที่หันหลังอยู่ให้ผมได้ยิน '…มีกลุ่มต่อต้านขึ้นในหลายๆเมืองที่หมอนั่นดูแลอยู่ด้วย…'

ว่าไงนะ…อย่างเจ้าบ้าเดสเตอร์เนี่ยนะจะมีมนุษย์ออกมาต่อต้าน

'ล่าสุดรู้สึกว่าจะให้สละตำแหน่งผู้นำด้วยนี่คะ…' น้องสาวของไนต์พูดขึ้นมา

'วะ…ว่าไงนะ…' ผมพึมพำออกมา 'พาข้าไปหาหมอนั่น…เดี๋ยวนี้เลย!'

'นายน่ะอยู่นิ่งๆไปซ่ะ…' ไนต์หันมาพูดเสียงดังใส่ผมทันที 'เรื่องเดสเตอร์พวกเราจะดูแลให้จนกว่านายจะหายดี แล้วถ้าข้าเจอตัวลาล่าจะพาไปที่คฤหาสน์ตะวันออกเอง…หน้าที่ของนายในตอนนี้คืออยู่ที่นี่แล้วให้น้องสาวของข้ารักษาแผลให้!'

…น้องชายของตัวเอง…เกิดเรื่องขึ้นกับเขาแบบนี้ ยังจะให้ข้าอยู่เฉยอีกหร่อ…

ผมกำมือแน่นทันที ในใจได้แต่กลัว…กลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา

'ยูโทเปียตอนนี้กำลังเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่แปลกไปอยู่…' ไนต์พูดออกมา 'รินกับโซลต์ก็กำลังเร่งหาข่าวของเรื่องนี้อยู่…ถ้านายหายดีแล้วข้าจะพานายไปพบกับเดสแน่…ข้าสัญญา…'

'…ขะ…เข้าใจแล้ว' ผมพึมพำออกมาทันที

'ส่วนเรื่องตำแหน่งไม่ต้องห่วง ลูกชายของหมอนั่นรับหน้าไว้ได้แล้ว…' ไนต์พูดอย่างเป็นกังวล 'ถึงข้าจะไม่ชอบใจเรื่องให้เดสเตอร์ทำเป็นสละตำแหน่งก็เถอะ…'

นี่เรา…ไร้ความสามารถขนาดนี้เลยงั้นรึ!